Είμαστε υπεύθυνοι...

 

Ένα θρασύδειλο ρατσιστικό ανθρωποειδές που δέρνει μια γυναίκα μπροστά στο πανελλήνιο για να διαφημίσει την έλλειψη νοημοσύνης του, τον τσαμπουκά του και το φασιστικό κόμμα του. Αληθινά τρελαίνομαι όταν βλέπω να ασκείται βία σε γυναίκες και παιδιά. Το πιο ανυπόφορο και αηδιαστικό όμως χθες ήταν ότι άκουγα σε πηγαδάκια κραυγές του τύπου : «καλά της έκανε» ή «και λίγα της έριξε», χωρίς οι τύποι που τις εκστόμιζαν να σκέπτονται ότι στη θέση της Λιάνας θα μπορούσε να βρίσκεται η κάθε γυναίκα, η μάνα τους, η αδελφή τους, η κόρη τους… Αυτή η ψευτομαγκιά, η μη αναγνώριση των δικών μας λαθών, και η μη ανάληψη των προσωπικών μας ευθυνών,  κύρια χαρακτηριστικά του νεοέλληνα, είναι που μας βύθισαν ως χώρα.

Στη θέση της Κανέλλη και της Δούρου βλέπουμε μυωπικά το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, αυτό που θεωρούμε υπεύθυνο για την άσχημη οικονομική μας κατάσταση (και για όλα ίσως τα υπόλοιπα κακά που μας συμβαίνουν σήμερα). Φτάνουμε στο έσχατο σημείο βλακείας να ηρωοποιούμε και να ταυτιζόμαστε με τον κάθε ελεεινό κασιδιάρη (όνομα και πράμα), που νομίζουμε ότι τιμωρεί το σύστημα αυτό δέρνοντας μια γυναίκα. Σε τι σημείο πνευματικής και ηθικής εξαθλίωσης έχουμε φτάσει; Έχουμε τελικά αφήσει να συσσωρευτεί απίστευτη οργή μέσα μας που έχει ανάγκη να εκτονωθεί κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Και η οργή προέρχεται από ένα άλλο πρωταρχικό συναίσθημα που λέγεται φόβος. Ο φόβος βέβαια δεν είναι τίποτα περισσότερο από έλλειψη αγάπης. Είναι αυτό που μας συρρικνώνει, μας κάνει μικρούς, τιποτένιους, ανύπαρκτους. Μας φέρνει στο σημείο να μη βλέπουμε μπροστά μας και να λέμε : «καλά της έκανε». Δε μας αφήνει να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας και μας υποχρεώνει να αναζητούμε συνεχώς εξιλαστήρια θύματα για τον πόνο μας και τιμωρούς για να ανακουφιστούμε.   

  

Υποκύπτει συνεχώς στον πειρασμό ο άνθρωπος να μεταθέσει σε κάποιον άλλον την ευθύνη, για όσα άθλια συναισθήματα εκτρέφονται ανεξέλεγκτα μέσα του και για όλα τα άσχημα που του συμβαίνουν στη ζωή του (το δεύτερο έχει άμεση σχέση με το πρώτο). Πάντα θα βρει κάποιο εξιλαστήριο θύμα επειδή δε βλέπει ότι ο βασικός υπεύθυνος για όσα σήμερα βιώνει και για όσα θα βιώσει αύριο, (το σήμερα εξάλλου είναι το αύριο του χθες),  βρίσκεται εκεί κοντά, ακριβώς λίγο πριν από τη μύτη του.

Είναι πάντα ο άλλος που με κάνει να υποφέρω και θέλω να ξεσπάσω πάνω του.  Η γυναίκα μου ή ο άντρας μου με κάνει να υποφέρω, οι γονείς μου με κάνουν να υποφέρω, τα παιδιά μου με κάνουν να υποφέρω. Για ό,τι συμβαίνει φταίει το χρηματοοικονομικό σύστημα, η κοινωνία, ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, ο φασισμός, η κοινωνική δομή ή το πεπρωμένο, το κάρμα, ο Θεός, η οι ενωμένες δυνάμεις όλων των προηγουμένων.

Πάντα σ’ αυτή την παγίδα, αυτό που μας κάνει να υποφέρουμε, είναι κάτι έξω από μας, και είναι πιθανό να ανακουφιζόμαστε για λίγο, ρίχνοντας σε άλλους την ευθύνη. Κανένας άλλος όμως δεν μπορεί να είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που αισθανόμαστε και για τα τραύματα που φέρουμε πάνω μας.  Έγιναν όλα με τη δική μας συνενοχή. Είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι των αποφάσεών μας, ακόμα κι αν αυτές είναι σκλάβες υποταγμένες στις πεποιθήσεις μας.

Όπως είπε ο Osho :

Εγώ είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου, για όλα μου τα βάσανα, για ό,τι μου συνέβη άλλοτε κι ότι μου συμβαίνει τώρα. Έτσι το διάλεξα. Αυτούς τους σπόρους έσπειρα και τώρα μαζεύω τη συγκομιδή. Είμαι υπεύθυνος…

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι…

 

 

“…Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν...

Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά.

Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται…”

Liberation

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Αναζήτηση χωρίς προσκολλήσεις

Ένα ποτήρι  μισογεμάτο νερό πάνω σε ένα τραπέζι.

Ο απαισιόδοξος θα προσπαθήσει να σε πείσει ότι το μισό είναι άδειο.

Ο αισιόδοξος ότι το μισό είναι γεμάτο.

Ο ρεαλιστής ότι είναι ένα μισογεμάτο με νερό ποτήρι.

Μόνο όμως ο διψασμένος θα το σηκώσει από το τραπέζι και θα το πιεί.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα διαφωνήσουν έντονα μεταξύ τους, στην προσπάθειά τους να σε πείσουν  ποιος είναι ο σωστότερος και συντομότερος δρόμος για να προσεγγίσεις την Αλήθεια.

Πόσο ανούσιο, κουραστικό και βαρετό (ειδικά όταν οι πιο πολλοί από αυτούς μιλούν για ένα δρόμο που ποτέ δεν έχουν ουσιαστικά βαδίσει).

Κάποιοι άλλοι, σαφέστατα λιγότεροι αριθμητικά, (οι πραγματικά διψασμένοι), απλώς παραμερίζουν το «εγώ» τους και αφήνουν την Αλήθεια να πλημμυρίσει το Είναι τους.

 

 

Ίσως, για να φτάσει η πολυπόθητη στιγμή της κενότητας μέσα μας και της ένωσης με το Ένα, να χρειάζεται να χαλαρώσουμε την προσπάθεια και να υπερβούμε την προσδοκία της φώτισης. Ίσως, όσο περισσότερο την αναζητούμε τόσο να την εμποδίζουμε να έλθει. Είναι όπως ο διαλογισμός. Όσο περισσότερες προσδοκίες έχουμε απ’ αυτόν, τόσο περισσότερο μας απογοητεύει και τον σταματάμε.

Ο Βούδας τελικά φωτίστηκε μόνο όταν έπαψε να το επιδιώκει, όταν άφησε την φώτιση να έλθει σ’ εκείνον. Αλλά, βέβαια, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι η φώτιση ήλθε σ’ εκείνον, ακριβώς επειδή είχε αφιερώσει τουλάχιστον δεκαέξι χρόνια, στην διάρκεια των οποίων προετοιμαζόταν γι’ αυτή. Έπρεπε ταυτόχρονα να την αναζητά και να μην την αναζητά.

Παρανοϊκή σκέψη θα μου πείτε. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Ίσως αυτό που μας εμποδίζει να κατανοήσουμε ότι ήδη είμαστε ένα με την ύπαρξη, ότι ήδη είμαστε φωτισμένοι να είναι η προσκόλληση μας με τη διαδικασία της φώτισης και με την φώτιση την ίδια, μαζί με τον χρόνιο εγκλωβισμό μας στις φυλακές που κλείνουν τις άκαμπτες προσωπικότητές μας. Τι όνομα έχουν αυτές οι φυλακές μας; Τις έχουμε βαφτίσει με τα πιο ωραία και τα πιο απατηλά ονόματα : τις λέμε ναούς, θρησκεία, πολιτικά κόμματα, ιδεολογία, κουλτούρα, πολιτισμός, πετυχημένη επιχείρηση, φήμη, εξουσία και τιμές. Κάποιες φορές επίσης, δίνουμε στις φυλακές αυτές και ονόματα φριχτά : όπως ναρκωτικά, αλκοόλ, φοβίες, μανίες, ακολασία, φονταμενταλισμό και τρέλα. Είτε άσχημη, είτε όμορφη, είτε επιδεικτικά φανερή, είτε κρυμμένη και παραλλαγμένη, η φυλακή είναι εδώ κι εμείς εκτίουμε βαριά ποινή.

Ύστερα από δεκαέξι χρόνια ο Βούδας γύρισε στο παλάτι και βρήκε τον βασιλιά πατέρα του φοβερά θυμωμένο για την εγκατάλειψη του θρόνου καθώς ο Βούδας ήταν ο νόμιμος και μοναδικός διάδοχος.

«Απάντησε μου τουλάχιστον σε μια ερώτηση» είπε ο βασιλιάς. «Ό,τι κι αν είναι αυτό που έμαθες, δεν μπορούσες να το μάθεις εδώ, στο παλάτι, κοντά μου, ανάμεσα στους δικούς σου ανθρώπους; Η αλήθεια βρίσκεται μόνο στο δάσος, μακριά από εμάς;»

Και ο Βούδας απάντησε :

 

«Η αλήθεια βρίσκεται κι εδώ κι εκεί. Αλλά θα ήταν πολύ δύσκολο για μένα να την γνωρίσω εδώ, γιατί ήμουν χαμένος μέσα στην προσωπικότητα του πρίγκιπα, του γιού, του πατέρα, του υποδείγματος. Δεν εγκατέλειψα το παλάτι, ούτε εσένα, ούτε τους άλλους, απλώς, απομακρύνθηκα από τη φυλακή που ήταν για μένα ή ίδια μου η ταυτότητα.»

Ελευθερώθηκε από την ταυτότητά του. Αποταυτίστηκε από τα πάντα. Από νηστείες, στερήσεις και πνευματικά μονοπάτια που είχε μέχρι τότε ακολουθήσει. Σταμάτησε κάθε προσπάθεια. Απλώς χαλάρωσε και αντιλήφθηκε ότι ήταν ήδη ο Βούδας, ο Φωτισμένος.

 

Η ουσία της πνευματικής μας ανάπτυξης είναι πάντα (κατά την ταπεινή μου γνώμη) να απαλλαγούμε από δογματισμούς, από τεχνικές, από στείρες γνώσεις και τελικά να αδειάσουμε το ΝΟΥ μας από κάθε είδους προσκόλληση, να απελευθερωθούμε από τη φυλακή του ΕΓΩ μας σε τέτοιο βαθμό ώστε να γεμίσουμε με το Πνεύμα του Θεού, με την αληθινή ουσία μας. Αυτό εννοούσε ο Απόστολος Παύλος, όταν είπε: «Ζω τώρα όχι με τη δική μου ζωή, αλλά με τη ζωή του Χριστού που ζει μέσα μου.»

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό

Ο πόνος φέρνει τη βουδική μας φύση στην επιφάνεια

Αυτός ο πόνος δεν ήρθε για να μας διαλύσει. Αυτός ο πόνος ήρθε για να μας φέρει μεγαλύτερη επίγνωση. Δυστυχώς, επίγνωση αποκτούμε  μόνον όταν το βέλος πηγαίνει βαθιά στην καρδιά μας και μας πληγώνει. Αν νομίζετε ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, σας λέω ξεκάθαρα πως τον ίδιο ακριβώς πόνο νιώθω κι εγώ. Τα ίδια ακριβώς δάκρυα έχω κι εγώ χύσει. Τώρα προσπαθώ απλώς να κάνω ότι καλύτερο μπορώ χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμα. Ότι η ζωή δεν είναι εύκολη πλέον το βιώνουμε καθημερινά. Υπάρχει όμως και η φωτεινή πλευρά κάθε δύσκολης κατάστασης.

Μίλησα στο τηλέφωνο με μια φίλη μου που γνωρίζω ότι εργάζεται σε ένα ιδιαίτερα «δύσκολο» και «απαιτητικό» εργοδότη, που λόγω της κρίσης και των οικονομικών δυσχερειών, η συνύπαρξη μαζί του έγινε ακόμη δυσκολότερη.

«Αντέχεις ακόμα σ’ εκείνο το γραφείο;», την ρώτησα αστειευόμενος, «πρέπει να έχεις κάνει άλματα ανεκτικότητας»

«Αντέχω… η ψυχή μου το ξέρει… κοντεύω να γίνω Βούδας!»

«Βούδας;;;», γέλασα, «όλοι βούδες θα γίνουμε αργά η γρήγορα με όσα περνούμε». 

Η ίδια η φύση, καθώς λατρεύει την εξέλιξη, φέρνει μπροστά μας εκείνες τις καταστάσεις που θα βοηθήσουν να αφυπνιστεί η βουδική μας φύση. Ίσως τελικά οι καταστάσεις αυτές να είναι ότι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί, το κατάλληλο μάθημα που χρειαζόμαστε.  

Όταν η ζωή είναι εύκολη, άνετη, βολική, γιατί να σκοτιστούμε; Γιατί να μπούμε στον κόπο να ξυπνήσουμε; Όταν εμφανίζεται μια δυσκολία στη ζωή μας, μικρή ή μεγάλη, τότε δημιουργείται μια ευκαιρία αφύπνισης και απελευθέρωσης από το νοητικό κελί μας. Όταν π.χ. ο σύντροφός μας, μας εγκαταλείψει, εκείνες τις σκοτεινές νύχτες, νιώθουμε μοναξιά. Το να κλαίμε μες στη μοναξιά μας, είναι ίσως η κατάλληλη περίσταση που, αν την αξιοποιήσουμε, μπορούμε να αποκτήσουμε επίγνωση. Το βέλος πονάει. Μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο πόνος αυτός δεν έρχεται  για να μας κάνει δυστυχισμένους. Ο πόνος έρχεται για να μας βοηθήσει να ξυπνήσουμε, για να αποκτήσουμε επίγνωση. Όταν ξυπνάς η δυστυχία εξαφανίζεται.

Το ξύπνημα μέσα από τον πόνο ή όπως λέει η θρησκεία μας «ο δρόμος του σταυρού», που κάθε άνθρωπος κουβαλάει στην πλάτη του, σημαίνει ότι υποχρεωνόμαστε να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών φωνάζοντας και κλωτσώντας! Μια ολόκληρη χώρα σήμερα στενάζει και υποφέρει. Είναι τελικά ο πόνος που θα μας οδηγήσει στην αφύπνιση; Όχι! Είναι η συνειδητή παράδοση και η ολοκληρωτική αποδοχή αυτού που υπάρχει, παράδοση στην οποία θα οδηγηθούμε εξαιτίας αυτού του πόνου που βιώνουμε. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ο πόνος έχει δημιουργηθεί από εμάς τους ίδιους. Φτάνουμε σ’ αυτή την παράδοση όταν δε μπορούμε πια να αντέξουμε άλλο να υποφέρουμε.

Ένα μεγάλο μέρος της δυστυχίας μας έχει να κάνει με την ανικανότητα να παραμείνουμε πλήρως παρόντες. Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα να είμαστε κάπου αλλού προκειμένου να αποφύγουμε τον πόνο, αλλά αυτή η στρατηγική στην πραγματικότητα προκαλεί μεγαλύτερη δυστυχία. Συχνά πρέπει να επιστρέψουμε στον πόνο για να τον διαλύσουμε αργά ή γρήγορα. Ο πόνος τελικά θα κάψει όλα τα σκουπίδια που επισκιάζουν την αληθινή μας ύπαρξη και θα βοηθήσει τον πραγματικό εαυτό μας να αναδυθεί, τον Θεό να γεννηθεί μέσα μας. Τα σκουπίδια αυτά είναι όλες οι λανθασμένες προκαταλήψεις που συσσωρεύσαμε στη ζωή μας …να έχουμε την τέλεια σχέση, να κάνουμε την τέλεια δουλειά, να κατέχουμε διάφορα υλικά κλπ. Όλα αυτά είναι προσωρινά, προσπαθούν να καλύψουν την εσωτερική κενότητά μας και αργά ή γρήγορα χάνονται. Το πιο σημαντικό είναι να είμαστε κι όχι να έχουμε.   Ας μην αποφεύγουμε τον πόνο λοιπόν, κάτι προσπαθεί να μας δείξει. Ας τον αγαπήσουμε, ας μπούμε βαθιά μέσα του. Ας μάθουμε να περνάμε μέσα από αυτόν. Ας τον αφήσουμε τελικά να μας εξαγνίσει. Μαθαίνοντας να πονάμε συνειδητά επιταχύνουμε τη διαδικασία. 

Δε θα φύγει αμέσως ο πόνος, ως εκ θαύματος επειδή απλά και μόνο τον παρατηρούμε συνειδητά. Θα φύγει στην ώρα του. Δε θα απορροφηθεί όμως από τον εαυτό μας και δε θα δηλητηριάσει το σώμα μας. Δε θα καταστρέψει την πολύτιμη υγεία μας. Θα είναι εκεί για ένα διάστημα, θα τον παρατηρούμε και μετά θα φύγει, θα ελευθερωθεί. Όταν είμαστε παρόντες, όταν δεν αφήνουμε ανεξέλεγκτο το νου μας, η παρουσία μας και μόνο εμποδίζει τον πόνο να γίνει μέρος της ύπαρξής μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε εμείς ο πόνος αυτός και σιγά-σιγά αποστασιοποιούμαστε από αυτόν. 

Η ωρίμανση δυστυχώς είναι επίπονη διαδικασία και σ’ αυτό συμβάλουν οι προκαταλήψεις μας. Έχουμε μάθει να μην ωριμάζουμε, να μένουμε στατικοί. Έχουμε μάθει να παραμένουμε στο οικείο και το γνωστό. Γι’ αυτό και κάθε φορά που το γνωστό εξαφανίζεται από τα χέρια μας αρχίζουμε να κλαίμε. Είναι ακριβώς σαν να ξεκολλούν ένα κομμάτι από τον εαυτό μας και αυτό πονάει. Είναι σαν να παίρνουμε με τη βία το παιχνίδι από τα χέρια ενός παιδιού.

Μόνο η συνειδητότητα τελικά μπορεί να μας βοηθήσει. Η ωρίμανση θα παραμείνει επίπονη αν δεν αποδεχτούμε τη ζωή με όλα της τα σκαμπανεβάσματα, αν δεν αποδεχτούμε και το καλοκαίρι και τον χειμώνα. Αυτή είναι η πραγματική στροφή προς τα μέσα. Αυτός είναι ο αληθινός διαλογισμός. Το άδειασμα από οτιδήποτε παλιό και χιλιοειπωμένο. Τότε μόνο αποκτάμε καθαρή όραση και επιτρέπουμε στο καινούργιο να γεννηθεί. 

Καλή δύναμη!

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Όταν χτυπάει η συμφορά

Σε ό,τι αφορά τους περισσότερους ανθρώπους, που δεν είναι ακόμα συνειδητοί, μόνο μια κρίσιμη οριακή κατάσταση έχει τη δυνατότητα να σπάσει το σκληρό κέλυφος του εγώ, να τους αναγκάσει να παραδοθούν και να μπουν έτσι στην αφυπνισμένη κατάσταση.

Μια οριακή κατάσταση εμφανίζεται όταν, μέσα από μια συμφορά, μια δραστική αναστάτωση, μια μεγάλη απώλεια ή έναν έντονο πόνο, ολόκληρος ο κόσμος σου συντρίβεται. Είναι μια συνάντηση με το θάνατο, είτε σωματικό είτε ψυχολογικό. Ο εγωικός νους, ο δημιουργός αυτού του κόσμου, καταρρέει. Από τις στάχτες του παλιού κόσμου μπορεί να γεννηθεί ένας καινούργιος.

Δεν υπάρχει εγγύηση φυσικά, ότι ακόμα και μια οριακή κατάσταση θα το κάνει αυτό, αλλά το δυναμικό είναι πάντα εκεί. Η αντίσταση κάποιων ανθρώπων σ’ αυτό που υπάρχει μπορεί ακόμα και να ενταθεί σε μια τέτοια κατάσταση, που γίνεται έτσι μια κάθοδος στην κόλαση. Σε άλλους, μπορεί να φέρει μερική μόνο παράδοση, αλλά ακόμα κι αυτό θα τους δώσει ένα βάθος και μια ηρεμία που δεν είχαν πριν. Κάποια κομμάτια από το κέλυφος του εγώ θα αποσπασθούν, κι αυτό θα επιτρέψει σε μικρές ποσότητες της ακτινοβολίας και της γαλήνης που βρίσκονται πέρα από το νου να περάσουν και να λάμψουν.

Οι οριακές καταστάσεις έχουν προκαλέσει πολλά θαύματα. Έχουν υπάρξει δολοφόνοι που περίμεναν την εκτέλεσή στα κελιά των μελλοθανάτων, οι οποίοι, τις τελευταίες ώρες της ζωής τους, βίωσαν την κατάσταση του μη εγώ και τη βαθιά χαρά και γαλήνη που την συνοδεύει. Η εσωτερική αντίσταση στην κατάσταση στην οποία βρέθηκαν έγινε τόσο έντονη, ώστε τους προκάλεσε αβάσταχτο πόνο. Δεν μπορούσαν να τρέξουν πουθενά ούτε να κάνουν τίποτε για να τον αποφύγουν, ούτε καν σε ένα νοητικά προβαλλόμενο μέλλον. Έτσι, υποχρεώθηκαν να αποδεχτούν απόλυτα το αναπόφευκτο. Υποχρεώθηκαν να παραδοθούν. Με αυτό τον τρόπο μπόρεσαν να μπουν σε μια κατάσταση θείας χάριτος με την οποία έρχεται η λύτρωση: να απελευθερωθούν απόλυτα από το παρελθόν.

Φυσικά στην πραγματικότητα δεν είναι η οριακή κατάσταση που κάνει χώρο για το θαύμα της θείας χάριτος και της λύτρωσης αλλά η πράξη της παράδοσης.

Έτσι, οποτεδήποτε έρχεται οποιοδήποτε είδος συμφοράς, ή κάτι πάει σοβαρά «άσχημα» - μια αρρώστια, μια αναπηρία, η απώλεια του σπιτιού ή της περιουσίας ή μιας κοινωνικά προσδιορισμένης ταυτότητας, η διάλυση μιας στενής σχέσης, ο πόνος ή ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου ή ο δικός σου επικείμενος θάνατος γνώριζε ότι η συμφορά έχει κι άλλη μια πλευρά, ότι απέχεις μόνο ένα βήμα από κάτι απίστευτο: από μια πλήρη αλχημιστική μεταστοιχείωση του ευτελούς μετάλλου του πόνου και της συμφοράς σε χρυσάφι. Αυτό το ένα βήμα ονομάζεται παράδοση.

Δε θέλω να πω ότι θα γίνεις ευτυχισμένος σε μια τέτοια κατάσταση. Δε θα γίνεις. Όμως ο φόβος και ο πόνος θα μεταστοιχειωθεί σε εσωτερική γαλήνη και ηρεμία, που προέρχονται από πολύ βαθιά – από το ίδιο το Άδηλο. Είναι η «αταραξία του Θεού που υπερβαίνει κάθε κατανόηση».  Σε σύγκριση με αυτήν, η ευτυχία είναι κάτι πολύ ρηχό. Με αυτή την ακτινοβόλα αταραξία έρχεται η συνειδητοποίηση – όχι στο επίπεδο του νου, αλλά στα βάθη της Ύπαρξης σου – ότι είσαι άφθαρτος, αθάνατος. Αυτό δεν είναι μια πεποίθηση. Είναι απόλυτη βεβαιότητα που δε χρειάζεται εξωτερικές ενδείξεις ή αποδείξεις από κάποια δευτερεύουσα πηγή.

Eckhart Tolle - Η δύναμη του τώρα 

 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ο ιερέας - ταινία

Μετά τις ταινίες «Tο νησί» (Ostrov) και «O Τσάρος», η τριλογία του Pavel Lungin ολοκληρώνεται με την ταινία «O Ιερέας».


Υπόθεση: Αληθινή ιστορία. Είμαστε στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάπου στη
Ρωσία. Ο πάτερ Αλέξανδρος κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει τους συμπατριώτες του και ν`ανακουφίσει τις πληγές τους. Επιβιώνει ισορροπώντας ανάμεσα στον κίνδυνο να εκτελέστεί από τους Γερμανούς ή να εκτελεστεί από τους Ρώσους, θεωρούμενος συνεργάτης των Γερμανών. Η ταινία ξεκινά δείχνοντάς μας το κόσμο με τα μάτια μιας μύγας. Μιας μύγας της οποίας τη ζωή, ο πάτερ Αλέξανδρος χαρίζει, μιας και έχει και αυτή αξία. Όλη η ταινία πραγματεύεται την υψηλή αξία της ζωής, δείχνοντας την αντιμετώπιση σοβαρότατων καταστάσεών της κατά τον πόλεμο, μέσα από τον Χριστιανικό τρόπο σκέψης. Προβάλλεται η δύναμη της Ελπίδας που δίνει η Ορθοδοξία και τα υψηλά ιδανικά απλών ανθρώπων. 

Φως, στις σκοτεινές μέρες μας, μην το χάσετε.

Πηγή

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Σιωπή γεμάτη πληρότητα

Μην παραπονιέσαι για τον κόσμο. Μόνο τον εαυτό σου χρειάζεται να αλλάξεις για να βρεις τη γαλήνη. Είναι ευκολότερο να φορέσεις παπούτσια για να προστατέψεις τα πόδια σου από το να ντύσεις ολόκληρη τη γη με χαλιά.

Κάποιες στιγμές αρκεί να σταθούμε μόνοι μας στη σιωπή, ηρεμώντας το νου μας, απλώς για να βεβαιωθούμε ότι ακόμη μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι χωρίς να μας στηρίζουν οι άλλοι. Ποτέ εξάλλου δεν είμαστε περισσότερο κοντά στο Φως, από τις στιγμές που είμαστε ήσυχοι, σιωπηλοί, γαλήνιοι.

Όταν η σιωπή είναι βαθειά, γεμάτη από πληρότητα, όταν δεν υπάρχει πλέον πόθος για τον ήχο, όταν υπάρχει απόλυτη συγκέντρωση στον Ένα, τότε η σκέψη, σαν ένα βέλος, βρίσκει το στόχο και λιώνει σ’ αυτόν. Εκεί η ανθρώπινη ψυχή, όχι μόνο βλέπει στιγμιαία το Θεό, αλλά απορροφάται από την αγνότητα Αυτού του Όντος. Απορροφάται ολοκληρωτικά, πλήρως και απόλυτα. Γεμάτη με το αγνό φως που τώρα έχει γίνει η ύπαρξή της, η ψυχή ακτινοβολεί αυτή την ενέργεια με τη μορφή της αγάπης και της γαλήνης και στους άλλους. Γίνεται ένας ζωντανός φάρος φωτός.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...