Η ανάγκη του να είμαστε απαιραίτητοι και χρησιμοι,
λειτουργεί θεραπευτικά στην ψυχή και στο σώμα.
Κι όμως είναι αλήθεια το πόσο μεγάλη επίδραση έχει αυτή η ανάγκη του να είμαστε απαιραίτητοι καιχρησιμοι.
To πως λειτουργείθεραπευτικά στην ψυχή και στο σώμα μας κατ`άντανάκλαση. Και βέβαια το πόσο συμβάλλει στην μακροημέρευση μας.
Αποτελεί η αναγκη αυτή, χαρακτηριστικο στοιχείο στα μυστικά μακροζωiας σε περιοχές του πλανήτη που οι κάτοικοι τους ξεπερνούν κατά πολύ τον μέσο όρο ζωής.
Μάλιστα μπορεί να θεωρηθεί βασικη ιδεα και κάποιων από τα υπόλοιπα μυστικά τα οποία είναι:
Λιτή διατροφή, πολλά λαχανικά, φρούτα, ξηροι καρποι.
Πολύ νερό.
Ήπια καθημερινή άσκηση.
Αίσθηση σκοπού στη ζωή. Η ζωή πρέπει να έχει κάποιο νόημα, ένα αίσθημα οτι με έχουν ανάγκη οι άλλοι και προσφέρω.
Η οικογένεια πρώτα. Αλληλοβοήθεια και στενές οικογενειακές σχέσεις.
Η κοινωνικότητα. Η απομόνωση κόβει χρόνια από την ζωή μας. Ομαδικότητα και κοινωνικότητα σε οικογενειακό και φιλικό επίπεδο.
Επαφή με την φύση και μόνιμη κατοικία σε περιοχή με μεγάλη ηλιοφάνεια.
Ενεργητικότητα.Το αντίθετο από το σύνδρομο του συνταξιούχου.
Θετική στάση απέναντι στη ζωή και χιούμορ.
Ανάμεσα λοιπόν σ’αυτά τα μυστικα, υπάρχει αυτή η κοινή συνισταμένη, οτι μας χρειάζονται, ότι είμαστε με κάποιον, με οποιοδήποτε τρόποαπαραίτητοι, αποδεκτοί, αγαπητοί, χρήσιμοι στον περίγυρο μας, στο σύνολο του οποίου αποτελούμε δομική μονάδα.
Ίσως και ακόμη παραπέρα - ποθητοί ερωτικά. Είναι γνωστό πόσο αφοσιώνονται στη φροντίδα των εγγονιών τους παππούδες, που ενώ είναι περασμένης ηλικίας, προσπερνούν την κούραση και δηλώνουν ότι τους δίνουν ζωή τα εγγόνια τους. Και ένα πιό τολμηρό παράδειγμα, εκείνο του γεροντο-έρωτα, που έρχεται σε αντιπαράθεση με την σοφία της ηλικίας και λενε ότι ξεμωράθηκε, την ώρα που ο ερωτοχτυπημένος δηλώνει ότι ξανάνιωσε.
Το να αγαπάμε και να νιώθουμε ότι μας αγαπούν δημιουργεί ωφέλιμες χημικές και ορμονικές καταστάσεις, που οδηγούν στη θεραπεία και στην καλή υγεία.
Καθώς εξελίσσεται, η επιστήμη επιβεβαιώνει, συχνά καθυστερημένα, τα πράγματα που ήδη γνωρίζουμε -αυτά που είναι λογικά και που συνιστούν μια πραγματικότητα που κανένας δεν αμφισβητεί. Λοιπόν, το ίδιο συμβαίνει τώρα ξανά:
Με βάση ιατρικές μελέτες, η επιστήμη συνειδητοποιεί ότι η αγάπη κάνει καλό στην υγεία και στην ευζωία. Ίσως μόνο λίγοι από εμάς, χρειάζονται αποδείξεις για τα παραπάνω, αλλά το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας μάλλον θα τονωθεί, αν μάθει ότι, τώρα με επιστημονική σφραγίδα, το να αγαπάμε και να νιώθουμε ότι μας αγαπούν δημιουργεί ωφέλιμες χημικές και ορμονικές καταστάσεις, που οδηγούν στη θεραπεία και στην καλή υγεία.
Ένας από τους προδρόμους της ιατρικής σπουδής στην αγάπη είναι ο Dr Dean Ornish, M.D., ο οποίος έγραψε το βιβλίο "Αγάπη και Επιβίωση: το Επιστημονικό Θεμέλιο της Θεραπευτικής Δύναμης της Στοργής" (Love and Survival: The Scientific Basis for the Healing Power of Intimacy), όπου αναφέρει πολλές παρόμοιες μελέτες.
Μια έρευνα στο πανεπιστήμιο Yale αφορούσε 119 άνδρες και 40 γυναίκες, οι οποίοι έκαναν στεφανιογραφία. Απ' αυτούς, εκείνοι που ένιωθαν πιο πολύ ότι τους αγαπούσαν και τους στήριζαν είχαν σημαντικά λιγότερες αποφράξεις στις καρδιακές αρτηρίες από τα άλλα μέλη της ομάδας.
Άλλη παρόμοια έρευνα έγινε σε 10 χιλιάδες έγγαμους άνδρες χωρίς προηγούμενο ιστορικό οπισθοστερνικών (στηθαγχικών) πόνων, αλλά με υψηλά επίπεδα παραγόντων επικινδυνότητας, όπως ανεβασμένη χοληστερίνη, υψηλή αρτηριακή πίεση, διαβήτη, ηλεκτροκαρδιογραφικές ανωμαλίες. Εκείνοι που πίστευαν ότι οι γυναίκες τους δεν τους αγαπούσαν, ένιωθαν σχεδόν διπλάσιους στηθαγχικούς πόνους από την άλλη ομάδα, οι οποίοι ένιωθαν ότι οι γυναίκες τους τούς αγαπούσαν.
Η προσφορά αγάπης φαίνεται ότι κάνει το ίδιο καλό και στη διαδικασία της γήρανσης. Μία έρευνα σε πάνω από 700 ηλικιωμένους έδειξε ότι η γήρανση ανεστέλλετο περισσότερο όταν οι άνθρωποι αυτοί προσέφεραν στους άλλους, παρά όταν δέχονταν από τους άλλους. Οση περισσότερη αγάπη και στήριξη έδιναν, τόσο περισσότερο ωφελούνταν σωματικά.
Σε μια άλλη μελέτη, δόθηκαν σε 276 υγιείς εθελοντές ηλικίας από 18 έως 55, ρινικές σταγόνες που περιείχαν ρινο-ιό (rhinovirus), ο οποίος προκαλεί το κοινό κρυολόγημα. Οι μελετητές αξιολόγησαν τους υποκείμενους στην έρευνα ανάλογα με 12 τύπους σχέσεων μεταξύ άλλων: σύζυγοι, γονείς, πεθερικά, τέκνα και άλλα μέλη του στενού οικογενειακού κύκλου, γείτονες, φίλοι, συνάδελφοι, συμμαθητές και μέλη διαφόρων συλλόγων/οργανώσεων.
Ενώ σχεδόν όλοι κόλλησαν το κρυολόγημα, τα συμπτώματα δεν εξελίχθηκαν σε όλους το ίδιο. Εκείνοι που ανέφεραν μόνο ένα έως τρεις τύπους σχέσεων είχαν πάνω από τετραπλό κίνδυνο εξέλιξης του κρυολογήματος, σε σύγκριση με αυτούς που ανέφεραν έξι και πάνω τύπους σχέσεων. Προφανώς, οι συναισθηματικοί μας δεσμοί με τους γύρω μας ενισχύουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Ο Dr Dean Ornishκαταλήγει:
"Όταν νιώθεις ότι σ' αγαπούν, ότι τρέφεσαι συναισθηματικά, ότι σε νοιάζονται, ότι σε στηρίζουν, ότι νιώθεις στοργή, έχεις περισσότερες πιθανότητες να είσαι ευτυχισμένος και υγιής. Εχεις πολύ λιγότερο κίνδυνο να αρρωστήσεις και, αν αρρωστήσεις, έχεις περισσότερες πιθανότητες να ξεπεράσεις την ασθένεια".
Πρωίμου σταδίου έρευνες σε "ερωτευμένους" δείχνουν ότι το να είσαι ερωτευμένος προκαλεί ορισμένες ωφέλιμες χημικές αντιδράσεις και ορμονικά αποτελέσματα. Όταν δύο άνθρωποι νιώθουν έλξη ο ένας για τον άλλον, διάφορα χημικά στοιχεία στον οργανισμό τους αυξάνουν.
'Ενα απ' αυτά είναι η Φενυλεθυλαμίνη, η οποία επιταχύνει τη ροή πληροφοριών μεταξύ των νευρικών κυττάρων. Αλλα στοιχεία είναι η Ντοπαμίνη, η οποία μας κάνει να νιώθουμε ωραία και η Νορεπινεφρίνη, η οποία διεγείρει την παραγωγή αδρεναλίνης.
Σύντομα θα μας κατακλύσουν μελέτες πάνω σ' αυτό το θέμα, που θα αποδεικνύουν τα οφέλη του να αγαπάς και να σε αγαπούν.
'Ερευνες στο Ινστιτούτο για τα Μαθηματικά της Καρδιάς (Institute for HeartMath) στην Καλλιφόρνια των ΗΠΑ απεκάλυψαν ότι όταν νιώθουμε αγάπη, ή άλλα θετικά συναισθήματα, όπως συμπόνια, φροντίδα, ευγνωμοσύνη, η καρδιά μας στέλνει μηνύματα στον εγκέφαλο που προκαλούν την έκκριση ορμονών, οι οποίες επιδρούν θετικά στην υγεία μας και στη συναισθηματική μας κατάσταση.
Μια ιδέα στο "Ινστιτούτο για τα Μαθηματικά της Καρδιάς" είναι ότι η καρδιά, στην πραγματικότητα παρακολουθεί τη ροή αίματος για να εντοπίσει ορμόνες και μεταφράζει τις ορμονικές πληροφορίες σε νευρολογικές πληροφορίες. Όταν είμαστε ανήσυχοι, θυμωμένοι ή στενοχωρημένοι, προκαλείται αρρυθμία στους καρδιακούς παλμούς παρακωλύοντας τη λειτουργία του εγκεφαλικού φλοιού.
Αντιθέτως, όταν έχουμε συναισθήματα όπως αγάπη, ευγνωμοσύνη, εκτίμηση, η καρδιά μας χτυπάει ρυθμικά, διευκολύνοντας τη λειτουργία του φλοιού. Οι ρυθμικοί καρδιακοί παλμοί δημιουργούν έναν εσωτερικό συγχρονισμό που βελτιώνει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και χειριζόμαστε την ασθένεια.
Επιπλέον, φαίνεται ότι οι ρυθμοί της καρδιάς επηρεάζουν άμεσα το ίδιο το νευρικό μας σύστημα, επιφέροντας μεγαλύτερη αρμονία και ισορροπία. Το αυτόνομο νευρικό σύστημα διαιρείται σε δύο κλάδους, έναν που επιταχύνει και έναν που επιβραδύνει τα πράγματα. Όταν είμαστε "εκτός αγάπης" με αρνητικά συναισθήματα, αυτοί οι δύο κλάδοι του συστήματος χάνουν την αρμονική τους συνεργασία.
'Οταν είμαστε σε μία μη-αγαπητική κατάσταση ή όταν είμαστε θυμωμένοι με κάποιον, τα δύο μισα του νευρικού συστήματος αποσυγχρονίζονται. Μοιάζει σαν να πολεμούν το ένα το άλλο:
το ένα προσπαθεί να επιταχύνει την καρδιά καθώς το άλλο προσπαθεί να την επιβραδύνει. Αυτό δημιουργεί τον επισφαλή, άνισο καρδιακό ρυθμό. Αυτός, με τη σειρά του, προκαλεί περισσότερη συναισθηματική ένταση στο νευρικό σύστημα και στο νου μας.
'Ομως, όταν είμαστε σε κατάσταση αγάπης, οι καρδιές μας λειτουργούν με συνεπείς ρυθμούς, πράγμα που επιτρέπει στο σώμα να συνεχίσει τη φυσική του αναγεννητική διαδικασία, αναφέρουν οι ερευνητές.
Η επιστήμη αρχίζει να βρίσκει ακριβώς αποδείξεις ότι η αγάπη και η συμπόνια δυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα. Για παράδειγμα, όταν οι υποκείμενοι στην έρευνα ένιωθαν θυμωμένοι για διάστημα πέντε λεπτών, τα επίπεδα κορτιζόλης αυξάνονταν. Η κορτιζόλη, γνωστή ως "ορμόνη του άγχους", καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι στο πείραμα βίωσαν μειωμένη έκκριση του σπουδαίου αντι-σώματος ανοσοσφαιρίνη Α (IgA) επί έξι ώρες, ύστερα από θυμό μόνο πέντε λεπτών.
Η έκκριση της IgAλειτουργεί σε πρώτη γραμμή άμυνας του σώματος κατά της ασθένειας. Έτσι, τα χαμηλοτερα από τα φυσιολογικά επίπεδα IgA, μας καθιστούν πιο ευάλωτους στα κρυολογήματα, στη γρίππη και στις ασθένειες του αναπνευστικού.
Από την άλλη πλευρά, όταν οι ίδιοι άνθρωποι ένιωθαν αγάπη και εκτίμηση έστω για πέντε λεπτά, η έκκριση της IgA αυξανόταν σημαντικά. Οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι ενώ η IgA ανέρχεται σχεδόν κατακόρυφα ύστερα από πενταλέπτου διάρκειας αγάπη και μετά πέφτει, μετά αρχίζει μία αργή, βαθμιαία αύξηση, η οποία κρατά για πολλές ώρες.
Πριν λίγα χρόνια, οι ερευνητές στο"Ινστιτούτο για τα Μαθηματικά της Καρδιάς" χρησιμοποίησαν θετικό οραματισμό και εσωτερική καλλιέργεια θετικών συναισθημάτων για να διδάξουν 30 ανθρώπους πώς να νιώθουν αγάπη με συνειδητό τρόπο. Ύστερα από ένα μήνα μέτρησαν τα επίπεδα κορτιζόλης και ΔΗΕΑ, γνωστής ως "η ορμόνη αντιγήρανσης". Οι μετρήσεις αυτών των δύο ορμονών θεωρούνται πολύ καλή ένδειξη άγχους και γήρανσης. Εάν βρίσκονται σε δυσαναλογία, με υψηλή κορτιζόλη και χαμηλή ΔΗΕΑ, έχουμε ραγδαία γήρανση.
Βρήκαν, λοιπόν, ότι τα επίπεδα κορτιζόλης όλης της ομάδας είχαν μειωθεί κατά μέσο όρο 93%, ενώ τα επίπεδα ΔΗΕΑ είχαν αυξηθεί 100% σε όλους. Φαίνεται ότι το να μάθουμε να αγαπάμε και να μένουμε σ' αυτά τα συναισθήματα αγάπης, φέρνει ισορροπία σ' αυτές τις ορμόνες επηρεάζοντας θετικά την υγεία μας.
Σε μια διαδικασία ωρίμανσης από την αποξένωση, το θυμό, την πικρία προς τη συμπόνια, την αγάπη, την ευγνωμοσύνη, η υγεία μας βελτιώνεται σημαντικά.
H Candace Pert, Ph.D,ερευνήτρια - καθηγήτρια στο Medical Center του Πανεπιστημίου Georgetown στην Washinghton D.C, και συγγραφέας του βιβλίου "Μόρια Συναισθημάτων": Γιατί νιώθεις όπως νιώθεις (Molecules of Emotion, Why You feel the Way You Do [Scribner 1997])
αναφέρει ότι οι ενδορφίνες, οι οποίες σχετίζονται με το αίσθημα της αγαλλίασης, μας βοηθούν να "δενόμαστε" με τους άλλους ανθρώπους. Με άλλα λόγια, μας βοηθούν να δημιουργούμε σχέσεις αγάπης. Οι ενδορφίνες είναι "φυσικές ενδογενείς ουσίες, παρόμοιες με τη μορφίνη, τις οποίες παράγουμε στον εγκέφαλο, στα σεξουαλικά όργανα, στα έντερα, στο ανοσοποιητικό σύστημα και στην καρδιά", λέει η Pert.
Σύμφωνα με την ίδια επιστήμονα:
"Σίγουρα τα δεδομένα δείχνουν ότι εμπλέκονται ενδορφίνες" όταν νιώθουμε αγάπη. Είναι γνωστό ότι οι ενδορφίνες δημιουργούν ένα θετικό αίσθημα παρόμοιο με αγαλλίαση, όπως επίσης ότι διεγείρουν τα ειδικά κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, τα ονομαζόμενα κύτταρα του Φυσικού Φονέως, τα οποία καταπολεμούν τον καρκίνο. Επιπλέον, βελτιώνουν την πέψη και την απέκκριση.
Ευτυχώς, μπορούμε να δεχόμαστε τα οφέλη της αγάπης ακόμα και όταν δεν έχουμε σύζυγο ή ερωμένη. Νιώθουμε αγάπη για ένα συνάδελφο, γονιό, παιδί ή αδελφό. Η ακόμα για κάποιο σκυλάκι, γατάκι, ψάρι ή φυτό. Και φυσικά, για το Θεό. Μελέτες δείχνουν ότι οι άνθρωποι ζουν πιο υγιή ζωή ή αναρρώνουν καλύτερα ύστερα από σοβαρή ασθένεια ή εγχείριση, αν έχουν κατοικίδιο ζωάκι - εδικά, οι ηλικιωμένοι τα πάνε γενικώς καλύτερα αν έχουν ζωάκι στο σπίτι.
Μπορούμε να δημιουργήσουμε την ίδια θετική ορμονική αρμονία, αν εστιαζόμαστε σε συναισθήματα βαθιάς ευγνωμοσύνης ή εκτίμησης για ανθρώπους, τοποθεσίες, το φαγητό που τρώμε, κάποιον ηθοποιό, κάποιον πολιτικό, μια κινηματογραφική ταινία, μια συναυλία ή οποιοδήποτε πλάσμα, αντικείμενο, δραστηριότητα ή γεγονός που μας κάνει να νιώθουμε καλά.
Τα θετικά συναισθήματα, όπως η αγάπη και η ευγνωμοσύνη βελτιώνουν την εσωτερική μας φυσιολογία εξισορροπώντας το αυτόνομο νευρικό σύστημα. Το να νιώθουμε ότι μας αγαπούν και να νιώθουμε εμείς αγάπη για τους άλλους κυριολεκτικά δομεί την υγεία και τη θεραπεία μας.
Σε άλλες έρευνες αναλύεται και επιβεβαιώνεται η "νευροβιολογία της γονικής αγάπης". Σ' αυτές τις μελέτες έχουν παρατηρήσει ότιη ορμόνη Οξυτοκίνη -που σχετίζεται με τα αισθήματα αγάπης για το παιδί και, επίσης, με το θηλασμό- έχει δυναμικά αποτελέσματα στο σώμα, νου και συμπεριφορά.
Είναι το αντι-καταθλιπτικό και το αγχολυτικό της φύσης. Δημιουργεί αισθήματα ηρεμίας και μια αίσθηση σύνδεσης και έτσι, πραγματικά, καθορίζει πώς βλέπουμε τον κόσμο. Επίσης, μειώνει τις ορέξεις, πράγμα που την κάνει κλειδί στην θεραπεία των εθισμών κάθε είδους. Για παράδειγμα, ποντίκια που τα είχαν εθίσει στην ηρωίνη, χρησιμοποίησαν λιγότερη ναρκωτική ουσία, όταν οι ερευνητές τους αύξησαν το επίπεδο της οξυτοκίνης στον εγκέφαλο.
Στα επόμενα χρόνια θα επιβεβαιώνονται πολύ περισσότερα στοιχεία σχετικά με το πόσο ευεργετικό για μας είναι να μας αγαπούν και εμείς να αγαπούμε και να εκτιμούμε τους άλλους ανθρώπους και την ίδια τη ζωή. Όπως αναφέραμε στην αρχή, δεν χρειαζόμαστε την επιστήμη να μας το πει αυτό, αλλά ίσως χρειαζόμαστε να μας το θυμίσει.
Σημειωση:
Τα στοιχεια από τις επιστημονικες ερευνες είναι απο το βιβλίο "Η αγάπη είναι επιλογή" του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ, από το βιβλίο της Candace Pert "Μόρια Συναισθημάτων (Molecules of Emotion) και από την κινηματογραφική ταινία "Τι στο...μπιμπ...ξέρουμε!;"
Ολες οι επιθυμιες, είναι απλα μορφες
μιας και μοναδικης επιθυμιας :
Ν’αγαπησεις και ν’αγαπηθεις.
Με αλλα λογια,
Υπαρχει η ταση στον καθενα μας
Ν’αναζηταει την ενοτητα και την δημιουργια της ενωσης.
(Απο τον δασκαλο μου και yogi Swami Satyananda που εφυγε προσφατα απο την ζωη).
Δειτε ενα συναφες αρθρο πανω στην νευροβιολογια του συναισθηματος στο Faos Samadhi:
Ο Antony Hopkins στο ‘The World’s Fastest Indian’ έχει μία λεμονιά που της ‘μιλάει’…
Αυτή η αίσθηση της ψυχικης επαφης, της επικοινωνιας και της αγάπης για ότι ζει και κινείται πάνω στη γη, είναι ισως ότι πιό σημαντικό μπορεί να συμβεί σε ένα ανθρώπινο πλάσμα. Είναι πραγματικη ευλογια για τους ανθρωπους που εχουν αυτό το χαρισμα… Τους ευχαριστώ που υπάρχουν!
Τα δέντρα είναι αισθανομενα ζωντανα οντα, ζωντανές υπάρξεις. Δεν είναι αντικείμενα, δεν είναι «ξύλα», είναι οντοτητες, πλασματα με συνειδηση, που νιωθουν πονο όταν καιγονται, που νιωθουν πονο όταν τα καρφωνεις η τα κοβεις με το πριονι η το τσεκουρι. Τα φυτά ξέρουν και καταλαβαινουν ότι τα χαϊδεύεις ή ότι τα χτυπάς.
Παμπολλες επιστημονικες ερευνες αποδεικνυουν, ότι αυτού του είδους η εντυπωσιακή απόκριση στα εξωτερικα ερεθίσματα υποδεικνύει την ύπαρξη ενός κεντρικού νευρικού συστήματος στα φυτά, όπως αυτό ενός ζώου. Αυτά τα πράγματα είναι γνωστά από το 1960, ότι τα φυτά νιώθουν.
Ρίξτε μια ματιά στο συνταρακτικό σύγγραμμα The Secret Life of Plants (Η Μυστική Ζωή των Φυτών) των Peter Tompkins και Christopher Bird.
Πήτερ Κόνγουει / Τα θεραπευτικά Μυστικά των Δέντρων. Εκδ. Κυβέλη. Πήτερ Τομπκινς / Μυστική ζωή των φυτών. Εκδ. Χατζηνικολή.
Κάποια απ’ τα πειράματα κατέδειξαν ότι τα φυτά παράγουν μικρούς υπέρηχους ή υπόηχους όταν κόβονται, όπως ένα ζώο φωνάζει όταν το σκοτώνουν, ή εκπέμπουν ένα σήμα που καταγράφεται όταν ξεριζώνονται ή τους κόβεται ένα κλαδί. Υπαρχει ένα διήγημα φαντασίας του Roald Dahl, στο οποίο ο αφηγητής κατασκευάζει ακουστικά με τα οποία μπορεί να ακούει τα φυτά να «μιλούν» και ακούει ένα δέντρο να βογκάει βαριά και συρτά όταν χτυπιέται από ένα τσεκούρι…
Ποτε δεν ακούμε τους ήχους που είναι μέρος του δέντρου. Όχι τον ήχο του ανέμου ανάμεσα στα φύλλα που τα κάνει να τρεμουλιάζουν, αλλά το δικό του ήχο, τον ήχο του κορμού και το σιωπηλό ήχο της ρίζας. Αυτός ο ήχος δεν είναι ο ήχος του κόσμου ούτε ο ήχος της φλυαρίας του νου, ούτε η βαρβαρότητα των ανθρώπινων καβγάδων και των ανθρώπινων συγκρούσεων, αλλά ένας ήχος που είναι μέρος του σύμπαντος.
Αν έχεις μια αληθινή σχέση με ένα δέντρο, αν μπορεις να νιωσεις την γεμάτη αξιοπρέπεια μοναχικότητά του, τότε νιωθεις ότι εισαι μερος του Ολου και ότι όλα είναι Ένα. Η σχεση σου με το δεντρο , με το φυτο, με το ζωακι, αντικατοπτριζει την σχεση σου με ολη την ανθρωποτητα. Είσαι υπεύθυνος γι’ αυτό το δέντρο και για όλα τα δέντρα της γης.
Μόνον όταν μπορέσουμε να δεχτούμε την ευθύνη για το Ολο μπορούμε να επιτύχουμε την δύναμη να αλλάξουμε ένα μέρος του.
Ένα δέντρο είναι ενας ζωντανος οργανισμος κι αν δεν έχεις σχέση με καθετί ζωντανό πάνω σ’ αυτή τη γη, τοτε είναι πολύ πιθανο να χάσεις κάθε σχέση που έχεις με τα ανθρώπινα πλάσματα.
Αν μπορούσαμε να εδραιώσουμε μια βαθιά, παντοτινή, μόνιμη σχέση με τη φύση, τα δέντρα, τους θάμνους, τα λουλούδια, τη χλόη, τα ζώα και τα σύννεφα που τρέχουν, τότε δεν θα σκοτώναμε ποτέ ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα για κανένα λόγο.
Πειράματα που έχουν γίνει στην Ινδία, στον Καναδά και στις Η.Π.Α., ανακαλυψαν ότι τα φυτά φυτρώνουν και αναπτύσσονται γρηγορότερα, ή παράγουν περισσότερη σοδειά ή καρπούς, υπό την παρουσία ήχων όπως τα ινδικά μουσικά Ragas (εκπεμπόμενα από μεγάφωνα πάνω από ορυζώνες).
Τα φυτά δειχνουν να γερνουν προς την ηχητική πηγή, κατά το άκουσμα: ινδικής μουσικής από sitar, δυτικής κλασσικής μουσικής, έγχορδες εκτελέσεις 18ου και 19ου αιώνα, κλασσικης Jazz. Τα φυτά είναι αδιάφορα προς την ηχητική πηγή, κατά το άκουσμα: σιωπής, αμερικανικής μουσικής Country, κουαρτέτων για έγχορδα των Schoenberg, Berg, Webern. Τα φυτά αποτραβιούνται όσο πιο μακριά μπορούν από την ηχητική πηγή, κατά το άκουσμα: τυμπάνων, μουσικής Pop, Hard Rock και Heavy Metal.
Από την άλλη, η νότα Λα (F) συνεχώς ακουστή για οκτώ ώρες την ημέρα, ή ο τυχαίος έντονος θόρυβος (όπως τα παράσιτα του ραδιοφώνου), είναι γνωστό ότι έχουν την ικανότητα να ανακόψουν την ανάπτυξη των φυτών, ή και να τα σκοτώσουν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα φυτά «ακούνε»;
Βεβαια, κανένας αφοσιωμένος κηπουρός δεν χρειάζεται στατιστικές για να ξέρει ότι τα φυτά έχουν συναισθήματα, ότι με κάποιο τρόπο το καταλαβαίνουν αν τα αγαπάς ή αν τους μιλάς με γλυκό τόνο ή αν τα χαϊδεύεις, ή αν τα κακομεταχειρίζεσαι…
Η ανθρωπολογική έρευνα σε κουλτούρες κοινωνιων τις οποίες χαρακτηρίζουμε «πρωτόγονες», κρύβουν αρχές, θεραπευτικές προσεγγίσεις και μυστικά, που μόλις σήμερα αρχίζει να ανακαλύπτει η δυτική επιστήμη. Στις παραδόσεις σαμανιστικού χαρακτήρα, η φύση ( στοιχεία και φυσικό περιβάλλον ) έχει καθοριστικό ρόλο. Σ' αυτο τα πλαίσιο μπορούμε να εντάξουμε και την επιλογή των «φιλικών» αντικειμένων και ιδιαίτερα φυτών, που ευνοούν την έκβαση ορισμένων σαμανιστικών πρακτικών.
Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι - συμφωνα με τέτοιες θεωρήσεις - ένας άνθρωπος μπορεί να συνδεθεί ισχυρά με ένα δένδρο. Η παραμονή έκτοτε στη σκιά του, ή και απλά το αγκάλιασμα του κορμού του, μπορούν να φορτίσουν τις "ενεργειακές του μπαταρίες", να εξαφανίσουν το άγχος και την ένταση. Έχει μάλιστα καταγραφεί η ικανότητα των φυτών να "αντιλαμβάνονται" άμεσα ένα ατύχημα λχ. του «φίλου» τους, ακόμη κι αν αυτό συμβεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά!
Στη δεκαετία του 1960, ο Dr. Burdon Sanderson έκανε πολλά πειράματα με φυτά, όπως το να συνδέσει ηλεκτρόδια με τέτοιες ίνες ή απολήξεις φυτών, με σκοπό να καταγράψει τυχόν ηλεκτρική δραστηριότητα στα φυτά.
Μέχρι σήμερα, η ευαισθησία απόκρισης στο άγγιγμα έχει εντοπιστεί σε πάνω από 1.000 διαφορετικά είδη φυτών. Έχει επίσης διαπιστωθεί, ότι πολλά φυτά είναι ικανά να αντιδρούν απέναντι σε όντα που πρόσφατα έχουν καταστρέψει φυτικό ή ζωικό υλικό, δηλαδή είναι σαν να μπορούν να εντοπίσουν στα χέρια σου π.χ. το γεγονός ότι πρόσφατα κούρεψες το γρασίδι! Επιπλέον, το ηλεκτρικό πεδίο διαφόρων ειδών φυτών αντιδρά μετρήσιμα, όταν βάζουμε δίπλα τους ζωντανές γαρίδες και τις πετάμε μέσα σε βραστό νερό, όπως έχει αποδειχθεί με πειράματα.
Γιατί η σφαγή ενός βοδιού ή ενός προβάτου να θεωρείται μεγαλυτερο κακό από το κόψιμο μιας φτέρης η μιας βελανιδιάς, ενώ πιστεύεται ότι η ψυχή ενυπάρχει και στα δέντρα?
Πορφύριος
Ακολουθει μια βιωματικη ιστορια του γνωστου παραμυθα(tv), Νικου Πιλαβιου.(paramithas.gr)
...γιατι είναι αποδεδειγμένο, πως η αγάπη γιατρεύει την ζωή την ίδια…
Κάπου δεκατέσσερα χρόνια πριν, αγόρασα για τα Χριστούγεννα ένα μικρό αληθινό έλατο σε γλάστρα και όταν πέρασαν οι γιορτές, με τη βοήθεια του κηπουρού που υπήρχε τότε, το βγάλαμε προσεκτικά από τη γλάστρα ώστε να μην κοπούν οι ρίζες και να μπορέσουμε να το φυτέψουμε.
- Τζάμπα ο κόπος μας, είπε ο κηπουρός μόλις το βγάλαμε από τη γλάστρα.
- Γιατί; τον ρωτάω.
- Δεν βλέπεις που δεν έχει καθόλου ρίζες, δεν πρόκειται να πιάσει.
- Όχι, θα το φυτέψουμε, επέμενα εγώ. Θα του μιλάω κάθε μέρα και θα πιάσει.
- Χα, χα, χα… γέλασε ο κηπουρός ειρωνικά. Έλα ρε «Παραμυθά», αυτά να τα λες στις ιστορίες που λες στα παιδιά, αλλά όχι και ν’ αρχίσεις να τα πιστεύεις κι ο ίδιος.
- Δεν μου λες; τον ρωτάω. Εσύ που ‘σαι και κηπουρός, έχεις διαβάσει ένα βιβλίο που λέγεται: «Η μυστική ζωή των φυτών»;
- Έλα τώρα… Χρειάζεται να διαβάσω αυτά τα «ούφο» που διαβάζεις εσύ για να ξέρω ότι ένα δεντράκι από γλάστρα χωρίς ρίζες, δεν πρόκειται να πιάσει;
Αδιαφόρησα για την άποψή του και τον έβαλα να το φυτέψει.
- Σε καμιά δεκαριά μέρες θα έχει μαραθεί, μου είπε με αυτοπεποίθηση και το φύτεψε.
Από κείνη την ημέρα άρχισα κάθε μέρα να ποτίζω ο ίδιος το ελατάκι και να του… μιλάω. Του έλεγα ότι είμαστε φίλοι κι ότι αν πεθάνει θα στενοχωρηθώ πολύ. Κάποιες φορές του χάιδευα την κορφή του, ενώ άλλοτε το αγκάλιαζα. Ναι, τι γελάτε; Μου έφτανε τότε μέχρι τη μέση μου και χωρούσε όλο στην αγκαλιά μου.
Στις δέκα μέρες δεν είχε μαραθεί, όπως είχε προφητέψει ο κηπουρός. Και όχι μόνο στις δέκα μέρες, αλλά ούτε στις δέκα εβδομάδες, ούτε στους δέκα μήνες. Τώρα πια δεν του μιλούσα κάθε μέρα – αυτό το είχα κάνει τον πρώτο μήνα μόνο – αλλά το είχα στο νου μου συνέχεια και που και που πήγαινα και του χάιδευα κάποιο κλαρί.
- Να το σκίσεις το δίπλωμα του γεωπόνου σαχλαμάρα, πείραζα τον κηπουρό που ήταν και σπουδαγμένος όχι μόνο εμπειρικός κηπουρός.
- Τι να σου πω βρε παιδάκι μου, έλεγε με απορημένο βλέμμα, πρώτη φορά πέφτω έξω. Αλλά δεν έχει να κάνει με το που του μιλάς…
- Ναι, μωρέ – απαντούσα εγώ ειρωνικά – είναι επειδή το χώμα είναι πολύ καλό…
Να, όμως, που στο χρόνο πάνω ο κηπουρός βρήκε την ευκαιρία να θριαμβεύσει: η κορφή του έλατου μαράθηκε!
- Ε, τώρα πάει, μου είπε χαιρέκακα ο κηπουρός δεν υπάρχει περίπτωση έλατο που μαραίνεται η κορφή του να ζήσει.
Πήγα να σκάσω από τη στενοχώρια μου. Σαν να αρρώστησε το παιδί μου. Κάθε πρωί πριν φύγω το πότιζα και το χάιδευα και τα απογεύματα του μιλούσα: «Γιατί βρε μωρό μου; Τι σ’ έπιασε τώρα και θέλεις να μαραθείς;»
- Να το ξεριζώσω, να βάλω αυτή τη λεύκα που έφερα, με ρώτησε μετά από καμιά εβδομάδα ο κηπουρός, καθώς είχε το έλατο αρχίσει να μαραίνεται όλο και πιο κάτω.
- Τη λεύκα να τη βάλεις εκεί που ξέρεις, του είπα. Κι άρχισα να μιλάω πιο πολύ στο ελατάκι και να το χαϊδεύω. Ύστερα από καμιά εβδομάδα, πρόσεξα ότι είχε σταματήσει να κατεβαίνει η αρρώστια της κορφής προς τα κάτω. Και κοιτάζοντας προσεκτικά τις επόμενες μέρες, πρόσεξα ότι άρχισαν να βγαίνουν μικρές τρυφερές πράσινες βελόνες στον κορμό. Σε μία εβδομάδα οι ανοιχτοπράσινες βελόνες είχαν γίνει ένα τρυφερό κλαράκι. Το έλατο, λες και έκανε μόνο του «μπάι πας», έφτιαξε μια άλλη κορφή.
Και ακόμα και σήμερα, δεκατέσσερα χρόνια μετά, όταν προσέξεις από μια ορισμένη πλευρά τον κορμό του, θα δεις ότι από ένα σημείο και μετά είναι σαν να στραβώνει και μετά συνεχίζει προς τα πάνω, λίγα χιλιοστά πιο ‘κει. Ο κηπουρός ακόμα δεν μπορεί να το χωνέψει και δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έπαιξαν ρόλο τα χάδια μου, οι κουβέντες και οι αγκαλιές που έκανα στο δέντρο, για να φτιάξει μια καινούργια κορφή και να ζήσει.
Καθώς προχθές παρακολουθούσα την Πάρνηθα που καιγόταν, γύρισα και κοίταξα το έλατο δίπλα μου που πια το ύψος του έχει ξεπεράσει κατά πολύ το σπίτι μας. Π.
«Φαίνεται ότι και οι απαιτήσεις της αλήθειας και οι πνευματικές ανάγκες της ανθρωπότητας απαιτούν την αποκατάσταση των βεντικών αληθειών... Έρχεται γοργά η στιγμή που η ανθρώπινη διάνοια, ενήμερη για την πολυπλοκότητα του κόσμου, θα είναι περισσότερο πρόθυμη να μάθει και λιγότερο να διαφωνήσει...».
Sri Aurobindo
Σε ένα άρθρο του για την ιερή και την κοσμική επιστήμη ο συγγραφέας Ρόμπερτ Γουΐλκινσον επισημαίνει ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, που απαιτεί και ταυτόχρονη αλλαγή του κοσμολογικού της παραδείγματος. Οι περισσότεροι στοχαστές γνωρίζουν ότι ο κόσμος περνά από μια διαδικασία της αλλαγής. Εξαιτίας της διαδεδομένης κρίσης που συνοδεύει μια μετατόπιση αυτής της φύσης, ορισμένοι θεωρούν ότι ζούμε εν τω μέσω μιας βιβλικής αποκάλυψης. 'Aλλοι, περισσότερο ευαίσθητοι στη δυναμική της συλλογικής μας εξέλιξης, αναγνωρίζουν αυτό το χάος ως πρόδρομο για ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός στην ανθρώπινη ιστορία. Ας δούμε, όμως, ποια είναι η αιτία αυτού του συλλογικού χάους αναδεύοντας το παρόν γύρω μας, έτσι ώστε να διακρίνουμε ορισμένες δημιουργικές λύσεις σε αυτά τα προβλήματα, που θα μας επιτρέψουν να αγκαλιάσουμε τις αλλαγές ως τμήμα ενός αισιόδοξου εξελικτικού οράματος. Σε κάθε μεγάλη ιστορική μετάβαση υπήρξαν άτομα με ασυνήθιστη διαίσθηση που αναγνώρισαν τα σημάδια του μετασχηματισμού και έχουν ανηγγείλαν την παρουσία του. Μια από τις καθαρότερες φωνές ανήκει στον Βάσλαβ Χάβελ, τον Πρόεδρο της Τσεχίας. Στην ιδιαίτερα επιτυχημένη ομιλία του στην Αίθουσα της Ανεξαρτησίας της Φιλαδέλφειας, ο Χάβελ απέδωσε το χάος του μεταμοντέρνου κόσμου στην αποτυχία του ορθολογισμού και της επιστημονικής ηθικής:
«Σήμερα, πολλά πράγματα δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε μια μεταβατική περίοδο. Στην έξοδο αυτής της περιόδου κάτι φαίνεται να γεννιέται αλλά με τρόπο οδυνηρό. Το παρόν θρυμματίζεται αποσυντίθεται και εξαντλείται, ενώ κάτι άλλο, δυσδιάκριτο ακόμα, προκύπτει από τα ερείπια... Η παγκόσμια σύγχρονη επιστήμη φαίνεται να εξαντλεί τις δυνατότητές της. Είναι όλο και περισσότερο σαφές ότι κάτι λείπει. Η Επιστήμη δεν τα καταφέρνει, ως τώρα, να συνδεθεί με την εγγενή φύση της πραγματικότητας και με τη φυσική ανθρώπινη εμπειρία. Φαίνεται περισσότερο ως πηγή αποσύνθεσης και αμφιβολίας παρά πηγή ολοκλήρωσης και σημασίας... Σήμερα, για παράδειγμα, γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για τον κόσμο από ότι οι πρόγονοί μας. Κι όμως, φαίνεται όλο και περισσότερο ότι εκείνοι γνώριζαν κάτι πιο ουσιαστικό, κάτι που μας διαφέυγει». Αίθουσα Ανεξαρτησίας, Φιλαδέλφεια, 4 Ιουλίου 1994.
Όλο και περισσότεροι αρχίζουν να αναγνωρίζουν ότι μια μετατόπιση του παραδείγματος προς μια πιο ακέραια κοσμοαντίληψη είναι κρίσιμη για την επιβίωσή μας, αλλά οι περισσότεροι είναι ασαφείς σε ό,τι αφορά στο πώς πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο. Ο Χάβελ πρότεινε δύο θεωρίες, που αντλούνται από τις αρχαίες πνευματικές παραδόσεις, τις οποίες θεωρεί ικανές να οδηγήσουν σε αποκατάσταση της ανθρώπινης κοσμικής συνειδητοποίησης. Η «Ανθρωπική Κοσμολογική Αρχή» είναι μια θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος διαμορφώθηκε εσκεμμένα, με τις σωστές τιμές, για να υποστηρίξει την ευφυή ζωή. Μια παράλληλη θεωρία, η «Υπόθεση Γαία», βεβαιώνει ότι είμαστε όλοι αλληλοεξαρτώμενα τμήματα ενός μεγαλύτερου, ευφυούς συνόλου. Ενώ αυτές οι θεωρίες είναι σημαντικές ως προς το σκοπό και την πληρότητά τους, είναι αβέβαιο πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αλλάξουν την παρούσα πορεία του επιστημονικού υλισμού. Επιπλέον, ο Χάβελ μας δίνει μια σημαντική ένδειξη. Το κλειδί για την κατανόηση του παρόντος διλήμματός μας είναι με τη θέασή του, σε αντίθεση με την πληρότητα των αρχαίων πολιτισμών. Πρέπει να σημειωθεί, εντούτοις, ότι δεν είναι οι θεωρίες του παρελθόντος που θα εμπνεύσουν μια αναγέννηση της ανθρώπινης συνείδησης αλλά μια αποκατάσταση της γνώσης και του οράματος που ενέπνευσε εκείνους τους πολιτισμούς.
Η Διαφοροποίηση Σύμφωνα με την άποψη του Σρι Ορομπίντο το πιεστικότερο πρόβλημα του μεταμοντέρνου κόσμου είναι ότι βρίσκεται εκτός ισορροπίας. Την άποψή του εξηγεί ως εξής: "Αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα υποβάλλεται σε μια εξελικτική κρίση, στην οποία κρύβεται μια επιλογή του πεπρωμένου της. Από μια άποψη ο ανθρώπινος νους έχει επιτύχει μια τεράστια ανάπτυξη, από την άλλη, όμως, στέκει αποσβολώμένος και είναι συγχυσμένος, καθώς δεν μπορεί πλέον να βρεί το δρόμο του... Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει ένα πολιτισμικό σύστημα που έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλο για την περιορισμένη διανοητική ικανότητα και κατανόησή του. Καθώς μάλιστα διαθέτει ακόμα περισσότερο περιορισμένη ικανότητα να διαχειρίζεται και να χρησιμοποιεί αυτό το σύστημα, απλά έχει δημιουργήσει έναν επικίνδυνο υπηρέτη για τις ορέξεις του εγώ του». Η διαφορά της ανάπτυξης στην οποία αναφέρεται ο Ορομπίντο δεν είναι πουθενά τόσο εμφανής όσο στις δύο μεγάλες δυνάμεις που οδηγούν το σύγχρονο πολιτισμό μας, την επιστήμη και την πνευματικότητα. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Χιλιάδες χρόνια πριν η πνευματικότητα και η επιστήμη ήταν ένα. Ο σοφός ήταν επιστήμονας, αστρονόμος, αστρολόγος και ιερέας. Γύρω από το τέλος της πρώτης χιλιετίας, μια διαδικασία της διαφοροποίησης έγινε εμφανής και έτσι η πνευματικότητα και η επιστήμη πολώθηκαν, λες και κάθε ημισφαίριο της συλλογικής νευρολογίας μας άρχισε να δουλεύει με τρόπο ασύγχρονο και αυτόνομο. Με αυτόν τον τρόπο περίπου αποκαλύφθηκαν τα δύο άκρα της δυτικής φιλοσοφίας, η αριστοτελική λογική και ο πλατωνικός μυστικισμός. Με τον ίδιο τρόπο που το παιδί εγκαταλείπει το σπίτι του, η επιστήμη εγκατέλειψε την εγγενή σύνδεσή της με την πνευματικότητα και ξεκίνησε από μόνη της να ερευνήσει τα μυστήρια του φυσικού κόσμου. Τούτο το γεγονός χαρακτήρισε την αναχώρηση της γνώσης από τη σοφία και οδήγησε σε χίλια χρόνια αποξένωσης αυτών των δύο μεγάλων κοσμοαντιλήψεων. Από φύση της η επιστήμη προσπαθεί να περιγράψει και να ερμηνεύσει τη φύση. Με τον ορθολογισμό ως εργαλείο της και την εμπειριοκρατία ως μέθοδό της προσπάθησε να κατακτήσει την ποικιλομορφία του υλικού κόσμου και να την προσαρμόσει σε μια ομοιομορφία σκέψης. Ο ενδεχόμενος στόχος της ήταν η ανακάλυψη μιας ενιαίας θεωρίας, που θα μπορούσε να περιγράψει την τάξη του κόσμου. Η αναζήτηση αυτής της τελευταίας θεωρίας οδήγησε αναπόφευκτα στο ζήτημα της προέλευσης της ύλης και μια αναγωγική διαδικασία που οδηγούσε σταδιακά στα δομικά στοιχεία της ύλης. Στόχος ήταν η επανασυναρμολόγηση αυτών των δομικών στοιχείων για τη δημιουργία μιας επιστημονικής υπόθεσης. Αυτές οι παρατηρήσεις οδήγησαν στο πρότυπο ενός αμετάβλητου αιτιοκρατικού κόσμου, στον οποίο ο καρτεσιανός δυϊσμός και η νευτώνεια φυσική ενώθηκαν για να περιγράψουν τον κόσμο ως μεγάλη μηχανή. Σε αντίθεση με τούτη την αποσπασματική επιστημονική άποψη, οι αρχαίοι σοφοί αγκάλιασαν το πνεύμα και την ύλη ως ένα. Η ουσία και των δύο έγινε αντιληπτή ως συνείδηση σε διαφορετικές καταστάσεις δόνησης ή αντήχησης. Η γέφυρα μεταξύ των υπερβατικών και των φυσικών σφαιρών διαμορφώθηκε από τα αρχαία συστήματα ολοκλήρωσης, που βασίστηκαν σε μια φωτισμένη κατανόηση της κοσμικής αρμονίας. Οι σοφοί αναγνώρισαν ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η ίδια η δομή του περιείχε το μυστικό μιας ιερής και αιώνιας τάξης. Αυτή η τάξη αποκαλύπτεται ως κοσμική και πλανητική αρμονία, πριν φθάσει σε μια ιδιαίτερα συγκεκριμένη εξατομίκευση στην ανθρώπινη ύπαρξη. Όταν κατανοείται πλήρως, τούτη η κοινή τάξη παρέχει ένα κλειδί για την κατανόηση της εσωτερικής ουσίας οποιασδήποτε δεδομένης κατάστασης ή γεγονότος. Αποκαλύπτει, επίσης, τη σχετικότητά της στο χρόνο και το χώρο. Αλλά με την προσπάθεια της επιστήμης να ταξινομήσει και να κατακτήσει τον υλικό κόσμο, η πνευματικότητα εγκατέλειψε αυτή την υψηλή γνώση. Προκειμένου να προστατευθεί η υπερβατική ακεραιότητά της και να αντιμετωπιστεί ο πόνος και ο βάσανος μιας υλικής θεώρησης του κόσμου, υποχώρησε σε μια άρνηση της ύλης. Οι φιλόσοφοι και οι μυστικιστές άρχισαν να αναγγέλλουν ότι όλη η δημιουργία στην ύλη είναι «maya» ή ψευδαίσθηση, ένα παραπλανητικό πέπλο, το οποίο οι αναζητητές της αλήθειας πρέπει να σχίσουν, προκειμένου να επιτευχθεί το άχρονο και το απόλυτο. Ως αποτέλεσμα αυτής της ανάπτυξης, η σύνδεση μεταξύ του πνεύματος και της ύλης χάθηκε, η ενδιάμεση μετάβαση περιήλθε στο σκοτάδι και θεωρήθηκε σύντομα άσχετη. Η Πατρίτσια Νορέλι-Μπατσελέ εξηγεί τις βαθιές συνέπειες αυτής της στροφής: «Όταν ο σοφός δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιήσει τον κόσμο για να εκφράσει την πνευματική εμπειρία του, εισήγαγε το διαχωρισμό... μεταξύ της μορφής και της ουσίας. Το πιο σημαντικό, είναι το γεγονός ότι η ίδια η ουσία παραμορφώθηκε. Η εμπειρία μεταστράφηκε σε ένα όραμα δίχως σκοπό, ενώ η ανυπαρξία και τα κενό χρησιμοποιήθηκαν για την περιγραφή της ανώτερης αλήθειας. Ήταν μια λογική ανάπτυξη σε έναν κόσμο στον οποίο ο κόσμος έχασε την αίσθησή του, το σκοπό του και τη σχέση της ενότητάς του με τον άνθρωπο και την εξέλιξη της συνείδησης στη γη. Κυρίως, όμως, η δημιουργία στερήθηκε της ιερότητάς της». Αρχίζοντας από το Βουδισμό, κάθε πνευματική πραγμάτωση τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια μας οδηγεί μακρύτερα από τον υλικό κόσμο μέσω της διαφυγής σε άλλους κόσμους. Οι θρησκείες πιστοποιούν ότι η σωτηρία, εάν υπάρχει, μπορεί μόνο να συμβεί σε κάποιον ουρανό μετά από το φυσικό θάνατο ή σε κάποιο νιρβανικό κενό, οπουδήποτε αλλού, εκτός από τον κόσμο κατοικούμε. Συνέπεια αυτής της αντίληψης ήταν το γεγονός ότι η θρησκεία έχασε σύντομα το δικαίωμά της να καθοδηγεί την εξέλιξη. Η επιστήμη κινήθηκε προς τα εμπρός για να γεμίσει το κενό και έγινε ο επίσημος γραφέας και φύλακας της ιστορίας του κόσμου. Από την άλλη, το νευτώνειο-καρτεσιανό παράδειγμα με το άκαμπτο αιτιοκρατικό πρότυπό του για τον κόσμο χαρακτήρισε το ύψος της αποξένωσης της επιστήμης από την πνευματικότητα. Η επίδραση αυτής της πόλωσης είναι ακόμα και σήμερα παρούσα. Έχουμε τη θρησκεία από τη μία που βλέπει ως αντίποδα και κακό την ύλη, και την επιστήμη από την άλλη να αρνείται οεισματικά τις λεπτότερες σφαίρες της πραγματικότητας. Το χάσμα μεταξύ των δύο έχει βαθύνει, στο σημείο όπου η αρμονία και η ολοκλήρωση φαίνονται αδύνατες να επιτευχθούν. Η επιρροή αυτών των ελλιπών και ανταγωνιστικών κοσμοαντιλήψεων έχει οδηγήσει την επιστήμη και την πνευματικότητα στο ανώτατο όριο μιας σημαντικής κρίσης, στην οποία και οι δύο πρέπει να ανακαλύψουν ένα νέο και περιεκτικό παράδειγμα, προκειμένου να βιωθεί οποιαδήποτε σημαντική συνοχή της ύπαρξης. Τόσο η θρησκεία όσο και η επιστήμη έχουν κατασκευάσει ένα μοντέλο του κόσμου δίχως βαθύτερη σημασία, που λαμβάνει μάλιστα ως δεδομένο το θέμα της ανθρώπινης ζωής μέσω κατασκευασμένων μοντέλων. Τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, τα ναρκωτικά, η βία και η έλλειψη ηθικών αξιών είναι μια άμεση έκφραση αυτών των φιλοσοφιών που ουσιαστικά αρνούνται τη ζωή.
Η Μετατόπιση του ΠαραδείγματοςΣε αντίθεση με τη θρησκεία, η επιστήμη είναι περισσότερο άνετη με τη μετατόπιση των παραδειγμάτων. Δεδομένου ότι επιδιώκει διαρκώς μια ενοποιημένη θεωρητική βάση, είναι υποχρεωμένη να αγκαλιάζει τις νέες ιδέες ως μέσα που θα τη βοηθήσουν στην εξέλιξή της. Στην πραγματικότητα, η ιστορία της επιστημονικής σύλληψης μπορεί να θεωρηθεί ως τοπίο διαρκούς μετατόπισης των ιδεών που ρέουν προς ένα συνεπέστερο πρότυπο του κόσμου. Στους προηγούμενους αιώνες, εντούτοις, αυτές οι μετατοπίσεις του παραδείγματος ήταν λίγες και όχι συχνές. Διήρκεσε περίπου 400 χρόνια η αριστοτελική κοσμολογία, που δίδαξε ότι η γη ήταν το κέντρο του κόσμου, για να δώσει τόπο στην κοπερνίκεια επανάσταση, η οποία υποστήριξε ότι η γη και οι πλανήτες κινούνταν σε μια κυκλική τροχιά γύρω από τον ήλιο. Χρειάστηκαν άλλα εκατό χρόνια για να αποδείξει ο Κέπλερ ότι οι πλανήτες κινούνταν σε ελλειπτική τροχιά και να προτείνει ο Νεύτων τους νόμους της βαρύτητας που ανάγκαζαν τη γη και τους πλανήτες να ακολουθούν αυτή την ελλειπτική πορεία. Με τις καθορισμένες ιδέες περί διαστήματος και χρόνου, η νευτώνεια φυσική έγινε η βάση της επιστήμης για σχεδόν 200 χρόνια, έως το 1905, όταν ανατράπηκε από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Οι ανακαλύψεις του Αϊνστάιν ακολουθήθηκαν στη δεκαετία του '20 από την ανάπτυξη της κβαντικής φυσικής που είναι βασισμένη στην πεποίθηση ότι οι μοριακές και ατομικές ιδιότητες της ύλης παρέχουν σημαντικές ενδείξεις για την παραγωγή των μακροκοσμικών ιδιοτήτων της. Από τη δεκαετία του '20 γίνεται μια επανάσταση στην επιστημονική θεωρία. Από τότε που επιστήμονες όπως ο Άρθουρ Έντιγκτον και ο ΤζέιμςΤζινς άρχισαν να αναγγέλλουν ότι «η ουσία του κόσμου είναι νοητική ουσία», ο κόσμος φαίνεται περισσότερο ως μια μεγάλη σκέψη, παρά μια μεγάλη μηχανή. Στην πραγτματικότητα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση όλες τις πιό βασικές επιστημονικές υποθέσεις. Αυτό επιτάχυνε την κατάρρευση του παλαιού νευτώνειου παραδείγματος και προκάλεσε ποικίλες νέες θεωρίες σχετικά με τη φύση της ύλης. Η διέγερση των νέων εννοιών οδήγησε την επιστήμη πλησιέστερα στα θεμέλια της πραγματικότητας. Και μερικές από αυτές τις ελπιδοφόρες νέες θεωρίες εισήγαγαν το στοιχείο της συνείδησης στην επιστημονική εξίσωση. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού αιώνα έχουμε δει την άνοδο των λαμπρών θεωρητικών όπως ο Ντέιβιντ Μπομ, που εισήγαγε την ιδέα ενός «ολογραφικού σύμπαντος», μια αλληλοεξαρτώμενης πραγματικότητας στην οποία κάθε μέρος απεικονίζει το σύνολο. Στο βιβλίο του, για την εκδιπλούμενη τάξη ο Μπομ έδωσε στην επιστήμη μια απολύτως νέα θεώρηση για την προέλευση της ύλης και της δυναμικής μεταξύ των λεπτών και φυσικών σφαιρών. Η εργασία του για τη μηδενική ενέργεια τελικά οδήγησε στη διατύπωση του κβαντικού κενού. Σε μια πιο προσεκτική εξέταση, αυτή η θεωρία επιδεικνύει καταφανή ομοιότητα με τα λεπτά πεδία που περιγράφουν οι αρχαίοι σοφοί ως φωτοβόλο αιθέρα. Σήμερα, οι επιστήμονες περιγράφουν τον κόσμο από την άποψη δύο βασικών θεωρητικών προτύπων, τη γενική θεωρία της σχετικότητας, η οποία εξετάζει τη δομή μεγάλης κλίμακας του κόσμου και της καβαντομηχανικής, η οποία εξετάζει τα φυσικά φαινόμενα σε εξαιρετικά μικρές κλίμακες. Αυτά τα δύο εννοιολογικά πρότυπα είναι είναι ασυμβίβαστα το ένα με το άλλο ειδικά σε ό,τι αφορά στις επιδράσεις του βαρυτικού πεδίου. Η προσέγγιση που φαίνεται να προσφέρει την καλύτερη ελπίδα συνδυασμού αυτών των ασυμβίβαστων θεωριών είναι για τους επιστήμονες η επιστροφή σε μια προηγούμενη στιγμή της δημιουργίας -μια πυκνότερη κβαντική εποχή κατά την οποία όλα στον εκδηλωμένο κόσμο ήταν αδιαφοροποίητα και συμπιεσμένα σε μια ιδιομορφία μικρότερη από ένα άτομο. Από χρονικής άποψης, τούτη η αρχική πυκνότητα θα μπορούσε να είχε υπάρξει στα πρώτα εκατομμυριοστά ενός δευτερολέπτου μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, μια μέτρηση γνωστή ως «χρόνος Πλανκ». Οι επιστήμονες θεωρούν ότι αν μπορούν να αναπαράγουν τους φυσικούς νόμους που διέπουν αυτή τη θεωρητική κατάσταση, θα είναι σε θέση να καταλάβουν τις αλλαγές που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της φάσης της εξάπλωσης που ακολουθεί και να βρουν τελικά ένα πρότυπο που θα ενσωματώσει όλες τις φυσικές δυνάμεις σε μια μεγάλη ενοποιημένη θεωρία της πραγματικότητας. Μέχρι τη δεκαετία του '80 υπήρχε η ελπίδα ότι η Θεωρία των Χορδών θα ήταν το κλειδί που θα περιέγραφε τελικά τη σύνδεση μεταξύ μικροσκοπικού και του κοσμολογικού, επειδή η πρόβλεψη γεγονότων της ήταν σχεδόν η ίδια με τη γενική σχετικότητα. Ανακοινώθηκε ως αληθινά περιεκτική θεωρία, που θα μπορούσε τελικά να ενοποιήσει την κβαντομηχανική με τη θεωρία και την κοσμολογία της σχετικότητας...εκτός από μερικά μικρά προβλήματα. Για να δουλέψει η θεωρία των χορδών ο χωροχρόνος πρέπει να έχει 26 διαστάσεις αντί των συνηθισμένων 4. Δεδομένου μάλιστα ότι οι βαρυτικές δυνάμεις μειώνονται με την προσθήκη περισσότερων διαστάσεων, τούτη η προσέγγιση δεν αντιστοιχεί με την κλασική εικόνα του κόσμου μας, ούτε υποστηρίζει ή εξηγεί την αρμονική λειτουργία του. Επιπλέον, είναι αδύνατο να εξετάσει κανείς τις προβλέψεις της θεωρίας σειράς επειδή τα εργαστήρια είναι ανίκανα να αναπαραγάγουν τις ακραίες θερμοκρασίες και τις πυκνότητες που υπάρχουν στην κλίμακα Πλανκ, στην οποία ισχύουν αυτά τα κβαντικά αποτελέσματα. Σε τελική ανάλυση, η θεωρία του κβαντικού κενού και των χορδών δεν έχει λύσει πραγματικά τίποτα. Απλά έχει προσδιορίσει ένα μηδενικό σημείο το οποίο η εμπειρική επιστήμη δεν μπορεί να υπερβεί. Οι επιστήμονες έφτασαν τελικά τελικά στη μήτρα της δημιουργίας, και είναι ακριβώς όπως τη διατύπωσαν οι αρχαίοι σοφοί -απροσμέτρητη. Οι νόμοι της φυσικής εκμηδενίζονται σε αυτό το κατώτατο όριο, επειδή ακριβώς δεν μπορούν να μετρήσουν την άπειρη πυκνότητά του. Ενώ η θεωρία των χορδών συνεχίζει να απολαμβάνει μεγάλης δημοτικότητας, μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιβεβλημένη ρύθμιση μεταξύ της κβαντομηχανικής και της θεωρίας της σχετικότητας. Δεν αντέχει καμία σύγκριση με τον κόσμο που βλέπουμε γύρω μας, δε μας παρέχει κάποια ακέραια γνώση και δεν έχουμε ουσιαστικά καμία σύνδεση με τη βιωμένη ανθρώπινη εμπειρία. Το χειρότερο, όμως, είναι η αποτυχία της να βρεί μια ενοποιητική αρχή, που έχει προκαλέσει και την αυξανόμενη συναίνεση πως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Συνεπώς δεν υπάρχουν σταθερά σημεία αναφοράς, ένας axis mundi, να συγκρατεί τον κόσμο σε αρμονική τάξη. Δυστυχώς, ο κόσμος που βλέπουμε γύρω από μας και στην τηλεόραση είναι καθημερινά μια ζωηρή αντανάκλαση τούτης της μηδενιστικής επιστημονικής άποψης. Εξετάζοντας την πρόοδο και την κατεύθυνση της επιστήμης κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών, είναι εμφανές ότι κινείται πλησιέστερα προς την περιγραφή μιας πραγματικότητας σύμφωνης με την αρχαία σοφία. Ωστόσο, παρά τις προόδους, οι επιστήμονες βρίσκονται αντιμέτωποι ακόμα με ένα θεμελιώδες πρόβλημα: ανεξάρτητα από το πόσο η στενή επιστήμη φαίνεται να έρχεται στην αλήθεια, αυτό δεν εμποδίζεται απελπισμένα από τη μορφή έρευνάς του. «Αυτό που παρατηρούμε», είπε ο Βέρνερ Χάιζεμπεργκ (βραβείο Νόμπελ) , «δεν είναι η ίδια φύση, αλλά η φύση που εκτίθεται στη μέθοδό μας». Αυτό είναι και το πρόβλημα με όλες τις επιστήμες. Ταυτίζουν τη φαινομενική εικόνα –μία εικόνα που διαρκώς μεταμορφώνεται σύμφωνα με την αρχή της αβεβαιότητας- με την πραγματικότητα και δεν αντιλαμβάνονται τη μεγαλύτερη, την ευρύτερη πραγματικότητα που μας αγκαλιάζει, τη συνείδηση που διαποτίζει όλη τη σφαίρα της Δημιουργίας.
