Έλληνες - Νίτσε

Σχεδόν σε όλες τις εποχές και σε όλα τα στάδια της κουλτούρας προσπάθησαν κάποια στιγμή, με βαθιά δυσαρέσκεια, να απελευθερωθούν από τους Έλληνες – επειδή κάθε προσωπική, φαινομενικά πρωτότυπη και άξια θαυμασμού δημιουργία συγκρινόμενη με το ελληνικό πρότυπο έχανε χρώμα και ζωή και κατάληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Κι έτσι, κάθε τόσο ξεσπάει μια βαθιά οργή εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού λαού, που είχε την τόλμη να ονομάσει «βάρβαρο» ό,τι δεν ήταν δικό του γέννημα-θρέμμα. Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, αναρωτιούνταν, που μολονότι διαθέτουν εφήμερη μόνο ιστορική λάμψη, κωμικά περιορισμένους θεσμούς, αμφίβολη ηθική και χαρακτηρίζονται από απεχθή ελαττώματα, αξιώνουν εκείνη την αξιοπρέπεια και την εξέχουσα θέση που διακρίνει τη μεγαλοφυΐα από τις μάζες;

Κι έτσι οι άνθρωποι νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες, εκτός κι αν εκτιμούν πάνω από όλα την αλήθεια και τολμούν να την αναγνωρίσουν ακέραιη: οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους σαν ηνίοχοι, τα χαλινάρια της δικής μας και κάθε άλλης κουλτούρας, και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των άλλων πολιτισμών είναι κατώτερης ποιότητας και αίγλης από τους ηνίοχους τους που το’ χουν παιχνιδάκι να γκρεμίσουν αυτό το σύνολο σε μια άβυσσο, πάνω από την οποία εκείνοι εύκολα πηδούν μ’ ένα αχίλλειο άλμα.

Νίτσε – Η γέννηση της τραγωδίας

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ο γνήσιος οδοιπόρος

Ο γνήσιος αναζητητής πρέπει να είναι διατεθειμένος να κάνει μεγάλο μέρος του δρόμου μόνος του. Στη ζωή υπάρχουν στιγμές για να είναι κανείς μέλος αγέλης – το σχολείο, το πανεπιστήμιο, οι ομάδες φίλων, οι αθλητικές ομάδες, οι πολιτικές ομάδες, οι εσωτερικές ομάδες – και στιγμές όπου το άτομο πρέπει να μπορεί να πάρει το προσωπικό του μονοπάτι στο δάσος των αποφάσεων.

Όταν αρχίζουμε μια διαδρομή ζωής μόνοι μας, αισθανόμαστε φόβο γιατί ξαφνικά φορτωνόμαστε όλη την ευθύνη των πράξεών μας. Δεν υπάρχει κανένας άλλος που μπορούμε να τον ενοχοποιήσουμε αν τα πράγματα στραβώσουν. Ωστόσο αισθανόμαστε γεμάτοι αξία.

Τη στιγμή που αποχωρείς από το πλήθος

παίρνεις την ευθύνη σου στα χέρια σου.

Αν κάτι πάει στραβά,

εσύ είσαι ο υπεύθυνος.

Να θυμάσαι όμως ένα πράγμα:

Η ευθύνη είναι η μία όψη του νομίσματος

και η ελευθερία η άλλη.

Osho

Κάποιοι ταξιδιώτες σχολιάζουν το αίσθημα δύναμης που καταλαμβάνει τον οδοιπόρο μόλις χωριστεί από την ομάδα. Όσο είναι με τους άλλους, η θέλησή του διαλύεται. Όταν παίρνει τις προσωπικές του αποφάσεις, με μόνη τη σιωπή του να τον βαραίνει, τότε ακριβώς νιώθει κύριος του προορισμού του. Κι αίφνης δείχνει εξαιρετικό ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει γύρω του.

Ελευθερία σημαίνει να περπατάς στην κόψη του ξυραφιού. Κάθε στιγμή βρίσκεσαι μέσα στον κίνδυνο, κάθε στιγμή ρισκάρεις, αγωνίζεσαι για να ανοίξεις τον δικό σου δρόμο. Κάθε στιγμή είναι μια πρόκληση από το άγνωστο. Ζωή όμως χωρίς πρόκληση, ζωή δεδομένη, δεν περιέχει καμιά μαγεία και είναι ανιαρή και μονότονη. Μπορεί βαδίζοντας μονάχος σου στο άγνωστο, κάποια στιγμή να νιώσεις φόβο αλλά η συνείδηση της προσωπικής σου δύναμης θα σε ανταμείψει με το παραπάνω. Η ανεξαρτησία είναι για μια μικρή μειοψηφία, είναι το προνόμιο των δυνατών.

Ο Νίτσε έλεγε:

"Το άτομο αγωνίζεται πάντα για να μην απορροφηθεί από τη φυλή. Αν το προσπαθήσεις, συχνά θα είσαι μόνος και, μερικές φορές, τρομαγμένος. Όμως κανένα αντίτιμο δεν είναι αρκετά υψηλό για το προνόμιο να είσαι ο εαυτός σου."

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Μόνο αυτός που χτίζει το μέλλον έχει δικαίωμα να κρίνει το παρελθόν - Νίτσε

Γενικά, όμως, συμβαίνει αυτός που χτίζει το μέλλον να είναι αρκετά απασχολημένος για να ασχοληθεί με το παρελθόν.

Από μικροί, με το να παίρνουμε στο σχολείο ελέγχους, συνηθίζουμε στο να μας βαθμολογούν και να μας αξιολογούν. Κρίνοντας το παρελθόν –μιας εποχής ή ενός ατόμου- μας μένει ο ψευδής εφησυχασμός ότι κλείσαμε μια πόρτα.

Συγχρόνως, όμως, κάθε κρίση κρύβει την υπεροψία εκείνου που κατέχει την αλήθεια και αποκαλύπτει, επίσης, μια μεγάλη ανασφάλεια, αφού όποιοι κρίνουν δεν είθισται να ενεργούν. Από την ακίνητη θέση τους, εξυψώνονται σε ηγεμονίσκους και αναλυτές των πράξεων των άλλων.

Δεδομένου ότι η ζωή τρέχει μπροστά, είναι πολύ πιο παραγωγικό να χτίζεις αυτό που θα υπάρξει παρά να αναλύεις εκείνο που ήδη υπήρξε. Επιπλέον, τα δραστήρια άτομα γλιτώνουν από τις εμμονές, που έχουν την τάση να φωλιάζουν στα κεφάλια που δεν κινούνται.

Μόνο δύο τρόποι υπάρχουν για να κοιτάζουμε τον κόσμο: Ή γυρνάμε τη ματιά μας προς το παρελθόν ή στρέφουμε την προσοχή μας σε αυτό που έχουμε μπροστά μας. Ποιον λέτε να επιλέξουμε;

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...