Η προσκόλληση στο παρελθόν τροχοπέδη στην εξέλιξη μας

“Δεν μπορώ να πάω πίσω στο χθες, γιατί ήμουν κάποιος άλλος.”

 Lewis Carroll

Ο μόνος δρόμος για να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις  στη ζωή σου είναι να ξεφορτωθείς όλα όσα δε θέλεις, όλα όσα γνωρίζεις ενδόμυχα ότι σε κρατάνε πίσω.

Δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά αν κουβαλάς μαζοχιστικά στην πλάτη σου τις μίζερες εμπειρίες από το παρελθόν σου. Δεν προχωράς αν έχεις προσκολληθεί  σε αρνητικούς ανθρώπους, καταστάσεις ή συνήθειες που σου απορροφούν την πολύτιμη ενέργειά σου. Δεν προχωράς αν επαναφέρεις στο νου σου μνήμες θλιβερές που σε κρατούν ακινητοποιημένο από το φόβο. Είναι καιρός να δράσεις. Είναι καιρός να σπάσεις τις αλυσίδες σου. Είναι καιρός να ελευθερώσεις τα χέρια σου ώστε να μπορέσουν να αδράξουν τα δώρα που θα σκορπίσει η Θεία Πρόνοια στο δρόμο σου. 

Απελευθερώνεσαι από το παρελθόν σου όταν νιώθεις ευγνωμοσύνη για τις εμπειρίες που σου προσέφερε, οι οποίες σε έκαναν να πονέσεις ή να χαρείς, να γελάσεις ή να κλάψεις και τελικά σε  βοήθησαν να αναπτυχθείς.  Κοίταξε το παρελθόν σου με τη ματιά του απροσκόλλητου παρατηρητή, σα να μην έχει συμβεί σε εσένα, σαν να έπαιξες καλά ή άσχημα ένα δραματικό ρόλο στο θέατρο της ζωής. Μάθε από τις εμπειρίες που έζησες κι άφησέ τις να φύγουν. Το να αφήνεις πίσω το παρελθόν σου, σημαίνει να βρίσκεις το κουράγιο να αποδέχεσαι τις αλλαγές που συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή σου και να βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίζεις. Το να αφήνεις πίσω το παρελθόν σου, σημαίνει να ανοίγεις μια νέα πόρτα στη ζωή σου, σημαίνει να καθαρίζεις ένα φραγμένο μονοπάτι που σε εμποδίζει να προχωρήσεις για να φτάσεις στο ξέφωτο, σημαίνει να απελευθερώνεις την αληθινή σου ύπαρξη από την προβληματική εικόνα που λανθασμένα μέχρι τώρα νόμιζες πως ήταν ο εαυτός σου.

“Πρέπει να αφήνουμε το παρελθόν στη λήθη και το μέλλον στην Πρόνοια.”

 Jacques-Benigne Bossuet

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ψάξε με

 Ίσως να μη μπορώ να γιατρέψω την καρδιά σου που υποφέρει,

 ούτε να εξαφανίσω τον φόβο σου.

Μπορώ όμως να μείνω κοντά σου, 

να σου κρατήσω το χέρι

και να περπατήσω δίπλα σου σήμερα.

Θα σ’ ακούσω προσεκτικά όταν νιώσεις την ανάγκη να μου μιλήσεις, 

θα σκουπίσω τα δάκρυά σου,

θα μοιραστώ τις ανησυχίες σου

και θα σε βοηθήσω να αντιμετωπίσεις τις φοβίες σου.

Ποτέ μη πιστέψεις ότι είσαι μόνος σου σ’ αυτόν τον κόσμο. Όταν νιώθεις απογοήτευση, χαμηλή αυτοεκτίμηση, φόβο, μοναξιά, μια αίσθηση σαν να βαδίσεις αυτό το ανηφορικό μονοπάτι μονάχος χωρίς βοήθεια, σταμάτα. Σταμάτα και κοίταξε γύρω σου. Πάντα υπάρχει κάποιος. Πάντα θα υπάρχει κάποιος. Αν όμως εσύ δε βλέπεις κανέναν, ίσως θα πρέπει να κοιτάξεις βαθύτερα. Ίσως αυτός που χρειάζεσαι να βρίσκεται ήδη μέσα σου. Ίσως αν τον ανακαλύψεις να μη ξανανιώσεις ποτέ πια σ’ αυτόν τον κόσμο, μόνος σου. 

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Έχω μόνο μια μέρα

Κάθε πρωινό, όταν ανοίγω τα μάτια μου, λέω στον εαυτό μου:

Εγώ – όχι τα γεγονότα – έχω τη δύναμη να κάνω ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο τον εαυτό μου σήμερα. Μπορώ να επιλέξω τι ακριβώς θέλω να είμαι. Το χθες είναι νεκρό, το αύριο δεν ήλθε ακόμη. Έχω μόνο μια μέρα, σήμερα, και σήμερα επιλέγω να είμαι ευτυχισμένος.

Groucho Marx

Ανακάλυψε την ευλογία και την ομορφιά που υπάρχει όταν απλώς αισθάνεσαι ζωντανός, άσχετα με οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου. Πάρε μια βαθιά ανάσα και βίωσε την ευλογία να βλέπεις το γαλάζιο του ουρανού, να μυρίζεις τη φρεσκάδα του αέρα, να αισθάνεσαι τον άνεμο στο πρόσωπό σου…

Κάθε ηλιοβασίλεμα μας αφαιρεί μια μέρα από τη ζωή μας. 

Κάθε χάραμα όμως μας προσφέρει ακόμη μια μέρα για να ΖΗΣΟΥΜΕ.

Η ζωή και ο χρόνος είναι οι δυο μεγάλοι δάσκαλοι αυτού του κόσμου.

Η ζωή μας διδάσκει να κάνουμε σωστή χρήση του χρόνου στην ατέρμονη προσπάθεια μας να ανακαλύψουμε την Ζωοδόχο Πηγή μέσα μας, ενώ ο χρόνος μας διδάσκει την ανεκτίμητη αξία της Ζωής.

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ένα μετάλλιο και μία έκπληξη

Μεταφράζοντας κάποιο κείμενο του Κρισναμούρτι, πριν μερικές μέρες, κόλλησα στις λέξεις  humble και humility — ταπεινός και ταπεινοφροσύνη. Όχι στη μετάφρασή τους, αλλά στην έννοια, στην αίσθηση, που εκείνος δίνει στις λέξεις, κι όχι στη λογική τους, κυριολεκτική μετάφραση. Στο κεφάλι μου, οι δύο αυτές λέξεις – έτσι όπως τις έχω μάθει από μικρός και τις χρησιμοποιώ – είναι πάνω κάτω το ίδιο. Αυτό, όμως, που λέει ο Κρισναμούρτι, το περιεχόμενο που τους δίνει είναι για δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

Λέει: «Η ταπεινότητα, το να είσαι ταπεινός,  είναι κάτι που μπορεί να το καταφέρει, να το καλλιεργήσει κάποιος που είναι ήδη –και συνεχίζει να είναι- γεμάτος ματαιοδοξία και αλαζονεία· αλλά η ταπεινοφροσύνη δεν είναι μία ιδιότητα που μπορεί ν’ αποκτηθεί, είναι μία κατάσταση ύπαρξης: ή βρίσκεσαι ή δεν βρίσκεσαι μέσα στην ταπεινοφροσύνη. Η ταπεινοφροσύνη είναι απλότητα, αλλά η καλλιεργημένη ταπεινότητα είναι μία άλλη μορφή υλικής ευχαρίστησης…». Και καθώς είχα προβληματιστεί με αυτή τη διαφορά που την έπιανα λογικά, αλλά δεν έπιανα την αίσθησή της με την καρδιά,  θυμήθηκα ξαφνικά δύο στιγμές που υπάρχουν σε δύο βίντεο από ομιλίες του το 1985. Η μία είναι από ομιλία του στον Ο.Η.Ε και η άλλη από μία δημόσια συνάντηση με απαντήσεις σε ερωτήσεις που του έκαναν γραπτά. Σ’ αυτή τη συνάντηση ήμουν εκεί και αυτό που θα σας δείξω με διασκεδάζει πολύ, όπως με διασκεδάζει κι αυτό που θα δείτε από την ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη. Μπορεί με τα δύο βίντεο να έπιασα την αίσθηση των δύο λέξεων, αλλά δεν παύουν να είναι και διασκεδαστικά όλα αυτά. Θα δείτε.

Το πρώτο βίντεο είναι από μία ομιλία που έδωσε ο Κρισναμούρτι στις 11 Απριλίου του 1985 – ένα μήνα πριν κλείσει τα 90 – στον Ο.Η.Ε.  στα πλαίσια του συλλόγου Pacem in Terris (Ειρήνη στη γη).  Πάντα όταν μιλούσε σε τέτοιους χώρους φορούσε κοστούμι και γραβάτα και στην περίπτωση του Ο.Η.Ε. δεν ήταν και μόνος του, αλλά ο ένας από τους τέσσερις του panel.  Ωστόσο μίλησε μόνο αυτός. Όταν τελειώνει η ομιλία του κάνουν κάποιες ερωτήσεις κι όταν τελειώνουν κι αυτές και θεωρητικά είναι να φύγει, του την έχουν… στημένη και του δίνουν ένα τιμητικό μετάλλιο για την προσφορά του στην Ειρήνη! Προσπαθεί να κρύψει την αμηχανία του για τα καλά λόγια που ακούει –μέχρι και Παγκόσμιο Διδάσκαλο τον αποκαλεί ο ομιλητής- και προσέξτε τι κάνει. Μόλις πάρει το μετάλλιο στα χέρια του, το δέχεται ευγενικά και μετά αμέσως, με τρόπο το αφήνει πάνω στο τραπέζι και πάει να την κάνει. Αλλά ο άλλος του πάνελ, το παίρνει χαμπάρι και κάνει νόημα σ’ αυτόν που του το έδωσε να του το ξαναδώσει, πράγμα που κάνει ο άλλος αμέσως φωνάζοντας και μία φωτογράφο. Παγιδευμένος ο Κρισναμούρτι βγαίνει στη φωτογραφία κι αμέσως κρατώντας σαν χαρτοπετσέτα το μετάλλιο φεύγει αμέσως ξεχνώντας και να χαιρετήσει, αλλά ο άλλος τον έχει πάρει από πίσω και γυρνάει και τον χαιρετά. Αλλά μετά, δεν τον κρατάει τίποτα! Βλέποντάς το πάλι αυτό βίντεο, καταλαβαίνω ότι η ταπεινότητα είναι μια πόζα. Αν ήταν ταπεινός, με ταπεινότητα θα το αρνιόταν, με αλαζονικό στυλ «πώς τολμάτε να μου δίνετε και μετάλλιο», πράγμα που –όποιος ξέρει όλη την ιστορία του και την πορεία του από τα 29 του έως τα 90 του – καταλαβαίνει κανείς ότι θα είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει. Αλλά λειτουργεί με ταπεινοφροσύνη κι αφού δεν καταφέρνει να το αφήσει με τρόπο σαν να το ξέχασε, το παίρνει και φεύγει. Δείτε το βίντεο.

Το μετάλλιο from ο Παραμυθάς on Vimeo.

Και για το δεύτερο βίντεο τώρα. Η πρώτη Δημόσια συνάντηση με απαντήσεις σε ερωτήσεις-από τις δύο προγραμματισμένες- έγινε την ίδια χρονιά, λίγους μήνες μετά, στις 17 Αυγούστου, ημέρα Τρίτη.  Το προηγούμενο   Σαββατοκύριακο είχε κάνει τις δύο πρώτες ομιλίες από τι τέσσερις που υπήρχαν στο πρόγραμμα και τη Δευτέρα που ήταν κενή, τον συναντήσαμε με τη Στεφανία, κι αφού φάγαμε το μεσημέρι μαζί του και με όλους τους άλλους στη Τραπεζαρία του Σχολείου, μετά πήγαμε στη Βιβλιοθήκη για να κανονίσουμε λεπτομέρειες για την επίσκεψή του στη Σκιάθο, που τον είχαμε καλέσει για το Σεπτέμβριο του 1986, κάτι που βέβαια δεν έγινε, αφού πέθανε το Φεβρουάριο αυτής της χρονιάς. Και στο Τραπέζι,  και μετά στη συνάντησή μας, περάσαμε καλά και γελάσαμε με διάφορα που λέγαμε. Το ίδιο απόγευμα, η Στεφανία έφυγε για Ελλάδα, γιατί ο Κωνσταντίνος ήταν μόλις ενάμιση χρονώ τότε, κι εγώ έμεινα για τις υπόλοιπες τέσσερις συναντήσεις. Η πρώτη, με ερωτήσεις και απαντήσεις όπως σας είπα, ήταν την άλλη μέρα Τρίτη. Η μεγάλη τέντα ήταν φίσκα, μπροστά του ήταν όσοι κάθονταν κάτω σε μαξιλάρια, κι εγώ βρήκα μία και μοναδική άδεια καρέκλα στην πρώτη σειρά πίσω τους. Όπως θα δείτε, από τα κομμάτια που κράτησα από το βίντεο, μπαίνει, κάθεται, κάνει μια εισαγωγή κάνα δεκάλεπτο, και πριν αρχίσει να διαβάζει τις ερωτήσεις που του είχαν κάνει για να απαντήσει, περνάει ένα αεροπλάνο κι ο θόρυβός του τον κάνει να σταματήσει να μιλάει, μέχρι να περάσει. Σιωπηλός, κοιτάζει ένα γύρο μπροστά του και ξαφνικά με πιάνει το βλέμμα του και με έκπληξη που δείχνει χαρά που με είδε εκεί, χαμογελάει στα γρήγορα, κάνοντάς με και μένα να γελάσω από έκπληξη με αυτή την  αντίδρασή του, που έδειχνε την απλότητά του, (της ταπεινοφροσύνης του)  χωρίς να νοιάζεται για το ποιος είναι, τι θέση έχει εκεί και τέτοια, τύπου πόζας ταπεινότητας  γκουροδάσκαλου! Δείτε το βίντεο, έχει πλάκα, αλλά και ενδιαφέρον.

Η έκπληξη from ο Παραμυθάς on Vimeo.

από :  o Παραμυθάς

Εγώ θέλω γαλήνη

“Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ;” ρώτησε ο σοφός δάσκαλος τον οδοιπόρο που ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει.

“Εγώ θέλω γαλήνη” απάντησε μελαγχολικά εκείνος.

Ο δάσκαλος πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα : 

...Εγώ θέλω γαλήνη...

“Κοίταξε τώρα πόσο απλό είναι” είπε στον οδοιπόρο.

Διέγραψε με μια κίνηση το «Εγώ». 

“Σβήνεις πρώτα το εγώ. Είναι αδύνατον να βρει γαλήνη αυτός που πιστεύει ότι είναι αποκομμένος από τον Θεό και τους συνανθρώπους του. Το εγώ πάντα νιώθει ότι απειλείται κι έτσι φοβάται και αντιστέκεται.”

Με μια δεύτερη κίνηση διέγραψε το «θέλω»

“Το θέλω δηλώνει επιθυμία, ανάγκη και προσκόλληση. Όταν τρέχεις πίσω από τις επιθυμίες σου ποτέ δε θα γίνεις ευτυχισμένος. Είναι η γνωστή «επίδραση του κουνουπιού». Αν σε ένα δωμάτιο υπάρχουν δέκα κουνούπια κι εσύ σκοτώσεις τα εννιά, το δέκατο κουνούπι δε θα σε αφήσει να κοιμηθείς. Έτσι είναι και οι επιθυμίες. Όσες και να ικανοποιήσεις πάντα θα υπάρχει κάποια που δε θα σε αφήνει να κοιμηθείς.”

Ο οδοιπόρος κοιτώντας την δυνατή εικόνα στο χώμα λένε πως βίωσε την πρώτη του αφύπνιση. Είχαν σβηστεί το «Εγώ» και το «θέλω» και είχε μείνει η 

...γαλήνη...

Εγώ και θέλω πάνε μαζί. Το εγώ δημιουργεί συνεχώς νέες επιθυμίες και οι επιθυμίες προέρχονται πάντα από το εγώ. Η αληθινή ελευθερία είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης του εαυτού μας από τη δύναμη του εγώ. Ο ψεύτικος εαυτός, το «εγώ» μας, μας βομβαρδίζει συνέχεια με την ιδέα ότι πρέπει να έχουμε περισσότερα για να νιώθουμε καλά. Μας ωθεί προς την εξωτερική επιβεβαίωση του εαυτού μας και απειλείται από την ιδέα ότι μπορούμε να βρούμε την γαλήνη μέσα μας. Προσπαθεί να στρέψει την προσοχή μας συνεχώς προς τα έξω για να νιώσουμε επιβεβαίωση, ασφάλεια και αγάπη. Αν καταφέρναμε να  συνδεθούμε με την απεριόριστη αγάπη που υπάρχει μέσα μας το «εγώ» θα ήταν αδύναμο απέναντι μας.  Καθώς στρέφουμε την προσοχή μας προς τα έξω σε μια απελπισμένη προσπάθεια να βρούμε γαλήνη, αποκτούμε την λανθασμένη πεποίθηση ότι τα υλικά αγαθά ή οι σχέσεις με άλλους ανθρώπους θα μας φέρουν την πολυπόθητη ικανοποίηση και ηρεμία.

Κι όμως. Δεν μπορείς να αγοράσεις την αγάπη. Δεν μπορείς να αγοράσεις την προσωπική σου ηρεμία. Δεν υπάρχει γαλήνη στο κυνήγι εξωτερικών στόχων και στη συσσώρευση όλο και περισσότερων αγαθών.   Η επιλογή αυτή είναι λάθος. Ο δρόμος αυτός οδηγεί μόνο σε μια ζωή μόχθου που δεν καταλήγει πουθενά. Η αληθινή ελευθερία είναι η απελευθέρωση του εαυτού μας από τη δύναμη του εγώ. Όταν καταφέρεις να γίνεις θεατής του «εγώ» παύεις πλέον να είσαι "εαυτός εγώ". Για να συμβεί αυτό πρέπει να αποκτήσεις την ικανότητα να βλέπεις τα πάντα υπό το πρίσμα του αποστασιοποιημένου παρατηρητή. Όταν γίνεις παρατηρητής του εγώ σου, διαχωρίζεις αυτόματα τη σημασία του εαυτού σου από το αντικείμενο της παρατήρησής σου, δηλαδή το εγώ. Τότε γνωρίζεις πια καλά πως δεν είσαι το εγώ σου.

Ο νους σου επιμένει: «εγώ θέλω γαλήνη». Χαλάρωσε και παρατήρησε από απόσταση αυτή τη σκέψη: 

Είναι αυτός που παρατηρεί τον νου σου να αναζητά γαλήνη, γαλήνιος;

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...