Να μάθεις να φεύγεις

.

Να μάθεις να φεύγεις.

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Έκκληση για βοήθεια

Παγιδεύτηκα θανάσιμα στην προσπάθεια μου, μέσα από αυτό που έχω, να προσδιορίσω αυτό που νόμιζα πως είμαι και ξέχασα εντελώς ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ. Θέλοντας να αυξήσω και να διατηρήσω την ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, τη δύναμη, το κύρος μου, το μόνο που κατάφερα ήταν να δημιουργήσω ένα τεράστιο έλλειμμα αληθινής ζωής, που συνεχώς από τότε μεγαλώνει, με αποτέλεσμα να μου διαφεύγει σήμερα εντελώς η ΟΥΣΙΑ. Για βοήθεια τώρα εκλιπαρώ, νοιώθοντας την ανάγκη να επανακτήσω την παιδική μου ζωντάνια, την φρεσκάδα της νεανικής μου ματιάς, την λαχτάρα μου να ερευνώ και να χάνομαι μέσα στην μαγεία αυτής της πλάσης. Ο φόβος, οι έγνοιες, η αμφιβολία αντικατέστησαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε μέσα μου και με κατέστησαν έναν απλό διεκπεραιωτή της πραγματικότητας. Αφαιρέθηκα και δεν πρόλαβα να δω τη ζωή με ορμή να πέφτει πάνω μου και να με ισοπεδώνει, αφήνοντας το κάθε ΤΩΡΑ μου άδειο από νόημα, χωρίς καμιά πλέον ουσιαστική αξία. Με λαχτάρα προσμένω εκείνες τις σπάνιες αληθινές στιγμές που ο νους μου θα σταματήσει την ακατάσχετη διαμαρτυρία του, που η εσωτερική μου φασαρία θα κοπάσει για λίγο ώστε να τολμήσω να αρχίσω πάλι να αναρωτιέμαι:

Εκλογές κι Αυτογνωσία

  

μέσα απ’ τη ματιά ενός υποψηφίου 

Η μικρή μας κοινωνία, πόσο όμορφα είναι τακτοποιημένη μέσα στην αυταπάτη, έτσι ώστε όταν κάποιος λίγο πιο συνειδητός ξεφύγει απ’ τα στενά σύνορά της πλάνης αυτής και προσπαθήσει να βοηθήσει τους συντρόφους του να κοιτάξουν πέρα απ’ το εφήμερο και το απατηλό, χαρακτηρίζεται ως γραφικός κι ονειροπόλος. Όλοι θέλουν να περιχαρακώσουν τις πεποιθήσεις τους γιατί αν είναι αλήθεια αυτή η καινούργια φωνή, ολόκληρη η ζωή τους βγαίνει λάθος. Και στηρίζονται στη δύναμη των αριθμών για να θάψουν τη νέα φωνή. Είναι έτσι κι αλλιώς η πλειοψηφία.

Άφωνη Κραυγή

Πόσα μπορούν να αποσιωπούν οι σφαλιστές οι πόρτες;

Ό,τι καλό, ό,τι μυστικό, ό,τι γεμάτο αλήθεια

πέρα από αυτές τις απροσπέλαστες τις πύλες

που ορθώνονται μπροστά μου είναι κλεισμένο.

Δεσμώτης της Ύλης

Γεννιόμαστε μακριά από το Φως, στον κόσμο της ύλης, του χρόνου και της πτώσης, και ψάχνουμε ανεπίγνωστά μας να ξαναφτάσουμε στη φωτεινή πλευρά μέσα από υποκατάστατα που δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα και τη δίψα μας. Προσπαθούμε μάταια να διαμορφώσουμε ένα όμορφο επίγειο περιβάλλον για να μας θυμίζει αυτό από το οποίο απομακρυνθήκαμε. Πως μπορεί όμως η φθαρτή ομορφιά να συγκριθεί με την ουράνια πηγή του Κάλλους;

Όλο το δράμα της ζωής μας έχει τις ρίζες του στον πόθο να αναρριχηθούμε έξω απ’ το σκοτεινό σπήλαιο, να ζήσουμε στον ελεύθερο κόσμο του πνεύματος και του φωτός, να αναπνεύσουμε ελεύθερα, να κινηθούμε έξω απ’ τους περιορισμούς της ύλης, να γιατρευτούμε από τους ακρωτηριασμούς που μας κληροδότησε αυτή! Το πρώτο βήμα για να συμβεί το πέταγμα του αετού είναι να κατανοήσουμε αυτό το δράμα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει μέσα μας το αίτημα για την υπέρβαση της ύλης και για μια ζωή στα Ηλύσια Πεδία. Έξω απ’ αυτήν  είμαστε καταδικασμένοι σε εσωτερική στειρότητα, σε μια ζωή άχαρη, χωρίς πνοή. 

Είναι στιγμές εσωστρέφειας και στοχασμού που λυτρώνομαι προσωρινά απ’ τη μηχανική και αγελαία αυτή ζωή μου. Ένα παράθυρο τότε ανοίγει προς τον φωτεινό Κόσμο του Πνεύματος και αντικρίζω γεμάτος δέος το Δημιουργό να αναδύεται από τη μήτρα της ύλης και να γυρεύει με λαχτάρα την επιστροφή των άσωτων υιών Του. Μικρές, φωτεινές, ανθρώπινες συνειδήσεις, ενταφιασμένες στην ύλη, ψάχνουν εναγωνίως τον δρόμο της επιστροφής στη Θεία Μονάδα, ψάχνουν τον τρόπο να ελευθερωθούν από τα δεσμά τους και να ελευθερώσουν τον ίδιο τον  Θεό! 

 

«Ποιο είναι το χρέος μας;» αναρωτιέται ο Καζαντζάκης. «Να μαχόμαστε ν’ ανθίσει ένα μικρό λουλούδι απάνω στο λίπασμα τούτο της σάρκας και του νου μας. Πολέμα από τη σάρκα, από την πείνα, από το φόβο, πολέμα από την αρετή κι από την αμαρτία να δημιουργήσεις Θεό. Πως ξεκινάει το φως από ένα άστρο και χύνεται μέσα στη μαύρη αιωνιότητα κι οδοιποράει αθάνατο; Το άστρο πεθαίνει, μα το φως ποτέ του∙  τέτοια κι η κραυγή της ελευθερίας.»

Το καθήκον της σωτηρίας του ενταφιασμένου Θεού λιώνει το είναι μου και τα μάτια μου πλημμυρίζουν από δάκρυα χαράς και προσμονής. Η ζωή μου σαν θραύσμα του Θείου Σχεδίου αποκτά ένα νόημα, μια αξία, μια ιερότητα που ποτέ δεν κατάφερε να βρει μέσα στα στενά πλαίσια του ορθολογισμού. Μέσα απ’ τα έσχατα βάθη, λες και καταλύθηκαν για μια στιγμή όλα τα υλικά και άυλα εμπόδια που με χωρίζουν από Εκείνον, τον Αιώνιο Αγαπημένο, ξεπετιέται ένα ψήγμα φωτός που αποζητάει την Πηγή του Φωτός, ένα παιδί που λαχταράει την Μητέρα του, ένα πλάσμα που γυρεύει τον Πλάστη του, αλλά έχει από χρόνια χαθεί σε αδιέξοδους δρόμους, κυνηγώντας τις διάφορες αντανακλάσεις Του, στη δήθεν αγάπη που δεν ήταν η Αγάπη Του, στην στείρα γνώση που δεν ήταν δική Του Γνώση. Και το παιδί αυτό, ύστερα από χρόνια αρχίζει να προσεύχεται:

«Δίδαξον με τα Δικαιώματά ΣΟΥ !»

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Επαναστάτης

 

Είναι κι αυτός ο ανελέητος επαναστάτης,
  η ακόρεστη δίψα,
το ασίγαστο ερωτικό πάθος…

Στιγμή δε μ’ αφήνει να ησυχάσω,
αδιάκοπα με ξεβολεύει
κι αδιάλλακτα επιμένει να βαδίζω
στο πέρα απ’ τις μορφές,
στο πέρα απ’ το ορατό και το χειροπιαστό.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

MATRIX και το μάθημα της σιγής

Ήταν η ώρα του δειλινού που  χάνονταν  ο ήλιος πέρα στον ορίζοντα της θάλασσας.

Ήταν εκείνο το απόβραδο που μου ψιθύριζες, μέσα από το κύμα, με την σιωπή, την Αγάπη Του.

Μέσα στην ομίχλη, θυμάμαι, την φωτεινή εκείνη μορφή να λάμπει με ένα μειδίαμα στα χείλη, ένα μειδίαμα ταπεινό ευλαβικό σαν προσευχή.

Πόσα μου έλεγες με την σιωπή σου… κι εγώ ήμουν στα σεργιάνια του ψεύτικου κόσμου,  να αναζητώ αγάπες και αισθήματα…. μου μάθαινες με την σιγή και το φως των ματιών σου, ότι όλα είναι μέσα σου, είναι μέσα μου, είναι μέσα μας, τίποτε έξω από αυτό δεν είναι αληθινό, μόνο μια μήτρα είναι το MATRIX των ψεύτικων συναισθημάτων που γεννάει τους κύκλους. 

Ζούμε την ζωή με την σκέψη μας που μας εξαπατά…  κι αυτή η απάτη είναι  ο πόνος  και ο φόβος μη χάσουμε το ψεύτικο που ζούμε σαν αληθινό. Η επίγνωση αφυπνίζει κάθε νεκρό κύτταρο στη δομή της ύπαρξης και  κάθε ψεύτικο  χάνεται για πάντα, για να γεννηθεί η νέα  αληθινή ζωή. 

Το σώμα μου αλλάζει, ωριμάζει, ο  χρόνος και οι σκέψεις δεν υπάρχουν, μόνο  η ψυχή ελεύθερη πετάει στο φως του χωροχρόνου, αναζητώντας τον δάσκαλό, που μου άνοιξε  την πόρτα του Αγαπημένου…… 

Στη μνήμη του Δασκάλου μου Ν.Κ.