Τα κίνητρα της σεξουαλικής ένωσης

Ένα από τα συχνά ερωτήματα μου ήταν ο βαθύτερος λόγος πίσω από την ανάγκη για σεξουαλική ένωση με το άλλο φύλο. Η επιφανειακή, βιολογική, εξήγηση δεν ήταν δυνατό να με ικανοποιήσει γιατί ένοιωθα ότι πίσω από αυτήν κρύβονταν άλλες, βαθύτερες ανάγκες. Και ήθελα να εξετάσω το ζήτημα στη ρίζα του. Έπειτα από συνεχή εμβάθυνση και συνειδητότητα είχα ανακαλύψει ότι αιτία που σπρώχνει τον άνθρωπο σε σεξουαλική επαφή με το άλλο φύλλο δεν ήταν το σώμα, οι ορμόνες. Παρατήρησα ότι οι ορμόνες υπερλειτουργούσαν μόνο όταν ερεθίζονταν από λεπτότερους και βαθύτερους παράγοντες. Ο κύριος από αυτούς, ήταν η ανάγκη του ανθρώπου να καταλύσει τη μόνωση, τη χωριστικότητά του. Όσοι δεν έχουν αναπτυγμένη Συνειδητότητα δεν παίρνουν είδηση την αίσθηση της μοναξιάς, του κενού, της ματαιότητας της ζωής και το μόνο που αντιλαμβάνονται είναι ότι τα γεννητικά τους όργανα είναι φορτισμένα με ενέργεια που απαιτεί εκτόνωση. Αλλά αυτό είναι το τελικό στάδιο σε μια αλυσίδα πολύ λεπτών διεργασιών που αρχίζουν από τον ψυχικό και νοητικό χώρο. Η μόνωση, η έλλειψη επικοινωνίας, επαφής ή αγάπης μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τρέλα. Δεν είναι φτιαγμένος για τη μόνωση. Όλο του το είναι, όλος ο εσωτερικός μηχανισμός του τον ωθεί προς την ένωση με τους άλλους. Και αυτή η ώθηση πιέζει το σώμα, που εκκρίνει ορμόνες σε αφθονία και αυτές ζητούν σωματική ένωση με το άλλο φύλο. 

Για όσους, όμως, έχουν αναπτυγμένη Συνειδητότητα, η εσωτερική παρόρμηση που προκαλεί την σεξουαλική ετοιμότητα για ένωση, τους είναι καθαρή σαν καθρέπτης. Αυτοί , όμως, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν με μια φευγαλέα σωματική επαφή. Η αίσθηση της μοναξιάς τους, τους είναι πολύ συνειδητή για να ξεγελαστούν τόσο εύκολα όπως η πλειοψηφία των ανθρώπων. Ζητούν λοιπόν μια διαρκέστερη ένωση και αυτή την ένωση την επιδιώκουν με το συναίσθημα.  Όταν όμως αντιληφθούν ότι το συναίσθημα μπορεί να σε ξεσχίσει από τον πόνο και τη σύγκρουση, τότε καταφεύγουν σε άλλου είδους ενώσεις. Ενώσεις νοητικές, συντροφικές. Αλλά κι εδώ χρειάζεται ομοιογένεια, διαφορετικά ακολουθεί σύγκρουση. Το αίτημα, όμως, για μια τέλεια, ιδανική και απόλυτη ένωση και επικοινωνία παραμένει. Συχνά, από απόγνωση, ξαναπέφτει κανείς στις χαμηλότερες μορφές ένωσης, στο συναίσθημα και στο σεξ, γιατί δεν έχει ανακαλύψει κάτι άλλο. Έπειτα το σεξ είναι η πιο εύκολη διαφυγή και η πιο ανώδυνη. Το κακό είναι ότι διαρκεί πολύ λίγο και δεν ικανοποιεί τα βαθύτερα στρώματα του ανθρώπου που απαιτούν κι αυτά ένωση. 

Μπορεί κανείς να έχει σεξουαλική ένωση με πολλά πρόσωπα του άλλου φύλου γιατί πολλά από αυτά μπορούν να πληρώσουν την ανάγκη της ένωσης στο σωματικό επίπεδο. Υπάρχει ευρύ πεδίο εκλογής. Αν μεταφερθεί, όμως, κανείς στο συναίσθημα, ο κύκλος στενεύει. Ό,τι κερδίζεται σε διάρκεια, ένταση, ομορφιά, με λίγα λόγια σε ποιότητα, χάνεται σε ποσότητα γιατί δεν μπορεί κανείς να επιτύχει συναισθηματική επαφή με πολλούς. Ανεβαίνοντας από το συναίσθημα στο νοητικό πεδίο, ο κύκλος στενεύει περισσότερο. Η ένωση κερδίζει σημαντικά σε ποιότητα, αλλά ο αριθμός των ανθρώπων που μπορούν να ελκύσουν μ’ αυτόν τον τρόπο είναι μικρός. Αν τώρα ο άνθρωπος δεν ικανοποιηθεί ούτε και με τη διανοητική ένωση, γιατί κι αυτή δεν είναι απόλυτη, τότε ίσως περάσει σε περιοχές πέρα και επάνω από τη διανόηση και εκεί ίσως επιτύχει την απόλυτη ένωση που επιθυμεί. Ναι αλλά τότε θα έχει εισέλθει δε καθαρά πνευματικές περιοχές και τα κίνητρά του θα έχουν υποστεί ριζικές αλλαγές. 

Σοφία Άντζακα 

"Από τον εγωκεντρισμό στην καθαρή συνειδητότητα"

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ο διαλογισμός δεν είναι αυτούπνωση

Τις προάλλες στις όχθες ενός ποταμού καθόταν ένας άντρας τυλιγμένος με ένα καφεκίτρινο ρούχο. Τα χέρια του ήταν σκεπασμένα, τα μάτια του κλειστά και το σώμα του εντελώς ακίνητο. Στα χέρια του κρατούσε ένα κομπολόι και επαναλάμβανε κάποιες λέξεις, ενώ τα δάχτυλά του πέρναγαν από χάντρα σε χάντρα. Αυτό το έκανε εδώ και πολλά χρόνια και δεν έχανε ποτέ ούτε μια χάντρα. Και το ποτάμι κυλούσε πλάι του. Ήταν βαθύ. Η αρχή του βρισκόταν σε μακρινά και σκεπασμένα με χιόνι μεγάλα βουνά∙ άρχιζε σαν ένας μικρός χείμαρρος και καθώς κυλούσε προς τα νότια μάζευε όλους τους μικρούς χειμάρρους και γινόταν ένα μεγάλο ποτάμι. Σ’ αυτό το μέρος του κόσμου το λάτρευαν σαν θεό. Δεν μπορούσε να ξέρει κανείς για πόσα χρόνια εκείνος ο άντρας επαναλάμβανε το μάντρα του παίζοντας με το κομπολόι. Διαλογιζόταν ή τουλάχιστον οι άνθρωποι νόμιζαν ότι διαλογίζεται κι ίσως να το νόμιζε κι ο ίδιος…

Έτσι όλοι οι περαστικοί όταν τον έβλεπαν σώπαιναν αμέσως κι ύστερα έφευγαν και συνέχιζαν το γέλιο και τη φλυαρία τους. Αυτή η σχεδόν ακίνητη φιγούρα –το μόνο που μπορούσε να δει κανείς ανάμεσα στα ρούχα ήταν μια κίνηση στα δάχτυλα- καθόταν εκεί για πάρα πολλή ώρα∙ ήταν εντελώς απορροφημένος γιατί δεν άκουγε κανέναν άλλο ήχο, εκτός από τον ήχο των λέξεων του και το ρυθμό τους, τη μουσική τους. Ο ίδιος θα έλεγε ότι διαλογίζεται. Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι σαν κι αυτόν σε ολόκληρο τον κόσμο, σε ήσυχα μοναστήρια απομονωμένα ανάμεσα σε λόφους και δίπλα σε ποτάμια.

Ο διαλογισμός δεν είναι λέξεις, κάποιο μάντρα, δεν είναι αυτούπνωση, το ναρκωτικό των ψευδαισθήσεων. Πρέπει να συμβεί χωρίς τη θέλησή μας. Πρέπει να συμβεί μέσα στην ήσυχη ακινησία της νύχτας, όταν ξυπνώντας ξαφνικά βλέπετε ότι το μυαλό είναι ήσυχο και υπάρχει η παράξενη ποιότητα του διαλογισμού σε δράση. Πρέπει να υπάρχει τόσο σιωπηλά, όσο κι ένα φίδι ανάμεσα στα ψηλά χόρτα που πρασινίζουν κάτω από το καινούργιο πρωινό φως. Πρέπει να υπάρχει στις βαθιές κόχες του μυαλού. Ο διαλογισμός δεν είναι επίτευγμα. Δεν υπάρχει μέθοδος, σύστημα ή πρακτική. Ο διαλογισμός αρχίζει με το τέλος της σύγκρισης, το τέλος του να γίνεις ή να μη γίνεις κάτι. Ο διαλογισμός είναι ψιθύρισμα, όπως το ψιθύρισμα που κάνουν οι μέλισσες ανάμεσα στα φύλλα. 

Κρισναμούρτι - Εις Εαυτόν 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

ΕΓΩ

Υπάρχει μέσα μου αυτό το επίκτητο πράγμα, που χαίρεται όταν κάποιος προσπαθεί να το αυξήσει και λυπάται μόλις κάποιος άλλος το μειώνει, γιατί άλλη σκέψη δεν έχει από την επιβίωσή του. Σε στιγμές ασυνειδησίας υφαίνει μέσα στη φαντασία μου τις πιο απίθανες ιστορίες. Βλέπω τον εαυτό μου να ποζάρει σαν το κεντρικό πρόσωπο ενός έργου, να γίνεται ήρωας και να συγκεντρώνει μόνο το θαυμασμό και τους επαίνους των άλλων. Είναι αυτό που προσπαθεί να διαιωνίσει την υπόστασή του μέσα από την επιβολή στους άλλους και δημιουργεί σχέσεις μόνο πάνω στη βάση του κέρδους, της ωφέλειας και όχι της αγνής αγάπης. Κάνει ότι μπορεί για να τονώσει την σπουδαιότητά του, την παρουσία του, την ύπαρξή του και γίνεται έξω φρενών με την επιτίμηση. Του αρέσει να συγκεντρώνει γύρω του μόνο κόλακες.

Μόλις ο προβολέας της συνειδητότητας πέσει πάνω του, τρέχει το ανόητο πανικόβλητο να κρύψει τη γύμνια του. Όλες οι γελοίες πόζες της φθαρτής του φύσης διαλύονται, χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του, δεν έχει πια στήριγμα για να συνεχίσει. Αν η φλόγα της επίγνωσης συνεχίσει αδιάκοπα να φωτίζει κάθε του αυτοεξυψωτική τάση, κάθε ανάγκη για έπαινο και επιβολή στο συνάνθρωπο, γίνεται πιο χαλαρό στη δομή του, αρχίζει να φθίνει στην έντασή του και στο τέλος εξαφανίζεται. Και είναι αυτός ο θάνατός του, που σηματοδοτεί την αφύπνιση της αναίτιας χαράς, της αληθινής, κρυμμένης στο υπόβαθρο, φύσης μας.  

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Νεκροζώντανοι !

Ω, πόσο πιο θλιβερό να γίνει πια, το θέαμα της καθημερινής δυστυχίας μας που ονομάζουμε ζωή, να γυρίζουμε σαν τα ζωντανά με τις παρωπίδες στο αλώνι! Με το κεφάλι σκυφτό, με το οπτικό πεδίο μια σπιθαμή απ’ το χώμα κάτω απ’ τα πόδια μας και τίποτ’ άλλο, να αναζητούμε θύμα να μοιραστούμε την κατήφεια μας. Συνθλιμμένοι κάτω απ’ το βάρος της μοίρας, απ’ την απώλεια των “κεκτημένων”, δίχως ερώτημα, δίχως διαμαρτυρία, δίχως επανάσταση, με σπασμένα φτερά, με νεκρωμένη κάθε αίσθηση και κάθε ευαισθησία που θα μπορούσε να αγγίξει κάτι έξω απ’ το φρικτό κύκλο της μιζέριας μας. Μια εικόνα φρικτής αναπηρίας. Ανίκανοι να υψώσουμε το βλέμμα στον ουρανό. Ανίκανοι για αγάπη. Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε παρά μόνο τις ψευδαισθήσεις μας. Και μισούμε το κάθε τι που τις θέτει σε κίνδυνο.  Ζούμε κι όμως δε ζούμε καθώς η ύπαρξη μας παραμένει αδικαίωτη. Νεκροζώντανοι! Χαμένοι στα σκοτάδια της μηχανικότητας. Βορά των απρόσωπων δυνάμεών της, καθώς ο εγωκεντρισμός έφραξε το κανάλι που ενώνει την Ψυχή με την Ζωή...

Δεν αντέχουμε άλλο αυτή την απίστευτη φθορά… και τι κάνουμε γι’ αυτό; Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να απαρνηθούμε το πεπερασμένο για το Άπειρο, το μέρος για το Όλο, το ζώο για τον Άνθρωπο, τις ψευδαισθήσεις και τη δυστυχία μας για τη Βασιλεία των Ουρανών; Πόσο αφοσιωμένοι είμαστε στην μετατροπή του σκοταδιού σε Φως για ολόκληρη την ανθρωπότητα, στην αύξηση της αγάπης μέσα μας; Ποιος άλλος περιμένουμε να κάνει αυτή την εργασία αντί για μας; Συνήθως δοκιμάζουμε να βρούμε έναν μέσο όρο, έναν συμβιβασμό ανάμεσα στον ουρανό και στο χώμα, ανάμεσα στην πνευματικότητα και την ύλη κι αυτή μπορώ να σας βεβαιώσω πως είναι η πιο άβολη θέση. Αν δεν αποφασίσει να τεθεί κανείς ολόκληρος στην υπηρεσία του Φωτός, χωρίς καμιά υστεροβουλία και καμιά εγγύηση επιτυχίας στο δύσκολο έργο της εξέλιξης, το ζώο, το σκοτάδι, θα κερδίσει στο τέλος το παιχνίδι, γιατί είναι δυνατότερο απ’ τον άνθρωπο αν αυτός δεν αποδεχτεί την βοήθεια του Φωτός.

Ο χρόνος δυστυχώς κυλάει αδυσώπητα. Παθητικά μας κουβαλάει πάνω της η γη και μας στρέφει μαζί της στον άπειρο χώρο του διαστήματος. Λίγες ακόμη στροφές γύρω απ’ τον ήλιο κι όλη η ανθρωπότητα που αυτή τη στιγμή ζει πάνω στον όμορφο αυτό πλανήτη θα σαρωθεί ανελέητα. Τη θέση της θα πάρει το επόμενο σάρκινο κύμα, που θα ζήσει το ίδιο παθητικά όπως το προηγούμενο, όπως όλες οι γενεές των ανθρώπων μέχρι τώρα και θα καταντήσει μια χούφτα κόκκαλα σε τούτο εδώ το περιφερόμενο νεκροταφείο…

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...