Μια ευχή ακόμα...

Όταν το παιδί ήταν ακόμη παιδί, δεν γνώριζε ότι ήταν παιδί.

Όταν το παιδί ήταν ακόμη παιδί, 

περπατούσε με τα χέρια ανοιχτά, 

ρωτούσε για τα πάντα και δεν είχε γνώμη για τίποτα.

Αν οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους

 

Αν οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, δεν θα είναι εθνικιστές, γιατί η λατρεία του κράτους φέρνει πόλεμο, που σκοτώνει ή ακρωτηριάζει τα παιδιά τους. Αν οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, θα καταλάβουν ποια είναι η ορθή σχέση τους με την ιδιοκτησία, γιατί το κτητικό ένστικτο έχει δώσει στην ιδιοκτησία μια τεράστια και ψεύτικη σημασία, η οποία καταστρέφει τον κόσμο. Αν οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, δεν θα ανήκουν σε καμία οργανωμένη θρησκεία, γιατί το δόγμα και η πίστη διαιρούν τους ανθρώπους σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες.

Αν οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, θα απομακρύνουν το φθόνο και την πάλη και θα βαλθούν να αλλάξουν ριζικά τη διάρθρωση της σημερινής κοινωνίας. Οι πλούσιοι ζουν σε μια ιδιάζουσα ατμόσφαιρα εντελώς δική τους. Δεν κατέχουν τον πλούτο, αλλά κατέχονται απ’ αυτόν, που είναι χειρότερο και από το θάνατο. Η φιλανθρωπία τους είναι αλαζονεία. Όσο πιο μεγάλη είναι η εξωτερική επίδειξη, τόσο πιο μεγάλη είναι η εσωτερική φτώχεια. Για να συγκεντρώσουν πλούτο πρέπει να κάνουν κακό, να είναι σκληροί, πρέπει να υπάρχει ασπλαχνία, πονηρός υπολογισμός, ατιμία, αναζήτηση δύναμης, εγωκεντρική δράση, που απλά καλύπτεται από εύηχες λέξεις όπως ευθύνη, καθήκον, απόδοση, δικαιώματα.

Ο επιτυχημένος άνθρωπος είναι σκληρός, κλεισμένος στον εαυτό του, είναι φορτωμένος με την ίδια του τη σπουδαιότητα, με τις ευθύνες του, τις επιτεύξεις του και τις αναμνήσεις του. Η επιθυμία για επιτυχία είναι επιθυμία για κυριαρχία. Ο νοήμων άνθρωπος, επειδή είναι ευχαριστημένος με τα λίγα, είναι ελεύθερος από τα πολλά αποκτήματα. Είμαστε πάντα φιλοξενούμενοι σ’ αυτή τη γη και πρέπει να έχουμε τη λιτότητα, που έχει ένας φιλοξενούμενος. Η λιτότητα είναι κάτι πολύ βαθύτερο από το να έχουμε μόνο λίγα πράγματα δικά μας.

Krishnamurti

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Για τα παιδιά μας

 Φωτογραφίες : Δέλτα - Περιοχή : Γαλάνη Ξάνθης

 

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες.

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με τη δύναμή του

τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Aς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.

Χαλίλ Γκιμπράν

Πόσες φορές πιθανόν να σκεφτήκαμε ότι ο Θεός θα πρέπει να ήταν τρελός για να θέλει να σκοτώσει ο Αβραάμ το γιό του και ότι ο Αβραάμ θα πρέπει επίσης να ήταν τρελός για να του περνάει και μόνο από το μυαλό η σκέψη να το κάνει. Μα κι ο ίδιος ο Ισαάκ, κι αυτός τρελός μοιάζει στα μάτια μας, για να κάθεται με αυτή τη μακάρια έκφραση στο πρόσωπό του και να περιμένει ήσυχα να τον σφάξουν. 

Ίσως τελικά, όπως σε όλες τις ιστορίες της Βίβλου, να κρύβεται ένα βαθύτερο νόημα από αυτό που αρχικά αντιλαμβανόμαστε. Ίσως να είναι μια πολύ σημαντική ιστορία για όλους εμάς που έχουμε παιδιά στην εφηβεία. Αν ερμηνευτεί μεταφορικά, η υπέροχη αυτή ιστορία  -ή μύθος- μας διδάσκει ότι έρχεται μια στιγμή που πρέπει να παραιτηθούμε από τα παιδιά μας.   Ναι, ήταν δώρα που μας δόθηκαν για να τα φυλάξουμε αλλά όχι για πάντα. «Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή. Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν» όπως λέει ο ποιητής. Το να μένουμε προσκολλημένοι πάνω τους, πέρα από ένα ορισμένο σημείο, μπορεί να είναι καταστροφικό για εκείνα και για μας. Οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο που εμείς δεν πρόκειται να επισκεφτούμε ούτε και στα όνειρά μας. 

 

Τα παιδιά μας οφείλουν να μας ξεπεράσουν και η μόνη περίπτωση να μη συμβεί αυτό είναι να σταθούμε εμείς εμπόδιο στο δρόμο τους και να επιμείνουμε από εγωισμό να μας μοιάσουν. Εμείς όμως είμαστε απλώς το τόξο. Η ζωή δεν πάει ποτέ προς τα πίσω. Ας αφήσουμε το βέλος να πετάξει, να απομακρυνθεί από μας κι ας θαυμάσουμε την τροχιά του. Πρέπει να μάθουμε τελικά να επιστρέφουμε το δώρο που μας δόθηκε από την Ύπαρξη και να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας στο Θεό. Δεν ανήκουν πια σε μας. Τώρα είναι παιδιά του Θεού.

 

Ένα παιδί μπορεί να διδάξει σε έναν ενήλικο τρία πράγματα: να είναι ευτυχισμένος χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι και να ξέρει να απαιτεί με όλη του τη δύναμη αυτό που θέλει.

Πάουλο Κοέλιο

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

H αγάπη και η γνώση, ατελεύτητη αναζήτηση σε βάθος αιώνων..από καταβολής κόσμου...

Τι είναι αυτό που χάνεται μαζί με την παιδική ηλικία;

.

Θα σας πω:

.

Είναι, δίχως άλλο, η ικανότητα να συνδέεται κάποιος με την αλήθεια.

Όσο μεγαλώνετε, θα μαθαίνετε από τους μεγαλύτερούς σας, ώσπου μια μέρα, χωρίς να το συνειδητοποιήσετε, θα βρεθείτε μπλεγμένοι σε έναν απατηλό τρόπο ζωής. Θα έχετε χάσει τη φυσικότητα με την οποία εκφράζετε τα συναισθήματά και τις απόψεις σας, ακόμα κι εκείνα που μπορούν να βλάψουν, καθώς είναι γνωστό ότι η ειλικρίνεια των παιδιών είναι συχνά σαρωτική.

Γιατί εσείς τα παιδιά και οι νέοι αγαπάτε την αλήθεια περισσότερο απ’ ό,τι οι μεγαλύτεροί σας; Διότι βλέπετε τον κόσμο με ευθύτητα, χωρίς προκαταλήψεις που συγκαλύπτουν την πραγματικότητα, χωρίς μεροληψία που διαστρέφει την ορθή αντίληψη. Προσπαθήστε λοιπόν να μεγαλώσετε, χωρίς να απαρνηθείτε αυτό το ευθύ βλέμμα προς πρόσωπα και πράγματα.

Ο ενήλικος λίγες φορές συγκεντρώνει όλη την προσοχή του σε αυτό που κάνει. Δεν μπορεί να απολαύσει το παρόν, επειδή τον βαραίνει το παρελθόν του και επειδή το μέλλον τον πιέζει γεμίζοντάς τον επιθυμίες και ανησυχίες. Γι’ αυτό σας συμβουλεύω να μην πάψετε ποτέ να ενδιαφέρεστε να μαθαίνεται νέα και ωραία πράγματα, ώστε το πνεύμα σας να εξυψώνεται διαρκώς. Έτσι, ακόμα και μεγαλύτεροι, θα διατηρήσετε τη δροσιά σας. Αν το ενδιαφέρον σας παραμένει επικεντρωμένο στην επιθυμία για γνώση και τελειότητα, θα εξακολουθήσετε να είστε ειλικρινείς, όπως είστε τώρα εκ φύσεως.

Αγαπητά μου παιδιά, μη ικανοποιηθείτε αφού μάθετε ένα επάγγελμα. Να εξακολουθήσετε να μαθαίνεται πάντα, να ακούτε εκείνους που γνωρίζουν, να έχετε ως παράδειγμα εκείνους που είναι άξιοι θαυμασμού, επειδή πετυχαίνουν αυτό που φαντάζει αδύνατο στα μάτια εκείνων που κουράζονται από τη νεαρή τους ηλικία και που πάντα σκέφτονται και πράττουν ανόρεχτα...

Ξέρω ότι δυσκολεύεστε να κατανοήσετε τα λόγια μου, εν μέρει επειδή αγνοείτε ακόμα τα στενά όρια στα οποία ζουν οι περισσότεροι μεγαλύτεροί σας. Εσείς απολαμβάνετε πάντα το παρόν. Όμως, εγώ ξέρω ότι, έστω κι αν τα λόγια μου δεν ακούγονται καθόλου ξεκάθαρα στ’ αυτιά σας, κάτι θα μείνει στη μνήμη σας. Μια ανάμνηση αιθέρια, ωστόσο ικανή να φανεί χρήσιμη την κατάλληλη στιγμή.

O λόγος αυτός εκφωνήθηκε πριν 2500 χιλιάδες χρόνια περίπου από τον Πυθαγόρα προς τους νέους του Κρότωνα, τόσο παλιός και τόσο επίκαιρος

..

Ας γίνει οδηγός και φάρος στα νέα παιδιά,σ'άυτές τις δυσκολες εποχές,να παλέψουν για τα όνειρά τους και να τα κάνουν πραγματικότητα........

.......................................................................................................................

..Στον Κρότωνα,υπήρξε "Ο ναός των μουσών", όπου στεγάστηκε η Πυθαγόρειος σχολή.
Κέντρο έρευνας και διδασκαλίας και συγχρόνως μια πολιτικοθρησκευτική οργάνωση.
Η μυστηριακή ατμόσφαιρα πο επικρατουσε στη σχολή οφειλόταν στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Πυθαγόρας είχε επιρεαστεί βαθύτατα,από τις φιλοσοφικές αντιλήψεις και τις θρησκείες της ανατολής,όπου έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του.

Εκείνη την εποχή άλλωστε έζησε ο Λάο Τσε..ο Κομφούκιος στην Κίνα,ο Ζαρατούστρα στην Περσία και ο Βούδας στην Ινδία.

Η σκέψη και η φιλοσοφία του Πυθαγόρα,επηρέασαν και εξακολουθούν να επιρεάζουν την παγκόσμια πνευματική και φιλοσοφική εξέλιξη.

Σε ένα εξαιρετικό βιβλίο του Osho "Η αέναος φιλοσοφία" ομιλίες πάνω στα χρυσά έπη του Πυθαγόρα, διαφαίνεται καθαρά,πόσο κοντά είναι η Πυθαγόρειος σκέψη με τις φιλοσοφικές αντιλήψεις της ανατολής.

.
Ενα βιβλίο δοσμένο με πολύ απλό και κατανοητο τρόπο που σε αγγίζει.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Μάθημα ζωής...

''Μέσα από την ανατροφή των παιδιών μας μαθαίνουμε κι εμείς''

Aυτή η όμορφη σκέψη του φίλου Delta (ανάρτηση ανατροφή των παιδιών)

http://nekthl.blogspot.com/2010/01/blog-post_24.html

ήταν απαρχή, για μια αναδρομή στη δική μου πορεία σαν γονιός. Με εμπειρία 3 παιδιών σ'αυτό το πανέμορφο ταξίδι της γονεϊκής μου ταυτότητας.

Τα μεγαλύτερα παιδιά μου ήρθαν σε νεανική ηλικία θα έλεγα. Μεγάλωσα κι εγώ μαζί τους, βασιζόμενη κυρίως στο μητρικό ένστικτο που διέπει όλα τα πλάσματα της φύσης. Άπειρη ούσα μπροστά στο θαύμα της ζωής, με πολλή αγάπη, αλλά και φόβο που μου έβγαζε υπερπροστατευτισμό. Με όλα τα μη και τα πρέπει, έχοντας την εντύπωση ότι έτσι θα τα θωράκιζα από τους κινδύνους και την σκληρότητα της κοινωνίας.


Αυστηρή με τα θέλω τους και διαλλακτική με τα πρέπει που μας υπαγορεύει η κοινωνία. Θετικό ήταν το ότι ήμουν ηλικιακά κοντά τους, 20-21 χρόνια διαφορά, και σχετικά οι μνήμες μου πρόσφατες με τις δικές τους. Παραλληλίζοντας τις δικές μου εμπειρίες και τα θέλω μου σε ταυτόχρονες ηλικίες, αλλά ο φόβος μου και οι ανασφάλειές μου, ως προς την ανατροφή τους, μεγαλύτερες. Βέβαια, και οι επίκτητες συμπεριφορές που είχα από τον τρόπο που με μεγάλωσαν οι δικοί μου γονείς. Άθελα ακολουθούσα πρότυπα που μου δόθηκαν. Μεγάλωσαν όμως όμορφα, πήραν τις ζωές στα χέρια τους, σπούδασαν και πλέον τα καμαρώνω, (ας μου επιτραπεί αυτό...) Είναι πολύ κοντά μου, συζητούμε, διαφωνούμε, συμφωνούμε και τολμώ να πω, εξελίσσομαι παράλληλα μαζί τους.

Εχω την ευλογία, να έχω στην αγκαλιά μου,την πιο μικρή μου κόρη, που ήρθε στην ζωή μου σε μια πιο ώριμη ηλικία, μετά από 12 χρόνια, για να αντιληφθώ, ότι η ωριμότητα και η εμπειρία χρόνων, είναι πολύ σημαντικός παράγων,για την ανατροφή των παιδιών.

Εξελισσόμεθα συνεχώς, και πλέον, έχω και μέτρο σύγκρισης του τότε με το τώρα.


Πριν από λίγες μέρες, ο γιος μου, ο οποίος έλειπε για σπουδές και μόλις τελείωσε την θητεία του, βλέποντας ελάχιστα την μικρή τα τελευταία χρόνια, σε μια συζήτηση που είχαμε μου είπε :

"Μαμά στην μικρή είσαι πιο χαλαρή... στη σκέψη σου, στην συμπεριφορά σου, στον τρόπο που αντιμετωπίζεις καταστάσεις, στον τρόπο που μεγαλώνει. Σε μας έλεγες να είμαστε πάντα τυπικοί,ευγενικοί..., χρονοδιάγραμμα διαβάσματος..., παιχνιδιού..., εξόδου..., επιλογές φίλων..., και τέλος - ήταν διαταγή. Με την μικρή, το συζητάς, ακούς τι έχει να σου πει, τις αφήνεις την επιλογή στα θέλω της, συνδιαλέγεσαι μαζί της, έχεις περισσότερη υπομονή και δέχεσαι πιο χαλαρά τα πράγματα και τις καταστάσεις που προκύπτουν."

Με ξάφνιασε ευχάριστα, αλλά και μου άφησε μια γεύση πικρίας. Οχι για τα πιστεύω μου στην ανατροφή των παιδιών. Η ευγένεια, η αγάπη, το μοίρασμα η καλή συμπεριφορά, είναι το ίδιο. Αλλά ο τρόπος που το έδωσα τότε και τώρα.

Πρέπει να ακούμε τα παιδιά μας, έχουν να μας πουν πολλά, μέσα από την καθαρότητα της σκέψης τους και την αγνότητα της ψυχής τους. Να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε συμπορευόμενοι μαζί τους.

Εν κατακλείδι, θα σας αναφέρω ένα περιστατικό.

Η μικρή μου ήταν 8 χρονών (τώρα είναι στην εφηβεία) και είχε συμβεί κάτι που με έκανε έξω φρενών. Ο θυμός μου ήταν άμετρος. Με άκουγε με το κεφάλι κάτω, δεν δικαιολογήθηκε, δεν μου ζήτησε συγνώμη, με αγνόησε εντελώς (έτσι το εξέλαβα εγώ, πάνω στην σύγχυση μου).

Πέρασαν κάποιες ώρες, ο θυμός μου πλέον είχε καταλαγιάσει και κάποια στιγμή, βγαίνει απ' το δωμάτιό της, έρχεται κοντά μου, με αγκαλιάζει και μου λέει:

"Μαμά μου συγγνώμη, είχες δίκιο, δεν θα ξανασυμβεί."

Στην ερώτησή μου, γιατί δεν μου ζήτησες συγγνώμη τότε για να δικαιολογήσεις την στάση σου και το κάνεις τώρα;

Η απάντησή της ήταν:

Γιατί δεν θα με άκουγες !

Ήταν το πρώτο μάθημα διαχείρησης θυμού και δεν το πήρα από κάποιον μεγάλο δάσκαλο αλλά από το ίδιο το παιδί μου ...

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Η ανατροφή των παιδιών μας

Κάθε συναίσθημα που νιώθουμε το εκπέμπουμε στο περιβάλλον μας και τα παιδιά διαθέτοντας μεγαλύτερη διαίσθηση από μας, αντιλαμβάνονται πολύ καλά αυτό που νιώθουμε. Η δημιουργικότερη στάση προς το παιδί μας λοιπόν είναι να αισθανόμαστε ασφαλείς, να αισθανόμαστε βαθιά μέσα μας σιγουριά για τις ικανότητες του να πετύχει στη ζωή του. Θα μου πείτε βέβαια, πως είναι δυνατόν κάποιος να έχει θετικά συναισθήματα όταν βλέπει το παιδί του να μπλέκει με κακές παρέες, να τεμπελιάζει όλη μέρα σε καφετερίες, να παίρνει χαμηλούς βαθμούς στο σχολείο …

Ας δούμε τις συμβουλές του Πάτερ Παίσιου, τον οποίο είχα την τύχη να προλάβω να τον γνωρίσω στο Άγιο Όρος, πάνω στην ανατροφή των παιδιών μας. Ο θεόπνευστος αυτός γέροντας, θεωρούσε πιο αποδοτικό να προσευχόμαστε για τα παιδιά μας, παρά να τα μαλώνουμε και να τους γκρινιάζουμε όταν κάνουν πράξεις μη συμβατές με τα δικά μας πιστεύω. Θεωρούσε επίσης ότι ο σημαντικότερος παράγοντας για την πνευματική και σωματική υγεία των παιδιών είναι η θετική οικογενειακή ατμόσφαιρα.



«Καλό είναι οι γονείς να δείχνουν στο παιδί ότι στεναχωριούνται για τις αταξίες που κάνει, αλλά να μην το πιέζουν και να προσεύχονται. Γι’ αυτό λέω στις μητέρες να “ζοριστούν” στην προσευχή και όχι να ζορίσουν τα παιδιά τους. Στο σπίτι είναι απαραίτητο να υπάρχει ατμόσφαιρα αγάπης και ειρήνης. Το παιδί αν πάρει λίγη αγάπη από το σπίτι, ακόμη και να ξεφύγει κάποια στιγμή, θα δει ότι δεν βρίσκει αλλού αγάπη, αλλά μόνο υποκρισία και θα γυρίσει πίσω. Αν, όμως θυμάται άσχημες στιγμές μέσα στο σπίτι, μαλώματα και αντιδικίες, πώς να του κάνει καρδιά να γυρίσει πίσω ;»

«Τα παιδιά στα πνευματικά θέματα, τα βοηθούμε κυρίως με το παράδειγμά μας, όχι με το ζόρισμα. Τα παιδιά από την κούνια ακόμη αντιγράφουν τους γονείς. Ξεσηκώνουν ό,τι βλέπουν να κάνουν οι μεγάλοι και τα γράφουν όλοι στην άδεια κασέτα τους.»

«Όταν το παιδί είναι ανήσυχο, αν το πάρει η μάνα του στην αγκαλιά και το χαϊδέψει και το φιλήσει, ηρεμεί, γαληνεύει. Αν το χορτάσει στοργή και αγάπη, όταν είναι μικρό, ύστερα αυτό έχει δύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής.»

«Με το ζόρισμα οι γονείς δεν βοηθάνε τα παιδιά, τα πνίγουν. Οι γονείς πρέπει να ελέγχουν με τρόπο τα παιδιά τους για να τα φέρνουν σε λογαριασμό, αλλά να μη δημιουργούν χάσματα μεταξύ τους. Οι γονείς πρέπει να προσπαθούν να βοηθούν τα παιδιά τους με αρχοντικό τρόπο, ο οποίος καλλιεργεί το φιλότιμο στις ψυχές τους, ώστε να καταλάβουν το καλό ως ανάγκη.»

Μη ξεχνάτε επίσης ότι δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από ενέργεια η οποία δονείται σε συγκεκριμένες συχνότητες. Όταν νιώθουμε φόβο, δυσαρέσκεια, απογοήτευση, παλλόμαστε σε κατώτερες συχνότητες, και μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να έχει στους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν. Αν αντίθετα οι σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας είναι θετικά, τα παιδιά μας θα νιώσουν ασφάλεια, θα νιώσουν ότι τους εμπιστευόμαστε, με αποτέλεσμα να βελτιώσουν την αυτοεκτίμηση τους και την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Χρησιμοποιώντας την μέθοδο του οραματισμού και δημιουργώντας με την φαντασία μας ένα ιδανικό μέλλον για τα παιδιά μας, όπως έχουμε ξαναπεί, έλκουμε αυτό το παραμυθένιο μέλλον !

Τέλος ας φροντίσουμε να διδάξουμε τα παιδιά με το παράδειγμά μας. Τα παιδιά ρουφούν σαν σφουγγάρι ότι βλέπουν και όχι ότι ακούν.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...