«Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν. Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντα
επιμελέστατος. Και θα επιμείνω…» - Κ. Καβάφης
Αυτό το μικρό σατόρι,
αυτό το μικρό άνοιγμα προς την άλλη διάσταση, η σύνδεση με την πηγή αγάπης που
συνεχώς αναβρύζει, η σύντομη κοινωνία με το Θείο εσωτερικό φως, με τον Ανώτερο,
δε θα μπορούσα να το ανταλλάξω με όλα τα
πλούτη του κόσμου.
Τι κι αν έχεις κερδίσει
όλα τα υλικά αποκτήματα που υπάρχουν, αν μέσα σου αισθάνεσαι κλεισούρα, στέγνα
κι ερημιά;
Τι κι αν έχεις σ’ όλον τον κόσμο ταξιδέψει αν
δεν έχεις πραγματοποιήσει το εσωτερικό γαλήνιο ταξίδι της ψυχής;
Τι κι αν καυχιέσαι για τις
πνευματικές σου κατακτήσεις αν δεν έχεις γνωρίσει την αληθινή αγάπη;
Τώρα, ειρηνευμένος μέσα
στη μορφή, ατενίζω με λαχτάρα την επανασύνδεση με το Άμορφο. Τώρα πια δεν
πιστεύω, γνωρίζω. Η πίστη, πόσο κατώτερη δύναμη από τη γνώση είναι τελικά! Η
πίστη κρύβει μέσα της την αμφιβολία. Κι όσο πιο δογματική, όσο πιο φανατισμένη
είναι, τόσο μεγαλύτερη αμφιβολία υποκρύπτει. Γι’ αυτό ο φανατικός επιτίθεται
λυσσαλέα στις αντίθετες απόψεις. Θέλει να τις εξαφανίσει γιατί έτσι πιστεύει
ότι θα γλιτώσει από τις αμφιβολίες του. Η βιωματική γνώση είναι απελευθέρωση.
Απελευθέρωση από τα δόγματα. Απελευθέρωση από την αμφιβολία.
Όταν γευτείς την ύπαρξη
αυτής της απερίγραπτης οντότητας μέσα σου, δεν μπορείς με τίποτα πλέον να την
ξεχάσεις κι αποκτάς την δυνατότητα να στρέφεσαι όποτε νιώθεις την ανάγκη προς τα
μέσα και να την ξαναβρίσκεις.
Δημήτρης Στογιαννίδης
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
