Ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή "Η Σύλληψη του Κέρβερου και η Κάθοδος στον Άδη"

Στην είσοδο του κάτω κόσμου, υπήρχε ο Κέρβερος, ένας άγριος σκύλος με τρία κεφάλια και ουρά φιδιού. Δεν ενοχλούσε όσους έμπαιναν, αλλά κατασπάραζε όσους ήθελαν να βγουν. Ο Ευρυσθέας ζήτησε από τον Ηρακλή να του τον φέρει ζωντανό. Πήγε λοιπόν στο ακρωτήριο Ταίναρο, βρήκε την είσοδο του Άδη και τον Κέρβερο. Ο Πλούτωνας, κάτω από την προτροπή της Περσεφόνης, δέχτηκε να πάρει τον Κέρβερο ο Ηρακλής, αν μπορούσε να τον πιάσει. Ο ήρωας μετά από πάλη, τα κατάφερε.

Ο σκύλος με τα τρία κεφάλια, είναι πάλι η έννοια του τρισυπόστατου, το ελάττωμα που βλάπτει σώμα, ψυχή και πνεύμα. Η ουρά φιδιού είναι οι πλάνες κι οι φοβίες που δηλητηριάζουν τη πνευματική ζωή. Ο Ηρακλής ανεβαίνει σε ένα βουνό για να βρει την είσοδο του κάτω κόσμου., δηλαδή να εισχωρήσει στα άδυτα της ψυχής. Ο Κέρβερος με τα τρία κεφάλια, δείχνει επίσης τρία στάδια προετοιμασίας για την είσοδο στο άβατο των μυστηρίων:
α) εξαγνισμός (απελευθέρωση από τα δεσμά του υλικού κόσμου)
β) μύηση μέσω της προσωπικής μας κόλασης, για να αγγίξουμε το συμπαντικό νόημα μέσα από την εμπειρία
γ) υπηρεσία στην ανθρωπότητα.

Και τα τρία είναι απαραίτητα, ειδικά το τελευταίο, καθώς διαπιστώνουμε παράλληλα με τους άθλους, ο Ηρακλής βοηθά κι άλλους ανθρώπους που υποφέρουν. Η ψυχή δεν ξεχνά πως είναι μέρος ενός συνόλου, ένα κομμάτι της συμπαντικής ενέργειας. Ο σκληρός αγώνας και η νίκη επί του Κέρβερου, δηλαδή κάθε υλικής επιθυμίας, απόλαυσης ή φοβίας, έχει στόχο την άνοδο στη κορυφή της γνώσης. Πρέπει ο αναζητητής όμως να αντιμετωπίσει αυτές τις αδυναμίες, πριν εισχωρήσει στο άδυτο του ναού της γνώσης. Αν μπει με θάρρος κι αυτοπεποίθηση, όπως ο Ηρακλής, θα νικήσει τις αδυναμίες του.

Με αυτό τ0 άρθρο τελειώνει και η προσπάθεια αποσυμβολισμού των 12 άθλων του Ηρακλή σχετικά με την εσωτερική μας τελείωση. Τα μηνύματα που εξάγονται από τους 12 άθλους του Ηρακλή είναι:
- Έλεγχος του Νου και των Σκέψεων.
- Έλεγχος και υποταγή της επιθυμίας και της παρορμητικότητας προς ότι είναι θελκτικό.
- Απόκτηση της σοφίας και απελευθέρωση της εσωτερική γνώσης που οδηγεί σε αυτή.
- Χρήση των φυσικών ικανοτήτων του σώματος υπό τον έλεγχο του νου.
- Απαλλαγή από ένα υπερ-εγώ που φοβίζει.
- Αποδοχή της υπάρξεως αντίθετων και ανταγωνιστικών μορφών στο σύμπαν.
- Αντιμετώπιση με τον Νου των τρομερών και φοβερών πραγμάτων , που τρομοκρατούν και που βρίσκονται σε χώρους πέραν των ανθρώπινων δυνάμεων.
- Κάθαρση από την βρωμιά των σκέψεων, και συνειδητοποίηση ότι οι κακές σκέψεις γεννούν όλο και περισσότερες μορφές κακίες αν αφεθούν ανεξέλεγκτες.
- Πάταξη της κακολογίας και λασπολογίας.
- Προσφορά υπηρεσίας σε ανθρώπους που δυστυχούν.
- Σεβασμός και επικοινωνία με τη φύση.
- Καθαρισμό ψυχής όταν χρειάζεται να επικοινωνήσουμε με υπερβατικές δυνάμεις.

Αλλά όπως γνωρίζουμε ο Ηρακλκής και στη συνέχεια ειπέπεσε σε αμαρτήματα χειρότερα από αυτά που έκανε για να καθαρθεί με τους Άθλους. Αυτό μας δείχνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει εφησυχασμός ποτέ, χρειάζεται συνεχή προσπάθεια για να φθάσουμε, αγγίξουμε και διατηρήσουμε ζωντανό μέσα μας το Θείο.

O Αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή «Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων»

Ο Ηρακλής σε αυτόν τον άθλο πήρε την εντολή να βρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Η αναζήτηση τον οδηγεί μακριά πια και δεν ξέρει πού βρίσκονται αυτά τα μήλα. Συνάντησε τον Νηρέα, «τον σοφό των θαλασσών» ένα δάσκαλο σοφό αλλά ασαφή στα λόγια του. Έπαιρνε πολλές μορφές και δεν απαντούσε ευθέως. Κάποια στιγμή από τα λεγόμενα του Νηρέα, καταλαβαίνει πως πρέπει να πάει νότια. Στο δρόμο του νίκησε τον γίγαντα Ανταίο (γιο του Ποσειδώνα και της Γαίας) και συνάντησε τον Βούσιρη (γιο του Ποσειδώνα και μίας θνητής). Ο Βούσιρης θεωρούσε πως ήταν δάσκαλος, έπεισε τον Ηρακλή, τον παρέσυρε και ήθελε να τον θυσιάσει. Ο Ηρακλής κατόρθωσε να καταλάβει τι συνέβαινε και ξέφυγε. Μετά συναντά τον Προμηθέα δεσμώτη στο βράχο και τον λυπάται. Τον βοηθά κι εκείνος του εξηγεί πώς να βρει και να πάρει τα χρυσά μήλα. Βρίσκει τον Άτλαντα που κρατά το βάρος του κόσμου στις πλάτες του, παίρνει τη θέση του κι ο Άτλαντας του φέρνει τα μήλα, που φύλαγε ένας δράκος και τρεις παρθένες.

Ο άθλος αυτός είναι πιο περιπετειώδης. Έχουμε τα ταξίδια και τη διαρκή μετακίνηση με σκοπό τη γνώση. Το μήλο είναι σύμβολο που βρίσκουμε και στη Παλαιά Διαθήκη, στο κήπο της Εδέμ, όπου κοντά του βρίσκεται ένα φίδι και στο Δέντρο αυτό είναι η γνώση του καλού και του κακού. Είναι η αρχή της γνώσης πάνω στη δυαδικότητα των πραγμάτων, όπου όλα έχουν τις δύο όψεις, καλό και κακό, μικρό και μεγάλο, είναι η αναγνώριση της έλξης των αντιθέτων. Στον άθλο τα χρυσά μήλα είναι πολλά, σύμβολο της πολυπλοκότητας, της πολλαπλότητας, της σύνθεσης και των πολλών γνώσεων που αποκτούν όσοι τρέφονται με το Δέντρο της Ζωής. Στην αναζήτηση αυτή υπάρχει πάντα το στοιχείο της πλάνης και της ασάφειας.

Ο πρώτος δάσκαλος, υποδηλώνει την έννοια της άπιαστης σοφίας, την οποία ο Ηρακλής δεν κατανοεί. Γι αυτό και κάνει λάθος και πάει νότια. Στη συμβολική γλώσσα, η νότια πορεία, σημαίνει οπισθοδρόμηση. Παλεύει με τον γίγαντα Ανταίο, που συμβολίζει άλλη μία πλάνη στην οποία πέφτει και στη συνέχεια συναντά τη βασική δυσκολία, τον ψευδό-δάσκαλο Βούσιρη, που επιδιώκει να τον πλανέψει και να τον θυσιάσει για δικό του όφελος. Ο αναζητητής είναι δυνατόν να βρεθεί σε λανθασμένο χώρο γνώσης, κι ο δάσκαλος να μην είναι ο σωστός. Αυτό, ακόμη κι αν γλιτώσει, όπως ο Ηρακλής, τον καθυστερεί. Τέλος εμφανίζεται η φιλευσπλαχνία, με τη βοήθεια που παρέχει στον Προμηθέα. Ο Προμηθέας, είναι αυτός που τρώγεται από τους γύπες των τύψεων, γιατί μετέδωσε τη γνώση σε αμύητους και αυτή σπαταλήθηκε ή κακοποιήθηκε. Ο Ηρακλής διώχνει την ιδιοτέλεια, τον προσωπικό του στόχο και προσφέρεται να βοηθήσει τους πάσχοντες (Προμηθέα). Ο Προμηθέας, τον ανταμείβει για τη πράξη του και τον συμβουλεύει πώς να βρει τα μήλα, δηλαδή πώς να προσεγγίσει τη γνώση χωρίς κίνδυνο. Όταν παίρνει τον κόσμο στους ώμους του, είναι μία συμβολική κίνηση, μία προσωπική θυσία πάλι, καθώς σηκώνει το βάρος της ανθρωπότητας κι αυτό τον οδηγεί στην ανταμοιβή των χρυσών μήλων. Ο Δράκος που φύλαγε το δέντρο της γνώσης είναι αυτός που μπορεί να μας πλανέψει, όπως συνέβη με τον Αδάμ και την Εύα. Οι τρεις Παρθένες όμως που δίνουν τα μήλα, ονομάζονται Νοημοσύνη, Αγάπη και Σοφία. Ο άθλος σημειώνει τις πλάνες και τους ψεύτικους δασκάλους, αλλά και τη λεπτότητα της προσέγγισης της γνώσης, καθώς και την ανιδιοτελή προσφορά υπηρεσίας προς την ανθρωπότητα. Παρόμοια μηνύματα επίσης μας περνά η Οδύσσεια.

O Αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή «Tα κόκκινα βόδια του Γηρυόνη»

Ο Γηρυόνης ήταν ένα γίγαντας με δύο πόδια, από τη μέση και πάνω όμως χωριζόταν σε τρία σώματα. Είχε λοιπόν, τρία κεφάλια και έξι χέρια. Του ανήκε ένα ξακουστό κοπάδι με όμορφα κόκκινα βόδια. Το κοπάδι φύλασσε ένας πιστός βοσκός κι ο τρομερός του σκύλος, που είχε δύο κεφάλια. Ο Ηρακλής έπρεπε να κλέψει τα όμορφα βόδια. Ο ήρωας φθάνει και σκοτώνει τον σκύλο και τον βοσκό. Όμως με τον Γηρυόνη δεν μπορούσε να τα βάλει σώμα με σώμα. Άφησε το ρόπαλό του και χρησιμοποίησε τα δηλητηριασμένα βέλη του. Έτσι τον εξουδετέρωσε και πήρε τα βόδια.

Τα κόκκινα όμορφα βόδια συμβολίζουν τις κατώτερες επιθυμίες μας, φρουρούνται από ένα βοσκό (τον νου) κι ένα σκύλο με δύο κεφάλια (τη μορφή της ύλης και το συναίσθημα της ψυχής). Ο Ηρακλής σκότωσε τις δεσμεύσεις του νου της ύλης και της ψυχοσυναισθηματικής του φύσης. Κατόπιν είχε να παλέψει με το τέρας του ανθρώπου σε όλες τις διαστάσεις (σώμα, πνεύμα, ψυχή). Χρησιμοποιεί πάλι το δηλητήριο της «Λ. Ύδρας», στοιχείο που πήρε μετά την επαφή με το εσωτερικό του πυρ, τον εξαγνισμό. Το ανθρώπινο τέρας εδώ έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και πεθαίνει. Ο άνθρωπος λυτρώνεται από τη κατώτερη φύση του. Έχει αρχίσει να αποκτά επαφή με το θείο, την συνειδητοποιημένη επαφή με τη ψυχή του πλέον.

Ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή "Η Ζώνη της Ιππολύτης"

Στον επόμενο άθλο ο Ευρυσθέας ζήτησε τη χρυσή ζώνη της Ιππολύτης, βασίλισσας των Αμαζόνων. Οι πολεμοχαρείς Αμαζόνες ζούσαν τον Πόντο. Όταν ο Ηρακλής έφθασε εκεί, συνάντησε την Ιππολύτη και της ζήτησε τη ζώνη, για να μην αναγκαστεί να πολεμήσει τόσο γενναίες και υπερήφανες γυναίκες. Η Ιππολύτη συμφώνησε, αλλά αντέδρασαν οι άλλες Αμαζόνες, κάτω από την προτροπή μίας εξ αυτών, η οποία δεν ήταν παρά η θεά Ήρα μεταμφιεσμένη. Στη μάχη που δόθηκε, σκοτώθηκε η Ιππολύτη και οι Αμαζόνες υποχωρούν. Ο Ηρακλής κερδίζει τη ζώνη, αλλά κι αυτός ο άθλος έφερε θάνατο, όπως o προηγούμενος με τα άλογα του Διομήδη. Στην επιστροφή του, έσωσε την Ησιόνη, μία κοπέλα, από την κοιλιά ενός κήτους, για να συμψηφίσει τη ζωή που χάθηκε.

Στον άθλο αυτό υπάρχει έντονη η εικόνα της πάλης των δύο φύλων, του αρσενικού και του θηλυκού. Μετά τη μάχη κατά του εγωισμού (Λιοντάρι της Νεμέας), ο αναζητητής της γνώσης, έχει λοιπόν να παλέψει για να αποκτήσει τη ζώνη της αγνότητας (κατά πολλούς ερμηνευτές), ή της ενότητας (κατ’ άλλους). Η ζώνη συμβολίζει την αγνότητα, πνευματική και φυσική καθώς και τον σεβασμό μας στον νόμο των αντιθέτων. Ο Ηρακλής παίρνει τη ζώνη, δηλαδή επιτελεί τον άθλο, αλλά μέσα από πόνο, θάνατο, διάλυση. Στην διαδικασία δεν υπήρξε αγνότητα (πνεύματος) ή ενότητα (πνεύματος και ψυχής).

Στο σημείο αυτό της ανάπτυξης, ο άνθρωπος χρειάζεται να έχει υπομονή, ανεκτικότητα, να αναλύει τα δεδομένα και να ερευνά τη λεπτομέρεια του έργου. Να μην ασκεί αρνητική κριτική που φέρνει έριδες και πολεμική διάθεση. Η αγνότητα του πνεύματος πρέπει να διαφυλαχθεί για παραγωγικούς σκοπούς. Ας μην ξεχνάμε πως η Παρθένος (ζώδιο που συμβολίζει την αγνότητα, πνευματική και φυσική) δεν εμφανίζεται χωρίς παιδί. Είτε αυτό αφορά την θεά Δήμητρα (που αντιστοιχεί στο ζώδιο της Παρθένου) και τη κόρη της Περσεφόνη, είτε τη Παρθένο Μαρία και τον Ιησού. Η παραγωγικότητα λοιπόν του αγνού πνεύματος βοηθά στον μετασχηματισμό, τη μεταμόρφωση, τη Θέωση, στο τέλος του κύκλου της μαθητείας.

Ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή "Τα άλογα του Διομήδη"

Ο μύθος λέει πως ο Ηρακλής διετάχθη να συλλάβει τα ανθρωποφάγα άλογα του βασιλιά Διομήδη, ο οποίος ήταν σκληρός άνθρωπος κι έριχνε βορά στα φοβερά άλογα κάθε ξένο. Ο Ηρακλής πήρε μαζί του σε αυτό το ξεκίνημα τον φίλο του Άβδηρο, και μετά από προσπάθειες, κατόρθωσε να συλλάβει τα άλογα. Σίγουρος για την επιτυχία του, τα έδωσε στον Άβδηρο να τα οδηγήσει στον Διομήδη, αλλά ο Άβδηρος δεν είχε τις ικανότητες του Ηρακλή, τα άλογα αφηνίασαν και τον σκότωσαν. Ο Ηρακλής αναγκάστηκε να τα κυνηγήσει ξανά και να τα συλλάβει. Τέλος τα άλογα σκοτώνουν τον ίδιο τον αφέντη τους, τον Διομήδη.

Ο αναζητητής της γνώσης, στο ξεκίνημά του πρέπει να συλλάβει και να δαμάσει τις βίαιες, σκληρές, άπονες και πολεμοχαρείς σκέψεις του (τα Α-λογα). Ακόμη, πρέπει να περιορίσει την απότομη και σκληρή έκφραση και ομιλία προς τους άλλους. Σκεφθείτε πόσες φορές δεν είπαμε άσχημα λόγια στον σύντροφό μας πάνω σε ένα καυγά! Αυτές τις ενστικτώδεις παρορμήσεις, πρέπει να τις αναγνωρίσουμε και να τις τιθασεύσουμε. Τα Ά-λογα δηλαδή αντιπροσωπεύουν τις σκέψεις κακίες που γενικώς ονομάζουμε σκεπτομορφές κακίας. Αυτές οι σκεπτομορφές είναι ανεξέλεγκτες πολλές φορές και έχουν την δύναμη από μόνες τους πολλές φορές να κάνουν κακό σε ανυποψίαστα άτομα. Ο άνθρωπος, με την υλική υπόσταση να κυριαρχεί μέσα του είναι πολλές φορές αδύνατος από την νοητική επίθεση σκεπτομορφών κακίας που εξαπολύονται εναντίον του. Σαν υλικό άτομο πέφτει εύκολα θύμα ισχυρών σκέψεων κακίας. Αυτό που έπαθε ο Άβδηρος οι νοητικές δυνάμες του οποίου ήταν μικρότερες των σκεπτομορφών κακίας, των Α-λόγων. Όταν όμως ο άνθρωπος αναρριχηθεί στο ύψος του υιού θεού, τότε κατορθώνει να αντιμετωπίζει με επιτυχία κάθε σκεπτομορφή κακίας, όπως έκανε ο Ηρακλής.

Επίσης η ίδια η ψυχή (Ηρακλής) όμως πολλές φορές δεν αναλαμβάνει να οδηγήσει τα άλογα στον τελικό προορισμό, αλλά τα εμπιστεύεται στη προσωπικότητα (Αβδηρος), υπερεκτιμώντας την κατάσταση. Το μάθημα έρχεται με πιο σκληρό τρόπο, καθώς η προσωπικότητα δεν είναι έτοιμη να αντισταθεί στις αδηφάγες σκέψεις κι η ψυχή προσπαθεί και πάλι για να πετύχει το στόχο της. Τελικά σκοτώνεται αυτός που αφεντεύει τις ιδιοτελείς σκέψεις και τα άπονα λόγια, από τα ίδια τα δημιουργήματά του, γεγονός που συμβολίζεται με τον θάνατο του Διομήδη.

Γενικά ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, θα πρέπει να γνωρίζει τη δύναμη που έχει ο Νους και να ελέγχει κάθε σκέψη κακίας. Είναι αυτό που λέμε, ότι την πρώτη κακή σκέψη δεν μπορείς να την εμποδίσεις εύκολα, μπορείς όμως τις επόμενες. Κανείς δεν θα πρέπει να εξαπολύει εναντίον άλλων σκέψεις κακίας και καταστροφής διότι ενίοτε συμβαίνει να υλοποιούνται. Και τότε ο άνθρωπος μαζί με τους άλλους καταστρέφει και τον ίδιο του τον εαυτό. Διότι γίνεται γενήτορας αρνητικής ενέργειας και κακίας με πρώτο θύμα τον ίδιο του τον εαυτό, αφού μπαίνουν σε κίνηση οι νόμοι του Κάρμα. Σε περίπτωση που γίνει το κακό, θα πρέπει να επανορθώσει με έργα ανωτερότητος, προσφοράς υπηρεσίας προς τους ανθρώπους και μάλιστα με την καθοδήγηση του Νου, της καρδιάς και του πνεύματος.

O Αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή «Ο Ταύρος της Κρήτης»

Ο μύθος λέει για ένα πανέμορφο και δυνατό ταύρο που χάρισε ο θεός Ποσειδώνας στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, με σκοπό να τον θυσιάσει για χάρη του. Όμως ο Μίνωας θαύμαζε τον ταύρο και δεν μπορούσε να τον θυσιάσει. Τον άφησε, λοιπόν, ελεύθερο στο νησί. Ο Ηρακλής διατάχθηκε να συλλάβει τον ταύρο και να τον φέρει στη στεριά. Αφού τον κυνήγησε σε όλο το νησί, κατόρθωσε να τον καβαλικέψει και διέσχισε μαζί του τα νερά της θάλασσας, φέρνοντας το ζώο στην στεριά. Πήγε τον Ταύρο στον Ευρυσθέα και κατόπιν τον άφησε ελεύθερο.

Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα αυτού του άθλου; Όταν ο αναζητητής της γνώσης τιθασεύσει τις παρορμητικές του σκέψεις, έρχεται η σειρά της επιθυμίας και της πλάνης. Ο μύθος αναφέρεται στη κοσμική ευαισθησία και τη δύναμη της επιθυμίας που μας κυβερνά. Ο Μίνωας αγάπησε τον ταύρο και δεν άκουσε την εντολή του θεού που του προσέφερε το δώρο για να το κάνει θυσία. Το κράτησε. Γοητεύτηκε και η γοητεία έφερε την καταστροφή.

Ο Ηρακλής καλείται να απαλλαγεί από την πλάνη της επιθυμίας, σε συναισθηματικό αλλά και σε φυσικό επίπεδο. Πρέπει να υποτάξουμε τα πράγματα που προκαλούν έντονες επιθυμίες και συναισθήματα θαυμασμού στη δύναμη και τον έλεγχο του Νου. Οι επιθυμίες μας δεν πρέπει να καταπιεστούν, αλλά να ελεγχθούν και να χρησιμοποιηθούν σωστά. Δεν πρόκειται για απαγόρευση ή για αποκοπή του ωραίου. Δεν πρόκειται για επιβολή θανατικής καταδίκης σε οτιδήποτε ποθητό όπως γινόταν στον Μεσαίωνα. Δεν πρόκειται για την γνωστή από τα θρησκευτικά δόγματα επιβαλλόμενη αποχή από το ωραίο, ούτε για τον αφορισμό ή την επιβολή μέσων αποκρύψεων του ωραίου, αλλά για την ανάγκη ελέγχου των επιθυμιών μας κάτω από τη δύναμη του Νου. Δεν πρέπει να εξουσιαζόμαστε από παρορμητικές επιθυμίες και από άλλα παρόμοια συναισθήματα, όπως είναι οι επιθυμίες αποκτήσεως. Αλλά να εξαρτάται κάθε επιθυμία από τον έλεγχο του Νου. Θα πρέπει δηλαδή σαν «υιοί του θεού» που είμαστε να μην παρασυρόμαστε από την «φτήνεια» των κατώτερων συναισθημάτων πόθου, που μας παρακινούν σε επιθυμίες όμορφων πραγμάτων και μάλιστα εις βάρους του ιδιοκτησιακού καθεστώτος άλλων. Βλέπουμε τον Ηρακλή να διασχίζει τη θάλασσα των συναισθημάτων και της γοητείας και να φέρνει τον ταύρο σε στέρεο έδαφος.

Ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή "Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες"

Στη λίμνη Στυμφαλία, ζούσαν κάποια φοβερά πουλιά, τα οποία είχαν σιδερένιο ράμφος και νύχια και ατσάλινα φτερά. Προστατεύονταν από τον θεό Άρη. Ο Ηρακλής ανέλαβε να απαλλάξει τη περιοχή από την απειλή αυτή. Πήγε στη λίμνη, αλλά δεν έβλεπε τα πουλιά. Τότε εμφανίστηκε η θεά Αθηνά και του είπε τι να κάνει. Ο Ηρακλής άρχισε να κάνει ένα δυνατό θόρυβο με κρόταλα, τα πουλιά ταραγμένα βγήκαν από τις κρυψώνες τους κι εκείνος τα σκότωσε με δηλητηριασμένα βέλη, από το δηλητήριο της Λ. Ύδρας . Μερικά που σώθηκαν πέταξαν προς τη Κολχίδα, όπου ένας άλλος ήρωας, ο Ιάσονας, τα συνάντησε.

Οι στυμφαλίδες όρνιθες συμβολίζουν τα όρνεα που κατατρώγουν τη συνείδηση κι εξουδετερώνονται με το ιερό πυρ που προαναφέραμε. Σκέψεις και ιδέες που αναπτύσσονται και μπορούν να μας βλάψουν, περιορίζοντας τη διεύρυνση της συνειδητότητάς μας. Πρέπει να αποκτήσουμε αντίληψη του δικαίου και της διάκρισης μεταξύ ορθού και μη ορθού. Στο μύθο αυτό εμφανίζεται η Αθηνά, θεά της σοφίας, να δώσει τη λύση.

Ο ήρωας είναι πια αρκετά δυνατός και τα όρνεα δεν τολμούν εύκολα να επιτεθούν. Κρύβονται. Αλλά δεν παύουν να υπάρχουν. Με σοφία τα αναγκάζει να εκδηλωθούν και τα εξουδετερώνει. Με την ενδοσκόπηση θα αποκτήσουμε το γνώθι σ’ αυτόν, και θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε και συνειδητοποιήσουμε τις κακές αυτές ιδέες, σκέψεις και τάσεις. Θα πρέπει να πολεμήσουμε τις όρνιθες της κακολογίας, της περιαυτολογίας, της φιλαυτίας, του φθόνου, της λαιμαργίας, της λαγνείας, της οργής κ.α. Αυτά κακά πολέμησε εδώ ο Ηρακλής και τις ασήμαντες σκέψεις που επέζησαν, τις εξόρισε. Και τις πολέμησε με την δημόσια γνωστοποίηση και αποκάλυψη. Εκείνο που φοβούνται οι συκοφάντες και κακολόγοι είναι η δημοσιοποίηση του έργου τους και η αποκάλυψη τους. Δεν αρκεί λοιπόν μόνο η δική μας ενδοσκόπηση αλλά δεν θα πρέπει να σιωπούμε και απέναντι σε ανθρώπους συκοφάντες, εγωιστές κ.α. αλλά να τους αποκαλύπτουμε γιατί αλλίως είναι σαν να συναινούμε στο έργο τους.

O Αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή «Οι Σταύλοι του Αυγεία»

Στην Ηλεία, ο βασιλιάς Αυγείας είχε πολλά κοπάδια βόδια, που τα έκλεινε κάθε βράδυ στους στάβλους του. Δεν τους καθάριζε όμως ποτέ. ΄Έτσι, η μυρωδιά με τα χρόνια έγινε φοβερή κι η κοπριά έφερε πανούκλα στη περιοχή. Ο Ηρακλής έπρεπε να καθαρίσει τους στάβλους μέσα σε μια μέρα. Πριν ξεκινήσει διαπραγματεύτηκε με τον Αυγεία, αν πετύχει να πάρει το 1/10 των ζώων του. Οι στάβλοι ήταν ανάμεσα σε δύο ποτάμια. Έσκαψε λοιπόν δύο αυλάκια βαθιά, από τα ποτάμια αυτά προς τους στάβλους κι άφησε να περάσει μέσα από αυτούς το νερό τον ποταμών ορμητικά. Έτσι, πριν δύσει ο ήλιος, τα νερά είχαν παρασύρει μακριά την κοπριά. Ωστόσο, ο Αυγείας θεώρησε πως ο Ηρακλής τον ξεγέλασε με τέχνασμα και αρνήθηκε να του δώσει την ανταμοιβή.

Από την κορυφή του βουνού της μύησης, ο αναζητητής πρέπει να κατέβει στην υλική ακαθαρσία. Το έργο είναι πολύ σοβαρό. Πρόκειται για τον καθαρισμό των βρώμικων ελαττωμάτων του κόσμου. Ο Ηρακλής βοηθά την ανθρωπότητα πλέον. Μοιάζει με το έργο του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος βοηθούσε τον κόσμο να προετοιμαστεί για την κάθαρση, μέσα από τη βάφτιση. Οι δύο ποταμοί συμβολίζουν τη ζωή και την αγάπη. Πριν προχωρήσει ο αναζητητής της γνώσης στο τελευταίο σκαλοπάτι, πρέπει να έχει αίσθηση της ανιδιοτελούς αγάπης.

Ο Ηρακλής γκρεμίζει τα φράγματα που εμποδίζουν το νερό να τρέξει προς τους στάβλους. Η ανθρώπινη ψυχή, στην εξέλιξή της, γκρεμίζει τα στενά όρια της χωριστικότητας, της ιδιοτέλειας, της σκοπιμότητας. Η άρνηση του Αυγεία να πληρώσει τον Ηρακλή, δηλώνει πως ο άνθρωπος δεν προσφέρει στην ανθρωπότητα για υλικά οφέλη. Αλλά κάνει επίσης της επισήμανση πως η ανθρωπότητα είναι πολύ πιθανό να φανεί αχάριστη προς τον ευεργέτη της. Ο ευεργέτης όμως ευεργετείται από το ίδιο του το έργο. Δεν υποκινείται από την ατομική κι εγωιστική αγάπη και προσφέρεται προς όλη την ανθρωπότητα. Στην αχαριστία δε, δεν παρασύρεται από εκδικητική διάθεση. Είναι απελευθερωμένος από υλικές εξαρτήσεις. Ο Ηρακλής έκανε μία πράξη καθάρσεως μόνος του δίχως δημόσια προβολή και αιτήσεις βοήθειας όπως κάνουν οι διάφοροι φιλανθρωπικοί σύλλογοι και οργανώσεις. Και οι δύο ποταμοί που τον βοήθησαν εννοούν την συγκέντρωση του Φωτός (Αλ-φειός) και υποταγή της ύλης στον Νου (Πη-νειός).

Αποσυμβολισμός του Άθλου "Ο Ερυμάνθιος Κάπρος"

Στον Ερύμανθο ζούσε ένα τρομερό αγριογούρουνο που κατάστρεφε τα σπαρτά κι όσοι πήγαν να το σκοτώσουν βρήκαν τραγικό θάνατο. Ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να του το φέρει ζωντανό στην Τίρυνθα. Στην περιοχή εκείνη, όμως, ζούσαν και κένταυροι οι οποίοι δεν συμπαθούσαν τους ανθρώπους. Μεταξύ αυτών, ο Ηρακλής είχε ένα φίλο τον Φόλο και τον δάσκαλό του τον Χείρωνα. Φιλοξενήθηκε από τον Φόλο και το βράδυ άρχισε ένα γλέντι με τον ίδιο τον Φόλο και τον Χείρωνα. Οι άλλοι κένταυροι μύρισαν το κρασί και θύμωσαν, γιατί θεώρησαν πως ανήκε σε όλους. Έγινε ένας καυγάς, όπου σκοτώνεται ο Φόλος και τραυματίζεται ο Χείρωνας. Φεύγει κυνηγημένος και βρίσκει το αγριογούρουνο. Δεν του επιτίθεται αμέσως, αλλά με τέχνασμα τον δένει με θηλιά και τον σέρνει από τα πόδια, κάτω από τις παγωμένες κορυφές του βουνού.

Ας εξετάσουμε λίγο τα στοιχεία του μύθου. Ο κάπρος συμβολίζει την ηδονή, είτε αυτή είναι κοιλιακή είτε σεξουαλική είτε οποιαδήποτε άλλη, δηλαδή τα πάθη μας. Ο Ηρακλής επαναπαύεται, καθώς σταματά για να γλεντήσει με τους φίλους του οι οποίοι λειτουργούν αποπροσανατολιστικά στην αποστολή του. Το ίδιο μήνυμα μας δίνει και η Καλυψώ στην περίπτωση του Οδυσσέα καθώς και η Κίρκη. Οπότε δεν θα πρέπει να εφησυχάζουμε με κάθε τι που κατορθώσαμε αλλά να εργαζόμαστε συνέχεια για τη βελτίωση.

O άθλος αυτός εξετάζει τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Όταν γίνονται κάτω από καθεστώς χαλάρωσης, χάνουμε την αυτοσυγκέντρωσή μας κι έτσι έρχεται η τραγωδία. Πόσες φορές δεν παρασυρόμαστε σε μία συζήτηση, φιλονικούμε και μπορεί να παρεξηγηθούμε με ένα φίλο. Ο Μ. Αλέξανδρος σκότωσε έτσι τον παιδικό του φίλο Κλείτο. Ο Ηρακλής κάθεται στη σπηλιά του Κένταυρου και δέχεται τη φιλοξενία του, αλλά αυτό φέρνει διχόνοια, μάχη, τραυματισμό και θάνατο. Ο Ηρακλής βλάπτει δύο φίλους, τον Φόλο (φυσική δύναμη) και τον Χείρωνα (σοφία). Αυτά τα στοιχεία χάνονται στον άνθρωπο με τη μέθη και τη διασκέδαση. Πηγαίνοντας τώρα για τον κάπρο, χρησιμοποιεί το τέχνασμα κι όχι τη μυϊκή δύναμη. Δεν σπαταλά δυνάμεις. Ζυγίζει τις καταστάσεις, έχοντας αφήσει την επιθετικότητα του πλέον. Μαθαίνει την ισορροπία δυνάμεων και σκέπτεται πριν δράσει. Ο άνθρωπος ισορροπεί την ζωική με τη πνευματική του δύναμη. Να ισορροπεί μεταξύ καλού και κακού. Ότι είναι καλό σύμφωνα με την δική μας αντίληψη δεν σημαίνει ότι είναι καλό και για τους άλλους!

O Αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή «Το χρυσοκέρατο ελάφι της Αρτέμιδος»

Σύμφωνα με τον μύθο ο Ηρακλής έπρεπε να συλλάβει και να πάει στον Ευρυσθέα το ιερό ελάφι της θεάς Αρτέμιδος. Ήταν ένα τόλμημα, γιατί απαγορευόταν να αγγίξει κάποιος το ελάφι αυτό. Το ελάφι βρισκόταν στον λόφο Κερύνειον της Αρκαδίας. Ο Ηρακλής μετά από πολλές αναζητήσεις το βρήκε στην περιοχή της Οινόης. Επειδή έπρεπε να το πιάσει ζωντανό αναγκάστηκε να το κυνηγάει ένα ολόκληρο έτος έως ότου κουράστηκε δίχως να καταφέρει την σύλληψη του. Τελικά πήγε προς το Αρτεμήσιον όρος και καθώς περνούσε τον Λάδωνα ποταμό είδε το ελάφι κοντά του και κατόρθωσε να το πιάσει. Έχοντας το ελάφι στους ώμους ξεκίνησε για τις Μυκήνες. Στην επιστροφή παρουσιάστηκαν μπροστά του η Άρτεμις και ο Απόλλωνας οι οποίοι ήρθαν να τον ελέγξουν για την πράξη τους. Ο Ηρακλής τους μίλησε ευγενικά, τους εξήγησε τους λόγους της πράξης του και υποσχέθηκε στην θεά να το επιστρέψει σώο κι αβλαβές στα δάση της. Η θεά δέχθηκε.

Ο άθλος αυτός πραγματεύεται το κυνηγητό των μορφών φυσικής ομορφιάς που επειδή ταυτίζονται με την ομορφιά του φυσικού τους περιβάλλοντος, είναι δύσκολο να εντοπιστούν από όσους τις κυνηγούν, με εφόδια της γήινες ικανότητες και τα φτηνά κίνητρα της αποκτήσεως τους.

Τα χρυσά κέρατα συμβολίζουν την ανώτερη γνώση. Το ελάφι είναι λοιπόν η διάνοια καθώς και η ομορφιά της φύσης. Συμβολίζει την τελειότητα που όλο μας διαφεύγει καθώς συγχέεται η εικόνα της με την προσωπική μας δική μας άποψης περί ομορφιάς και την έντονη επιθυμία αποκτήσεως της.

Ο συγκεκριμένος άθλος είναι γεμάτο ευαισθησίες, μιλά για προστασία και φροντίδα, συναίσθημα και στοργή, ο Ηρακλής μαθαίνει να λειτουργεί χωρίς τη μυϊκή του δύναμη, αλλά με διακριτικότητα, ώστε να μη θίξει την ευαισθησία της θεάς. Εδώ υπάρχει σύζευξη της ανωτέρας νοητικής και ψυχικής δυνάμεως αφού οι σωματικές ικανότητες και εμπειρίες δεν αρκούν.

Είναι φανερό ότι η διαδρομή της εξελίξεως μας, διέρχεται αναγκαστικά μέσα από γήινες πράξεις, που όμως η φιλοσοφία της εκμεταλλεύσεως τους κάνει τη διαφορά μεταξύ ενός εξελιγμένου και ενός κοινού ατόμου χαμένου στην ύλη. Πολλές φορές απαιτείται η εξάντληση των σωματικών μας δυνάμεων, για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά της φυσικής υπόστασης, και φτάσουμε στο επίπεδο των ανώτερων μας ιδιοτήτων. Για να βρούμε την γνώση, απαιτείται πολλές φορές η εκούσια απόρριψη εκ μέρους μας όλων των στοιχείων που μας χαρακτηρίζουν σαν γήινους. Ας μην ξεχνούμε ότι η στέρηση των φυσικών γήινων ικανοτήτων είναι το γνώρισμα αυτών που ασχολούνται με τον ασκητισμό του πνεύματος. Η επίπονη σωματική προσπάθεια θα αποτοξινώσει και ηρεμήσει το σώμα και θα δώσει την θέση στην κυριαρχία του πνεύματος.

Επίσης μέσα από τον άθλο γίνεται αντιληπτό ότι οι θεοί δηλαδή οι συμπαντικοί νόμοι απαιτούν την φυσική ομορφιά ελεύθερη στο περιβάλλον της, ώστε οι άνθρωποι να πλησιάζουν μέσα από αυτή περισσότερο στην τελειότητα της ομορφιάς που δημιούργησε για αυτούς ο Θεός. Στον άθλο αυτό εμφανίζεται κι η χρήση της διάνοιας σε σχέση με τη διαίσθηση, την ενόραση με στόχο την κατανόηση.

Ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή "Η Λερναία Ύδρα"

Το σημερινό άρθρο αφορά τον αποσυμβολισμό του 2ου άθλου του Ηρακλή σχετικά με την προσπάθεια της εσωτερικής μας τελείωσης.

Κοντά στη Τίρυνθα, υπήρχε ένα έλος, η Λέρνα. Εκεί ζούσε ένα φοβερό τέρας, η Λερναία Ύδρα. Τη νύχτα έβγαινε και ρήμαζε τα ζώα της περιοχής. Τη μέρα δεν επέτρεπε σε κανένα να ποτίσει τα χωράφια του. Ο Ηρακλής έπρεπε να σκοτώσει τη Λ. Ύδρα. Αυτή ήταν ένα τέρας με 9 φιδίσια κεφάλια, όπου το κεντρικό ήταν αθάνατο. Ο Ηρακλής είδε πως κόβοντας ένα κεφάλι ξεπηδούσαν δύο άλλα. Τότε, ζήτησε από τον ανιψιό του Ιόλαο που τον ακολούθησε, να καίει τον κομμένο λαιμό πριν βγουν τα δύο κεφάλια. Το τελευταίο, το αθάνατο, το έθαψε στα βάθη της γης κάτω από ένα βράχο.

Τα εννέα κεφάλια είναι ένας αριθμός που προκύπτει από το 3 Χ 3, η τριαδικότητα, σώμα, ψυχή και πνεύμα. Το ελάττωμα που κόβεται, αντί να χαθεί πολαπλασιάζεται. Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι λέει ο λαός μας. Στην ουσία χρειάζεται όχι κοπή, γιατί το στέλεχος παραμένει, αλλά κάψιμο και μάλιστα με το Ιερό Πυρ, το εσώτερο πυρ. Μόνο τότε χάνεται το ελάττωμα.. Μόνο έτσι αντιμετωπίζεται το δηλητήριο των επιθυμιών του ασυνειδήτου. Το κεντρικό κι αθάνατο κεφάλι, υποτάσσεται, ζει αλλά εξουσιάζεται από τον άνθρωπο. Ποια πάθη συμβολίζονται από την Λερναία Ύδρα; Η ματαιοδοξία, η αγάπη για δύναμη και κυριαρχία, η εξάρτηση από τα αποκτήματα και την ύλη.Τί δεν έχουμε άραγε από όλα αυτά; Πόσοι από εμάς τα συνηδητοποιούν και τα ελέγχουν; Ο Ηρακλής χρειάζεται τρία στοιχεία για να εξαγνίσει το τρισυπόστατό της ύπαρξής του: ταπεινότητα για να δει την κατάσταση αντικειμενικά, θάρρος για να αντιμετωπίσει τη κατάσταση και διάκριση για να βρει τον τρόπο να νικήσει. Ωστόσο, το τέρας του υποσυνειδήτου μπορεί να έχει τα εξής εννέα ελαττώματα:
1) ματαιοδοξία
2) άνεση στη ζωή η οποία αποτελεί τροχοπέδη για πάλη
3) συσσώρευση χρήματος
4) φοβίες
5) μίσος (η ρίζα του στην άρνηση της ένωσης, της αγάπης)
6) επιθυμία για δύναμη
7) υπερηφάνεια
8) χωριστικότητα (αντίθεση κοινωνικών θέσεων, μεταξύ εθνών, ομάδων)
9) σκληρότητα (πρόκληση πόνου στον συνάνθρωπο)

Σκεφθείτε τι δεν έχουμε από όλα αυτά! Πόσοι από εμάς δεν επιδιώκουν την άνετη ζωή, τα πλούτη με κίνδυνο την αλλοτρίωση της ψυχής μας πολλές φορές (δεν μιλάω για το ότι το κάνουμε σε βάρος του χρόνου μας για την αληθινή ζωή μας, την οικογένεια μας και την ανατροφή των παιδιών μας), φοβίες για το θάνατο και ένα σωρό άλλα, μίσος και εκδικητικότητα (σκεφτείτε το πιο απλό, πόσες φορές δεν έκανε κάποιος κάτι που θεωρήσαμε άσχημο – επικίνδυνο από πλευράς οδήγησης στην Εθνική Οδό και δεν του κορνάραμε επικριτικά, δεν χειρονομήσαμε ή δεν τον βρίσαμε τουλάχιστον με τον πιο γνωστό ελληνικό χαρακτηρισμό!), επιθυμία για εξουσία κ.ο.κ.

Το αθάνατο κεφάλι που δεν σκοτώνει ο ήρωας, αλλά το ελέγχει, είναι η γενεσιουργός δύναμη. Ο Ηρακλής πριν αναλάβει τους άθλους σκότωσε εκεί που έπρεπε να αγαπήσει. Σε αυτό τον άθλο, εισάγει φως στα σκοτάδια της ψυχής και πετυχαίνει τον εξαγνισμό και τον μετασχηματισμό.

Ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή "Το λιοντάρι της Νεμέας"

Καλημέρα και Χρόνια Πολλά Φίλοι μου!

Το σημερινό μου άρθρο καθώς και τα επόμενα 11 που θα ακολουθήσουν τις επόμενες εβδομάδες είναι συνέχεια του προηγούμενου άρθρου που ανέρτησα για τους Άθλους του Ηρακλή και την Εσωτερική μας Τελείωση. Ειδικότερα θα ασχοληθούμε με τον αποσυμβολισμό των άθλων (έναν κάθε φορά).

Ο πρώτος άθλος είναι το «Λεοντάρι της Νεμέας». Ο μύθος λέει πως αυτό το λιοντάρι φρουρούσε το παλάτι της θεάς Σελήνης και μία μέρα στο θυμό της το κλώτσησε και το πέταξε στη γη. Το άγριο αυτό λιοντάρι, κατασπάραζε ζώα κι ανθρώπους στη Νεμέα. Ο Ηρακλής το βρήκε στη σπηλιά του που είχε δύο εξόδους. Έφραξε τη μία και του επετέθη από την άλλη. Λέγεται πως το πολέμησε με τα χέρια, χωρίς τα όπλα του (το τόξο που του έδωσε ο Απόλλωνας, το ξίφος του Ερμή, το πέπλο της Αθηνάς και το ρόπαλο που έφτιαξε ο ίδιο) και κατάφερε να το πνίξει. Κατόπιν πήρε τη λεοντή και πήγε στον Ευρυσθέα. Ο βασιλειάς και ο κόσμος όμως φοβήθηκαν από την τρομερή φήμη του ήρωα μας και δεν του επέτρεψαν να μπει στην πόλη αναγκάζοντας τον έτσι να μείνει εκτός των τειχών της Τίρυνθας.

Πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι ότι υπάρχει μεγάλη τάση του κόσμου σήμερα να επηρεάζετε από φήμες φοβερές που διασπείρονται απο τα ΜΜΕ. Στην περίπτωση του άθλου αυτού δύο είναι τα σημεία έντεχνης προκλήσεως φόβου: (α) η φήμη του άτρωτου λονταριού και (β) η τρομερή φήμη του Ηρακλή.

Το πρώτο αντιπροσωπεύει τον υπετροφοβικό φόβο ενός εξωτερικού εχθρού όπως φόβος από επικείμενους σεισμούς, φόβος για την οικονομική κρίση, φόβος για το 2012, φόβος για τον Νιμπίρου, φόβος για αναμενόμενους πολέμους, φόβος για την τρομοκρατία μετά το χτύπημα στους Δίδιμους Πύργους κ.ο.κ.

Το δεύτερο αντιπροσωπεύει την επίφοβη δύναμη ενός εθελοντή σωτήρα και απελευθερωτή.

Όλα τα παραπάνω έχουν σαν σκοπό να κρατούν συσπειρωμένους τους ανθρώπους γύρω από τα έθνη, τα εκάστοτε συστήματα, τα δόγματα. Και αν κάποιος βρεθεί να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από όλα αυτά, τότε δημιουργείται μία τέτοια «καθοδήγηση» ώστε να τίθετε το θέμα στον κόσμο της επιλογής τύπου «από την σκύλα στην χάρυβδη»


Ο άθλος βέβαια έχει και την εσωτερική του ερμηνεία. Ο συμβολισμός σ΄ αυτήν την περιπέτεια του Ηρακλή, αφορά τη πάλη του ανθρώπου με τον εγωισμό του, την υπερηφάνεια, την ατομικότητα. Θεωρώντας πως είναι αυτάρκης, γίνεται επιθετικός και επιδιώκει την απόλυτη κυριαρχία πάνω στους άλλους. Υπερτονίζει ό,τι τον αφορά προσωπικά. Είναι επόμενο, κάτω από μία τέτοια συμπεριφορά, να υπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες όχι μόνο για τον ίδιον, αλλά και για την κοινωνία. Όταν το ένστικτο της αυτοπροστασίας δρα ανεξέλεγκτα, ο άνθρωπος γίνεται απειλητικός για το περιβάλλον του. Ο Ηρακλής υπέταξε το λιοντάρι μέσα στη σπηλιά. Υπάρχει και μία αντιστοιχία με τους δύο αδένες μας, την επίφυση και την υπόφυση. Ο Ηρακλής κλείνει το ένα άνοιγμα, για να νικήσει την απειλή. Στο σώμα, η επίφυση αφορά τον κριτικό νου, ενώ η υπόφυση τις συγκινήσεις μας. Ο ήρωας φράσσει το άνοιγμα των προσωπικών συγκινήσεων (υπόφυση) που απειλούν την ισορροπία μας, και χωρίς όπλο (πέταξε το ρόπαλο) σε μία πάλη σώμα με σώμα, κέρδισε τη μάχη με το «εγώ» του, όλα τα εγωιστικά κι ατομιστικά ένστικτα. Με τον έλεγχο της υπόφυσης ο άνθρωπος επιτυγχάνει μία πλήρη και κανονική δράση, αποκτά μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα κι αυτοελεγχόμενη. Δεν επιτρέπει σε κάθε εγωκεντρική τάση να εκδηλωθεί.

Βλέπουμε δηλαδή ότι ο Θεός «τα πάντα εν σοφία εποίησε». Ακόμα και η βιολογία του ανθρώπου, η ανατομική και φυσιολογική, είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένες ώστε όταν κληθούν από εμάς σε μια στιγμή ανάγκης να έρχονται σε βοήθεια μας. Αρκεί να έχουμε αποφασίσει την επιστροφή μας στον σωστό εξελεγκτικό δρόμο. Τα φυσιολογικά στοιχεία του οργανισμού μας, μας δίνουν τις σωστές κατευθύνσεις. Αρκεί να τις αντιλαμβανόμαστε. Διότι μόνον μέσα από τον βιολογικό, ψυχικό και νοητικό ευατό μας θα πρέπει να βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματά μας και να μην βασιζόμαστε στα όπλα που οι άλλοι μας προτείνουν.

ΟΙ Αθλοι του Ηρακλή και η εσωτερική μας τελείωση!

Ο άνθρωπος ως συμπαντικό ον αποτελεί μέρος ενός συνόλου που λέγεται σύμπαν και έχει συντελεί στην διατήρηση της αρμονίας αυτού. Όταν η ύλη μας εξουσιάζει και σκεπτόμαστε με ατομισμό, ιδιοτέλεια, τότε διεγείρουμε αρνητικά συναισθήματα, όπως τον φόβο, τον εγωισμό, τον ανταγωνισμό, την απληστία τα οποία αποτελούν τερατώδη συμπαντικά αμαρτήματα που οι αρχαίοι τα συμβόλιζαν με «τέρατα». Φοβόμαστε μην χάσουμε την δουλειά μας, η αν έχουμε μια καλή θέση ή ένα κερδοφόρο και κοινωνικά καταξιωμένο επάγγελμα θεωρούμε τον εαυτό μας ευτυχισμένο και έχουμε έπαρση γι αυτό. Σκεφτείτε πόσο συχνά δεν σκεφτόμαστε αρνητικά και με ζήλια ακόμη για τον φίλο μας, γνωστό μας, συγγενή μας, γείτονα, που αγόρασε ένα καλό και ακριβό αυτοκίνητο, πόσες φορές μας δεν θεωρούμε τον εαυτό μας καλύτερο των άλλων και του αξίζει ότι καλύτερο. Σκεφτείτε επίσης τον ανταγωνισμό που μας διέπει στην καθημερινότητά μας γεγονός που πολλές φορές μας αλλοτριώνει ψυχικά και πνευματικά.

Το συμπαντικό μήνυμα είναι λοιπόν, ο τρόπος απαλλαγής μας από τα ελαττώματα του κατώτερου εαυτού μας και ο δρόμος της εξέλιξής μας μέσα από αυτόν.

Ο μύθος του Ηρακλή λοιπόν αναπαριστά κατά μία έννοια το ταξίδι της Ψυχής. Το πώς δηλαδή η Ψυχή ενσαρκώνεται και από ποια στάδια περνάει για να ξαναγυρίσει στην πηγή της, αλλά και πώς η ύλη εξελίσσεται για να συναντήσει την Ψυχή της. Οι 12 άθλοι μπορούμε να πούμε ότι συμβολίζουν τα γυμνάσια της ψυχής μέσω επιτευγμάτων, δυσκολιών και εμποδίων για να πετύχει ο εκάστοτε Ηρακλής, ο κάθε ένας από εμάς την τελειοποίηση. Είναι η πορεία μας για το «γνώθι σ'αυτόν», για την αυτογνωσία.

Ο Ηρακλής, αυτός ο ημίθεος, γιος του Δία και μία θνητής, της Αλκμήνης, σε μία εποχή μακρινή, δεν δείχνει παρά τη πορεία του ανθρώπου προς την αποδέσμευση από την ύλη. Η θνητή μητέρα του, του προσφέρει ένα σώμα φθαρτό, αλλά ο θεϊκός πατέρας, του προσφέρει τη δυνατότητα να ενωθεί με τη συμπαντική ενέργεια, μετά από αγώνα προσωπικό και επίπονο. Ο Ηρακλής είναι ημίθεος γιατί όπως και ο κάθε άνθρωπος κρύβουμε τον θεό μέσα μας, είναι κομμάτι μας και συνυπάρχει με το θνητό το ανθρώπινο και μας κατατρέχει μέχρι να γνωρίσουμε το θείο, το οποίο και δεν υπάρχει πουθενά αλλού εκτός από μέσα μας. Και όπως στην περίπτωσή μας ο Ηρακλής πολλές φορές στην ζωή του και πριν τους άθλους αλλά και μετά έχασε το θείο που βρήκε από αυτούς και χρειάστηκε να το ξαναβρεί.

Το ίδιο το όνομα «Ηρακλής» σημαίνει το «κλέος της Ήρας», δηλαδή η δόξα και η λάμψη της ψυχής. Ο μύθος αναφέρει πως ενώ ο Ηρακλής είχε γίνει ένας γενναίος και σημαντικός άντρας, απέκτησε οικογένεια, αλλά κάποια στιγμή η Ήρα που τον ζήλευε και τον καταδίωκε από βρέφος, τον τρέλανε κι εκείνος σκότωσε την οικογένειά του και τα στενά φιλικά του πρόσωπα. Όταν συνήλθε από τη τρέλα αυτή, ζήτησε βοήθεια στο μαντείο των Δελφών, για να βρει το δρόμο προς τη λύτρωση και τη συγχώρεση. Η Πυθία τον συμβούλεψε να γίνει για 12 χρόνια υποτακτικός του Ευρυσθέα και να υπακούει σε ό,τι του ζητήσει, ώστε να γλιτώσει από το κακό. Ο Ευρυσθέας, του ζήτησε να εκπληρώσει 12 δύσκολα κατορθώματα, που μόνο ένας ημίθεος μπορούσε να ολοκληρώσει. Ο Ευρυσθέας ήταν εχθρός του Ηρακλή ακόμα από την κοιλιά της μάνας του. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο Ευρυσθέας δεν ήταν κάποιος ο οποίος απλώς έβαλε τον Ηρακλή να πραγματοποιήσει μερικούς άθλους σαν τοποτηρητής, αλλά ήταν ορκισμένος εχθρός του και ότι για τον Ηρακλή το να είναι υπό τας διαταγάς του Ευρυσθέα ήταν η υπέρτατη ταπείνωση.

Το συμπαντικό νόημα του Ηρακλή, είναι ο άνθρωπος που επιδιώκει την εσωτερική του τελείωση. Ωστόσο έχει να παλέψει με τα θηρία που κρύβει μέσα του. Η τρέλα κάτω από την οποία ο Ηρακλής σκοτώνει τα αγαπημένα του πρόσωπα, είναι ένα από τα πρώτα λάθη του ανθρώπου, ο οποίος στην ανάγκη του να απελευθερωθεί το συντομότερο, θυσιάζει τον καθένα και το καθετί στην εξελικτική του πορεία. Ένα λάθος συχνό σε πολλούς αναζητητές της εσωτερικής γνώσης, της Αλήθειας, με καταστροφικά αποτελέσματα.
Στα επόμενα 12 άρθρα που πρόκειται να δημοσιεύσω στο blog αυτό τις προσεχείς εβδομάδες, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω την «εσωτερική ερμηνεία» και τον αποσυμβολισμό του κάθε άθλου.