Η παλίρροια της ζωής

Ευτυχία την ονομάζει ο άνθρωπος και την ψάχνει απεγνωσμένα σε ολόκληρη τη ζωή του. Είναι όμως η αληθινή ευτυχία αυτό που αναζητάει ή ένα κατασκεύασμα του μυαλού του; Μήπως είναι ευτυχία υπό όρους; Μια ψευδαισθητική κατάσταση του επιφανειακού, του επιπόλαιου νου του και μόλις τα πράγματα πάνε αντίθετα με την επιθυμία του, μόλις αντιμετωπίσει την παραμικρή αντιξοότητα, αμέσως γυρίζει στον αντίθετο πόλο της, αυτό που ο άνθρωπος ονομάζει δυστυχία;

Δυστυχείς είναι όσοι…

Ένας ηλικιωμένος ιερέας είχε φτάσει λίγο πάνω από τα εκατό και ζούσε σ’ ένα χωριουδάκι, στην ενδοχώρα της Αργεντινής. Έπασχε σχεδόν από όλες τις ασθένειες, από τις χρόνιες ως τις οξείες, από τις ασήμαντες ως τις πιο σοβαρές, από τις πιο απλές ως τις πιο περίπλοκες… Για μένα, φοιτητή τότε της ιατρικής, ο γέροντας εκείνος έμοιαζε ένα ζωντανό εγχειρίδιο παθολογίας.

Η αξία της εναρμόνισης με τη χαλαρότητα της ζωής

 

Ο κόσμος μας· τόσο όμορφος, τόσο τέλεια πλασμένος! Γιατί όμως τόσος πόνος γύρω μας; Η δυστυχία των ανθρώπων ολοένα μεγαλώνει. Η αθλιότητα των ανθρώπων έρχεται σε τραγική αντίθεση μ’ αυτή την ομορφιά του κόσμου. Η αντίθεση όμως δεν υπάρχει στον ίδιο τον εξωτερικό κόσμο· η αντίθεση υπάρχει μόνον μέσα  στο μυαλό του ανθρώπου. Γιατί λοιπόν το μυαλό μας δημιουργεί τόση δυστυχία;

Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά κοιτάζουν το φεγγάρι

Όταν συναντιούνται δύο άνθρωποι που αισθάνονται μοναξιά βλέπουν πάντοτε ο ένας τον άλλον. Όταν είναι μαζί δυο άνθρωποι που έχουν γνωρίσει τη μοναχικότητα, βλέπουν κάτι ανώτερο και από τους δύο.

Πάντοτε δίνω αυτό το παράδειγμα: Δυο συνηθισμένοι εραστές που αισθάνονται και οι δύο μοναξιά, κοιτάζουν πάντοτε ο ένας τον άλλον.

Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά, κοιτάζουν το φεγγάρι, δεν κοιτάζει ο ένας τον άλλον. Άλλοτε θα ακούνε μαζί μουσική του Μότσαρτ ή του Μπετόβεν ή του Βάγκνερ. Άλλοτε θα κάθονται δίπλα από ένα δέντρο και θα απολαμβάνουν την τρομερή οντότητα του δέντρου που τους αγκαλιάζει. Άλλοτε μπορεί να κάθονται δίπλα από έναν καταρράκτη και να ακούν την άγρια μουσική που δημιουργείται εκεί συνεχώς. Άλλοτε θα κοιτάζουν και οι δύο τον ωκεανό, το μακρύτερο σημείο που μπορούν να δουν τα μάτια.

Όποτε συναντιούνται δυο άνθρωποι που αισθάνονται μοναξιά, ο ένας κοιτάζει τον άλλον επειδή ψάχνουν συνέχεια τρόπους για να εκμεταλλευτούν ο ένας τον άλλον – πώς να χρησιμοποιήσουν ο ένας τον άλλον, πώς να είναι ευτυχισμένοι μέσα από τον άλλον. Δύο άνθρωποι όμως που είναι βαθιά ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους δεν προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν ο ένας τον άλλον. Αντίθετα, γίνονται συνταξιδιώτες. Προχωρούν σε ένα ιερό προσκύνημα. Το κοινό τους ενδιαφέρον τους ενώνει.

Συνήθως, το κοινό ενδιαφέρον είναι το σεξ. Το σεξ μπορεί να ενώσει δυο ανθρώπους στιγμιαία, ευκαιριακά και πολύ επιφανειακά. Οι άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά έχουν ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Δεν είναι ότι δεν θα υπάρχει σεξ. Μπορεί και να υπάρχει, σαν μέρος όμως μιας ανώτερης αρμονίας. Ακούγοντας τη μουσική του Μότσαρτ ή του Μπετόβεν, μπορεί να έρθουν πιο κοντά από τους συνηθισμένους  εραστές που τους συνδέει μόνο το σεξ.

Κι όταν η αγάπη συμβαίνει από μόνη της, όταν συμβαίνει σαν μέρος μιας ανώτερης αρμονίας, έχει μια εντελώς διαφορετική ποιότητα μέσα της. Είναι θεϊκή, δεν είναι πια ανθρώπινη.

Η λέξη ευτυχία προέρχεται από τη λέξη τύχη. Η λέξη τυχαίο έρχεται επίσης από την ίδια ρίζα. Ευτυχία είναι εκείνο το καλό που τυχαίνει. Δεν μπορείς να την παράγεις εσύ, δεν μπορείς να την αναγκάσεις να συμβεί, δεν μπορείς να την πιέσεις. Το περισσότερο που μπορείς είναι να είσαι διαθέσιμος σ’ εκείνη. Ότι τύχει, έτυχε.

Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πραγματικά είναι πάντοτε διαθέσιμοι, αλλά ποτέ δεν το σκέφτονται. Ποτέ δεν κάνουν προσπάθειες για να βρουν την ευτυχία. Έτσι δεν είναι ποτέ απογοητευμένοι, επειδή ό,τι τύχει, έτυχε. Εκείνοι δημιουργούν την περίσταση.

Για την ακρίβεια, όταν είσαι ευτυχισμένος με τον εαυτό σου, εσύ είσαι ήδη η περίσταση και αν ο άλλος είναι επίσης ευτυχισμένος με τον εαυτό του, τότε είναι κι εκείνος η περίσταση. Όταν εκείνες οι δύο περιστάσεις έλθουν κοντά η μία με την άλλη, δημιουργείται μια μεγαλύτερη περίσταση. Μέσα σ’ εκείνη τη μεγαλύτερη περίσταση, πολλά τυχαίνουν χωρίς να κάνουν τίποτα.

Ο άνθρωπος τελικά δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να είναι ευτυχισμένος. Ο άνθρωπος χρειάζεται απλώς να ρέει και να αφήνεται.

-Όσσο -

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Σκλάβοι...

Μια φορά κι έναν καιρό ένας κυνηγός, που είχε την ικανότητα να πιάνει τις μαϊμούδες ζωντανές, πήγε στο δάσος, τοποθέτησε στο έδαφος κάτι πολύ κολλώδες και κρύφτηκε μέσα στους θάμνους. Σύντομα εμφανίστηκε μια μαϊμού για να δει τι ήταν αυτό και, νομίζοντας πως είναι κάτι που τρώγεται, προσπάθησε να το φάει. Η μουσούδα του δύστυχου πλάσματος κόλλησε τόσο γερά, που μάταια προσπαθούσε να τραβηχτεί. Προσπάθησε τότε να τη βγάλει με τα μπροστινά του πόδια τα οποία κόλλησαν επίσης. Στη συνέχεια, προσπάθησε να τη βγάλει κλοτσώντας με τα πίσω πόδια, αλλά κόλλησαν κι αυτά. Τότε ο κυνηγός βγήκε από την κρυψώνα του, έχωσε το ραβδί στα μπροστά και στα πίσω πόδια του θύματος και κουβαλώντας το έτσι στους ώμους του, πήγε στο σπίτι του.

Με τον ίδιο τρόπο ο καθένας μας (μαϊμού), ο οποίος ξεγελιέται από τα αντικείμενα των αισθήσεων (κάτι κολλώδες), κολλάει στις πέντε επιθυμίες (τη μουσούδα και τα τέσσερα άκρα) και αφού αιχμαλωτίζεται από τον πειρασμό (τον κυνηγό), χάνει τη ζωή της σοφίας.

Δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από ένα είδος μαϊμούδων, όπως υποστηρίζουν αυτοί που πιστεύουν στην εξελικτική θεωρία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποδεικνύουν αυτή την αλήθεια με το να πέφτουν θύματα «κάποιου πράγματος που τρώγεται». Έχουμε καταργήσει τη δουλεία και ονομάζουμε τους εαυτούς μας πολιτισμένους. Παρ’ όλα αυτά δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους σκλάβους του καπνού ανάμεσά μας; Δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους σκλάβους του αλκοόλ ανάμεσά μας; Δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους σκλάβους του χρυσού ανάμεσά μας; Δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους σκλάβους της ματαιοδοξίας ανάμεσά μας; Αυτοί οι σκλάβοι είναι αρκετά πιστοί και δουλεύουν διαρκώς για τα αφεντικά τους, τα οποία με τη σειρά τους, τους παρέχουν ανίατες ασθένειες, φτώχεια, στεναχώριες και απογοητεύσεις.

Ένα δύστυχο κουτάβι με ένα κονσερβοκούτι δεμένο στην ουρά του έτρεχε διαρκώς τρομαγμένο από το θόρυβο που έκανε το κονσερβοκούτι. Όσο πιο γρήγορα έτρεχε, τόσο πιο δυνατά κουδούνιζε το κονσερβοκούτι και τελικά το κουτάβι έπεσε ξεθεωμένο από το τρέξιμο. Δεν είναι αυτό χαρακτηριστικό ενός σύγχρονου κοσμοπολίτη; Η ματαιοδοξία έδεσε το άδειο κονσερβοκούτι της φήμης στην ουρά του, ο κούφιος θόρυβος της οποίας τον οδηγεί σε όλη του τη ζωή, μέχρι που πέφτει για να μη ξανασηκωθεί. Τι κατάντια!

Ούτε οι κοσμοπολίτες, ούτε οι ασκητές μπορούν να είναι αισιόδοξοι. Οι τελευταίοι αρνούνται στον εαυτό τους σαρκικές απολαύσεις και είναι ακατάδεκτοι προς όλα τα αντικείμενα που φέρνουν ευχαρίστηση. Γι’ αυτούς το να ευχαριστιούνται είναι ταυτόσημο με την αμαρτία, και το να γελούν είναι ταυτόσημο με το να τους καταριούνται. Θα προτιμούσαν να ακουμπήσουν το κεφάλι ενός φιδιού από το να πιάσουν χρήματα. Θα προτιμούσαν να πέσουν σε ένα καυτό κλίβανο από το να έρθουν σε επαφή με το άλλο φύλλο. Το σώμα είναι γι’ αυτούς ένας σάκος από αίμα και πύον, η ζωή είναι ένα μάταιο και συχνά ένα κακό όνειρο. Η φυτοφαγία και η αποχή από το σεξ είναι οι ιερές αρχές τους. Τα πάντα γίνονται θυσία για να κερδηθεί ή άλλη, η αιώνια ζωή, ο παράδεισος. Μια ζωή γεμάτη πόλεμο ανάμεσα στη σάρκα και το πνεύμα. Τελικά τις περισσότερες φορές το ελατήριο συμπιέζεται τόσο πολύ που εκτονώνεται βίαια με αποτέλεσμα ο ασκητής να περνάει στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Γίνεται έρμαιο των παθών του.

Τίποτα δεν είναι λάθος αν γίνεται συνειδητά. Το μόνο λάθος είναι η ασυνειδησία. Τίποτα δεν είναι αμαρτία όταν απορρέει και κατευθύνεται από το πρωτογενές και σταθερό εσωτερικό μας  κέντρο και υπηρετεί διαρκώς τις επιταγές αυτού του κέντρου. Αμαρτωλές είναι οι πράξεις που γίνονται αυτόματα και είναι αποκομμένες από το εσώτερό μας κέντρο. Τότε δημιουργούνται οι εθισμοί, τότε δημιουργούνται οι ενοχές για το σώμα. Δεν απομένει λοιπόν παρά να αναζητούμε διακαώς αυτό το κέντρο καθημερινά και να το αφουγκραζόμαστε. Η μεγαλύτερη απελευθέρωση, γαλήνη και ευτυχία συμβαίνει όταν παραδώσουμε τα ηνία της ζωής μας στον ανώτερό εαυτό.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Να ζεις στη δυστυχία ή στην έκσταση;

                                       Όσσο,

Κάποτε μας είπες την ιστορία για ένα γέρο

που είχε περάσει τα εκατό του χρόνια.

Μια μέρα στα γενέθλιά του τον ρώτησαν

πως τα κατάφερνε να είναι πάντα ευτυχισμένος.

Εκείνος απάντησε: "Όταν ξυπνάω κάθε πρωί

είναι στο χέρι μου να είναι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος,

κι εγώ διαλέγω να είμαι ευτυχισμένος."

Γιατί συνήθως διαλέγουμε να είμαστε δυστυχισμένοι;

Γιατί δεν συνειδητοποιούμε την εκλογή;

Πρόκειται για ένα από τα πιο περίπλοκα ανθρώπινα προβλήματα. Πρέπει να το μελετήσουμε σε βάθος. Και δεν είναι μια θεωρία. Αφορά εσένα.

Έτσι συμπεριφέρονται όλοι. Πάντα διαλέγουν αυτό που είναι λάθος, πάντα διαλέγουν αυτό που είναι θλιβερό, καταθλιπτικό, άθλιο. Πρέπει να υπάρχουν σοβαροί λόγοι γι’ αυτό.

Καταρχήν, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Όταν είσαι δυστυχισμένος, κερδίζεις κάτι από αυτή την κατάσταση, πάντα κερδίζεις κάτι. Ενώ όταν είσαι ευτυχισμένος, πάντα χάνεις. Από την αρχή, ένα έξυπνο παιδί αισθάνεται τη διαφορά. Όποτε είναι δυστυχισμένο, όλοι του δείχνουν συμπάθεια. Όλοι προσπαθούν να το αγαπούν, κερδίζει την αγάπη. Κι ακόμα περισσότερο, όποτε είναι δυστυχισμένο, όλοι του δίνουν προσοχή, κερδίζει την προσοχή. Και η προσοχή είναι η τροφή του εγώ, είναι ένα πολύ μεθυστικό ποτό. Σου δίνει ενέργεια, αισθάνεσαι ότι είσαι κάποιος. Γι’ αυτό τόση ανάγκη, τόση επιθυμία να σε προσέξουν.

Όταν όλοι σε κοιτάζουν, γίνεσαι σπουδαίος. Όταν δεν σε κοιτάζει κανείς, αισθάνεσαι σαν να μην υπάρχεις, σαν να έπαψες να ζεις, σαν να έπαψες να είσαι ένα ον. Όταν οι άνθρωποι σε κοιτάζουν, όταν οι άνθρωποι σε φροντίζουν, σου δίνει ενέργεια.

Το εγώ υπάρχει με τις σχέσεις. Όσο περισσότεροι άνθρωποι σε προσέχουν, τόσο περισσότερο εγωισμό αποκτάς. Όταν κανένας δεν σε κοιτάζει, το εγώ διαλύεται. Όταν όλοι σε έχουν ξεχάσει τελείως, πώς να υπάρξει το εγώ; Πώς να αισθανθείς ότι υπάρχεις; Γι’ αυτό υπάρχει η ανάγκη για τις κοινωνίες, τους οργανισμούς, τα σωματεία. Τα σωματεία υπάρχουν παντού στον κόσμο, οι Ροταριανοί, οι Λάιονς, τα Μασονικά ιδρύματα. Αυτές οι εταιρείες και τα ιδρύματα υπάρχουν μόνο για να δώσουν προσοχή στον κόσμο, που δεν μπορεί να αποσπάσει την προσοχή με άλλους τρόπους.

Είναι δύσκολο να γίνει κανείς πρόεδρος μιας χώρας. Είναι δύσκολο να γίνεις πρόεδρος μιας εταιρείας. Είναι πιο εύκολο να γίνεις πρόεδρος των Λάιονς και να έχεις την προσοχή μιας ορισμένης ομάδας. Είσαι πολύ σπουδαίος. Κάνεις κάτι. Και ο πρόεδρος αλλάζει συνεχώς, ένας αυτό το χρόνο, ένας άλλος τον επόμενο. Και όλοι κερδίζουν την προσοχή. Είναι μια κοινή συμφωνία και όλοι αισθάνονται σπουδαίοι.

Από την αρχή το παιδί μαθαίνει την πολιτική. Η πολιτική είναι να φαίνεσαι δυστυχισμένος. Τότε κερδίζεις συμπάθεια, τότε όλοι σου δίνουν προσοχή. Όταν φαίνεσαι άρρωστος γίνεσαι σπουδαίος. Ένα άρρωστο παιδί γίνεται ένας δικτάτορας. Ολόκληρη η οικογένεια πρέπει να το ακολουθήσει. Ότι λέει γίνεται νόμος.

Όταν είναι ευτυχισμένο, κανένας δεν το προσέχει. Όταν είναι καλά κανένας δεν το φροντίζει. Όταν είναι άψογο, κανένας δεν του δίνει προσοχή. Από την αρχή διαλέγουμε τη δυστυχία, τη θλίψη, την απαισιοδοξία, την πιο σκοτεινή πλευρά της ζωής. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα.

Και το δεύτερο πράγμα είναι: Όποτε είσαι ευτυχισμένος, όποτε είσαι χαρούμενος, όποτε αισθάνεσαι έκσταση και ευδαιμονία, όλοι σε ζηλεύουν. Ζήλια σημαίνει ότι όλοι γίνονται ανταγωνιστές, κανείς δεν είναι φίλος σου εκείνη τη στιγμή, όλοι γίνονται εχθροί. Μαθαίνεις λοιπόν να μην είσαι και τόσο εκστατικός, ώστε οι άλλοι να μην είναι τόσο εχθροί μαζί σου. Να μη δείχνεις την ευδαιμονία σου, να μη γελάς.

Osho – Ο αυτοκράτορας των σύννεφων

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...