Το μήνυμα της σταύρωσης

Αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας, το πάθος, ο πόνος, ο ατομικός "Γολγοθάς" και η σταύρωση. Ο θάνατος στον Σταυρό συμβολίζει την μετάβαση από μια ζωή βασισμένη στην ταύτιση με το εγώ και τις ψευδαισθήσεις της μη συνειδητής ύπαρξης, σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης συνδεδεμένης με την αληθινή ουσία μας, με το Ένα με την Αγάπη.

Εσωτερική Αναβάθμιση

Άνθρωποι με ενεργοποιημένο δυναμικό συνεχίζουν να γεννιούνται σε αυτό το σκοτεινό σύστημα. Αν ταιριάζουν σε προηγούμενα μοντέλα φωτισμένων, θα γίνουν αποδεκτοί. Ο Χριστός δεν είχε γίνει τότε αποδεκτός από το σύστημα γιατί ήταν διαφορετικός.  Αν γεννιόταν τώρα κάποιος που να μοιάζει με τον Χριστό, θα γινόταν περισσότερο αποδεκτός, γιατί το σύστημα της ανθρώπινης αντίληψης για το τι είναι θεϊκό θα τον αναγνώριζε. Μέσα στο σύστημα των Ινδών για το τι είναι θεϊκό αναγνωρίζεται ένας γκουρού. Αν μια γυναίκα εμφανιζόταν μπροστά τους μιλώντας τους για τον Θεό, δεν θα την έβλεπαν καν. Οι Ινδοί κάνουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να έχουν ντάρσαν με τον γκουρού τους. Αν δίπλα στο σπίτι τους ζούσε αυτή η γυναίκα και ήταν φωτισμένη, θα περνούσαν από δίπλα της και δεν θα την αναγνώριζαν. Είναι διαφορετική από το σύστημα και οι άνθρωποι δεν μπορούν να την δουν. Οι άνθρωποι είναι δέσμιοι των συστημάτων αλήθειας σε τέτοιο βαθμό, που γίνονται επικίνδυνοι για τον εαυτό τους και τους άλλους.

Αν πεις σε έναν χριστιανό ότι μπορεί να πάρει πληροφορίες από το σύμπαν κάνοντας διαλογισμό θα γελάσει. Αν πεις σε έναν υλιστή ότι μπορεί να πάρει πληροφορίες από το σύμπαν κάνοντας διαλογισμό σίγουρα θα γελάσει.  Αυτή είναι μια πληροφορία που δεν αναγνωρίζεται από το σύστημα. Το κομπιούτερ της ύπαρξής τους είναι περιορισμένο και χρειάζεται αναβάθμιση. Τα δεδομένα του είναι φτωχά και ψευδή, και χρειάζεται αναβάθμιση για να χωρέσει περισσότερες πληροφορίες και δεδομένα. Η αναβάθμιση δεν είναι τίποτα άλλο από την ενεργοποίηση του κατεστραμμένου τους DNA που θα τους ενώσει κατευθείαν με την Ύπαρξη ∙  με αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό. Τότε και μόνο τότε θα αναγνωρίσουν την αλήθεια η οποία είναι μία και μοναδική και η οποία θέλει και δε θέλει να λέγεται με το όνομα του Δία, σύμφωνα με τον Ηράκλειτο. Αντί για το όνομα του Δία μπορείτε να βάλετε όποιο σύστημα αναγνώρισης της αλήθειας θέλετε – άγγελοι, δάσκαλοι, οντότητες κ.λπ.

Γνώρισα από κοντά ανθρώπους που ανήκουν σε όλων των ειδών τα συστήματα. Γνώρισα όμως ελάχιστους που να είναι συνδεδεμένοι με το αυθεντικό σοφό σύστημα μέσα τους.

Ελένη Ιεροδιακόνου 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ο ιερέας - ταινία

Μετά τις ταινίες «Tο νησί» (Ostrov) και «O Τσάρος», η τριλογία του Pavel Lungin ολοκληρώνεται με την ταινία «O Ιερέας».


Υπόθεση: Αληθινή ιστορία. Είμαστε στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάπου στη
Ρωσία. Ο πάτερ Αλέξανδρος κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τους συμπατριώτες του και ν`ανακουφίσει τις πληγές τους. Επιβιώνει ισορροπώντας ανάμεσα στον κίνδυνο να εκτελέστεί από τους Γερμανούς ή να εκτελεστεί από τους Ρώσους, θεωρούμενος συνεργάτης των Γερμανών. Η ταινία ξεκινά δείχνοντάς μας το κόσμο με τα μάτια μιας μύγας. Μιας μύγας της οποίας τη ζωή, ο πάτερ Αλέξανδρος χαρίζει, μιας και έχει και αυτή αξία. Όλη η ταινία πραγματεύεται την υψηλή αξία της ζωής, δείχνοντας την αντιμετώπιση σοβαρότατων καταστάσεών της κατά τον πόλεμο, μέσα από τον Χριστιανικό τρόπο σκέψης. Προβάλλεται η δύναμη της Ελπίδας που δίνει η Ορθοδοξία και τα υψηλά ιδανικά απλών ανθρώπων. 

Φως, στις σκοτεινές μέρες μας, μην το χάσετε.

Πηγή

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η υποκειμενικότητα της αντίληψης της Αλήθειας

Το Τάο Τε Κινγκ του Λάο Τσε, η βίβλος του Ταοϊσμού, ξεκινάει ως εξής:

«Το Τάο που μπορεί να ειπωθεί δεν είναι το Αιώνιο Τάο.

Το όνομα που μπορεί να ονομαστεί δεν είναι το Αιώνιο Όνομα.»

Βέβαια όλα το υπόλοιπα βαθυστόχαστα κείμενα που υπάρχουν στο Τάο Τε Κινγκ μιλούν και ονοματίζουν το Τάο, την Αλήθεια. Άρα, σκέφτομαι εγώ με το φτωχό μου μυαλό, η Αλήθεια για την οποία μιλάει το βιβλίο δεν είναι η Αιώνια Αλήθεια αφού μπορεί να ονομαστεί. Και τελικά έτσι είναι. Κάθε λέξη, κάθε έννοια, είναι απλώς μια οδική πινακίδα που δείχνει προς την Αλήθεια και όχι η Αλήθεια η ίδια. 

Ο Αριστοτέλης είχε διδάξει ότι ο άνθρωπος από τη φύση του ποθεί τη γνώση. «Άνθρωπος φύσει ορέγεται του ειδέναι». Πραγματικά ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα, από τον πόθο της γνώσεως. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία του αυτή, τόσο περισσότερο άνθρωπος και λιγότερο ζώο είναι. Βέβαια την επιθυμία της γνώσης δεν την έχουν όλοι οι άνθρωποι, στον ίδιο βαθμό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι αδιάφοροι. Αρκούνται στο να ζουν ικανοποιώντας απλώς τις βασικές τους ανάγκες. Είναι η μεγάλη μάζα της σημερινής κοινωνίας. Ποιος όμως γνωρίζει πραγματικά;

Τα παρακάτω λόγια προέρχονται από την πένα του Albert Einstein, ενός ανθρώπου για τον οποίο οι περισσότεροι θα υποστήριζαν ότι ήξερε περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο στη γη – μάλιστα το όνομα του έχει γίνει συνώνυμο με την ιδιοφυία. Και, ωστόσο, έγραψε ότι μπορούμε να παρατηρούμε και να κάνουμε θεωρίες, αλλά δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε. Η πραγματικότητα είναι κάτι που μπορούμε μόνο να προσεγγίσουμε. Διαβάζω λοιπόν:

«Στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε την πραγματικότητα μοιάζουμε με κάποιον που προσπαθεί να κατανοήσει τους μηχανισμούς ενός κλειστού ρολογιού. Βλέπει το δίσκο, και τους δείκτες που κινούνται, ακούει το τικ τακ, αλλά δεν μπορεί να ανοίξει το ρολόι. Αν είναι ιδιοφυία, μπορεί να σχηματίσει μια εικόνα ενός μηχανισμού που θα μπορούσε να είναι υπεύθυνος για όλα τα φαινόμενα που παρατηρεί, αλλά ποτέ δε θα είναι βέβαιος ότι η εικόνα του είναι η μόνη που θα μπορούσε να εξηγήσει τις παρατηρήσεις του. Ποτέ δε θα είναι σε θέση να συγκρίνει την εικόνα του με τον πραγματικό μηχανισμό και δεν μπορεί καν να φανταστεί τι νόημα θα μπορούσε να έχει μια τέτοια σύγκριση.»

 

Ένα από τα πράγματα για τα οποία μερικοί θρησκευόμενοι είναι ένοχοι, είναι ότι πιστεύουν πως έχουν το Θεό στο τσεπάκι τους. Αλλά ένας ώριμος άνθρωπος ξέρει πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Η πραγματικότητα, όπως ο Θεός, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το χωρέσουμε σε ένα καλοβαλμένο πακετάκι και να το βάλουμε στο χαρτοφύλακά μας και να μας ανήκει, να το κατέχουμε. Η πραγματικότητα, όπως ο Θεός, κατέχει εμάς. Γιατί λοιπόν δεν αφήνουμε ελεύθερο τον εαυτό μας στο ρεύμα της Ύπαρξης να δούμε που θέλει να μας οδηγήσει;

Η σκέψη ότι στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι κάνουμε ή που πηγαίνουμε, και ότι είμαστε διανοητικά νήπια που παραπαίουν μέσα στο σκοτάδι, είναι πραγματικά τρομακτική. Είναι τόσο πιο βολικό, επομένως, να ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση ότι ξέρουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα πραγματικά ξέρουμε.

 

Πονάει η γνώση της άγνοιας όταν δεν μπορούμε να την αποδεχτούμε. Η επίγνωση της άγνοιας και η αποδοχή ότι έχουμε όρια, ότι έτσι είμαστε κατασκευασμένοι ώστε να αντιλαμβανόμαστε ένα ελάχιστο κομμάτι της πραγματικότητας είναι πραγματική λύτρωση. Μεταμορφώνει έναν απλό άνθρωπο στον σοφό Σωκράτη που μέσα από αυτή την επίγνωση αναφώνησε: «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» (που να έβλεπε ο φουκαράς τον σύγχρονο Έλληνα που έχει άποψη για τα πάντα). Τον Σωκράτη ο οποίος σε χρησμό του Απόλλωνα είχε αναδειχτεί ως ο σοφότερος αρχαίος φιλόσοφος… Ωστόσο ο Σωκράτης απέρριψε τον χρησμό του Απόλλωνα ισχυριζόμενος πως δεν αξίζει τον τίτλο του σοφού. Μάλιστα ήρθε σε επαφή με πολλούς "σοφούς" της εποχής και αποκάλυψε την πραγματική τους άγνοια. Έτσι λοιπόν κατέληξε στο συμπέρασμα πως το μόνο πράγμα που τον έκανε σοφότερο από τους άλλους είναι το ότι σε αντίθεση με εκείνους, ο Σωκράτης, γνώριζε την πραγματική του άγνοια. Συνειδητοποιώντας ότι ζούσε σ’ αυτό που σήμερα ονομάζουμε matrix (εικονική πραγματικότητα), αναφώνησε…

«Τόσο καιρό μιλάω για την ψυχή και τους Θεούς και τώρα στα γεράματα καταλαβαίνω ότι είμαι στο σημείο από όπου ξεκίνησα. Αλήθεια δεν ξέρω την αληθινή φύση του Θεού. Το βλέπω με την μάσκα της σκέψης μου! Εν οίδα ότι ουδέν οίδα!»

Είμαστε όλοι μας ηθοποιοί σε ένα υπέροχα πολύπλοκο δράμα και το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι να “μυριστούμε”  μόνο ποιο είναι το θέμα του και πως μπορούμε να παίξουμε καλύτερα το ρόλο μας. Για κάποιους βέβαια δυστυχώς δεν τους αρκεί μονάχα να είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί που θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν σ’ αυτό το δράμα αλλά θα ήθελαν να γίνουν και ο σεναριογράφος του έργου.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Αιρετικόν Εγκόλπιον

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ανώτερη θρησκεία από την αγάπη που ακόμη κοιμάται μέσα μου, από τον ναό που βρίσκεται θαμμένος εντός μου.

Αυτό τον ναό, το ναό της συμπόνιας, το ναό της ενότητας, το ναό της αγάπης καλείται σήμερα η ανθρωπότητα αλλά και κάθε άνθρωπος ξεχωριστά να ανοικοδομήσει.

Της αγάπης που συντονίζει πάσα την πλάση. Της αγάπης που αφυπνίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Της αγάπης που αφυκτιά και προσπαθεί να αναπνεύσει κάτω από το βάρος των πεποιθήσεων που έντεχνα η κοινωνία έχει αποθέσει μέσα μας. Της θείας αγάπης από την οποία τα πάντα προέρχονται και προς την οποία τα πάντα τείνουν να επιστρέψουν.

Η διαδικασία της απελευθέρωσης αυτής της θείας ενέργειας, η διαδικασία προς τη φώτιση ουσιαστικά, δεν είναι καθόλου εύκολη. Απαιτεί αυξημένη επίγνωση και συνειδητότητα. Μπορεί να είναι ένας υπέροχος, μοναδικός για τον καθένα δρόμος, αλλά είναι τόσο δύσκολος και επώδυνος που κάποιες στιγμές δεν τον αντέχουμε. Όταν αφαιρούνται από πάνω μας κομμάτια που έχουν συνδεθεί τόσο στενά με την ύπαρξή μας, κομμάτια που έχουμε προσκολληθεί τόσο πολύ μαζί τους ώστε να νομίζουμε ότι αυτά ήμαστε κι αυτά μας προσδιορίζουν, υποφέρουμε αβάσταχτα.

Δυστυχώς ο άνθρωπος είναι ταυτισμένος με αυτό που κάνει εξωτερικά και ξέχασε αυτό που είναι. Ξέχασε το βάθος της ύπαρξής του και ότι μέσα σ’ αυτό βρίσκεται ο αληθινός του εαυτός, η αληθινή μακαριότητα, η αληθινή ευδαιμονία, ο αληθινός Θεός. Δεν μπορεί να βρεθεί αυτή η ευδαιμονία σε κανένα μοναστήρι, σε κανένα ναό, σε κανένα τζαμί. Οι ιεροτελεστίες είναι απλώς εξωτερικοί τρόποι. Είναι μάταιη η προσπάθεια της θρησκείας να θυμίσει στους ανθρώπους πράγματα. Αν οι ίδιοι οι ιεράρχες και οι αρχηγοί των θρησκειών είναι μακριά από αυτή την ευδαιμονία πως έχουν την αξίωση να την μεταφέρουν στους άλλους; Ποια η διαφορά της δίψας για εξουσία ενός πολιτικού και ενός ιεράρχη; Το κίνητρό τους είναι το ίδιο. Η άσκηση εξουσίας και δύναμης μέσα από τον εγωισμό.

Για να μπορέσει να θυμηθεί ο άνθρωπος πρέπει να αρχίσει να βιώνει και πάλι αυτή τη βαθιά αγάπη και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπό του. Όσο αυτή η θεία ενέργεια θα βαθαίνει, τόσο θα παρασέρνει σαν άγριος ποταμός τα εμπόδια που έχουμε τοποθετήσει στο δρόμο της, και θα μας ξεπλένει από κάθε αρνητικό συναίσθημα. Όσο η φωτιά της αγάπης δυναμώνει τόσο μας φέρνει πλησιέστερα στην αληθινή ύπαρξη μας. Οι άνθρωποι όμως δε θέλουν να θυμηθούν. Οι άνθρωποι έχασαν τον εαυτό τους μέσα στους ρόλους τους, στη διαφοροποίηση της μόρφωσής τους, στην οικονομική τους επιφάνεια και στη διαφορετικότητα του φύλου τους. Η διαστροφή της ανθρώπινης φύσης έκανε τους ανθρώπους να φοβούνται να εκφράσουν τα αισθήματά τους, να τα κρύβουν και να τα καταπιέζουν. Πως μπορείς ποτέ να περιμένεις να καταλάβεις και να σεβαστείς τα συναισθήματα κάποιου άλλου αν δε μπορείς να σεβαστείς τα συναισθήματα του ίδιου σου του εαυτού; Έτσι βλέπουμε χιλιάδες ανθρώπους να κάνουν δουλειές που δεν τους αρέσουν, να είναι παντρεμένοι με ανθρώπους που δεν αγαπάνε και να μιλάνε με μια γλώσσα που δεν ευφραίνει την καρδιά τους. Βλέπουμε ανθρώπους να μετράνε την ασφάλειά τους με τα λεφτά στην τράπεζα και την περηφάνια τους με τα πτυχία και τα υλικά επιτεύγματά τους.

Οι άνθρωποι μαζί με τον εαυτό τους ξέχασαν και την θεία καταγωγή τους. Όλοι αναφερόμαστε στο Θεό. Ξεχνάμε όμως ότι για να τον προσεγγίσουμε πρέπει να εξορίσουμε μια για πάντα τους δικούς μας προσωπικούς θεούς που λατρεύουμε καθημερινά. Ο Θεός είναι η ανώτατη κατάσταση ύπαρξης και συνείδησης. Αν εμείς επιμένουμε στη δική μας κατάσταση συνείδησης και ζούμε αποκλειστικά αυτή τη δική μας πραγματικότητα, τότε αυτόματα αποκλείουμε τη δυνατότητα να τον συναντήσουμε. Το να βαδίζεις στο μονοπάτι του Θεού, στο μονοπάτι προς τη φώτιση, σημαίνει να αφιερώνεις όλο σου το νου, όλο σου το σώμα, όλη σου την ψυχή στη διαδικασία της δημιουργίας του εαυτού κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού. Είναι μια από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα, από στιγμή σε στιγμή δράση ύψιστης συνειδητότητας. Είναι η συνεχής συνειδητή διαδικασία ανοικοδόμησης του αληθινού μας εαυτού.

Η διαδικασία της αποκάλυψης της αληθινής μας φύσης είναι ένας δρόμος για ήρωες. Είναι ο δρόμος για τους πολεμιστές του φωτός, για τους επαναστάτες της αγάπης, γι’ αυτούς που δεν αντέχουν το ψέμα και την υποκρισία. Είναι ο δρόμος που βάδισε ο Χριστός. Γι’ αυτόν που πιστά θα τον ακολουθήσει, θα είναι πάντα ανοιχτός και στρωμένος με απίστευτη ομορφιά και αγάπη. Κάποιοι θα τον πάρουν από το χέρι και θα τον οδηγήσουν στα πρώτα του βήματα. Έπειτα οφείλει κι αυτός να απλώσει το χέρι με συμπόνοια για να τραβήξει αυτούς που έπονται… Συνοδοιπόροι είμαστε όλοι με τον ίδιο προορισμό…

Το κλειδί της επιστροφής, το κλειδί την απελευθέρωσής μας από την μοναξιά και της ευθυγράμμισης με την θεία ενέργεια που δονεί το σύμπαν, θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε με μια φράση :

«Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν»

Όχι γιατί το δίδαξε ο Χριστός ∙ όχι γιατί έτσι πρέπει ∙ αλλά γιατί έχουμε την γνώση και το βίωμα ότι ο πλησίον μας είναι ο εαυτός μας, ότι

ο πλησίον και ο εαυτός είναι ΕΝΑ.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

ΑΝΗΛΙΚΟΣ ΚΑΤΑ ΦΥΣΗ – ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΠΑΡΑ ΦΥΣΗ

Παρατηρείστε στην παραπάνω φωτογραφία την κατά φύση συμπεριφορά ενός ανθρώπου σε παιδική ηλικία, που παίζει, δίχως να δίνει σημασία στον παραλογισμό τριγύρω του. Δεν τού έχουν “κάψει” ακόμα τον εγκέφαλο στο σχολείο, στην οικογένεια, στην κοινωνία με θεούς, πατρίδες, παραδόσεις κ.λπ..

Όταν ολοκληρωθεί η “εκπαίδευσή” του, το “κάψιμο” δηλαδή τού εγκεφάλου του, θα αποκοπεί από τη φύση του και θα σέρνεται κι αυτός στους ναούς με το πρόσωπο στο πάτωμα και τουρλωμένα τα οπίσθια...

Πηγή : http://freeinquiry.gr/