Ο ήχος της σιωπής

Αφιερωμένο στους «σιωπηρούς» ανθρώπους που δύναμη και αδυναμία τους είναι η σιωπή. Έχουν κάνει τη σιωπή τους ποίηση και την έχουν στείλει στο σύμπαν. Είναι θύματα της βαρβαρότητας των καιρών. Αντιστέκονται, μαζεύουν τα κομμάτια τους, τους συνειρμούς τους, τις σκέψεις και τα όνειρά τους και ξεκινούν για τα μεγάλα πνευματικά ταξίδια.

Σιωπή...

 .

Μετά τον οχλαγωγικό συγχρωτισμό 

σαν χάδι ιαματικό

σαν βάλσαμο θαυματοποιό

σαν εξαγνιστικό φιλί

Διαλογισμός : Η λάθος πεποίθηση

Όταν οι άνθρωποι επιχειρούν να πειραματιστούν με τον διαλογισμό, συχνά διαμαρτύρονται ότι οι σκέψεις τους γίνονται ανεξέλεγκτες και αρχίζουν να τους επιτίθενται πιο άγρια από ποτέ. Όσοι όμως έχουν εντρυφήσει χρόνια στο διαλογισμό γνωρίζουν ότι αυτό είναι ένα πολύ καλό σημάδι για όσους είναι αρχάριοι στο διαλογισμό. Δεν είναι οι σκέψεις μας που έχουν γίνει πιο άγριες κι επιθετικές αλλά εμείς που έχουμε γίνει πιο ήσυχοι και καταφέρνουμε τελικά να αποκτήσουμε συνείδηση του πόσο θορυβώδεις ήταν οι σκέψεις μας πάντα. Αντί να αποκαρδιωνόμαστε λοιπόν και πολλές φορές να τα  παρατάμε, μπορούμε να προσπαθήσουμε να γίνουμε ακόμα περισσότερο παρόντες στη στιγμή και να συνεχίσουμε να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στην αναπνοή μας.

Έκκληση για βοήθεια

Παγιδεύτηκα θανάσιμα στην προσπάθεια μου, μέσα από αυτό που έχω, να προσδιορίσω αυτό που νόμιζα πως είμαι και ξέχασα εντελώς ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ. Θέλοντας να αυξήσω και να διατηρήσω την ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, τη δύναμη, το κύρος μου, το μόνο που κατάφερα ήταν να δημιουργήσω ένα τεράστιο έλλειμμα αληθινής ζωής, που συνεχώς από τότε μεγαλώνει, με αποτέλεσμα να μου διαφεύγει σήμερα εντελώς η ΟΥΣΙΑ. Για βοήθεια τώρα εκλιπαρώ, νοιώθοντας την ανάγκη να επανακτήσω την παιδική μου ζωντάνια, την φρεσκάδα της νεανικής μου ματιάς, την λαχτάρα μου να ερευνώ και να χάνομαι μέσα στην μαγεία αυτής της πλάσης. Ο φόβος, οι έγνοιες, η αμφιβολία αντικατέστησαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε μέσα μου και με κατέστησαν έναν απλό διεκπεραιωτή της πραγματικότητας. Αφαιρέθηκα και δεν πρόλαβα να δω τη ζωή με ορμή να πέφτει πάνω μου και να με ισοπεδώνει, αφήνοντας το κάθε ΤΩΡΑ μου άδειο από νόημα, χωρίς καμιά πλέον ουσιαστική αξία. Με λαχτάρα προσμένω εκείνες τις σπάνιες αληθινές στιγμές που ο νους μου θα σταματήσει την ακατάσχετη διαμαρτυρία του, που η εσωτερική μου φασαρία θα κοπάσει για λίγο ώστε να τολμήσω να αρχίσω πάλι να αναρωτιέμαι:

Φωνές ..φωνες..φω..ν…ε….ς…

Στο περιβόλι του Θεού που λέγεται Γη, περπατάς και ακούς Φωνές ..φωνες..φω..ν…ε….ς…, και οι ουρανοί μιλούν…… όμως χρειάζεται σιγή για να τους ακούσεις, οι ουρανοί μιλούν το βράδυ μέσα στη σιγαλιά, τότε που και τα άστρα συνθέτουν την αρμονία τους… Μα για να πιάσεις τη συμφωνία, πρέπει όλα να σωπάσουν, και γύρω σου και μέσα σου… οι φωνές της γης, ο θόρυβος της ψυχής σου.

Ο ουράνιος λόγος είναι μυστήριο, και το μυστήριο χρειάζεται ευλαβική σιγή για να το πλησιάσεις, να το ακούσεις.

Το μεγαλείο δεν αποκαλύπτεται μέσα στο θόρυβο και την ταραχή. Και όσα η ψυχή μας ανακάλυψε είναι τα Θεία υπερφυσικά Δώρα!!,  αν τα εκθέσουμε στην ταραχή και στη φλυαρία, πνίγονται. Αν ο άνθρωπος δεν αποφασίσει να κατασιγάσει το γήινο λόγο του, δε θα φτάσει ποτέ να ακούσει το μεγαλείο του Θεού, να απλώνει με το λόγο Του την ευδαιμονία του ουρανού στην καρδιά του. Είναι εκείνη η στιγμή που ο άνθρωπος  χρίεται Θείος...

Άνθρωπε υποκλίσου!

χρίεσαι διδάσκαλος !!

Ψίθυροι και Κραυγές

Ένας Ινδός δάσκαλος πήγε μια μέρα στον ποταμό Γάγγη για να κάνει μπάνιο με τους μαθητές του. Εκεί στις όχθες του ποταμού είδαν τα μέλη μιας οικογένειας να μαλώνουν μεταξύ τους και να φωνάζουν με θυμό ο ένας στον άλλον. Ο δάσκαλος γύρισε στους μαθητές του χαμογελώντας και ρώτησε: "Γιατί οι άνθρωποι φωνάζουν ο ένας στον άλλον;"

Οι μαθητές σκέφτηκαν για λίγο. Ένας από αυτούς είπε: Μήπως φωνάζουν επειδή χάνουν τη γαλήνη τους;

Είναι αλήθεια είπε ο δάσκαλος αλλά γιατί να  φωνάξεις όταν ο άλλος στέκεται πλάι σου; Θα μπορούσες να του πεις αυτό που θέλεις με ήπιο τόνο.

Οι μαθητές έδωσαν διάφορες απαντήσεις αλλά καμιά αρκετά ικανοποιητική. Αφού όλοι παραιτήθηκαν από την ερώτηση, τελικά ο δάσκαλος εξήγησε:

Όταν δυο άνθρωποι είναι θυμωμένοι μεταξύ τους, οι καρδιές τους απέχουν πολύ. Για να καλύψουν την απόσταση, πρέπει να φωνάξουν για να μπορέσουν να ακούσουν ο ένας τον άλλον. Όσο περισσότερο θυμωμένοι είναι, τόσο περισσότερο χρειάζεται να φωνάξουν για να καλύψουν τη μεγάλη απόσταση που τους χωρίζει.

Έχετε ποτέ σκεφτεί τι συμβαίνει όταν δυο άνθρωποι ερωτεύονται; Δε φωνάζουν ο ένας στον άλλο αλλά μιλάνε γλυκά. Γιατί αυτό; Επειδή οι καρδιές τους έχουν πλησιάσει. Η απόσταση μεταξύ τους είναι πολύ μικρή ή δεν υπάρχει πια.

Και ο δάσκαλος συνέχισε: Όταν η αγάπη μεταξύ τους μεγαλώνει ακόμη περισσότερο, τι συμβαίνει;

Οι μαθητές παρέμειναν σιωπηλοί.

Σταματάνε να μιλούνε ακόμη και απαλά. Απλώς ψιθυρίζουν καθώς μέσα από την αγάπη τους πλησιάζουν πολύ κοντά. Τελικά δεν είναι ανάγκη ούτε να ψιθυρίζουν, απλώς κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και ολόκληρος ο κόσμος της έκφρασης περικλείεται σ’ αυτό το κοίταγμα. Αυτό είναι όλο. Οι δυο ψυχές ενώνονται μέσα από την αγάπη τους. Μια απόλυτα σεβάσμια, σιωπηλή επικοινωνία, πολύ ανανεωτική, πολύ ξεκάθαρη.

 

Κοίταξε τους μαθητές και συνέχισε: Έτσι όταν μαλώνετε, να γνωρίζεται ότι οι καρδιές σας μπορεί να απομακρυνθούν. Μην αφήσετε τις καρδιές σας να αποκτήσουν απόσταση μεταξύ τους, μη λέτε λέξεις που μπορεί να σας απομακρύνουν ακόμη περισσότερο, διαφορετικά θα έλθει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δε θα μπορείτε να βρείτε το δρόμο της επιστροφής. Ακόμη θα απομακρύνετε τον  εαυτό σας από την αλήθεια, κι από τον μυστικό Φίλο κι Εραστή, τον Ένα που συνεχώς ψιθυρίζει στην καρδιά σας μονάχα λόγια αγάπης κι αγνότητας. Κρατήστε τις καρδιές σας κοντά κάθε στιγμή ώστε να ακούσετε τους ψιθύρους του Θεού και μέσα από αυτούς θα είστε ικανοί να ακούσετε τον ψίθυρο κάθε καρδιάς. 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Σιωπή γεμάτη πληρότητα

Μην παραπονιέσαι για τον κόσμο. Μόνο τον εαυτό σου χρειάζεται να αλλάξεις για να βρεις τη γαλήνη. Είναι ευκολότερο να φορέσεις παπούτσια για να προστατέψεις τα πόδια σου από το να ντύσεις ολόκληρη τη γη με χαλιά.

Κάποιες στιγμές αρκεί να σταθούμε μόνοι μας στη σιωπή, ηρεμώντας το νου μας, απλώς για να βεβαιωθούμε ότι ακόμη μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι χωρίς να μας στηρίζουν οι άλλοι. Ποτέ εξάλλου δεν είμαστε περισσότερο κοντά στο Φως, από τις στιγμές που είμαστε ήσυχοι, σιωπηλοί, γαλήνιοι.

Όταν η σιωπή είναι βαθειά, γεμάτη από πληρότητα, όταν δεν υπάρχει πλέον πόθος για τον ήχο, όταν υπάρχει απόλυτη συγκέντρωση στον Ένα, τότε η σκέψη, σαν ένα βέλος, βρίσκει το στόχο και λιώνει σ’ αυτόν. Εκεί η ανθρώπινη ψυχή, όχι μόνο βλέπει στιγμιαία το Θεό, αλλά απορροφάται από την αγνότητα Αυτού του Όντος. Απορροφάται ολοκληρωτικά, πλήρως και απόλυτα. Γεμάτη με το αγνό φως που τώρα έχει γίνει η ύπαρξή της, η ψυχή ακτινοβολεί αυτή την ενέργεια με τη μορφή της αγάπης και της γαλήνης και στους άλλους. Γίνεται ένας ζωντανός φάρος φωτός.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η υπέρτατη πρακτική Αυτοπραγμάτωσης

Πες κάτι καλύτερο από τη σιωπή η σιώπα

Πυθαγόρας

Υπάρχει μια πρακτική που μπορεί να επιταχύνει την εξελικτική διαδικασία, να συντομεύσει δραματικά το δρόμο προς τη θέαση του φωτός και είναι εύκολο να την εφαρμόσει ο καθένας. Την παρέχει η φύση και σε αυτή βασίζονται οι υπόλοιπες πρακτικές, των οποίων σκοπός είναι να γίνουμε σαν κουρδισμένα μουσικά όργανα ώστε να εναρμονιστούμε με τη μουσική του Σύμπαντος. Είναι η τήρηση της Σιωπής, η βύθιση στον ωκεανό της, ώσπου τελικά να χαθείς μαζί της. Η σιωπή αυτή δεν είναι απλά η παύση της ομιλίας αλλά ισοδυναμεί με την κενότητα του νου.

Είναι απλό αλλά και δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Μπορεί να αποσυρθείς στο πιο ήσυχο μέρος της γης και να μη διεισδύσεις στη σιωπή. Γιατί αυτή έρχεται όταν ο νους δεν αναγνωρίζει τις σκέψεις. Χρειάζεται χρόνος, υπομονή και γενναιότητα μπροστά στη Μεγάλη Σιωπή, καθώς ο νους τρομάζει και οπισθοχωρεί, φροντίζοντας να βρει μια δικαιολογία για να παραδοθεί στις σκέψεις.

Αν επιτευχθεί η σιωπή αυτή, είναι ο γιατρός που μπορεί να θεραπεύσει τα πάντα.

Το σώμα, όταν ο κάτοχός του έχει παραφάει, απορρίπτει την τροφή για κάποιο διάστημα. Τηρεί μια διατροφική σιωπή. Αυτός που έχει παραδοθεί για μεγάλο διάστημα στις αισθήσεις, πλαγιάζοντας με γυναίκες δίχως μέτρο φτάνει στο σημείο που το σώμα και ο νους του απορρίπτει τις ηδονές. Παραμένει αγνός για ένα διάστημα. Και τι είναι η αγνότητα αν όχι η σιωπή της σάρκας;

Η σιωπή είναι η παύση κάθε δραστηριότητας. Τυλίγει όλο το είναι σου με φυσικό τρόπο. Η σιωπή επουλώνει τις πληγές που προκαλεί η υπερβολική κίνηση στο επίπεδο που αυτή παρατηρείται, είτε στο περιβάλλον είτε στο ίδιο το σώμα είτε στο νου είτε στα συναισθήματα.

Υπάρχει η φυσική μικρή σιωπή, υπάρχει και η Μεγάλη Σιωπή. Όταν όλα ησυχάσουν χάρη στη φυσική σιωπή –τη μικρή σιωπή-, αυτή μας παρασύρει σε έναν ωκεανό, του οποίου το κενό είναι πάρα πολύ γλυκό. Πρόκειται για τη Μεγάλη Σιωπή. Αυτή είναι η σιωπή των σοφών: η Σιωπή.

Η ουσία του διαλογισμού είναι στο να είσαι τόσο σιωπηλός, ώστε να μη υπάρχει κάποια παραμικρή κίνηση της σκέψης, για να μη μπουν κάποιες λέξεις μεταξύ σας και της πραγματικότητας, για να μείνετε πραγματικά μόνος. Αυτή η μοναχικότητα, αυτή η καθαρότητα, αυτό το ξάστερο ουρανό της ύπαρξής σας είναι ο αληθινός διαλογισμός

Όσσο

Άκου…

Αυτή η αθόρυβη, ζεστή, γαλήνια, φωνή… προερχόμενη από Εκείνον που ποτέ δεν είχα τολμήσει ούτε να ονειρευτώ ότι θα μου μιλούσε.

Ψίθυροι στα κατάβαθα της καρδιάς μου, δονούν ολόκληρη την ύπαρξή μου και μ’ έλκουν όλο και περισσότερο κοντά Του.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...