Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται. Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και τον άφησε δίπλα στην όχθη. Κατά την διάρκεια, ο σκορπιός τον τσίμπησε.
Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό. Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.
Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε «αδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον σώζεις, αφού το γνωρίζεις ότι είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;»
«Διότι είναι στην δική μου φύση να σώζω» απάντησε ο μοναχός.
Ποια είναι η δική σου φύση τελικά; Προσεύχεσαι γονυκλινής για βοήθεια και σπαράζεις. Το είδα τόσες φορές να επαναλαμβάνεται. Κι έπειτα η βοήθεια έρχεται, με την μορφή ενός ανθρώπου ίσως, κι αισθάνεσαι ευτυχής και δοξολογείς την Ύπαρξη. Και νομίζεις ότι θεραπεύτηκες και προόδευσες πνευματικά. Η πρώτη δύσκολη συγκυρία όμως είναι αρκετή για να τιναχθεί η θεραπεία ή το αποκαλούμενο θαύμα στον αέρα. Είναι αναπόφευκτο. Όταν συνεχίζουν μέσα σου να κατοικούν συναισθήματα πόνου, απόγνωσης, αγωνίας και μοναξιάς θα σε επαναφέρουν στην πρότερη κατάσταση. Θα ξανατσιμπήσεις το χέρι που προσπάθησε να σε σώσει. Και θα ξαναβουτήξεις στο ποτάμι της ασυνειδησίας.
Όση ενέργεια και αγάπη κι αν πάρεις από εξωτερικούς παράγοντες, αν δεν καταφέρεις εσύ να φωτιστείς εσωτερικά, δυστυχώς δεν μπορεί να εγκατασταθεί μόνιμα μέσα σου, δε μπορεί να σε μεταμορφώσει. Μόνο το δικό σου φως θα διώξει το σκοτάδι σου. Ότι σου δίνεται από κάποιον άλλο δεν είναι ποτέ δικό σου. Θυμάσαι ;
2 σχόλια:
teleio, mpravo ;)!!!!
Να είσαι καλά
Δημοσίευση σχολίου