Δεσμώτης της Ύλης

Γεννιόμαστε μακριά από το Φως, στον κόσμο της ύλης, του χρόνου και της πτώσης, και ψάχνουμε ανεπίγνωστά μας να ξαναφτάσουμε στη φωτεινή πλευρά μέσα από υποκατάστατα που δεν μπορούν να χορτάσουν την πείνα και τη δίψα μας. Προσπαθούμε μάταια να διαμορφώσουμε ένα όμορφο επίγειο περιβάλλον για να μας θυμίζει αυτό από το οποίο απομακρυνθήκαμε. Πως μπορεί όμως η φθαρτή ομορφιά να συγκριθεί με την ουράνια πηγή του Κάλλους;

Όλο το δράμα της ζωής μας έχει τις ρίζες του στον πόθο να αναρριχηθούμε έξω απ’ το σκοτεινό σπήλαιο, να ζήσουμε στον ελεύθερο κόσμο του πνεύματος και του φωτός, να αναπνεύσουμε ελεύθερα, να κινηθούμε έξω απ’ τους περιορισμούς της ύλης, να γιατρευτούμε από τους ακρωτηριασμούς που μας κληροδότησε αυτή! Το πρώτο βήμα για να συμβεί το πέταγμα του αετού είναι να κατανοήσουμε αυτό το δράμα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει μέσα μας το αίτημα για την υπέρβαση της ύλης και για μια ζωή στα Ηλύσια Πεδία. Έξω απ’ αυτήν  είμαστε καταδικασμένοι σε εσωτερική στειρότητα, σε μια ζωή άχαρη, χωρίς πνοή. 

Είναι στιγμές εσωστρέφειας και στοχασμού που λυτρώνομαι προσωρινά απ’ τη μηχανική και αγελαία αυτή ζωή μου. Ένα παράθυρο τότε ανοίγει προς τον φωτεινό Κόσμο του Πνεύματος και αντικρίζω γεμάτος δέος το Δημιουργό να αναδύεται από τη μήτρα της ύλης και να γυρεύει με λαχτάρα την επιστροφή των άσωτων υιών Του. Μικρές, φωτεινές, ανθρώπινες συνειδήσεις, ενταφιασμένες στην ύλη, ψάχνουν εναγωνίως τον δρόμο της επιστροφής στη Θεία Μονάδα, ψάχνουν τον τρόπο να ελευθερωθούν από τα δεσμά τους και να ελευθερώσουν τον ίδιο τον  Θεό! 

 

«Ποιο είναι το χρέος μας;» αναρωτιέται ο Καζαντζάκης. «Να μαχόμαστε ν’ ανθίσει ένα μικρό λουλούδι απάνω στο λίπασμα τούτο της σάρκας και του νου μας. Πολέμα από τη σάρκα, από την πείνα, από το φόβο, πολέμα από την αρετή κι από την αμαρτία να δημιουργήσεις Θεό. Πως ξεκινάει το φως από ένα άστρο και χύνεται μέσα στη μαύρη αιωνιότητα κι οδοιποράει αθάνατο; Το άστρο πεθαίνει, μα το φως ποτέ του∙  τέτοια κι η κραυγή της ελευθερίας.»

Το καθήκον της σωτηρίας του ενταφιασμένου Θεού λιώνει το είναι μου και τα μάτια μου πλημμυρίζουν από δάκρυα χαράς και προσμονής. Η ζωή μου σαν θραύσμα του Θείου Σχεδίου αποκτά ένα νόημα, μια αξία, μια ιερότητα που ποτέ δεν κατάφερε να βρει μέσα στα στενά πλαίσια του ορθολογισμού. Μέσα απ’ τα έσχατα βάθη, λες και καταλύθηκαν για μια στιγμή όλα τα υλικά και άυλα εμπόδια που με χωρίζουν από Εκείνον, τον Αιώνιο Αγαπημένο, ξεπετιέται ένα ψήγμα φωτός που αποζητάει την Πηγή του Φωτός, ένα παιδί που λαχταράει την Μητέρα του, ένα πλάσμα που γυρεύει τον Πλάστη του, αλλά έχει από χρόνια χαθεί σε αδιέξοδους δρόμους, κυνηγώντας τις διάφορες αντανακλάσεις Του, στη δήθεν αγάπη που δεν ήταν η Αγάπη Του, στην στείρα γνώση που δεν ήταν δική Του Γνώση. Και το παιδί αυτό, ύστερα από χρόνια αρχίζει να προσεύχεται:

«Δίδαξον με τα Δικαιώματά ΣΟΥ !»

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

Ιστορική μέρα η 11 Ιουνίου 2013 για τη χώρα μας.  Η κυβέρνηση της Ελλάδας με μια πραξικοπηματική κίνηση και με συνοπτικές διαδικασίες ανακοίνωσε το κλείσιμο της Δημόσιας Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Η ιστορική ΕΡΤ δεν υπάρχει πια. Είμαστε πλέον η μόνη χώρα της Ευρώπης χωρίς δημόσια τηλεόραση.

Αφού λοιπόν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, ο κάθε υπουργός να έχει το δικαίωμα να υπογράφει και να πουλάει ότι δημόσιο οργανισμό θέλει μέσα σε λίγες ώρες καταδικάζοντας χιλιάδες ανθρώπους σε ανεργία, μετά την ΕΡΤ για ποιόν άραγε χτυπά η καμπάνα; Για τα νοσοκομεία; Έτσι κι αλλιώς αν είναι να ζεις μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας ας πεθάνεις μια ώρα αρχύτερα να γλιτώσεις. Για τα σχολεία; Έτσι κι αλλιώς πρόβατο έτοιμο για σφαγή σε θέλουνε, τι να την κάνεις την κατευθυνόμενη δήθεν μόρφωσή τους. Κάπου άκουσα ότι τα πρόβατα πλέον όταν θέλουν να κοιμηθούν μετράνε Έλληνες…. Μήπως για τον Στρατό; Δεν καταλαβαίνω τι χρειάζεται να υπάρχει ο στρατός όταν η χώρα είναι υπό Γερμανική κατοχή.

Μη ρωτάς λοιπόν για ποιον χτυπά η καμπάνα. ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ όσο κι αν θεωρείς τον εαυτό σου ακόμα βολεμένο, όσο κι αν η κρίση δεν σ’ αγγίζει ακόμη. Ναι για σένα που λες δόξα τω Θεώ αντέχω ακόμη. Σε λίγο δε θα αντέχεις.  Και κάποιοι άλλοι τότε θα επαναλάβουν ίσως τα δικά σου λόγια που τόσο ανόητα τώρα προφέρεις: «ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΑΝΕ!». Σε μια χώρα που λειτουργεί φασιστικά κι όταν πονάει ένα κομμάτι της αντί να το διορθώσει το αφαιρεί χωρίς αναισθητικό, αργά ή γρήγορα θα έλθει και η δική σου ώρα. Η καμπάνα σου έχει ήδη χτυπήσει. Αλλά δυστυχώς επιμένεις να μην την ακούς. Καλό κουράγιο!

Υ.Γ. Ας ελπίσουμε κάποτε η καμπάνα αυτή να ξυπνήσει όσους ακόμα κοιμούνται βαθιά ενώ η φωτιά άρχισε να καίει τους καναπέδες τους. Ας ελπίσουμε το κουράγιο να το χρειαστούν  για να βρουν τρύπα να κρυφτούν αυτοί που ξεπούλησαν την Ελλάδα και αφαίμαξαν τους Έλληνες.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η Εσωτερική Πορεία

Το αληθινό ταξίδι αργά ή γρήγορα θα αρχίσει. Δε μπορείς να αναβάλεις την αναχώρησή σου για πάντα. Δεν γίνεται αιώνια να καταχωνιάζεις την ανάμνηση του παραδείσου. Θυμάσαι! Ίσως τότε που ήσουν παιδί να έζησες συνειδητά για μικρό διάστημα σ’ αυτόν τον παράδεισο!

Αρκεί μια στιγμή πραγματικής σιωπής, μια στιγμή αληθινής αταραξίας κι ορθολογικού διαλόγου με τον εαυτό σου για να ξεκινήσεις. Κι ύστερα τα αμείλικτα ερωτήματα:

Γιατί τόση δυστυχία γύρω μου;

Γιατί τόση στέγνα κι ερημιά μέσα μου;

Ο λίγο σκεπτόμενος, ο λίγο ευαίσθητος άνθρωπος, δε μπορεί να είναι ικανοποιημένος κι ευχαριστημένος με αυτά που βλέπει να διαδραματίζονται εκεί έξω αλλά και με την ίδια του τη ζωή, έστω κι αν αυτή του παρέχει όλα όσα επιθυμεί. Διαπιστώνει μιαν ατέλεια τόσο μέσα στον ίδιο όσο και στον κόσμο που τον περιβάλλει. ΑΠΟΡΕΙ.

Γιατί υπάρχει γύρω και μέσα μου ένας παράγοντας που προκαλεί πόνο, δυστυχία, θλίψη;   

Πως μπορεί κάποιος να είναι ευτυχισμένος όταν αυτή του η ευτυχία επηρεάζεται από ένα σωρό απρόβλεπτους παράγοντες, από τόσα δυσάρεστα πράγματα όπως η οικονομική κρίση, οι αδικίες, οι αρρώστιες, τα γηρατειά, ο θάνατος;

Έτσι αναγκάζεται τελικά, απ’ αυτήν ακριβώς την αίσθηση της ατέλειας και του ανικανοποίητου, να αναζητήσει Μ Ε Σ Α του, κάποια γωνιά του είναι του, που να είναι απρόσβλητη από κάθε δυστυχία και να προσφέρει πληρότητα και ευδαιμονία ανεξάρτητη από τις ευμετάβλητες εξωτερικές συνθήκες. Στο τέλος θα τη βρει αυτή τη γωνιά∙ δεν έχω καμιά αμφιβολία για αυτό. Πότε θα συμβεί αυτό; Όταν θα χάσει και την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ του ότι μπορεί να αντλήσει την πραγματική ευτυχία από τον έξω κόσμο. Όταν η ΛΑΧΤΑΡΑ του να βρει την ΑΛΗΘΕΙΑ, να επιστρέψει στον ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ, να βρει τον ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ,  θα υπερβεί κάθε άλλη φυγόκεντρη δύναμη και θα τον οδηγεί σταθερά και με ασφάλεια προς το κέντρο του.

Αυτή είναι η εσωτερική πορεία. Ξεκινά δειλά από την επιφάνεια, την γεμάτη από την ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΤΕΛΕΙΑΣ και προχωράει στο βάθος, στο κέντρο, στο ΤΕΛΕΙΟ, που είναι το τέρμα της πορείας και η εύρεση της πληρότητας και της ευδαιμονίας. Ο αληθινός αναζητητής δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από αυτό!

Μακάριοι αυτοί οι αληθινοί αναζητητές! 

Μακάριοι αυτοί που δε μπορούν να μείνουν ικανοποιημένοι από τη ζωή τους κι αναζητούν συνεχώς! 

Μακάριοι αυτοί που δεν έχουν ησυχία ούτε στον ύπνο τους! 

Μακάριοι αυτοί που ματώνουν τα χέρια τους χτυπώντας πάνω στην εσωτερική τους πόρτα και εκλιπαρώντας τον Φύλακα να τους ανοίξει! 

Γιατί αυτοί θα αρχίσουν το ταξίδι τη επιστροφής στο κέντρο νωρίτερα. Γιατί αυτοί θα επιστρέψουν εκεί που κάποτε είχαν ζήσει σαν παιδιά. Γιατί αυτοί στην πορεία θα αρχίσουν να ξαλαφρώνουν αποβάλλοντας τα όσα περιττά είχαν στο μεταξύ φορτωθεί. Ώσπου μια μέρα να ξαναγίνουν το παιδί απ’ όπου είχαν ξεκινήσει. Γιατί αυτοί πρώτοι, μέσα στα ίδια τους τα βάθη, θα ανακαλύψουν ένα κομμάτι θειότητας, γαλήνης, αγνότητας, αθωότητας, αγάπης και πληρότητας. Θα προσεγγίσουν το άφθαρτο, το άχρονο, το αιώνιο, το απέραντο και απεριόριστο, μέσα στο οποίο, διαδραματίζεται ο χορός της αλλαγής και της προσωρινότητας.

Νομίζω πως αυτή η αίσθηση πως ξαναγίνεσαι παιδί προδικάζει ότι η ΙΘΑΚΗ σου είναι κοντά και τα βάσανά σου πλησιάζουν στο τέλος τους. Γιατί όπως είχε πει κι ο Χριστός : Αν δε ξαναγίνει κανείς σαν παιδί δεν είναι δυνατόν να κερδίσει την ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.  

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...