Η δημοκρατία απευθύνεται στο χαμηλότερο κοινό παρονομαστή

Πολύ συχνά βλέπουμε τον εαυτό μας να συμπλέει, παρά τη θέλησή του, με τη γνώμη της πλειοψηφίας, ακόμη κι αν πρόκειται για μια παράλογη θέση, ώστε να μπορούμε να επιβιώσουμε σ’ αυτόν το επονομαζόμενο δημοκρατικό κόσμο. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε γραφικοί, επιπόλαιοι, ονειροπόλοι, τρελοί.

Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, σε μια χώρα χτυπημένη από την ξηρασία, ένας σεβάσμιος μάντης δήλωσε ότι ύστερα από επτά ημέρες θα ερχόταν επιτέλους η βροχή. Η πρόβλεψή του βγήκε αληθινή και όλοι χαιρόντουσαν πολύ. Στη συνέχεια προέβλεψε μια βροχή από πολύτιμες πέτρες και, για άλλη μια φορά, δικαιώθηκε. Οι άνθρωποι ήταν πολύ ευτυχισμένοι και ευημερούσαν. Η επόμενη πρόβλεψή του ήταν ότι ύστερα από επτά ημέρες θα ερχόταν ακόμη μια βροχή, μια καταραμένη βροχή αυτή τη φορά, και ότι όποιος έπινε από το νερό αυτής της βροχής θα τρελαινόταν. Ο βασιλιάς της χώρας διέταξε να γεμίσουν οι δεξαμενές του με τεράστιες ποσότητες καθαρού νερού, ώστε να μη χρειαστεί να πιει από την καταραμένη βροχή. Αλλά οι υπήκοοί του δε διέθεταν τα μέσα να αποθηκεύσουν νερό. Όταν ήρθε η βροχή, ήπιαν από το νερό και τρελάθηκαν όλοι. Μόνο ο βασιλιάς ήταν στα καλά του, αλλά δεν μπορούσε να διοικήσει τους παλαβούς υπηκόους του και γι’ αυτό, ως τελευταία λύση, ήπιε κι αυτός από το τρελό νερό. Για να μπορέσει να τους κυβερνήσει, έπρεπε να μοιραστεί τις αυταπάτες τους.

Νιώθω πλέον ότι αποξενώνομαι από τον κόσμο στην προσπάθεια μου να αποφύγω αυτό το νερό της τρέλας. Οτιδήποτε κάνουμε ή σκεφτόμαστε, σ’ αυτόν τον κόσμο, βασίζεται σε ένα πολύ περιορισμένο σύστημα κοινής λογικής. Δίνουμε μεγάλη σημασία στη συναίνεση. Αν η πλειοψηφία συμφωνεί ότι κάτι είναι αληθινό, τότε συνήθως γίνεται έγκυρο και όλοι σπεύδουν να το ακολουθήσουν. Όταν κοιτάμε μια μικρή λιμνούλα, εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε μόνο μια λιμνούλα, αλλά για τα ψάρια που ζουν εκεί, είναι ολόκληρο το σύμπαν. Αν δεχτούμε το δημοκρατικό μοντέλο, τότε οι υδρόβιοι κάτοικοι θα πρέπει να κερδίσουν, γιατί είναι περισσότεροι από μας που χαζεύουμε τη λιμνούλα. Ο κανόνας της πλειοψηφίας δε λειτουργεί πάντα. Φριχτά εμπορικά φιλμ μπορούν να επιφέρουν τεράστια κέρδη, ενώ μια γοητευτική ανεξάρτητη κινηματογραφική ταινία τη βλέπει μόνο μια χούφτα ανθρώπων. Κι επειδή βασιζόμαστε στην ομαδική σκέψη, ο κόσμος αυτός κυβερνιέται από κοντόφθαλμους και διεφθαρμένους αρχηγούς, καθότι η δημοκρατία απευθύνεται στο χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Ίσως αυτός να είναι ο κύριος λόγος που είναι τόσο χλιαρή η αντίδραση αυτού του λαού στην εξαθλίωσή του και στην προδοσία του. Όσο και να γκρινιάζει και να παραπονιέται, υποσυνείδητα γνωρίζει ότι αυτοί οι αρχηγοί του αξίζουν και ότι ο ίδιος είναι ο βασικός υπεύθυνος για όλα τα δεινά που του συμβαίνουν. Μια λαϊκή σοφία λέει γι’ αυτούς που προσπαθούν να μεταθέσουν τις ευθύνες τους: «όταν δείχνεις κάποιον με το δάχτυλο, τα τρία δάχτυλα του χεριού σου δείχνουν εσένα».

Ξημερώνει του Αγίου Δημητρίου… Ο Άγιος να βάλει το χέρι του !

Εύχομαι χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν.

Εύχομαι χρόνια συνειδητά και φωτισμένα σε όλους μας, καθώς η ανύψωση της συνειδητότητας, είναι το μόνο όπλο που μπορεί να μας βοηθήσει να υπερβούμε τα απειράριθμα, θεόρατα εμπόδια που έχουμε μπροστά μας.

Καλή Λευτεριά !

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Γιατί δεν εχουμε Δημοκρατία σήμερα

Η δημοκρατία έχει τρία κύρια γνωρίσματα. Τα τρία γιώτα. Ισοκρατία, Ισηγορία και Ισονομία.

Ενα πολίτευμα που δεν έχει τα χαρακτηριστικά αυτά, δεν μπορεί να ονομαστεί δημοκρατία.

Εχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε αν το σημερινό πολίτευμα της Ελλάδας έχει τα τρία αυτά γνωρίσματα...

Ισοκρατία σημαίνει ίση δύναμη της ψήφου για όλους τους πολίτες. Ισα πολιτικά δικαιώματα. Σήμερα, στη χώρα μας, θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπάρχει ισοκρατία, αφού η ψήφος των πολιτών έχει την ίδια ισχύ με την ψήφο των πολιτικών. Όταν βέβαια ψηφίζουν ψηφοφόροι που δεν ανήκουν στο εκλογικό σώμα, ή αγοράζονται ψήφοι άλλων ψηφοφόρων, η ισοκρατία παύει πλέον να ισχύει. Οι κακές γλώσσες ανέφεραν κατά καιρούς παρόμοια περιστατικά, αλλά εγώ δεν ξέρω τίποτα, οπότε θα πρέπει να δεχθώ ότι ισχύει.

Ακόμα όμως και εαν δεχθούμε την ύπαρξη ισοκρατίας, δεν μπορεί να μην αντιληφθούμε την πλήρη ανυπαρξία ισονομίας και ισηγορίας.

Ισονομία σημαίνει ισότητα των πολιτών απέναντι στους νόμους η οποία προφανώς δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, αφού ο νόμος περι ευθύνης υπουργών και η βουλευτική ασυλία την αναιρεί, ενώ τα παραδικαστικά κυκλώματα και το άρρωστο κομμάτι του δικαστικού σώματος μόνο ισονομία δεν εξασφαλίζουν.

Ισηγορία είναι το δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες να αγορεύουν στην Εκκλησία του Δήμου.

Σήμερα, που ο λαός αποφασίζει σε επίπεδο εθνικό, το βήμα στην εκκλησία του δήμου είναι η τηλεόραση. Είναι ο μόνος τρόπος να απευθυνθεί κανείς σε όλους τους Ελληνες και είναι είναι μακράν το πιο δυνατό μέσο επικοινωνίας. Σήμερα όμως, αν καταφέρει να ανέβει κάποιος στο βήμα και εκφράσει απόψεις αντίθετες με τις επιθυμίες της ολιγαρχίας, θα δεχθεί αμέσως επίθεση από τους παπαγάλους δημοσιογράφους και τους κόρακες καθηγητές που καραδοκούν, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να τον γελοιοποιήσουν και να τον παρουσιάσουν ως γραφικό καταστροφολόγο. Το βήμα σήμερα είναι πλήρως ελεγχόμενο. Αν δεν τα καταφέρουν οι παπαγάλοι και οι κόρακες, υπάρχει και το διαφημιστικό διάλειμμα, ενώ σαν έσχατη λύση η διακοπή της εκπομπής.

Αν στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων γύρω από το μάρμαρο που λεγόταν βήμα και δεν επέτρεπε να μιλήσει κανείς άλλος εκτός από αυτούς που εκφράζουν τις δικές τους απόψεις και γελοιοποιούσαν κάθε άλλον πολίτη που προσπαθούσε να μιλήσει ή και τον κατέβαζε με τη βία από το βήμα, σήμερα δε θα μιλούσαμε για την αρχαία Ελληνική δημοκρατία. Θα μιλούσαμε για ένα ολιγαρχικό πολίτευμα το οποίο έλεγχαν οι λίγοι που έλεγχαν την πρόσβαση στο βήμα.

Σήμερα συμβαίνει ακριβώς αυτό, αλλά το πολύ χαμηλό επίπεδο πολιτικής παιδείας μας δε μας επιτρέπει να το αντιληφθούμε.

Διότι σήμερα δυστυχώς, το πολίτευμα είναι ολιγαρχικό. Λίγοι εκλεκτοί, αυτοί που εξυπηρετούν πιο δουλικά τα συμφέροντα των ισχυρών, έχουν πρόσβαση στο βήμα. Απλώς οι ολιγάρχες ονομάζουν το πολίτευμα δημοκρατία για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Η ελίτ μας παραχώρησε μερικά δημοκρατικά δικαιώματα (όπως το δικαίωμα να γράφω αυτά που γράφω χωρίς να κινδυνεύει - προς το παρόν - η ζωή μου) τα οποία μπερδεύουμε με τη δημοκρατία. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι είναι άλλο πράγμα το πολίτευμα της δημοκρατίας και άλλο πράγμα τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Το σύνταγμα μας δίνει το δικαίωμα του "εκλέγειν" και του "εκλέγεσθαι". Το πρώτο το έχουμε και το ασκούμε. Το δεύτερο, το έχουμε θεωρητικά, αλλά χωρίς πρόσβαση στο βήμα δεν το έχουμε. Και τα νέα κόμματα δεν εμφανίζονται στο βήμα. Μόνο τα παλιά, γνωστά και αξιόπιστα Υπηρετείς και ανεβαίνεις. Βγαίνεις από το μαντρί και σε τρώει ο λύκος. Οι μέτριοι υπηρετούν τα συμφέροντα της ελίτ καλύτερα από τους άριστους. Γι αυτό, οι κομματικοί μηχανισμοί, γεμάτοι από συμφεροντολόγους και τυχοδιώκτες, απωθούν τους άξιους από την ενασχόληση με τα κοινά, φιλτράρουν τους μέτριους και τους δουλικούς, τους προωθούν και μας τους εμφανίζουν κάθε τέσσερα χρόνια για να διαλέξουμε τι χρώμα υπαλλήλους της ελίτ θα ψηφίσουμε. Το ολιγαρχικό σύστημα διαθέτει όλα τα χρώματα και οι αποχρώσεις. Βαθύ μπλέ, σκούρο πράσινο, πράσινο λαχανί, μαύρο, κόκκινο, ροζέ. Διαλέγεις και παίρνεις. Οτι και να πάρεις, έτσι κι αλλιώς το ίδιο είναι.

Αυτούς που μας κυβερνάνε, τους επιλέγουμε, αλλά τους επιλέγουμε μεταξύ των ανίκανων που έχουν φιλτραριστεί στους κομματικούς βόθρους. Η κομματοκρατία έχει ποτίσει ολόκληρη τη χώρα από άκρη σε άκρη, σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των λίγων. Και αυτόν τον τρόπο λήψης αποφάσεων, μας τον εμφανίζουν σαν τον μόνο τρόπο να καθορίσουμε τα κοινά.

Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.

Υπάρχει και η Δημοκρατία.

Πηγή

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...