Η ύψιστη συνειδητοποίηση

“Όσο το «εγώ» κυριαρχεί στη ζωή σας, υπάρχουν δύο τρόποι να είστε δυστυχισμένοι, να μην πάρετε αυτό που θέλετε και να πάρετε αυτό που θέλετε” – Eckhart Tolle

Πόσο χρόνο αλήθεια σπαταλούμε προσπαθώντας να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε; Πολύ περισσότερο από ότι μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε είναι η απάντηση. Στην πραγματικότητα, χωρίς αυτή την πεποίθηση, ότι υπάρχει πάντα ένας στόχος που πρέπει να επιτευχθεί, μια κατάσταση ύπαρξης που είναι ανώτερη από αυτήν στην οποία βρισκόμαστε τώρα, ένας υποθετικός χρόνος ή τόπος που θα μας προσφέρει περισσότερη ευτυχία απ’ την παρούσα στιγμή, ο εγωικός μας νους πολύ δύσκολα μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Η αδιάκοπη ανάγκη να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε είναι αυτή που μας κρατάει συνέχεια διχασμένου και διατηρεί το εγώ μας ζωντανό.

Η απάντηση της ψυχής στο φόβο του θανάτου

Καταδυναστευμένοι οι άνθρωποι από τα γεννήματα του νου τους ζούνε προσκολλημένοι στο κυνήγι της απόκτησής τους. Καταναλωτικά αγαθά, πολυτέλειες, κοινωνική και οικονομική καταξίωση, άσκηση εξουσίας, τεχνολογία, φιλοσοφία, επιστήμες, τέχνες είναι τόσα πολλά και πως να τα προλάβεις μες την μικρή ζωή που σου χαρίστηκε. Ένα άγχος βαραίνει το στήθος μας από ένα ρολόι που χτυπά αδιάκοπα και κρέμεται παντού μπροστά μας.

Ο Φόβος του Αγνώστου

Μια απρόσμενη αλλαγή του ανέμου,

κι η μάσκα σου γλιστράει, σου φεύγει απ’ το πρόσωπο∙

ένα μικρό ρυτίδιασμα στης λίμνης τα νερά

και τώρα είσαι γυμνός και εκτεθειμένος.

2015 - Καλή ή κακή χρονιά ;

Μια ακόμα χρονιά πέρασε. Μια χρονιά όπου κυριάρχησε το άγχος, η κατάθλιψη, τα προβλήματα στις σχέσεις, η ασυνειδησία, η κρίση. Μια καινούργια χρονιά δειλά ξεπροβάλλει. Ίδιες ευχές, ίδιοι πόθοι, ίδιες ελπίδες copy-paste με τις περσινές που έμειναν ανεκπλήρωτες οι περισσότερες, καθώς η ζωή δεν έχει καμιά υποχρέωση να εκπληρώσει αυτά που ευχόμαστε. Και τώρα τι; Τι μπορούμε να περιμένουμε ότι θα αλλάξει με την έλευση της νέας χρονιάς; Τι λέτε να μας φέρει το 2015; Πως θα είναι άραγε το αύριο;

Όταν φεύγεις, να γυρίζεις πίσω

Υπάρχουν εκείνες οι ανάποδες ημέρες που τίποτα δεν κυλάει ανεμπόδιστα και δοκιμάζουν τα όρια της αντοχής σου. Σκέψεις και συναισθήματα συνεχίζουν να σου επιτίθενται κατά κύματα και  επιμένουν πως απέτυχες, πως χαράμισες τη ζωή σου. Όλα σου φαίνονται μάταια, κουραστικά, βαρετά ή αδιάφορα. Όταν έρχονται αυτές οι μέρες, προσπάθησε να βγεις απ’ το καβούκι σου, απ’ το τεχνητό νοητικό σου καταφύγιο που σου δίνει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας αλλά σε βυθίζει αργά στο βάλτο της κατάθλιψης.  Γίνε λίγο πιο ευρηματικός και αναζήτησε τον χαμένο σου ενθουσιασμό σε μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Στη φύση!

Δραπετεύοντας απ' το αγκίστρι του πόνου

Πονάω… 

Αλλά γιατί πονάω;

Αλήθεια, πότε άρχισε ο πόνος; Δεν το θυμάμαι, δε το μπορώ, έχω μια αίσθηση πως είναι από πάντα. Το βλέμμα μου γύρω πέφτει μόνο σε πόνο, όλα με πονάνε, γύρω μίσος και καταφρόνια. Είμαι ΠΟΝΟΣ. Πλέον αυτή την φύση ενδύθηκα. Άγγιξα  αυτό που λένε οι σοφοί: είμαι ένα με τα πάντα. Άρα τα πάντα είναι πόνος! Δε μπορεί. Πέτυχα την ένωση με το  σύμπαν και αισθάνομαι πόνο; Ή μήπως η φύση αυτής της ένωσης είναι παρά φύση;

Η μοναδικότητα του ανθρώπου και τα πεινασμένα φαντάσματα

Συζητούσα λοιπόν με αυτό το φίλο σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, υπό τη Βουδιστική έννοια. Μια από τις πιο συναρπαστικές εκφράσεις της Βουδιστικής αντίληψης για τον άνθρωπο, αφορά στη σπανιότητα του γεγονότος να γεννηθεί κανείς στον κόσμο με ανθρώπινη μορφή, σε αντίθεση με τις άλλες μορφές ύπαρξης που αναγνωρίζει ο Βουδισμός: ζώα, φυτά, «θεοί», «θεές», «άγγελοι», και δαίμονες όλων των ειδών.

Στον συμβολικό ρεαλισμό της Θιβετανικής παράδοσης, τα ανθρώπινα όντα καταλαμβάνουν ένα μοναδικά κεντρικό χώρο σε όλο το κοσμικό σύστημα, ακριβώς ανάμεσα στους «θεούς» (που πέφτουν θύματα υψηλότερων ψευδαισθήσεων) και στα πεινασμένα φαντάσματα και τους κατοίκους των κατώτερων κόσμων. Σε αυτό τον κεντρικό κοσμικό τόπο, ο οποίος εμπεριέχει όλες τις παρορμήσεις και δυνάμεις όλων των υπόλοιπων κόσμων, μόνο ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να εργαστεί εσωτερικά, ώστε να ξεφύγει από τη σαμσάρα, τον χωρίς τέλος κύκλο της ψευδαίσθησης και του πόνου.

Ρωτούσα τον φίλο μου για έναν από τους πιο εκπληκτικούς τρόπους με τον οποίο οι Θιβετιανοί εκφράζουν τη μοναδικότητα της ανθρώπινης κατάστασης. Φανταστείτε, λένε, πως στα βάθη του απέραντου ωκεανού κολυμπά μια μεγάλη και αρχαία χελώνα, η οποία βγαίνει στην επιφάνεια για να πάρει αέρα μόνο μια φορά στα εκατό χρόνια. Φανταστείτε επίσης, πως κάπου σ’ αυτόν τον ωκεανό πλέει το χαλινάρι ενός βοδιού, που το παρασέρνουν εδώ κι εκεί τυχαία ρεύματα και κύματα. Ποιες είναι οι πιθανότητες, τη στιγμή που η χελώνα βγαίνει στην επιφάνεια, το κεφάλι της να περάσει ακριβώς μέσα από το κέντρο του χαλιναριού; Τόσο σπάνιο είναι να γεννηθεί κανείς άνθρωπος!

Στη μέση της συζήτησης μας, έδειξα τα πλήθη των ανθρώπων που βάδιζαν βιαστικά στο δρόμο, κάνοντας μια χειρονομία που υπονοούσε όχι μόνο αυτούς, αλλά και τις χιλιάδες και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κινούνται με βιασύνη στον κόσμο. «Πες μου Λόμπσανγκ», είπα, «αν είναι τόσο σπάνιο να γεννηθεί κανείς ανθρώπινο ον, πως και υπάρχουν τόσοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο;»

Ο φίλος μου ελάττωσε το βήμα του και έπειτα σταμάτησε. Περίμενε για λίγο, εισπράττοντας την ερώτησή μου. Θυμάμαι πως ξαφνικά μπορούσα να ακούω, σαν για πρώτη φορά, τη θορυβώδη και ξέφρενη κίνηση τριγύρω μας. Με κοίταξε και πολύ ήσυχα απάντησε:

«Πόσα ανθρώπινα όντα βλέπεις;»

Αστραπιαία, κατάλαβα το νόημα της ιστορίας και την κεντρική ιδέα. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έβλεπα, στην εσωτερική κατάσταση που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν στ’ αλήθεια άνθρωποι. Οι περισσότεροι ήταν αυτό που οι Θιβετιανοί αποκαλούν «πεινασμένα φαντάσματα». Δεν υπήρχαν στ’ αλήθεια. Δεν ήταν πραγματικά εκεί. Ήταν απασχολημένοι, βιαστικοί. Όπως όλοι μας, ήταν κυριευμένοι από την εμμονή να τα κάνουν όλα αμέσως. Το αμέσως όμως είναι το αντίθετο του τώρα, το αντίθετο από το να ζεις την παρούσα στιγμή, όπου το πέρασμα του χρόνου πλέον δε σε τυραννά.

Τα πεινασμένα φαντάσματα πεθαίνουν για «περισσότερο» χρόνο, αλλά όσο περισσότερο χρόνο παίρνουμε εμείς τα πεινασμένα φαντάσματα, όσο περισσότερο χρόνο «εξοικονομούμε», τόσο πιο πεινασμένα γινόμαστε και τόσο λιγότερο ζούμε πραγματικά. Και τότε κατάλαβα πως δεν πεινάμε ακριβώς για περισσότερο χρόνο, περισσότερες μέρες και χρόνια. Αυτό για το οποίο πεινάμε, είναι η παρούσα στιγμή, το τώρα. Μέσα από την αυξανόμενη απορρόφησή μας στο να είμαστε απασχολημένοι, έχουμε χάσει την παρούσα στιγμή. Το «αμέσως» δεν είναι το τώρα. Τι τοξική ψευδαίσθηση!

Jacob Needleman - Χρόνος & Ψυχή

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

ΝΑΙ ! Επιτέλους ενδίδω!

Μα αν αναζητάς, όπως λες, την εσωτερική γαλήνη θα πρέπει να μάθεις να επιλέγεις τις σκέψεις σου ακριβώς όπως επιλέγεις τα ρούχα σου κάθε μέρα. Αυτή είναι μια ικανότητα που καλλιεργείς σιγά - σιγά, με πολύ υπομονή και επιμονή. Αν θέλεις να ελέγχεις τη ζωή σου θα πρέπει να δουλέψεις  για αρκετό χρόνο με το μυαλό σου, γιατί αυτό είναι που πρέπει πρώτα να μάθεις να ελέγχεις. Αν δε γίνεις αφέντης των σκέψεών σου, θα παραμείνεις σκλάβος για πάντα.  Βρες ένα ήσυχο μέρος, κάθισε, και μη σηκωθείς αν πρώτα δε καταλαγιάσουν οι σκέψεις σου, αν δεν ησυχάσει ο νους σου.  Γιατί δεν το κάνεις άραγε μέχρι σήμερα;  Μετά στοχάσου πάνω σ’ αυτά που δε σ’ αφήνουν να βρεις την εσωτερική γαλήνη χωρίς να κρίνεις τον εαυτό σου. Α π ο δ έ ξ ο υ αυτό που είσαι τώρα, γιατί αυτό που είσαι τώρα, δεν είναι αυτό που πραγματικά είσαι. Προσπάθησε για μια φορά να πεις  -Ν Α Ι-  σ’ αυτό που είσαι και σ’ αυτό που συμβαίνει ΤΩΡΑ. 

Αν καταφέρεις  μια φορά να πεις ένα αληθινό «ΝΑΙ» στη στιγμή, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς επιλογές, τότε αυτή η κατάφαση, αυτό το μικρό άνοιγμα, μπορεί να πάρει τη μορφή ντόμινο. Μπορεί να ξεσπάσει σε μια αλυσίδα καταφάσεων που δεν έχει όρια. Αν καταφέρεις να πεις ένα αληθινό «ναι» σε μια στιγμή είναι σαν να λες «ναι» σε ολόκληρη την ύπαρξη. Είναι σαν να λες ναι στην Αιωνιότητα.

Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο μια στιγμή, το ΤΩΡΑ, και είναι η ίδια η Αιωνιότητα. Είναι η κάθε στιγμή, μέσα στην οποία ο Θεός, σου θέτει πάντα την ίδια ερώτηση:

«Θέλεις να πας στον παράδεισο ;

Θέλεις να γίνεις ένα με την αιωνιότητα;»

Κι όλοι επαναλαμβάνουμε την ίδια απάντηση κάθε φορά, κάθε σ τ ι γ μ ή:

Όχι ευχαριστώ, όχι ακόμα…

Όχι ευχαριστώ, όχι ακόμα…

Όχι ευχαριστώ , όχι ακόμα…

Όχι ευχαριστώ , όχι ακόμα…

Κι έτσι γεννιέται ο χρόνος που δεν είναι παρά αυτή η συνεχόμενη άρνηση στην πρόσκληση του Θεού. Στην ουσία η ά ρ ν η σ η  της Μ Ι Α Σ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ στιγμής μέσα στην οποία βρισκόμαστε πάντα.

Αυτή είναι η ιστορία της ζωής του καθενός μας. Πίσω απ’ όλες τις διαφορές μας κρύβεται η ίδια πάντα ιστορία. Είναι η ιστορία της αργής μετακίνησης από το όχι στο ναι. Όλη η ζωή μας είναι ένα «όχι ακόμη, ευχαριστώ». Μέχρι να φτάσουμε στο τέλος, στο λιμάνι, στην ΙΘΑΚΗ και να πούμε: 

ΝΑΙ, επιτέλους ενδίδω,

ΝΑΙ αποδέχομαι,

ΝΑΙ ασπάζομαι,

ΝΑΙ, ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ!

Αυτό είναι το ταξίδι μας. Ίσως τελικά ο προορισμός μας να είναι προαποφασισμένος. Ίσως τελικά, όλοι μας αργά ή γρήγορα να φτάσουμε σ’ αυτό το πολυπόθητο ΝΑΙ! 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Αποστολή Άνθρωπος - Mission Anthropos

Δεν ελπίζω τίποτα,

Δεν φοβούμαι τίποτα,

Είμαι Λεύτερος.

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Η ελπίδα γεννάτε από το μυαλό και την αδιάκοπη ανάγκη του για άμυνα. Το μυαλό προσπαθεί να διατηρήσει την πλαστή εικόνα που έχει δημιουργήσει για το Εγώ. Ένα Εγώ που απέχει μίλια από το Είναι μας και από το εδωνά-Είναι. Αυτή η ψευδή βίωση του τωρινού πόνου ζει και τρέφεται από την μάταια ελπίδα του μέλλοντος. Στο μέλλον θα φτιάξουν οι καταστάσεις, αυτή είναι η κυρίαρχη σκέψη που μας ποτίζει και μας μεθά ο νους. Αυτή η μέθη είναι που μας κρατά ανίκανους να πράξουμε στο Τώρα και μας απομακρύνει από την μέθεξη. Μέσα από αυτή την πλάνη καταφέραμε και διαστρεβλώσαμε την σοφή λαϊκή ρήση: η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Η ρήση μας λέει ξεκάθαρα για την δύναμη της ελπίδας και την αντοχή της στην φόνευση. Συνεπώς είναι η ελπίδα αυτή που θα πεθάνει τελευταία πριν την απελευθέρωση μας.

Παρόλα αυτά, η ελπίδα έχει και την φωτεινή της πλευρά. 

Mission Άνθρωπος

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν τον δρόμο της αλλαγής από τον ατομικισμό στον ανθρωποκεντρισμό και στον αλτρουισμό, τόσο η άσβεστη φλόγα της ελπίδας της αναγέννησης του ανθρώπου θα σιγοκαίει. Τότε η ελπίδα δεν είναι μάταιη εικόνα και σκέψη του μυαλού αλλά μια υπαρκτή πράξη μεταστροφής. Τότε η νέα αυτή συνείδηση δημιουργεί ένα υπαρκτό πρότυπο προς μίμηση. Ένα πρότυπο που δεν έχει ανάγκη επιβράβευσης αλλά ανάγκη για την συνδρομή μας. Γιατί όσο εμείς επιβραβεύουμε πράξεις άλλων... δεν πράττουμε!  

Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε δίπλα μας.  
.

Καλούμαστε λοιπόν αγαπητοί μου να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στον συνάνθρωπο μας και να δράσουμε στο Τώρα. Να δράσουμε εμείς, ακόμα και με τις λιγοστές δυνάμεις μας.

.

Η ατομική μας δράση και συνεισφορά στο σύνολο είναι αυτή που θα δώσει ελπίδα και σε άλλους για να κυνηγήσουν την αλλαγή. Βέβαια, η δράση μας είναι αυτή που θα δώσει δύναμη και νόημα στα τόσα πολλά λόγια και ιδέες που γράφουμε και λέμε καθημερινά σε διάφορα κρεσέντο πνευματικότητας. Κάνοντας πράξη όσα πρεσβεύουμε νοητικά θα αισθανθούμε την ζωτική ενέργεια να μας κατακλύζει και θα νοιώσουμε το ΓΝΟΥΣ ΠΡΑΤΤΕ. Γιατί καλό το πράττειν, αλλά καλύτερο το πράττειν συνειδητά.

Με αποστολή τον άνθρωπο... ιδρύθηκε η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Η οργάνωση είναι μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρία  με σκοπό την δωρεάν προσφορα ιατρικής βοήθειας σε άτομα που έχουν ανάγκη σε κάθε γωνιά της γης χωρίς καμία διάκριση. Από την Αιθιοπία έως τα χωριά της Ξάνθης και της Ελλάδας.

Μπορείτε να επισκεφτείτε την Αποστολή Άνθρωπος:
στον ιστοχώρο τους http://www.missionanthropos.com/
στο F.B. facebook
.
Κάντε κλίκ στους συνδέσμους

Ζωγραφιά από παιδί που εμβολιάστηκε στην Ξάνθη.
.

Αγαπητοί αναγνώστες και συνοδοιπόροι του Ξάνθη Φιλοσοφείν, ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας στην Αποστολή Άνθρωπος και ας σταθούμε δίπλα τους αρωγοί σε κάθε τους ενέργεια, σε κάθε τους πράξη, σε κάθε τους ανάγκη. Κάθε φορά που η Αποστολή Άνθρωπος θα ταξιδεύει σε μια γωνιά της Ελλάδας, ας βρίσκει εθελοντές του Ξάνθη Φιλοσοφείν.
.

Εμβολιασμός παιδιών στον Δ. Τοπείρου Ξάνθης
.

Με γνώμονα το ότι ο άνθρωπος είναι η ανθρωπότητα και η ανθρωπότητα είναι ο άνθρωπος, ας δούμε τον συνάνθρωπο μας που πόνα σαν το είδωλο μας μέσα από έναν καθρέπτη. Ας πάρει σάρκα και οστά το παγκόσμιο χωριό μέσα από την αλληλοβοήθεια και τον αλληλοσεβασμό.
. 

Παρακάτω παρατίθεται η εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης "Ταξιδεύοντας με την Μάγια" της Μάγιας Τσόκλη, με την Αποστολή Άνθρωπος στην Αιθιοπία
. 

Μέρος 1ο

Μέρος 2ο

Μέρος 3ο