Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Ο άγριος φύλακας

 


Κάθε φορά που προσπαθείς να ανοίξεις μια νέα πόρτα στη ζωή που θα σε οδηγήσει σε ένα καινούργιο δωμάτιο (ας το ονομάσουμε το δωμάτιο της αλήθειας ή το δωμάτιο της ελευθερίας…) βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα τεράστιο άγριο σκύλο, ο οποίος στέκεται μπροστά στην είσοδο, γρυλίζει επικίνδυνα και είναι έτοιμος να σου επιτεθεί.

Μπορεί να ταλαιπωρηθείς ώρες προσπαθώντας να ξεγελάσεις το σκύλο για να περάσεις την πόρτα. Όσο περισσότερο προσπαθείς τόσο περισσότερο αυτός αγριεύει κι ετοιμάζεται να σε κατασπαράξει. Στο τέλος θα κουραστείς, θα απογοητευτείς και θα υποχωρήσεις, χάνοντας την μεγάλη ευκαιρία να γευτείς την πρωτόγνωρη αίσθηση που θα σου χάριζε η είσοδος στο δωμάτιο της ελευθερίας.



Υπάρχει λύση άραγε να ξεγελάσεις τον άγριο φύλακα; Νομίζω πως υπάρχει. Το κόλπο είναι να χορτάσεις το σκύλο. Να του προσφέρεις τόσο πολύ φαγητό (και ο σκύλος είναι αχόρταγος, μπορεί να κάνει εμετό και να συνεχίσει να τρώει) που να τον σκάσεις. Να τον εξοντώσεις στην κυριολεξία από την τροφή έτσι ώστε να κοιμηθεί και να σε αφήσει να περάσεις.



Ο σκύλος είναι η ακατάσχετη κίνηση του νου που δε σ’ αφήνει να δεις την Αλήθεια. Η τροφή του σκύλου είναι οι πληροφορίες. Ξεκινάς την εσωτερική αναζήτηση συσσωρεύοντας εξωτερικές γνώσεις, χρηστικές και άχρηστες πληροφορίες, και ίσως ένα σωρό άλλες ανοησίες στην προσπάθεια να γνωρίσεις ποιος είσαι και ποιος ο ρόλος σου σ’ αυτό τον πλανήτη. Αν ο νους σου δε χορτάσει, αν ο νους σου δε ταλαιπωρηθεί αφάνταστα ώστε να εξοντωθεί, αν δεν τυραννήσεις τη διάνοια σου και δε την φτάσεις στα όρια της ώστε να πειστείς τελικά ότι δε φτάνει η διάνοια για γνωρίσεις την πραγματικότητα αλλά χρειάζεται να ενεργοποιηθεί ένα άλλο εσωτερικό γνωστικό εργαλείο (αφού ο νους μπει σε αδράνεια) δεν θα καταφέρεις να εισέλθεις στο καινούργιο δωμάτιο. 



Δοκίμασε να πειραματιστείς. Σε μια παρέα που η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από εσωτερικά θέματα, σε μια παρέα που θέλει να καυχιέται ότι αναζητά την Αλήθεια, κράτησε την δυνατότερη προσωπική σου άποψη, θέση κι εμπειρία για το τέλος. Όταν όλοι θα έχουν εξαντληθεί από τις ατέρμονες συζητήσεις, από τις ατέλειωτες αναφορές στο τι έχουν πει όλοι οι σοφοί του κόσμου και ετοιμάζονται να αποσυρθούν τότε να την εκφράσεις. Τότε είναι έτοιμοι  να την ακούσουν. Κι αν δεν καταφέρουν να την αντιληφθούν εκείνη τη στιγμή, η δική σου θέση, η δική σου αλήθεια θα τους ακολουθήσει και κάποια στιγμή, ίσως μετά από καιρό, να δονήσει τη δική τους θαμμένη αλήθεια και να την φέρει στην επιφάνεια. Αν τελικά η αλήθεια σου κρύβει Αλήθεια δε θα πάει χαμένη...

    
Αφιερωμένο στον Μορφέα
 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Το ημίτονο του ανθρώπου ισούται με το ημίτονο της ανθρωπότητας.

    • Οι οικογενειακοί δεσμοί έχουν διαρρηχτεί,
    • Η κοινωνική συνοχή έχει σπάσει,
    • Η οικονομία της χώρας έχει καταβαραθρωθεί,
    • Το ευρωπαϊκό χωρίο έχει αποσυντεθεί, 
    • Η παγκόσμια ειρήνη έχει διασαλευθεί.

    Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια χαοτική κατάσταση που μας αγγίζει όλους. Πολλοί από εμάς ψάχνουν τρόπους επίλυσης των προβλημάτων. Αγγίζουν το πρόβλημα είτε οικονομικά είτε κοινωνιολογικά. Αναζητούν τα αίτια και την λύση του προβλήματος σε μια εξωατομική συσχέτιση.  

    Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι αλλιώς. Ό,τι βλέπουμε, ό,τι αντιλαμβανόμαστε και ό,τι βιώνουμε γύρω μας είναι το εσωτερικό μας καθρέφτισμα. Δεν δημιουργεί και δεν βιώνει το πρόβλημα η ανθρωπότητα, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος – ατομικά -. Αυτό που είμαστε και δεν το έχουμε ανακαλύψει, αυτά που πράττουμε για προσωπικό όφελος και αδιαφορούμε για τις συνέπειες, όλα αντανακλώνται στο σύνολο της ανθρωπότητας. Το εσωτερικό μας χάος είναι αυτό που αντανακλάται έξω από εμάς. Το χάος της μηχανικής και ανεξέλεγκτης σκέψης μας και το εσωτερικό μας κομμάτιασμα είναι αυτό που δημιουργεί και τον κατακερματισμό της ζωής της ανθρωπότητας. Αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας μπορεί εύκολα να παρομοιαστεί με το κομφούζιο στο κέντρο μιας μεγαλούπολης σε ώρα αιχμής! Είμαστε οι παράφωνοι που δημιουργούμε την γενική κακοφωνία.

    Το εσωτερικό μας κομμάτιασμα, η εσωτερική μας διχοτόμηση και διάσπαση είναι τα αίτια που δημιουργείται η σύγκρουση. Το όλον, το ενιαίο δεν έχει χώρο για σύγκρουση. Όταν όμως υπάρχει διάσπαση, τότε ανάμεσα στα κομμάτια υπάρχει χώρος για ανάπτυξη αντιθέσεων και για καλλιέργεια της διαφορετικότητας. Άρα αν υπάρχει εσωτερική πάλη σε ένα άτομο πώς γίνεται να μην την μεταφέρει και στον στίβο της ζωής; Όλοι μας έχουμε πει ή έχουμε ακούσει την φράση «τα έχω με τον εαυτό μου». Αν δεν τα βρίσκω με τον εαυτό μου, πώς θα συνυπάρξω με τον συνάνθρωπο μου;

Ο άνθρωπος έχει τα πάνω του, έχει και τα κάτω του. Έχει την παλίρροια του, έχει και την άμπωτη του. Η προσωπική μας κυματοειδής πορεία ταυτίζεται απόλυτα με την κυματοειδή πορεία της ανθρωπότητας.



Ό,τι έχει φτιάξει ο άνθρωπος είναι σύνολα από μονάδες. Δεν υπάρχει τίποτα καθ’ ολοκληρίαν. Αλλάζοντας τις δομικές μονάδες αλλάζεις και το σύνολο.




Αν εργαστούμε προσωπικά και ατομικά ο καθένας μας να βάλει τάξη στο εσωτερικό του χάος, αν μαζέψουμε και κολλήσουμε τα κομμάτια μας τότε η εσωτερική μας τάξη και η εσωτερική μας ενότητα θα ακτινοβολήσει έξω από εμάς. Τότε όλα όσα ευχόμαστε αλλά δεν ξέρουμε πώς να τα πετύχουμε θα έρθουν ως απόρροια της προσωπικής μας αλλαγής. Όσο αλλάζουμε εμείς τόσο θα έλκουμε γύρω μας την αλλαγή, σαν ντόμινο.

Θυμηθείτε το παιχνίδι που παίζαμε μικρότεροι, το οθέλλο…      


Η λύση συνεπώς δεν είναι κάπου εκεί έξω κρυμμένη. Το κρυμμένο δισκοπότηρο της θεμιτής αλλαγής εδράζεται μέσα μας. Η αλλαγή που αναζητάμε δεν κρύβεται σε μεγαλεπήβολα σχεδιάσματα πολιτικά, κοινωνικά ή οικονομικά παγκόσμιας εμβέλειας.

Το βέλος για να εκτοξευθεί πρέπει να το τραβήξουμε με την χορδή του τόξου προς τα πίσω. Όταν η ζωή μας τραβάει πίσω με δυσκολίες, σημαίνει πως είναι κοντά η εκτόξευση μας προς κάτι νέο, κάτι σπουδαίο! Ας εγρηγορούμε και ας στοχεύουμε μπροστά, στην αλλαγή!


 

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Η πνευματικότητα ως "χόμπυ"



Η Εσωτερική, Αυτογνωστική Εργασία, δεν είναι για τους λιπόψυχους, τους ερασιτέχνες αναζητητές, τους συλλέκτες γνώσεων κι εμπειριών. Δεν είναι γι' αυτούς που επιζητούν ακροατήριο για να μοιραστούν τις όποιες "υπερβατικές" τους εμπειρίες, τις επικοινωνίες τους με αγγέλους και ανώτερα επίπεδα συνείδησης ή να δείξουν στους άλλους το πόσο "προχωρημένοι" είναι στη χώρα του Παράξενου. Δεν είναι γι' αυτούς που πασκίζουν να γίνουν "καλύτεροι άνθρωποι", ούτε γι' αυτούς που ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια την ηθική κάποιου δόγματος. Επίσης δεν είναι γι' αυτούς που δεν θέλουν να ξεβολευτούν και να κοιτάξουν κατάματα τα σκουπίδια που κρύβουν ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ. Είναι γι' αυτούς που ανελέητα και διακαώς επιζητούν να δουν ποιοι αληθινά είναι με κάθε κόστος! Είναι γι' αυτούς που δεν θέλουν πια να κρύβονται πίσω από το ένδυμα της ανωριμότητας, της γελοιότητας και του εγωπαθούς, ναρκισσιστικού εαυτού τους. Αυτούς τους ανταμείβει με Φως, με Καθαρότητα και Διαύγεια Συνείδησης, και με την Αγάπη που δεν έχει αντίθετο της το μίσος γιατί είναι πέρα από τα αντίθετα. Μια Αγάπη παντελώς άγνωστη στον περισσότερο κόσμο και μια Ταπεινότητα ψιλόβροχου σε καλοκαιρινό δειλινό!


Αν δεν φθάσω σε σημείο αγανάκτησης για την μηχανική καθημερινότητα μου, αν εξακολουθώ να αποζητώ το βόλεμα μου και μόνο, με κάποιες ψευτοαναλαμπές πνευματικότητας, έτσι για να πασπαλίζω τη μιζέρια μου, δεν θα έχω πρόσβαση στο Εσωτερικό μου Χρυσάφι. Αν η Εσωτερική μου Αναζήτηση είναι ένα "πνευματικό χόμπυ" θα παραμείνω δια παντός σε ύπνο, βυθισμένος στη Λήθη, με τις δυνάμεις του Θανάτου να με σέρνουν πέρα-δώθε γλυκαίνοντας με σποραδικά με καραμέλες ηδονής. Αν δεν εδραιωθεί μέσα μου η βαθιά επιθυμία κι ανάγκη να βρω ποιός Είμαι, να Θυμηθώ ποιος Είμαι, κανένα Σύστημα, καμιά τεχνική, κανένα βιβλίο, καμιά γνώση και κανένας άνθρωπος δεν θα μπορέσει να με βοηθήσει να εκπληρώσω αυτό για το οποίο βρίσκομαι σ' αυτόν τον πλανήτη. Το Εξαίσιο Μυστικό θα αποτραβιέται διαρκώς από εμένα κι ανελέητα θα οδηγούμαι στην ανυπαρξία..........


…από τον Ντέμη Κυριάκου



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Γιατί δεν είσαι Βούδας;




Θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα βιβλίο που δεν γράφτηκε ακόμα…


Για πρώτη φορά στη ζωή του συνειδητοποίησε πόσο μόνος ένιωθε και πόσο απελπιστική ήταν η κατάστασή του. Ο γιος του έφυγε. Τον εγκατέλειψε. Γιατί; Τι έκανε λάθος; Δεν ήταν ο τέλειος, ο αφοσιωμένος πατέρας; Ήταν τόσο προσκολλημένος στο παιδί του που ζούσε κυρίως γι’ αυτό. Του πρόσφερε τα πάντα. Χρόνο και χρήμα. Είχε γίνει ο σκοπός της ζωής του, η πνοή του, η δικαίωση της ύπαρξής του.


Τώρα γνώριζε ότι θα πεθάνει χωρίς ποτέ να δικαιωθεί. Γνώριζε ότι θα πεθάνει χωρίς ποτέ να έχει ζήσει. Γιατί ζω σημαίνει ζω τη δική μου, την εντελώς δική μου, μοναδική κι ανεπανάληπτη ζωή, σαν τάλαντο που χρειάζεται φροντίδα και καλλιέργεια. Αυτός όμως ξόδεψε μια ολόκληρη ζωή περιμένοντας να δικαιωθεί μέσα απ’ τον γιο του. Το όνειρο έσβησε. Λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Πως μπόρεσε να τον προδώσει ακολουθώντας έναν τόσο ανορθόδοξο δρόμο, ελάχιστα αποδεκτό από την τρέχουσα τάξη; Πως μπόρεσε μετά από τόσες θυσίες να ματαιώσει τα σχέδια που είχε γι’ αυτόν; Πως τόλμησε να παρεκκλίνει απ’ το δικό του πρότυπο, απ’ το πρότυπο της οικογένειας, του συγγενικού περιβάλλοντος, του κοινωνικού κατεστημένου, της εθνικής νοοτροπίας, της γενικής κουλτούρας; Πως θα μπορέσει άραγε τώρα ο γιος του να ζήσει χωρίς ενοχές για τις οδύνες που προκάλεσε σ’ αυτόν που του έδωσε  τη σάρκα του; 




Που να’ ξερε ο φουκαράς πατέρας, ότι ο γιος του ακούγοντας την φοβερή εσωτερική παρόρμηση του κι ακολουθώντας ό,τι πιο μύχιο κι έμφυτο, την ίδια την μοναδική κι ανεπανάληπτη του φύση, γύρισε την πλάτη σε ένα βασίλειο αλλά εκπληρώνοντας το δυναμικό του, εξελίχτηκε σε μια από τις πιο ανθισμένες, αυτόφωτες υπάρξεις που πάτησαν ποτέ το πόδι τους σ’ αυτό τον πλανήτη, επηρεάζοντας θετικά δισεκατομμύρια άλλες συνειδήσεις. Μια τέτοια ψυχή δε θα μπορούσε ποτέ να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από την ίδια τη φύση του Βούδα. Κι έναν Βούδα, η κοινωνία δε θα μπορέσει ποτέ να τον σκοτώσει.





Αλλά εσύ θα μου πεις ότι δεν είσαι Βούδας…

…δεν μπορείς να παρεκκλίνεις από τα πρότυπα της κοινωνίας…

…και κινδυνεύεις άμεσα αυτή η κοινωνία να σε διαλύσει.

Κι εγώ που γράφω δεν είμαι Βούδας…
…η κοινωνία που φτιάξαμε με κομματιάζει καθημερινά.

Γιατί δεν είμαστε Βούδες;

Ίσως γιατί ατενίζουμε τον Βούδα σαν ένα απόμακρο εξωγήινο ον τόσο ξεχωριστό από μας.

Ίσως γιατί δεν πιστεύουμε σε τίποτα πέρα από τις αισθήσεις μας. Δεν πιστεύουμε στον Ανώτερο Άνθρωπο, δεν πιστεύουμε στον Ανώτερο Νου κι αφήσαμε έτσι τον νου μας να κλείσει.

Ίσως γιατί δεν μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από τα εκάστοτε κοινωνικά πρότυπα και να ανοίξουμε τα φτερά μας.

Ίσως...

Μήπως τελικά αν όλα τα ίσως μείνουν πίσω είμαστε Βούδες και δεν το βλέπουμε;


«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34)



Η τελευταία λέξη του Βούδα ήταν σαμμάσατι.

Να θυμάσαι!

Να θυμάσαι πως είσαι Βούδας.

Σαμμάσατι.


Ένας άλλος Βούδας ο Όσσο, κλείνοντας την τελευταία του ομιλία, είπε:


“Το να θυμάσαι τον εαυτό σου ως Βούδα είναι η πολυτιμότερη εμπειρία, επειδή είναι η αιωνιότητά σου, είναι η αθανασία σου. Δεν είναι εσύ, είναι η ίδια σου η ύπαρξη. Είσαι ένα με τα άστρα και τα δέντρα και τον ουρανό και τον ωκεανό. Δεν είσαι πια χωρισμένος


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Ο Γύφτος



Ήλθε στο ύπνο μου και πάλι ο ζητιάνος
ρακένδυτος και ελεεινός.
Δεν άντεξα στη θέα του και στη βρώμα
κι έστρεψα με απέχθεια το πρόσωπο.
Μ’ αυτός χωρίς να πτοηθεί άρχισε να φωνάζει:


“Μην αποστρέφεις το κεφάλι σου και κοίτα με”
“Τι θέλεις από μένα γύφτο; Δεν έχω να σου δώσω τίποτα”
“Δεν ήλθα για ελεημοσύνη” αποκρίθηκε,
“τα πρωτοτόκια πίσω σου ζητώ,
την περιουσία μου να επιστρέψεις,
να ζήσω θέλω τη ζωή που δεν έζησα!”


“Μήπως παραλογίζεσαι απ’ τη φτώχεια;” του είπα,
“ποιος επιτέλους είσαι εσύ που πας τόσο καιρό να με τρελάνεις;”


“Είμαι το δάκρυ που κυλά την ώρα του διαλογισμού,
το άσπρο σύννεφο που χίλια σχήματα αλλάζει,
είμαι το χάδι, το φιλί, η αγκαλιά του αγαπημένου σου,
είμαι ο Αιώνιος Εραστής
που έθαψες στα βάθη της ψυχής σου,
είμαι η Αγάπη που δεν έζησες ποτέ,
είμαι ΕΣΥ
είμαι ο Θεός που γύφτο τον κατάντησες…” 


 
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...