Για όσους αγαπούν τους "τύπους" και χάνουν την Ουσία

Η Τελετή και η Γάτα

Στα παλιά χρόνια ζούσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ένας πολύ σοφός αλχημιστής που τον έλεγαν Μάλχο. Είχε ταξιδέψει σε όλες τις γνωστές χώρες και είχε μαθητεύσει στους καλύτερους αλχημιστές της εποχής του. Γνώριζε όλα τα μυστικά των συνταγών, όλα τα βότανα και τα στοιχειακά της φύσης και του ουρανού.

Ο Μάλχο λοιπόν, κάθε χρόνο, στις 23 του Μάη, ακριβώς τα μεσάνυχτα, ξεκινούσε μια ολονύχτια τελετή, όπου παρασκεύαζε ένα πολύ ειδικό φίλτρο με το οποίο γιάτρευε όλες τις γνωστές αρρώστιες, ακόμα και τα γηρατειά. Αφού καθάριζε το χώρο του εργαστηρίου του με περισσή λεπτομέρεια και επιμέλεια για μια ολόκληρη εβδομάδα, φορούσε την τελετουργική του στολή και, ακριβώς τα μεσάνυχτα, έμπαινε στο εργαστήριο και ξεκινούσε την τελετή του.

Τα χρόνια περνούσαν και η φήμη του μεγάλωνε. Από όλες τις γωνιές του κόσμου κατέφθαναν νέοι φιλόδοξοι να γίνουν μαθητές του. Όμως ο Μάλχο ήταν πολύ παράξενος και μόνο ελάχιστους από αυτούς κρατούσε κοντά του και τους δίδασκε τις γνώσεις του, αφού οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να αντέξουν για πολύ τον δύστροπο χαρακτήρα του, τους απότομους τρόπους του και την περιφρόνηση που τους έδειχνε.

Τα χρόνια περνούσαν και ορισμένοι από τους μαθητές του έγιναν καλοί και τους έπαιρνε μαζί του σε εκείνη την τελετή που έκανε κάθε χρόνο στις 23 του Μάη. Μόνο που μια χρονιά, έχει τώρα ξεχαστεί ποιά ήταν, η γάτα του Μάλχο, μπήκε στο εργαστήριο λίγο πριν τα μεσάνυχτα κυνηγώντας ένα μικρό τρωκτικό και τα έκανε όλα λίμπα. Ο Μάλχο και οι μαθητές του λυπήθηκαν πολύ που έχασαν τη μαγική ημερομηνία, επειδή η τελετή δεν μπορούσε να γίνει άλλη μέρα για αστρολογικούς λόγους. Αποφάσισε όμως την επόμενη φορά να δέσει τη γάτα.

Ήρθε λοιπόν ο καιρός να ξαναγίνει η τελετή και να παρασκευαστεί ξανά το φίλτρο, το οποίο είχε λείψει από τους ανθρώπους της κοιλάδας για έναν ολόκληρο χρόνο και πολλοί ήταν αυτοί που είχαν πεθάνει από την έλλειψη του. Καθώς ετοιμαζόταν, διαπίστωσε πως οι μαθητές του είχαν ξεχάσει πάλι τη γάτα στο εργαστήριο και την τελευταία στιγμή ο Μάλχο πήρε μια κόκκινη κορδέλα από τη ντουλάπα του και έδεσε τη γάτα στην πόρτα. Έτσι ξεκίνησε αυτή η τελετή και παρασκευάστηκε ξανά το φίλτρο.

Όμως, ο Μάλχο είχε γεράσει. Παρόλο που έφτιαχνε το φίλτρο και έσωζε πολλούς ανθρώπους της κοιλάδας από βέβαιο θάνατο, ο ίδιος δεν το είχε χρησιμοποιήσει ούτε για μία φορά. Ακόμα και τώρα που γέρασε και αρρώστησε δεν το έκανε. Τελικά έμεινε κατάκοιτος και κάποιοι μαθητές του επιχείρησαν να του δώσουν κρυφά το φάρμακο που αυτός αρνούνταν να πάρει. Όμως αυτός τους κατάλαβε και τους μάλωσε. Τους δίδαξε πως δεν πρέπει να χρησιμοποιούν τη γνώση που αυτός τους χάρισε για ιδιωτικό όφελος. Τους αποκάλυψε τα τελευταία μυστικά της τελετής του και κάποια νύχτα πέθανε.

Την επόμενη χρονιά, οι μαθητές του Μάλχο ανακήρυξαν τον καλύτερο απ' αυτούς σαν τον Δάσκαλο που θα έκανε την τελετή. Είχαν στα χέρια τους όλα τα μυστικά. Ετοίμασαν το εργαστήριο, μία εβδομάδα πριν, φόρεσαν τις στολές τους και καθώς έμπαιναν μέσα, κάποιος πρόσεξε τη γάτα! Ο νέος Δάσκαλος θυμήθηκε πως την προηγούμενη φορά η γάτα ήταν δεμένη με μια κόκκινη κορδέλα στην πόρτα. Σκέφτηκε πως ο Μάλχο είχε ξεχάσει να τους πει γι' αυτή τη λεπτομέρεια και, όπως είχαν εκπαιδευτεί τόσα χρόνια κοντά του με επιμονή στη λεπτομέρεια, δεν παραμέλησαν να πάρουν μια κόκκινη κορδέλα και να δέσουν τη γάτα στην πόρτα. Η τελετή τελικά έγινε χωρίς απρόοπτα και το μαγικό φίλτρο παρασκευάστηκε και έσωσε πολλούς ανθρώπους και αυτή τη φορά.

Πέρασαν πολλά χρόνια και η σχολή που ο Μάλχο είχε ξεκινήσει με τους πρώτους εκείνους μαθητές είχε τώρα αποκτήσει εκατοντάδες μέλη. Τα μέλη αυτής της σχολής ήταν περήφανα που είχαν κληρονομήσει τη σοφία και τις διδασκαλίες του Μάλχο. Κάθε χρόνο, στις 23 του Μάη, ετοίμαζαν το εργαστήριο για μια εβδομάδα, φορούσαν τις τελετουργικές τους στολές, έδεναν τη γάτα με μια κόκκινη κορδέλα στην πόρτα, και ξεκινούσαν τη ολονύχτια τελετή που παρασκεύαζε το φίλτρο.

Πέρασαν αιώνες ολόκληροι και στη κοιλάδα, κάποια στιγμή έπεσε δυστυχία, πείνα και πόλεμος από ληστές που έκλεβαν και έκαιγαν και κατέστρεφαν τα πάντα. Πολλοί μαθητές της σχολής του Μάλχο σκοτώθηκαν σε εκείνη τη χρονιά και πολύ περισσότεροι ήταν οι πληγωμένοι και οι άρρωστοι. Το μαγικό φίλτρο τέλειωσε πολύ γρήγορα και οι μαθητές αποφάσισαν πως έπρεπε να κάνουν μια έκτακτη τελετή μέσα στο χειμώνα για να φτιάξουν νέο φίλτρο. Ετοίμασαν ξανά το εργαστήριο για μία εβδομάδα, φόρεσαν τις τελετουργικές τους στολές, μπήκαν στο εργαστήριο, έδεσαν τη γάτα με μια κόκκινη κορδέλα στην πόρτα και ξεκίνησαν την τελετή. Όμως, το φίλτρο που παρασκευάστηκε, δεν ήταν το ίδιο με αυτό που έκαναν στις 23 του Μάη. Φυσικά, απέκρυψαν την αποτυχία τους και περίμεναν την Άνοιξη.

Ήρθε τελικά η 23η του Μάη και οι μαθητές, αφού είχαν ετοιμάσει το εργαστήριο για μια εβδομάδα, φόρεσαν τις τελετουργικές τους στολές, μπήκαν στο εργαστήριο, έδεσαν τη γάτα με μια κόκκινη κορδέλα στη πόρτα και ξεκίνησαν την ολονύχτια τελετή. Όμως, η ιεροσυλία που είχαν διαπράξει το χειμώνα, δεν τους άφησε να ολοκληρώσουν την τελετή με αποτελεσματικότητα. Το φίλτρο που παρασκευάστηκε δεν είχε τις αρχικές του δυνάμεις και σε κάποιους μάλιστα έκανε και κακό αντί για καλό.

Τότε έγινε στάση μέσα στη σχολή, ορισμένοι νεότεροι μαθητές που πίστευαν πως γνώριζαν πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα, έδιωξαν τους δασκάλους και ανέλαβαν εκείνοι τη σχολή. Έτσι η σχολή του Μάλχο, με νέα και δραστήρια ηγεσία προσέλκυσε πάρα πολλούς μαθητές και έγινε γνωστή σαν πανεπιστήμιο, στη χώρα εκείνη.

Πέρασαν κι άλλοι αιώνες. Το πανεπιστήμιο που κατάγονταν από τη σχολή του Μάλχο, είχε χιλιάδες μέλη και πάρα πολλούς οπαδούς σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Και τα μέλη του ήταν πολύ περήφανα που είχαν κληρονομήσει τη σοφία και τις γνώσεις αυτού του θρυλικού πια αλχημιστή. Το ιερότερο καθήκον και δικαίωμά τους ήταν η τελετή που γινόταν κάθε χρόνο στις 23 του Μάη. Μόνο οι καλύτεροι μαθητές του πανεπιστημίου αυτού μπορούσαν να συμμετέχουν στην τελετή, η οποία εξακολουθούσε να γίνεται στο ίδιο πανάρχαιο πια εργαστήριο που είχε φτιάξει ο Μάλχο. Έτσι, κάθε χρόνο στις 23 του Μάη, οι καλύτεροι μαθητές και οι δάσκαλοι του πανεπιστημίου, προετοίμαζαν με λεπτομέρεια το εργαστήριο για μια εβδομάδα, φορούσαν τις τελετουργικές τους στολές, έμπαιναν μέσα και όλοι, ένας-ένας με τη σειρά, έδεναν τη γάτα με μια κόκκινη κορδέλα...!!!

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Κάθε στιγμή ένα διαμάντι

 

Κάθε στιγμή ένα μικρό πολύτιμο διαμάντι

που αν απρόσεχτα το προσπεράσεις

ποτέ δε θα το ξαναβρείς στο δρόμο σου.

Παρουσιάζεται σε ένα γλυκό καλωσόρισμα από μια φίλη

στην επιστροφή σου από ένα σύντομο ταξίδι,

στη γεμάτη ευγνωμοσύνη ματιά

του συνανθρώπου σου που βοήθησες

ή στη σφιχτή, χαρούμενη,

γεμάτη αγάπη αγκαλιά του παιδιού σου

μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά.

Σκύψε και σήκωσε αυτό το διαμάντι,

τοποθέτησέ το στην καρδιά σου

και θα αποκτήσεις

την εκπληκτικότερη συλλογή του κόσμου.

Έτσι θα γίνεις αληθινά πλούσιος.

Μη μελαγχολήσεις για τα διαμάντια που χάθηκαν·

το επόμενο είναι μπροστά σου αν καταφέρεις να το δεις.

Μη παραμείνεις στη μιζέρια σου παλεύοντας

να γυρίσεις το ρολόι σου στο μέλλον.

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ελάτε !

 

“Μολονότι υπάρχουν πολλά μονοπάτια αναζήτησης, η αναζήτηση παραμένει πάντα η ίδια.”

Το παραπάνω απόφθεγμα προέρχεται από τον Jalaluddin Rumi, τον Σούφι φιλόσοφο και ποιητή του εικοστού αιώνα, ο οποίος είναι επίσης γνωστός ως ο εμπνευστής των λεγόμενων «περιστρεφόμενων δερβίσιδων». Μυστικιστής με ανοιχτό και πλούσιο πνεύμα, ο Ρουμί ήταν ένας εξαίρετος δάσκαλος πνευματικής ανάπτυξης και διέθετε εξαιρετική δύναμη πειθούς. Στα γραπτά του δεν αποκλείει κανέναν, ούτε και απορρίπτει οποιοδήποτε θρησκευτικό δόγμα ή σκέψη. Οι ιδέες του απευθύνονται εξίσου στους Σούφι όσο και στους Μουσουλμάνους, στους Βουδιστές, στους Εβραίους, στους Χριστιανούς, ακόμα και στους άθεους. Ο Ρουμί υποστηρίζει πως όλοι μπορούν να ανέλθουν στο υψηλότερο επίπεδο της ύπαρξης, στην ανώτατη και απόλυτη τελειότητα. Να πως εκφράζει την ιδέα αυτή σε ένα από τα ποιήματά του:

Ελάτε! Ελάτε, όποιοι κι αν είστε· ελάτε !

Άπιστοι, ευλαβείς, άθεοι, δεν έχει σημασία·

το δικό μας δεν είναι ένα καραβάνι απόγνωσης,

το δικό μας είναι ένα καραβάνι ελπίδας!

Μπορεί να έχετε παραβεί τους όρκους σας χίλιες φορές!

Ελάτε! Παρ’ όλα αυτά· ελάτε !

Μια μικρή ώθηση χρειάζεται για να ξεκινήσει το πνευματικό ταξίδι και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Τώρα είναι ο κατάλληλος χρόνος. Εδώ είναι ο κατάλληλος τόπος. Όσοι πιστοί και άπιστοι προσέλθετε λοιπόν.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η αλλαγή

Όταν ήμουν μικρός ήθελα να αλλάξω τον κόσμο.

Επειδή ήταν δύσκολο να αλλάξω τον κόσμο προσπάθησα να αλλάξω τη χώρα μου.

Όταν κατάλαβα ότι δε μπορούσα να αλλάξω τη χώρα μου επικέντρωσα τις προσπάθειές μου στην πόλη μου.

Δε μπόρεσα να αλλάξω την πόλη μου και έτσι ωριμότερος πλέον προσπάθησα να αλλάξω την οικογένειά μου.

Τώρα πια, πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία και σοφότερος, κατανόησα ότι το μόνο πράγμα που μπορώ να αλλάξω τελικά είναι ο εαυτός μου και αναπάντεχα ανακάλυψα ότι αν πριν από καιρό είχα πραγματικά αλλάξει αυτό θα είχε ένα ισχυρό αντίκτυπο στην οικογένειά μου.

Η δική μου αλλαγή και της οικογένειάς μου, θα μπορούσαν να επηρεάσουν θετικά στην πόλη μου.

Η συνολική αυτή επιρροή θα μπορούσε να αλλάξει τη χώρα μου και τελικά θα μπορούσα πραγματικά να είχα αλλάξει τον κόσμο.

Αγνώστου Μοναχού

 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ο άρτος ο επιούσιος

Αν παρατηρήσουμε με προσοχή μια μέρα της ζωής μας θα δούμε σίγουρα ότι δεν ξέρουμε να ζούμε συνειδητά. Η ζωή μας μοιάζει με τραίνο που τρέχει πάνω στις σιδηροτροχιές - μηχανικές, δύσκαμπτες συνήθειες - μιας μάταιης και επιφανειακής ύπαρξης.

Το περίεργο είναι ότι δεν μας συμβαίνει ποτέ να σκεφτούμε να αλλάξουμε συνήθειες, φαίνεται ότι δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε πάντοτε τα ίδια. Οι συνήθειες μας κρατούν απολιθωμένους, όμως σκεφτόμαστε ότι είμαστε ελεύθεροι. Είμαστε τρομακτικά άσχημοι αλλά αυτοθεωρούμαστε Απόλλωνες…

Είμαστε πλήθη μηχανικά, λόγος υπερ-αρκετός για να λείπει κάθε αληθινό συναίσθημα από αυτό που γίνεται στη ζωή. Καθημερινά κινούμαστε πάνω στις παλιές σιδηροτροχιές των γέρικων και παράλογων συνηθειών μας και έτσι είναι σαφές ότι δεν έχουμε πραγματική ζωή. Αντί να ζούμε φυτοζωούμε άθλια και δεν δεχόμαστε νέες εντυπώσεις.

Αν ένας άρχιζε συνειδητά τη μέρα του, είναι φανερό ότι η μέρα αυτή θα ήταν πολύ διαφορετική από τις άλλες.Όταν κάποιος αντιμετωπίζει το σύνολο της ζωής του σαν αυτή τη μέρα που ζει, όταν δεν αφήνει για αύριο αυτό που πρέπει να κάνει σήμερα κι’ όλας, καταλήγει να γνωρίσει πραγματικά τι σημαίνει δουλειά πάνω στον εαυτό του. Ποτέ από μια μέρα δεν λείπει η σπουδαιότητα. Αν θέλουμε στ’ αλήθεια να αλλάξουμε ριζικά, πρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, να τον παρατηρούμε και να τον κατανοούμε καθημερινά.

Εν τούτοις οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν τον εαυτό τους. Μερικοί που τους αρέσει η δουλειά πάνω στον εαυτό τους, δικαιολογούν την αμέλειά τους με φράσεις όπως: “Η δουλειά του γραφείου δεν με αφήνει να δουλέψω πάνω στον εαυτό μου”. Τέτοια λόγια χωρίς νόημα, κενές, μάταιες, παράλογες δικαιολογίες, χρησιμεύουν μόνο σαν στηρίγματα της νωχέλειας, της ραθυμίας, της έλλειψης αγάπης για τον Μεγάλο Σκοπό. Τέτοιοι άνθρωποι αν και έχουν πολλές πνευματικές ανησυχίες είναι φανερό ότι ποτέ δεν θα αλλάξουν. Επείγει η αυτοπαρατήρηση χωρίς αναβολή, χωρίς καθυστέρηση. Η εσωτερική αυτο-παρατήρηση είναι βασική για την πραγματική αλλαγή.

Ποιά είναι η ψυχολογική σου κατάσταση όταν σηκώνεσαι; Ποιά η ψυχική σου διάθεση στη διάρκεια του πρωινού; Ήσουν ανυπόμονος με τον σερβιτόρο; Με την γυναίκα σου; Γιατί ήσουν ανυπόμονος; Τι είναι αυτό που σε συγχύζει; κ.τ.λ. Το να μην καπνίσεις ή να φας λιγότερο δεν είναι μια ολοκληρωτική αλλαγή, όμως ναι… δείχνει μια πρόοδο. Ξέρουμε καλά ότι τα ελαττώματα είναι απάνθρωπα και ζωώδη. Δεν είναι ωραίο κάποιος αφιερωμένος στον Ιερό Δρόμο να έχει υπερβολικά χοντρό φυσικό σώμα και εξογκωμένη κοιλιά έξω από κάθε αισθητική τελειότητα. Αυτό θα έδειχνε λαιμαργία, απληστία, ακόμα και τεμπελιά.

Η καθημερινή ζωή, το επάγγελμα, η δουλειά αν και ζωτικά για την ύπαρξη αποτελούν τον ύπνο της συνείδησης. Το να ξέρει κανείς ότι η ζωή είναι ύπνος δεν σημαίνει ότι το έχει κατανοήσει. Η κατανόηση έρχεται με την αυτοπαρατήρηση και την εντατική δουλειά πάνω στον εαυτό μας. Για να δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας, πρέπει να δουλέψουμε πάνω στην καθημερινή μας ζωή σήμερα κι’ όλας και τότε θα καταλάβουμε τι σημαίνει η φράση της Κυριακής Προσευχής: “Δώσε μας το Ψωμί μας το καθημερινό”. Η έκφραση “καθημερινό” υπονοεί τον “επιούσιον Άρτον” ή το “Ψωμί από Επάνω”.

Η Γνώση δίνει αυτό το ψωμί της Ζωής με την διπλή έννοια των ιδεών και των δυνάμεων που μας επιτρέπουν να διαλύσουμε ψυχολογικά σφάλματα.

Samael Aun Weor