Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που επανεξετάζουμε τις επιλογές και τις προτεραιότητές μας.
Αναλογιζόμενοι τις επιλογές του « τότε » - πολλές εκ των οποίων αποτελούν και προτεραιότητες του σήμερα – αναρωτιόμαστε σε ποιο βαθμό μας εκπροσωπούν ακόμα. Σε ποιο βαθμό παραμένουν ζωντανές μέσα μας;
Πόσες απ’ αυτές;
Όλες;
Κάποιες;
Κι αν είχαμε τώρα τη δυνατότητα ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, τι θα επιλέγαμε; Τα ίδια ή διαφορετικά πράγματα;
Το πιθανότερο είναι να διαπιστώσουμε ότι οι περισσότερες από τις επιλογές που κάναμε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, δε μας αντιπροσωπεύουν πλέον και ότι, αν μπορούσαμε τώρα να τις επαναπροσδιορίσουμε, θα ήταν όχι μόνο διαφορετικές, αλλά πολύ πιθανόν και αντίθετες.
Ωστόσο ένας τέτοιος προβληματισμός σε τι ωφελεί, που αποσκοπεί;
Αφού τώρα έτσι κι αλλιώς οι επιλογές έχουν γίνει και δε μπορούμε να φέρουμε το χρόνο πίσω. Ούτε μπορούμε να φορτώσουμε το βάρος των δικών μας αποφάσεων σε κάποιους άλλους…
Θα ήταν τουλάχιστον παράλογη η άποψη ότι οι επιλογές που κάνει ο άνθρωπος σε μια συγκεκριμένη ηλικία, θα έπρεπε να τον καλύπτουν και σε όλες τις επόμενες ηλικίες της ζωής του. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι έκλεισε! Ότι δεν χρειάζεται να εξελιχθεί πλέον αφού οι αποφάσεις του παρελθόντος είναι κατάλληλες και για το υπόλοιπο της ζωή του.
Τελικά είναι ή δεν είναι καλό ν’ αλλάζουμε κατά καιρούς απόψεις, αποφάσεις, τρόπο ζωής, ακόμα ακόμα και κοσμοθεωρία; Και γιατί αυτός που το κάνει θεωρείται συνήθως ελαφρόμυαλος, επιπόλαιος και ανικανοποίητος;
Η κοινωνία μας δεν ενθαρρύνει κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό και πολλοί από μας θεωρούμε λανθασμένη μια τέτοια στάση ζωής. Αλλά δεν είναι μόνο το τι είναι κοινωνικά αποδεκτό που μας αποτρέπει από τις εκάστοτε αλλαγές. Οι φόβοι μας είναι ο πιο ισχυρός ανασταλτικός παράγων. Όπως επίσης, εντελώς ανασταλτική είναι μια από τις πιο ισχυρές πεποιθήσεις που κυκλοφορούν ευρέως, ότι δηλαδή, «είναι πολύ αργά και είμαι πλέον πολύ μεγάλος για κάτι τέτοιο!!»
Αυτή η πεποίθηση και μόνο, μας αποκόπτει από όλη τη χαρά της ζωής, από κάθε πρόοδο και καινοτομία.
Γιατί, τι είναι εκείνο που δίνει την περισσότερη χαρά; Η μονότονη επανάληψη των ίδιων και των ίδιων ή το να αφεθούμε στο άγνωστο κι όπου μας βγάλει;
Πόσο χαρούμενοι κι ανανεωμένοι νοιώθουμε όταν φέρνουμε κάτι καινούργιο στη ζωή μας, όταν ξεκινάμε μια καινούργια δραστηριότητα, όταν εμφανίζεται από το πουθενά κάτι απρόσμενο, όταν κάποιος μας κάνει ένα δώρο χωρίς να είναι η γιορτή μας, όταν ανακαλύπτουμε ένα μέρος για πρώτη φορά, όταν γνωρίζουμε ένα νέο άνθρωπο, όταν μας έρχεται μια ιδέα και αποφασίζουμε να την εφαρμόσουμε, και τόσα άλλα…
Αξίζει λοιπόν τον κόπο να επιδιώκουμε όλα όσα μας ανανεώνουν και μας τροφοδοτούν με ενέργεια και αισιοδοξία;
Νομίζω ότι θα συμφωνούσαμε όλοι σε κάτι τέτοιο γιατί καθένας από μας που το έχει βιώσει έστω και για λίγο, έχει καταλάβει την αξία του.
Καθετί επαναλαμβανόμενο και προβλεπόμενο μας κουράζει και στην προσπάθειά μας «να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων», μας απομυζά όλη μας την ενέργεια. Αντίθετα καθετί καινούργιο και μη αναμενόμενο μας ενθουσιάζει και φορτίζει τις μπαταρίες μας.
Διότι στην πραγματικότητα δε θέλουμε, δεν αγαπάμε αυτό που κάνουμε και έτσι προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας να το κάνει. Προβάλουμε στη νοητική μας οθόνη τα άπειρα λογικά επιχειρήματα. Όπως:
Ανέλαβα μια ευθύνη και πρέπει να τη βγάλω πέρα!
Αν δεν ενδιαφερθώ εγώ δεν υπάρχει κανένας άλλος να το κάνει!
Αν οι λογαριασμοί δεν πληρωθούν έγκαιρα θα μου κόψουν το φως το νερό και το τηλέφωνο!
Αν δεν είμαι εντάξει στη δουλειά μου θα με απολύσουν και θα μείνω άνεργος!
Αν κάνω κάτι που μ’ ευχαριστεί δε θα μου μένει χρόνος για την οικογένειά μου!
Αν αφήσω τη δουλειά μου και κάνω το όνειρο της ζωής μου, θα πεινάσω κι εγώ κι η δικοί μου. Αυτά δε γίνονται σ’ αυτές τις ηλικίες.
Μα τι μου λένε; Ν’ αφήσω το επείγον για το σημαντικό; Τα έξοδα τρέχουν …
«Ν’ αφήσω το επείγον για το σημαντικό;»
Αλήθεια έχετε σκεφθεί τι είναι πιο καίριο για τη ζωή σας; Το επείγον ή το σημαντικό;
Για να απαντήσει κανείς σ’ αυτό το ερώτημα πρέπει να ξεκαθαρίσει τι αποτελεί για τον ίδιο σημαντικό και τι επείγον.
Ίσως δεν είναι τόσο εύκολο να το προσδιορίσουμε μια και πολλά από τα πιο πάνω παραδείγματα μοιάζουν τόσο επείγοντα όσο και σημαντικά.
Όμως, για διαφορετικούς λόγους. Εκεί είναι και η ειδοποιός διαφορά!
Ποιο είναι λοιπόν το κριτήριο;
Ποιον θα πρέπει να ρωτήσω γι’ αυτό; Ποιος θα μπορούσε να μου δώσει την καλύτερη απάντηση;
Ξέρετε κάποιον να γνωρίζει εσάς τους ίδιους καλύτερα από τον εαυτό σας;
Κι όταν λέω τον εαυτό σας δεν εννοώ αυτόν που υφίσταται και αναπαράγει τον ατέρμονο εσωτερικό διάλογο απ’ όπου προέρχεται όλη αυτή η λογική επιχειρηματολογία που δεν έχει τέλος.
Εννοώ τον βαθύτερο εαυτό σας, την εσωτερική σας φωνούλα που σας λέει τι είναι το καλύτερο για σας. Που είναι πάντα με το μέρος σας και δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να σας προδώσει, να σας παρασύρει σε κάτι που δε θέλετε ή να σας κάνει να μετανιώσετε για τις αποφάσεις σας. Το διαισθητικό σας εαυτό.
Αυτόν που σας φωνάζει κάθε στιγμή και σας λέει ποιο είναι το καλύτερο για σας, αλλά εσείς τον αγνοείτε γιατί, είτε πιστεύετε πως δεν υπάρχει, είτε γιατί είστε πάρα πολύ επικεντρωμένοι στα επείγοντα της ζωής σας, όπως, η συγκέντρωση ακόμα περισσότερων υλικών αγαθών, το αυγάτισμα των χρημάτων σας, το αβέβαιο μέλλον των παιδιών σας, το τι κάνει ο διπλανός, τα νέα μέτρα της κυβέρνησης ( πώς να μην τα παρακολουθήσουμε στην τηλεόραση; Μας αφορούν όλους! ), την εξονυχιστική καθαριότητα του σπιτιού σας, το διάβασμα των παιδιών σας γιατί μόνα τους δε μπορούν, το τι θα ψωνίσετε και θα φορέσετε ώστε να είστε ελκυστικοί και γοητευτικοί για να αρέσετε…. Και η λίστα συνεχίζεται.
Όλα αυτά τα «σημαντικά και απαραίτητα» είναι που μας έχουν κάνει να χάσουμε το πραγματικό νόημα του σημαντικού στη ζωή.
Έχουμε χάσει το μέτρο και έχουμε αντικαταστήσει το ουσιαστικό με το δευτερεύον, το σημαντικό με το ασήμαντο, αυτό που μας προσφέρει χαρά μ’ αυτό που μας προσφέρει εξουσία, τον αυθορμητισμό με την επιφυλακτικότητα, την απλότητα με την πολυτέλεια και πάει λέγοντας.
Γι’ αυτό αισθανόμαστε ανικανοποίητοι και ό,τι κι αν έχουμε, νοιώθουμε μέσα μας ένα κενό. Την αίσθηση ότι κάτι μας λείπει. Και ξέρετε τι είναι αυτό το κάτι;
Το σημαντικό! Αυτό που λείπει είναι η ουσία!!
Και εφόσον αυτό το κάτι λείπει, όλα όσα έχουμε δεν έχουν σημασία. Αυτό το κάτι είναι που δίνει πνοή κι ενέργεια και ψυχή σε ό,τι κάνουμε, σε ό,τι ζούμε, σε ό,τι έχουμε.
Είναι η αγάπη, η καλοσύνη, ο αυθορμητισμός, η καλή θέληση, η ανιδιοτελής προσφορά. Είναι οι αξίες μας, τα ιδανικά μας, τα οράματά μας, τα όνειρά μας. Εκείνα που είχαμε στα 18 μας, τότε που θέλαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο και τώρα εκείνο που μας έχει μείνει είναι ο συμβιβασμός, οι εύκολες λύσεις και το να παπαγαλίζουμε την πνευματική τροφή που παίρνουμε, όχι από τα βιβλία, αλλά από την τηλεόραση!
Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν το επείγον.
Για να δώσω μια αναλογία, είναι σα να μεγαλώνεις ένα παιδί και να του προσφέρεις τα πάντα και μάλιστα σε αφθονία, εκτός από ένα: την αγάπη!
Μήπως λοιπόν πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την άποψή μας πάνω στο επείγον και το σημαντικό; Να συμπιέσουμε το επείγον μήπως και μπορέσουμε να δώσουμε θέση στο σημαντικό;
