Κυριακή 30 Μαΐου 2010
Υπάρχει η κρούση μιας πέτρας με ένα κεφάλι για να ανοίξει το κεφάλι, μα υπάρχει και η κρούση της πέτρας με μια άλλη πέτρα για να ανάψει φωτιά.
Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Πιάνουμε "πάτο"!
Θυμάστε το σκάνδαλο με τις εξετάσεις του διεθνούς μπακαλορεά (ΙΒ) στο παρελθόν;. Όπως έγινε γνωστό, το αντίτιμο για την αγορά των ερωτήσεων ήταν 10.000 ευρώ ανά άτομο. Το ότι σε γνωστά ιδιωτικά σχολεία ένας σημαντικός αριθμός μαθητών της τελευταίας τάξης του λυκείου αγόρασε τα θέματα δεν δείχνει μόνο την ευρηματικότητα αυτών που τα έκλεψαν, ούτε τη μαγκιά των μαθητών που ήξεραν από πριν τα θέματα. Δείχνει κυρίως τη νοοτροπία των γονιών που έδωσαν στους κανακάρηδές τους τα χρήματα για να τα αγοράσουν. Είναι μια νοοτροπία που βασίζεται στην αντίληψη πως όλα μπορεί κανείς να τα αγοράσει. Ότι το χρήμα ανοίγει όλες τις πόρτες- ακόμα και τις πιο αμπαρωμένες. Είναι μια αντίληψη του κόσμου και της ζωής που συνδέεται άρρηκτα με τον ανεγκέφαλο, ακραίο καταναλωτισμό- με τις Ρorsche, τα κότερα, την γκλαμουριά, τις κιτς βίλες-παλατάκια και τα συνακόλουθα. Πρόκειται για έναν τύπο ευδαιμονισμού που διαφέρει ριζικά από αυτόν του Επίκουρου- αφού ο τελευταίος θεωρεί την πειθαρχία ως βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της γνήσιας απόλαυσης. Με άλλα λόγια, η σύγχρονη καταναλωτική κουλτούρα επειδή δεν έχει ούτε όρια ούτε μπούσουλα οδηγεί σε έναν ρηχό ευδαιμονισμό που δεν δυναμώνει αλλά υποσκάπτει την ατομική αυτονομία. Οδηγεί στην αλλοτρίωση παρά στη χειραφέτηση του ατόμου με τα γνωστά αποτελέσματα που ζούμε σήμερα.
(A) Σε πιο παραδοσιακές κοινωνίες το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών δεν ήταν μόνο πολιτικο-οικονομικό αλλά και πολιτισμικό. Αυτοί που ήταν στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας έβρισκαν παρηγοριά στα εκτεταμένα συγγενικά δίκτυα, στη θρησκεία και γενικά στην παράδοση (όλες οι εμπειρικές, κοινωνιολογικές μελέτες περί εκσυγχρονισμού δείχνουν πως οι κατηγορίες του πληθυσμού που εκσυγχρονίζονται τελευταίες είναι τα οικονομικά αδύνατα στρώματαιδίως οι πληθυσμοί της αγροτικής περιφέρειας). Σήμερα το πολιτισμικό χάσμα έχει σημαντικά αμβλυνθεί. Πλούσιοι και φτωχοί, μέσω της τηλεόρασης και των άλλων ΜΜΕ, αποκτούν όλο και περισσότερο μια υλιστική, καταναλωτική κουλτούρα. Εχουν μεν παρόμοιες ανάγκες, με τη διαφορά βέβαια πως οι πρώτοι μπορούν να τις ικανοποιήσουν ενώ οι δεύτεροι δεν μπορούν.
(B) Στην πρώιμη νεωτερικότητα (19ος αιώνας), με την εδραίωση του κράτους-έθνους στις αναπτυγμένες χώρες και με τη διαδικασία δημιουργίας εθνικής συνείδησης και ταυτότητας στις αναπτυσσόμενες, ο πατριωτισμός- είτε ήταν συνδεδεμένος με τη θρησκεία και την οικογένεια είτε όχι- έδινε μια μη υλιστική διάσταση στην ανθρώπινη ύπαρξη. Αργότερα η μαρξιστική ιδεολογία, τα εργατικά κινήματα, η πάλη των τάξεων κινητοποίησαν ένα μεγάλο μέρος των μη προνομιούχων και των διανοουμένων σε έναν τρόπο ζωής που λειτουργούσε σαν αντίβαρο στον καταναλωτικό υλισμό. Σήμερα ο πατριωτισμός τείνει να μετατραπεί σε έναν σοβινιστικό ρατσισμό, η μαρξιστική ιδεολογία έχει ξεφτίσει, τα εργατικά κινήματα και οργανώσεις περιθωριοποιούνται και οι δημόσιοι διανοούμενοι σταδιακά εξαφανίζονται. Όσο για την οικογένεια και τη θρησκεία, η πρώτη αποδιοργανώνεται ενώ η δεύτερη, μέσω της εκκοσμίκευσης, συρρικνώνεται ή πάει χέρι χέρι με τον αυταρχισμό και τη μισαλλοδοξία.
Ζούμε και διαδραματίζουμε κοινωνικούς και επαγγελματικούς ρόλους χωρίς ηθικές αρχές, τάξη, σοβαρότητα, ανδρεία, κ.α. Στην αρχαιότητα οι αθλητές αγωνιζότανε για ένα κλαδί ελιάς υποκινούμενοι από την ευγενή άμυλα, τώρα από το ντόπινγκ, παλαιότερα υπήρχαν αξίες όπως αξιοκρατία, ελευθερία, ικανότητα, ανδρεία, τώρα η «λαμογιά». Έχει γίνει μεγάλη μαγκιά στην σημερινή εποχή να μπορείς να κλέψεις την Εφορία και το Κράτος (βλέπετε τι γίνεται από σκάνδαλα που βγαίνουν στο αέρα και φανταστείτε τι δεν βγαίνει), να κάνεις «Υπερτιμολόγηση» να «Λαδώσεις» και να τα «Αρπάζεις». Για όλα υπέρτατο αγαθό έχει καταντήσει το «ρουσφέτι» και η εκδούλευση.
Βέβαια όλα όμως δεν είναι τόσο μαύρα. Υπάρχουν και σημάδια αντίδρασης στα παραπάνω. Σήμερα δεν έχουμε μόνο τα golden boys του χρηματοπιστωτικού συστήματος και όλους αυτούς που το μόνο όνειρό τους είναι ο γρήγορος πλουτισμός, έχουμε συγχρόνως νέες και νέους που νοιάζονται για το περιβάλλον και για την παγκόσμια φτώχεια. Έχουμε τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, τη Διεθνή Αμνηστία και τα διάφορα κινήματα που μάχονται για την εξάπλωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχουμε τέλος νέες και νέους που ψάχνουν για μια νέα, γνήσια πνευματικότητα εντός ή και εκτός των καθιερωμένων εκκλησιών/θρησκειών. Μια πνευματικότητα απαλλαγμένη από δόγματα και εθνοκεντρικούς, βάρβαρους φανατισμούς. Για τη στιγμή βέβαια αυτού του είδους οι αντι-υλιστικές τάσεις βρίσκονται στα σπάργανα.
Τελικά μήπως θα πρέπει να πιάσουμε πάτο σαν κοινωνία (και αυτά που ζούμε είναι το όχημα για αυτό), να φύγει ο «αέρας», η αναξιοκρατία, η λαμογιά και να χτίσουμε ξανά την ανθρωπότητα με ένα καινούργιο όραμα που να χαρακτηρίζεται από ηθικές αξίες, αξιοκρατία, ευγένεια, ανθρωπισμό;
Δευτέρα 24 Μαΐου 2010
Ο Κόσμος όπως τον βλέπω εγώ. (Α. Αϊνστάιν)
"Μόνο το άτομο
έχει αίσθηση υπεθυνότητας"
Αϊνστάιν (1925) χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:
Σίγουρα δεν πιστεύω στην ανθρώπινη ελευθερία με την φιλοσοφική έννοια. Όλοι δρουν όχι μόνο υπό την επιρροή ενός εξωτερικού καταναγκασμού αλλά επίσης σύμφωνα και με μια εσωτερική ανάγκη. Η ρήση του Σοπενχάουερ, ότι "ο άνθρωπος μπορεί να δρα όπως αυτός θέλει, αλλά όχι να θέλει όπως αυτός θέλει" αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εμένα από την νεότητα μου και μια συνεχή παρηγοριά και μια αμείωτη πηγή υπομονής στις δυσκολίες της ζωής, της δικιάς μου και των άλλων. Αυτό το συναίσθημα φιλεύσπλαχνα μετριάζει την αίσθηση υπευθυνότητας που τόσο εύκολα μπορεί να σε παραλύσει, και μας εμποδίζει στο να πάρουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους πολύ σοβαρά· συντελεί σε μια άποψη της ζωής στην οποία το χιούμορ, προπαντός, έχει την θέση που του αρμόζει.
Η παθιασμένη αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπευθυνότητας πάντα αντιπαραβαλλόταν παράξενα με την σαφή μου ελευθερία από την ανάγκη για απευθείας επαφή με άλλα ανθρώπινα όντα και κοινότητες. Βαδίζω το δικό μου δρόμο και ποτέ δεν άνηκα στη χώρα μου, το σπίτι μου, τους φίλους μου ή ακόμα και στην οικογένεια μου, με όλη μου την καρδιά· αντιμέτωπος με όλους αυτούς τους δεσμούς ποτέ δεν έχασα το επίμονο αίσθημα της απόσπασης, της ανάγκης για μοναξιά - ένα αίσθημα που αυξάνεται με τα χρόνια. Οι άνθρωποι αποκτούν απότομα συνείδηση, χωρίς να το μετανιώσουν, των ορίων της πιθανότητας για αμοιβαία κατανόηση και συμπόνοια με τους συνανθρώπους τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος χωρίς αμφιβολία χάνει ένα μέρος της εγκαρδιότητας και της αθωότητας· από την άλλη, είναι κατά πολύ περισσότερο ανεξάρτητος από απόψεις, συνήθειες και κρίσεις των συνανθρώπων του και αποφεύγει τον πειρασμό να βασιστεί σε τέτοια ανασφαλή θεμέλια. Το πολιτικό ιδεώδες μου είναι αυτό της δημοκρατίας.
Ας είναι ο κάθε άνθρωπος σεβαστός σαν άτομο και κανένας να μην γίνεται είδωλο. Είναι μια ειρωνεία της μοίρας ότι εγώ ο ίδιος έχω γίνει αποδέκτης υπερβολικού θαυμασμού και σεβασμού από τους συνανθρώπους μου χωρίς εγώ ούτε να ευθύνομαι και ούτε να το αξίζω. Η αιτία για αυτό ίσως να είναι η επιθυμία, ανέφικτη για τους πολλούς, να κατανοήσουν την μία ή δύο ιδέες τις οποίες έχω με τις ασθενικές δυνάμεις μου επιτύχει μέσω ακατάπαυστου αγώνα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι απαραίτητο για την επιτυχία κάθε σύνθετου εγχειρήματος, ότι ένας άνθρωπος θα πρέπει να κάνει την σκέψη και να κατευθύνει και γενικά να φέρει την ευθύνη. Αλλά αυτοί που καθοδηγούνται δεν πρέπει να αναγκάζονται, θα πρέπει να μπορούν να διαλέγουν τον αρχηγό τους. Ένα αυταρχικό σύστημα καταναγκασμού, κατά την άποψη μου, σύντομα αποσυντίθεται. Γιατί η δύναμη πάντα έλκει ανθρώπους χαμηλής ηθικής, και πιστεύω ότι είναι ένας αμετάβλητος κανόνας ότι τους ιδιοφυείς τυράννους, τους διαδέχονται αχρείοι. Γι' αυτό το λόγο πάντα εναντιώθηκα σε συστήματα όπως αυτά που βλέπουνε στην Ιταλία και την Ρωσία σήμερα. Αυτό το οποίο έχει επιφέρει δυσφήμιση στην επικρατούσα σημερινή μορφή δημοκρατίας της Ευρώπης δεν μπορεί να αποδοθεί στην ιδέα της δημοκρατίας, αλλά στην έλλειψη σταθερότητας των αρχηγών των κυβερνήσεων και στον απρόσωπο χαρακτήρα του εκλογικού συστήματος.
Πιστεύω ότι από αυτήν την άποψη οι ΗΠΑ έχουν οργανωθεί καλύτερα. Έχουν ένα υπεύθυνο Πρόεδρο που εκλέγεται για μια επαρκή περίοδο και έχει επαρκή αρμοδιότητα για να είναι υπεύθυνος στις πράξεις του. Από την άλλη, αυτό που εκτιμώ στο δικό μας πολιτικό σύστημα είναι η πιο εκτεταμένη πρόνοια που υπάρχει για το άτομο σε περίπτωση ασθένειας ή ανάγκης. Αυτό που πραγματικά αξίζει στην παρέλαση της ανθρώπινης ζωής μου φαίνεται ότι δεν είναι η Πολιτεία αλλά το δημιουργικό, ευαίσθητο άτομο, η ατομικότητα· αυτή μόνη της δημιουργεί το ευγενές και το μεγαλειώδες, ενώ το κοπάδι σαν τέτοιο παραμένει αμβλύ στη σκέψη και αμβλύ στο συναίσθημα.
Καλύτερα να με κόβανε κομμάτια από το να πάρω μέρος σε τέτοιο αποτροπιασμό. Και όμως, παρ' όλα αυτά, τόσο υψηλή είναι η άποψη μου για την ανθρώπινη φυλή που πιστεύω ότι αυτή η λάμια θα είχε από καιρό εξαφανιστεί, αν ο υγιής νους των εθνών δεν είχε συστηματικά διαφθαρεί από τα εμπορικά και πολιτικά συμφέροντα που ενεργοποιούνται μέσω των σχολείων και του Τύπου.
Δεν μπορώ να συλλάβω ένα Θεό που ανταμείβει και τιμωρεί τα δημιουργήματα του, ή έχει θέληση του ίδιου είδους μ' αυτή που εμείς αντιλαμβανόμαστε στους εαυτούς μας. Ένας άνθρωπος που μπορεί να επιζήσει του φυσικού θανάτου του είναι επίσης πέρα από την κατανόηση μου, ούτε θα επιθυμούσα να ήταν αλλιώς· τέτοιες ιδέες είναι για τους φόβους ενός παράλογου εγωισμού αδύναμων ψυχών. Είναι αρκετό για εμένα το μυστήριο της αιωνιότητας της ζωής, και ο υπαινιγμός της θαυμαστής δομής της πραγματικότητας, μαζί με την ειλικρινή προσπάθεια να κατανοήσω ένα μέρος, που δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο μικρό, του λόγου που αποκαλύπτει τον εαυτό του στη φύση.
Από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε
-->
-->
-->
-->
-->
-->
-->
-->
-->
Κυριακή 23 Μαΐου 2010
O Θεός μιλάει με ψιθύρους
Συχνά ο Θεός, ή αν διαφορετικά θέλετε, ο ανώτερός μας εαυτός, μιλά σε μας με μια ήσυχη και ήρεμη φωνή.
.
Η Αγία Γραφή αναφέρει:
.
«Και είπε Θεός στον προφήτη Ηλία : Βγες έξω και στάσου επάνω στο βουνό, μπροστά στον Κύριο. Και να, ο Κύριος διάβαινε και δυνατός άνεμος έσχιζε τα βουνά και έσπαζε τους βράχους. Μα ο Κύριος δεν ήταν μέσα στον άνεμο. Και ύστερα από τον άνεμο, σεισμός. Μα ο Κύριος δεν ήταν ούτε μέσα στον σεισμό. Και ύστερα από τον σεισμό, φωτιά. Μα ο Κύριος δεν ήταν ούτε μέσα στη φωτιά. Και μετά τη φωτιά, ακούστηκε ένας γλυκός, απαλός ψίθυρος. Και καθώς ο Ηλίας τον άκουσε, σκέπασε το πρόσωπό του με τη κάπα του και βγήκε και στάθηκε στην είσοδο της σπηλιάς. Και να, ακούστηκε σε αυτόν μια φωνή, που έλεγε: Τι κάνεις εδώ Ηλία; (Α΄ Βασιλειών 19: 11 – 13)»
Νομίζουμε πολλές φορές ότι ο Θεός μπορεί μόνο να βρεθεί στα εντυπωσιακά συμβάντα της ζωής, σε «σεισμούς και φωτιά». Πιθανόν αγνοούμε ότι Αυτός μπορεί να είναι πάντα κοντά μας, πάντα γύρω μας, κάθε στιγμή στην καθημερινότητα μας. Φυσικά θα έρθουν μοναδικές καταστάσεις στην ζωή μας που θα βιώσουμε πολύ πιο έντονα την παρουσία του Θεού. Αλλά ο Κύριος δεν θα είναι κοντά μας μόνο σ’ αυτές.
.
Μπορούμε καλύτερα να αναγνωρίσουμε το μεγαλείο του Θεού, όταν είμαστε ήρεμοι και γαλήνιοι. Η Αγία Γραφή αναφέρει: "Ησυχάστε και γνωρίστε ότι εγώ είμαι ο Θεός. Θα υψωθώ ανάμεσα στα έθνη. Θα υψωθώ στη γη."
(Ψαλμός 46:10)
Αισθανόμαστε δυνατοί όταν είμαστε ήρεμοι μπροστά στο Θεό.
.
Υπάρχει μια όμορφη και σοφή ρήση που λέει ότι :
«ο Θεός μιλάει με ψιθύρους»
.
Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να ακούσουμε έναν ψίθυρο είναι να κάνουμε ησυχία. Να ησυχάσουμε τις ψυχές μας, διαβάζοντας ένα πνευματικό βιβλίο που θα μας δημιουργήσει ανάταση ψυχής, ή κατά την διάρκεια μιας προσευχής, ή κάνοντας διαλογισμό. Να γίνουμε τόσο ήσυχοι ώστε να μπορούμε να ακούσουμε το κελάηδημα ενός πουλιού ή να χαθούμε στα χρώματα από ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα ή να θαυμάσουμε την μαγεία μιας αστροφεγγιάς. Να δακρύσουμε βλέποντας τον γαλήνιο ύπνο ενός παιδιού και να φανταστούμε όλα όσα ο Θεός προγραμμάτισε γι’ αυτό. Να καθίσουμε ήσυχα και να ακούσουμε έναν φίλο που δεν χρειάζεται όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που μας θέτει αλλά απλώς την παρουσία κάποιου που ενδιαφέρεται αληθινά να τον ακούσει.
Πόσο δύσκολο είναι να εφαρμοστούν τα παραπάνω, στο περιβάλλον στο οποίο ζούμε σήμερα, καθώς είναι συνήθως τόσο γεμάτο από «παράσιτα», ώστε μας είναι αδύνατο να ακούσουμε τους ψιθύρους του Θεού;
.
Χρειαζόμαστε χρόνο μόνοι μας για να αναλογιστούμε τη ζωή μας, τα συναισθήματά μας, τα όνειρά μας και τις πιο κρυφές μας σκέψεις. Όσο πολύ κι αν αγαπάμε, όσο κι αν απολαμβάνουμε την συντροφιά των αγαπημένων μας, λίγη απομόνωση είναι απαραίτητη για να μπορέσει να έχει ακόμα κι αυτή η αληθινή, η ανιδιοτελής αγάπη μας , την απαιτούμενη διάρκεια και ένταση.
“Εκείνο το μέρος της βαθιάς σιωπής, θα το βρείτε μέσα στο δωμάτιό σας, στον κήπο σας, ακόμη και στην μπανιέρα σας”
Elizabeth Kubler Ross
“In the midst of the busyness of my life, I’m trying to be more open to hearing God in the gentle breeze. Can you hear the whisper?”
Linda Kenney
“Let us be silent that we may hear the whisper of God”
Ralph Waldo Emerson
Σάββατο 22 Μαΐου 2010
Ο καρχαρίας
Τριάντα χρόνια τρέχαμε από πίσω τους και τους στηρίζαμε
Κι αυτοί για ανταπόδοση φέρανε στο σπίτι μας τον καρχαρία
Τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι για το καλό μας
Αν δε διώξουμε πρώτα τον Κορνήλιο δε θα φύγει ποτέ ο καρχαρίας
Αυτός που δημιούργησε το πρόβλημα είναι αδύνατον να το λύσει
Παρασκευή 21 Μαΐου 2010
Όταν θεραπεύομαι δεν θεραπεύομαι μόνος μου
Όταν θεραπεύεσαι είναι αδύνατον να θεραπεύεσαι μόνο εσύ.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή ο κόσμος που βλέπεις εκεί έξω δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι ξέχωροι από σένα που αντιμετωπίζουν άλλα προβλήματα που εσένα δεν αγγίζουν. Ούτε εσύ υποφέρεις μόνος σου, ούτε οι έγνοιες σου είναι ξεχωριστές από τους άλλους.
Ο κόσμος είναι απλά μια σκέψη. Μία σκέψη που περιέχεται μέσα στο μυαλό σου. Δεν υπάρχουν στέρεα σώματα. Δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον. Ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση. Είναι μια ολογραφική αντανάκλαση των σκέψεων που κάνεις για τον εαυτό σου και τον κόσμο. Δεν βρίσκεται εκεί! Και καθώς θεραπεύεις τις δικές σου σκέψεις ενοχής, ασθένειας, κατηγόριας, άμυνας, επίθεσης, τότε και ο κόσμος θεραπεύεται μαζί σου.
« Η ασθένεια είναι μια απόσυρση από τους άλλους, ένα αποκλεισμός της ένωσης. Γίνεται μια πόρτα που κλείνει σε ένα διαχωρισμένο εαυτό, που τον κρατά απομονωμένο και μόνο.»
Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ.
Τόσο απλό!
Όταν είσαι ασθενής, η λύση είναι να αρχίσεις να κινείς την ενέργειά σου προς τους άλλους αδελφούς σου. Να νιώσεις ότι είσαι ένα με αυτούς.
Να συγχωρείς. Ποτέ δεν είναι αρκετές οι φορές που το λέμε αυτό!!
Ναι. Τις πιο πολλές φορές, τώρα τουλάχιστον, δεν θα την νιώθεις την συγχώρεση. Δεν θα την θέλει όλο σου το είναι. Θα είναι, κατά κάποιο τρόπο, μόνο «εγκεφαλική». Αυτό είναι επόμενο αφού ο νους σου είναι «προγραμματισμένος», τόσο καιρό να χρησιμοποιεί την οπτική του κόσμου.
Δεν πειράζει όμως! Το Άγιο Πνεύμα το γνωρίζει αυτό και το μόνο που Του χρειάζεται για να ενεργοποιήσει την συγχώρεση, είναι η προθυμία σου. Η πρόθεσή σου να συγχωρέσεις. Και ας είναι μόνο «εγκεφαλική» στην αρχή. Το μόνο που ζητά Εκείνος είναι να Τον αφήσεις ν’ αντικαταστήσει τις πικρίες με θαύματα. Και θα έρθει και η στιγμή που το θαύμα της θεραπείας – της συγχώρεσης – θα καταλάβει κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου.
Και θα θεραπεύεσαι καθώς Τον αφήνεις να σε διδάξει να θεραπεύεις.
Τι είναι η ασθένεια και από πού προέρχεται;
Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ. Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΑΠΗΣ.
ΚΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΑΠΗΣ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΟΣ.
Ο φόβος είναι λοιπόν που χρειάζεται θεραπεία. Αυτή είναι η ασθένεια που πρέπει να κοιτάξουμε.
Μαθαίνεις να κινείς την ενέργειά σου. Μαθαίνεις να την επεκτείνεις. Δεν την κρατάς πια εγκλωβισμένη μέσα στο σώμα σου. Την αφήνεις να ξεχυθεί από μέσα σου. Αυτό είναι η θεραπεία.
Ζήτησε να θεραπευτείς. Ζήτησε να γνωρίσεις το Θέλημα του Θεού. Ζήτησε να το δεις.
ΖΗΤΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ, ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΤΥΧΕΙΣ..
Πέμπτη 20 Μαΐου 2010
ΣΚΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ: Μια πολιτικοοικονομική ανάλυση για το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο στην Ελλάδα
Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο της διαμάχης δύο μεγάλων δυνάμεων: των Η.Π.Α. και της Γερμανίας. Το «λάφυρο» της αντιπαράθεσης τους είναι φυσικά η Ευρώπη - μεταξύ άλλων τα πλεονεκτήματα που μπορούν να προκύψουν από ένα μελλοντικό, παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Στα πλαίσια αυτά, οι «κινήσεις» που απαιτούνται εκ μέρους της χώρας μας είναι εξαιρετικά πολύπλοκες, ενώ οφείλουν να συμμετέχουν επαυξημένα όλοι ανεξαιρέτως οι Πολίτες - αφού αυτοί κυρίως έχουν «έννομο» συμφέρον να προστατεύσουν την Ελλάδα: το βιοτικό επίπεδο δηλαδή, τις ελευθερίες, το μέλλον και τα ιδανικά τους. Η συνεχής ενημέρωση μας λοιπόν από εκείνες τις «πηγές» που δεν εξυπηρετούν σκοπιμότητες, που δεν «διέπονται» δηλαδή από ιδιοτελείς επιδιώξεις και δεν τοποθετούν «παγίδες» στο «δρόμο» μας, καθώς επίσης η δραστηριοποίηση μας στα κοινά, αποτελεί απόλυτη υποχρέωση - εάν δεν θέλουμε φυσικά να είμαστε εμείς, αυτοί που στο τέλος θα επιβαρυνθούν με τις «παράπλευρες απώλειες» μίας «αιματηρής σκακιστικής παρτίδας».
Φυσικά οι δύο μεγάλες «δυτικές» δυνάμεις, ο νικητής και ο ηττημένος ουσιαστικά του 2ου παγκοσμίου πολέμου, διαθέτουν διαφορετικής φύσεως, ποιότητας και «αιχμής» όπλα - τα οποία χρησιμοποιούν στην μεταξύ τους οικονομική «σύρραξη». Επίσης, «παρόμοια» διαφορετικά πολιτικά συστήματα, τα οποία έχουμε περιγράψει αρκετές φορές σε προηγούμενα κείμενα μας .
Τέλος, τοποθετούν τα «πιόνια» τους στη σκακιέρα, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες που διαμορφώνονται παγκοσμίως, αφού δεν βρίσκονται μόνες τους στον πλανήτη. Τουλάχιστον η Κίνα και η Ρωσία φαίνεται ότι μάλλον «επαγρυπνούν οχυρωμένες», παρακολουθώντας ήρεμα και προσεκτικά το «παιχνίδι εξουσίας» που διαδραματίζεται - αφού δεν έχουν καμία διάθεση να υποστούν τις όποιες συνέπειες του.
Επισημαίνοντας ότι οι αναφορές μας στις Η.Π.Α. (όπως και στη Γερμανία), δεν επικεντρώνονται στους απλούς αμερικανούς πολίτες, οι οποίοι βιώνουν επίσης σαν «εξιλαστήρια» θύματα τη διαμάχη (όπως ακριβώς και εμείς), θεωρούμε ότι τα σημαντικότερα όπλα της υπερδύναμης, οι «Πύργοι της σκακιέρας», δεν είναι άλλα από τα παρακάτω βασικά «εργαλεία» του Bretton Woods. Δηλαδή, από
(α) τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (WTO), εναντίον του οποίου έχουν υπάρξει πάρα πολλές διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις,
(β) την Παγκόσμια Τράπεζα (World Bank), η οποία λειτουργεί επιτελικά, στο «σκοτεινό» παρασκήνιο καλύτερα, καθώς επίσης από
(γ) το ΔΝΤ, το οποίο είναι ουσιαστικά το εκτελεστικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας
Σε γενικές γραμμές, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου «ορίζει» την κυκλοφορία των «ροών» των εμπορευμάτων διεθνώς, ενώ οι «μισθοφόροι» της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ ασχολούνται με τις «διαπλανητικές χρηματικές ροές». Φυσικά, «πίσω» από τους τρείς αυτούς «οργανισμούς», στο δεύτερο παρασκήνιο δηλαδή, ευρίσκεται η Wall Street: ο χώρος που στεγάζεται το διεθνές και άπατρις «κερδοσκοπικό» Κεφάλαιο, προερχόμενο τόσο από «νόμιμες» διαδικασίες (αποταμιεύσεις, συνταξιοδοτικά ταμεία), όσο και από παράνομες (τυχερά παιχνίδια, οργανωμένο έγκλημα κλπ).
Συνεχίζοντας, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας διορίζεται από τις Η.Π.Α. - ενώ στο ΔΝΤ, ο πρόεδρος τοποθετείται από την Ευρώπη. Η κατανομή των ψήφων στο διοικητικό συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας, είναι ανάλογη της «κεφαλαιακής» συμμετοχής του εκάστοτε κράτους. Ο κατωτέρω «Πίνακας Ι» εμφανίζει τα ποσοστά συμμετοχής:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μερίδια ψήφου στο ΔΝΤ και στην Παγκόσμια Τράπεζα (2006)
Χώρες-μέλη
Μερίδια ψήφου Παγκόσμιας Τράπεζας
Η.Π.Α. 16,38%
Ιαπωνία 7,86%
Γερμανία 4,49%
Γαλλία 4,30%
Μ. Βρετανία 4,30%
Μερίδια Ψήφου ΔΝΤ
Η.Π.Α 16,77%
Ιαπωνία 6,02%
Γερμανία5,88%
Γαλλία 4,86%
Μ. Βρετανία 4,86%
Το ΔΝΤ απασχολεί 2.700 άτομα, ενώ η Παγκόσμια Τράπεζα (ουσιαστικά η IBRD – International Bank for Reconstruction and Development και η IDA – International Development Association) περίπου 10.000 - ως επί το πλείστον οικονομολόγους. Σε σχέση τώρα με τη χρήση και τις «ιδιαιτερότητες» των συγκεκριμένων «όπλων αιχμής», θα αναφερθούμε μόνο σε κάποιες ημερομηνίες, οι οποίες είναι κατά τη γνώμη μας αρκετά «εύγλωττες» - αναφορικά με τις κινήσεις της υπερδύναμης στην παγκόσμια σκακιέρα, μέρος της οποίας αποτελεί η Ευρώπη.
ΜΑΡΤΙΟΣ 2005
Το πραγματικό κόστος (σε αγοραστική αξία δηλαδή ανά ώρα) εργασίας στις Η.Π.Α., στο βιομηχανικό κλάδο, αυξήθηκε μεταξύ των ετών 1982 και 2002 κατά μόλις 4%, ενώ στην Ολλανδία κατά 20% και στη (δυτική) Γερμανία κατά 38%. Αντίστοιχα αυξήθηκε και ο «παρεχόμενος» χρόνος εργασίας στο ίδιο χρονικό διάστημα - στις Η.Π.Α. κατά 36%, στην Ολλανδία κατά 24% και στη Γερμανία παρέμεινε σταθερός (χωρίς όμως να υπολογίζεται η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού στις Η.Π.Α. και η πολύ περιορισμένη στη Γερμανία). Μέχρι εκείνο το σημείο λοιπόν (2002) οι Η.Π.Α. αύξαναν συνεχώς την ανταγωνιστικότητα τους, σε σύγκριση με την Ευρώπη (όχι όμως και με την Κίνα) - γεγονός που τότε προβλημάτισε αρκετά την «ηγετική» δύναμη της ΕΕ.
«Αντιδρώντας» η Γερμανία, αποφάσισε τη «συγκράτηση» των μισθών των εργαζομένων της - κάτι που, σε συνάρτηση με την αύξηση της παραγωγικότητας τους, είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των πραγματικών αμοιβών στη βιομηχανία της χώρας κατά 14% από το χρόνο εισόδου της στην Ευρωζώνη. Έτσι, σε συνδυασμό με την καθιέρωση του κοινού νομίσματος (€), καθώς επίσης με την επεκτατική πολιτική της στην Ευρώπη, μέσω των επιχειρήσεων της, κατόρθωσε να «καταλάβει» την πρώτη θέση παγκοσμίως στις εξαγωγές (την τρίτη στις πωλήσεις πολεμικού εξοπλισμού).
Αντίθετα, οι Η.Π.Α. προσπάθησαν να «μεγεθύνουν» το ΑΕΠ τους «εσωτερικά», μέσω της καταναλωτικής επέκτασης των αμερικανικών νοικοκυριών, στα οποία προσέφεραν τη δυνατότητα (ακόμη και στα πολύ χαμηλά «εισοδηματικά στρώματα») να «κερδοσκοπήσουν» - με τη βοήθεια των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, της αυξημένης ποσότητας χρήματος και της αγοράς κατοικιών (ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης, «δομημένα» χρηματοπιστωτικά προϊόντα κλπ).
Εκείνη ακριβώς την εποχή, η Βραζιλία ανακοίνωσε ότι δεν χρειάζεται πλέον τη στήριξη του ΔΝΤ, λόγω της θετικής οικονομικής της ανάπτυξης - σαν αποτέλεσμα της αύξησης των ενεργειακών και λοιπών πρώτων υλών παγκοσμίως (η χώρα διαθέτει τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές). Ο υπουργός οικονομικών του μεγαλύτερου κράτους της Λατινικής Αμερικής είπε πως «Το καταστατικό του ΔΝΤ προβλέπει τη στήριξη, με στόχο την καταπολέμηση των κρίσεων του εμπορικού ισοζυγίου, καθώς επίσης του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Η συγκεκριμένη βοήθεια δεν είναι πλέον αναγκαία για τη Βραζιλία».
Η συμφωνία της Βραζιλίας με το ΔΝΤ από το 2002, ύψους 30 δις $, παρουσίαζε υπόλοιπο 23,2 δις $, το οποίο όφειλε να εξοφληθεί έως το 2007. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι υπήρξαν αντιρρήσεις, σε σχέση με την εξόφληση, τόσο εκ μέρους της Βραζιλίας, όσο και της Αργεντινής – χώρες για τις οποίες το ΔΝΤ θεωρείται στην κυριολεξία σαν το «Συνδικάτο του Διαβόλου».
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2006
Την ημερομηνία αυτή διενεργήθηκε το καθιερωμένο «ανοιξιάτικο» συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον. Οι δύο διεθνείς «οργανισμοί» ευρίσκονταν εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία τους - όπου στην περίπτωση του ΔΝΤ, η κρίση ήταν πολύ πιο εμφανής. Το «Ταμείο» δεν είχε καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει τα προβλήματα που του είχαν δημιουργηθεί, μετά τον καταστροφικό χειρισμό της ασιατικής κρίσης (1997) εκ μέρους του. «Τότε, το ΔΝΤ έχασε ολοσχερώς τη “νομιμοποίηση” του», σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο του κέντρου παγκόσμιας ανάπτυξης κ. Dennis de Tray.
Ειδικότερα, από την ασιατική κρίση και μετά, οι βασικοί «πελάτες» του ΔΝΤ, όπως η Ταϊλάνδη, οι Φιλιππίνες, η Κίνα και η Ινδία, φοβόντουσαν να ζητήσουν νέα δάνεια, διατηρώντας ακόμη «νωπή» στις μνήμες τους την καταστροφή του παρελθόντος - τα επακόλουθα δηλαδή των τρομακτικών προγραμμάτων απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών τους, τα οποία είχαν αποδεχθεί, μετά από «υπόδειξη» του ΔΝΤ, πολλές ασιατικές χώρες.
Επί πλέον αυτών, είχε προστεθεί μία εντυπωσιακή «κίνηση» αρκετών κρατών της Λατινικής Αμερικής, υπό την ηγεσία της Βραζιλίας και της Αργεντινής, με στόχο την ολοσχερή αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ. Τελικός στόχος τους ήταν η ολική «απεξάρτηση» τους από το «Ταμείο», το οποίο ήταν εξαιρετικά μισητό σε ολόκληρη την περιοχή.
Ουσιαστικά λοιπόν επρόκειτο για ένα «μποϊκοτάρισμα» του ΔΝΤ - για ένα «εμπάργκο» καλύτερα, εκ μέρους μερικών εκ των μεγαλύτερων «πελατών» του. Το γεγονός αυτό είχε οδηγήσει το ΔΝΤ σε μία έντονη κρίση «προϋπολογισμού», αφού η λειτουργία του, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, χρηματοδοτούταν όλο και περισσότερο από τις πληρωμές των χρεών των «πελατών» του. Ειδικότερα, όπως μας λέει ο J. Ziegler:
“Η ενίσχυση των «αδύναμων» χωρών του «τρίτου κόσμου», απαιτούσε στην αρχή εκροές χρημάτων προς τις φτωχές χώρες, με «αντίτιμο» την υποχρέωση εξυγίανσης των οικονομιών τους – την ιδιωτικοποίηση δηλαδή των κρατικών εταιρειών τους. Στη συνέχεια, παρά τις θυσίες αυτών των χωρών, εξελίχθηκε σε εισροές προς τις ανεπτυγμένες – βλ. Έκθεση Ο.Η.Ε. από το 1992, η οποία αποκάλυψε ότι, από το 1983 έως το 1990, η καθαρή εκροή Κεφαλαίων από τον «τρίτο κόσμο», με προορισμό τις πλούσιες χώρες, έφτασε τα 150,5 δις $”.
Συμπερασματικά επομένως, τα έξοδα (κόστος) της δραστηριοποίησης του ΔΝΤ, προέρχονταν από τα χρήματα των αναπτυσσομένων οικονομιών που «βοηθούσε» - πολύ λιγότερο από τις εισφορές των «μετόχων» του, από τις πλούσιες δηλαδή «δυτικές» οικονομίες. Οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών, «μετατόπιζαν» συνειδητά το οικονομικό βάρος της διατήρησης του ΔΝΤ στους «ώμους» των οφειλετών του - σε αυτούς που του χρωστούσαν δηλαδή. Εάν λοιπόν οι σημαντικότερες χώρες-πελάτες του διέκοπταν εντελώς την οικονομική τους «σύνδεση» με το ΔΝΤ, τότε από πού θα χρηματοδοτούταν στο μέλλον το «Ταμείο»;
Σύμφωνα με τη ειδική σε θέματα «ΔΝΤ/Παγκόσμιας Τράπεζας» κυρία N.Woods (Οξφόρδη), το ΔΝΤ υπολόγιζε ότι οι εισπράξεις του (τόκοι και χρηματοπιστωτικά έξοδα), θα μειωνόταν κατά το ήμισυ (από 3,19 δις $ το 2005 στα 1,39 δις $ το 2006), ενώ μέχρι το 2009 θα περιορίζονταν άλλο τόσο – εάν δεν λάβαινε έγκαιρα τα μέτρα του. «Το γεγονός αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα μία καταστροφική εικόνα του προϋπολογισμού του, από την οποία πολύ δύσκολα θα μπορούσε να συνέλθει ξανά», κατά την κυρία Woods.
Με κριτήριο τώρα τις απόψεις άλλων ειδικών, η Παγκόσμια Τράπεζα ήταν επίσης σε δυσχερή οικονομική θέση - αν και δεν κατηγορούταν, όπως το ΔΝΤ για την αποτυχία στην Ασία ή για «μεθοδεύσεις», ανάλογες με αυτές του «Ταμείου». Όμως, οι συνολικές εισπράξεις της, από τόκους και χρηματοπιστωτικά έξοδα, είχαν περιορισθεί ανησυχητικά – από 8,1 δις $ το 2001, στα 4,4 δις $ το 2004. Επίσης, τα έσοδα της από επενδύσεις ήταν μειωμένα – από 1.5 δις $ το 2001, στα 304 εκ. $ το 2004. Η Κίνα, η Ινδονησία, το Μεξικό, η Βραζιλία και πολλές άλλες «ανεπτυγμένες αναπτυσσόμενες» χώρες, αναζητούσαν ήδη νέους χρηματοδότες.
Εν τούτοις, η κρίση στον προϋπολογισμό (budget) της Παγκόσμιας Τράπεζας, ήταν η μία όψη μόνο του προβλήματος. Η Παγκόσμια Τράπεζα ευρισκόταν συνολικά σε κρίση, αφού οι ενέργειες των οικονομολόγων της χαρακτηρίζονταν όλο και περισσότερο σαν «ελλιπείς» - σε σχέση με την αποτελεσματικότητα τους στην επίλυση των προβλημάτων των αναπτυσσομένων οικονομιών. Το πρόβλημα της βρισκόταν κυρίως στο τμήμα της «ειδικής έρευνας» - κεντρική υπευθυνότητα του οποίου ήταν η «παραγωγή» κορυφαίων (top), επίκαιρων τεχνικών εργασιών στον τομέα της Οικονομίας, σε στενή συνεργασία με τον ακαδημαϊκό κόσμο της «δύσης».
Γνώση όμως, η οποία θα μπορούσε να μετατραπεί σε πρακτική εφαρμογή, δεν «παραγόταν» από τους 10.000 οικονομολόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας, οπότε δεν της έμενε τίποτα άλλο, από τη δραστική μείωση των εργαζομένων της – κατά περίπου 40%.
Σύμφωνα τώρα με την κ. Woods και τον κ. de Tray, οι κυριότερες εσωτερικές «επικρίσεις», σε σχέση με τους δύο οργανισμούς, συνοψίζονταν στο ότι, τόσο οι συνεργάτες του ΔΝΤ, όσο και της Παγκόσμιας Τράπεζας ήταν πολιτικά άπειροι. Διέθεταν δηλαδή διδακτορικό τίτλο στα μακροοικονομικά ή στα χρηματοπιστωτικά, αλλά δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένοι στο να ανταπεξέλθουν με την πολύπλοκη και βρώμικη λειτουργία των πολιτικών συστημάτων, μέσα στα οποία εργάζονταν.
«Η απέχθεια τους απέναντι στην Πολιτική κάνει αυτούς τους ανθρώπους ανίκανους να αντιπαρατεθούν με τον ανεπτυγμένο κόσμο. Οι περισσότεροι “εθελοτυφλούν” σε σχέση με εκείνη την Πολιτική, η οποία επηρεάζει άμεσα τις λειτουργίες τόσο του ΔΝΤ, όσο και της Παγκόσμιας Τράπεζας – μία Πολιτική με τεράστιες επιπτώσεις, σε σχέση με την απλή πολυπλοκότητα των αναπτυσσομένων οικονομιών», ανέφερε η κυρία Woods, συνεχίζοντας:
«Η πρώτη συμφωνία με μία ανεπτυγμένη οικονομία, την οποία υπόγραψαν το 1997 τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Ν. Κορέα, χαρακτηριζόταν από μία πληθώρα προϋποθέσεων, οι οποίες απεδείκνυαν ξεκάθαρα τη συμμετοχή της κυβέρνησης των Η.Π.Α. Κατά τη διάρκεια όλης της δεκαετίας του 1990, εξασκήθηκε τεράστια πίεση εκ μέρους των G7 προς την Παγκόσμια Τράπεζα, για την παροχή δανείων προς τη Ρωσία.
Τα δάνεια αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ από τη Ρωσία (αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη του «κομμουνιστικού καθεστώτος»), αν και πληρώθηκαν οι επιβαρύνσεις (έξοδα). Παρ’ όλα αυτά εξασκήθηκε πίεση προς το ΔΝΤ, να μην ενδιαφέρεται για την αποτυχία του εγχειρήματος. Επίσης, πολύ συχνά καθορίζουν υφιστάμενες κρυφές συμφωνίες μεταξύ πολυεθνικών επιχειρήσεων – με την κάλυψη ισχυρών κυβερνήσεων και πιστωτών – τον τρόπο με τον οποίο ποια ακριβώς προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας υλοποιούνται».
Απλούστερα, οι «μισθοφόροι» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας μπορούσαν να εφαρμόσουν εύκολα τα προγράμματα τους στις αναπτυσσόμενες οικονομίες επειδή, αφενός μεν οι Πολίτες τους ήταν χαμηλού μορφωτικού επιπέδου (οπότε δεν είχαν τη δυνατότητα να κατανοήσουν τα «τεκταινόμενα» και να αντιδράσουν δυναμικά, ενώ ήταν συνηθισμένοι στην «ανέχεια»), αφετέρου δε οι πολιτικές ηγεσίες τους (συχνά δικτάτορες) ήταν εντελώς διεφθαρμένες (οπότε εξαγοράζονταν χωρίς κανένα πρόβλημα). Για παράδειγμα, η παρακάτω αναφορά στην Ινδονησία:
«Περίπου κάθε τρίτο δολάριο, το οποίο έδινε η Παγκόσμια Τράπεζα στο καθεστώς του Suharto για ένα χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τα 30 έτη, δηλαδή από το μέσον της δεκαετίας του ’60 έως το μέσον της δεκαετίας του ’90, οδηγούταν απ’ ευθείας στους ιδιωτικούς λογαριασμούς των ανθρώπων της κυβέρνησης – ένα ποσόν που υπολογίζεται στα 10 δις $, από τα 30 δις $ του δανείου που έδωσε η Παγκόσμια Τράπεζα στην Ινδονησία».
Αντίθετα τώρα, στις οικονομίες που αναπτύσσονταν πλέον, υιοθετώντας συνήθως δημοκρατικά πολιτεύματα (πόσο μάλλον στις ανεπτυγμένες οικονομίες), η εφαρμογή των «ΔΝΤ-προγραμμάτων» απαιτούσε αυξημένες γνώσεις Πολιτικής, καθώς επίσης εξαιρετικά εκλεπτυσμένες μεθόδους. Για παράδειγμα, δημόσιες σχέσεις (καταχωρήσεις στις εφημερίδες, «θετικά» άρθρα από επιφανείς δημοσιογράφους, «ευμενείς» αναλύσεις από οικονομολόγους κλπ) με στόχο την ωραιοποίηση της «εισβολής», «λεπτές» πολιτικές διαπραγματεύσεις με έναν μεγάλο αριθμό «ιθυνόντων», θετική αντιμετώπιση εκ μέρους της «τοπικής» ελίτ και των Πολιτών κοκ.
Η πρόθεση λοιπόν των δύο εργαλείων του Bretton Woods να ενεργοποιηθούν στις ανεπτυγμένες οικονομίες, «υπό την αιγίδα» των G7, μετά την «εκδίωξη» τους από τις αναπτυσσόμενες, ήταν ήδη τότε προγραμματισμένη – γεγονός που «ενδυναμώθηκε» ακόμη περισσότερο μετά την οικονομική «δυσπραγία», στην οποία βρέθηκαν οι δύο αυτοί οργανισμοί το 2005.
ΙΟΥΛΙΟΣ 2007
Συνεχίζοντας, «….Το ότι τα χρηματιστήρια της Μπανγκόκ, της Σεούλ και της Σιγκαπούρης κατέρρευσαν, ήταν το μικρότερο κακό. Η μαζική φτώχεια επεκτάθηκε σε όλες τις πληγείσες χώρες της περιοχής, μετά την φυγή των ξένων κεφαλαίων και τα τρομακτικά «μέτρα εξυγίανσης» που επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ. Η Ινδονησία αποχαιρέτησε την εποχή της δικτατορίας του Suharto με αιματηρές συγκρούσεις, οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς. Η αλυσιδωτή αντίδραση ξεπέρασε κατά πολύ την ήπειρο.
Η τιμή του πετρελαίου κατέρρευσε, γεγονός που παρέσυρε στην κρίση τη Ρωσία, καθώς επίσης ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη. Η Λατινική Αμερική πλήγηκε ανεπανόρθωτα, αφού τα διεθνή κεφάλαια εγκατέλειψαν και τις δικές της αγορές. Σε όλες αυτές τις χώρες, δεν ήταν πλέον δυνατόν να διατηρηθεί η στρατηγική που τους επιβλήθηκε από το ΔΝΤ: Η απελευθέρωση δηλαδή των χρηματοπιστωτικών και εμπορικών αγορών τους, σε συνδυασμό με την σταθεροποίηση των νομισμάτων τους».
Ίσως οφείλουμε εδώ να προσθέσουμε ότι η Αργεντινή μετά από πολλά χρόνια «εμπειρίας» με το ΔΝΤ (σε αντίθεση με τη Βραζιλία, θεωρήθηκε καλός «μαθητής» του Ταμείου), κατέφυγε τελικά στη χρεοκοπία - παρά τα όσα δεινά μέχρι τότε είχαν υποφέρει οι Πολίτες της, από τα συνεχή «προγράμματα σταθερότητας και ανάπτυξης» που είχαν εφαρμοσθεί εις βάρος τους.
Συμπληρώνουμε επίσης ότι οι Η.Π.Α. τότε (Goldman Sachs, Lehman Brothers κλπ), είχαν αυξήσει στο κατακόρυφο τις πωλήσεις «δομημένων» προϊόντων (CDO’S) σε ολόκληρο τον κόσμο, με κυριότερο αποδέκτη την Ευρώπη και δη τις γερμανικές τράπεζες των ομοσπονδιακών κρατιδίων, οι οποίες διοικούνταν από δημόσιους λειτουργούς – συνήθως εντελώς άπειρους στα πολύπλοκα αυτά χρηματοοικονομικά προϊόντα, τα οποία τους προσφέρονταν «ωραιοποιημένα» (με αξιολογήσεις ΑΑΑ κλπ), κατά τη διάρκεια των επισκέψεων τους στη Νέα Υόρκη.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2008
Η χρεοκοπία της Lehman Brothers θεωρείται από πολλούς σαν το μεγαλύτερο λάθος του αιώνα – ένα μεγάλο σφάλμα της κυβέρνησης των Η.Π.Α. Ήταν όμως «σφάλμα», ή απλά μία πανέξυπνη στρατηγική κίνηση στην παγκόσμια σκακιέρα; Το «πάτημα του κόκκινου πλήκτρου» ίσως, με το οποίο ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση (count down); Μήπως θυσιάστηκε σκόπιμα ένας «Αξιωματικός», για να οδηγήσει τον αντίπαλο σε λανθασμένες κινήσεις (λεηλατώντας τον ταυτόχρονα «ατιμώρητα», όπως ήδη τεκμηριώνεται από τα «ξαφνικά», υπέρογκα κέρδη της Citibank – μετόχου της Lehman Brothers, επίσης τα κέρδη της Goldman Sachs), οι οποίες θα του στοίχιζαν την παρτίδα;
Η τράπεζα θα μπορούσε να είχε διασωθεί «μόνο» με 10 δις $ (πηγή: Spiegel - σημειωτέον ότι ο γνωστός Warren Buffet ήθελε να επενδύσει στην τράπεζα, μετά την ανακοίνωση των πρώτων ζημιών της και την «επίθεση» που δέχτηκε από την ανοιχτή πώληση μετοχών της εκ μέρους του David Einhorn, αλλά ο Fuld απέρριψε την πρόταση του, όπως και αντίστοιχες άλλων τραπεζών), σε συνδυασμό με 70 δις $ εγγυήσεις εκ μέρους του αμερικανικού δημοσίου, αφού είχε εκδηλωθεί ενδιαφέρον (λίγο πριν «πτωχεύσει») για την εξαγορά της από τη βρετανική Barclays.
‘Όμως, η αμερικανική κυβέρνηση δεν συμφώνησε - κάτι που έχει θεωρηθεί σαν το αποτέλεσμα της έχθρας του τότε Υπουργού Οικονομικών και πρώην διευθυντή της Goldman Sachs, του κ. Henry Paulson, με το διευθυντή της Lehman, τον κ. Richard Fuld (δεν μοιάζουν όλα αυτά αλήθεια με κινήσεις «αντιπερισπασμού» των αντιπάλων – κυρίως των Ευρωπαίων, οι οποίοι έχασαν δισεκατομμύρια από την «κρίση» των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α.; Δεν τεκμηριώνεται ήδη σήμερα επαρκώς, μετά την αγωγή που κατατέθηκε εναντίον της Goldman Sachs;)
Ενδεχομένως λοιπόν να ήταν μόνο «προπέτασμα καπνού» για τις χώρες που ζημιώθηκαν (εξαπατήθηκαν) από τη Lehman και τις Η.Π.Α. - οι οποίες πιθανότατα μετέφεραν (διέσπειραν) ηθελημένα το πρόβλημα τους παγκοσμίως, με απώτερο ίσως στόχο να το επιλύσουν, επιβαρύνοντας ισόποσα όλους τους υπόλοιπους «συνεργάτες» τους. Ας σημειωθεί εδώ ότι, στις Η.Π.Α. η Lehman δεν διέθετε κανενός είδους προϊόντα σε ιδιώτες (ήταν η πλέον διεθνής όλων των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών, αφού το 50% των συνολικών δραστηριοτήτων της ήταν εκτός Η.Π.Α.), οπότε η χρεοκοπία της δεν αποτελούσε πρόβλημα για την πολιτική (και για τους πολιτικούς) της χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, η Γερμανία θεώρησε τότε πως δέχθηκε πολεμική επίθεση με οικονομικά εργαλεία, παρομοιάζοντας την με την κήρυξη του Πρώτου Παγκοσμίου Οικονομικού Πολέμου.
Ολοκληρώνοντας, στα τέλη του 2008 είχε εκλεγεί στην προεδρία της Αμερικής ο κ. B.Obama, ο οποίος (υποθέτουμε μη συνειδητά), συνετέλεσε τα μέγιστα στον «εφησυχασμό» των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, καθώς επίσης της κοινής γνώμης - μετά τις τεράστιες απώλειες από τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που υπέστησαν (
Έτος 2009
Ουσιαστικά το 2009 πραγματοποιήθηκε η «άλωση» της Ανατολικής Ευρώπης από το ΔΝΤ (Ουγγαρία, Ουκρανία, Ρουμανία, Λετονία κλπ), το οποίο ανέλαβε τη μία μετά την άλλη χώρα «υπό την προστασία» του. Όπως δε είναι πλέον σε όλους γνωστό, όλες αυτές οι χώρες οδηγήθηκαν σε οικονομικές υφέσεις τεράστιων διαστάσεων - παρά τους σύγχρονους «ισχυρισμούς», σύμφωνα με τους οποίους η πολιτική του ΔΝΤ έχει «βελτιστοποιηθεί», μετά την ανάληψη της ηγεσίας του από τον κ. S. Kahn.
Δεκέμβριος 2009
Η Fitch υποτιμάει την πιστοληπτική αξιολόγηση της Ελλάδας. Κατά την άποψη μας, η αμερικανική εταιρεία αξιολόγησης, την οποία θα παρομοιάζαμε με τον «Ίππο» σε μία σκακιστική παρτίδα, «προωθήθηκε» για να υποβοηθήσει τις κινήσεις του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας - αφού η «υποτίμηση» της Ελλάδας σταματάει την άνοδο του Ευρώ, επαναφέρει το δολάριο σε ανοδική πορεία (παρά τη συνεχή εκτύπωση νέων χαρτονομισμάτων και το τεράστιο έλλειμμα στον προϋπολογισμό των Η.Π.Α.), ενώ τοποθετεί ταυτόχρονα μία ωρολογιακή βόμβα μεγάλης ισχύος στα θεμέλια της Ευρωζώνης.
Ιανουάριος 2010
Η Ευρώπη φαίνεται να χάνει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Η Γερμανία υποχωρεί «άτακτα», αφού γίνονται πλέον κατανοητές τόσο οι «μεθοδεύσεις» της, όσο και η «επεκτατική» πολιτική της, σε όλους τους Ευρωπαίους «εταίρους» της – ειδικά στη Γαλλία και στην Ιταλία.
Δυστυχώς για την ίδια, «εμφανίζονται στο φως της δημοσιότητας» πολλοί από τους τρόπους, με τους οποίους η Βιομηχανία της «λεηλατούσε» παραγγελίες μηχανολογικού εξοπλισμού - χρηματίζοντας θρασύτητα τους «κρατικούς λειτουργούς» πολλών χωρών.
Προκρίνεται η λύση στο Ελληνικό θέμα, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Η απόφαση αυτή μοιάζει ουσιαστικά με τη θυσία ενός πιονιού εκ μέρους της ΕΕ, με στόχο την εξασφάλιση χρόνου - έτσι ώστε να «οχυρωθεί» απέναντι στις νέες συνθήκες, αφού προηγουμένως τις «αφομοιώσει».
Η μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας, η Daimler Benz, κατηγορείται από τον «παγκόσμιο αστυνομικό», από τις Η.Π.Α. δηλαδή, για «διαπλανητική» πολύ-διαφθορά, ενώ αναγκάζεται να πληρώσει ένα τεράστιο πρόστιμο στο αμερικανικό δημόσιο - παρά το ότι ο «χρηματισμός» δεν αφορούσε καθόλου τις κρατικές ή άλλες Υπηρεσίες της υπερδύναμης, αλλά τον υπόλοιπο κόσμο.
Την ίδια εποχή περίπου ερευνάται η επίσης γερμανική Ferrostaal, με την συνήθη πλέον κατηγορία της διαφθοράς. Η εταιρεία αυτή, σε συνεργασία με την ναυπηγική HDW, κατασκεύασε (και πούλησε) τα ελαττωματικά υποβρύχια στην Ελλάδα, χρηματίζοντας μία σειρά Ελλήνων «δημόσιων λειτουργών». Φυσικά, τα σκάνδαλα Siemens συνεχίζονται - ενώ δεν φαίνεται να έχουν τέλος.
Απρίλιος 2010
Το ΔΝΤ εμφανίζεται για πρώτη φορά (μετά την καινούργια του «ιδιότητα», την αλλαγή των στόχων του δηλαδή, μετά το έτος 1970), σαν ο «σωτήρας» μίας ανεπτυγμένης οικονομίας – πολύ περισσότερο μίας χώρας της Ευρωζώνης: της Ελλάδας. Οι «φιλοδοξίες» του φυσικά «συντηρούνται» από τα διαρκώς αυξανόμενα spreads των ελληνικών ομολόγων, τα οποία «εκτινάσσονται κατ’ εντολή» - για να εμποδίσουν τυχόν «αναξιοπρεπείς» ενέργειες ή ενδεχόμενη «απειθαρχία», εκ μέρους της κυβέρνησης και των Πολιτών της χώρας μας.
Ο Γάλλος πρόεδρος του ΔΝΤ επιδιώκει την άμεση «διαπραγμάτευση» με την Ελλάδα – στην έδρα του, χωρίς την «παρεμβολή» της Κομισιόν. Την ίδια χρονική στιγμή τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) «φαίνεται» να μετακινούνται προς τη Γαλλία – κατά δεύτερο λόγο στις «ενδιάμεσες στάσεις», στην Πορτογαλία και στην Ισπανία δηλαδή. Έχει έλθει μήπως η κατάλληλη χρονική στιγμή της τοποθέτησης του πρώτου «Ύπατου Αρμοστή» των Η.Π.Α. στην Ευρώπη;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Οι σημερινές καπιταλιστικές κρίσεις, εφόσον συντελούνται σε κράτη με δεδομένη υπερχρέωση, όπως όλα ανεξαιρέτως τα «δυτικά» (Πίνακας ΙΙ), είναι κυρίως «κρίσεις εμπιστοσύνης» Στην προκειμένη περίπτωση, όταν δηλαδή το «έδαφος» είναι εκ των πραγμάτων «πρόσφορο» (υπάρχουν διαρκώς αυξανόμενα χρέη, δημόσια ελλείμματα κλπ), οι κερδοσκοπικές επιθέσεις μπορούν να αυτοεκπληρώνονται - οπότε, το να ακολουθεί κανείς μία οικονομική πολιτική που στηρίζεται στα θεμελιώδη μεγέθη της Οικονομίας του, δεν αρκεί για να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη της «αγοράς» (γεγονός που αποδεικνύεται από την κίνηση των «ελληνικών spreads»).
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Συνολικό χρέος 2009 (δημόσιο και ιδιωτικό)*
Χώρα
Χρέος προς ΑΕΠ
Γερμανία 285%
Η.Π.Α. 296%
Ιταλία 315%
Γαλλία 323%
Μ. Βρετανία 466%
Πηγή: McKinsey Global Institute
* Εξωτερικό χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) περίπου 165% του ΑΕΠ
Αντίθετα, η ανάγκη μίας χώρας να κερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη της αγοράς, μπορεί στην πραγματικότητα να την εμποδίσει να εφαρμόσει «λογικές πολιτικές». Είναι δηλαδή πιθανόν να την αναγκάσει να ακολουθήσει πολιτικές οι οποίες, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν εντελώς παράλογες – για παράδειγμα, προγράμματα σταθερότητας του είδους που προτείνει συνήθως το ΔΝΤ, εν μέσω παγκόσμιας κρίσης, τα οποία οδηγούν με «ασφάλεια» σε εξαιρετικά επικίνδυνες, σε καταστροφικές καλύτερα υφέσεις.
Παρά το ότι λοιπόν ο στόχος μίας χώρας που δέχεται «κερδοσκοπική» επίθεση οφείλει να είναι ο «κατευνασμός» της αγοράς και η ανάκτηση της εμπιστοσύνης της, επειδή οι «επενδυτές» που αναμένουν κρίσεις τις προκαλούν ταυτόχρονα, η υγιής οικονομική πολιτική (μείωση των δαπανών, καταπολέμηση των ελλειμμάτων κλπ), δεν αρκεί για να κερδίσει το κράτος την εμπιστοσύνη της αγοράς. Πόσο μάλλον αφού «εξ ορισμού», μία χώρα που ανακοινώνει επίσημα την πρόθεση της να καταφύγει στο ΔΝΤ για βοήθεια, προσελκύει τα μέγιστα τις κερδοσκοπικές επιθέσεις του Κεφαλαίου - εισερχόμενη σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο «άμυνας», ο οποίος την οδηγεί με ασφάλεια σε μία ήττα «κατά κράτος».
Δυστυχώς, η χώρα μας έκανε πάρα πολλά στρατηγικά σφάλματα στη «διαχείριση της κρίσης» - δημιουργώντας μόνη της εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες «προσέλκυσαν» μαζικά τις οργανωμένες επιθέσεις του αιμοβόρου κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, άνοιξε την «κερκόπορτα» που οδηγεί στην άλωση της Ευρωζώνης η οποία, δυστυχώς για όλους μας, με απόλυτη υπαιτιότητα της Γερμανίας παραμένει ακόμη διάπλατα ανοιχτή.
Εάν λοιπόν δεν συμβεί κάτι πολύ πιο «ισχυρό» από αυτό που απαιτούνταν μέχρι σήμερα (για παράδειγμα, η ενίσχυση της με πολύ μεγαλύτερα κεφάλαια, από τα μέχρι πρότινος απαραίτητα, καθώς επίσης με «συλλογικά ευρωπαϊκά μέτρα» στήριξης της οικονομικής της ανάπτυξης), η Ελλάδα θα χάσει τη μάχη. Πιθανότατα, τότε ακριβώς θα χάσει και η Ευρώπη την πλέον κρίσιμη παρτίδα της μεταπολεμικής Ιστορίας της – την παρτίδα με τις Η.Π.Α.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ολοκληρώνοντας, τυχόν «εγκατάλειψη» της Ελλάδας στα «πλοκάμια» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, παρά τα αναμφισβήτητα λάθη της, θα είναι έγκλημα εκ μέρους της Ευρώπης – ενώ θα αποτελέσει την αρχή του τέλους της. Επίσης έγκλημα θα είναι μία ενδεχόμενη συμφωνία εκ μέρους της Ελλάδας, η οποία θα επιτρέπει την εισβολή του ΔΝΤ στο εσωτερικό της. Είναι άλλωστε εμφανές το ότι, εάν παραδώσει κανείς τα κλειδιά του σπιτιού του, (πόσο μάλλον το ταμείο του κράτους) στον οποιονδήποτε «ξένο», πολύ δύσκολα θα εμποδίσει το «μοιραίο».
Επίσης παραθέτω το παρακάτω σχετικό video.
Τα συμπεράσματα δικά σας!