Υπομονή και Θάρρος

Σε μια πόλη της ανατολής κάλεσαν τον μεγάλο δάσκαλο της σουφιστικής παράδοσης, τον Νασρεντίν, για να μιλήσει.

Ο Νασρεντίν κανόνισε τη διάλεξη για τις δύο το μεσημέρι και η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη: πουλήθηκαν και οι χίλιες θέσεις και έμειναν απέξω περισσότερα από εξακόσια άτομα, που παρακολουθούσαν την ομιλία μέσω κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης.

Στις δύο ακριβώς μπήκε ο βοηθός του Νασρεντίν και είπε ότι για λόγους ανωτέρας βίας η διάλεξη θα καθυστερούσε. Μερικοί σηκώθηκαν αγανακτισμένοι, ζήτησαν να τους επιστραφούν τα χρήματα και αποχώρησαν. Όμως παρέμειναν πολλοί ακόμη μέσα κι έξω από την αίθουσα.

Στις τέσσερις το απόγευμα ο σουφιστής δάσκαλος δεν είχε ακόμη κάνει την εμφάνισή του και οι άνθρωποι σιγά σιγά έφευγαν παίρνοντας πίσω τα χρήματά τους· άλλωστε πλησίαζε η προκαθορισμένη ώρα λήξης της διάλεξης και είχε έρθει η στιγμή να γυρίσουν στα σπίτια τους. Όταν χτύπησε έξι, οι χίλιοι εφτακόσιοι αρχικοί ακροατές είχαν μειωθεί σε λιγότερους από εκατό.

Εκείνη τη στιγμή μπήκε ο Νασρεντίν. Φαινόταν τελείως μεθυσμένος και άρχισε να λέει αστειάκια σε μια όμορφη κοπέλα που καθόταν στην πρώτη σειρά.

Αφού πέρασε η πρώτη έκπληξη, οι ακροατές άρχισαν να αγανακτούν. Πως ήταν δυνατόν, αφού περίμεναν τέσσερεις ώρες συνέχεια, να φέρεται έτσι αυτός ο άνθρωπος; Ακούστηκαν ορισμένα μουρμουρητά αποδοκιμασίας, αλλά ο σουφιστής δάσκαλος δεν τους έδωσε καμιά σημασία· συνέχισε να φωνάζει ότι η κοπέλα ήταν σέξι και την κάλεσε να ταξιδέψει μαζί του στη Γαλλία.

Αφού βλαστήμησε όσους διαμαρτύρονταν, ο Νασρεντίν επιχείρησε να σηκωθεί και έπεσε βαρύς στο πάτωμα. Εξοργισμένοι οι ακροατές αποφάσισαν να φύγουν, λέγοντας ότι όλα αυτά ήταν αγυρτίες, ότι θα απευθύνονταν στις εφημερίδες για να καταγγείλουν αυτό το εξευτελιστικό θέαμα.

Εννέα άνθρωποι έμειναν στην αίθουσα. Μόλις οι αγανακτισμένοι εγκατέλειψαν το χώρο, ο Νασρεντίν σηκώθηκε· ήταν νηφάλιος, τα μάτια του έλαμπαν και απέπνεε έναν αέρα αξιοπρέπειας και σοφίας.

“Εσείς που βρίσκεστε εδώ είστε αυτοί που πρέπει να με ακούσουν”, είπε. “Περάσατε τις δυο πιο δύσκολες δοκιμασίες στο δρόμο του πνεύματος: την υπομονή για να περιμένετε τη σωστή στιγμή και το θάρρος να μην απογοητεύεστε από αυτό που βρήκατε. Εσάς θα διδάξω”.

Και ο Νασρεντίν μοιράστηκε μαζί τους μερικές σουφιστικές τεχνικές.

Από το βιβλίο «Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει» του Paulo Coelho.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Συνυπογράφω...

"Η αγορά στεγνή σαν έρημος. Κανείς δεν μπορεί να πληρώσει κανέναν… Οικογένειες που κρυώνουν και πεινάνε. Γονείς απελπισμένοι που αυτοκτονούν. Γέροντες στα συσσίτια και χωρίς φάρμακα και πετρέλαιο. Όσοι αντέχουν το γεροντικό δάκρυ, ας κάνουν μια βόλτα να δουν. Ο λαός θέλει να τους κρεμάσει κι εκείνοι επιμένουν να σχεδιάζουν διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ και μακροημέρευση των δανειακών, με υπογραφές της ΝΔ..."

Θραξ Αναρμόδιος

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΘΥΜΙΖΕΙ

Θα φυσήξουν οι άνεμοι μαρασμό,
απόγευμα ομίχλης στο απολυμαντήριο…

Θα ‘ρθούνε μέρες ανάξιες,
μήνες μετέωροι,
χρόνια αιμορραγικά,
αποφλοιωμένα.

Ψάρια νεκρά θα βγάλουνε τα κύματα…

Και θα ‘ναι
μες στη μεγάλη νύχτα της βροχής
χωρίς φωνή οι κήρυκες,
χωρίς τους ήχους της φυγής οι λεωφόροι...

Δε θα ‘χεις όνειρο να μοιραστείς με κανένα,
Ούτε χαμόγελο,
μόνο πικρό ψωμί και δάκρυ…

...Και τίποτα δε θα θυμίζει πια
τον τόπο της ελιάς
και της πικροδάφνης…

Χάρρυ Κλυνν

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ομαδική ή ατομική πνευματική εργασία;

Η ομαδική δουλειά μπορεί να βοηθήσει το φως της παρουσίας σου να γίνει πιο έντονο. Μια ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώνονται σε μια κατάσταση παρουσίας παράγει ένα συλλογικό ενεργειακό πεδίο μεγάλης έντασης. Δεν αυξάνει μόνο το βαθμό παρουσίας κάθε μέλους της ομάδας, αλλά βοηθάει επίσης να ελευθερωθεί η συλλογική ανθρώπινη συνειδητότητα από την κυριαρχία του νου. Αυτό θα κάνει την κατάσταση της παρουσίας όλο και περισσότερο προσβάσιμη σε άλλα άτομα.

Όμως, αν ένα τουλάχιστον μέλος της ομάδας δεν είναι ήδη σταθερά εδραιωμένο σ’ αυτήν, μπορώντας έτσι να διατηρεί την ενεργειακή δόνηση αυτής της κατάστασης, ο εγωικός νους μπορεί εύκολα να επιβληθεί ξανά και να σαμποτάρει τις προσπάθειες της ομάδας. Αν και η ομαδική εργασία είναι ανεκτίμητη, δεν είναι αρκετή και δεν πρέπει να καταλήξουμε να εξαρτιόμαστε απ’ αυτήν. Ούτε πρέπει να καταλήξουμε να εξαρτιόμαστε απόλυτα από ένα δάσκαλο, από κάποιο βαθύ γνώστη παρά μόνον κατά τη διάρκεια της μεταβατική περιόδου, όπου μαθαίνουμε το νόημα αλλά και τον τρόπο προσέγγισης του εσωτερικού φωτός.

Όταν διακρίνεις λοιπόν στην πνευματική ομάδα με την οποία εργάζεσαι, καταστάσεις ασυνειδησίας που επηρεάζουν και χαμηλώνουν τις ενεργειακές δονήσεις σου, είναι θεμιτό να αποτραβιέσαι για κάποιο διάστημα από αυτήν, έτσι ώστε επανακτώντας το κέντρο σου, να μπορείς αργότερα να συνεισφέρεις στη συνειδησιακή ανύψωση ολόκληρης της ομάδας. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής προς τον προορισμό σου, έτσι κι αλλιώς, οφείλεις να το βαδίσεις μόνος σου.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Αργοπεθαίνει...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Martha Medeiros

Martha Medeiros Πηγή: www.lifo.gr

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Quo vadis, Ελλάδα; Που πας Ελλάδα;

Ή μάλλον, που σε οδηγούν όλοι αυτοί που εσύ εμπιστεύτηκες για να σε υπερασπίσουν και να σε δοξάσουν; Αυτοί που εσύ γέννησες και γαλούχησες με τα αρχαιοελληνικά ιδανικά της ανδρείας και της εντιμότητας για να σε καθοδηγήσουν στη δημοκρατία που εσύ η ίδια τους δίδαξες και στην ευημερία που εσύ τους παρείχες δια μέσου των αιώνων;

Και τώρα αυτά τα παιδιά από τα σπλάχνα σου, κάτω από το σταυρό του μαρτυρίου σου, διαμερίζονται τα ματωμένα ιμάτιά σου και σε ποτίζουν αντί του ύδατος, όξος και αντί του μάννα, χολή, βάλλοντες μάλιστα κλήρον για τον ορισμό του νέου σου ηγέτη που και αυτός μαζί με τους εκλεκτούς του ακόλουθους, αντί να απαλύνει το πόνο σου, αποτιμά με μπακαλίστικους λογαριασμούς την αξία σου στα τριάκοντα αργύρια που θα μοιραστούν οι υποκριτές Φαρισαίοι -που βάζουν τους τύπους πάνω από την ουσία- μαζί με τους εισπράκτορες και εκβιαστές Τελώνες. Μόνο που αυτοί οι συγκεκριμένοι προδότες που σε παραδίδουν στον δήμιό σου χωρίς αισχύνη δεν πρόκειται ποτέ να μετανοήσουν και απελθόντες να απαγχονιστούν, γιατί πολύ απλά ανήκουν στη κατηγορία του "Έλληνα που ελληνοξεχνά" σύμφωνα με τον στίχο του Μανώλη Ρασούλη.

Καημένη μάνα Ελλάδα. Δεν μ’ αφήνουν οι αφεντάδες σου να σου γιάνω το καημό. Μα ότι και να γίνει, ότι και αν πάθεις από τη Λερναία Ύδρα που σ’ αυτή σε έσπρωξαν και σ’ έχει αιχμαλωτίσει κατατρώγοντας τις σάρκες, σου το υπόσχομαι πως σύντομα θα σε λυτρώσω και θα σε κάνω υπερήφανη, εγώ το διεφθαρμένο αποπαίδι μαζί με τους τεμπέληδες και κοπρίτες αδερφούς μου που μας νομίζουν αδύναμους και δειλούς.

Στο υπόσχομαι.

Πηγή

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...