Η παρατήρηση του παρατηρητή

Από το βιβλίο του OSHO

Βουτιές στον ωκεανό της ζωής

.

Το να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του είναι στοιχειώδες. Δεν είναι δύσκολο. Δεν χρειάζεται να μάθεις τίποτα για το ποιος είσαι απλώς πρέπει να ξεμάθεις μερικά πράγματα.

Πρώτα πρέπει να ξεμάθεις να ασχολείσαι με τα πράγματα.
Δεύτερον, πρέπει να ξεμάθεις να ασχολείσαι με τις σκέψεις.
Το τρίτο πράγμα συμβαίνει από μόνο του : Παρατήρηση.

Το κλειδί είναι : Πρώτον, αρχίζεις να παρατηρείς πράγματα. Καθισμένος σιωπηλά κοιτάζεις ένα δέντρο κι απλώς παρατηρείς. Μην το σκέφτεσαι. Μη λες: «Τι είδους δέντρο είναι αυτό;» Μην πεις αν είναι όμορφο ή άσχημο. Μην πεις αν είναι πράσινο ή ξερό. Μην κάνεις κανένα κυματισμό σκέψης γύρω από αυτό. Απλώς κοίταζε το δέντρο.

Μπορείς να το κάνεις οπουδήποτε, να παρατηρείς οτιδήποτε. Απλώς να θυμάσαι ένα πράγμα: Όταν έρχεται μια σκέψη, βάζε την στην άκρη. Σπρώχνε την στην άκρη και συνέχισε να κοιτάζεις και πάλι το δέντρο.

Στην αρχή αυτό θα είναι δύσκολο, ύστερα από λίγο όμως, αρχίζουν να συμβαίνουν διαλείμματα, όπου δεν υπάρχει καμιά σκέψη. Θα βρεις να βγαίνει μεγάλη χαρά από αυτή την απλή εμπειρία.

Τίποτα δεν έχει συμβεί, απλώς οι σκέψεις δεν είναι εκεί. Το δέντρο είναι εκεί, εσύ είσαι εκεί κι ανάμεσά σας υπάρχει χώρος. Ο χώρος δεν γεμίζει με σκέψεις. Ξαφνικά υπάρχει μεγάλη χαρά, χωρίς κανέναν ορατό λόγο, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Έχεις μάθει το πρώτο μυστικό.

Ύστερα, αυτό πρέπει να γίνει με έναν ακόμη πιο αδιόρατο τρόπο. Τα πράγματα είναι εμφανή γι’ αυτό λέω να αρχίσεις με πράγματα.

Μπορείς να καθίσεις στο δωμάτιό σου και να κοιτάζεις μια φωτογραφία. Το μόνο που πρέπει να θυμάσαι είναι να μη σκέφτεσαι σχετικά με τη φωτογραφία. Απλώς κοίταζε την χωρίς να σκέφτεσαι. Σιγά-σιγά, συμβαίνει.

Κοίταζε ένα τραπέζι χωρίς να σκέφτεσαι και σιγά-σιγά, το τραπέζι είναι εκεί, εσύ είσαι εκεί και δεν υπάρχει καμιά σκέψη ανάμεσά σας – και ξαφνικά…χαρά.

Η χαρά είναι λειτουργία της μη σκέψης. Η χαρά βρίσκεται ήδη εκεί, αλλά καταπιέζεται πίσω από τόσο πολλές σκέψεις. Όταν οι σκέψεις δεν είναι εκεί, βγαίνει στην επιφάνεια η χαρά.

Άρχισε με το εμφανές. Ύστερα όταν έχεις συντονιστεί κι έχεις αρχίσει να νιώθεις στιγμές που εξαφανίζονται οι σκέψεις και μόνο πράγματα βρίσκονται εκεί, άρχισε να κάνεις το δεύτερο πράγμα.

Τώρα κλείσε τα μάτια σου και κοίταζε οποιαδήποτε σκέψη έρχεται – χωρίς να σκέφτεσαι σχετικά με τη σκέψη. Κάποιο πρόσωπο εμφανίζεται πάνω στην οθόνη του νου σου ή ένα σύννεφο κινείται ή οτιδήποτε, εσύ απλώς κοίταζέ το χωρίς να το σκέφτεσαι.

Αυτό θα είναι λίγο πιο δύσκολο από ότι το πρώτο επειδή τα πράγματα είναι πιο εμφανή, ενώ οι σκέψεις είναι αδιόρατες. Αν όμως έχει συμβεί το πρώτο, θα συμβεί και το δεύτερο. Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος.

Συνέχισε να κοιτάς τη σκέψη. Ύστερα από λίγο… Μπορεί να συμβεί μέσα σε λίγε εβδομάδες, μπορεί να συμβεί μέσα σε λίγους μήνες ή μπορεί να πάρει χρόνια.

Εξαρτάται από το αν το κάνεις με όλη σου την καρδιά. Τότε μια μέρα ξαφνικά η σκέψη δεν βρίσκεται εκεί.

Είσαι μόνος σου. Θα εμφανιστεί μεγάλη χαρά, χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από την πρώτη χαρά, που είχε συμβεί όταν κοίταζες το δέντρο και η σκέψη είχε εξαφανιστεί. Χιλιάδες φορές! Θα είναι τόσο απέραντη, που θα πλημμυρίσεις με χαρά.

Αυτό είναι το δεύτερο βήμα. Όταν αυτό έχει αρχίσει να συμβαίνει, τότε κάνε το τρίτο πράγμα; Παρατήρησε τον παρατηρητή. Τώρα δεν υπάρχει κανένα αντικείμενο. Τα πράγματα έχουν εγκαταλειφθεί, οι σκέψεις έχουν εγκαταλειφθεί. Τώρα έχεις μείνει μόνος. Τώρα παρατήρησε απλώς αυτόν τον παρατηρητή.

Παρατήρησε αυτήν την παρατήρηση.
Στην αρχή, θα είναι και πάλι δύσκολο, επειδή εμείς ξέρουμε μόνο πώς να παρατηρούμε κάτι – ένα πράγμα, μια σκέψη.

Ακόμη και μια σκέψη είναι κάτι που μπορείς τουλάχιστον να την παρατηρήσεις. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα, παρά η απόλυτη κενότητα. Μόνο ο παρατηρητής έχει απομείνει. Πρέπει να γυρίσεις προς τον εαυτό σου.

Αυτό είναι το μυστικότερο κλειδί. Απλώς συνεχίζεις να είσαι εκεί μόνος σου. Ξεκουράσου μέσα σ’ αυτή τη μοναχικότητα κι έρχεται μια στιγμή που συμβαίνει. Είναι αναπόφευκτο να συμβεί. Αν έχουν συμβεί τα πρώτα δύο πράγματα, είναι αναπόφευκτο να συμβεί και το τρίτο. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς γι’ αυτό.

Όταν συμβεί αυτό, τότε για πρώτη φορά γνωρίζει τι είναι χαρά. Δεν είναι κάτι που σου συμβαίνει, οπότε δεν μπορεί να σου το πάρει κανένας.

Είσαι εσύ ο ίδιος, είναι η ίδια σου η ουσία. Τώρα δεν μπορεί να σου το πάρει κανένας. Τώρα δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το χάσεις. Έχεις έρθει στο σπίτι.

Θα πρέπει λοιπόν να ξεμάθεις πράγματα και σκέψεις.

Πρώτα παρατήρησε το εμφανές, ύστερα παρατήρησε το αδιόρατο κι ύστερα παρατήρησε αυτό που είναι πέρα και από το εμφανές και από το αδιόρατο.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Εγώ Είμαι Αυτό Που Είμαι.

Μηνύματα που χρειάζεται να θυμομαστε συνεχώς  και αδιαλλειπτως.

Τρεις απλές αλλα ουσιαστικες εν-θυμίσεις:

Να φέρoμαστε ο ένας στον άλλον με τον μεγαλύτερο σεβασμό. Να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον σε κάθε ευκαιρία που έχουμε και να εν-θυμουμαστε πως είναι ένα όμορφο παιχνίδι. Να παίζουμε όμορφα μαζί.

Να βλέπεις και να δέχεσαι τον εαυτό σου ακριβώς όπως είναι και όχι όπως θάπρεπε ή όπως θα ήθελες να είναι.

Όταν εμπιστεύεσαι τον Εαυτό σου, είσαι στην κυριολεξία ανίκητος.


                              

Ανέλαβε ολοκληρωτικά την ευθύνη ότι εσύ είσαι ο δημιουργός, για οτιδήποτε συμβαίνει ή θα συμβεί στη ζωή σου.

Να είσαι πάντα ειλικρινής και έντιμος με τον εαυτό σου.

Το επιτρέπω και αποδέχομαι, είναι οι μαγικές λέξεις που χρειάζεται να έχεις στο στόμα σου, για ολόκληρη την πορεία της εξέλιξής σου.

Η εσωτερική εργασία , γίνεται περισσότερο με την καρδιά και το συναίσθημα και πολύ λιγότερο με το μυαλό.

Ξεφόρτωσε. Δεν χρειάζεται να είσαι άλλο πια ο «καλός Σαμαρείτης». Επέτρεψε και στους άλλους να κάνουν τον δρόμο τους με τον τρόπο που έχουν επιλέξει και έχουν σχεδιάσει, χωρίς να τους φορτώνεσαι και να λύνεις τα προβλήματά τους πιστεύοντας ότι τους βοηθάς.

Δεν χρειάζεται να είσαι άλλο πια «το καλό παιδί», για να σ' αποδέχονται και να σ' αγαπάνε οι άλλοι, αποδέξου κι αγάπησε εσύ τον εαυτό σου.

Για ν' αγαπήσεις τον εαυτό σου, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να τον αποδεχθείς ακριβώς όπως είναι, χωρίς να τον κρίνεις.

Το παιχνίδι της Γης στηρίζεται στην χειραγώγηση και στον έλεγχο. Έχουν βάλει κανόνες στην ζωή σου και όλοι σου λένε τι να κάνεις και πώς να το κάνεις, η οικογένεια, το σχολείο, η εκκλησία, η πολιτεία κ.λ.π. Μην ακούς κανένα, να κάνεις μόνο αυτό που νιώθεις κι αυτό που θέλει ο εαυτός σου.

Να είσαι αρχηγός του εαυτού σου και κανενός οπαδός.  Να μην ακολουθείς κανένα και να μην χαρίζεις την ενέργειά σου (την δύναμή σου) σε κανέναν.

Πέταξε την δανεισμένη γνώση που σε αναγκάσανε να καταπιείς αιώνες τώρα και άκουσε τις δικές σου αλήθειες.

Χρειάζεται να είναι κανείς δάσκαλος για τον εαυτό του και μαθητής του εαυτού του, δεν υπάρχει αυθεντία, υπάρχει μόνο κατανόηση.

 
Δεν χρειάζεται ν' αποδείξεις σε κανέναν τίποτα.  Ο Θεός είναι πλήρης στην ολότητά του κι εσύ είσαι Θεος επισης.

Να είσαι συνειδητός στο «εδώ και τώρα», γιατί είναι ο αληθινός συμπαντικός χρόνος. Έτσι το παρελθόν και το μέλλον (ο γραμμικός χρόνος της Γης), χάνει την ευκαιρία να παρεμβάλλεται μέσα από την σκέψη και ψυχολογικά  και σταματάει να σε μπερδεύει και να σου προκαλεί προβλήματα και ανησυχίες.

Δημιούργησε ένα κέντρο μέσα σου (εάν σε διευκολύνει βάλτο στο καρδιακό κέντρο ή στην καρδιά) και συνδέσου με τον Ανώτερο Εαυτό σου.  Είναι ο Θεός που είσαι. Δώστου το τιμόνι του Εαυτού σου και ζήτησέ του να σε καθοδηγεί.

Να θυμάσαι:  Σκοπός του εσωτερικού σου δρόμου είναι να μάθεις ν' αγαπάς τον Εαυτό σου.

Απαραίτητο  εργαλείο  της Νέας Ενέργειας είναι  η αναπνοή.  Αναπνέοντας βαθιά μπορούμε ν' αλλάξουμε την ενέργεια μέσα μας, μπορούμε να ηρεμήσουμε, μπορούμε ακόμα και ν' απελευθερώσουμε τους περιορισμούς και τις πεποιθήσεις μας. Ετσι απλα.

Δεν είναι ευκολο να θυμηθεί κανεις για ποιο λόγο έχουμε δηλώσει να ζήσουμε αυτή την ανθρώπινη εμπειρία.

Οι Αγγελικες οντοτητες  βλέπουνε της δυσκολίες που περνάμε. Αν ήταν δυνατό  να μετακινήσουν το πέπλο για ένα μόνο λεπτό και να δουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, θα ήταν μαγικό και η ζωή θα ήταν πολύ εύκολη για μας. Το πρόβλημα είναι ότι αν το εκαναν, οι περισσότεροι θα επιστρέφανε στην Εστία και δε θα μπορούσαμε να παίξουμε το παιχνίδι. 

Έχουμε συμφωνήσει να βάλουμε το πέπλο και να παριστάνουμε τον άνθρωπο, προχωρώντας ολόγυρα και βρίσκοντας τον δρόμο μας. Είμαστε αυτοί που τόλμησαν να βγάλουν τις φτερούγες τους και να είμαστει τωρα εδώ στον πλανητη γη,  έχοντας μιαν ανθρώπινη εμπειρία. Να ευχόμαστε την ομορφότερη ανθρώπινη εμπειρία που μπορουμε να έχουμε.

Το να δούμε ποιό είναι το δίκαιο και όχι τι μας συμφέρει,  αυτό είναι γενναιότητα!

Να μην "κολλάς" την αδυναμία των άλλων, να εργάζεσαι για την δική σου ανοσία.

Η αντίφαση γεννά σύγκρουση, αγώνα- αυτός ο αγώνας σπαταλάει ενέργεια. Αν δεν υπάρχει καμία απολύτως αντίφαση, έχετε την υπέρτατη ενέργεια για να μετασχηματίσετε τον εαυτό σας.

Μια κριση στην ζωη μας μπορει να εμφανιστει με πολλες μορφες. Ειτε σαν απωλεια, ειτε σαν απορριψη, ειτε σαν αποδοχη αρνητικης ενεργειας από τους αλλους, ειτε σαν αρρωστια ψυχικη η σωματικη, κ.ο.κ.

Η πρώτη επαφή με την κριση,  μας κάνει σμπαράλια. Νιωθουμε σαλταρισμενοι, φρικαρισμενοι , εξουθενουμενοι , συντετριμενοι, θυμωμενοι,  κ.ο.κ.

Με την  δεύτερη επαφη, αρχιζουμε και παιρνουμε μικρες η μεγαλες δοσεις από αυτό που λεμε καταθλιψη. 

Από την τρίτη και πέρα κάθε κριση είναι το σκαλοπάτι της μοναδικότητάς  μας.

Συγχώρεση

Από το βιβλίο «Αγγελική Καθοδήγηση»

της Χαριτίνης Χριστάκου

Έχω την τύχη να έχω γνωρίσει από κοντά πολλούς ανθρώπους και έχω ακούσει ότι συχνά στο άκουσμα της λέξης συγχώρεση υπάρχει μια σύσπαση και ένα κράτημα. Ίσως, γιατί η έννοια και το πραγματικό νόημα της συγχώρεσης έχουν αλλοιωθεί. Η αληθινή έννοια της συγχώρεσης δηλώνεται από την ίδια την λέξη: συν + χωρώ. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκω χώρο μέσα στην καρδιά μου και για κάποιον άλλο. Η συγχώρεση στρέφεται προς εκείνους που μας πλήγωσαν, μας πίκραναν ή μας απογοήτευσαν, γιατί αυτούς τους διώχνουμε από την καρδιά μας.

Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να βρούμε λίγο χώρο στην καρδιά μας ώστε να χωρέσουν κι αυτοί ! Δεν είναι απαραίτητο να τους κάνουμε παρέα, να τους μιλάμε, ούτε καν να τους βλέπουμε. Είναι όμως σημαντικό να μην τους διώχνουμε από τον παράδεισο της καρδιάς μας!

Κάθε φορά που εξηγώ το αληθινό νόημα της συγχώρεσης, εντυπωσιάζομαι από την άμεση αλλαγή στη στάση των ανθρώπων απέναντι στο ζήτημα. Όταν αλλάζει η οπτική και το νόημα της συγχώρεσης βρίσκει το σωστό του χώρο, τότε μας φαίνεται πολύ εύκολο να βρούμε λίγο χώρο μέσα μας για να χωρέσουν και εκείνοι που μας απογοήτευσαν!

Η συγχώρεση απελευθερώνει γιατί, όταν κρατάμε κάποιους εξόριστους από την καρδιά μας, τελικά εμείς νιώθουμε αποκομμένοι και θλιβεροί. Όταν χωρέσουν κι άλλοι, ο χώρος της καρδιάς διευρύνεται και εμείς αναπνέουμε ελεύθεροι. Δεν είναι μαγικές οι λειτουργίες της καρδιάς μας ; Η λογική δεν μπορεί να τα εξηγήσει, αλλά η αγάπη μπορεί να τα χωρέσει !

Συγχωρώντας, ελευθερώνουμε και εμάς και τους άλλους, αποδεσμευόμαστε από το παρελθόν και έτσι δημιουργούμε ένα καλύτερο μέλλον. Προχωράμε μπροστά αντί να γυρνάμε συνέχεια πίσω. Κοιτάμε τον ήλιο, αντί να κοιτάμε τα σύννεφα.

Σκεφτείτε λοιπόν για ποια πράγματα θα θέλατε να συγχωρέσετε καταρχήν τον εαυτό σας! Κανείς δεν είναι τέλειος και απολύτως ευχαριστημένος από τον εαυτό του. Ξεκινήστε από τη δική σας απελευθέρωση, γιατί τη δικαιούστε! Είστε θεϊκό πλάσμα και ό,τι και να έχετε κάνει ή πει, οι άγγελοι βλέπουν αυτό που πραγματικά είστε και σας αγαπούν! Βλέπουν το φως στην καρδιά σας και, καθώς εσείς συγχωρείτε τον εαυτό σας, αρχίζετε κι εσείς να βλέπετε το ίδιο φως. Αρχίζετε να βλέπετε αληθινά τον Εαυτό σας!

Εάν δεν σας είναι εύκολο να διατυπώσετε σε λόγια τη συγχώρεση σας, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα λόγια που ακολουθούν. Θυμηθείτε πως το σημαντικό είναι να νιώθετε και να εννοείτε αυτό που λέτε. Τότε γίνονται θαύματα!

Για τον εαυτό σας :

.«Εαυτέ μου σε συγχωρώ για όλα όσα έχεις κάνει ενώ δεν έπρεπε,
Για όλα όσα δεν έκανες ενώ έπρεπε,
Για όλες τις φορές που με απογοήτευσες,
Για όλες τις φορές που με πίκρανες,
Για όλες τις φορές που φάνηκες μικρόψυχος,
Για όλες τις φορές που πρόδωσες τις προσδοκίες μου,
Για όλες τις φορές που με εξέθεσες,
Για όλες τις φορές που μίλησες ενώ δεν έπρεπε, και
Όλες τις φορές που δεν μίλησες ενώ έπρεπε,

.
Σε συγχωρώ και σου στέλνω αγάπη και ευλογίες για να ξέρεις ότι αληθινά σε αγαπώ»

.

Τώρα σκεφτείτε ποιους άλλους θα θέλατε να συγχωρέσετε. Πάρτε τρεις βαθιές ανάσες κι αφήστε την καρδιά σας να βρει τα λόγια. Η καρδιά σας θα φέρει τα κατάλληλα λόγια στο στόμα σας και θα βοηθήσει να επουλωθούν οι πληγές.

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα λόγια που σας προτείνω στη συνέχεια ή να εκφράσετε απλά με τον δικό σας τρόπο αυτά που νιώθετε για κάποιον άλλο. Μη λογοκρίνετε τον εαυτό σας. Μην ανησυχείτε ότι πρέπει να ειπωθούν τέλεια. Να ξέρετε πως δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος, γιατί η ουσία είναι να εκφραστείτε από καρδιάς. Συγχωρώντας εμάς και τους άλλους, έχουμε την ευκαιρία να νιώσουμε γαλήνη, ώστε να έλθουμε πιο κοντά στον αληθινό εαυτό μας. Διαλέξτε αυτό που ταιριάζει σε σας και πείτε το μερικές φορές, μέχρι να το αισθανθείτε μέσα σας!

Συγχώρεση για κάποιον άλλο :
[όνομα], δεν ξέρω γιατί έκανες/είπες όλα αυτά τα πράγματα/λόγια που με πλήγωσαν, αλλά υπάρχει ένας χώρος στην καρδιά μου για σένα. Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι.

[όνομα], να ξέρεις πως αυτά που έκανες με πίκραναν πολύ. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σε συγχωρήσω. Εντούτοις, μέσα στην καρδιά μου υπάρχει ένας χώρος, όπου μπορείς να είσαι κι εσύ. Να είσαι καλά, όπου κι αν είσαι.

[όνομα], πολλές φορές έχω νιώσει ότι δεν μπορώ να αντέξω την προδοσία σου. Εντούτοις μέσα στην καρδιά μου υπάρχει ένας χώρος όπου χωράς κι εσύ. Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι

Φτιάξτε τη δική σας πρόταση, ιδιαίτερα για όσους σας πείραξαν, σας πλήγωσαν, σας απογοήτευσαν επανειλημμένα. Θ’ ανακαλύψετε πως πράγματι υπάρχει αυτός ο ελεύθερος χώρος στην καρδιά σας, ακόμα και για εκείνους. Όταν θα έχετε ολοκληρώσει τη συγχώρεση, θα νιώσετε να ξαλαφρώνετε, σαν να έφυγαν κοτρώνες από πάνω σας, θ’ αναπνέετε ελεύθερα και θα νιώθετε γεμάτοι φως. Θα έχετε διευρυνθεί και θα είστε έτοιμοι για επικοινωνία.

Σ’ αυτό το τόσο εμπνευσμένο κείμενο της Χαριτίνης θα ήθελα να προσθέσω δυο σκέψεις:

Σαφώς, εκτός από ακραίες περιπτώσεις, είναι πολύ πιο εύκολο να συγχωρέσουμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Ο δρόμος προς τον αληθινό μας εαυτό είναι αυτός της αληθινής αγάπης μας προς τους άλλους, αγάπη που προέρχεται από την γνώση ότι τίποτα δεν μας χωρίζει από αυτούς. Εμείς κι όλοι οι υπόλοιποι μοιραζόμαστε την ίδια θεία ουσία, όπως μας είπαν όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι. Είμαστε ΕΝΑ!

.
Πόσο δύσκολο θα ήταν να συγχωρήσουμε έναν άλλον άνθρωπο αν γνωρίζαμε ότι ήταν ο ίδιος μας ο εαυτός ; Μόνο η γνώση του σύμπαντος θα βάλει τον άνθρωπο στο σωστό δρόμο. Μόνο όταν ο άνθρωπος κατανοήσει βαθιά θα πάψει να είναι εγωιστής, κακός και δυστυχής. Τότε θα μπορεί να συγχωρήσει πολύ πιο εύκολα τον συνάνθρωπό του.

“Η ικανότητα να συγχωρούμε τους άλλους, εξαρτάται από το πόσο ειλικρινείς είμαστε με τον εαυτό μας. Έχουμε αλήθεια ταξιδέψει σ’ αυτή τη ζωή, χωρίς ποτέ να έχουμε μια λανθασμένη σκέψη, λέξη ή πράξη; Βλέποντας τον εαυτό σας με ειλικρίνεια πως μπορείτε να μη συγχωρείτε τους άλλους;”

Anthony Strano

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ματαιοδοξία

Κάποτε υπήρχαν πεντακόσιοι πίθηκοι και ένας νόμιζε ότι είναι πολύ έξυπνος. Μια νύχτα αυτός ο πίθηκος είδε την αντανάκλαση του φεγγαριού μέσα στη λίμνη. Περήφανος, ενημέρωσε τους υπόλοιπους πιθήκους :

«Αν πάμε στη λίμνη και πάρουμε το φεγγάρι, θα είμαστε οι ήρωες που έσωσαν το φεγγάρι!»

Στην αρχή οι άλλοι πίθηκοι δεν τον πίστεψαν. Βλέποντας όμως με τα ίδια τους τα μάτια ότι το φεγγάρι είχε πέσει μέσα στη λίμνη, αποφάσισαν να προσπαθήσουν να το σώσουν. Σκαρφάλωσαν πάνω σε ένα δέντρο και κρεμάστηκαν ο ένας από την ουρά του άλλου μέχρι να φτάσουν το γυαλιστερό φεγγάρι. Τη στιγμή που ο τελευταίος ήταν έτοιμος να το αρπάξει, το κλαδί έσπασε και βρέθηκαν όλοι μαζί μέσα στη λίμνη. Καθώς δεν γνώριζαν κολύμπι, άρχισαν να παλεύουν με το νερό, την ώρα που η αντανάκλαση του φεγγαριού διαλυόταν πάνω στα κύματα.





Οδηγημένοι από τη δίψα για φήμη και πρωτοτυπία, είμαστε σαν εκείνους τους πιθήκους. Νομίζουμε ότι είμαστε τόσο έξυπνοι, ώστε ανακαλύπτουμε πράγματα και πείθουμε τους συνανθρώπους μας να δουν ό,τι εμείς βλέπουμε, να πιστεύουν σε ό,τι πιστεύουμε, φιλοδοξώντας να είμαστε ο σωτήρας, ο έξυπνος, ο προφήτης όλων. Έχουμε κάθε είδους μικρές φιλοδοξίες, όπως το να εντυπωσιάσουμε μία γυναίκα, ή μεγάλες φιλοδοξίες, όπως να κατακτήσουμε τον κόσμο.





Σαν ένα παιδί μέσα στο σινεμά, παγιδευόμαστε, μέσα στην ψευδαίσθηση. Από αυτό προέρχεται όλη μας η ματαιοδοξία, η φιλοδοξία, η ανασφάλεια. Ερωτευόμαστε τις ψευδαισθήσεις που δημιουργήσαμε και αναπτύσσουμε υπερβολική υπερηφάνεια για την εμφάνισή μας, για τα αποκτήματά μας, για τα επιτεύγματά μας. Είναι σαν να φοράμε μια μάσκα και να καμαρώνουμε ότι αυτή η μάσκα είναι στ’ αλήθεια ο εαυτός μας.

Στην πρώτη ρυτίδα, στην πρώτη δυσκολία καταλήγουμε να πνιγόμαστε στη μέση του ποταμού, χωρίς να έχουμε πουθενά να πιαστούμε και φυσικά χωρίς να έχουμε φροντίσει να μάθουμε κολύμπι...

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η παραβολή της άμαξας ΙΙ

Από το νέο βιβλίο του Horhe Bukai

Ο δρόμος της συνάντησης
Όσοι δεν έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος, θα το βρείτε εδώ :


Η αλληγορία της άμαξας

Συγκροτημένοι σ’ ένα ενιαίο σύνολο, η άμαξά μου, τα άλογα, ο αμαξάς κι εγώ (όπως έμαθα να αποκαλώ τον επιβάτη), καταβάλλοντας αρκετή προσπάθεια, καταφέραμε να περάσουμε το πρώτο τμήμα του δρόμου. Όσο προχωρούσαμε, το περιβάλλον άλλαζε: άλλοτε άγονο και καταθλιπτικό, κι άλλοτε ανθόσπαρτο – μια γλυκιά ανακούφιση. Μεταβάλλονταν οι κλιματικές συνθήκες και ο βαθμός δυσκολίας του δρόμου: πότε ομαλός και πεδινός, πότε ανώμαλος και απόκρημνος, πότε ολισθηρός και ανηφορικός. Άλλαζε, τέλος, η ψυχική μου κατάσταση: εδώ ήρεμος και αισιόδοξος, εκεί θλιμμένος και κουρασμένος, μετά δύσθυμος και οργισμένος.

Σήμερα, έχοντας ολοκληρώσει αυτό το κομμάτι της διαδρομής, έχω την αίσθηση ότι, στην πραγματικότητα, οι μόνες σημαντικές αλλαγές ήταν αυτές οι τελευταίες, οι εσωτερικές, λες και οι άλλες, οι εξωτερικές, καθορίζονταν από τις προηγούμενες, ή απλώς δεν υπήρχαν.

Σταματώ για μια στιγμή, αναπολώ τα ίχνη που άφησα πίσω μου, και αισθάνομαι ικανοποιημένος και υπερήφανος. Καλώς ή κακώς, οι επιτυχίες και οι απογοητεύσεις μου, μου ανήκουν.

Ξέρω πως με περιμένει μια καινούργια φάση, όμως, δεν αγνοώ πως θα μπορούσα να αφήσω τη φάση αυτή να με περιμένει εσαεί, χωρίς να νιώθω καθόλου ένοχος. Τίποτα δεν με υποχρεώνει να προχωρήσω, τίποτα άλλο εκτός από την προσωπική μου επιθυμία να συνεχίσω τον δρόμο μου.

Κοιτάζω μπροστά. Το μονοπάτι μου φαίνεται πολύ ελκυστικό. Με βάζει σε πειρασμό. Από την αρχή βλέπω πως είναι γεμάτο με άπειρα χρώματα και καινούργια σχήματα που ερεθίζουν την περιέργεια μου. Η διαίσθησή μου μου λέει ότι πρέπει να είναι επίσης γεμάτο με κινδύνους και δυσκολίες, όμως αυτό δεν με σταματά. Τώρα ξέρω ότι μπορώ να υπολογίζω στα βοηθήματα που διαθέτω. Αυτά θα με βοηθήσουν να αντιμετωπίσω κάθε κίνδυνο και κάθε δυσκολία. Εξάλλου κατέληξα να μάθω πως είμαι ευάλωτος αλλά όχι εύθραυστος.

Βυθισμένος στον εσωτερικό μου διάλογο ούτε κατάλαβα πως άρχισα να ήδη να πορεύομαι αυτόν τον δρόμο.

Απολαμβάνω με ηρεμία και γαλήνη το τοπίο… και αυτό θα έλεγε κανείς ότι απολαμβάνει το βήμα μου, αν κρίνουμε από την απόφαση του να γίνεται όλο και ωραιότερο. Ξάφνου διακρίνω στα αριστερά μου, σ’ ένα μονοπάτι παράλληλο με το δικό μου, μια σκιά που κινείται πίσω από μια συστάδα θάμνων.

Κοιτάζω με προσοχή. Λίγο πιο μπροστά, σ’ ένα ξέφωτο, βλέπω πως υπάρχει μια άλλη άμαξα που τραβάει τον δικό της δρόμο, αλλά ακολουθώντας την ίδια κατεύθυνση μ’ εμένα.

Με ξαφνιάζει η ομορφιά της: το σκούρο ξύλο, τα αστραφτερά μπρούτζινα στολίδια της, οι υπέροχοι τροχοί, η απαλότητα και η αρμονία στα τορνευτά της σχήματα…

Καταλαβαίνω πως με έχει εντυπωσιάσει.

Ζητώ από τον αμαξά να πάει πιο γρήγορα για να βρεθούμε δίπλα της. Τα άλογα τινάζονται μπροστά και καλπάζουν ξέφρενα. Χωρίς να τα καθοδηγεί κανείς, πλησιάζουν μόνα τους όλο και περισσότερο τον αμαξά από την αριστερή πλευρά, σαν να θέλουν να μειώσουν την απόσταση που μας χωρίζει.

Την διπλανή άμαξα την σέρνουν κι αυτήν δυό άλογα κι έχει, κι αυτή, έναν αμαξά για να κρατάει τα γκέμια της και να την οδηγεί. Τα άλογά της και τα δικά μου συντονίζουν αυθόρμητα τον τροχασμό τους και πηγαίνουν τώρα πλάι πλάι, σαν να αποτελούν μια μονάδα, ένα τέθριππο. Οι αμαξάδες μοιάζουν να έχουν βρει μια καλή στιγμή για να ξεκουραστούν, καθώς και οι δυο βολεύονται στις θέσεις τους, και με το βλέμμα χαμένο κρατούν τα γκέμια χαλαρά αφήνοντας τον δρόμο να μας πηγαίνει.

Τόσο πολύ με έχει συνεπάρει η κατάσταση, που περνάει αρκετή ώρα ώσπου να αντιληφθώ ότι η άλλη άμαξα έχει κι αυτή έναν επιβάτη.

Δεν είναι ότι πίστευα πως δεν θα είχε επιβάτη, απλώς, δεν τον είχα προσέξει.


Μόλις τώρα τον ανακαλύπτω και τον παρατηρώ. Βλέπω ότι κι εκείνος με κοιτάζει. Για να του δείξω την χαρά μου του χαμογελώ, κι εκείνος, μέσα από το παράθυρο της άμαξας, με χαιρετάει κουνώντας μου ζωηρά το χέρι.

Ανταποδίδω τον χαιρετισμό και παίρνω το θάρρος να ψιθυρίσω ένα δειλό «Γεια…» Κατά ένα μυστήριο τρόπο, ή ίσως όχι και τόσο μυστήριο, με ακούει και μου απαντάει:

«Γεια σου! Πας προς τα εκεί;»
«Ναι!» απαντώ με πρωτοφανή (για μένα τον ίδιο) χαρά. «Πάμε μαζί;»
«Σύμφωνοι…» μου λέει, «πάμε».

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Αισθάνομαι ευχαριστημένος.
Πέρασα όλο τον δρόμο χωρίς ποτέ να συναντήσω έναν συνταξιδιώτη.
Νιώθω ευτυχισμένος χωρίς να ξέρω γιατί, και το σπουδαιότερο, χωρίς καμιά ιδιαίτερη διάθεση να μάθω.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Η δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας

Πώς αλήθεια να αρχίσει κανείς την αναζήτηση της αληθινής του φύσης μέσα στο σκοτάδι, την άγνοια και την σύγχυση που επικρατούν σήμερα ; Μέσα στους τόσους δρόμους που του προτείνονται και ο καθένας του παρουσιάζεται ως ο μοναδικός ; Πως μπορεί τελικά το θαλασσοδαρμένο καράβι μας να καταλήξει στην πολυπόθητη Ιθάκη ;

Το πρώτο σημάδι ελπίδας για τους χαμένους στη θάλασσα ναυτικούς είναι να δουν ξαφνικά μια ακτίνα φωτός να αστράφτει διασχίζοντας την σκοτεινή καταιγίδα. Κατευθυνόμενοι προς αυτήν, φτάνουν στην πηγή του φωτός, τον φάρο.

.

Ποιο θα μπορούσε να είναι το φως που προέρχεται από τον αληθινό μας εαυτό;

.

Η αγάπη !

Ακόμη και μέσα στον πιο σκοτεινό και βίαιο άνθρωπο υπάρχουν ακτίνες αγάπης, όσο κι αν αυτές μπορεί να είναι σύντομες και αμυδρές σκεπασμένες από το βαρύ πέπλο της ύλης. Αν τις σπάνιες αυτές αναλαμπές, τις προσέξει κανείς και αν καταβάλει ενέργεια να κατευθυνθεί προς την πηγή του φωτός, η αληθινή του φύση αρχίζει δειλά–δειλά να αποκαλύπτεται. Γι’ αυτό το λόγο η αγάπη εγκωμιάζεται ως το ασφαλέστερο μονοπάτι που οδηγεί προς την ολοκληρωτική απουσία της άγνοιας.

Γεννιόμαστε αγαπώντας, κι όταν ανοίγουμε τα μάτια μας βλέπουμε παντού το καθρέφτισμα Εκείνου που αγαπάμε αλλά όχι Εκείνον τον ίδιο. Έτσι όλα τα πράγματα μας σαγηνεύουν και μας απογοητεύουν ταυτόχρονα. Μας σαγηνεύουν επειδή είναι μια αντανάκλαση και εικόνα του Θεού. Μας απογοητεύουν επειδή είναι μια εικόνα, αλλά όχι η πραγματικότητα. Δεν είναι αυτά ο Θεός.

Κάθε φορά που αντικρίζουμε την ομορφιά, κάθε φορά που βιώνουμε την αγάπη μπαίνουμε στο ποτάμι που μας οδηγεί πίσω στην πηγή μας. Τα χαμόγελα των κοριτσιών, οι πολύχρωμες πεταλούδες, η καταγάλανη θάλασσα, το άρωμα των λουλουδιών, η τροχιά των αστεριών, είναι φευγαλέες ομορφιές που προέρχονται από τον Θεό, λάμπουν για λίγο μπροστά στο βλέμμα μας και επιστρέφουν πάλι στα βάθη Εκείνου που τα δημιούργησε. Γιατί άραγε συνεχίζουμε να αναζητάμε αυτές τις φευγαλέες ομορφιές και δεν στρεφόμαστε στην ανεξάντλητη πηγή κάθε ομορφιάς, στην φωτιά εκείνη από την οποία προέρχονται όλες αυτές οι σπίθες ομορφιάς, που σπινθηροβολούν στιγμιαία και χάνονται ; Ίσως γιατί δεν γνωρίζουμε πώς να το κάνουμε.

Πως θα ήταν άραγε να δει κανείς την ομορφιά του Θεού ακάλυπτη, κατά πρόσωπο, όχι καθρεπτιζόμενη στην ύλη αλλά όπως πραγματικά είναι ; Η ενατένιση του Θεού θα μπορούσε να είναι μια ανακεφαλαίωση και σύνθεση όλων των κτισμάτων του. Όμως θα έπρεπε όλα να πεθάνουν για να επιστρέψουν στην απαρχή τους, στην ενότητα όλων των πραγμάτων που είναι ο Θεός. Και θα έπρεπε να απαρνηθούμε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας, που είναι κομμάτι των πάντων, για να επιστρέψουμε στο Όλον. Θα έπρεπε να ελευθερωθούμε από τον εγωισμό μας, τον μοναδικό διάβολο που υπάρχει, για να βιώσουμε την ολότητα. Το κέντρο μας βρίσκεται στο Θεό, ο οποίος είναι και το κέντρο όλων των πραγμάτων. Επικοινωνία με όλα τα πράγματα σημαίνει συνάμα εύρεση του εαυτού μας, και εύρεση του εαυτού μας σημαίνει ένωση με όλα τα πράγματα. Παράδοση του εαυτού μας στο Θεό σημαίνει εύρεση του εαυτού μας, και απώλεια του εαυτού σημαίνει σωτηρία.

«όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει, όποιος όμως εξαιτίας μου χάσει τη ζωή του θα τη βρει» - Ματθ. 16, 25

Όταν καταφέρνουμε να χαλαρώσουμε, όταν ηρεμήσουμε απόλυτα αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μια δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας, την οποία δεν την ορίζουμε, δεν την ελέγχουμε, μας ωθεί προς τον προορισμό μας… εκεί που θα εκφράσουμε το δυναμικό μας… εκεί που θα δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να ακτινοβολήσει από δύναμη παρουσίας και σοφίας. Αυτή η δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας είναι σοφή πέρα από κάθε περιγραφή, είναι άπειρη στην αγάπη της και την καλοσύνη της, είναι απέραντη στην φιλευσπλαχνία της και στην κατανόηση της. Όταν αφήνουμε στην άκρη τον περιορισμένο εγωικό μας εαυτό ενωνόμαστε με αυτή τη δύναμη και αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη να μας φροντίσει και να μας οδηγήσει εκεί όπου αυτή ξέρει ότι είναι καλύτερα για μας. Νιώθουμε ευγνωμοσύνη γιατί γνωρίζουμε την απεριόριστη σοφία της και την αγάπη που είχε για μας από την αρχή του ταξιδιού μας.

Η δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας έχει το ύψιστο καλό για μας μέσα στο νου της. Η δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας ξέρει το λόγο και το σκοπό για καθετί που συνέβη, συμβαίνει και θα συμβεί στη ζωή μας. Η δύναμη που μιλά στα εσώψυχα της καρδιάς μας και στα βάθη του νου μας με αγάπη, θέλει να μας οδηγήσει εκεί που είμαστε ασφαλείς, παρόντες, ευτυχισμένοι, χρήσιμοι, ακτινοβόλοι και σοφοί. Η δύναμη που κινεί τα νήματα της ζωής μας θέλει να μας οδηγήσει μέσα στο φως, την αγάπη και την αγκαλιά του Θεού. Ας την εμπιστευθούμε…

Ο εαυτός μας σημαίνει μοναξιά και εκείνος που αντιστέκεται στον πόνο και τον θάνατο, εκείνος που δε θέλει να δώσει τον εαυτό του αλλά γαντζώνεται σ’ αυτόν, παραμένει εκτός της ενότητας των πάντων που είναι ο Θεός.

.

«αν του σιταριού ο σπόρος πέσει στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας σπόρος μοναχός…» Ιωαν 12, 24

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...