Ένα τριαντάφυλλο - Μια ζωή

Κοίτα αυτό το τριαντάφυλλο.

Δεν είναι όμορφο;

Μπορείς να το απολαύσεις;

Νιάου !!!

Ένας σαμουράι, άγριος πολεμιστής, ψάρευε πλάι σ’ ένα ποτάμι. Έπιασε ένα ψάρι και ετοιμάζονταν να το ψήσει όταν ένας γάτος, που ήταν καταχωνιασμένος κάτω από έναν θάμνο, έδωσε ένα σάλτο και του έκλεψε τη λεία του. Οργισμένος ο σαμουράι έβγαλε το σπαθί του, ζύγωσε τον γάτο και τον έκοψε στα δύο. Ο πολεμιστής αυτός ήταν ένθερμος βουδιστής και άρχισε να κατατρύχεται από τύψεις επειδή είχε σκοτώσει ένα πλάσμα της φύσης.

Αν απλώς ήμασταν...

Το μυαλό θα’ πρεπε να είναι σαν το νερό της λίμνης, που υποχωρεί χωρίς καμία αντίσταση σε ό,τι πέσει μέσα. Κι αφού πάντα υποχωρεί, τίποτα δεν μπορεί να το βλάψει. Μπορούμε να δοκιμάσουμε να το χτυπήσουμε με το πιο βαρύ αντικείμενο ή να το κόψουμε με το πιο κοφτερό μαχαίρι, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το πληγώσουμε. Το νερό αντέχει κι αφήνει να περάσει μέσα του αυτό που έρχεται απέξω. Κάποιες φορές προσπαθούμε να γίνουμε σθεναροί κι αδιαπέραστοι σαν πέτρα, και δεν καταλαβαίνουμε ότι, ακριβώς όταν αντιστεκόμαστε, είναι που καταλήγουμε να πληγωθούμε. 

Μακάρι να γινόμασταν και πάλι παιδιά...

Κοντά παντελόνια, ξέφρενο παιχνίδι στην αλάνα, το παγωτό να κολλάει καθώς λιώνει, οι πρησμένες αμυγδαλές από την ακόρεστη επιθυμία της δροσιάς και οι πρησμένες αμυγδαλές της μητέρας από της φωνές της. Οι ποδηλατάδες για εξερεύνηση στην άλλη άκρη της πόλης – κόσμου και το άγχος της επιστροφής στο ζεστό αεράκι στα τελευταία λαμπυρίσματα του μορυχού ήλιου. Η μυρουδιά της μητέρας που ξεχείλιζε το σπίτι και η έκρηξη αγάπης, ασφάλειας και σιγουριάς μέσα στην ζεστή της αγκαλιά την ώρα της κατσάδας. Τότε που ο καιρός δεν μας πείραζε γιατί αλλάζαμε το παιχνίδι σε κάτι διαφορετικό, σε κάτι νέο πιο συναρπαστικό. Τότε που τα χρήματα τα χρησιμοποιούσαμε και δεν μας πολύ ένοιαζε αν δεν τα είχαμε στην τσέπη. Τότε που οι αισθήσεις λειτουργούσαν στο μέγιστο και αισθανόμασταν το υγρό χώμα, το ανακάτωμα των αρωμάτων στο μικρό μπακάλικο, βλέπαμε τις αλλαγές στο φυλλοβόλημα των δέντρων. Τότε που δεν αναλύαμε τις καταστάσεις αλλά τις συνθέταμε. Τους τσακωμούς με το αντίθετο φύλλο που κατέληγαν στα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς. Τότε που είχαμε φίλους γιατί μας ταίριαζαν και θεωρούσαμε ότι η φιλία θα αντέξει για πάντα άδολη στο πέρασμα του χρόνου και μείς δε θα γεράσουμε ποτέ.

Διαλογισμός : Η λάθος πεποίθηση

Όταν οι άνθρωποι επιχειρούν να πειραματιστούν με τον διαλογισμό, συχνά διαμαρτύρονται ότι οι σκέψεις τους γίνονται ανεξέλεγκτες και αρχίζουν να τους επιτίθενται πιο άγρια από ποτέ. Όσοι όμως έχουν εντρυφήσει χρόνια στο διαλογισμό γνωρίζουν ότι αυτό είναι ένα πολύ καλό σημάδι για όσους είναι αρχάριοι στο διαλογισμό. Δεν είναι οι σκέψεις μας που έχουν γίνει πιο άγριες κι επιθετικές αλλά εμείς που έχουμε γίνει πιο ήσυχοι και καταφέρνουμε τελικά να αποκτήσουμε συνείδηση του πόσο θορυβώδεις ήταν οι σκέψεις μας πάντα. Αντί να αποκαρδιωνόμαστε λοιπόν και πολλές φορές να τα  παρατάμε, μπορούμε να προσπαθήσουμε να γίνουμε ακόμα περισσότερο παρόντες στη στιγμή και να συνεχίσουμε να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στην αναπνοή μας.

Λαβύρινθος και Μινώταυρος

Ένας ανατρεπτικός αποσυμβολισμός

Τόσο περίτεχνα και πολύπλοκα κατασκευασμένος αλήθεια ο κοσμικός μας λαβύρινθος και τόσο δυσδιάκριτη η έξοδος προς την ελευθερία! Ποιος θα μας προσφέρει τον μίτο της Αριάδνης για να μας λυτρώσει όταν στο σχέδιο του Δημιουργού δεν βλέπουμε να περιλαμβάνεται καμιά έξοδος; Καθημερινά βιώνουμε στο πετσί μας ότι ο κόσμος που ξέρουμε δεν μπορεί να μας προσφέρει αληθινή αγάπη, ασφάλεια, ευτυχία, γαλήνη, δεσμούς αληθινής αφοσίωσης. Τα πάντα, ωστόσο, στο περιβάλλον μας, συνωμοτούν για να μας πείσουν ότι έξω από τον εσωτερικό μας εαυτό, αυτά τα αγαθά της ζωής είναι εφικτά. Όπως είπαν και οι σοφοί διδάσκαλοι του παρελθόντος, ο κόσμος μοιάζει με παζάρι όπου όλοι πλασάρουν τα εμπορεύματά τους: Έκσταση! Λύτρωση! Φήμη! Απελευθέρωση από το φόβο! Τιμή και σεβασμός! Εκπλήρωση! ...και διάφορες άλλες τέτοιες πραμάτειες… 

Το κρυμμένο πίσω απ’ τις μάσκες πρόσωπο

Ποιο είναι λοιπόν το ίδιο κι απαράλλαχτο πρόσωπο που καλύπτουν οι χιλιάδες αλλόμορφες μάσκες στο καρναβάλι της ζωής μας; Πραγματικά δύσκολη η προσπάθεια να προσδιοριστεί ξεκάθαρα και να γίνει αντιληπτό μόνον με τη βοήθεια του νου μας. Ας δοκιμάσουμε όμως.

Ποια θα μπορούσε να είναι άραγε η μάσκα, η διαμόρφωσή μου, το προσωπείο που φοράω και με διαφοροποιεί από τον συνάνθρωπο, αυτό που με κάνει ιδιαίτερο και ξεχωριστό αν όχι η μνήμη μου; Και τι είναι η μνήμη μου; Δεν είναι η ανάμνηση όλων όσων συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μου; Δεν είναι οι αναμνήσεις που γράφονται συνεχώς μέσα μου; Η ανάμνηση λοιπόν όλων των προηγούμενων στιγμών, που έχουν συλλάβει οι αισθήσεις μου, προσδιορίζουν την συμπεριφορά μου και συντελούν στο να υπάρχω εγώ ως μοναδικός στην κάθε επόμενη στιγμή.  

Έρχονται όμως κάποιες ευλογημένες στιγμές, σε βαθιά χαλάρωση, στο διαλογισμό ή στο μεταίχμιο ανάμεσα στην εγρήγορση και στον ύπνο, που ο νους εξουδετερώνεται και η μνήμη ακινητοποιείται για ένα μικρό διάστημα, του οποίου η διάρκεια είναι απροσδιόριστη. Τότε το παρελθόν μου παύει να προγραμματίζει την επόμενη στιγμή μου και το γνωστό σώμα μου σταματά να με αντιπροσωπεύει πια. Το νέο σώμα μου γίνεται πλέον απεριόριστο και εναρμονίζεται με τη φύση, με τον ουρανό, με τη γη και με όλα τα όντα που ζουν πάνω σ’ αυτή. Ένα «εγώ» χωρίς αναμνήσεις είναι ένα «εγώ» χωρίς καμιά αίσθηση του «εγώ». Είναι μια αγνή αίσθηση ύπαρξης μέσα από κάθε ον, δέντρο, ζώο, ορυκτό, ένα καθαρό ΕΙΜΑΙ! Ύπαρξη χωρίς μνήμη, η οποία δεν αρχίζει, ούτε τελειώνει πουθενά. Αυτό που είμαι γίνεται ταυτόχρονα αυτό που ΕΙΝΑΙ. Ένα ΕΓΩ ανώτερο, μέσα στα πάντα.

“ἵνα ᾖ ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσιν”

(Προς Κορινθίους A΄)

“για να είναι ο Θεός τα πάντα εις όλους”

Ένα ΕΓΩ ανώτερο, μέσα σε ΟΛΑ. Αυτό το ΕΓΩ, αυτός ο ΕΝΑΣ ΕΑΥΤΟΣ είναι το πρόσωπο που κρύβεται πίσω απ’ τις πρόσκαιρες και φθαρτές μάσκες μας. Ο εαυτός όταν η μνήμη σταματήσει γίνεται πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν. Ο εαυτός όταν ο νους ακινητοποιηθεί είναι το ον το οποίο όλες οι θρησκείες προσδιορίζουν με το όνομα Θεός. Ο εαυτός, απελευθερωμένος απ’ τη δυναστεία του νου, είναι ο ίδιος ο ΘΕΟΣ! Είναι ο νους που κρατά την αίσθηση του ΕΑΥΤΟΥ φυλακισμένη σε κάθε σώμα, σε κάθε μάσκα, δημιουργώντας την εντύπωση της  ξεχωριστής ύπαρξης, του ξεχωριστού «εγώ». Και τελικά είναι η στιγμιαία υπέρβαση του νου, μέσα από διαλογισμό, που θα μας οδηγήσει στην εκπληκτική αποκάλυψη ότι η ύπαρξή μας, χωρίς την εμπλοκή της μνήμης, είναι παγκόσμια και κοινή για όλους.

Το κρυμμένο πρόσωπο, αυτό που τελικά υπάρχει, αυτό που ΕΙΝΑΙ, το Αιώνιο Ον, η Παγκόσμια Συνειδητότητα, η Υπερψυχή, δεν είναι ούτε έξω, ούτε μέσα μας, ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε γύρω. Πως θα μπορούσε να είναι κάπου σε σχέση με μας αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτό; 

 “εἶπεν αὐτοῖς Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμί.”

(κατά Ιωάννην κεφ. η’)

“είπε σ’ αυτούς ο Ιησούς∙ εν πάση αλήθεια σας λέγω, 

προτού να γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ υπάρχω”

Αυτό το άχρονο «εγώ υπάρχω» είναι το κρυμμένο πίσω απ’ τις μάσκες αιώνιο πρόσωπο μας. «Εγώ υπάρχω», αλλά με ένα ΕΓΩ παγκόσμιο που περικλείει τα πάντα, λυτρωμένο από τις παρελθοντικές αναμνήσεις που γεννούν την ψευδαίσθηση της περιορισμένης παρούσας κατάστασής μας. Μιας κατάστασης που θα μπορούσε μόνον να χαρακτηριστεί, ως ασήμαντη λεπτομέρεια μέσα σ’ έναν απεριόριστο εαυτό, τον ίδιο κι απαράλλαχτο αιώνιο εαυτό μας.

Ξάνθη Φιλοσοφείν: Το καρναβάλι 

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Μετά τη σκέψη, τι;

Συνεχώς σχηματίζουμε ή συλλαμβάνουμε ιδέες, ασταμάτητα κάνουμε σκέψεις, επειδή νοιώθουμε πως είναι πάρα πολύ δύσκολο να ζήσουμε χωρίς αυτές. Διότι αν δεν είχαμε αυτές τις σκέψεις να απασχολούν το νου μας θα υποχρεωνόμασταν να επιστρέψουμε βίαια στην τρέχουσα στιγμή. Και είναι ίσως αυτό που φοβόμαστε περισσότερο. Το να ζήσουμε στο τώρα είναι πολύ επικίνδυνο. Μπορεί αιφνιδιαστικά να καταστρέψει όλες τις πεποιθήσεις μας και μαζί μ' αυτές και την ψεύτικη εικόνα που χτίσαμε τόσον καιρό για τον εαυτό μας και να μας αναγκάσει να έλθουμε αντιμέτωποι με την αληθινή μας φύση.

Όλη η ζωή μας βασίζεται στη σκέψη. Έτσι μας έμαθαν. Από τη στιγμή που ξυπνάμε το πρωί μέχρι να κοιμηθούμε, η σκέψη βρίσκεται σε λειτουργία, πανούργα, απεγνωσμένη, αισιόδοξη ή απελπισμένη, αναζητώντας την ευχαρίστηση ή προσπαθώντας να αποφύγει τη δυσαρέσκεια. Έτσι ανάμεσα στις συμπληγάδες του παρελθόντος και του μέλλοντος συνθλίβουμε τη στιγμή. Δε ζούμε ποτέ στο τώρα. Ζούμε μέσα απ’ τη μνήμη στο παρελθόν ή μέσα απ’ την προσδοκία σε ένα φανταστικό μέλλον. Μέσα απ’ τις επαναλαμβανόμενες εμπειρίες που έχουμε βιώσει, ο νους μας έχει απολέσει πλέον την αθωότητά του. Είναι κουρασμένος, ανήσυχος και φορτωμένος με ανόητες πεποιθήσεις, προκαταλήψεις, ψευδαισθήσεις. Κι έτσι δε μπορούμε να δούμε πλέον καθαρά γύρω μας. Δεν μπορούμε να δούμε την αληθινή ομορφιά της ζωής.  Δεν βλέπουμε τον συνάνθρωπό μας αλλά την εικόνα που έχουμε σχηματίσει γι’ αυτόν. Αλλά το κυριότερο είναι πως δε μπορούμε να προσεγγίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Πως είναι δυνατόν λοιπόν ο νους να επανακτήσει την φρεσκάδα του; Πως μπορεί να αδειάσει η μνήμη από τις εμπειρίες για να ξαναγεννηθεί η αθωότητα; Πως μπορεί να μην επεμβαίνει η σκέψη έτσι ώστε όταν κοιτάζουμε ένα ηλιοβασίλεμα, ένα γνωστό τοπίο ή το πρόσωπο του φίλου μας να το βλέπουμε σαν για πρώτη φορά; Όταν βαδίζουμε στον ίδιο μονοπάτι να θαυμάζουμε ότι υπάρχει γύρω μας σαν να μην έχει ξανασυμβεί; Όταν αγγίζουμε το χέρι του συντρόφου μας να είναι το πρώτο, τα παρθενικό άγγιγμα;

Μπορεί να συμβεί αλήθεια αυτό; Ναι μπορεί !... αν ανακαλύψουμε την σημασία της προσοχής. Γιατί είναι η προσοχή που οδηγεί τελικά στην επίγνωση. Τι σημαίνει προσοχή; Προσοχή ή παρατήρηση είναι η ικανότητά μας να παρατηρούμε και να παραμένουμε συνειδητοί καθώς εμφανίζονται οι αισθήσεις, τα συναισθήματα και οι σκέψεις. Όταν βαδίζεις, λέει ο Όσσο, να παρατηρείς τι συμβαίνει γύρω σου και μέσα σου ταυτόχρονα. Τα φώτα, τα καταστήματα, τα δέντρα, τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που αντικρίζεις αλλά και τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα σου παρατηρώντας τα.  Πως νοιώθεις βλέποντας σήμερα τόσα μαγαζιά κλειστά; Να παρατηρείς όμως τα συναισθήματα σου αποστασιοποιημένα χωρίς καμιά εκλογή, λέει ο Κρισναμούρτι, χωρίς καμιά σύγκριση, χωρίς καμιά επίκριση, απλώς και μόνον να παρατηρείς. Η διδασκαλία του ΖΕΝ επιμένει πως δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε ή να σταματήσουμε με βία την επικριτική λειτουργία του νου. Αυτό που απαιτείται στην εσωτερική εργασία είναι η καλλιέργεια της επίγνωσης του τι συμβαίνει, η καλλιέργεια της παρατήρησης. Όλες οι αλλαγές ξεκινούν από τη νέα κατάσταση που σιγά-σιγά αρχίζει να δυναμώνει μέσα μας, ενώ ταυτόχρονα αδυνατίζει η δομή του εγωικού νου και της κυριαρχίας που ασκεί στην εσωτερική μας πραγματικότητα.

Αν προσπαθήσουμε να ασκηθούμε στην προσοχή, θα δούμε στην αρχή πως ο νους μας συνεχώς κρίνει, επικρίνει ή επιδοκιμάζει: «Μ’ αρέσει», «δεν μ’ αρέσει», «είναι άσχημο», «είναι όμορφο», «αξίζει», «δεν αξίζει». Τέτοιου είδους δηλώσεις εμποδίζουν την επίγνωση. Μόνο όταν υπάρχει παρατήρηση αυτού που συμβαίνει χωρίς επίκριση, τότε μόνον βλέπουμε πραγματικά. Σ’ αυτή την κατάσταση δεν βλέπει ο νους μας, δεν βλέπει η σκέψη, ούτε η διανόηση. Βλέπει αυτός που κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Αναδύεται στην επιφάνεια η πρωταρχική αθωότητα μας και τότε χωρίς την ανάγκη κανενός δασκάλου ή βιβλίου ψυχολογίας, χωρίς την βοήθεια κάποιας θρησκείας ή φιλοσοφίας, αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τη φύση και τη δομή του δικού μας εαυτού. Όσο και αν νομίζουμε ότι αυτό είναι εύκολο, αν το προσπαθήσουμε, θα δούμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, τουλάχιστον στην αρχή της προσπάθειας. Κι αυτό συμβαίνει γιατί ζούμε μέσα στη μηχανικότητα. Τίποτα δεν έχουμε μάθει να κάνουμε συνειδητά. Απλώς νομίζουμε πως είμαστε ξύπνιοι. «Ξεχνούν και δεν προσέχουν ότι συμβαίνει γύρω τους, στον ξύπνιο του οι άνθρωποι, όπως στον ύπνο τους» λέει ο Ηράκλειτος. Πώς να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας όταν εμείς απουσιάζουμε απ’ αυτόν; Η προσοχή μας πρέπει να είναι απόλυτη, όχι διανοητική ή συναισθηματική αλλά η ολοκληρωτική προσοχή που δίνει κάποιος όταν βρίσκεται μπροστά σε έναν αληθινό κίνδυνο ή αντιμέτωπος με μια μεγάλη κρίση. Μόνο σ’ αυτή την απόλυτη προσοχή μπορεί να πραγματοποιηθεί η υπέρβαση της σκέψης, να εδραιωθεί η επίγνωση και να ξεκινήσει η διαδικασία της αυτογνωσίας.

 

«Αν κοιτάξεις τον εαυτό σου χωρίς σκέψεις,

χωρίς κρίσεις και συγκρίσεις

χωρίς επιλογές και απορρίψεις

με “μάτια” καινούργια, διάφανα και αθώα

τότε θα ανακαλύψεις ότι δεν υπάρχει παρατηρητής και παρατηρούμενο

αλλά αυτό που ΕΙΝΑΙ – αδιαίρετο και ΕΝΑ

χωρίς αρχή και τέλος»

Όσσο

«Να τα βλέπεις όλα με πρωτόγονη ματιά

να τα βλέπεις όλα σαν για πρώτη φορά

να τα βλέπεις όλα σαν για τελευταία φορά»

Νίκος Καζαντζάκης

«Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου»

Διονύσιος Σολωμός

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...