Αν θέλουμε Ειρήνη...

Για να ολοκληρωθεί λοιπόν ο εσωτερικός μας Ναός, να γιγαντωθεί και να γίνει Παγκόσμιος, όπως άλλωστε τον ονειρευόμαστε, ο αγώνας και η πάλη αρχίζει πάντα ενάντια στον μεγαλύτερό μας εχθρό: τον ίδιο τον εαυτό μας. «Νίκαν αυτόν εαυτόν, πασών νίκη πρώτη και άριστη», έλεγε ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης.

2015 - Καλή ή κακή χρονιά ;

Μια ακόμα χρονιά πέρασε. Μια χρονιά όπου κυριάρχησε το άγχος, η κατάθλιψη, τα προβλήματα στις σχέσεις, η ασυνειδησία, η κρίση. Μια καινούργια χρονιά δειλά ξεπροβάλλει. Ίδιες ευχές, ίδιοι πόθοι, ίδιες ελπίδες copy-paste με τις περσινές που έμειναν ανεκπλήρωτες οι περισσότερες, καθώς η ζωή δεν έχει καμιά υποχρέωση να εκπληρώσει αυτά που ευχόμαστε. Και τώρα τι; Τι μπορούμε να περιμένουμε ότι θα αλλάξει με την έλευση της νέας χρονιάς; Τι λέτε να μας φέρει το 2015; Πως θα είναι άραγε το αύριο;

Μακάρι να γινόμασταν και πάλι παιδιά...

Κοντά παντελόνια, ξέφρενο παιχνίδι στην αλάνα, το παγωτό να κολλάει καθώς λιώνει, οι πρησμένες αμυγδαλές από την ακόρεστη επιθυμία της δροσιάς και οι πρησμένες αμυγδαλές της μητέρας από της φωνές της. Οι ποδηλατάδες για εξερεύνηση στην άλλη άκρη της πόλης – κόσμου και το άγχος της επιστροφής στο ζεστό αεράκι στα τελευταία λαμπυρίσματα του μορυχού ήλιου. Η μυρουδιά της μητέρας που ξεχείλιζε το σπίτι και η έκρηξη αγάπης, ασφάλειας και σιγουριάς μέσα στην ζεστή της αγκαλιά την ώρα της κατσάδας. Τότε που ο καιρός δεν μας πείραζε γιατί αλλάζαμε το παιχνίδι σε κάτι διαφορετικό, σε κάτι νέο πιο συναρπαστικό. Τότε που τα χρήματα τα χρησιμοποιούσαμε και δεν μας πολύ ένοιαζε αν δεν τα είχαμε στην τσέπη. Τότε που οι αισθήσεις λειτουργούσαν στο μέγιστο και αισθανόμασταν το υγρό χώμα, το ανακάτωμα των αρωμάτων στο μικρό μπακάλικο, βλέπαμε τις αλλαγές στο φυλλοβόλημα των δέντρων. Τότε που δεν αναλύαμε τις καταστάσεις αλλά τις συνθέταμε. Τους τσακωμούς με το αντίθετο φύλλο που κατέληγαν στα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς. Τότε που είχαμε φίλους γιατί μας ταίριαζαν και θεωρούσαμε ότι η φιλία θα αντέξει για πάντα άδολη στο πέρασμα του χρόνου και μείς δε θα γεράσουμε ποτέ.

Οι άνθρωποι ζουν μέσα στον τάφο τους

Κάθε αλλαγή δημιουργεί φόβο, επειδή κάθε αλλαγή σε βάζει μέσα στο άγνωστο, μέσα σε έναν παράξενο κόσμο. Αν δεν αλλάζει τίποτα και αν μένουν τα πάντα στατικά, δεν θα νιώθεις ποτέ κανένα φόβο. Αυτό σημαίνει ότι, αν είναι τα πάντα νεκρά, τότε δεν θα φοβάσαι.

Η αξία της εναρμόνισης με τη χαλαρότητα της ζωής

 

Ο κόσμος μας· τόσο όμορφος, τόσο τέλεια πλασμένος! Γιατί όμως τόσος πόνος γύρω μας; Η δυστυχία των ανθρώπων ολοένα μεγαλώνει. Η αθλιότητα των ανθρώπων έρχεται σε τραγική αντίθεση μ’ αυτή την ομορφιά του κόσμου. Η αντίθεση όμως δεν υπάρχει στον ίδιο τον εξωτερικό κόσμο· η αντίθεση υπάρχει μόνον μέσα  στο μυαλό του ανθρώπου. Γιατί λοιπόν το μυαλό μας δημιουργεί τόση δυστυχία;

Πώς θα αλλάξω τον κόσμο;

Πολλές φορές, οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό που καλούμε ως εσωτερική αναζήτηση φτάνουν σε ένα σημείο μιας σαφούς βελτίωσης από την πρότερη κατάσταση τους. Τότε τους πλημυρίζει χαρά και ένας υφέρποντας εγωισμός. Η χαρά πηγάζει από την αίσθηση της προσέγγισης της πληρότητας. Η εκδήλωση του εγωισμού όμως εκπορεύεται από την μεσοβέζικη κατάσταση που βιώνουμε. Ούτε ασυνείδητος ούτε συνειδητός. Αυτή η ανάμικτη κατάσταση μας ωθεί ακούσια σε μία έπαρση με ταυτόχρονη ανάγκη να μοιραστούμε με άλλους αυτό που πιστεύουμε πως κατακτήσαμε.  

Γιατί δεν αλλάζουμε

Ποιό το αντίθετο της ζωής; Με μεγάλη ευκολία και με περισσό θάρρος θα απαντούσε κάποιος στην ερώτηση, μα φυσικά ο θάνατος! 

Έχουμε την έμφυτη τάση να καταπιανόμαστε με πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Έχουμε γονιδιακή μας προίκα αυτό το ειδέναι, την ροπή προς το γνωρίζειν. Έχουμε βρει πολλούς τρόπους να προσπερνάμε την περατότητα των αισθήσεων μας και να αντιλαμβανόμαστε το μη ευκλείδειο περιβάλλον μας, δηλαδή το σύμπαν. Έχουμε αποδώσει ορισμούς σε πολλές πτυχές της πεπερασμένης μας ανθρώπινης ζωής, αλλά τι μας εξασφαλίζει για την ορθότητα των μη αποδεδειγμένων μας συμπερασμάτων; Συμπεράσματα ανεπιβεβαίωτα και αναπόδεικτα μόνο ως εικασίες μπορούμε να τα παρουσιάσουμε. Εικασίες που τις περισσότερες φορές τείνουν στην δεισιδαιμονία. Δυστυχώς όμως παρά την πρόοδο μας δεν έχουμε δώσει όλες τις απαντήσεις για το πεδίο και τον χώρο για τον οποίο ζούμε, συνεπώς θα ήταν ριψοκίνδυνο να αποδεχτούμε θεωρίες και κανόνες για το μετά την ζωή.

Με άδεια την φαρέτρα από αποδείξεις περί του μετά την ζωή ας επικεντρωθούμε πρωτίστως να ανακαλύψουμε τι είναι ζωή. Μια ζωή που την κρατάμε στα χέρια μας, την ζούμε. Ο ορισμός της ζωής είναι και αυτός δύσκολος, οπότε ας βαδίζουμε ψάχνοντας τι δεν είναι ζωή ή καλύτερα τι είναι αυτό που στερεί την ζωή ή ακόμα καλύτερα αυτό που περιορίζει την βίωση της.

Μήπως περιορίζει την ζωή μας κάποιος νόμος, μήπως η δομή της κοινωνίας, μήπως η οικονομία ή ΕΜΕΙΣ; Αλλά τι σημαίνει αλήθεια ο περιορισμός της ζωής; Ο περιορισμός αυτός δεν έγκειται στην ελευθερία του πράττειν, γιατί αν το καλοσκεφτούμε έχουμε την απεριόριστη ελευθερία να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Σκεφτείτε το μια στιγμή. Είμαστε ελεύθεροι να πράξουμε ακόμα και ενάντια σε ήθη και νόμους, άσχετα κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τις συνέπειες. Άρα ο μόνος μας περιορισμός είναι τελικά στην δική μας προσωπική αλλαγή ή στην αυτοεπιλογή και αυτοδιάθεση μας. Μεγαλώσαμε με μη και με πρέπει και αυτά είναι η τροχοπέδη της αλλαγής. Αλλά ποια η δύναμη των πρέπει; Τι μεγάλη δύναμη ασκείται πάνω μας από τους σύνηθες κανόνες; Από πού πηγάζει και αντλείται αυτή η ισχύς των φρένων πάνω στην αλλαγή; 

Η πηγή της ισχύος είναι ο φόβος! 

Το δισάκι με τα μάγια που μας κρατάει δεμένους περιέχει μόνο φόβο. 

Όλη μας η ζωή άρχεται από τον φόβο. Ο φόβος είναι αυτός που μας στερεί την απόλαυση του δώρου της ζωής. Είμαστε σε μια σχέση και δεν την ρουφάμε στιγμή στιγμή επειδή φοβόμαστε μήπως η σχέση τελειώσει ή η σύντροφός μας απατήσει. Παίζουμε ποδόσφαιρο με το παιδί μας και δεν διασκεδάζουμε με τον φόβο μήπως πέσει και χτυπήσει.  Ζούμε σε ένα υπέροχο σπίτι αλλά δεν το απολαμβάνουμε με τον φόβο κάποιας τράπεζας. Έχουμε ένα καινούριο αμάξι και δεν το χαιρόμαστε με τον φόβο μιας γρατσουνιάς. Τα παραδείγματα είναι πολλά τόσο σε υλικό επίπεδο όσο και σε ανθρώπινο.

Μπορεί να μην είμαστε ικανοί να ορίσουμε τι είναι ζωή ή τι υπάρχει πέρα από αυτή, αλλά μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε γιατί δεν την απολαμβάνουμε. Δυστυχώς έχει κάνει κατάληψη στην σκέψη μας ο φόβος. Όλες οι σκέψεις μας παράγονται με καταλύτη τον φόβο. Το μυαλό μας ακατάσχετα παράγει σενάρια μελλοντικά βάση του φόβου. Ενώ, όταν καθόμαστε τα πόδια μας είναι ακίνητα εφόσον δεν τα χρειαζόμαστε το ίδιο δεν ισχύει για την σκέψη. Η σκέψη είναι πάντα παρούσα ακόμα και τις στιγμές που δεν την έχουμε ανάγκη και όχι μόνο είναι παρούσα αλλά συγγράφει και σενάρια τρόμου, σαν τις ταινίες. Πώς λοιπόν να ηρεμήσουμε αλλά και πώς να πάρουμε αυτήν την έρμη απόφαση για αλλαγή; 

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε λοιπόν γιατί η ιστορία του ανθρώπινου είδους χαρακτηρίζεται από φθόνο, μισαλλοδοξία, ατέλειωτους πολέμους, κοινωνικές ανισομέρειες κ.ο.κ.. Όλα τα δεινά πηγάζουν από την ύπαρξη του φόβου, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε ανά τους αιώνες ως μέσο επιβολής και ως γνώμονας κρίσης και κριτικής.

Όπως προείπαμε ο φόβος στερεί το δρέπισμα των καρπών της ζωής και μας αποτρέπει από την πολυπόθητη προσωπική αλλαγή. Αλλά και ο ίδιος ο φόβος έχει έναν πατέρα τιτάνα. Τον φόβο θανάτου. 

Τελικά φτάνουμε στο απότοκο συμπέρασμα πως η ανάγκη του γνωρίζειν πηγάζει από την ανάγκη μας να δώσουμε απαντήσεις πάνω στο άγνωστο πεδίο του θανάτου. Όσο αντιλαμβανόμαστε την ματαιότητα της προσπάθειας, αφού οι απαντήσεις δεν μας πείθουν, τόσο η αναζήτηση για γνώση εντείνεται. Οι ερωτήσεις για το άγνωστο της δημιουργίας αλλά και το τέλος της εμμένουν, η έλλειψη ασφαλών και ικανοποιητικών απαντήσεων διαιωνίζουν τον φόβο του αγνώστου και συνεπώς δυναμώνουν τον γεννήτορα όλων, τον φόβο του ανεξερεύνητου θανάτου.  

Έχουμε παρατηρήσει ότι το ανθρώπινο μυαλό για να λειτουργήσει επιζητά την ασφάλεια. Την έστω σε θεωρητικό επίπεδο ασφάλεια. Για παράδειγμα όταν έχουμε ένα σημαντικό ραντεβού το μυαλό πριν την συνάντηση κατασκευάζει όλα τα πιθανά σενάρια συζήτησης δίνοντας όλες τις πιθανές απαντήσεις στα θέματα που θα προκύψουν. Αυτός είναι ο λόγος που το μυαλό δεν σιγάζει ποτέ. Βέβαια τα συνήθη σενάρια είναι καταστροφολογικά αφού αυτά βρίσκονται στο πεδίο του αγνώστου και πρέπει να προβλεφτούν.

Βάση της παραπάνω λειτουργίας, το μυαλό εντάσσει στον χώρο του αγνώστου κάθε επικείμενη αλλαγή και καθετί νέο. Το άγνωστο που ενκρύπτεται σε κάθε νέα κατάσταση της ζωής μας συνειρμικά εντάσσεται και ταυτίζεται από το μυαλό μας με τον άγνωστο θάνατο. Κάθε νέα κατάσταση απαιτεί την φόνευση του παλιού και τον βηματισμό στο άγνωστο. Κάθε απώλεια είναι ένας μικρός θάνατος όπως όλοι μας έχουμε πει κάποια στιγμή της ζωής μας. Αυτός είναι ο λόγος που μας τρομοκρατεί ακόμα και η σκέψη κάποιας αλλαγής που θα μας τραβήξει έξω από το γνωστό και την πεπατημένη κατάσταση. Έτσι προτιμάμε την δεδομένη μας κατάσταση και ανεχόμαστε ή δεν βλέπουμε την τωρινή μας μιζέρια και τον πόνο που ενδεχομένως βιώνουμε. Ο πόνος, άσχετα αν είναι αφόρητος πολλές φορές, εδράζετε στο πεδίο του γνωστού, του σίγουρου και του ασφαλούς. 

Στο μεταίχμιο αυτό, της αντίληψης ότι κάτι μου πάει λάθος αλλά και φοβάμαι το άγνωστο της αλλαγής, η σκέψη λειτουργεί ως τροχοπέδη. Γι’ αυτό το λόγο σε αυτές τις στιγμές θα πρέπει να σιγάζουμε την σκέψη και να δίνουμε περισσότερο χώρο στην πίστη και να αφηνόμαστε στο κύμα της αλλαγής. Ο παραγκωνισμός της σκέψης είναι αναγκαίος όταν αυτή είναι αχαλίνωτη, η τακτική αυτή όμως δεν είναι πανάκεια για όλο μας τον βίο αλλά ένα ¨κόλπο¨ για την δεδομένη προσπάθεια.

Ας αφεθούμε λοιπόν στην προσπάθεια μας προς την κάθε αλλαγή που επιζητάμε, τόσο σε εσωτερικό επίπεδο όσο και σε εξωτερικό. Ας προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε τον πόνο και ας απολαύσουμε το δώρο της ζωής. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~