Μια φορά κι έναν καιρό ένας
κυνηγός, που είχε την ικανότητα να πιάνει τις μαϊμούδες ζωντανές, πήγε στο
δάσος, τοποθέτησε στο έδαφος κάτι πολύ κολλώδες και κρύφτηκε μέσα στους θάμνους.
Σύντομα εμφανίστηκε μια μαϊμού για να δει τι ήταν αυτό και, νομίζοντας πως
είναι κάτι που τρώγεται, προσπάθησε να το φάει. Η μουσούδα του δύστυχου
πλάσματος κόλλησε τόσο γερά, που μάταια προσπαθούσε να τραβηχτεί. Προσπάθησε
τότε να τη βγάλει με τα μπροστινά του πόδια τα οποία κόλλησαν επίσης. Στη
συνέχεια, προσπάθησε να τη βγάλει κλοτσώντας με τα πίσω πόδια, αλλά κόλλησαν κι
αυτά. Τότε ο κυνηγός βγήκε από την κρυψώνα του, έχωσε το ραβδί στα μπροστά και
στα πίσω πόδια του θύματος και κουβαλώντας το έτσι στους ώμους του, πήγε στο
σπίτι του.
Με τον ίδιο τρόπο ο
καθένας μας (μαϊμού), ο οποίος ξεγελιέται από τα αντικείμενα των αισθήσεων
(κάτι κολλώδες), κολλάει στις πέντε επιθυμίες (τη μουσούδα και τα τέσσερα άκρα)
και αφού αιχμαλωτίζεται από τον πειρασμό (τον κυνηγό), χάνει τη ζωή της σοφίας.
Δεν είμαστε τίποτε
παραπάνω από ένα είδος μαϊμούδων, όπως υποστηρίζουν αυτοί που πιστεύουν στην
εξελικτική θεωρία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποδεικνύουν αυτή την αλήθεια με
το να πέφτουν θύματα «κάποιου πράγματος που τρώγεται». Έχουμε καταργήσει τη
δουλεία και ονομάζουμε τους εαυτούς μας πολιτισμένους. Παρ’ όλα αυτά δεν έχουμε
χιλιάδες αιώνιους σκλάβους του καπνού ανάμεσά μας; Δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους
σκλάβους του αλκοόλ ανάμεσά μας; Δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους σκλάβους του χρυσού
ανάμεσά μας; Δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους σκλάβους της ματαιοδοξίας ανάμεσά μας;
Αυτοί οι σκλάβοι είναι αρκετά πιστοί και δουλεύουν διαρκώς για τα αφεντικά τους,
τα οποία με τη σειρά τους, τους παρέχουν ανίατες ασθένειες, φτώχεια,
στεναχώριες και απογοητεύσεις.
Ένα δύστυχο κουτάβι με
ένα κονσερβοκούτι δεμένο στην ουρά του έτρεχε διαρκώς τρομαγμένο από το θόρυβο
που έκανε το κονσερβοκούτι. Όσο πιο γρήγορα έτρεχε, τόσο πιο δυνατά κουδούνιζε
το κονσερβοκούτι και τελικά το κουτάβι έπεσε ξεθεωμένο από το τρέξιμο. Δεν
είναι αυτό χαρακτηριστικό ενός σύγχρονου κοσμοπολίτη; Η ματαιοδοξία έδεσε το
άδειο κονσερβοκούτι της φήμης στην ουρά του, ο κούφιος θόρυβος της οποίας τον
οδηγεί σε όλη του τη ζωή, μέχρι που πέφτει για να μη ξανασηκωθεί. Τι κατάντια!
Ούτε οι κοσμοπολίτες,
ούτε οι ασκητές μπορούν να είναι αισιόδοξοι. Οι τελευταίοι αρνούνται στον εαυτό
τους σαρκικές απολαύσεις και είναι ακατάδεκτοι προς όλα τα αντικείμενα που
φέρνουν ευχαρίστηση. Γι’ αυτούς το να ευχαριστιούνται είναι ταυτόσημο με την
αμαρτία, και το να γελούν είναι ταυτόσημο με το να τους καταριούνται. Θα
προτιμούσαν να ακουμπήσουν το κεφάλι ενός φιδιού από το να πιάσουν χρήματα. Θα
προτιμούσαν να πέσουν σε ένα καυτό κλίβανο από το να έρθουν σε επαφή με το άλλο
φύλλο. Το σώμα είναι γι’ αυτούς ένας σάκος από αίμα και πύον, η ζωή είναι ένα
μάταιο και συχνά ένα κακό όνειρο. Η φυτοφαγία και η αποχή από το σεξ είναι οι
ιερές αρχές τους. Τα πάντα γίνονται θυσία για να κερδηθεί ή άλλη, η αιώνια ζωή,
ο παράδεισος. Μια ζωή γεμάτη πόλεμο ανάμεσα στη σάρκα και το πνεύμα. Τελικά τις
περισσότερες φορές το ελατήριο συμπιέζεται τόσο πολύ που εκτονώνεται βίαια με
αποτέλεσμα ο ασκητής να περνάει στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Γίνεται έρμαιο των
παθών του.
Τίποτα δεν είναι λάθος αν
γίνεται συνειδητά. Το μόνο λάθος είναι η ασυνειδησία. Τίποτα δεν είναι αμαρτία
όταν απορρέει και κατευθύνεται από το πρωτογενές και σταθερό εσωτερικό μας
κέντρο και υπηρετεί διαρκώς τις επιταγές αυτού του κέντρου. Αμαρτωλές είναι οι
πράξεις που γίνονται αυτόματα και είναι αποκομμένες από το εσώτερό μας κέντρο. Τότε
δημιουργούνται οι εθισμοί, τότε δημιουργούνται οι ενοχές για το σώμα. Δεν απομένει
λοιπόν παρά να αναζητούμε διακαώς αυτό το κέντρο καθημερινά και να το
αφουγκραζόμαστε. Η μεγαλύτερη απελευθέρωση, γαλήνη και ευτυχία συμβαίνει όταν
παραδώσουμε τα ηνία της ζωής μας στον ανώτερό εαυτό.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
