Η αέναος τιμωρία

Κανείς δε μπορεί να μας κακοποιήσει όσο ο ίδιος μας ο εαυτός. Πόσες φορές πρέπει να πληρώσουμε για ένα μας λάθος; Άπειρες φορές ή τόσες όσες θα χρειαστούν μέχρι να συγχωρήσουμε, να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Ενώ τα υπόλοιπα ζώα πληρώνουν μονάχα μια φορά για κάθε λάθος που κάνουν, ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο πάνω στη γη που πληρώνει χιλιάδες φορές για το ίδιο λάθος. Εμείς έχουμε ισχυρή μνήμη. Κάνουμε ένα λάθος, κρίνουμε τον εαυτό μας σύμφωνα με το προσωπικό σύστημα των πεποιθήσεων μας, τον θεωρούμε ένοχο και του επιβάλουμε την τιμωρία. Αν υπήρχε πραγματική δικαιοσύνη αυτό θα συνέβαινε μια φορά και θα αρκούσε. Ωστόσο εμείς κάθε φορά που θυμόμαστε το παράπτωμα, κρίνουμε ξανά τον εαυτό μας, τον ξανακαταδικάζουμε και τον τιμωρούμε ξανά και ξανά και ξανά…

Σ’ αυτή την αέναο τιμωρία συμβάλλουν δυστυχώς και οι συνοδοιπόροι μας. Αν είμαστε παντρεμένοι, ο σύντροφος μας σπεύδει να μας υπενθυμίσει κι αυτός το λάθος μας, ώστε να μας βοηθήσει να κρίνουμε πάλι τον εαυτό μας, να τον καταδικάσουμε και για άλλη μια φορά να τον τιμωρήσουμε. Πόσες φορές αλήθεια δεν κάνουμε τον σύντροφό μας ή το παιδί μας να πληρώσουν για το ίδιο λάθος; Κάθε φορά που θυμόμαστε το λάθος, τους κατηγορούμε ξανά και τους ποτίζουμε με όλο εκείνο το συναισθηματικό δηλητήριο που παράγει η αίσθηση της αδικίας κι έπειτα τους αναγκάζουμε να πληρώσουν για το ίδιο λάθος. Είναι δικαιοσύνη αυτό;

Νιώθουμε δυστυχώς την ανάγκη να είμαστε αποδεχτοί και αγαπητοί από τους άλλους γι’ αυτό και συνήθως καταρρέουμε ψυχολογικά όταν μας κρίνουν και τραυματίζουν την εικόνα που προσπαθούμε να χτίσουμε, αλλά δεν μπορούμε να δεχτούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Όσο περισσότερο αγαπάμε τον εαυτό μας, τόσο λιγότερο τον κακοποιούμε. Η αυτοκακοποίηση προέρχεται από την απόρριψη του εαυτού και αυτή με τη σειρά της προέρχεται από μια εικόνα του τέλειου που ποτέ δεν μπορούμε να φτάσουμε. Το πρότυπο της τελειότητας που έχουμε δημιουργήσει είναι ο λόγος για τον οποίο απορρίπτουμε τον εαυτό μας, ο λόγος για τον οποίο δεν αποδεχόμαστε ούτε τον εαυτό μας, ούτε τους άλλους όπως πραγματικά είναι.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ο Θεός είναι η Αγάπη με την οποία συγχωρώ

 

         

Ό,τι ο φόβος καταδικάζει η αγάπη το συγχωρεί.  Αυτή είναι η μαγεία της αγάπης.  Η συχώρεση διώχνει ότι παράγει ο φόβος. Η συγχώρεση είναι η σωτηρία της ψυχής, με την συγχώρεση  χάνονται οι ψευδαισθήσεις, με την συγχώρεση  αγγίζουμε την αγάπη  που είναι η  επίγνωση του Θεού.

Μάθε να συγχωρείς …!!! Περπάτησε στην φύση, άκου το νερό που κυλάει, άκου τη  φωνή του,  άκου τα πουλιά που κελαηδούν γύρω σου, δες τα χιλιάδες χρώματα, ξεχώρισε και μύρισε τα υπέροχα  αρώματα που σε περιβάλλουν όλα αυτά είναι για σένα μόνο για σένα… Τώρα πάρε βαθιές αναπνοές και βάλε όλα αυτά μέσα σου,  μαζί με τον αέρα της Γης και τον Αιθέρα του Σύμπαντος, είναι δικά σου, ανήκουν σε σένα..., είναι για σένα,  σκέψου, χωρίς θυμό, χωρίς εκδικητικότητα, χωρίς οργή, σκέψου μόνο  με αγάπη όλους  αυτούς που σε πλήγωσαν.

Σκέψου μέσα στην σιωπή και αγκάλιασε τους με αγάπη…  με πολύ αγάπη… ξεκίνα πρώτα από αυτόν που σου έκανε το μεγαλύτερο κακό και απελευθερώσου από τις κακές σκέψεις που γεμίζουν με δηλητήριο την ψυχή σου,  αφέσου και εμπιστεύσου… Ο Θεός τα πάντα  εν Σοφία εποίησεν..

Ο Θεός είναι η Αγάπη με την οποία  συγχωρώ

                                  

Ελεήμων Καρδιά

Κάποτε ζούσαν στην έρημο δυο Βεδουίνοι, ο Νάμπεκ κι ο Ντάγκαρ, που ήταν αχώριστοι φίλοι.

Ο Νάμπεκ είχε ένα άλογο που όμοιό του δεν υπήρχε. Ο Ντάγκαρ θαύμαζε το άλογο του φίλου του, όμως μέρα με τη μέρα άρχισε να το θέλει όλο και περισσότερο, που έφτασε να το βλέπει ακόμη και στον ύπνο του!

Είπε λοιπόν στο φίλο του ότι θα πλήρωνε όσο-όσο για να το αποκτήσει. Ο Νάμπεκ όμως αρνήθηκε, λέγοντας πως δε θα πουλούσε ποτέ το αγαπημένο του άλογο για κανένα τίμημα.

Μη μπορώντας ο Ντάγκαρ να το βγάλει από το μυαλό του, αποφάσισε να κάνει το άλογο δικό του με άλλο τρόπο. Μια μέρα ντύθηκε ζητιάνος και κάθισε σε ένα σημείο του δρόμου, απ’ όπου ήξερε ότι κάθε μέρα περνούσε ο φίλος του καβάλα στο περίφημο άλογο.

Πράγματι, μόλις πλησίασε ο Νάμπεκ, ο Ντάγκαρ με αλλαγμένη και αδύναμη φωνή ζήτησε βοήθεια, λέγοντας ότι είναι ένας διψασμένος και νηστικός φτωχός άνθρωπος. Ο Νάμπεκ, που δεν αναγνώρισε τον φίλο του, θέλοντας να βοηθήσει τον άνδρα που υπέφερε, τον ανέβασε στη σέλα του αλόγου και ξεκίνησε να τον πάει στη σκηνή του ώστε εκεί να τον φροντίσει.

Μόλις όμως ο Ντάγκαρ βρέθηκε πάνω στο άλογο, έριξε με μια δυνατή σπρωξιά κάτω τον Νάμπεκ και ξεκινώντας να καλπάζει, φώναξε στο φίλο του: «Δεν είμαι ζητιάνος! Είμαι ο Ντάγκαρ! Και δε θα πάρεις ποτέ πίσω το άλογό σου!

Ο Νάμπεκ χωρίς να κάνει βήμα, είπε στον Ντάγκαρ:

«Φίλε μου, το μόνο που σου ζητώ είναι να σταματήσεις για ένα λεπτό και να με αφήσεις να σου πω κάτι».

Ο Ντάγκαρ, βλέποντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση ο Νάμπεκ να τον φτάσει περπατώντας, σταμάτησε για να ακούσει.

«Συγχαρητήρια!» είπε στον κλέφτη ο Νάμπεκ. «Με τη θέληση του Θεού, είσαι πια ο ιδιοκτήτης αυτού του αλόγου. Όμως για ένα πράγμα προσεύχομαι: σε παρακαλώ, να μην πεις ποτέ σε κανέναν πως το απέκτησες!»

«Γιατί;» Ρώτησε απορημένος ο Ντάγκαρ.

«Γιατί αν οι άνθρωποι μάθουν τον τρόπο με τον οποίο με εξαπάτησες, δεν θα σταματήσουν ποτέ ξανά στη μέση της ερήμου για να βοηθήσουν έναν άνθρωπο που ζητά απεγνωσμένος φαγητό και νερό. Θα φοβούνται να τον πλησιάσουν και θα τον αφήσουν να πεθάνει. Αν η ιστορία αυτή μαθευτεί, το αποτέλεσμα θα είναι ότι στο εξής πολλοί άνθρωποι θα υποφέρουν σε όλο τον κόσμο…»

Ο Ντάγκαρ έμεινε σκεπτικός για λίγο ακούγοντας αυτά τα λόγια. Τελικά κατέβηκε από το άλογο και το επέστρεψε στον Νάμπεκ μετανιωμένος. Η φιλεύσπλαχνη καρδιά του Νάμπεκ τον συγχώρεσε αμέσως για το λάθος του και συμφιλιωμένοι οι δυο παλιοί φίλοι επέστρεψαν στις σκηνές τους. Η αγάπη νίκησε τον φθόνο.

Ελεήμων καρδιά έχει ο άνθρωπος που αναγνωρίζει ότι τα πάντα αλληλοσυνδέονται με ένα αόρατο δίχτυ σε έναν ατέρμονο ιερό χορό και έτσι φλέγεται από αγάπη για ολόκληρη την κτίση χωρίς να ξεχωρίζει το κάθε κτίσμα από τον εαυτό του. Εργάζεται δε αφιλοκερδώς για την μείωση του ανθρώπινου πόνου και την ανύψωση της συλλογικής συνειδητότητας.   

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...