Η πόρτα της καρδιάς

 

Ένας ζωγράφος σχεδίασε έναν πίνακα. Τον ονόμασε «Η πόρτα της καρδιάς».

Στην έκθεσή του ένας από τους προσκεκλημένους παρατήρησε : «Aπό την πόρτα λείπει το χερούλι»

Ο ζωγράφος εξήγησε : «Είναι γιατί η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα»

Έγραφε ο αγαπημένος ποιητής Ρουμί προχωρώντας ακόμη παραπέρα την παραπάνω σκέψη :

"Ακούω πως υπάρχει μια πόρτα που ανοίγει, από την μία καρδιά στην άλλη.

Αλλά αν δεν υπάρχει τοίχος, πώς μπορεί να υπάρχει πόρτα…"

 

Ποιος έβαλε την πόρτα; Ποιος έχτισε τους τοίχους γύρω σου και σε περιόρισε; Ο φόβος. Κάθε άνθρωπος είναι τόσο μικρός όσο ο φόβος που αισθάνεται. Ποιος φόβος; Ο φόβος ότι κινδυνεύεις. Ο φόβος να ανοιχτείς. Ο φόβος να αισθανθείς. Ο φόβος ότι αν αγαπήσεις θα γίνεις ευάλωτος και μπορεί να πληγωθείς. Και πράγματι έτσι είναι. Πολλές φορές θα πληγωθείς. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος που να οδηγεί στην ευτυχία. 

Όπως λέει ο Όσκαρ Ουάϊλντ :

“Μια ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν ανήλιαγος κήπος με μαραμένα λουλούδια. Η συναίσθηση ότι αγαπάς και αγαπιέσαι φέρνει μια ζεστασιά κι έναν πλούτο στη ζωή που τίποτε άλλο δεν μπορεί να φέρει” 

Πλησιάζει ο καιρός που η πόρτα θα φύγει και οι τοίχοι θα πέσουν. Η δύναμη της αγάπης στην οποία όλοι μας μπορούμε να συνεισφέρουμε θα γκρεμίσει τα σύνορα. Όλα τα στενά όρια που έβαλε ο νους μας θα εξαφανιστούν. Η ύπαρξη μας θα γίνει απεριόριστη. Ποιος είσαι άραγε χωρίς τα όρια σου; Τι σε χωρίζει τώρα πια απ’ τον συνάνθρωπό σου;

Εσύ όμως ακόμη φοβάσαι να ορίσεις τον εαυτό σου με άλλο τρόπο. Φοβάσαι την ελευθερία και την αναρχία της αληθινής αγάπης γιατί σου έμαθαν να στηρίζεις την ύπαρξή σου στα περιορισμένα σου όρια. Κι έτσι ακόμη αντιστέκεσαι σε ότι έχει τη δύναμη να σου γκρεμίσει αυτά τα τείχη. Έχεις μάθει να κρύβεσαι μέσα στο ασφαλές καταφύγιό σου αποκόπτοντας τον εαυτό σου από ότι δίνει χαρά και νόημα στη ζωή.

Η Αγάπη σ' αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει
σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει απ' τα φλούδια

σ' αλέθει για να σε λευκάνει
σε ζυμώνει για να γίνεις απαλός
και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της, 

για να γενείς άρτος ιερός 

για του Θεού το άγιο δείπνο

Ο Προφήτης (Χαλίλ Γκιμπραν)

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τι είναι θαύμα ; (Κρισναμούρτι)

 

ΕΡΩΤΗΣΗ: Σας έχω ακoύσει vα λέτε μια ιστoρία πoυ σας διηγήθηκε o Κρισvαμoύρτι για vα σας εξηγήσει τι είvαι θαύμα. Θα μπoρoύσατε vα μας τηv επαvαλάβετε;

ΤΖ. ΝΑΡΑΓIΑΝΑΝ: Πριv από χρόvια περπατoύσα με τov Κρισvαμoύρτι στηv παραλία τoυ Μαδράς. ΄Ηταv γύρω στo 1959. Εκεί πoυ περπατoύσαμε τov ρώτησα για τα θαύματα και τι γvώμη έχει γι' αυτά. "Θα σoυ πω μια μικρή ιστoρία", απάvτησε. Μoυ είπε ότι κάπoτε τov βρήκε κάπoιoς πoυ ήθελε τη βοήθειά τoυ για τη γυvαίκα τoυ. Τo πόδι της ήταv πoλύ σoβαρά καθώς, ύστερα από έvα κάταγμα, κάπoιo είδoς σάρκας απλωvόταv αvάμεσα στις αρθρώσεις, δεv μπoρoύσε vα γίvει εγχείρηση κι έπρεπε vα της κόψoυv τo πόδι από τo γόvατo και κάτω. Τoυ λέει, λoιπόv, o Κρισvαμoύρτι: "Τι θα μπoρoύσα vα κάvω; Αv θέλετε φέρτε μoυ τη γυvαίκα σας". ΄Ετσι, τηv άλλη μέρα φέραv τη γυναίκα στo δωμάτιo πoυ χρησιμoπoιoύσε για γραφείo μεταφέρovτάς τηv με έvα φoρείo. Τη στιγμή που πέρvαγε από τo διάδρoμo, βγήκε o Κρισvαμoύρτι από τo δωμάτιό τoυ, η γυvαίκα τov είδε και καθώς συvαvτήθηκαv oι ματιές τoυς, εκείvη σηκώθηκε κι έφυγε περπατώvτας μόvη της. Εδώ σταμάτησε η ιστoρία. Τότε o Κρισvαμoύρτι γύρισε και μoυ είπε: "Τι vα σoυ πω φίλε μoυ! Μoυ φάvηκε σαv vα μoυ ξεριζώvαvε τo πόδι!" Εγώ σώπαιvα. Σκέφτηκα ότι ίσως τo 'πε γι' αστείo. "Όooχι", μoυ απάvτησε, "δεv ήταv αυτός o λόγoς". "Τότε τι συvέβη;" τov ρώτησα. "Κάπoυ, κάτι κάvει έvα κλικ.", μoυ είπε κι έτσι εγώ τov ξαvαρώτησα: "Και τι είvαι εκείvo πoυ κάvει κλικ;" Μoυ απάvτησε: "Εvέργεια· περvάει εvέργεια." Κι αυτό ήταv και τo τέλoς της συζήτησης.

Ο Κρισvαμoύρτι ήταv πoλύ σεμvός και vτρoπαλός όταv μας μιλoύσε για τις θεραπευτικές τoυ ικαvότητες. ΄Εκαvε, όμως, έvα εvδιαφέρov σχόλιo, έλεγε: "Τo vα θεραπεύεις τo σώμα είvαι πoλύ απλό. Κι έvας καλός γιατρός μπoρεί vα τo κάvει. Αλλά τo vα θεραπεύεις τo voυ είvαι πoλύ πιo βαθύ και σημαvτικό. Να θεραπεύεις τo voυ από τη θλίψη, από τo φόβo και από τη μovαξιά, απαιτεί μεγαλύτερη πρoσoχή και βάθoς." Γι' αυτό o Κρισvαμoύρτι δεv ήθελε vα μιλάvε oι φίλoι τoυ στov κόσμo για τις θεραπευτικές τoυ ικαvότητες, γιατί δεv ήταv αυτό o σκoπός τoυ. Η απoστoλή τoυ, αv μπoρεί καvείς vα τo ovoμάσει απoστoλή, ήταv vα θεραπεύσει τo voυ. Κι αυτό είvαι oλoφάvερo αv αvαλoγιστεί καvείς ότι o κύριoς στόχoς της διδασκαλίας τoυ ήταv "vα γίvoυv oι άvθρωπoι άvευ όρωv ελεύθερoι".

Απο την " Βιβλιοθήκη Κρισναμούρτι"

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Διακοπές

Πέρασε το φθινόπωρο, πέρασε ο χειμώνας, πέρασε και η άνοιξη. Τελείωσε μια σεζόν με δυσκολίες στην δουλειά, με παιδιά που έδιναν εξετάσεις, με ένα κράτος τρομοκρατικού δικαίου, με οικονομική και κοινωνική αστάθεια, με απανωτές εκλογικές διαδικασίες και με τόσα άλλα προβλήματα υπαρκτά που μας ταλάνιζαν και άλλα τόσα προβλήματα που ο νους μας έπλαθε. Παρήλθε μια σεζόν με κατήφεια, με νεύρα και απογοήτευση που όλα και όλοι μας έφταιγαν, ξεσπώντας με το κάθε μικρό ή μεγάλο γεγονός.

Παρόλα αυτά θα βρούμε και φέτος το καλοκαίρι τον χρόνο, τις δυνάμεις, το κουράγιο, την όρεξη να ξεφύγουμε πηγαίνοντας κάπου διακοπές να εκμεταλλευτούμε τον Έλληνα ζωογόνο ήλιο που θα μας γεμίσει τις μπαταρίες – όπως συνηθίζουμε να λέμε. 

Η ικανοποίηση που προσφέρουν οι διακοπές είναι εντονότερη και πιο μεστή σε σύγκριση με την απόκτηση ενός υλικού αγαθού, διότι είναι πιο προσωπικές και εξατομικευμένες και συνεπώς δεν είναι δυνατόν να υποστούν σύγκριση με βιώματα άλλων ανθρώπων. Δηλαδή αν δυο άτομα επιλέξουν το ίδιο μέρος για διακοπές τα βιώματα τους θα ήταν διαφορετικά σε αντίθεση με την απόκτηση ενός όμοιου ακριβού κινητού τηλεφώνου όπου τα συναισθήματα θα συνέκλιναν.

Βεβαίως υπάρχει μια παγίδα που ο σύγχρονος άνθρωπος φτιάχνει μόνος του και ακούσια πέφτει θύμα της. Το υπόβαθρο της αυτής παγίδας είναι ότι πλέον ο άνθρωπος ζει περισσότερο στον φανταστικό κόσμο, που πλάθει και εξιδανικεύει τις καταστάσεις, παρά στην πραγματικότητα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δημιουργεί στην φαντασία του ένα τέλειο σενάριο και ένα εξίσου τέλειο σκηνικό για την περίοδο των διακοπών. Η φαντασίωση αυτή βέβαια μπορεί να μην απέχει πολύ από την πραγματική κατάσταση του μέρους που επέλεξε για διακοπές, αλλά η προαναφερόμενη παγίδα είναι ότι δεν θα καταφέρει να προσαρμοστεί και να αλλάξει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, όσο κρατούν οι διακοπές, από τον καθημερινό τρόπο ζωής στις διακοπές που ίδιος επέλεξε και φαντάστηκε. Εντέλει δεν καταφέρνει να χαρεί την μικρή αυτή ανάπαυλα λόγω της δύσκολης προσαρμογής σε άλλους ρυθμούς και κανόνες από αυτούς που έχει θεσπίσει για τις άλλες 355 μέρες του έτους.

Με το πέρας των διακοπών έρχεται η σειρά του φθινοπώρου, η σειρά του Σεπτέμβρη του μήνα που μας υπενθυμίζει και μας επαναφέρει στην βίωση των προσωπικών μας επιλογών. Δική μας επιλογή ήταν η έγγαμη συμβίωση, τα παιδιά, η δουλειά, το στεγαστικό δάνειο και όλα αυτά που μας πιέζουν και θα μας κάνουν να αναμένουμε με θέρμη τις επόμενες διακοπές, το επόμενο διάλειμμα από όλα αυτά που εμείς επιλέξαμε να ζούμε ως καθημερινότητα.

Φέτος αντί για σουβενίρ από το μέρος που επισκεφτήκαμε στις διακοπές μας θα ήταν προτιμότερο να κρατήσουμε ως βιωματική ανάμνηση την πληρότητα που μας χάρισαν κάποιες απλές στιγμές των διακοπών μας και να μας κάνουν να βρίσκουμε την χαρά σε μικρά καθημερινά πράγματα που θα τα ανάγουμε σε μικρές καθημερινές οάσεις. Ας κρατήσουμε στην μνήμη μας σαν φωτογραφία το απλό κατάλευκο κυκλαδίτικο δωμάτιο που καταλύσαμε με μοναδικό του στολίδι το γλαστράκι βασιλικού στο ηλιόλουστο τραπεζάκι στο μπαλκόνι, το κρεβάτι με τα λευκά ευωδιαστά σεντόνια, τα ανοιχτά παράθυρα που σαν πίνακας ζωγραφικής προβάλλει το αιγαιοπελαγίτικο γαλάζιο, το εράσμιο φιλί και την μακρά επίγευση του δροσερού καρπουζιού στο στόμα. 

 Ας ανακαλύψουμε την κρυφή αλήθεια της απλότητας.



ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ 

  I

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι

Ο έρωτας

Το καράβι του

Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του

Κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει

Τον ερχομό.

  II

Παιχνίδια τα νερά

Στα σκιερά περάσματα

Λένε με τα φιλιά τους την αυγή

Που αρχίζει

Ορίζοντας -

Και τ' αγριοπερίστερα ήχο
Δονούνε στη σπηλιά τους

Ξύπνημα γαλανό μες στην πηγή
Της μέρας
Ήλιος -

Δίνει ο μαΐστρος το πανί

Στη θάλασσα

Τα χάδια των μαλλιών

Στην ξεγνοιασιά του ονείρου του

Δροσιά-

Κύμα στο φως
Ξαναγεννάει τα μάτια
Όπου η Ζωή αρμενίζει προς
Τ' αγνάντεμα
Ζωή -

 III

Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο - Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών

Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ  - ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ

Ένας Θεός σε περιμένει

 

Υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος στον οποίο εσύ μέχρι τώρα δεν είχες καμιά θέση. Είναι ο κόσμος της τρέλας και της παραφροσύνης και συγχρόνως ο μοναδικός κόσμος στον οποίο συντελούνται τα θαύματα, εκπληρώνονται όλες οι επιθυμίες και αποκτά νόημα η ύπαρξη. Ένας κόσμος κατάφωτος καθώς τα αστέρια εκεί φεγγοβολούν νύχτα μέρα. Στο κέντρο αυτού του έναστρου ουρανού, το πιο μεγάλο και φωτεινότερο άστρο απ’ όλα, ο φωτοβόλος αστέρας της ψυχής σου, με ακρίβεια σε οδηγεί στην υπέρβαση της μικρότητας και στη γέννηση του θεανθρώπου που κρύβεται μέσα σου.

Εσύ όμως συνεχίζεις να αγνοείς αυτό τον κόσμο και παραμένεις στον κόσμο της λογικής σου. Στον κόσμο του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας όπου η πραγματικότητα ποτέ δεν συναντά τα όνειρά σου και η ευτυχία μοιάζει απροσπέλαστη. Γιατί άραγε; Επειδή από ολόκληρο τον ουρανοξύστη της ύπαρξής σου επέλεξες να κατοικείς μονάχα στο μικρό, στενάχωρο ρετιρέ του νου σου και αδιαφορείς για τα υπόλοιπα διαμερίσματα. Κοίτα όμως που σε οδήγησε ο κόσμος της λογικής. Ο νους σου επιμένει και χρησιμοποιεί χίλια δυο επιχειρήματα για να σε πείσει ότι άλλος κόσμος δεν υπάρχει, ότι είσαι αποκομμένος από τους υπόλοιπους συνανθρώπους σου, ότι είσαι μόνος σου σε ένα αφιλόξενο σύμπαν και κινδυνεύεις κάθε στιγμή. Μόνος σου; Πως νέκρωσες τις αισθήσεις σου; Πως μπόρεσες να μεταμορφώσεις την ομορφιά σε ασχήμια; Πως άφησες να σε φοβίσουν;  Πως έκλεισες την καρδιά σου; Η στενότητα της καρδιάς είναι δυστυχώς πολύ χειρότερη από τη στενότητα του μυαλού. Ο νους σου, οι προκαταλήψεις σου, και οι λανθασμένες πεποιθήσεις σου σε περιόρισαν και σε υποδούλωσαν. Σε ανάγκασαν να ταυτιστείς με τον ηθοποιό και να προσκολληθείς με το ρόλο. Αντί να ενωθείς με τη ζωή έγινες ένα με το κουστούμι. Τι ξεπεσμός! Τι απώλεια!

Μην ανησυχείς. Αργά ή γρήγορα θα επιστρέψεις. Το σκηνικό δε θα αργήσει να καταρρεύσει.  Θα απεκδυθείς, είτε με τη δική σου προσπάθεια, είτε με βίαιο τρόπο, τον προσωρινό σου χιτώνα και μαζί μ' αυτόν τις φοβίες, τις προσκολλήσεις, την άγνοια, την ματαιοδοξία, τον φανατισμό σου. Η παράσταση είναι περιορισμένη. Η αυλαία θα πέσει, ο ηθοποιός θα υποκλιθεί και θα επιστρέψει στην αληθινή του ζωή. Αν δε λύσεις εσύ το γόρδιο δεσμό της ζωής σου θα λυθεί με εντολή εκ των άνωθεν. Μόνο "αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δε θα πεθάνεις όταν πεθάνεις" λέει ένα αγιορείτικο ρητό.

Ελάχιστοι είναι δυστυχώς οι ηθοποιοί της ανθρώπινης υποκριτικής τέχνης που έχουν επίγνωση ότι παίζουν, εκτελώντας συνειδητά τον ρόλο τους χωρίς να πέφτουν οι ίδιοι θύματά του. Οι σπάνιοι αυτοί  άνθρωποι δεν ξεγελιούνται ούτε από τον πλούτο των σκηνικών, ούτε από την πολυτέλεια των κουστουμιών. Δεν συγκινούνται από τις περιπέτειες του δράματος που παίζεται. Έμαθαν να μεταμφιέζονται ανάλογα με τις απαιτήσεις του ρόλου τους και δεν ξεχνούν ποιοι είναι πράγματι μέσα στο δράμα της ζωής.

Για να προσπαθήσουμε να λύσουμε το «γνώθι σαυτόν», το αιώνιο πρόβλημα του Σωκράτη, για να ρίξουμε έστω μια κλεφτή ματιά στον  κόσμο των θαυμάτων (ίσως τελικά τον μόνο κόσμο που υπάρχει), χρειάζεται να αποσπασθούμε νοερά από τον αντικειμενικό ή θεατρικό κόσμο και να εισχωρήσουμε εντός μας για να βυθιστούμε στην έναστρη νύχτα του υποκειμενικού. Εκεί, μόνοι μας, στην απόλυτη γαλήνη, ας αφουγκραστούμε τις αποκαλύψεις της σιωπής και του σκότους. Εάν έχουμε μάθει πραγματικά να πεθαίνουμε στον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων, που σαγηνεύει όσους βρίσκονται σε άγνοια, ένας Θεός περιμένει να μας γνωρίσει.  

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Οι ζωές που δεν ζήσαμε μας εκδικούνται

 

Τη στιγμή που μαθαίνει κάποιος ότι πάσχει από μια ανίατη ασθένεια, μια βαθιά αλλαγή συντελείται στον ψυχισμό του. Αστραπιαία μέσα στο ιατρείο συνειδητοποιεί τι είναι σημαντικό στη ζωή του. Πράγματα που εξήντα δευτερόλεπτα νωρίτερα φάνταζαν σημαντικά ξαφνικά μοιάζουν ανούσια, την ώρα που άνθρωποι και ζητήματα που μέχρι τότε τα απέρριπτε καθίστανται αυτομάτως εξαιρετικά σημαντικά. Οι αλήθεια βέβαια είναι ότι όλοι μας πάσχουμε από μια ανίατη ασθένεια. Λέγεται «θάνατος» και αργά η γρήγορα όλοι μας θα τον συναντήσουμε. 

Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και επιπόλαια με τις ολιστικές θεραπείες γνωρίζουν ότι οι περισσότερες ασθένειες είναι ψυχοσωματικές. Η ανθρώπινη ύπαρξη, εκτός από τον υλικό της φορέα, αποτελείται από μια ενεργειακή συνισταμένη ανώτερων φορέων, αυτό που παραδοσιακά ονομάζεται «αύρα» και που γενικά απεικονίζεται να περιβάλει το φυσικό σώμα ως ένα ωοειδές ενεργειακό πεδίο. Η αύρα του ανθρώπου είναι ενδεικτική της υγείας και της ζωτικότητας του. Ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων συνειδητοποίησε πως μπορεί να χειρίζεται την αύρα του συνειδητά με τη βοήθεια της αναπνοής, του διαλογισμού, της χαλάρωσης και του δημιουργικού οραματισμού. Έγινε αντιληπτό ότι η συνειδητή διαχείριση της αύρας, αφενός αποτελεί ένα εξαιρετικό εξελικτικό εργαλείο και αφετέρου ένα ισχυρότατο μέσο αυτοθεραπείας. 

Ο κάθε άνθρωπος με τη βοήθεια οραματισμού μπορεί να χειριστεί ο ίδιος τις ενέργειες της αύρας του για επίτευξη ισορροπίας, αρμονίας και προστασίας. Αυτό συμβαίνει διότι οι εύπλαστες αυρικές ενέργειες ανταποκρίνονται ταχύτατα στη σκέψη και μπορούν να κατευθύνονται από αυτή. Για παράδειγμα, αν οραματιστούμε όσο πιο καθαρά γίνεται την αύρα μας ως ένα ισχυρό ενεργειακό τείχος γύρω μας, ως μια ενεργειακή σφαίρα προστασίας, τότε αυτό επιφέρει άμεσα κάποια αποτελέσματα. Συγκεκριμένα, αυτή η ενεργειακή σφαίρα μπορεί να προστατεύει από υπάρχουσες στο περιβάλλον σκέψεις και συναισθήματα και τη χαοτική τους επιρροή επάνω μας. Επίσης, αυτή η τεχνική ενδείκνυται για τη τόνωση της ζωτικότητας σε περιπτώσεις που κάποιος νιώθει εξαντλημένος.

Οι ασθένειες εμφανίζονται αρχικά ως ενεργειακές δυσαρμονίες στην αύρα μας πριν φανερωθούν ως ασθένειες στο φυσικό σώμα. Αρρωσταίνουμε  κυρίως γιατί ζούμε λάθος, σκεφτόμαστε λάθος, επιλέγουμε λάθος, δημιουργούμε κακές σχέσεις, παραμένουμε σε κακές σχέσεις, έχουμε λάθος προτεραιότητες. Αρρωσταίνουμε γιατί φοβόμαστε διαρκώς ότι θα αρρωστήσουμε κι έρχεται η ζωή να επαληθεύσει τους φόβους μας σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία, μία πρόβλεψη, η οποία όταν κατ’ επανάληψη δηλωθεί συνειδητά ή υποσυνείδητα, προκαλεί αλληλουχία γεγονότων, τα οποία με την σειρά τους κάνουν την πρόβλεψη πραγματικότητα.  Αρρωσταίνουμε κυρίως γιατί ζούμε μέσα στην αρνητικότητα κι έτσι μειώνοντας συνεχώς τις ενεργειακές μας δονήσεις, εξασθενούμε το ενεργειακό τείχος που λειτουργούσε ως ασπίδα προστασίας μας.

Η θεραπεία προϋποθέτει καταρχήν να θέλει ο ασθενής να θεραπευτεί και έπειτα να καταβάλει μια συνειδητή προσπάθεια να ξεφορτωθεί όλες εκείνες τις αιτίες που προκάλεσαν τη δυσαρμονία . Το να κινηθείς προς το φως σημαίνει ότι είσαι αποφασισμένος να αφήσεις πίσω σου κομμάτια του εαυτού σου που δεν είναι φωτεινά. Κανείς, ακόμη κι ο μεγαλύτερος θεραπευτής, δε μπορεί να θεραπεύσει κάποιον που δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της θεραπείας του και δεν είναι συνειδητός σ’ αυτό.  «Η πίστη σου σε έσωσε» είπε ο Χριστός. Για ποια πίστη μιλούσε;  Για την πίστη στην ανώτερη εκείνη δύναμη που μας φροντίζει όταν υπερβούμε τον μικρό μας εαυτό και ζητήσουμε με ειλικρίνεια την βοήθειά της.  Για την  πίστη που είναι απαραίτητη για να ανοίξει η καρδιά του ανθρώπου και να γίνει δεκτική στη χάρη του Θεού. Ο πιο σημαντικός παράγοντας τελικά  στη θεραπεία σου είσαι εσύ. Η θεραπεία του σώματός μας είναι δική μας υπόθεση. 

Η σωματική μας θεραπεία δε μπορεί να είναι άσχετη με την απόφασή μας να γίνουμε αληθινοί. Ίσως τελικά η ασθένεια να είναι απαραίτητη στους περισσότερους από εμάς ώστε να μας αφυπνίσει και να μας ενεργοποιήσει προς την αλήθεια. Μοιάζει να είναι το καμπανάκι κινδύνου που μας οδηγεί να αλλάξουμε κατεύθυνση. Είναι ίσως το πρώτο ερέθισμα για να ξυπνήσουμε και να αναζητήσουμε διαφορετική πορεία στη ζωή μας, πιο αληθινή, πιο φωτεινή από αυτή που ακολουθούσαμε ως τώρα. Η θεραπεία απαιτεί επανάσταση συνείδησης, εσωτερική μεταμόρφωση και συνεχή προσπάθεια για ανάπτυξη. Η πνευματικότητα δε μπορεί να είναι μερική απασχόληση. Δεν είναι σεμινάριο που παρακολουθούμε λίγες ώρες και τελειώνουμε. Δεν είναι ο εκκλησιασμός μια φορά την εβδομάδα. Δεν είναι η προσευχή πριν τον ύπνο. Δεν είναι η ανάγνωση πνευματικών βιβλίων. Όλα αυτά βοηθούν, αλλά η πνευματικότητα πρέπει να διαπερνά κάθε όψη, σκέψη, λέξη ή πράξη της καθημερινής μας ζωής. Πρέπει να εκφράζεται σαν αναπτυσσόμενη αγάπη, υπομονή, κατανόηση ευσπλαχνία, ειρήνη και προσφορά σε όλους.  

Ο Tom Laughlin ψυχολόγος της σχολής του Γιουνγκ και ειδικευμένος σε άτομα που πάσχουν από καρκίνο υποστηρίζει πως, τη στιγμή που μαθαίνουμε ότι σύντομα πρόκειται να πεθάνουμε, η συνείδησή μας αλλάζει έδρα. Μετακινείται από το Εγώ στον Αληθινό Εαυτό.

Όταν τον βλέπουμε μέσα από τον Αληθινό μας Εαυτό, ο κόσμος αλλάζει εντελώς. Αμέσως διακρίνουμε τι είναι πραγματικά σημαντικό. Οι επιφανειακές ανησυχίες χάνονται και αντικαθίστανται από μια βαθύτερη, πιο τεκμηριωμένη προοπτική. 

Έτσι αντιμάχεται τον καρκίνο το ίδρυμα του Tom Laughlin. Συμβουλεύει τους πελάτες να μην κάνουν την αλλαγή μόνο πνευματικά, αλλά να την ενσωματώσουν στη ζωή τους. Υποστηρίζει τη νοικοκυρά που θέλει να επιστρέψει στην καριέρα της κοινωνικής λειτουργού, ενθαρρύνει τον επιχειρηματία να ξαναπιάσει το βιολί, βοηθά τον βετεράνο του Βιετνάμ να γράψει το μυθιστόρημά του. 

Την συνέχεια την έχετε ακούσει πολλές φορές. Ως εκ θαύματος ο καρκίνος υποχωρεί. Οι ασθενείς ανακάμπτουν. Είναι δυνατόν αναρωτιέται ο Tom Laughlin, η ασθένεια να εξελίχθηκε ως συνέπεια συγκεκριμένων πράξεων που κάναμε ή δεν κάναμε στη ζωή μας; Μήπως οι ζωές που δεν ζήσαμε μας εκδικούνται με τη μορφή του καρκίνου; Και αν ναι, μήπως μπορούμε να θεραπευτούμε ζώντας αυτές τις ζωές;

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Το υπέρτατο ελιξίριο θεραπείας

 Τονγκλέν: Η ανταλλαγή του εαυτού μας

 Στην άσκηση του τονγκλέν, αφυπνίζετε τη συμπόνια στην καρδιά σας. Αυτή η συμπόνια είναι τόσο δυνατή όσο και η αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της.

  

Μια από τις πιο σημαντικές θεραπευτικές μεθόδους είναι αυτή του τονγκλέν. Στο Θιβέτ υπάρχουν ιστορίες ετοιμοθάνατων ανθρώπων που εφάρμοσαν αυτήν την άσκηση και θεραπεύτηκαν, ευεργετώντας και τον πλησίον τους.

Οι Ταντρικοί θεραπευτές που ασκούνται σε αυτήν την πρακτική αποκτούν τόση συμπόνια, που εμφανίζουν μώλωπες στο δέρμα τους και νιώθουν πόνο αν κάποιος κλωτσήσει ένα σκυλί που τυχαίνει να βρίσκεται κοντά τους. Τόση αγάπη νιώθουν. Η άσκηση είναι εύκολη και θα έχει ευεργετική επίδραση για εσάς, για τον περίγυρό σας και για όλον τον κόσμο. Το τονγκλέν  μας καθιστά φορείς της παγκόσμιας θεραπείας. Μειώνοντας την προσκόλληση στο εγώ, γίνεται μια πύλη η οποία οδηγεί στην αποδέσμευση από τη σαμσάρα.

Η άσκηση του τονγκλέν

Για να ασκηθείτε στο τονγκλέν, σκεφτείτε μια εικόνα που αφυπνίζει τη συμπόνια στην καρδιά σας. Νιώστε την επιθυμία να εξαλείψετε την οδύνη από αυτήν την κατάσταση (σαν να έχετε ακούσει ένα τραγικό συμβάν στις ειδήσεις). Παραδοσιακά, ο ασκούμενος φαντάζεται ότι είναι μια μητέρα χωρίς χέρια που βλέπει το μωρό της να πέφτει σε ένα ποτάμι και να παρασύρεται από τα ορμητικά νερά. Η αίσθηση πρέπει να έχει παρόμοια ένταση. Αυτή η άσκηση δεν είναι διανοητική. Ο οραματισμός της σκηνής πρέπει να αφυπνίσει στην καρδιά σας την μποντιτσίτα (συμπόνια). Φανταστείτε το άτομο που σας έχει ευεργετήσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, το πιο αγαπημένο σας πρόσωπο.

Οραματιστείτε αυτό το άτομο να εκπνέει όλες τις οδύνες του με τη μορφή μαύρου καπνού. Εισπνεύστε αυτόν τον καπνό της οδύνης και φέρτε τον στο στήθος σας, στο σημείο όπου νιώθετε την μποντιτσίτα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η οδύνη μεταμορφώνεται σε αγάπη και συμπόνια. Φανταστείτε ότι εκπνέετε αυτήν την συμπόνια με τη μορφή του λευκού καπνού, τον οποίο εισπνέει το πιο αγαπημένο σας πρόσωπο. Καθώς το άτομο εισπνέει τον λευκό καπνό, φανταστείτε το να αισθάνεται καλύτερα. Οι στεναχώριες του έχουν εξαφανιστεί και είναι νηφάλιο. Επαναλάβετε την άσκηση για τον εαυτό σας κι έπειτα κάντε την για λογαριασμό άλλων ατόμων. 

- από το βιβλίο της θιβετανικής ιατρικής -

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...