Που είσαι Κύριε ;

Που είσαι, Κύριε; Δε σε θέλω με κρίνο Ευαγγελικό στο χέρι, μα με ρομφαία! Φτάνει πια το έλεος κι η καλοσύνη. Ο κόσμος σάπισε ως τη ρίζα του και πρέπει καινούργιο να φυτέψεις. Κι αν είναι να χαθούν και πέντε δίκαιοι και δέκα να μην τους λυπηθείς! Δέσε με το μαντήλι το κεφάλι σου σφιχτά, να μη σαλεύει η γνώμη, και χτύπα!

Σου πήραν το θρόνο, άνοιξαν λάκκους να πέσεις, μόλεψαν το τζάκι και σου σβήσαν την ιερή φωτιά – και πως τους ανεβαστάς ακόμη στην απαλάμη σου, Κύριε, και τους δίνεις τον ήλιο και τη βροχή και τ’ αρσενικά παιδιά;

Μέσα στην πήλινη μου ετούτη ρωμαίικη καρδιά νιώθω ένα πολιτισμό καινούργιο, φανταχτερό κι απλότατο και κάθε μέρα εδώ στο βράχο τούτον αγωνίζομαι, πέρα απ’ τις καρδιές τις φράγκικες που σάπισαν, να ξεχωρίσω και να συλλάβω το νέο πρόσωπο της ανώτατης Ελπίδας.

Κάποτε, λιγοψυχώντας απ’ την πολλή λαχτάρα, θυμούμαι μου ‘λεγες, Μύρο: «Πάει, χάθηκε η Ελλάδα, ξεθύμανε η δύναμή της, νερούλιασε το αίμα της, δεν μπορεί πια να συλλάβει και να γεννήσει τον ήρωα. Και τότε γιατί να ζει; Ας σβήσει!»

Μα εγώ, στη σιωπή της νύχτας, αφουγκραζόμουν. Και να, δυο, τρεις, δέκα φωνές, από τα πέρατα της Ρωμιοσύνης, αποκρινόταν.

Ο ένας έλεγε: «Η Ελλάδα δεν είναι γεωγραφία κι ανάμνηση. Δεν είναι συ κι εγώ μήτε οι χιλιάδες Ρωμιοί που την μολεύουν. Ζει και βασιλεύει μέσα μου ακατάλυτη κι έχει τα σύνορα της ψυχής μου και πρωτεύουσά της είναι μέσα μου η Πόλη!»

Κι ένας άλλος, από την άλλη μεριά, ήσυχα απηλογιόταν: «Νιώθω μέσα μου ένα φως καινούργιο, μια νέα γραμμή, χρώμα νέο, ρυθμόν αλλιώτικο, ένα τραγούδι φανταχτερό σαν παραμύθι ανατολίτικο, πλούτο και δύναμη, που δεν είναι δικά μου, μα της Ελλάδας. Αυτή είναι μέσα μου σα σπόρος και λαχτίζει και δε μ’ αφήνει να κοιμηθώ!»

Και μια τρίτη φωνή, γυναικεία, ανέβαινε απ’ τα βάθη της γης και μιλούσε: «Στα στήθη μου φλεβίζει αντρείας γάλα. Δώσε, Θε μου, να κάμω ένα Γυιό να μπει στην Πόλη!»

Και με σκληρότητα τότε γύριζα στον εαυτό μου κι έλεγα: «Και συ, τι έχεις να πεις; Τι ζητάς;»

Εγώ ζητώ, αποκρινόμουν κι ο ιδρώτας της αγωνίας έτρεχε σε όλο μου το κορμί, εγώ ζητώ να βρω την καρδιά, την αρχή και το τέλος, το σκοπό της Ελλάδας, όπου η κάθε φωνή να βρει και να πιάσει τη θέση της, να μη χαθεί σταλαματιά δύναμη και χάρη. Εγώ ζητώ την ουσία του αγώνα. Το Θεό.

Ζητάς καινούργια θρησκεία; Είπε ειρωνικά ο Κοσμάς και γέλασε.

Δεν ξέρω, αγαπημένε, κι ούτε με νοιάζει να ονοματίσω την αγωνία μου και τη μέθοδο της λύτρωσής μου με λέξεις. Ζητώ που να σταθώ σίγουρα πατώντας, που να σταθείτε και σεις, ζητώ να βρω την πηγή της ζωής μου, δηλαδή της παγκόσμιας ζωής, και τη δικαιολογία της προσπάθειας. Πες το Θρησκεία, Θεό, Χίμαιρα, τραγούδι, πλάνη, τι με νοιάζει; Εγώ το λέω: Λύτρωση.

Νίκος Καζαντζάκης

Απόσπασμα από το «Συμπόσιο»

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Το σώμα φωνάζει...αυτό που σωπαίνει το στόμα!

Προσκόλληση

Πως παραιτείσαι από την προσκόλληση στα πράγματα; Μην το προσπαθήσεις ποτέ. Είναι αδύνατον. Η προσκόλληση στα πράγματα αποβάλλεται μόνη της όταν δεν επιδιώκεις πια να βρεις τον εαυτό σου σ’ αυτά. Στο μεταξύ έχε απλώς επίγνωση της προσκόλλησής σου στα πράγματα. Μερικές φορές μπορεί να μη γνωρίζεις ότι είσαι προσκολλημένος σε κάτι, δηλαδή ταυτισμένος μαζί του, μέχρι να το χάσεις ή να υπάρξει η απειλή της απώλειας. Αν τότε στενοχωρηθείς, αγχωθείς, κ.ο.κ., σημαίνει ότι είσαι προσκολλημένος. Αν έχεις επίγνωση ότι είσαι ταυτισμένος με κάτι, η ταύτιση δεν είναι πια ολοκληρωτική. «Είμαι η επίγνωση που έχει επίγνωση ότι υπάρχει προσκόλληση». Αυτή είναι η αρχή της μεταμόρφωσης της προσωπικότητας.

Eckhart Tolle – A new earth

Μετά από 45 χρόνια διαδρομής, σ’ αυτή την ενσάρκωση στον πλανήτη γη, έχοντας αγωνιστεί για να δημιουργήσω ό,τι τέλος πάντων δημιούργησα και βλέποντας τώρα να καταρρέει το ένα απόκτημα πίσω από άλλο, αρχίσω να κατανοώ βαθύτερα την μεγάλη αξία της μη προσκόλλησης και τη μεταμορφωτική δύναμη που έχει η επίγνωση ότι διαρκώς ταυτιζόμαστε με υλικά αγαθά αλλά και με ανθρώπους. Κάθε προσκόλληση μας, μικρή ή μεγάλη, δεν είναι παρά ένα δυσβάσταχτο φορτίο που κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας. Ίσως, έλεγα χθες σε ένα φίλο, αν τα χάσουμε όλα, να χαθεί μαζί μ’ αυτά κι ο φόβος, το άγχος και η αγωνία μας που μας λαχανιάζουν και μας εξουθενώνουν καθημερινά. Ίσως τότε να ξεφύγουμε απ’ αυτό το πηγάδι της σύγχυσης και του αδιεξόδου, απ’ αυτό το Μαραθώνιο για επιβίωση και να μπορέσουμε να φωνάξουμε πλέον σαν τον μεγάλο στοχαστή Καζαντζάκη, «δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος».

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Η Ευδαιμονία της Καθαρής Ύπαρξης

Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα, και δεν χρειάζεται να πάτε πουθενά για να βρείτε αυτό που η ψυχή σας αληθινά αναζητά. Αυτή η ευδαιμονία είναι αυτό που είστε. Είναι αυτό που κατοικεί στον πυρήνα της ύπαρξής σας. Όταν ηρεμήσετε βαθιά και μπείτε μέσα σας με άπειρη υπομονή, τελικά θα δείτε ότι αυτή η ευδαιμονία βρισκόταν πάντα εκεί και σας περίμενε να τη βρείτε. Η αιώνια αχανής παρουσία ειρήνης και ακραίας χαράς βρίσκεται μέσα σας.

Απλά να είστε σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά όχι μέρος του. Αυτό σημαίνει να μην είστε προσκολλημένοι σ’ αυτόν τον κόσμο, και η δοξασμένη ευδαιμονία της καθαρής Ύπαρξης θα σας βρει. Αυτό είναι τόσο απλό και άκοπο, που θα μπορούσατε εύκολα να τρέχετε όλη σας τη ζωή αναζητώντας το στον εξωτερικό κόσμο και να μην το βρείτε. Αυτό είναι πάντα διαθέσιμο στην παρούσα στιγμή μέσα σας. Μπορείτε να το προσεγγίσετε με το να παραδώσετε το νου σας σε μερικά λεπτά σιγής.

«Εξορίστε το εγώ κι αναπτύξτε το πνεύμα της παράδοσης. Τότε θα βιώστε την Ευδαιμονία.»

~ Sri Satya Sai Baba

Σταματήστε λοιπόν το ψάξιμο! Σταματήστε να ψάχνετε για ευδαιμονία έξω από τον εαυτό σας στον υλικό κόσμο. Τα επίγεια αγαθά, τα επιτεύγματα και οι εμπειρίες δεν θα σας ικανοποιήσουν ποτέ πραγματικά. Αυτά είναι εφήμερα. Έρχονται και φεύγουν σαν τον καιρό. Το εγώ σας μπορεί να βιώσει μια φευγαλέα στιγμή ευτυχίας ή χαράς, και μόλις μερικά λεπτά αργότερα αρχίζει να απαιτεί κάτι άλλο που πιστεύει ότι θα σας κάνει «ευτυχισμένους» ξανά. Το εγώ είναι εθισμένο στη διασκέδαση. Η αληθινή ευτυχία έγκειται στην εμπειρία εκείνου που δεν έρχεται και φεύγει. Απλώς στρέψτε την προσοχή σας προς αυτό που είναι μόνιμο και αιώνιο κι απολαύστε!

«Αν θέλετε να φτάσετε σε κατάσταση ευδαιμονίας, τότε πηγαίνετε πέρα από το εγώ σας και τον εσωτερικό διάλογο.»

~ Deepak Chopra

Έτσι, μπορεί να αναρωτιέστε, «Γιατί μερικές φορές είμαι τόσο δυστυχισμένος, ενώ η ουσία μου είναι ευδαιμονία; Η δυστυχία πηγάζει από την υπερβολική ταύτιση με τον αρπακτικό, ενδεή, απαιτητικό, πλανερό εγωιστικό νου. Όποτε νιώθετε δυστυχισμένοι, είναι επειδή το εγώ απλώς δεν παίρνει αυτό που «νομίζει» ότι χρειάζεται από τον εξωτερικό κόσμο. Αυτό συμβαίνει απλώς επειδή ο εγωιστικός νους δεν μπορεί να ανοίξει την πόρτα στο Θεϊκό … η οποία συμβαίνει να είναι ήδη ανοικτή! Αυτό είναι το μυστήριο της ευδαιμονίας. Είναι πάντα εδώ και τώρα. Το εγώ υπνωτίζεται από την τάση να βρει «κάτι» που θα το κάνει ευτυχισμένο. Αυτός είναι ο κύριος περισπασμός στο να βρείτε την ευδαιμονία και προκαλεί όλων των ειδών τα τρελά συναισθήματα όπως είναι ο θυμός, η απογοήτευση, η λύπη, ο φόβος κλπ…

Η μεγαλύτερη αλήθεια πάντως είναι ότι ακόμη και σ’ αυτές τις στιγμές που το εγώ σας είναι δυστυχισμένο, μπορείτε να τα αφήσετε πίσω όλα αυτά και να έλθετε σε επαφή με την ευδαιμονία της εσώτατης ύπαρξής σας.

Αυτή η ευδαιμονία είναι αυτό που πραγματικά είστε, και δεν μπορεί να διαλυθεί ή να μολυνθεί από την δυστυχία του εγωιστικού νου. Η ευδαιμονία της ύπαρξής σας είναι εδώ, τώρα, και πάντα.

«Η ευδαιμονία του Δημιουργού διαπερνάει για πάντα όλη τη δημιουργία, και είναι μόνο όταν το ξεχνάτε αυτό που υπάρχει δυστυχία.»

~Doreen Virtue

Δεν κουραστήκατε ακόμα από την ασταμάτητη αναζήτηση της ευδαιμονίας; Το εγώ κάνει για ζωές ολόκληρες αυτή τη ογκώδη αναζήτηση. Δεν είστε έτοιμοι τώρα για ένα διάλειμμα; Τα καλά νέα είναι ότι μπορείτε να σταματήσετε τα βάσανα αυτή εδώ τη στιγμή τώρα και ν’ ανακαλύψετε αυτή την ευδαιμονία μέσα σας. Ποτέ δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα ξανά για να βιώσετε την ευδαιμονία της ύπαρξής σας. Η ύπαρξή σας είναι απλώς ευδαιμονική από τη φύση της. Όλο κι όλο που χρειάζεται να κάνετε είναι να επιτρέψετε στον εαυτό σας να παραδοθεί στο ποιος και τι είναι πραγματικά, πέρα απ’ όλες αυτές τις σκέψεις κι εμπειρίες. Αν αυτό είναι πολύ προκλητικό, εδώ έχουμε δύο μονοπάτια που οδηγούν στην ευδαιμονία της ύπαρξής σας κάθε μέρα!

«Ο νους βρίσκει την ευδαιμονία και την αιώνια ειρήνη συναντώντας το Θεό»

~ Sri Guru Granth Sahib

Καθημερινός Διαλογισμός. Το πιο εκπληρωτικό ταξίδι που μπορεί να κάνετε ποτέ είναι μέσα στον εαυτό σας μέσω του μονοπατιού του διαλογισμού. Ο διαλογισμός είναι απλά η τέχνη του να παρατηρείτε τις σκέψεις σας, χωρίς να παγιδεύεστε σε καμιά από τις ιστορίες που δημιουργεί το εγώ. Καθώς συνεχίζετε να είστε ο παρατηρητής των σκέψεών σας, κάτι αληθινά καταπληκτικό θα συμβεί. Αυτές οι σκέψεις επιβραδύνονται κι αρχίζουν να χάνουν τη δύναμή τους. Αρχίζετε να βλέπετε πόσο ανόητες είναι πραγματικά αυτές οι σκέψεις και ιστορίες. Ο νους σας γίνεται όλο και πιο ήρεμος. Καθώς σας γεμίζει η ειρήνη, αναδύεται ένα νέο αίσθημα, μια απλή ευδαιμονικότητα που δεν έχει κανένα ρυθμό ή αιτία. Απλά υπάρχει. Αυτή είναι η ευδαιμονία της ύπαρξής σας, η ευδαιμονία της ίδιας της συνειδητότητας.

«Η φωτισμένη απελευθέρωση, η αμιγής κι ακιλήδωτη ευδαιμονία σας περιμένει, αλλά χρειάζεται να επιλέξετε το Εσωτερικό Ταξίδι για να την ανακαλύψετε.»

~ B.K.S. Iyengar

Ζώντας Συνειδητά στο «Τώρα». Όταν συνειδητά επιλέγετε να ζείτε στο τώρα, έχετε φυσιολογικά την εμπειρία αυτής της καθαρής ευδαιμονίας της ύπαρξης. Στο «Τώρα», οι ιστορίες του εγώ καταπίπτουν κι αντικαθίστανται από την ομορφιά της παρούσας στιγμής. Κοιτάξτε προσεκτικά αυτή τη στιγμή, και παρατηρείστε ότι μπορείτε να βιώσετε καθαρή ευδαιμονία αν παραμείνετε μόνο στο εδώ και το τώρα. Ένας εύκολος τρόπος για να βυθιστείτε περισσότερο στην παρούσα στιγμή είναι να εστιάσετε την προσοχή σας στο τι βιώνουν οι αισθήσεις σας στο «Τώρα». Αποκτήστε επίγνωση γι’ αυτό που βλέπετε, αισθάνεστε, ακούτε, οσφραίνεστε κι αγγίζετε. Ο συντονισμός στις αισθήσεις σας, εστιάζει την προσοχή σας στο Θεϊκό Στοιχείο που είναι εδώ. Όταν είστε πλήρως παρόντες σε κάθε δραστηριότητα που κάνετε, επέρχεται μια ορισμένη ετοιμότητα, κι όλες οι σκέψεις καταπίπτουν με φυσιολογικό τρόπο, αφήνοντάς σας με αυτή την κατάσταση της ευδαιμονικής ύπαρξης.

Σουάμι Σεβαράτνα



Πηγή

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...