Αποκάλυψη

 .

Το χέρι που σκοτώνει θα σηκώσει τον πεσμένο,

τα χείλια που προφέρουν κατάρες

θα αρχίσουν να προσεύχονται.

Η καρδιά που μισεί θα μάθει το μυστήριο να συμπάσχει

ως αποτέλεσμα μιας βαθύτερης κατανόησης

της σχέσης του ανθρώπου με τον αδελφό του˙

σχέση οδοιπόρου προς συνοδοιπόρο

στην έρημο του σκότους. 

Το κρυμμένο πίσω απ’ τις μάσκες πρόσωπο

Ποιο είναι λοιπόν το ίδιο κι απαράλλαχτο πρόσωπο που καλύπτουν οι χιλιάδες αλλόμορφες μάσκες στο καρναβάλι της ζωής μας; Πραγματικά δύσκολη η προσπάθεια να προσδιοριστεί ξεκάθαρα και να γίνει αντιληπτό μόνον με τη βοήθεια του νου μας. Ας δοκιμάσουμε όμως.

Ποια θα μπορούσε να είναι άραγε η μάσκα, η διαμόρφωσή μου, το προσωπείο που φοράω και με διαφοροποιεί από τον συνάνθρωπο, αυτό που με κάνει ιδιαίτερο και ξεχωριστό αν όχι η μνήμη μου; Και τι είναι η μνήμη μου; Δεν είναι η ανάμνηση όλων όσων συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μου; Δεν είναι οι αναμνήσεις που γράφονται συνεχώς μέσα μου; Η ανάμνηση λοιπόν όλων των προηγούμενων στιγμών, που έχουν συλλάβει οι αισθήσεις μου, προσδιορίζουν την συμπεριφορά μου και συντελούν στο να υπάρχω εγώ ως μοναδικός στην κάθε επόμενη στιγμή.  

Έρχονται όμως κάποιες ευλογημένες στιγμές, σε βαθιά χαλάρωση, στο διαλογισμό ή στο μεταίχμιο ανάμεσα στην εγρήγορση και στον ύπνο, που ο νους εξουδετερώνεται και η μνήμη ακινητοποιείται για ένα μικρό διάστημα, του οποίου η διάρκεια είναι απροσδιόριστη. Τότε το παρελθόν μου παύει να προγραμματίζει την επόμενη στιγμή μου και το γνωστό σώμα μου σταματά να με αντιπροσωπεύει πια. Το νέο σώμα μου γίνεται πλέον απεριόριστο και εναρμονίζεται με τη φύση, με τον ουρανό, με τη γη και με όλα τα όντα που ζουν πάνω σ’ αυτή. Ένα «εγώ» χωρίς αναμνήσεις είναι ένα «εγώ» χωρίς καμιά αίσθηση του «εγώ». Είναι μια αγνή αίσθηση ύπαρξης μέσα από κάθε ον, δέντρο, ζώο, ορυκτό, ένα καθαρό ΕΙΜΑΙ! Ύπαρξη χωρίς μνήμη, η οποία δεν αρχίζει, ούτε τελειώνει πουθενά. Αυτό που είμαι γίνεται ταυτόχρονα αυτό που ΕΙΝΑΙ. Ένα ΕΓΩ ανώτερο, μέσα στα πάντα.

“ἵνα ᾖ ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσιν”

(Προς Κορινθίους A΄)

“για να είναι ο Θεός τα πάντα εις όλους”

Ένα ΕΓΩ ανώτερο, μέσα σε ΟΛΑ. Αυτό το ΕΓΩ, αυτός ο ΕΝΑΣ ΕΑΥΤΟΣ είναι το πρόσωπο που κρύβεται πίσω απ’ τις πρόσκαιρες και φθαρτές μάσκες μας. Ο εαυτός όταν η μνήμη σταματήσει γίνεται πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν. Ο εαυτός όταν ο νους ακινητοποιηθεί είναι το ον το οποίο όλες οι θρησκείες προσδιορίζουν με το όνομα Θεός. Ο εαυτός, απελευθερωμένος απ’ τη δυναστεία του νου, είναι ο ίδιος ο ΘΕΟΣ! Είναι ο νους που κρατά την αίσθηση του ΕΑΥΤΟΥ φυλακισμένη σε κάθε σώμα, σε κάθε μάσκα, δημιουργώντας την εντύπωση της  ξεχωριστής ύπαρξης, του ξεχωριστού «εγώ». Και τελικά είναι η στιγμιαία υπέρβαση του νου, μέσα από διαλογισμό, που θα μας οδηγήσει στην εκπληκτική αποκάλυψη ότι η ύπαρξή μας, χωρίς την εμπλοκή της μνήμης, είναι παγκόσμια και κοινή για όλους.

Το κρυμμένο πρόσωπο, αυτό που τελικά υπάρχει, αυτό που ΕΙΝΑΙ, το Αιώνιο Ον, η Παγκόσμια Συνειδητότητα, η Υπερψυχή, δεν είναι ούτε έξω, ούτε μέσα μας, ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε γύρω. Πως θα μπορούσε να είναι κάπου σε σχέση με μας αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτό; 

 “εἶπεν αὐτοῖς Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμί.”

(κατά Ιωάννην κεφ. η’)

“είπε σ’ αυτούς ο Ιησούς∙ εν πάση αλήθεια σας λέγω, 

προτού να γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ υπάρχω”

Αυτό το άχρονο «εγώ υπάρχω» είναι το κρυμμένο πίσω απ’ τις μάσκες αιώνιο πρόσωπο μας. «Εγώ υπάρχω», αλλά με ένα ΕΓΩ παγκόσμιο που περικλείει τα πάντα, λυτρωμένο από τις παρελθοντικές αναμνήσεις που γεννούν την ψευδαίσθηση της περιορισμένης παρούσας κατάστασής μας. Μιας κατάστασης που θα μπορούσε μόνον να χαρακτηριστεί, ως ασήμαντη λεπτομέρεια μέσα σ’ έναν απεριόριστο εαυτό, τον ίδιο κι απαράλλαχτο αιώνιο εαυτό μας.

Ξάνθη Φιλοσοφείν: Το καρναβάλι 

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Δημιουργική Συνεργασία

Κάθε φορά που έρχεσαι σε επαφή με την «άλλη», την άχρονη κατάσταση, κάθε φορά που κοινωνείς τον κόσμο του αγνώστου, κάθε φορά που κατέρχεσαι στο βάθος της συνειδητότητάς σου, επιστρέφεις στην επιφάνεια φέρνοντας μαζί σου ένα ολόφρεσκο, ολοζώντανο, λεπτεπίλεπτο δώρο. Είναι μια νέα ιδέα, μια νύξη, ένας ψίθυρος ή μια καθαρή φωνή που προέρχεται από την “πέρα από το γνωστό” κατάσταση. Αυτό το δώρο έχει ανάγκη από υποστήριξη για να μη πεθάνει. Πρέπει να το χαρίσεις, να το ανταλλάξεις και να το διασταυρώσεις με τις φωνές που έχουν φέρει στην επιφανειακή κατάσταση, άλλοι συνοδοιπόροι σου, που έχουν την ίδια ικανότητα να καταδύονται σε βάθος. Με αυτό τον τρόπο θα το προστατέψεις από τη λογική σου που κάνει τα αδύνατα δυνατά για να το καταστρέψει, για να το σκοτώσει. Έτσι θα μάθεις να εμπιστεύεσαι την επικοινωνία σου με μια διάσταση πέρα από την περιοχή της λογικής. Διασταυρώνοντας τις «φωνές» που αφουγκράζεσαι μπορείς ευκολότερα να κατανοήσεις τι τελικά γυρεύουν από σένα.

Θα πρέπει βέβαια οι συνοδοιπόροι σου να έχουν αποκτήσει ένα βάθος που θα τους επιτρέπει να εργάζονται έξω από την εγωκεντρική περιοχή. Θα πρέπει επίσης να είναι αδογμάτιστοι γιατί δεν είναι δυνατόν να επικοινωνήσουν αληθινά δυο άνθρωποι που ο ένας ελκύεται από μια πίστη, δόγμα ή ιδεολογία ενώ ο άλλος έχει απορρίψει οτιδήποτε δανεικό, οτιδήποτε εξωτερικό, και έτσι αναγκάζεται να ψάξει μέσα του, ανιχνεύει τα σπλάχνα του για να προσεγγίσει την φύση της αλήθειας.  

Μόνο μεταξύ ανθρώπων με πραγματική επικοινωνία μπορεί να υπάρξει δημιουργική συνεργασία. Πραγματική επικοινωνία βέβαια σημαίνει να νιώσω την ύπαρξή μου μέσα σε κάθε μέλος της ομάδας, να υπερβώ τον μικρό μου εαυτό, να διαλύσω τον εγωκεντρισμό μου, να αγγίξω το ιερό ρεύμα της ζωής στον πυρήνα του κάθε ανθρώπου. Το ΙΔΙΟ ΡΕΥΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ που περνάει σαν νήμα μέσα από όλες τις μορφές και αόρατα τις συνδέει. Τα χαρακτηριστικά του  ανθρώπου που αναζητούσε ο Διογένης με το φανάρι του στην αγορά έχοντας μπουχτίσει από την υποκρισία νομίζω πως είναι :

Αγνότητα

Απλότητα

Ταπεινότητα

Μόνο με ανθρώπους που έχουν τις παραπάνω ιδιότητες μπορείς να έχεις αληθινή επικοινωνία και να μοιραστείς τα «δώρα» του παραδείσου.

Πως θα έλξεις τέτοιους ανθρώπους γύρω σου;

Μόνο αν καταφέρεις να γίνεις:

Αγνός, Απλός και Ταπεινός. 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Το Άγιο Φως

  

Ένα παράδειγμα που μας βοηθάει να καταλάβουμε τη σχέση μας με το θείο είναι η τελετουργία της ανάστασης στην Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία. Η εκκλησία βυθίζεται στο σκοτάδι καθώς τα φώτα σβήνουν. Ο ιερέας βγαίνει από το ιερό κρατώντας ψηλά ένα κερί αναμμένο, που συμβολίζει το ΕΝΑ ΦΩΣ, απ’ όπου προέρχονται όλα τα άλλα φώτα.

Oι πιστοί πλησιάζουν με τα κεριά τους, που δεν έχουν ακόμα ανάψει. Kάθε κερί έχει την εσωτερική δυνατότητα να λάμψει όσο και το πρώτο. Όλα τα κεριά στην εκκλησία ανάβουν από τη μία φλόγα. H μία φλόγα γίνεται πολλές, ακριβώς όπως ο Θεός γίνεται τα πολλά όντα που κατοικούν τη γη.

Παρόλο που όλες αυτές οι φλόγες προέρχονται από αυτήν την πρώτη φλόγα - που θα μπορούσαμε να φανταστούμε σαν αυτοδημιούργητη - αυτή η αρχική φλόγα δε μειώνεται καθόλου. Έτσι κι ο Θεός (το θείο), παρόλο που έχει εκδηλωθεί σαν όλα τα όντα και ό,τι άλλο υπάρχει στον κόσμο, παραμένει Άπειρος. Ό,τι και αν αφαιρέσεις από το άπειρο, το άπειρο παραμένει. Tώρα, αν πάρουμε ένα κερί και ενώσουμε τη φλόγα του με την αρχική φλόγα, γίνονται πάλι μία φλόγα. Παρόλο που θα υπάρχουν δύο κεριά, θα υπάρχει μία φλόγα.

Kατά τον ίδιο τρόπο και ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ενωθεί πάλι στο πνευματικό επίπεδο με τον ENA ΘEO, με τον οποίο είναι στην ουσία το ίδιο. Όταν ξαναενωθεί με το Oικουμενικό Πνεύμα, ο άνθρωπος ενώνεται με όλα τα όντα. H διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτόν, το περιβάλλον του και τον Θεό εξαφανίζεται και αισθάνεται ένα με όλα.

Eίναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι υπάρχει μόνο μία φλόγα στην εκκλησία. Διαιρέθηκε και απλώθηκε, παρέμεινε όμως ίδια. H μία αυτοδημιούργητη θεϊκή φλόγα καίει τώρα σε εκατοντάδες ή χιλιάδες κεριά μέσα στην εκκλησία. Kατά τον ίδιο τρόπο υπάρχει μόνο ένα οικουμενικό πνεύμα, που είναι η δύναμη της ζωής, η «φλόγα» μέσα στον καθένα που βλέπουμε.

Συνήθως εστιαζόμαστε στο «τι είδος κεριού» είναι ο άλλος, ­ στην εμφάνιση και στο σωματικό και νοητικό επίπεδο. Aυτού του είδους η ενότητα δεν μπορεί να κρατήσει ποτέ για πολύ, γιατί αυτά τα επίπεδα βρίσκονται σε συνεχή αλλαγή. Aν προσπαθήσουμε να ενώσουμε δύο κεριά, δε μπορούμε, γιατί ένας κανόνας της φυσικής λέει ότι δύο υλικά αντικείμενα δε μπορούν να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο συγχρόνως.

Yπάρχουν δύο λύσεις. Mπορούμε να γείρουμε τα δύο κεριά το ένα προς το άλλο. Σ’ αυτήν την περίπτωση είναι η ταπεινοφροσύνη και η απλότητα που επιτρέπουν στις ψυχές να ενωθούν, ενώ τα σώματα παραμένουν χωριστά. Θα υπάρχουν δύο κεριά, αλλά μία φλόγα. Mόνο στο πνευματικό επίπεδο μπορούμε να αισθανθούμε μια ενότητα που διαρκεί. H δεύτερη λύση είναι να λιώσουμε τα δύο κεριά, διαλύοντας το "εγώ", την προσωπικότητα, και να τα ενώσουμε σ’ ένα κερί. Ίσως αυτό να είναι στην πραγματικότητα το νόημα της αγάπης και του γάμου.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Μελετώντας τη φύση

Η χαρά και το παιχνίδι ενός σκύλου, η απεριόριστη αγάπη, η εγρήγορσή του να γιορτάσει κάθε στιγμή της ζωής έρχεται συχνά σε έντονη αντίθεση με την εσωτερική κατάσταση του ιδιοκτήτη του σκύλου. Μελαγχολικός, αγχωμένος, φορτωμένος με προβλήματα, χαμένος στις επαναλαμβανόμενες μίζερες σκέψεις του. Σε κάνει να αναρωτιέσαι : ζώντας μ’ αυτό τον άνθρωπο πως καταφέρνει ο σκύλος να παραμένει τόσο υγιής και χαρούμενος;

Παρακολουθήστε ένα ζώο, ένα λουλούδι, ένα δέντρο και δείτε πως αναπαύεται στην Ύπαρξη. Είναι απλώς ο εαυτός του. Παρουσιάζει απίστευτη αξιοπρέπεια, αθωότητα και ιερότητα. Ωστόσο, για να καταφέρουμε να το δούμε αυτό, πρέπει να πάμε πέρα από τη συνήθεια και την προσκόλληση μας να ονοματίζουμε και να βάζουμε ταμπέλες σ’ όλα όσα βλέπουμε. Τη στιγμή που καταφέρνουμε να κοιτάξουμε πέρα από τις νοητικές ταμπέλες, βιώνουμε αυτή την ανείπωτη διάσταση της φύσης που δε μπορεί να γίνει κατανοητή με τη σκέψη ή να συλληφθεί από τις αισθήσεις μας. Έτσι αντιλαμβανόμαστε αυτή την αρμονία, αυτή την ιερότητα που όχι μόνο διαπερνά ολόκληρη τη φύση αλλά κρύβεται και μέσα μας.

Ο Ερμής είναι ένα κουτάβι 3 μηνών.

Τον βρήκαμε πριν ένα μήνα να περιφέρεται ετοιμοθάνατος από την πείνα και το κρύο.

Χρειαζόμαστε την φύση για δάσκαλο για να μας βοηθήσει να επανασυνδεθούμε με την Ύπαρξη. Όμως και η φύση μας χρειάζεται. Δεν είμαστε ξέχωροι απ' αυτήν. Είμαστε όλοι μέρος της Μιας Ζωής που εκδηλώνει τον εαυτό τις σε αμέτρητες μορφές μέσα στο σύμπαν, μορφές οι οποίες είναι όλες διασυνδεδεμένες. Όταν αντιλαμβανόμαστε την ιερότητα, την ομορφιά, την απίστευτη αταραξία και αξιοπρέπεια μέσα στην οποία ένα λουλούδι ή ένα δέντρο υπάρχει, προσθέτουμε κάτι στο λουλούδι ή στο δέντρο. Μέσα από αυτή την επίγνωση, αυτή την αναγνώρισή μας, η φύση επίσης αποκτά επίγνωση του εαυτού της. Αναγνωρίζει μέσα από μας την ομορφιά και την ιερότητά της.

Έχεις ποτέ αληθινά κοιτάξει το φυτό που έχεις στο σπίτι; Το έχεις αφήσει να σου διδάξει τα μυστικά του; Έχεις παρατηρήσει πόσο βαθειά γαλήνιο είναι; Τη στιγμή που αποκτάς επίγνωση της αταραξίας του φυτού, το φυτό μεταμορφώνεται στο δάσκαλό σου. Κάτι από την ουσία του μεταδίδεται σε σένα. Η αταραξία και η γαλήνη του φυτού αναδύονται μέσα σου. Αντιλαμβάνεσαι πόσο βαθιά αναπαύεται και ριζώνει μέσα στην Ύπαρξη – σε απόλυτη ενότητα και αποδοχή αυτής της στιγμής. Βιώνοντας αυτό κι εσύ επίσης έρχεσαι σε ένα μέρος βαθιάς ανάπαυσης μέσα στον εαυτό σου.

Είναι αδύνατον να κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια ενός ζωντανού πλάσματος και να μη γίνεις απόλυτα παρών. Αυτό περιλαμβάνει το σκύλο ή τη γάτα σου ή οποιοδήποτε άλλο ζώο. Στάσου ακίνητος και κάρφωσε το βλέμμα σου στα μάτια ενός ζώου, και δες ότι θα νιώσεις απόλυτα παρών. Όταν γίνεσαι απόλυτα παρών με αυτό τον τρόπο μαζί με ένα άλλο ζωντανό πλάσμα, αρχίζεις να νιώθεις αγάπη γι’ αυτό. Πολλοί άνθρωποι νιώθουν βαθιά αγάπη για τα κατοικίδιά τους κι αυτό το συναίσθημα είναι πέρα για πέρα αληθινό. Το ζώο που φροντίζεις θα σου διδάξει την απεριόριστη, την αληθινή αγάπη χωρίς ποτέ να σε κρίνει γι’ αυτό που είσαι.

Όταν περπατάμε μέσα σε ένα παρθένο δάσος στο οποίο δεν έχει παρέμβει ο άνθρωπος, δε είμαστε μόνο περιτριγυρισμένοι από πλούσια ζωή αλλά επίσης συναντάμε πεσμένα δέντρα και αποσαθρωμένους κορμούς, φύλλα σε σήψη, ύλη σε αποσύνθεση σε κάθε μας βήμα. Οπουδήποτε και να κοιτάξουμε θα βρούμε τον θάνατο όπως και τη ζωή.

Μετά από λεπτομερέστερη εξέταση ωστόσο θα ανακαλύψουμε ότι οι αποσαθρωμένοι κορμοί δέντρων και τα σάπια φύλλα όχι μόνο δίνουν την ευκαιρία να γεννηθούν νέες ζωές αλλά είναι γεμάτα ζωή και τα ίδια. Μικροοργανισμοί εργάζονται διαρκώς. Μόρια αναδιατάσσουν τους εαυτούς τους. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι ουσιαστικά ο θάνατος δεν υπάρχει. Λαμβάνει χώρα μόνο η μεταμόρφωση των μορφών της ζωής. Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτό ;

Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής. Η ζωή δεν έχει αντίθετο. Το αντίθετο του θανάτου είναι η γέννηση. Η ζωή είναι αιώνια. Τι λυτρωτικός στοχασμός!

Η Ήρα είναι Ιταλικός Μολοσσός (cane corso).

Είναι 7 χρονών και έχει απίστευτη αδυναμία στα παιδιά.

Το μόνο που χρειάζεται για να ανοιχτείς στην πιθανότητα τέτοιων στιγμών υπέρβασης, είναι να μετακινηθείς σε ένα χώρο θαυμασμού και δέους για ολόκληρη τη φύση και να έχεις μια βαθιά και αληθινή προθυμία να βιώσεις αυτό το θαύμα της Ύπαρξης.

Βασιζόμαστε στη φύση όχι μόνο για την υλική επιβίωσή μας. Χρειαζόμαστε την φύση για να μας καθοδηγήσει, να μας δείξει τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, τον δρόμο της διαφυγής από την φυλακή του ίδιου μας του νου. Έχουμε χάσει τον εαυτό μας προσπαθώντας να κάνουμε πράγματα, να σκεφτόμαστε ασταμάτητα, να θυμόμαστε, να προσδοκούμε – χαθήκαμε σε ένα κυκεώνα πολυπλοκότητας και σε ένα κόσμο προβλημάτων.

Έχουμε ξεχάσει ότι οι βράχοι, τα φυτά και τα ζώα ακόμη γνωρίζουν. Έχουμε ξεχάσει πώς να είμαστε – να είμαστε γαλήνιοι, να είμαστε οι εαυτοί μας, να είμαστε στο μόνο σημείο που κρύβεται η ζωή: ΕΔΩ και ΤΩΡΑ !

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...