Ελάτε !

 

“Μολονότι υπάρχουν πολλά μονοπάτια αναζήτησης, η αναζήτηση παραμένει πάντα η ίδια.”

Το παραπάνω απόφθεγμα προέρχεται από τον Jalaluddin Rumi, τον Σούφι φιλόσοφο και ποιητή του εικοστού αιώνα, ο οποίος είναι επίσης γνωστός ως ο εμπνευστής των λεγόμενων «περιστρεφόμενων δερβίσιδων». Μυστικιστής με ανοιχτό και πλούσιο πνεύμα, ο Ρουμί ήταν ένας εξαίρετος δάσκαλος πνευματικής ανάπτυξης και διέθετε εξαιρετική δύναμη πειθούς. Στα γραπτά του δεν αποκλείει κανέναν, ούτε και απορρίπτει οποιοδήποτε θρησκευτικό δόγμα ή σκέψη. Οι ιδέες του απευθύνονται εξίσου στους Σούφι όσο και στους Μουσουλμάνους, στους Βουδιστές, στους Εβραίους, στους Χριστιανούς, ακόμα και στους άθεους. Ο Ρουμί υποστηρίζει πως όλοι μπορούν να ανέλθουν στο υψηλότερο επίπεδο της ύπαρξης, στην ανώτατη και απόλυτη τελειότητα. Να πως εκφράζει την ιδέα αυτή σε ένα από τα ποιήματά του:

Ελάτε! Ελάτε, όποιοι κι αν είστε· ελάτε !

Άπιστοι, ευλαβείς, άθεοι, δεν έχει σημασία·

το δικό μας δεν είναι ένα καραβάνι απόγνωσης,

το δικό μας είναι ένα καραβάνι ελπίδας!

Μπορεί να έχετε παραβεί τους όρκους σας χίλιες φορές!

Ελάτε! Παρ’ όλα αυτά· ελάτε !

Μια μικρή ώθηση χρειάζεται για να ξεκινήσει το πνευματικό ταξίδι και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Τώρα είναι ο κατάλληλος χρόνος. Εδώ είναι ο κατάλληλος τόπος. Όσοι πιστοί και άπιστοι προσέλθετε λοιπόν.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

“Κινήσου προς τα μέσα αλλά όχι με τον τρόπο που σε κάνει ο φόβος να κινείσαι” – Ρουμί

Οι λέξεις του Σουφιστή Μύστη Ρουμί είναι τεράστιας σημασίας. Υπήρξαν πολλοί λίγοι άνθρωποι που συγκίνησαν και μεταμόρφωσαν τόσες καρδιές όσο ο Τζαλαλουντίν Ρουμί. Λέεο ο Όσσο για την παραπάνω ρήση:

Μην κινείσαι με τον τρόπο που ο φόβος σε κάνει να κινείσαι.

Κινήσου με τον τρόπο που η χαρά σε κάνει να κινείσαι – όχι μέσα από το φόβο, γιατί όλες οι λεγόμενες θρησκείες βασίζονται στο φόβο. Ο Θεός τους δεν είναι τίποτα παρά φόβος και ο παράδεισος και η κόλασή τους δεν είναι τίποτα παρά προβολές του φόβου και της απληστίας.

Η δήλωση του Ρουμί είναι πολύ επαναστατική: Μη κινείσαι από φόβο.

Όλες οι θρησκείες λένε στον κόσμο, «Να φοβάστε τον Θεό!»

Ο Μαχάτμα Γκάντι συνήθιζε να λέει, «Δεν φοβάμαι τίποτα εκτός από τον Θεό.» Όταν το άκουσα αυτό είπα ότι ήταν η πιο ανόητη δήλωση που μπορούσε κάποιος να κάνει. Μπορεί να φοβάσαι τον οποιονδήποτε, αλλά τον Θεό μην τον φοβάσαι γιατί ο μόνος τρόπος που μπορείς να τον πλησιάσεις είναι μέσα από αγάπη. Ο Θεός δεν είναι πρόσωπο αλλά ο συμπαντικός παλμός της καρδιάς. Αν μπορείς να τραγουδήσεις με αγάπη, να χορέψεις με αγάπη… μια συνηθισμένη πράξη όπως το να στροβιλιστείς λόγω της αγάπης… Η χαρά και η γιορτή είναι αρκετές για να φτάσουν το ενδόμυχο άδυτο της ανθρώπινης οντότητας και της ύπαρξης.

Όλοι βιώνετε τη ζωή σας μέσα από τον φόβο.

Οι σχέσεις σας γίνονται από φόβο. Ο φόβος είναι τόσο συντριπτικός – σαν σκοτεινό σύννεφο που σκιάζει τη ζωή σας – αφού λέτε πράγματα που δεν θέλετε να πείτε, αλλά ο φόβος σας κάνει να τα πείτε. Κάνετε πράγματα που δεν θέλετε αλλά ο φόβος σας αναγκάζει. Λίγη εξυπνάδα είναι αρκετή για να δείτε…

Εκατομμύρια άνθρωποι λατρεύουν πέτρες σκαλισμένες από τους ίδιους. Έφτιαξαν τους Θεούς τους κι ύστερα τους λάτρεψαν. Πρέπει να είναι μέσα από μεγάλο φόβο, γιατί που μπορεί να βρεις το Θεό; Ο πιο εύκολος τρόπος είναι το να σκαλίσεις έναν Θεό σε όμορφο μάρμαρο και να τον λατρέψεις. Και κανείς δεν νομίζει ότι αυτό είναι καθαρή ανοησία, γιατί όλοι το κάνουν με διαφορετικούς τρόπους – κάποιος στο ναό και κάποιος στο τζαμί – και κάποιος στη συναγωγή, δεν έχει διαφορά. Η ουσία είναι η ίδια, πως ότι κάνεις το κάνεις από φόβο – οι προσευχές σου είναι γεμάτες φόβο.

Ο Ρουμί κάνει μια επαναστατική, εξαιρετική δήλωση: «Κινήσου προς τα μέσα, άλλα όχι με τον τρόπο που σε κάνει ο φόβος να κινείσαι.» Τότε, ποιος είναι ο τρόπος να κινηθεί κανείς προς τα μέσα; Γιατί να μην κινηθείς παιχνιδιάρικα; Γιατί να μην κάνεις τη θρησκεία σου χαρά; Γιατί να είσαι τόσο σοβαρός; Γιατί να μην κινηθείς γελώντας; - όπως ακριβώς τα μικρά παιδιά που τρέχουν χαρούμενα πίσω από τις πεταλούδες χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη αιτία. Απλά η χαρά των χρωμάτων και η ομορφιά των λουλουδιών και των πεταλούδων είναι αρκετή – και είναι τόσο χαρούμενα.

Σε κάθε εικοσιτετράωρο βρες λίγες στιγμές δίχως φόβο, πράγμα που σημαίνει ότι εκείνες τις στιγμές δεν ζητάς τίποτα. Δεν ζητάς καμιά ανταμοιβή και δεν ανησυχείς για καμιά τιμωρία, απολαμβάνεις απλά το στροβίλισμα, το πέρασμα προς τα μέσα.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ο Κατάλληλος Ρυθμός

Λένε για κάποιο διάσημο δάσκαλο Σούφι που έμενε πολλά χρόνια σε μια ερημική περιοχή και αποφάσισε να πάει ένα περίπατο στην κοντινή πόλη.

Αφού επέστρεψε πίσω είπε στο μαθητή του: «Είμαι γεμάτος από χαρά! Υπήρχε τόση αρμονία! Όλη η πόλη, τα δέντρα, τα κτίρια, οι άνθρωποι υμνούσαν τον Αγαπημένο! Είμαι τόσο χαρούμενος!»

Τα λόγια του σοφού γέροντα έβαλαν σε σκέψεις το νεαρό μαθητή του: «Τι όμορφα! Θα πρέπει να πάω και να δω μήπως κι εγώ μπορέσω να βρω κάτι παρόμοιο…»

Έτσι, ο μαθητής πήγε στην πόλη. Αφού κάθισε και περιπλανήθηκε στους δρόμους γύρισε πίσω και είπε στο γέροντα: «Ήταν απαίσια! Πόσο τρομερός ο κόσμος αυτός είναι! Όλοι μοιάζουν να εχθρεύονται ο ένας τον άλλον. Αυτή ήταν η εικόνα που αντίκρισα. Δεν ένιωσα τίποτε πέρα από θλίψη λες και ολόκληρη η ύπαρξη μου να είχε κομματιαστεί…»

«Πράγματι…» του απάντησε ο δάσκαλός του, «έχεις δίκιο».

«Μα τότε εξήγησέ μου…», είπε όλο απορία ο νεαρός, «γιατί εσύ ήσουν τόσο ενθουσιασμένος όταν πήγες στην πόλη, ενώ εγώ δεν μπόρεσα να το αντέξω και νιώθω να έχω γίνει κομμάτια;»

«Δεν μπορείς» απάντησε τότε ο σοφός, «επειδή δεν βάδισες με το ρυθμό που βάδισα εγώ μέσα στην πόλη».

Αν αισθανόμαστε θλιμμένοι, απογοητευμένοι, εκνευρισμένοι ή οτιδήποτε άλλο αρνητικό, τότε βλέπουμε τον κόσμο μέσα απ’ αυτό το συναισθηματικό πεδίο, και ο κόσμος θα μας φαίνεται θλιβερός, απογοητευτικός ή εκνευριστικός. Δεν μπορούμε να δούμε τίποτα καλό μέσα από ένα πεδίο αρνητικών συναισθημάτων. Όχι μόνο το αρνητικό μας πεδίο μαγνητίζει περισσότερη αρνητικότητα, αλλά δε θα βρούμε ποτέ τη διέξοδο απ’ ό,τι μας προβληματίζει μέχρι να αλλάξουμε το πώς αισθανόμαστε. Και το να αλλάξουμε το πώς αισθανόμαστε είναι εύκολο συγκριτικά με το να τρέχουμε πέρα δώθε, πασχίζοντας να αλλάξουμε τις εξωτερικές συνθήκες. Ούτε όλη η προσπάθεια του κόσμου δεν είναι αρκετή για να αλλάξει τις περιστάσεις. Αλλάζοντας όμως τα συναισθήματά μας, θα αλλάξουν και οι εξωτερικές συνθήκες. Δεν μιλάμε για λήθαργο και ψευδαισθήσεις εδώ αλλά για συνειδητότητα. Συνειδητότητα Ψυχής!

«Η δύναμη εκπορεύεται από μέσα μας, αλλά για να την λάβουμε, πρέπει πρώτα να την εκπέμψουμε»

Τσαρλς Χάανελ

Όταν κάποιος περιβάλλεται από ένα μαγνητικό πεδίο χαράς, μπορούμε να νιώσουμε τη χαρά του να μας αγγίζει από την άλλη άκρη ενός δωματίου. Οι άνθρωποι που είναι δημοφιλείς και έχουν ελκυστική προσωπικότητα είναι απλά αυτοί που, ως επί το πλείστον, αισθάνονται καλά. Το πεδίο ευφορίας που τους περιβάλλει είναι τόσο μαγνητικό ώστε έλκει τον καθένα και το καθετί. Που βρήκε αυτή τη δύναμη ο δάσκαλος της ιστορίας. Έμενε πολλά χρόνια σε μια ερημική περιοχή διαβάζουμε. Αποσυνδέθηκε από το νου του και συνδέθηκε με την Ύπαρξη. Βρήκε τη δύναμη στην αληθινή του φύση.

«Θολό νερό - αν μείνει ακίνητο, γίνεται διαυγές»

Λάο Τσε

Για να αντικρύσουμε ακτίνες της αλήθειας πρέπει να περιορίσουμε τη ροή των σκέψεων μας. Ο διαλογισμός είναι η διαδικασία που μας συνδέει μ’ αυτή την δύναμη που δεν είναι άλλη από τη δύναμη της αγάπης. Όσο περισσότερο εκπέμπουμε αγάπη και αισθανόμαστε καλά, τόσο ενισχύεται η μαγνητική έλξη του πεδίου μας και συνάμα επεκτείνεται, ελκύοντας ό,τι και όποιον μας είναι προσφιλής!

«Όταν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο αγαπήσουν ο ένας τον άλλο, οι δυνατοί δε θα καταδυναστεύουν του αδύναμους, οι πολλοί δε θα καταπιέζουν τους λίγους, οι πλούσιοι δε θα περιγελούν τους φτωχούς, οι αξιοσέβαστοι δε θα περιφρονούν τους ταπεινούς και οι πανούργοι δε θα εξαπατούν τους άδολους»

Μο Τζου – Κινέζος Φιλόσοφος

Η αγάπη είναι η δύναμη που συνδέει τα πάντα. Ας προσπαθήσουμε να αντλήσουμε από τα βάθη της ύπαρξής μας όσο περισσότερη από αυτή τη δύναμη μπορούμε, έτσι ώστε στις δύσκολες εξωτερικές συνθήκες που βιώνουμε, να βαδίζουμε με τον κατάλληλο ρυθμό του μύστη της ιστορίας μας.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τα άσπρα και μαύρα πουλιά

Πριν χρόνια το 1933, ο άγνωστος για πολλούς αλλά σημαντικός σούφι δάσκαλος Τιέρνο Μποκάρ, που ζούσε στο Μαλί (Δυτική Αφρική), είπε αυτή την πολύ διδακτική ιστορία στους μαθητές του:

Οι άνθρωποι, στις σχέσεις τους μεταξύ τους, μπορούν να παρομοιαστούν με δύο αντικριστούς τοίχους με δυο αντικριστούς τοίχους. Κάθε τοίχος είναι διάτρητος από πολλές μικρές τρύπες στις οποίες φωλιάζουν άσπρα και μαύρα πουλιά. Τα μαύρα πουλιά είναι αρνητικές σκέψεις και μοχθηρές σκέψεις. Τα άσπρα πουλιά είναι αγαθές και καλές σκέψεις.

Τα άσπρα πουλιά, εξαιτίας του σχήματός και του μεγέθους τους, μπορούν να μπαίνουν μόνο στις τρύπες που είναι για άσπρα πουλιά. Το ίδιο ισχύει και για τα μαύρα. Τώρα, ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δυο άνδρες που πιστεύουν ότι είναι εχθροί. Ας ονομάσουμε τον ένα Γιουσούφ και τον άλλον Αλή.

Ο Γιουσούφ, πεισμένος μια μέρα ότι ο Αλή θέλει το κακό του, νιώθει να κυριεύεται από θυμό απέναντί του και του στέλνει αρνητικές σκέψεις, γεμάτες μίσος. Κάνοντάς το αυτό, απελευθερώνει ένα μαύρο πουλί και την ίδια στιγμή μια τρύπα από τον τοίχο του μένει κενή. Το μαύρο πουλί του πετάει προς τον Αλή και ψάχνει μια άδεια τρύπα στο μέγεθός του για να φωλιάσει εκεί. Εάν ο Αλή δεν έχει στείλει ένα δικό του μαύρο πουλί στον Γιουσούφ, αν δηλαδή δεν έχει κάνει καμία αρνητική σκέψη γι’ αυτόν, τότε καμιά από τις τρύπες του δε θα είναι κενή. Έτσι, μη βρίσκοντας μέρος για να φωλιάσει, το μαύρο πουλί του Γιουσούφ αναγκαστικά θα επιστρέψει στην αρχική του φωλιά, κουβαλώντας μαζί του το κακό με το οποίο είχε φορτιστεί, κακό το οποίο καταλήγει στον Γιουσούφ…

Όμως ας υποθέσουμε ότι και ο Αλή έχει στείλει μια κακή σκέψη. Κάνοντας κάτι τέτοιο, ελευθερώνει μια τρύπα στον τοίχο του στην οποία μπορεί να φωλιάσει πλέον το μαύρο πουλί του Γιουσούφ, εκπληρώνοντας την καταστροφική αποστολή του. Την ίδια στιγμή το μαύρο πουλί του Αλή πετάει προς τον Γιουσούφ και βρίσκοντας την άδεια τρύπα φωλιάζει κάνοντας τα ίδια. Έτσι, τα δύο μαύρα πουλιά φέρνουν σε πέρας το έργο τους, που είναι η καταστροφή του στόχου τους.

Όμως μόλις η αποστολή τους έχει ολοκληρωθεί, το καθένα επιστρέφει στη βάση του, γιατί όπως είναι γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια, καθετί επιστρέφει στην πηγή του. Έτσι στο τέλος, ο δημιουργός μιας κακής σκέψης, πλήττεται ταυτόχρονα από το μαύρο πουλί του εχθρού του αλλά και το δικό του, που επιστρέφει στη φωλιά του.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα άσπρα πουλιά. Εάν στέλνουμε μόνο καλές σκέψεις στον εχθρό μας ενώ ο ίδιος απευθύνει αρνητικές σκέψεις σε μας, τότε τα μαύρα του πουλιά μη βρίσκοντας μέρος σε μας να φωλιάσουν θα επιστρέφουν σε εκείνον που τα έστειλε. Όσο για τα άσπρα πουλιά που κουβαλούν αγαθές σκέψεις και στέλνουμε στον εχθρό μας, εν δεν βρίσκουν άδεια τρύπα εκεί να φωλιάσουν θα επιστρέψουν σε μας φορτισμένα με όλη τη θετική ενέργεια που κουβαλούν.

Έτσι αν στέλνουμε μόνο καλές σκέψεις, αυτές θα επιστρέψουν δυναμωμένες σε μας και θα αγγίζουν βαθιά τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Να γιατί πρέπει πάντα να ευλογείτε και να επιθυμείτε το καλύτερο τόσο για τους εχθρούς όσο και για τους φίλους σας. Με αυτό τον τρόπο, η ευλογία όχι μόνο πηγαίνει προς τον απέναντι εκπληρώνοντας τον κατευναστικό της σκοπό, αλλά επίσης επιστρέφει σε σας, κάποια μέρα, με όλο το καλό με το οποίο είχε φορτιστεί…

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Προνομιούχοι Εραστές

.

.

Το φεγγάρι είναι ο χορευτής
σε αυτή τη γιορτή της αγάπης.

.
Αυτός ο χορός του φωτός,

.

.

.

αυτή η ιερή ευλογία,
αυτή η θεία αγάπη,
μας ελκύει
σε έναν κόσμο πέραν
που μόνο οι εραστές μπορούν να δουν
μέσα από τα μάτια του φλογερού πάθους τους.

.
.

.

Είναι οι εκλεκτοί,
έχουν παραδωθεί.
Κάποτε ήταν μόρια φωτός
τώρα είναι ο ακτινοβόλος ήλιος.

Άφησαν πίσω
τον κόσμο των απατηλών παιχνιδιών.

.

.

.

Είναι οι προνομιούχοι εραστές
που δημιουργούν έναν νέο κόσμο
μέσα από τα μάτια
του φλογερού πάθους τους

.

Jalaluddin Rumi - The Privileged Lovers

Αν η σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους φτάσει σε πραγματικό βάθος, υπάρχουν κάποιες στιγμές που έρχονται χωρίς να τις επιδιώξει κανείς από τους δύο και είναι δώρα θεϊκά.

Αισθάνεσαι πως ρέεις χωρίς καμιά αντίσταση, πως δεν πατάς στην γη αλλά πετάς. Αισθάνεσαι τέτοια πληρότητα που θέλεις να την μοιραστείς όχι μόνο με τον σύντροφό σου αλλά με κάθε άνθρωπο πάνω στον πλανήτη.

Το ίδιο συναίσθημα μπορείς να το βιώσεις στο βαθύ διαλογισμό ή όταν παραδίδεσαι στη μαγεία του χορού και χάνεσαι μέσα σ’ αυτόν ή όταν αφήνεις τον Έρωτα να σε παρασύρει χωρίς όρους, χωρίς να νοιάζεσαι για τις συνέπειες. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις επιτυγχάνεται το ίδιο αποτέλεσμα. Το ΕΓΩ σου εξαφανίζεται !

Διαλογίσου λοιπόν, ερωτεύσου, χόρεψε, τραγούδα κι άφησε την αγάπη να συμβεί στη μέση του χορού, του τραγουδιού, του διαλογισμού, της προσευχής. Άφησε την αγάπη να συμβεί !

Αυτή η αγάπη θα έχει διαφορετική ποιότητα : την ποιότητα του θεϊκού.

The moon has become a dancer
at this festival of love.
This dance of light,
This sacred blessing,
This divine love,
beckons us
to a world beyond
only lovers can see
with their eyes of fiery passion.
They are the chosen ones
who have surrendered.
Once they were particles of light
now they are the radiant sun.
They have left behind
the world of deceitful games.
They are the privileged lovers
who create a new world
with their eyes of fiery passion.

Το Ένα Αληθινό Φως

Οι λάμπες είναι διαφορετικές,
αλλά το φως είναι το ίδιο.
Έρχεται απ' το Πέραν.
Αν συνεχώς κοιτάς τη λάμπα, χάθηκες.
Γιατί από ‘κει γεννιέται
το φαινόμενο της πολλαπλότητας
και του αριθμού.
Στερέωσε το βλέμμα σου στο φως
και θα απαλλαγείς απ' τη δυαδικότητα,
που είναι έμφυτη στο περιορισμένο σώμα.

.

Τζαλαλουντίν Ρουμί

.

.

Δείτε το βίντεο !

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Μα που πήγε ο παρατηρητής ?

Κάποτε ένας μεγάλος βασιλιάς μάζεψε τους σοφούς της αυλής του και τους είπε:

«Φτιάχνω ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι. Έχω το πιο όμορφο διαμάντι του κόσμου. Θέλω όμως να βάλω μέσα στο δαχτυλίδι ένα μήνυμα το οποίο θα μου φανεί χρήσιμο σε καιρό απόλυτης και μεγάλης απελπισίας. Το μήνυμα πρέπει να είναι μικρό για να χωράει κάτω από το διαμάντι.
Ήταν όλοι τους σοφοί και σπουδαίοι επιστήμονες. Έψαξαν τα βιβλία τους , σκέφτηκαν, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι.
O βασιλιάς είχε έναν γέρο υπηρέτη που ήταν σαν πατέρας του. Η μητέρα του βασιλιά πέθανε πολύ νέα κι από τότε τον πρόσεχε ο γέρος αυτός υπηρέτης. Ο βασιλιάς έτρεφε απέραντο σεβασμό και αγάπη γι΄αυτόν.
Ο υπηρέτης, λοιπόν, είπε του βασιλιά: «Δεν είμαι σοφός, ούτε επιστήμονας, ούτε καν σπουδαγμένος. Αλλά ξέρω το μήνυμα που ψάχνεις-γιατί υπάρχει μόνο ένα μήνυμα.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να στο δώσουν. Μπορεί να σου δοθεί μόνον από έναν μυστικιστή, από έναν άνθρωπο που έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του.
Στην μακρόχρονη παραμονή μου στο παλάτι γνώρισα λογιών λογιών ανθρώπους.

Κάποτε ένας τέτοιος φωτισμένος μυστικιστής ήταν προσκαλεσμένος του πατέρα σου και ήμουνα στις διαταγές του όλο το διάστημα που έμεινε εδώ. Όταν έφευγε, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης μου έδωσε αυτό το μήνυμα», και ο υπηρέτης το έγραψε σε ένα μικρό κομματάκι χαρτί, το τύλιξε και είπε του βασιλιά:
« Μην το διαβάσεις, μόνο κρύψτο μέσα στο δαχτυλίδι. Άνοιξε το μόνο όταν όλα τα άλλα που έχεις δοκιμάσει έχουν αποτύχει, όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμμία άλλη διέξοδος».

Και σύντομα ήρθε για τον βασιλιά μια τέτοια ώρα.

Ο βασιλιάς έχανε το βασίλειό του, εχθροί τον κυνηγούσαν κι αυτός κάλπαζε απελπισμένος πάνω στο άλογό του προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του. Ήταν μόνος, οι εχθροί πίσω του, αναρίθμητοι. Έφτασε σ΄ ένα μέρος που ήταν αδιέξοδο. Δεν μπορούσε να πάει ούτε μπροστά , ούτε πίσω.
Ξαφνικά, θυμήθηκε το δαχτυλίδι. Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί το οποίο απλά έγραφε:

«Και αυτό θα περάσει».
Καθώς διάβαζε, έμεινε σιωπηλός. Όλα σιώπησαν, μέσα του και γύρω του.
«Κι αυτό θα περάσει».
Και πέρασε.
Όλα περνούν, τίποτα δε μένει το ίδιο.
Οι εχθροί που τον κυνηγούσαν, πρέπει να χάθηκαν στο δάσος ή να πήραν λάθος κατεύθυνση. Έπαψαν να τον κυνηγούν.
Ο βασιλιάς ήταν ευγνώμων και στον υπηρέτη και στον άγνωστο μυστικιστή.

Αυτές οι λίγες λεξούλες αποδείχτηκαν θαυματουργές.

Ξανάβαλε το χαρτάκι μέσα στο δαχτυλίδι του, μάζεψε τα στρατεύματά του και κατάφερε να κυριέψει πάλι το βασίλειό του.
Όταν έμπαινε θριαμβευτής στην πρωτεύσουσά του, αισθανόταν μεγάλη περηφάνια. Όλοι γιόρταζαν ανά την επικράτεια, παντού ακούγονταν μουσικές και ο κόσμος χόρευε στους δρόμους. Ο πιστός υπηρέτης περπατούσε δίπλα του ανάμεσα στη συνοδεία του. Του είπε:

«Αυτή η στιγμή είναι επίσης κατάλληλη: ξαναδιάβασε το μήνυμα ».
Ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε.
«Τι εννοείς? Τώρα είμαι νικητής, οι υπήκοοί μου πανηγυρίζουν. Δεν βρίσκομαι σε απόγνωση. Δεν βρίσκομαι σε μια κατάσταση που να μοιάζει αδιέξοδη».
Ο γέρο-υπηρέτης απάντησε:
«Άκου. Αυτό είπε ο φωτισμένος εκείνος άνθρωπος και σε μένα τότε: αυτό το μήνυμα δεν είναι μόνο για ώρες απόγνωσης και απελπισίας. Δεν είναι μόνο για όταν αισθάνεσαι ή είσαι νικημένος. Είναι, επίσης, και για όταν είσαι θριαμβευτής. Όχι μόνο για όταν είσαι ο τελευταίος αλλά και για όταν είσαι ο πρώτος.».
Και ο βασιλιάς άνοιξε το δαχτυλίδι, διάβασε πάλι το μήνυμα.
«Και αυτό θα περάσει»,
και ξαφνικά η ίδια σιωπή μέσα του. Τα πλήθη εξακολουθούσαν να πανηγυρίζουν και να χορεύουν. Η υπερηφάνεια, η έπαρση, το εγώ του είχε εξαφανιστεί.

Όλα περνούν.
Ζήτησε από τον υπηρέτη του να έρθει και να καθίσει μαζί του και τον ρώτησε: « Υπάρχει τίποτα άλλο?
Όλα περνούν……
Το μήνυμά σου με βοήθησε αφάνταστα».
Ο πιστός υπηρέτης μίλησε ξανά:

« Το τρίτο πράγμα που ο σοφός εκείνος άνθρωπος είπε ήταν:
θυμήσου, κάθε τι περνάει, όλα περνούν.
Μόνο εσύ παραμένεις,
εσύ παραμένεις για πάντα ως μάρτυρας,
ως παρατηρητής».
Όλα περνούν, εσύ παραμένεις.
Εσύ είσαι η πραγματικότητα, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση. Υπάρχουν όμορφα όνειρα, υπάρχουν τρομαχτικοί εφιάλτες….Αλλά δεν έχει σημασία εάν είναι όνειρο ή εφιάλτης. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι αυτός που βλέπει το όνειρο.
Αυτος που βλεπει,
ο παρατηρητής,
ειναι η μοναδικη πραγματικοτητα.

ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΟΥΦΙ- ( κατά άλλους έχει βουδιστική προέλευση)

Phase Circle-Karunesh

ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ (What are we?)

Τι είμαστε;

Παραθέτω την παρακάτω ιστορία των Σούφι σχετικά με το παραπάνω ερώτημα.

Μια αλατένια κούκλα, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια μέχρι που σταμάτησε στην άκρη της θάλασσας. Είχε μαγευτεί από την υγρή κινούμενη μάζα που δεν έμοιαζε με τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε.

"Τι είσαι;" ρώτησε η αλατένια κούκλα.

"Έλα μέσα και δες μόνη σου" απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο.

Έτσι, η αλατένια κούκλα προχώρησε τσαλαπατώντας προς τα μέσα. Όσο πιο βαθιά προχωρούσε τόσο περισσότερο διαλυόταν μέχρι που έμεινε ένα μικρό κομματάκι από αυτή. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο μέρος της η κούκλα αναφώνησε με θαυμασμό.

"Τώρα ξέρω τι είμαι εγώ"

Είμαστε άραγε μεμονωμένες οντότητες, αλατένιες κούκλες προσδιοριζόμενες ονομαστικά, εθνικά, θρησκευτικά, πολιτιστικά ή μέρη της Ενότητας, μέρος της Θάλασσας, του Κοσμικού Ωκεανού;

Μεμονωμένα άτομα ή απλά μορφές ενέργειας διαφορετικές από των δίπλα αλλά Ενέργεια, απλές και διαφορετικές εκφράσεις του Θεού, μέρος του Θεού;

"O Bohlul και η γέφυρα" Μια Ακόμη Ιστορία των Σούφι

Το ωραίο σε αυτό εδώ το φιλοσοφικό καφενείο είναι ότι το άρθρο κάποιου φίλου σου δίνει την αφορμή να στοχαστείς, διαλογιστείς και «ψαχτείς» βρε αδελφέ λίγο παραπάνω.

Έτσι και εγώ με αφορμή το άρθρο του Φίλου Πλάτωνα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ακόμα μια ιστορία των Σιούφι.

«Ο Bohlul και η γέφυρα»
Ο Bohlul καθόταν σε μια γέφυρα, βλέποντας την ροή του ποταμού. Ο βασιλιάς τον είδε, και αμέσως διέταξε την σύλληψη του λέγοντας «η γέφυρα είναι για να περνάμε και όχι για να μένουμε σε αυτή
Τότε ο Bohlul κοιτάζοντας το βασιλιά του αποκρίθηκε «πρέπει να ρίξετε μια ματιά στον εαυτό σας πρώτα. Κοιτάξτε πόσο προσκολλημένος είστε και εσείς σε αυτή τη ζωή».

Το δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι όντως μένουμε προσκολλημένοι στα πάθη μας, τις αγωνίες μας, τον αγώνα μας για επιβίωση, επαγγελματική επιτυχία, κοινωνική καταξίωση, και μας διαφεύγουν ουσιαστικά πράγματα από τη ζωή όπως η πνευματική μας βελτίωση και η ολοκλήρωση μας σαν άνθρωποι. Θεωρούμε τα πάντα και κυρίως το αύριο δεδομένο και δεν ζούμε το σήμερα! Πόσοι από εμάς θέλαμε να δούμε τους δικούς μας, παίξουμε με τα παιδιά μας και ένα σωρό άλλα απλά πραγματάκια που θα μας χάριζαν χαρά και τα αφήνουμε για αύριο επειδή σήμερα κάτι μας προκύπτει; Πόσο σίγουροι είμαστε τελικά για αυτό το αύριο και πόσο προσκολημένοι σε αυτό «το κάτι που σχεδόν πάντα προκύπτει;»

Καλή σας μέρα λοιπόν και ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε λίγο παραπάνω τη στιγμή! Και φυσικά όλα αυτά τα λέω κατά κύριο λόγω για να τα ακούω ΕΓΩ!!!

Ο ποιητής και ο γιατρός

Μια ιστορία των Σούφι

.

Ένας ποιητής πήγε σε ένα γιατρό και του είπε :

«Είμαι πολύ άσχημα, έχω τρομερά συμπτώματα, νιώθω στενοχώρια, ταραχή, χέρια, πόδια, μαλλιά υποφέρουν»

Ο γιατρός του είπε : «Αληθεύει ότι δεν έχεις απαγγείλει ακόμη δημόσια την τελευταία ποιητική σου σύνθεση ;»

«Ναι αληθεύει» απάντησε ο ποιητής. «Πολύ καλά» απάντησε ο γιατρός, «κάθισε λοιπόν να μου απαγγείλεις τα τελευταία σου ποιήματα».

Ο ποιητής απάγγειλε τα ποιήματά του.

Ο γιατρός του ζήτησε να τα απαγγείλει ξανά και ξανά.

Τέλος του είπε : «Σταμάτα ! Τώρα είσαι μια χαρά. Αυτό που κρατούσες μέσα σου, επηρέαζε όλο σου το σώμα. Τώρα που το έβγαλες έξω είσαι πάλι καλά».

Πόσα ανεκδήλωτα συναισθήματα, όμορφα ή άσχημα, φυλάμε σαν αναμμένα κάρβουνα έτοιμα να μας πυρπολήσουν, μέσα μας ; Πόσες λάθος πεποιθήσεις έχουν πλημμυρίσει την ζωή μας ;

“Οι άνδρες δεν κλαίνε” και πνίγουμε την θλίψη

“Μην του/της δείχνεις αδυναμία – μην εκδηλώνεσαι” και θάβουμε την αγάπη

“Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται κρύο” και πλημμυρίζουμε με οργή

Κλάψε ! Δείξε την αγάπη σου ! Εκδήλωσε τον θυμό σου εκείνη τη στιγμή !

Διαφορετικά αυτό που καταπνίγουμε, αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθεί, με διάφορα σωματικά συμπτώματα, με μια σοβαρή αρρώστια, με μια κατάθλιψη.

Ίσως σε κάποιο ανεκδήλωτο συναίσθημα να οφείλεται κι αυτό το ανεξήγητο δάκρυ, που κάποιες φορές κυλάει κατά τη διάρκεια του διαλογισμού ή της χαλάρωσης …

Δεν είναι τυχαιο που τα συγκρατημένα άτομα είναι πάντοτε νευρικά γιατί βαθιά μέσα τους η ταραχή είναι ακόμη κρυμμένη. Εάν είσαι μη συγκρατημένος, ρέων, ζωντανός, τότε δεν είσαι νευρικός. Δεν υπάρχει θέμα νευρικότητας - οτιδήποτε συμβαίνει, συμβαίνει. Δεν έχεις προσδοκίες για το μέλλον, δεν δίνεις παράσταση. Τότε γιατί πρέπει να είσαι νευρικός;
.

Για να ελέγξεις αυτό το νου, πρέπει να παραμείνεις τόσο ψυχρός και παγωμένος, ώστε να μην επιτρέψεις καθόλου την ενέργεια ζωής να κινηθεί στα μέλη σου, στο σώμα σου. Εάν αφεθεί να κινηθεί η ενέργεια, αυτές οι καταπιέσεις θα βγουν στην επιφάνεια. Έτσι ακριβώς οι άνθρωποι έχουν μάθει πώς να είναι ψυχροί, πώς να αγγίζουν τους άλλους και στην ουσία να μην τους αγγίζουν, πώς να βλέπουν τους ανθρώπους και πάλι να μην τους βλέπουν.
.

Οι άνθρωποι ζουν με κλισέ - «Γεια σου. Πώς είσαι;» Κανένας δεν εννοεί κάτι. Αυτο είναι ακριβώς το πώς ν’ αποφύγεις την πραγματική συνάντηση δύο προσώπων.Οι άνθρωποι δεν κοιτάζουν στα μάτια τους άλλους, δεν κρατούν τα χέρια, δεν προσπαθούν να νοιώσουν ο ένας την ενέργεια του άλλου, δεν αφήνουν ο ένας τον άλλον να χυθούν - πολύ φοβισμένοι, κατά κάποιον τρόπο μόνο καταφέρνοντας να είναι ψυχροί και νεκροί, σ’ ένα ζουρλομανδύα.
.

Osho

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...