Το μυστικό της υγείας

Η επίγνωση της άγνοιας είναι δύναμη.

Η άγνοια της γνώσης είναι αρρώστια.

Γνώση που ακριβώς να χτυπήσεις...

Η μεγαλύτερη μηχανή του πλοίου χάλασε. Οι ιδιοκτήτες του πλοίου στην προσπάθεια τους να την επισκευάσουν φώναξαν τους καλύτερους τεχνικούς του λιμανιού. Ο ένας μετά τον άλλον απέτυχαν να την βάλουν σε λειτουργία.

Στο τέλος έφτασε ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που επισκεύαζε πλοία από τότε που ήτανε μικρό παιδί. Κουβαλούσε μια μεγάλη τσάντα με εργαλεία μαζί του και στρώθηκε αμέσως στη δουλειά. Δύο από τους ιδιοκτήτες του πλοίου τον παρακολουθούσαν την ώρα που επιθεωρούσε την μηχανή, ελπίζοντας να γνωρίζει τι ακριβώς πρέπει να κάνει. Αφού εξέτασε την μηχανή για αρκετή ώρα ο γέρος άνθρωπος, άνοιξε την τσάντα του και έβγαλε ένα μικρό σφυρί. Με μεγάλη προσοχή χτύπησε απαλά τη μηχανή σε ένα σημείο. Η μηχανή άρχισε να λειτουργεί!

Μια εβδομάδα αργότερα, οι ιδιοκτήτες έλαβαν από τον γέρο τεχνίτη ένα τιμολόγιο για την επισκευή, αξίας δέκα χιλιάδων ευρώ. «Τι πράγμα;» διαμαρτυρήθηκαν αυτοί. «Σχεδόν δεν έκανε τίποτα!» 

Έτσι του έγραψαν ένα γράμμα που έλεγε:

«Παρακαλούμε αποστείλετέ μας αναλυτικό λογαριασμό.»

Ο γέρος τους έστειλε έναν λογαριασμό που έγραφε:

Ελαφρύ χτύπημα με σφυρί …………………….€ 2,00

Γνώση που ακριβώς να χτυπήσεις …………..…€ 9.998,00

Κάθε προσπάθεια είναι σημαντική, αλλά η γνώση η οποία συνοδεύει την προσπάθεια κάνει όλη την διαφορά. Οι ενέργειες που κάνουμε είναι αποτελεσματικότερες όταν υποστηρίζονται από βαθιά κατανόηση. Με ενόραση, κατανόηση και σοφία, ακόμη και η μικρότερη ενέργεια μπορεί να φέρει σπουδαία αποτελέσματα. Όταν υπάρχει αυτή η αληθινή σοφία κάθε μας ενέργεια προσφέρεται στο σωστό χρόνο, στο σωστό τόπο, με τον σωστό τρόπο. Αυτή η κατανόηση είναι ανεκτίμητη. Χωρίς αυτήν μπορεί να περιφερόμαστε στη ζωή, χτυπώντας με το μικρό σφυρί μας οτιδήποτε βλέπουμε μπροστά μας, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ενότητα

Όταν το αίμα από τις φλέβες σου

επιστρέφει στη θάλασσα,

και η σκόνη από τα κόκαλα σου

επιστρέφει στο έδαφος,

ίσως τότε θυμηθείς

ότι αυτή η γη δεν ανήκει σε σένα,

είσαι εσύ που ανήκεις

σ’ αυτή τη γη.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Το μυστικό για την αναμόρφωση της κοινωνίας

Μια μέρα η μαθήτρια ενός σοφού δασκάλου πήγε να τον αποχαιρετήσει. «Που πηγαίνεις;» ρώτησε εκείνος.

«Πάω στην πρωτεύουσα. Άκουσα πως έχουν ξεσπάσει ταραχές, επικρατεί χάος. Ο ηγέτης είναι ανίκανος, διεφθαρμένος και ανάλγητος. Έχω ακούσει εσένα τον ίδιο, δάσκαλε, να λες πως είναι καθήκον μας ως πολίτες να πηγαίνουμε στο κέντρο της ταραχής. Θέλω να βάλω σε εφαρμογή αυτά που με δίδαξες και να βοηθήσω τη χώρα.

«Δεν ξέρεις τι κάνεις», απάντησε ο δάσκαλος. «Το μόνο που θα πετύχεις, είναι να φέρεις την καταστροφή. Αν επιμείνεις, απλά θα χαραμίσεις την ενέργειά σου, θα καταλήξεις σε σύγχυση και τελικά δε θα μπορέσεις να βοηθήσεις ούτε τον εαυτό σου, πόσο μάλλον τους άλλους. Εάν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί δεν έχουν απορροφήσει το Τάο, τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα πειστούν από σένα για το σωστό δρόμο; Πως θα κάνεις το πρώτο βήμα;»

«Θα δράσω με απλότητα και ειλικρίνεια, κάνοντας απλά το σωστό. Αυτό, δεν θα εντυπωσιάσει τον ηγέτη;»

«Σίγουρα όχι» απάντησε ο σοφός. «Ο άνθρωπος αυτός νομίζει πως είναι ο μόνος που έχει δίκιο. Έχει κλειστά τα αυτιά του σε κάθε αντίθετη φωνή. Προσποιείται ότι πιστεύει στη δικαιοσύνη και την ίδια στιγμή τσαλαπατάει το δίκιο των άλλων. Αν φανερώσεις τις ανώτερες επιδιώξεις σου, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να καταλήξεις στόχος, πράγμα που δεν οδηγεί πουθενά»

«Τότε δε θα έρθω σε ευθεία αντιπαράθεση μαζί του», αποκρίθηκε η νεαρή γυναίκα. «Εξωτερικά, θα προσποιηθώ ότι τον υποστηρίζω, και όταν κερδίσω την εμπιστοσύνη του, τότε θα του θυμίσω τις παραδόσεις αυτής της χώρας. Αυτή, δεν είναι η σωστή προσέγγιση;».

«Μπορεί να φανεί ότι ακολουθεί τις προτάσεις σου» απάντησε ο δάσκαλος, «αλλά στην πραγματικότητα δεν θα γίνει τίποτε, γιατί δεν θα μπορέσεις να αλλάξεις την καρδιά του».

«Και πως θα αλλάξω την καρδιά του;»

«Νήστεψε !»

«Νηστεία ! Μεγάλωσα μέσα στη φτώχεια, την έχω συνηθίσει…»

«Δεν εννοώ ακριβώς αυτό» αποκρίθηκε ο σοφός.

«Μιλάω για τη νηστεία της καρδιάς».

«Τι είναι η νηστεία της καρδιάς;»

«Στόχος της είναι η εσωτερική ενότητα: να ακούς, όχι με τα αυτιά, όχι με το νου, αλλά με όλη σου την ύπαρξη. Σημαίνει πως πρέπει να αδειάσεις από όλες τις ικανότητές σου, όλες τις δυνάμεις σου. Μόνο τότε, όλη σου η ύπαρξη ακούει. Αν νηστέψεις έτσι, τότε θα κατανοήσεις άμεσα όλα εκείνα που δεν μπορούν να ακουστούν με το αυτί ή να γίνουν κατανοητά με το νου».

«Τώρα καταλαβαίνω… Ήμουν ταυτισμένη με το δικό μου τρόπο» είπε η γυναίκα.

«Ναι» απάντησε ο δάσκαλος.

«Ακολουθώντας τη νηστεία της καρδιάς, θα μπορέσεις να βαδίσεις στον κόσμο δίχως να ταράζεις τους ανθρώπους, δίχως να επιτίθεσαι στις εξιδανικευμένες εικόνες που έχουν για τον εαυτό τους. Μην προσπαθείς να διαπεράσεις τις άμυνές τους, απλά μείνε μαζί τους. Στο κάτω, κάτω, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνεις.

Κοίταξε αυτό το παράθυρο. Δεν είναι παρά μια τρύπα στον τοίχο, αλλά μέσα από αυτή την τρύπα, όλο το δωμάτιο γεμίζει φως. Η επίδραση αυτού του φωτός γίνεται ένα εργαλείο για τη μυστική μεταμόρφωση των άλλων».

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η Άλλη Πλευρά

Κάποτε σε μια χώρα ζούσαν άνθρωποι που είχαν δυνατή πίστη. Όλοι ζούσαν στη μια πλευρά της χώρας, γιατί ένας ψηλός τοίχος τους χώριζε από την άλλη πλευρά, για την οποία δεν ήξεραν απολύτως τίποτε. Κατά καιρούς ορισμένοι από τους νεότερους είχαν καταφέρει να σκαρφαλώσουν στον τοίχο και να περάσουν στην άλλη πλευρά, όμως κανείς τους δεν είχε γυρίσει για να πει τι υπήρχε εκεί.

Καθώς η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο, μαζεύτηκαν κάποτε όλοι οι κάτοικοι κάτω από τον τοίχο περιμένοντας με πίστη να έρθει κάποιο μήνυμα από απέναντι και να μάθουν τι συνέβαινε πίσω από τον τοίχο.

Όμως οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούσαν το ίδιο και απαράλλαχτα, καθώς όποιος ανέβαινε και περνούσε απέναντι εξαφανιζόταν χωρίς λέξη. Ώσπου μια μέρα, και ενώ ο τελευταίος εξερευνητής της άλλης πλευράς είχε φτάσει στην κορυφή του τοίχου και ήταν έτοιμος να κατέβει από την άλλη πλευρά, τον τράβηξαν από το πόδι και τον έριξαν πίσω στη δική τους πλευρά.

«Τι είδες;» τον ρώτησαν όλο αγωνία. Αλλά ακόμη και τώρα δεν πήραν απάντηση. Ο παρά λίγο κάτοικος της άλλης πλευράς είχε χάσει τη φωνή του, δεν μπορούσε πλέον να μιλήσει…

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...