Αλλαγή νοοτροπίας

"Ο άνθρωπος που μπορεί και βλέπει

όλα τα πλάσματα μέσα του

και τον εαυτό του μέσα σε όλα τα πλάσματα,

δε γνωρίζει καμία θλίψη."

- Ίσα¹ Ουπανισάντ²

Συμβαίνει
μέσα σε μια στιγμή. Όταν επιτρέπεις ( προσκαλείς, όπως λέει ο Γκαίτε
στον Φάουστ) τον Διάβολο να μπει μέσα στο σπίτι. Είναι η στιγμή που
νομίζεις ότι είσαι ο Κύριος της σκέψης σου. Είναι η στιγμή που ξεχνάς
να αφεθείς ελεύθερος στην περιστροφή του κόσμου απολαμβάνοντας την,
αλλά επιλέγεις αυθαίρετα να γυρίζει ο κόσμος γύρω από εσένα. Είναι η
στιγμή της "διαίρεσης". Είναι η στιγμή που το Ένα γίνεται πολλά,
θρυμματίζεται και η πορεία προς την θλίψη έχει ξεκινήσει.

Αφού
είσαι μέρος του Όλου, πως μπορείς να έχεις κάτι από το Όλο δικό σου;
Ούτε η γη, ούτε ο ουρανός, ούτε ο αέρας είναι δικά σου. Είσαι απλά αδιάσπαστο μέρος τους... Θυμήσου, τίποτα δεν σου ανήκει. Ούτε η σκέψη, ούτε το μυαλό, ούτε καν αυτός ο δανεικός δερμάτινος σάκος που ονομάζεις σώμα σου.

Το βίντεο το βρήκα εδώ: http://vimebiology lesson3bo.com/2928715  by Jarett

¹ Ίσα: Κύριος

² Ουπανισάντ: Φιλοσοφικά
κείμενα των Ινδών γραμμένα μεταξύ 750 - 500 π.Χ. Τα κείμενα είναι
βασισμένα στις Βέδας (= γνώση). Η ετυμολογία της λέξης σημαίνει
κυριολεκτικά στα πόδια του διδασκάλου.

Μία Ιστορία Ζεν

Με αφορμή το υπέροχο και πληρέστατο άρθρο του Γιάννη για το Ζεν, θα ήθελα να παραθέσω μία ιστορία Ζεν που διάβασα.

Ο Γιοσού ρώτησε τον Δάσκαλο Νάνσεν:

- Ποια είναι η Οδός;

Ο Νάνσεν είπε:
- Η καθημερινή ζωή είναι η Οδός.

Ο Γιοσού ξαναρώτησε:
- Μπορεί να μελετηθεί;

Ο Νάνσεν είπε:
- Αν προσπαθήσεις να τη μελετήσεις θα βρεθείς πολύ μακριά της.

Και ο Γιοσού ρώτησε:
- Αν δεν την μελετήσω πώς θα καταλάβω ότι είναι η Οδός;

Ο Νάνσεν είπε:
- Η Οδός δεν ανήκει στον κόσμο της αντίληψης ούτε κι ανήκει στον κόσμο της μη αντίληψης. Η νοητικότητα είναι αυταπάτη και η μη νοητικότητα είναι χωρίς νόημα. Αν θέλεις να φθάσεις την πραγματική οδό πέρα από κάθε αμφιβολία, βάλε τον εαυτό σου στην ίδια ελευθερία με τον Ουρανό. Μην τον ονομάζεις ούτε καλό ούτε όχι καλό.

Με αυτά τα λόγια ο Γιοσού φωτίστηκε.

Θα πρέπει δηλαδή να ξεπεράσουμε την δυαδικότητα με την οποία μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο. Σκοπός είναι να βλέπουμε το άσπρο και το μαύρο ως δύο διαδοχικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Το «Καλό» μπορεί να είναι χειρότερο από το «καλύτερο» και το «Κακό» καλύτερο από το «χείριστο». Οπότε αν κάνω μία πράξη ενώ θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη αυτό σημαίνει ότι έπραξα καλό ή κακό η και τα δύο από όποια άποψη το δει κανείς;. Αν δώσω σε ένα ζητιανάκι λεφτά και αυτό πάει και αγοράσει ναρκωτικά και πεθάνει έπραξα καλό ή κακό τελικά ή ο χαρακτηρισμός αυτός εξαρτάται από την οπτική γωνία που το βλέπει κανείς και είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα – χαρακτηριστικό του δικού μας «ανθρώπινου» δυαδικού τρόπου σκέψης.