Το μονοπάτι του πολεμιστή στα χρόνια του κορωνοϊού

Σ’ αυτή τη ζωή που ήλθαμε να ζήσουμε τίποτα δεν είναι τέλειο. Καθημερινά το διαπιστώνουμε μέσα από τα βιώματά μας. Αρκεί ένα απειροελάχιστο παράσιτο για να βάλει παύση στους ξέφρενους ρυθμούς της και να μας ανατρέψει όλα τα δεδομένα που θεωρούσαμε ακλόνητα μέχρι σήμερα. Και τώρα για όσους ο υπερβολικός έλεγχος ήταν βασικό στοιχείο της ζωής τους, καλό είναι να αρχίσουν να αναθεωρούν. Για να μην εξουθενώσουν τον εαυτό τους ας ξεκινήσουν από σήμερα να βλέπουν την ζωή με μια πιο χαλαρή ματιά χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι την αφήνουν στο έλεος του Θεού ή γίνονται ανεύθυνοι. Τώρα λοιπόν που χάσαμε τον εξωτερικό έλεγχο είναι μια καλή ευκαιρία να ψάξουμε τι γίνεται βαθύτερα.

Αν θέλουμε Ειρήνη...

Για να ολοκληρωθεί λοιπόν ο εσωτερικός μας Ναός, να γιγαντωθεί και να γίνει Παγκόσμιος, όπως άλλωστε τον ονειρευόμαστε, ο αγώνας και η πάλη αρχίζει πάντα ενάντια στον μεγαλύτερό μας εχθρό: τον ίδιο τον εαυτό μας. «Νίκαν αυτόν εαυτόν, πασών νίκη πρώτη και άριστη», έλεγε ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης.

Γιατί ο Άνθρωπος

Η υπόρρητη ερώτηση που ταλανίζει τον άνθρωπο, από καταβολής της εν νόησης, είναι η: τι είναι ο άνθρωπος;. Η συγκεκριμένη υφέρπουσα απορία μετεξελίχθηκε σε κραυγαλέο φιλοσοφικό κάματο από την αρχαία Ελλάδα, τους Αναγεννησιακούς χρόνους αλλά και ως τις μέρες μας. 

  Το παραπάνω περιεχόμενο της ενδοσκόπησης από μόνο το γεννά ένα ακόμα ερώτημα. Είναι ώριμη και έλλογη η αναζήτηση της απάντησης στο τι είναι ο άνθρωπος και ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί; Αναλογιζόμενοι ότι οι πρωτάνθρωποι δεν είχαν την ανάγκη της εσωτερικής αναζήτησης, μας οδηγεί στο απότοκο συμπέρασμα πως βίωναν την υπόστασή τους δίχως φραγμούς, όντας ενωμένοι με το αποκαλούμενο θείο. Δεν σου γεννάτε η ανάγκη να ερευνήσεις ή να ερμηνεύσεις κάποιο φαινόμενο όταν το βιώνεις σε απλούς ρυθμούς, μα όταν το χάσεις και με την πάροδο του χρόνου, το ξεχάσεις, τότε θέτεις τα λεγόμενα φιλοσοφικά ερωτήματα περί αυτού. Παρατηρούμε πως η ανθρώπινη οντότητα είναι αδύνατο να παραμείνει στατική ακολουθώντας τους συμπαντικούς κανόνες, συνεπώς οι αλλαγές είναι παραπάνω από βέβαιες, οπότε γεννάτε η ανάγκη της εξήγησης τους. Το αξιοσημείωτο είναι πως για πρώτη φόρα το παρατηρούμενο αντικείμενο είναι ταυτόχρονα ο ερευνητής και ο παρατηρητής, γεγονός που ενέχει αυτονόητους κινδύνους. Από μόνη της η αυτή αναζήτηση δυναμιτίζει τα θεμέλια του υλισμού και υπαινίσσεται την ύπαρξη πνεύματος, συνειδήσεως ακόμα και θεού.

   Ποια είναι η αιτία αυτή που ωθεί τον άνθρωπο στην αφηρημένη και πολυσύνθετη σκέψη πάνω στην ύπαρξή του; Κατά τον Σωκράτη ο Θεός δεν φιλοσοφεί, γιατί κατέχει τη σοφία, φιλοσοφεί όμως ο άνθρωπος, που η ύπαρξή του είναι πεπερασμένη. Επίσης ταλανίζουμε την διάνοια μας διότι έχουμε μια ενδόμυχη και διαρκή ανάγκη για αποδείξεις της ανθρώπινης υπόστασης αλλά και των φυσικών φαινομένων. Μια επιπλέον αφορμή για στοχασμό ήταν η ανάπτυξη του ανθρωπίνου εγκεφάλου με αποτέλεσμα την εμφάνιση του λόγου, άρα και της ικανότητας να μπορούμε να μοιραστούμε και να συγκρίνουμε τις σκέψεις μας. 

  Τροχοπέδη στην εξέλιξη των φιλοσοφικών θεμάτων που άπτονται είτε της ανθρώπινης ύπαρξης, είτε της περιβάλλουσας φύσης είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Πιο συγκεκριμένα, η πιστότητα, η αξιοπιστία και η βασιμότητα των παραγόμενων ιδεών ή συμπερασμάτων γίνονται ασυνείδητα θύματα των ανθρωπίνων αισθήσεων. Δηλαδή ο άνθρωπος προσπαθεί να εξηγήσει τα πάντα βάση των δικών του εμπειριών εξαρτώμενων των πέντε αισθήσεων του. Το γεγονός αυτό θέτει υπό αμφισβήτηση ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να γίνει κοινωνός της πραγματικής γνώσης, διότι υπεισέρχεται η υποκειμενικότητα και το περιορισμένο φάσμα των αισθήσεων μας. Το φαινόμενο αυτό το παρατηρούμε στην προσπάθεια της ευκλείδειας εξήγησης του πολυδιάστατου σύμπαντος.

   Βέβαια η φιλοσοφική αναζήτηση δεν είναι καθολικό συμβάν. Το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού αντί να ενδοσκάπτει σηκώνει ψηλά το κεφάλι θωρώντας ένα μεγαλύτερο μυστήριο εξω-ατομικό. Το μυστήριο του σύμπαντος φαντάζει πιο δυσεπίλυτο άρα πιο συναρπαστικό, αλλά είναι μια καλά κρυμμένη δικαιολογία προς αποφυγή της προσωπικής ανακάλυψης – ή καλύτερα της επαν-ανακάλυψης. Με τον τρόπο αυτό μεταθέτει το πρόβλημα έξω από τον ίδιο, ομοίως παρατηρούμε και στην καθημερινή ζωή να αποφεύγουμε δικά μας προβλήματα ή να αναβάλουμε την επίλυσή τους και να μας απασχολούν αλλότρια προβλήματα.

   Μεγάλη η βαρύτητα της ερώτησης που τέθηκε στην αρχή του κειμένου και ακόμα μεγαλύτερη η προσπάθεια που έχει καταβληθεί ανά τους αιώνες προς απάντηση της από τον φιλοσοφικό κόσμο. Όμως, η θεμελιώδης ερώτηση που τίθεται δεν είναι η: τι είναι ο άνθρωπος, αλλά η: γιατί είναι ο Άνθρωπος. Δηλαδή, ποιος είναι ο σκοπός που εξυπηρετεί η ανθρώπινη ύπαρξη; Για ποιο λόγω ενσαρκωνόμαστε έχοντας ξέχωρες ιδιαιτερότητες και ικανότητες  από το λοιπό ζωικό βασίλειο και μάλιστα με την ιδιότητα της εξαιρετικά σύντομης σε χρόνο εξέλιξής των, όντας ¨καταδικασμένοι¨ στην διαδικασία της δημιουργίας και επιλεκτικής εξέλιξης;

   Ο προφανής λόγος ύπαρξης είναι η εξέλιξη του γονιδιώματος μας ως τμήμα της θεωρίας της εξέλιξης των ειδών, δηλαδή η αρχέγονη ανάγκη για τεκνοποίηση, επιβίωση και κυριάρχηση επί των άλλων ειδών της πλούσιας γήινης βιοποικιλότητας. Η εξήγηση αυτή αν και λογικοφανής δεν πληρώνει το αίσθημα της αυτογενούς αναζήτησης. Το αίσθημα αυτό της μη εσώτερης πληρότητας της περιέργειας οφείλετε στο γεγονός πως ο άνθρωπος πλέον έχει ξεφύγει από αυτόν τον σκοπό, άρα αυτή η εξήγηση θα αρκούσε πριν διακόσια χρόνια, μα όχι στους σύγχρονους καιρούς. Παρατηρούμε πλέον πως ο άνθρωπος έχει ξεφύγει από την ανάγκη της αναπαραγωγής και επιβίωσης δημιουργώντας ανάγκες όπως η εξερεύνηση του περιβάλλοντος, την ανάγκη για τέχνη και καλαισθησία, δρούμε με σκοπό την διασκέδαση ή την ψυχαγωγία, τον κοινωνικό συναγελασμό, πετύχαμε την μη βιολογική εξέλιξη – την επιστημονική και τεχνολογική, είδαμε πίσω στον χρόνο με τηλεσκόπια, λύσαμε το ερώτημα του υποατομικού σωματιδίου, κ.ο.κ.   

Παρόλο την απόκτηση γνώσης το κυρίαρχο και επιτακτικό ερώτημα του σκοπού και του νοήματος της ύπαρξης εμμένει, αφού έχουμε ξεφύγει από την εξήγηση της επιβίωσης και εξέλιξης. Συνεπώς μπορούμε να οδηγηθούμε σε ένα συμπέρασμα ίσως αβέβαιο, ίσως υποκειμενικό, ίσως μη επαρκές αλλά έτσι είναι η νοητική παραγωγή, μη ζυγίσιμη. Η ανθρωπότητα απαρχής της ζει στην ψευδαίσθηση της αναζήτησης σκοπού χωρίς να δίνει χώρο στην πιθανότητα να είναι αυτή που δίνει διαχρονικά σκοπούς στην ύπαρξη. Στα πρώιμα ανθρώπινα χρόνια σκοπός ήταν η επιβίωση και η χρονική συνέχεια του είδους. Στην συνέχεια και αφού αυτός ο στόχος πραγματώθηκε τέθηκαν εκ νέου στόχοι όπως για παράδειγμα αυτού του ευ ζείν. Τίθενται συνεχώς νέοι στόχοι, νέοι σκοποί στην ύπαρξη, που μπορεί να είναι μακροπρόθεσμοι ή όχι, πραγματοποιήσιμοι ή όχι, αλλά δεν παύουν να τίθενται. 

Ελπίζουμε μόνο με την πάροδο του χρόνου ο σκοπός και ο στόχος της ζωής από την υλιστική προδιάθεση να τείνουν προς το πνευματικό επίπεδο, στο επίπεδο το ανθρωποκεντρικό, στο επίπεδο της εύρεσης του ανθρώπινου κέντρου.

   

Υποκριτική Πνευματικότητα

Από τον σκεπτόμενο άνθρωπο...

Πλησιάζουν Χριστούγεννα, μια γιορτή της ορθοδοξίας και όχι μόνο. Μια γιορτή με έντονο συμβολισμό και εσωτερικό περιεχόμενο. Η περίοδος αυτή είναι μια ευκαιρία για εσωτερική αναζήτηση αλλά και για τον ετήσιο μας απολογισμό, αφού πλησιάζει και η αρχή του νέου έτους.

Σε αυτή την διαδικασία εισέρχονται λίγο πολύ οι περισσότεροι από εμάς λόγω των παραπάνω αιτιών. Στον σύγχρονο πολιτισμένο, κυρίως Δυτικό κόσμο υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που ασχολούνται εντατικά και καθημερινά με την προσωπική τους βελτίωση. Ασχολούνται με αυτό που λένε προσωπική ανέλιξη ή αυτοπραγμάτωση και προσπαθούν είτε ατομικά είτε ομαδικά, με πνευματικές ομάδες, με δασκάλους, με γκουρού και ό,τι άλλο πρόσφορο. Έτσι ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος διακονίζεται την πνευματική του ανέλιξη και ευμάρεια την οποία απέκτησε μετά κόπων με την μελέτη ανατολικών και δυτικών φιλοσοφιών, τεχνών, επιστημών, θρησκευτικών κειμένων, απόκρυφων αρχαίων κειμένων αλλά και με ταξίδια σε ανατολικούς πνευματικούς προορισμούς. Έτσι κάθε πρωί στον καθρέπτη του καλημερίζει έναν γενειοφόρο Κομφούκιο ενώ πασχίζει με βοήθεια έμμισθων ειδικών να χάσει περιττά κιλά, τα οποία έχει υφαρπάξει με τον υπερυλικό τρόπο ζωής του από ολόκληρες ηπείρους που υποσιτίζονται ή δεν σιτίζονται καθόλου! Προσπαθεί να απαλλαχθεί μετά βδελυγμίας από τον περιβάλλοντα υλισμό και να επικεντρωθεί ανεπηρέαστος στην ψυχή του, στο πνεύμα του, στην διάνοια του και να ενωθεί με υποκριτικούς ψευτο-διαλογισμούς και άλλες μεθόδους με το σύμπαν, με την ανθρωπότητα. Αρνούμενος βέβαια να ενωθεί με τα άλλα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού που υποφέρει εξαιτίας της άκρατης υλιστικής του προδιάθεσης και βουλιμίας. Αλλά οι διαφορές που μας χωρίζουν με τις απόμακρες ηπείρους μας χωρίζουν και από τους συγγενείς μας, από τους φίλους μας και τους συμπολίτες μας. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο λεγόμενος τέταρτος κόσμος έχει δημιουργηθεί μέσα στον ήδη ανεπτυγμένο κόσμο. Με ειρωνικό αποκορύφωμα τα προγράμματα κοινωνικής δικτύωσης που ενώνουν τον κόσμο.

Έτσι γινόμαστε μάρτυρες μιας ανθρώπινης στρεβλής δράσης σε όλους τους τομείς, όπως η υπερεκμετάλλευση των γήινων πόρων αλλά και η μόλυνση υδάτων και αέρα. Οξύμωρες καταστάσεις επαναπροβάλλονται στην ιστορία, όπως παλιότερα οι αποικιοκράτες ξεγέλασαν τους αυτόχθονες Αμερικάνους με πολύχρωμα γυαλάκια και αγόρασαν την γη τους, έτσι και σήμερα εμείς θεοποιούμε υλικά της γης όπως τα διαμάντια και ο χρυσός, σε μια ξέφρενη έκφραση της ματαιοδοξίας μας, αγνοώντας το αίμα που φέρουν. Στο ίδιο τοτέμ της ματαιοδοξίας μας προσφέρουμε σπονδή την δημιουργία ουρανοξυστών χτισμένων πάνω στην άμμο και παγοδρόμια στην έρημο, δίπλα σε συνανθρώπους μας που διψούν για ένα ποτήρι νερό. Ενώ διατυμπανίζουμε τα φιλεύσπλαχνα μας αισθήματα, συνεχίζουμε την σύγχρονη δουλεία και την εμπορεία ανθρώπων και ζώων. Γινόμαστε λήπτες ανθρωπίνων οργάνων από τον τρίτο κόσμο, αφού η ζωή μας φέρθηκε πιο γενναιόδωρα. Ωθούμε την πολιτισμένη μας κοινωνία σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο (έστω οικονομικό) και εκφράζουμε την πολιτική μας άποψη ακραία. Αναζητούμε ισονομία και δικαιοσύνη πάντα με μέτρα και σταθμά τους πιο εύπορους από εμάς αγνοώντας το τι υπάρχει “κάτω” από εμάς!

Με την έννοια του πολιτισμού περιγράφει ο σύγχρονος στρουθοκαμηλίζων άνθρωπος όλα τα παραπάνω, ενώ πολιτισμός είναι η ορθή και ανθρωποκεντρική χρήση των πολιτιστικών και πολιτισμικών παραγώγων. Συνεπώς ξεγελάμε τον δήθεν εκλεπτυσμένο πλέον και απαλλαγμένο από αρνητισμό εαυτό μας, απεμπολώντας τα δεινά που ταλανίζουν τον συνάνθρωπό μας, βρίσκοντας θεωρίες που περιγράφουν πως αυτοί που δεινοπαθούν, βιώνουν αυτό που τους όρισε η μοίρα τους, το κάρμα τους ή το κισμέτ τους, ενώ ο σύγχρονος και ακόρεστος τρόπος ζωής μας εκμεταλλεύτηκε τους πόρους τους και τους ίδιους.

Ας αναλογιστούμε αν τα παρακάτω στατιστικά στοιχεία είναι προίκα του κάρμα ή της μοίρας ή της θείας πρόνοιας στον συνάνθρωπό μας ή έχουμε συμβάλει και μεις σε αυτά:

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ»

• Παγκόσμιος πληθυσμός: 6,8 δις.
• Το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερα από 2,5 δολάρια / ημέρα
• Σύμφωνα με την UNICEF 26.500 – 30.000 παιδιά πεθαίνουν ημερησίως από φτώχεια, δλδ 18 παιδιά πεθαίνουν κάθε λεπτό, ένα παιδί πεθαίνει κάθε 3 δευτερόλεπτα
• Περίπου 1,1 δις άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε νερό
• Για 1,9 δις παιδιά : 640 εκατ. δεν έχουν καταφύγιο, 400 εκατ. δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλή νερό, 270 εκατ. δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη
• Περίπου 2,2 εκατ. παιδιά πεθαίνουν ετησίως επειδή δεν εμβολιάζονται
• Περίπου 1,6 δις. άνθρωποι (1/4 της ανθρωπότητας) δεν έχουν ηλεκτρισμό
• Πάνω από 11 εκατ. παιδιά πεθαίνουν ετησίως από ασθένειες που αντιμετωπίζονται εύκολα όπως μαλάρια, διάρροια και πνευμονία
• Περίπου το 20% του πληθυσμού των ανεπτυγμένων χωρών κατέχουν το 86% του παγκόσμιου πλούτου
• Περίπου 1 δις άνθρωποι δεν γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση
• Αν δαπανούσαμε το 1% των εξοπλιστικών προγραμμάτων στην εκπαίδευση τότε δεν θα υπήρχε παιδί που να μην πηγαίνει σχολείο
• Σχεδόν τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση άμεση σε δίκτυο ύδρευσης
• 10,6 εκατ. παιδιά πέθαναν το 2003 πρίν φτάσουν την ηλικία των 5 ετών (ίσον με το άθροισμα των παιδιών της Γαλλίας, Γερμανίας, Ελλάδος και Ιταλίας)
• 15 εκατ. παιδιά μένουν ορφανά εξαιτίας του ΗΙV
• Οι 497 πλουσιότεροι άνθρωποι, δλδ το 0,000008% του παγκόσμιου πληθυσμού, κατέχουν πάνω από το 8% του παγκοσμίου ΑΕΠ
• Το 12% του παγκοσμίου πληθυσμού καταναλώνουν το 85% της παγκόσμιας κατανάλωσης νερού και αυτό το 12% δεν ανήκει στης υποανάπτυκτες χώρες
  
  

Ας ευχηθούμε τα φετινά Χριστούγεννα να είναι η αφορμή για την ανθρωποκεντρική μεταστροφή μας. Ας αναρωτηθούμε αν αυτά που τόσο δυσκολευόμαστε να αποτινάξουμε ως περιττά ή βλαβερά,  είναι ζωτικής σημασίας για άλλους. Ας αναλογιστούμε την πραγματική μας θέση σε συνάρτηση με τον πλησίον μας και ας επαναπροσδιορίσουμε το πραγματικό επίπεδο συνειδητότητάς μας. Ας προσπαθήσουμε επί της ουσίας και συγκροτημένα να αλλάξουμε πρώτα εμάς και έπειτα με αντικειμενική θέαση της πραγματικότητας, τον κόσμο. Τέλος ας ευχηθούμε να λάβει σάρκα και οστά η “Ωδή Στην Χαρά” των Σίλερ και Μπετόβεν, φτάνοντας στα αυτιά και τις ψυχές των σχεδόν 7 δις συνανθρώπων μας. 

...στα Μάτια που λένε την Αλήθεια.

Σημ.: έρευνες έδειξαν πως άρθρα τέτοιου περιεχομένου συνεχίζουν μετά την ανάγνωσή τους να απασχολούν τους αναγνώστες τους για τα επόμενα 40 λεπτά. 

Διακοπές

Πέρασε το φθινόπωρο, πέρασε ο χειμώνας, πέρασε και η άνοιξη. Τελείωσε μια σεζόν με δυσκολίες στην δουλειά, με παιδιά που έδιναν εξετάσεις, με ένα κράτος τρομοκρατικού δικαίου, με οικονομική και κοινωνική αστάθεια, με απανωτές εκλογικές διαδικασίες και με τόσα άλλα προβλήματα υπαρκτά που μας ταλάνιζαν και άλλα τόσα προβλήματα που ο νους μας έπλαθε. Παρήλθε μια σεζόν με κατήφεια, με νεύρα και απογοήτευση που όλα και όλοι μας έφταιγαν, ξεσπώντας με το κάθε μικρό ή μεγάλο γεγονός.

Παρόλα αυτά θα βρούμε και φέτος το καλοκαίρι τον χρόνο, τις δυνάμεις, το κουράγιο, την όρεξη να ξεφύγουμε πηγαίνοντας κάπου διακοπές να εκμεταλλευτούμε τον Έλληνα ζωογόνο ήλιο που θα μας γεμίσει τις μπαταρίες – όπως συνηθίζουμε να λέμε. 

Η ικανοποίηση που προσφέρουν οι διακοπές είναι εντονότερη και πιο μεστή σε σύγκριση με την απόκτηση ενός υλικού αγαθού, διότι είναι πιο προσωπικές και εξατομικευμένες και συνεπώς δεν είναι δυνατόν να υποστούν σύγκριση με βιώματα άλλων ανθρώπων. Δηλαδή αν δυο άτομα επιλέξουν το ίδιο μέρος για διακοπές τα βιώματα τους θα ήταν διαφορετικά σε αντίθεση με την απόκτηση ενός όμοιου ακριβού κινητού τηλεφώνου όπου τα συναισθήματα θα συνέκλιναν.

Βεβαίως υπάρχει μια παγίδα που ο σύγχρονος άνθρωπος φτιάχνει μόνος του και ακούσια πέφτει θύμα της. Το υπόβαθρο της αυτής παγίδας είναι ότι πλέον ο άνθρωπος ζει περισσότερο στον φανταστικό κόσμο, που πλάθει και εξιδανικεύει τις καταστάσεις, παρά στην πραγματικότητα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δημιουργεί στην φαντασία του ένα τέλειο σενάριο και ένα εξίσου τέλειο σκηνικό για την περίοδο των διακοπών. Η φαντασίωση αυτή βέβαια μπορεί να μην απέχει πολύ από την πραγματική κατάσταση του μέρους που επέλεξε για διακοπές, αλλά η προαναφερόμενη παγίδα είναι ότι δεν θα καταφέρει να προσαρμοστεί και να αλλάξει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, όσο κρατούν οι διακοπές, από τον καθημερινό τρόπο ζωής στις διακοπές που ίδιος επέλεξε και φαντάστηκε. Εντέλει δεν καταφέρνει να χαρεί την μικρή αυτή ανάπαυλα λόγω της δύσκολης προσαρμογής σε άλλους ρυθμούς και κανόνες από αυτούς που έχει θεσπίσει για τις άλλες 355 μέρες του έτους.

Με το πέρας των διακοπών έρχεται η σειρά του φθινοπώρου, η σειρά του Σεπτέμβρη του μήνα που μας υπενθυμίζει και μας επαναφέρει στην βίωση των προσωπικών μας επιλογών. Δική μας επιλογή ήταν η έγγαμη συμβίωση, τα παιδιά, η δουλειά, το στεγαστικό δάνειο και όλα αυτά που μας πιέζουν και θα μας κάνουν να αναμένουμε με θέρμη τις επόμενες διακοπές, το επόμενο διάλειμμα από όλα αυτά που εμείς επιλέξαμε να ζούμε ως καθημερινότητα.

Φέτος αντί για σουβενίρ από το μέρος που επισκεφτήκαμε στις διακοπές μας θα ήταν προτιμότερο να κρατήσουμε ως βιωματική ανάμνηση την πληρότητα που μας χάρισαν κάποιες απλές στιγμές των διακοπών μας και να μας κάνουν να βρίσκουμε την χαρά σε μικρά καθημερινά πράγματα που θα τα ανάγουμε σε μικρές καθημερινές οάσεις. Ας κρατήσουμε στην μνήμη μας σαν φωτογραφία το απλό κατάλευκο κυκλαδίτικο δωμάτιο που καταλύσαμε με μοναδικό του στολίδι το γλαστράκι βασιλικού στο ηλιόλουστο τραπεζάκι στο μπαλκόνι, το κρεβάτι με τα λευκά ευωδιαστά σεντόνια, τα ανοιχτά παράθυρα που σαν πίνακας ζωγραφικής προβάλλει το αιγαιοπελαγίτικο γαλάζιο, το εράσμιο φιλί και την μακρά επίγευση του δροσερού καρπουζιού στο στόμα. 

 Ας ανακαλύψουμε την κρυφή αλήθεια της απλότητας.



ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ 

  I

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι

Ο έρωτας

Το καράβι του

Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του

Κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει

Τον ερχομό.

  II

Παιχνίδια τα νερά

Στα σκιερά περάσματα

Λένε με τα φιλιά τους την αυγή

Που αρχίζει

Ορίζοντας -

Και τ' αγριοπερίστερα ήχο
Δονούνε στη σπηλιά τους

Ξύπνημα γαλανό μες στην πηγή
Της μέρας
Ήλιος -

Δίνει ο μαΐστρος το πανί

Στη θάλασσα

Τα χάδια των μαλλιών

Στην ξεγνοιασιά του ονείρου του

Δροσιά-

Κύμα στο φως
Ξαναγεννάει τα μάτια
Όπου η Ζωή αρμενίζει προς
Τ' αγνάντεμα
Ζωή -

 III

Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο - Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών

Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ  - ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ

O Eduardo Galeano με τους αγανακτισμένους στην Barcelona, για τις ιστορικές στιγμές που ζούμε.