Καθημερινοί τρομοκράτες

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αντιμετωπίσουμε τα βάσανά μας. Μια πολύ κοινή στρατηγική είναι η προσπάθειά μας να τα ξεφορτώσουμε σε κάποιον συνάνθρωπό μας. Βραχυπρόθεσμα αυτό μοιάζει με το ανθρώπινο ισοδύναμο της σειράς υπαιτιότητας σε μια φάρμα: το αφεντικό σας βάζει τις φωνές∙ εσείς φωνάζετε στο παιδί σας∙ το παιδί σας κλωτσάει το σκύλο. 

Αν θέλουμε Ειρήνη...

Για να ολοκληρωθεί λοιπόν ο εσωτερικός μας Ναός, να γιγαντωθεί και να γίνει Παγκόσμιος, όπως άλλωστε τον ονειρευόμαστε, ο αγώνας και η πάλη αρχίζει πάντα ενάντια στον μεγαλύτερό μας εχθρό: τον ίδιο τον εαυτό μας. «Νίκαν αυτόν εαυτόν, πασών νίκη πρώτη και άριστη», έλεγε ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης.

Η σύζευξη των Αντιθέτων

Στον Εκκλησιαστή διαβάζουμε: «Όλα τα πράγματα έχουν δύο πόλους, τον ένα ενάντια στον άλλο». 

Φως-σκοτάδι, Χαρά-λύπη, πείνα-κορεσμός. Είναι αξεχώριστα, μολονότι το ένα φαίνεται να είναι ενάντια στο άλλο, δηλαδή δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο, όπως δεν μπορείς να έχεις ένα ραβδί με μια μόνο άκρη. Τα αντίθετα, αν τα ονομάσουμε δεξί και αριστερό εξασκούν δύναμη εναλλάξ. Προσέξτε πως αν έχουμε ένα εκκρεμές και έχει μετακινηθεί απόλυτα στα δεξιά, το δεξί γίνεται πάρα πολύ αδύναμο, και αρχίζει να έχει δύναμη το αριστερό, και αντίστροφα.

Συναισθηματική ωρίμανση

“Αν κάποιος σου δώσει ένα αναμμένο κάρβουνο κι εσύ δεν το πάρεις, σε ποιανού το χέρι μένει ;”

Αυτό που λέει ή κάνει ο άλλος, όσο άσχημο κι αν είναι, δεν μπορεί στην πραγματικότητα να μας ενοχλήσει ή να μας εξοργίσει αν δεν το επιτρέψουμε εμείς. Ο μόνος τρόπος να μας ενοχλήσει είναι μέσω της σκέψης μας. Για παράδειγμα, όταν θυμώσουμε, ακολουθούμε τρία στάδια:

Πήραμε τη ζωή μας λάθος…

«Δεν αποκλείεται οι περισσότεροι από μας

να έχουμε φάει τον λωτό της λησμοσύνης

γι’ αυτό και δεν σπαράζουμε

από το νόστο του Οδυσσέα»

Είναι εκείνες οι μοναχικές στιγμές ηρεμίας και προσήλωσης που ακούμε την εσωτερική μας φωνή να επιμένει πως η ζωή που ζούμε είναι λάθος. Είναι μια ζωή που άλλοι μας πρότειναν κι εμείς ασυνείδητα από τότε αναγκαστήκαμε να ακολουθήσαμε. Την ακολουθήσαμε γιατί νομίσαμε ότι έτσι θα γινόμασταν σπουδαίοι, θα αποκτούσαμε αξία και θα δίναμε νόημα στη ζωή μας. Κάποιος μας χάρισε την ζωή μας, κι εμείς αρχίσαμε να την σπαταλούμε στο βλέμμα και τα θελήματα των άλλων….

Εποικοδομητικές διαφωνίες

Η συνάντηση δυο προσωπικοτήτων είναι σαν την επαφή δύο χημικών συστατικών· αν υπάρξει αντίδραση τότε και οι δύο μεταμορφώνονται.  

– Κάρλ Γιουγκ

Συχνά στις σχέσεις φτάνουμε σε ένα σημείο που αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει καμιά αλληλοκατανόηση με τον σύντροφό μας. Και όχι μόνο αυτό αλλά νοιώθουμε πως όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε την δική μας “πλευρά της ιστορίας”, ο άλλος δεν πρόκειται με τίποτα να την καταλάβει. Τσακωμοί, διαφωνίες ή απλά έντονες συζητήσεις μπορεί να προκύψουν, κάτι που είναι ανθρώπινο, στην προσπάθεια να γίνουμε κατανοητοί ή να κατανοήσουμε εμείς τους αγαπημένους μας.

Η απελευθέρωση από το άγχος

Η ζωή μας, ας το παραδεχτούμε, απλώς συμβαίνει. Συμβαίνει και συνοδεύεται από αμείλικτες ευθύνες. Χρειαζόμαστε χρήματα για να επιβιώσουμε, για να φροντίσουμε τα παιδιά μας, για να διατηρήσουμε την υγεία μας και για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς που η κυβέρνηση χωρίς καμία λύπηση ακατάπαυστα μας ταχυδρομεί. Συνέχεια πρέπει κάτι να φροντίσουμε, κάτι να κυνηγάμε, με κάτι να αγχωθούμε. Και μόλις διανοηθούμε να ξεστομίσουμε ότι επιτέλους τα έχουμε όλα δρομολογήσει, ότι όλα τα έχουμε βάλει σε μια σειρά, εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός ένας οικογενειακός φίλος μπροστά μας, να μας περιγράψει γλαφυρά την τελευταία καταστροφή που του χτύπησε την πόρτα και να  μας ζητήσει τη συνδρομή μας στο πρόβλημά του. Μοιάζει σαν να έχει γίνει το άγχος, τρόπος ζωής για τους περισσότερους από μας.

Όταν ο εχθρός επιτίθεται…

Τα άτομα που μας προξενούν θυμό είναι μια ισχυρή πηγή σοφίας, καθώς φέρνουν στο φως τα αδύνατα σημεία μας και γίνονται καθρέπτης στον οποίον κοιταζόμαστε. Ο Αριστοφάνης έλεγε ότι «οι σοφοί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά από τους εχθρούς τους».

Σε ψάχνει το Νόημα της Ζωής…

…και δεν σε βρίσκει. Κρύβεσαι ή μήπως άλλαξες διεύθυνση και παρέλειψες να το δηλώσεις;

Άσε το χάος να σε οδηγήσει

Είναι αυτό το παράξενο συναίσθημα που σου σφίγγει το στομάχι, όπως όταν κολυμπάς αρκετή ώρα και νιώθεις την ανάγκη τα πόδια σου να αγγίξουν κάτι στέρεο αλλά το νερό είναι βαθύτερο απ’ το ύψος σου. Πίστεψε με, δεν υπάρχει τίποτα σταθερό εκεί έξω για να κρατηθείς…

Αέναη ανάπτυξη

Το Κόκκινο Σύννεφο, ο περίφημος αρχηγός της φυλής, φωνάζει μια μέρα μπροστά του τους τρεις γιους του. Αισθάνεται ότι γερνάει και πρέπει να διαλέξει διάδοχο. Η φυλή δεν μπορεί να έχει τρεις αρχηγούς. Αν του συμβεί κάτι, ένας και μόνο θα πρέπει να τον διαδεχθεί, κι είναι δική του η ευθύνη να αποφασίσει ποιος.

Μακάρι να γινόμασταν και πάλι παιδιά...

Κοντά παντελόνια, ξέφρενο παιχνίδι στην αλάνα, το παγωτό να κολλάει καθώς λιώνει, οι πρησμένες αμυγδαλές από την ακόρεστη επιθυμία της δροσιάς και οι πρησμένες αμυγδαλές της μητέρας από της φωνές της. Οι ποδηλατάδες για εξερεύνηση στην άλλη άκρη της πόλης – κόσμου και το άγχος της επιστροφής στο ζεστό αεράκι στα τελευταία λαμπυρίσματα του μορυχού ήλιου. Η μυρουδιά της μητέρας που ξεχείλιζε το σπίτι και η έκρηξη αγάπης, ασφάλειας και σιγουριάς μέσα στην ζεστή της αγκαλιά την ώρα της κατσάδας. Τότε που ο καιρός δεν μας πείραζε γιατί αλλάζαμε το παιχνίδι σε κάτι διαφορετικό, σε κάτι νέο πιο συναρπαστικό. Τότε που τα χρήματα τα χρησιμοποιούσαμε και δεν μας πολύ ένοιαζε αν δεν τα είχαμε στην τσέπη. Τότε που οι αισθήσεις λειτουργούσαν στο μέγιστο και αισθανόμασταν το υγρό χώμα, το ανακάτωμα των αρωμάτων στο μικρό μπακάλικο, βλέπαμε τις αλλαγές στο φυλλοβόλημα των δέντρων. Τότε που δεν αναλύαμε τις καταστάσεις αλλά τις συνθέταμε. Τους τσακωμούς με το αντίθετο φύλλο που κατέληγαν στα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς. Τότε που είχαμε φίλους γιατί μας ταίριαζαν και θεωρούσαμε ότι η φιλία θα αντέξει για πάντα άδολη στο πέρασμα του χρόνου και μείς δε θα γεράσουμε ποτέ.

Πόσο απέχει η λύτρωση ;

Βαδίζοντας μέσα στο δάσος ο Βούδας συνάντησε κάτω από ένα δέντρο έναν άνδρα που διαλογιζόταν τόσο πολύ καιρό που τα μυρμήγκια είχαν καλύψει εντελώς τα πόδια του.

“Πες μου φωτισμένε”, ρώτησε ο άνδρας τον Βούδα μόλις τον είδε, “πόσο απέχει η λύτρωση για μένα;”

“Τέσσερις ζωές ακόμη” του απάντησε ο Βούδας.

Μόλις άκουσε την απάντηση ο άνδρας έπεσε σε κατάθλιψη. “Έχω ξεχάσει πόσο χρόνο διαλογίζομαι”, διαμαρτυρήθηκε, “και πρέπει να περιμένω άλλες τέσσερις ζωές;”

Ο χτύπος της καρδιάς

Αν κάποιος δε βαδίζει στο ρυθμό των συντρόφων του,

ίσως αυτό συμβαίνει επειδή ακούει ένα διαφορετικό τύμπανο.

Αφήστε τον να χορεύει

στους ήχους της μουσικής που εκείνος ακούει,

όποιο κι αν είναι το μέτρο της,

όσο αλλιώτικο κι αν είναι,

όσο μακρινό.

Ισορροπία

Κάποιος που ήθελε να απαλλαγεί από τα βάσανα της καθημερινότητας, πήγε σε ένα βουδιστικό ναό κι αναζήτησε τη βοήθεια ενός δασκάλου. «Δάσκαλε», του είπε, «αν κάνω τέσσερις ώρες διαλογισμό την ημέρα, σε πόσο καιρό θα πετύχω την υπέρβαση;

Ο δάσκαλος τον κοίταξε κι αποκρίθηκε: «Με τέσσερις ώρες διαλογισμό την ημέρα, ίσως πετύχεις την υπέρβαση σε δέκα χρόνια».

Με τη σκέψη ότι μπορεί να αφιερώσει περισσότερο ακόμα χρόνο για την επίτευξη του σκοπού του, ο άνδρας είπε: «Δάσκαλέ μου, με οχτώ ώρες διαλογισμό την ημέρα, σε πόσο χρόνο θα πετύχω την υπέρβαση;»

Ο δάσκαλος τον κοίταξε πάλι κι αποκρίθηκε: «Με οχτώ ώρες διαλογισμό την ημέρα, ίσως πετύχεις την υπέρβαση σε είκοσι χρόνια».

«Μα θα μου πάρει περισσότερο χρόνο αν διαλογίζομαι πιο πολύ;» ρώτησε εκείνος απορημένος.

Κι ο δάσκαλος απάντησε: «Δεν βρίσκεσαι εδώ για να θυσιάζεις τη χαρά της ζωής. Βρίσκεσαι εδώ για να ζεις, για να είσαι ευτυχισμένος και για να αγαπάς. Αν σου αρκούν δυο ώρες διαλογισμού αλλά εσύ αφιερώνεις οχτώ, το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να εξαντλείσαι, να χάνεις το νόημα των πραγμάτων και να μην απολαμβάνεις τη ζωή. Δίνε πάντα τον καλύτερο εαυτό σου κι ίσως κάποτε μάθεις ότι άσχετα από το πόσο χρόνο αφιερώνεις στο διαλογισμό, μπορείς να ζεις, να αγαπάς και να είσαι ευτυχισμένος».

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η αλλαγή είναι "ΆΛΛΗ ΓΗ"

Όλοι ψάχνουμε κάτι, όλοι επιζητάμε κάτι νέο, μια αλλαγή. Καρτερικά ελπίζουμε να αλλάξουν τα πράγματα ή καλύτερα να αλλάξουν τα πράγματα κάποιοι άλλοι.

 

Ορισμένοι έχουν αντιληφθεί πως η κάθε είδους αλλαγή ξεκινάει από το άτομο, δηλαδή από τον ίδιο μας τον εαυτό. Έτσι έχουμε αυτούς, τους αναζητητές, που ψάχνουν μέσα τους αυτήν την αλλαγή. Τελικά, είναι ακόμα λιγότεροι αυτοί που καταφέρνουν την πολυπόθητη αλλαγή.

Κάποτε ένας καθηγητής πανεπιστημίου επισκεύτηκε έναν δάσκαλο για να τον ρωτήσει περί της θεωρίας του Ζεν. Αφού ο δάσκαλος τον καλοδέχτηκε του πρότεινε να του προσφέρει τσάι. Έφερε ο δάσκαλος μια τσαγιέρα ζεστό τσάι και δυο φλυτζάνια. Καθώς σέρβιρε τον επισκέπτη του ο δάσκαλος γέμισε το φλυτζάνι αλλά συνέχισε να ρίχνει τσάι, μέχρι που ο καθηγητής δεν άντεξε και του φώναξε πως το φλυτζάνι του έχει ήδη γεμίσει και το τσάι χύνετε. Τότε ο δάσκαλος με πραότητα του είπε: πώς θέλεις να σου μιλήσω για το ζεν αν δεν μου δώσεις χώρο;

Πώς λοιπόν προαναμέλπουμε μια εσωτερική αλλαγή χωρίς να τις χαρίσουμε τον ανάλογο χώρο. Χώρο τον οποίο τον γεμίζουμε με τις μέχρι τώρα μας διαμορφώσεις, των χαρακτήρα μας, τις προκαταλήψεις μας, τις συνήθειες μας, την μόρφωση μας, το Εγώ μας! 

Η αλλαγή που ψάχνουμε είναι άλλη γη !  Είναι έξω από τα καθιερωμένα, είναι έξω από τα κοινά, είναι έξω από όλα όσα ξέρουμε, έχουμε διδαχθεί, διαβάσει ή βιώσει! Θα πρέπει να αδειάσουμε από όλα όσα μας γεμίζουν για να δώσουμε χώρο και αέρα στο καινούριο να ανθίσει! Πρέπει να αφεθούμε στην ροή να μας παρασύρει, ούτως η άλλως τα νέα μέρη δεν είναι γνωστά. Το ταξίδι προς το άγνωστο απαιτεί πίστη και απαγκίστρωση από την ως τώρα γνώση η οποία είναι πεπερασμένη και αχρείαστη για το επόμενο βήμα. Ας τολμήσουμε το επόμενο βήμα ξεκολλώντας από την μετέωρη στάση του πελαργού! 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Έφυγα...

Ένας μεγάλο, άναρχο ποτάμι είναι η ζωή. Προς τα πού κατευθύνεται; Που θέλει να φτάσει; Ποιος είναι τελικά ο σκοπός της; Ας είμαστε σε εγρήγορση, ας παρατηρήσουμε με ενάργεια, ας εμβαθύνουμε πίσω από τα γεγονότα και ίσως αν το θελήσει ο ουρανός να μάθουμε. Ίσως να αντιληφθούμε ότι κάθε τι που μας συμβαίνει, είναι ένα διδακτικό μάθημα που συνεισφέρει στην εξέλιξη μας. Κάθε πόνος, κάθε δάκρυ, κάθε στεναχώρια, δεν είναι παρά ένας βράχος στη  ροή του ποταμού της ζωής και υποκρύπτει μια προσκόλληση που εμποδίζει την ελεύθερη ροή του. Κάποιες φορές μάλιστα ο βράχος αλλάζει τη ροή του ποταμού διευκολύνοντας τη διέξοδό του προς τη θάλασσα. Αυτός είναι ο ύψιστος και αμείλικτος νόμος της ζωής. Αλλοίμονο σε εκείνους που αγκιστρώνονται σε ανθρώπους, σε  καταστάσεις ή γεγονότα, προβάλλοντας υποκριτικές δικαιολογίες για να μην αλλάξουν,  αρνούμενοι να κυλίσουν στο ρεύμα του μεγάλου ποταμού της εξέλιξης. Οτιδήποτε εμποδίζει αυτή τη ροή θα παραμεριστεί σύντομα χωρίς έλεος. Το ποτάμι θα καταλήξει έτσι κι αλλιώς στη θάλασσα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το καθυστερήσουμε. Και να υποφέρουμε.

Σφάλισα αυτή την πόρτα πίσω μου μια για πάντα. Κι έφυγα ! Έφυγα μην αντέχοντας την  υποκρισία, την ματαιοδοξία, το ψέμα και την ασυνειδησία στη ζωή μου. Ήλθε η ώρα να αλλάξω στάση ζωής. Έφυγα κι άφησα πίσω μου το παλιό, το νεκρό, το χιλιοειπωμένο που δεν γίνεται ποτέ πράξη, που δεν οδηγεί πουθενά. Δεν άκουσα παρά τα σπλάχνα μου που με καλούσαν να προχωρήσω. Υπάρχει μια αλάνθαστη φωνή μέσα μας που όταν την ακούσουμε δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία για το τι πρέπει να κάνουμε. Γύρισα τα νώτα μου στο σκοτάδι για να αναζητήσω το αληθινό φως. Ίσως βέβαια η πράξη μου αυτή να θεωρήθηκε φυγή και να πλήγωσε κάποιους συνοδοιπόρους. Λυπήθηκα στην αρχή γι’ αυτούς που δε θέλουν να δουν το προφανές. Τι πλήγωσα όμως στα αλήθεια; Τίποτα παραπάνω από το εγωκεντρικό και το ψεύτικο που επιμένει να ζει μέσα τους και με επιθανάτια αγωνία προσπαθεί να διατηρήσει τα ηνία. Ίσως, σκέφτομαι, να δημιουργήθηκε με αυτό το πλήγμα μια δυνατότητα, ένα ρήγμα, ένα άνοιγμα ώστε να εισέλθει μια ακτίνα από το άσβεστο φως της αλήθειας, ενώ συγχρόνως ελευθέρωσα τον εαυτό μου από την λανθασμένη αυτή προσκόλληση που με κρατούσε πίσω. Είναι εγκληματικό να συντηρεί κανείς το κατώτερο ον μέσα στον εαυτό του ή μέσα στους άλλους. Οφείλει να το σκοτώσει το συντομότερο δυνατόν. Ας αδράξουμε αυτή την ευκαιρία λοιπόν κι ας πορευτούμε εν ειρήνη. 

Τώρα, ελεύθερος πια από σκονισμένες αλυσίδες και κούφιους,  ολοφάνερα ματαιόδοξους, χωρίς αντίκρισμα χαρακτηρισμούς, παρακολουθώ με έκπληξη, ταπεινότητα κι ευγνωμοσύνη τα θαύματα που ο ποταμός της ζωής απλόχερα ξεδιπλώνει καθημερινά μπροστά μου. Ευχαριστώ…

Υ.Γ.

Από ότι σε σκλαβώνει, 

από ότι σε σκοτώνει, 

από ότι σε περιορίζει, 

από ότι σε ελαττώνει από αυτό που αληθινά είσαι…

Απομακρύνσου !

Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση είναι ότι υπάρχει ακόμη χρόνος.

Δεν υπάρχει.

Σπάσε τις αλυσίδες σου τώρα κι άσε το ποτάμι της ζωής να σε παρασύρει.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...