Εντρύφηση στο θάνατο

Ίσως να πει κανείς ότι δεν έχει νόημα να εντρυφεί σ’ ένα γεγονός που αργεί συνήθως να συμβεί στη ζωή των ατόμων, εκτός από εξαιρέσεις. Και όταν βρισκόμαστε μπροστά στην εξαίρεση, στο θάνατο νηπίων, παιδιών ή νεαρών ατόμων, το γεγονός μας ξενίζει, μας φαίνεται αφύσικο. Τόσο βαθιά είναι ριζωμένη μέσα μας η αυθαίρετη και αστήρικτη πεποίθηση ότι το φυσιολογικό για κάθε άνθρωπο είναι να ζήσει τουλάχιστον ογδόντα χρόνια. Όσο για το ίδιο το γεγονός του θανάτου, έχουμε και γι’ αυτό τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι περιορίζεται στη φευγαλέα χρονική στιγμή της τελευταίας πνοής. Μόνο τότε δεχόμαστε ότι επισκέπτεται τον άνθρωπο ο θάνατος.

Ηλιακοί Έρωτες

Ακατανίκητη έλξη νιώθουν οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος προς τον Ήλιο και περιστρέφονται γύρω από αυτόν καθώς δικό τους φως δεν έχουν και το συλλέγουν από αυτόν που το προσφέρει απλόχερα κι αδιάκριτα για να φωτιστούν. Ο ίδιος δεν έχει ανάγκη από την έλξη τους κι αν για κάποιο λόγο οι πλανήτες καταστρέφονταν, αυτός θα συνέχιζε να σκορπάει το φως του στο σύμπαν. Αν βέβαια ερχόταν σε επαφή με έναν άλλο ήλιο ανάλογης ισχύος, τότε θα μπορούσε να βιώσει μια σχέση ισορροπίας και αμοιβαιότητας. Μπορεί κανένας από τους δύο ήλιους να μην είχε ανάγκη τον άλλον για να φωτιστεί, η ένωσή τους όμως θα κατέληγε σε μια αύξηση της φωτεινής τους σφαίρας.

Έχοντας υπόψη το παραπάνω παράδειγμα θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τριών ειδών έλξεις στο σύμπαν. Πρώτα, την έλξη ανάμεσα σε δυο αδρανή, παθητικά, σκοτεινά σώματα, όπως π.χ. ανάμεσα σε δυο πλανήτες. Η έλξη τους είναι έλξη ομοιογένειας και η ένωσή τους ένωση δύο αδρανών μονάδων. Έπειτα έρχεται η ετερογενής έλξη ανάμεσα σε δύο ανόμοια σώματα, όπως π.χ. η έλξη των αδρανών και σκοτεινών πλανητών προς το φωτεινό σώμα του Ήλιου. Και μια τρίτη σχέση ομοιογένειας, ανάμεσα σε δύο φωτεινά σώματα. Το κάθε είδος ένωσης εξυπηρετεί διαφορετικές σκοπιμότητες. Το πρώτο είναι μάλλον μια άγονη έλξη, αφού πολλαπλασιάζει και αυξάνει το σκοτάδι και την αδράνεια. Τα άτομα αυτά δεν ελκύονται από το φως, δεν ωθούνται από τον πόθο να φωτίσουν το σκοτάδι τους, δεν έχουν μέσα τους τίποτα από τον έρωτα του Ίκαρου για τον Ήλιο. Ο έρωτας τους εξυπηρετεί το σκοτάδι της ύλης, της αδράνειας, της παθητικότητας.

Τα άτομα-πλανήτες από την άλλη, στρέφονται γύρω από κάποια φωτεινή πηγή, λούζονται στο φως της και δανείζονται ζωή απ’ αυτή. Εξαρτώνται από μιαν Αρχή ανώτερη και ισχυρότερή τους. Ενώ στα φωτεινά άτομα, στα άτομα –πηγές φωτός, ταιριάζει ένας σύντροφος όμοιός τους. Η αυτοτέλειά τους δεν τους επιτρέπει οριστική σχέση παρά μόνο με ένα όν όμοιό τους.

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

Έρωτας ή Ερωτική Αγάπη;

Έρωτας συμβαίνει όταν η εσωτερική, μη συνειδητή γυναίκα μέσα στον άνδρα (ή ο εσωτερικός άνδρας μέσα στη γυναίκα), βρει όμοια στοιχεία της σε μια εξωτερική γυναίκα. Τότε ο άντρας ερωτεύεται τον εαυτό του στο πρόσωπο της γυναίκας αυτής. Για να υπάρξει αμοιβαίος έρωτας βέβαια, θα πρέπει και η γυναίκα να βλέπει το αντρικό κομμάτι της στον άντρα αυτόν. Στη φύση του έρωτα είναι η έλλειψη και η εξάρτηση. Νιώθει κανείς ότι έχασε κάτι όταν ο έρωτας τελειώσει για κάποιο λόγο. Εξαρτάται επίσης απόλυτα από τον άλλον για να νοιώσει πλήρης και ευτυχής. Αλλά τι είναι τέλος πάντων η ερωτική αγάπη;

Αχρονοχρονικές Συζεύξεις

…η συνέχεια του αποσπάσματος από την πραγματεία της Σοφίας Άντζακα πάνω στην τέχνη της αθανατοποίησης…

Τι λέει λοιπόν η Πλάνη στην πλειονότητα των ανθρώπων;

Τους λέει ότι η ηδονή, δηλαδή η σαρκική, η εφήμερη ηδονή, είναι αιώνια, άχρονη ευδαιμονία. Τα ίδια ακριβώς λέει και για την αναγνώριση.

Η άχρονη ευδαιμονία δεν επιτυγχάνεται με χρονικά μέσα

Ας πάρουμε τη σωματική ηδονή του σεξ. Τι υποβάλλει, ακόμα και ηχητικά η λέξη «ηδονή»; Απλώς μια φευγαλέα, επιδερμική ευχαρίστηση, που διαρκεί κλάσμα του δευτερολέπτου; Όχι βέβαια. Η λέξη «ηδονή» υποβάλλει την έννοια ηδονή, ή καλύτερα το αρχέτυπο ηδονή. Και τι μεταβιβάζει το αρχέτυπο της ηδονής; Μεταβιβάζει την αίσθηση ενός ευρύτατου «ηλεκτρομαγνητικού» πεδίου, χωρίς αρχή και τέλος, με άπειρη διάρκεια, μέσα στο οποίο συντελούνται οι στιγμιαίες πράξεις τη σωματικής ηδονής.

Συνείδηση θανάτου ή Πλάνη;

 

"Ένας άνθρωπος κατέβαινε λάμνοντας ένα μεγάλο ποταμό. Πολλά χρόνια, μέρα και νύχτα, έλαμνε κι ερευνούσε τον ορίζοντα. Άξαφνα το ρέμα έγινε τρομερό, ο άνθρωπος σήκωσε το κεφάλι κι έστησε αυτί: ο ποταμός ήταν ένας καταρράχτης, δεν είχε σωτηρία. Τότε ο άνθρωπος σταύρωσε τα κουπιά, σταύρωσε τα χέρια κι άρχισε να τραγουδάει.

Συλλογίζομαι αυτό το τραγούδι, κι η καρδιά μου πάει να σπάσει. Αυτός είναι ο μοναδικός ύμνος της λευτεριάς!"

Η ηθική της ερωτικής απιστίας

Ένα ερώτημα που τίθεται συχνά είναι :  τι είναι ηθικό και τι ανήθικο στις περιπτώσεις όπου ο ένας από ένα ζευγάρι, έγγαμο ή άγαμο, δονείται ερωτικά για κάποιον άλλο άνθρωπο, σε σημείο που να νιώθει το είναι του να φλέγεται και να λιώνει στη θέα του άλλου ανθρώπου;

Η απάντηση μέσα από το βιβλίο Ιερός Γάμος 9 της Σοφίας Άντζακα :

Τα κίνητρα της σεξουαλικής ένωσης

Ένα από τα συχνά ερωτήματα μου ήταν ο βαθύτερος λόγος πίσω από την ανάγκη για σεξουαλική ένωση με το άλλο φύλο. Η επιφανειακή, βιολογική, εξήγηση δεν ήταν δυνατό να με ικανοποιήσει γιατί ένοιωθα ότι πίσω από αυτήν κρύβονταν άλλες, βαθύτερες ανάγκες. Και ήθελα να εξετάσω το ζήτημα στη ρίζα του. Έπειτα από συνεχή εμβάθυνση και συνειδητότητα είχα ανακαλύψει ότι αιτία που σπρώχνει τον άνθρωπο σε σεξουαλική επαφή με το άλλο φύλλο δεν ήταν το σώμα, οι ορμόνες. Παρατήρησα ότι οι ορμόνες υπερλειτουργούσαν μόνο όταν ερεθίζονταν από λεπτότερους και βαθύτερους παράγοντες. Ο κύριος από αυτούς, ήταν η ανάγκη του ανθρώπου να καταλύσει τη μόνωση, τη χωριστικότητά του. Όσοι δεν έχουν αναπτυγμένη Συνειδητότητα δεν παίρνουν είδηση την αίσθηση της μοναξιάς, του κενού, της ματαιότητας της ζωής και το μόνο που αντιλαμβάνονται είναι ότι τα γεννητικά τους όργανα είναι φορτισμένα με ενέργεια που απαιτεί εκτόνωση. Αλλά αυτό είναι το τελικό στάδιο σε μια αλυσίδα πολύ λεπτών διεργασιών που αρχίζουν από τον ψυχικό και νοητικό χώρο. Η μόνωση, η έλλειψη επικοινωνίας, επαφής ή αγάπης μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τρέλα. Δεν είναι φτιαγμένος για τη μόνωση. Όλο του το είναι, όλος ο εσωτερικός μηχανισμός του τον ωθεί προς την ένωση με τους άλλους. Και αυτή η ώθηση πιέζει το σώμα, που εκκρίνει ορμόνες σε αφθονία και αυτές ζητούν σωματική ένωση με το άλλο φύλο. 

Για όσους, όμως, έχουν αναπτυγμένη Συνειδητότητα, η εσωτερική παρόρμηση που προκαλεί την σεξουαλική ετοιμότητα για ένωση, τους είναι καθαρή σαν καθρέπτης. Αυτοί , όμως, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν με μια φευγαλέα σωματική επαφή. Η αίσθηση της μοναξιάς τους, τους είναι πολύ συνειδητή για να ξεγελαστούν τόσο εύκολα όπως η πλειοψηφία των ανθρώπων. Ζητούν λοιπόν μια διαρκέστερη ένωση και αυτή την ένωση την επιδιώκουν με το συναίσθημα.  Όταν όμως αντιληφθούν ότι το συναίσθημα μπορεί να σε ξεσχίσει από τον πόνο και τη σύγκρουση, τότε καταφεύγουν σε άλλου είδους ενώσεις. Ενώσεις νοητικές, συντροφικές. Αλλά κι εδώ χρειάζεται ομοιογένεια, διαφορετικά ακολουθεί σύγκρουση. Το αίτημα, όμως, για μια τέλεια, ιδανική και απόλυτη ένωση και επικοινωνία παραμένει. Συχνά, από απόγνωση, ξαναπέφτει κανείς στις χαμηλότερες μορφές ένωσης, στο συναίσθημα και στο σεξ, γιατί δεν έχει ανακαλύψει κάτι άλλο. Έπειτα το σεξ είναι η πιο εύκολη διαφυγή και η πιο ανώδυνη. Το κακό είναι ότι διαρκεί πολύ λίγο και δεν ικανοποιεί τα βαθύτερα στρώματα του ανθρώπου που απαιτούν κι αυτά ένωση. 

Μπορεί κανείς να έχει σεξουαλική ένωση με πολλά πρόσωπα του άλλου φύλου γιατί πολλά από αυτά μπορούν να πληρώσουν την ανάγκη της ένωσης στο σωματικό επίπεδο. Υπάρχει ευρύ πεδίο εκλογής. Αν μεταφερθεί, όμως, κανείς στο συναίσθημα, ο κύκλος στενεύει. Ό,τι κερδίζεται σε διάρκεια, ένταση, ομορφιά, με λίγα λόγια σε ποιότητα, χάνεται σε ποσότητα γιατί δεν μπορεί κανείς να επιτύχει συναισθηματική επαφή με πολλούς. Ανεβαίνοντας από το συναίσθημα στο νοητικό πεδίο, ο κύκλος στενεύει περισσότερο. Η ένωση κερδίζει σημαντικά σε ποιότητα, αλλά ο αριθμός των ανθρώπων που μπορούν να ελκύσουν μ’ αυτόν τον τρόπο είναι μικρός. Αν τώρα ο άνθρωπος δεν ικανοποιηθεί ούτε και με τη διανοητική ένωση, γιατί κι αυτή δεν είναι απόλυτη, τότε ίσως περάσει σε περιοχές πέρα και επάνω από τη διανόηση και εκεί ίσως επιτύχει την απόλυτη ένωση που επιθυμεί. Ναι αλλά τότε θα έχει εισέλθει δε καθαρά πνευματικές περιοχές και τα κίνητρά του θα έχουν υποστεί ριζικές αλλαγές. 

Σοφία Άντζακα 

"Από τον εγωκεντρισμό στην καθαρή συνειδητότητα"

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Εαυτοκτονία ή Λύτρωση ;

Την παρακάτω εικόνα παρουσίαζα όταν πρωτοσυνειδητοποίησα τη μαυρίλα μου, το άγχος μου, τα υπαρξιακά και μεταφυσικά προβλήματά μου. Ήμουν βυθισμένη σε πυκνή μαυρίλα, τυφλότητα και σύγκρουση, μη μπορώντας να δω πουθενά φως και πιστεύοντας ότι δεν υπήρχε ούτε Θεός, ούτε πνευματική ζωή, ούτε μεταθανάτια ζωή. Με λίγα λόγια ήμουν πέρα για πέρα υλίστρια, ωστόσο υπέφερα επειδή δεν μπορούσα να ζήσω υλιστικά, δεν έβρισκα νόημα σε μια υλοκρατούμενη ζωή. Κάτι στο πιο μύχιο βάθος μου, φαίνεται πως δεν έβρισκε νόημα στην ύλη και επαναστάτησε, αναγκάζοντάς με να αποδυθώ στην έρευνα για την αλήθεια.

Όργανο της έρευνας ήταν το μυαλό μου. Άλλο όργανο δεν διέθετα. Αλλά το μυαλό μου ήταν γήινο, υλιστικό, στραμμένο στις επιστημονικές αποδείξεις, αμφισβητούσε κάθε πτήση της διαίσθησης και της φαντασίας. Το πρώτο φως μέσα στο σκοτάδι μου ήταν ένα βιβλίο του Γιούγκ που με βεβαίωσε ότι η εσωτερική αναζήτηση μπορεί να γίνει αντικείμενο επιστημονικής έρευνας και τα ευρήματα να αποδειχτούν εμπειρικά. Με αυτή τη βεβαιότητα, άρχισα να παρακολουθώ –με επιστημονική αντικειμενικότητα- τις κινήσεις του εσωτερικού μου και να τις καταγράφω. Παρ’ όλα αυτά βρισκόμουν σε πυκνό σκοτάδι, μόνο που σε λίγο αυτό έχασε κάτι από την πυκνή σκοτεινιά του, ενώ το μικροσκοπικό φωτάκι στο κέντρο έδειξε κάποια δειλά σημεία αύξησης. Τον παχύ δακτύλιο από σκότος που περιέβαλε το μικροσκοπικό φως στο κέντρο τον ονόμασα «σώμα και σκιά θανάτου» ή «σαπίλα». Αυτός ο σκοτεινός δακτύλιος με χώριζε από τις άλλες μονάδες της ζωής και της φύσης, με απομόνωνε μέχρι ασφυξίας. Με την πάροδο του χρόνου, όσο συνειδητοποιούσα καλύτερα τον θανάσιμο κλοιό του, τόσο πιο έντονη γινόταν η απέχθειά μου γι’ αυτόν. Η απέχθεια αυτή πολλές φορές μου προκαλούσε ακόμα και σωματική ναυτία.

Ο μαύρος δακτύλιος έλεγε «εγώ», αλλά δεν ήταν ο εαυτός μου. Απλώς προσποιούταν ότι ήταν. Όλες του οι έλξεις, οι απώσεις, οι επιθυμίες, οι φόβοι, οι επιδιώξεις ήταν ζωώδεις, κάτω από το ανθρώπινο, δεν λογάριαζαν τις άλλες μονάδες, δεν μπορούσαν να συσχετισθούν με κανένα τρόπο και με τίποτα. Με άλλα λόγια ο δακτύλιος ήταν το άλφα και το ωμέγα του εγωκεντρισμού, ενώ το Εγώ, ο πραγματικός εαυτός, ασφυκτιούσε στο βάθος και κινδύνευε να συνθλιβεί κάτω από τους πυκνούς και σκοτεινούς όγκους του εγωκεντρισμού.

Αργότερα, ύστερα από σκληρή δουλειά και απανωτές κρίσεις, σωματικές και μη, το εσωτερικό μου πήρε την παρακάτω μορφή:

Το σκοτάδι είχε αποκτήσει κάποια διαφάνεια και ο κεντρικός πυρήνας από φως είχε αυξηθεί σημαντικά. Σε κάποια μεταγενέστερη  φάση, τα πράγματα παρουσίασαν την παρακάτω εικόνα:

Από τα ανοίγματα του διχτυωτού μπορούσε τώρα πια ο πραγματικός εαυτός να επικοινωνεί με τους άλλους. Με την αύξηση του κεντρικού φωτός, η έλξη προς τον φωτεινό πυρήνα όσων διέθεταν έναν, αύξαινε ενώ, αντίστοιχα, δυνάμωνε η απέχθεια προς τη σαπίλα του σκοτεινού περιβλήματος. Επίσης διαπίστωσα έμπρακτα ότι οι περισσότεροι από αυτούς που διαθέτουν, ανεπίγνωστά τους, ένα φωτεινό βάθος, πολεμούν με μανία κάθε ιδέα περί φωτός, συνασπιζόμενοι με το σκοτεινό περίβλημά τους. Πολύ συχνά, ένας έντονα φωτεινός πυρήνας περιβάλλεται από μια πολύ σκληρή και σκοτεινή κρούστα που είναι στραμμένη στην αντίθετη κατεύθυνση απ’ ότι το φως. Και το συνηθέστερο είναι η επικράτηση του σκοτεινού δακτυλίου, ο οποίος περισφίγγει το φως  μέχρι του τελικού αφανισμού του. Με άλλα λόγια, αυτό ονομάζεται «ψυχικός θάνατος». Και όσοι συνασπίζονται με το σκότος ενάντια στο εσωτερικό φως, ε.α.υ.τ.ο.κ.τ.ο.ν.ο.ύ.ν.

Σοφία Άντζακα – Ιερός Γάμος 7

Διαπιστώνουμε από την παραπάνω περιγραφή της Σοφίας πόσο δύσκολη είναι η μάχη του εσωτερικού πυρήνα φωτός κατά του σκότους του εγωκεντρισμού. Οι περισσότεροι άνθρωποι βρισκόμαστε σε μεγάλη πλάνη αφού θυσιάζουμε τον πραγματικό αλλά καταποντισμένο εαυτό μας, για να ζήσουμε κάτι ψεύτικο. Για να ευχαριστήσουμε το τομάρι μας, για να ικανοποιήσουμε τα πάθη μας, για να κερδίσουμε σε βάρος των άλλων, για να πετύχουμε την αναγνώριση. Κι αυτό ακριβώς το τομάρι που πιστεύουμε για εαυτό μας, είναι που σκεπάζει μια εστία από φως που ποθεί να επιστρέψει σε κάποιον χαμένο παράδεισο, γεμίζοντάς μας με νοσταλγία και με μια αίσθηση ματαιότητας γύρω από όλες τις δραστηριότητές μας και όλες τις σχέσεις μας. Για όσο λοιπόν καιρό θα εστιάζουμε στο «τομάρι», στο πεπερασμένο, στο θνητό και όχι στον πυρήνα του φωτός αποκλείουμε την αληθινή ευδαιμονία και γαλήνη από τη ζωή μας. Ίσως αυτό να εννοεί ο Χριστός όταν μας παροτρύνει να αναζητούμε πρώτα τη Βασιλεία των Ουρανών. Αν επιτύχουμε πρώτα την ένωση με το Άπειρο ίσως αργότερα να κερδίσουμε και το πεπερασμένο το οποίο εντάσσεται μέσα στο Άπειρο. Αντίθετα η εστίαση στο πεπερασμένο, αποκλείει την πρόσβαση στο Άπειρο, καταδικάζοντας έτσι το πεπερασμένο στη στενότητα των ορίων του που γρήγορα εξαντλούνται. Γι’ αυτό οι ερωτευμένοι, που περιμένουν από τον έρωτα να τους δώσει το Άπειρο, γρήγορα απογοητεύονται. Δεν τους περνά καθόλου από το νου ότι αντί να κυνηγούν τον έρωτα, θα έπρεπε να κυνηγούν το Άπειρο. 

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...