Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Αναζητώντας το Φως - Ο δρόμος της μεταφυσικής


Η φυσική επιστήμη λοιπόν όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο δεν μπορεί να μας οδηγήσει στο πλήρες Φως.

Θα προσπαθήσουμε να ερευνήσουμε σήμερα το δρόμο της Μεταφυσικής. Είναι κι αυτός ένας δρόμος της λογικής αλλά και της διαίσθησης και της ενόρασης. Μας οδηγεί στη μεταφυσική θεώρηση των πραγμάτων. Με το λογικό του ο άνθρωπος διαπιστώνει, ότι είναι απαραίτητο να δεχτεί την ύπαρξη ενός κόσμου από τον οποίο η επιστήμη ακόμη προσπαθεί να ανασύρει τον μαγικό πέπλο της Ίσιδος. Παρατηρώντας διαπιστώνουμε ότι παντού στον κόσμο βασιλεύει η τάξη, ότι μέσα από αυτό που ονομάζουμε «υπερφυσικό» πηγάζουν οι μορφές της ζωής, πριν εμφανιστούν στο προσκήνιο του φυσικού κόσμου κι αφού επιτελέσουν την εξελικτική πορεία του κύκλου τους, μέσα στο ορατό Σύμπαν, επιστρέφουν σ’ αυτό που ονομάζουμε «υπερφυσικό». Είναι ο αιώνιος χορός του Σίβα, της συντήρησης και της καταστροφής. Ο αέναος κύκλος. Ο άνθρωπος προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει το ασύλληπτο με την σκέψη, αλλά και με την ενόραση και την διαίσθηση. Το ένα και το άπειρο νοούνται ως μια έννοια.

Η μεταφυσική αποτελεί καταφύγιο του ανθρώπου και δεν είναι παρά η ασύλληπτη από την φυσική επιστήμη λειτουργία κάποιων άδηλων και άγνωστων νόμων, νόμων που μπορούν να συλλάβουν εξαιρετικά πλάσματα : Οι Μύστες, οι Ποιητές, οι Μάγοι, οι Σοφοί, οι Προφήτες, οι Μυστικιστές. Ο Έγκελς, που ήταν υλιστής, είπε ότι «προφήτης σημαίνει να μπορείς να ερμηνεύσεις τα μυστικά μηνύματα της φύσεως».

Με λογικές σκέψεις, χωρίς όμως αυστηρά επιστημονικό υπόβαθρο – με πείραμα κι απόδειξη – φτάσαμε στο συμπέρασμα που με περισσότερη ενάργεια διετύπωσε ο Σεφέρης ότι : «υπάρχει ένα ορισμένο σημείο του πνεύματος, απ’ όπου η ζωή και ο θάνατος, το πραγματικό και το φανταστικό, το πεπερασμένο και το μελλοντικό παύουν να διαπερνώνται αντιφατικά». Ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τα δυο του μέρη. Το υλικό, που τον κολλάει στη γη και το υπερβατικό, που του δίνει τη συνεχή τάση προς τον ουρανό. Ανακαλύπτει τον μακρόκοσμο και τον μικρόκοσμο. «Όπως εν τοις άνω, ούτω κι εν τοις κάτω». Ανακαλύπτει ακόμα το νόμο της αντιθέσεως. Το Φως και το απαραίτητο Σκοτάδι, που στηρίζει και καθορίζει την έννοια του Φωτός.



Με την Μεταφυσική ο άνθρωπος, πέρα από το ορατό, διακρίνει το αόρατο, αυτό που η φυσική και τα μαθηματικά το αγνοούν γιατί δεν μπορούν να το φτάσουν. Δεχόμαστε σαν έγκυρο οτιδήποτε υποπίπτει στις αισθήσεις μας και μπορεί να επαληθευτεί. Στην ιδανική περίπτωση έχουμε επαλήθευση με το πείραμα. Τι γίνεται όμως πέρα από εκεί ;
Όταν κάθε νίκη της επιστήμης περιέχει το σπέρμα της μελλοντικής ήττας και, στην καλλίτερη περίπτωση τη Λερναία Ύδρα των νέων ερωτημάτων ; Οι κανόνες της λογικής μένουν κατ’ ανάγκη στον χώρο των υποθέσεων. Άλλωστε ο Hawking μας διδάσκει ότι θεωρία είναι μια υπόθεση ανατρέψιμη. Είναι μεταφυσική σκέψη, ότι από το τίποτα δεν μπορεί να δημιουργηθεί το παν. Αλλά κι αυτή την διαπίστωση τη θέτει σε αμφιβολία άλλη μεταφυσική σκέψη. Τι είναι τότε το τίποτα ; Το μηδέν. Λέει ο Heidegger - γνήσιος συνεχιστής του Kierkegaard – “Γιατί δεν ασχολείσθε με το μηδέν και ενδιαφέρεστε μόνο για το ον και πέραν αυτού κλείνετε τα μάτια ;” Σας ενδιαφέρει το ον. Γιατί δεν σας ενδιαφέρει το τίποτα ; Γιατί υποστηρίζετε, ρωτάει, ότι υπάρχει ον και όχι πολύ περισσότερο «τίποτα»; Πέραν του όντος γιατί να μην υπάρχει το μηδέν ; Άλλοι όμως απαντούν : Πως είναι δυνατόν το μηδέν, το τίποτα να είναι. Μπορεί λογικά να πείτε ότι το μηδέν είναι τούτο κι εκείνο, αφού είναι μηδέν ; Η ερώτηση μένει χωρίς απάντηση. Είναι γνωστή η αλληγορία του Πλάτωνα στην Πολιτεία του, για τους δεσμώτες στο σπήλαιο, που αδυνατούν να στρέψουν τα κεφάλια τους προς την όπισθεν αυτών ευρισκόμενη πηγή Φωτός, περιοριζόμενοι στην ενόραση μόνο των σκιών, που προσπίπτουν στον απέναντι τοίχο. Η μεταφυσική αλήθεια για τον Heidegger φαίνεται ότι είναι σκιά της προμελετικότητας κι ο άνθρωπος δέσμιος του πεπερασμένου κόσμου.

Που οδηγεί η μεταφυσική θεώρηση των πραγμάτων ; Δεν έδωσε απάντηση στο ερώτημα ποια είναι η αόρατη εκείνη δύναμη που κινεί το Σύμπαν. Ούτε θα την δώσει. Η μεταφυσική διερεύνηση των πραγμάτων μετατοπίζεται τελικά στον μη επαληθεύσιμο χώρο της πίστης και καμιά φορά γλιστρά στη δεισιδαιμονία ή εγκαταλείπεται ευσπλαχνικά στην ποίηση. Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να μη σκεφτεί και μεταφυσικά. «Αν δεν στηρίξεις το ένα πόδι έξω από τη Γη, ποτέ σου δε θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της», ψάλλει ο Οδυσσέας Ελύτης. Εκεί τον οδηγεί η αδυναμία της Επιστήμης να μας οδηγήσει στην πλήρη Αλήθεια.
Δεν υπάρχει όμως μια μεταφυσική που να ξεφεύγει από τα πλαίσια της ανθρώπινης λογικής, αλλά κι αυτή προσκρούει στη δομή της ανθρώπινης γνωστικής λειτουργίας. Στην αδυναμία του μέρους (που είναι ο άνθρωπος) να συλλάβει το όλο (που είναι ο Θεός). Όμως, η γνώση, η καθαρή επιστήμη, πρέπει να επικυρώνει το νοητό, αλλά να μην αποκλείει το μη νοητό, αφού η γνώση δεν έσβησε το άγνωστο. Πάντως ο δρόμος της μεταφυσικής μας κατευθύνει προς τις ακτίνες του Φωτός. Όπως μας διδάσκει ο Πλωτίνος, η ανοδική πορεία της ψυχής αποκαλύπτει ότι η βαθύτερη δομή της πραγματικότητας είναι μεταφυσική, κι ότι από την μεταφυσική δομή πηγάζει το καθήκον του ανθρώπου να απαγκιστρωθεί από την Ύλη. Η μεταφυσική όμως δεν φθάνει στην πλήρη Αλήθεια, παρά μόνον την ψηλαφίζει, όπως ακριβώς πράττουν και οι φυσικές επιστήμες.

Σε επόμενο άρθρο θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε τον τελευταίο δρόμο στην αναζήτηση της αλήθειας που είναι ο εσωτερικός δρόμος προς την αληθινή γνώση, προς το Φως.


Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή "Τα άλογα του Διομήδη"


Ο μύθος λέει πως ο Ηρακλής διετάχθη να συλλάβει τα ανθρωποφάγα άλογα του βασιλιά Διομήδη, ο οποίος ήταν σκληρός άνθρωπος κι έριχνε βορά στα φοβερά άλογα κάθε ξένο. Ο Ηρακλής πήρε μαζί του σε αυτό το ξεκίνημα τον φίλο του Άβδηρο, και μετά από προσπάθειες, κατόρθωσε να συλλάβει τα άλογα. Σίγουρος για την επιτυχία του, τα έδωσε στον Άβδηρο να τα οδηγήσει στον Διομήδη, αλλά ο Άβδηρος δεν είχε τις ικανότητες του Ηρακλή, τα άλογα αφηνίασαν και τον σκότωσαν. Ο Ηρακλής αναγκάστηκε να τα κυνηγήσει ξανά και να τα συλλάβει. Τέλος τα άλογα σκοτώνουν τον ίδιο τον αφέντη τους, τον Διομήδη.

Ο αναζητητής της γνώσης, στο ξεκίνημά του πρέπει να συλλάβει και να δαμάσει τις βίαιες, σκληρές, άπονες και πολεμοχαρείς σκέψεις του (τα Α-λογα). Ακόμη, πρέπει να περιορίσει την απότομη και σκληρή έκφραση και ομιλία προς τους άλλους. Σκεφθείτε πόσες φορές δεν είπαμε άσχημα λόγια στον σύντροφό μας πάνω σε ένα καυγά! Αυτές τις ενστικτώδεις παρορμήσεις, πρέπει να τις αναγνωρίσουμε και να τις τιθασεύσουμε. Τα Ά-λογα δηλαδή αντιπροσωπεύουν τις σκέψεις κακίες που γενικώς ονομάζουμε σκεπτομορφές κακίας. Αυτές οι σκεπτομορφές είναι ανεξέλεγκτες πολλές φορές και έχουν την δύναμη από μόνες τους πολλές φορές να κάνουν κακό σε ανυποψίαστα άτομα. Ο άνθρωπος, με την υλική υπόσταση να κυριαρχεί μέσα του είναι πολλές φορές αδύνατος από την νοητική επίθεση σκεπτομορφών κακίας που εξαπολύονται εναντίον του. Σαν υλικό άτομο πέφτει εύκολα θύμα ισχυρών σκέψεων κακίας. Αυτό που έπαθε ο Άβδηρος οι νοητικές δυνάμες του οποίου ήταν μικρότερες των σκεπτομορφών κακίας, των Α-λόγων. Όταν όμως ο άνθρωπος αναρριχηθεί στο ύψος του υιού θεού, τότε κατορθώνει να αντιμετωπίζει με επιτυχία κάθε σκεπτομορφή κακίας, όπως έκανε ο Ηρακλής.

Επίσης η ίδια η ψυχή (Ηρακλής) όμως πολλές φορές δεν αναλαμβάνει να οδηγήσει τα άλογα στον τελικό προορισμό, αλλά τα εμπιστεύεται στη προσωπικότητα (Αβδηρος), υπερεκτιμώντας την κατάσταση. Το μάθημα έρχεται με πιο σκληρό τρόπο, καθώς η προσωπικότητα δεν είναι έτοιμη να αντισταθεί στις αδηφάγες σκέψεις κι η ψυχή προσπαθεί και πάλι για να πετύχει το στόχο της. Τελικά σκοτώνεται αυτός που αφεντεύει τις ιδιοτελείς σκέψεις και τα άπονα λόγια, από τα ίδια τα δημιουργήματά του, γεγονός που συμβολίζεται με τον θάνατο του Διομήδη.

Γενικά ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, θα πρέπει να γνωρίζει τη δύναμη που έχει ο Νους και να ελέγχει κάθε σκέψη κακίας. Είναι αυτό που λέμε, ότι την πρώτη κακή σκέψη δεν μπορείς να την εμποδίσεις εύκολα, μπορείς όμως τις επόμενες. Κανείς δεν θα πρέπει να εξαπολύει εναντίον άλλων σκέψεις κακίας και καταστροφής διότι ενίοτε συμβαίνει να υλοποιούνται. Και τότε ο άνθρωπος μαζί με τους άλλους καταστρέφει και τον ίδιο του τον εαυτό. Διότι γίνεται γενήτορας αρνητικής ενέργειας και κακίας με πρώτο θύμα τον ίδιο του τον εαυτό, αφού μπαίνουν σε κίνηση οι νόμοι του Κάρμα. Σε περίπτωση που γίνει το κακό, θα πρέπει να επανορθώσει με έργα ανωτερότητος, προσφοράς υπηρεσίας προς τους ανθρώπους και μάλιστα με την καθοδήγηση του Νου, της καρδιάς και του πνεύματος.

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Επιστήμη και Πνευματικότητα

«Φαίνεται ότι και οι απαιτήσεις της αλήθειας και οι πνευματικές ανάγκες της ανθρωπότητας απαιτούν την αποκατάσταση των βεντικών αληθειών... Έρχεται γοργά η στιγμή που η ανθρώπινη διάνοια, ενήμερη για την πολυπλοκότητα του κόσμου, θα είναι περισσότερο πρόθυμη να μάθει και λιγότερο να διαφωνήσει...».

Sri Aurobindo
Σε ένα άρθρο του για την ιερή και την κοσμική επιστήμη ο συγγραφέας Ρόμπερτ Γουΐλκινσον επισημαίνει ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, που απαιτεί και ταυτόχρονη αλλαγή του κοσμολογικού της παραδείγματος. Οι περισσότεροι στοχαστές γνωρίζουν ότι ο κόσμος περνά από μια διαδικασία της αλλαγής. Εξαιτίας της διαδεδομένης κρίσης που συνοδεύει μια μετατόπιση αυτής της φύσης, ορισμένοι θεωρούν ότι ζούμε εν τω μέσω μιας βιβλικής αποκάλυψης. 'Aλλοι, περισσότερο ευαίσθητοι στη δυναμική της συλλογικής μας εξέλιξης, αναγνωρίζουν αυτό το χάος ως πρόδρομο για ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός στην ανθρώπινη ιστορία.
Ας δούμε, όμως, ποια είναι η αιτία αυτού του συλλογικού χάους αναδεύοντας το παρόν γύρω μας, έτσι ώστε να διακρίνουμε ορισμένες δημιουργικές λύσεις σε αυτά τα προβλήματα, που θα μας επιτρέψουν να αγκαλιάσουμε τις αλλαγές ως τμήμα ενός αισιόδοξου εξελικτικού οράματος. Σε κάθε μεγάλη ιστορική μετάβαση υπήρξαν άτομα με ασυνήθιστη διαίσθηση που αναγνώρισαν τα σημάδια του μετασχηματισμού και έχουν ανηγγείλαν την παρουσία του. Μια από τις καθαρότερες φωνές ανήκει στον Βάσλαβ Χάβελ, τον Πρόεδρο της Τσεχίας. Στην ιδιαίτερα επιτυχημένη ομιλία του στην Αίθουσα της Ανεξαρτησίας της Φιλαδέλφειας, ο Χάβελ απέδωσε το χάος του μεταμοντέρνου κόσμου στην αποτυχία του ορθολογισμού και της επιστημονικής ηθικής:


«Σήμερα, πολλά πράγματα δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε μια μεταβατική περίοδο. Στην έξοδο αυτής της περιόδου κάτι φαίνεται να γεννιέται αλλά με τρόπο οδυνηρό. Το παρόν θρυμματίζεται αποσυντίθεται και εξαντλείται, ενώ κάτι άλλο, δυσδιάκριτο ακόμα, προκύπτει από τα ερείπια... Η παγκόσμια σύγχρονη επιστήμη φαίνεται να εξαντλεί τις δυνατότητές της. Είναι όλο και περισσότερο σαφές ότι κάτι λείπει. Η Επιστήμη δεν τα καταφέρνει, ως τώρα, να συνδεθεί με την εγγενή φύση της πραγματικότητας και με τη φυσική ανθρώπινη εμπειρία. Φαίνεται περισσότερο ως πηγή αποσύνθεσης και αμφιβολίας παρά πηγή ολοκλήρωσης και σημασίας... Σήμερα, για παράδειγμα, γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για τον κόσμο από ότι οι πρόγονοί μας. Κι όμως, φαίνεται όλο και περισσότερο ότι εκείνοι γνώριζαν κάτι πιο ουσιαστικό, κάτι που μας διαφέυγει». Αίθουσα Ανεξαρτησίας, Φιλαδέλφεια, 4 Ιουλίου 1994.

Όλο και περισσότεροι αρχίζουν να αναγνωρίζουν ότι μια μετατόπιση του παραδείγματος προς μια πιο ακέραια κοσμοαντίληψη είναι κρίσιμη για την επιβίωσή μας, αλλά οι περισσότεροι είναι ασαφείς σε ό,τι αφορά στο πώς πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο. Ο Χάβελ πρότεινε δύο θεωρίες, που αντλούνται από τις αρχαίες πνευματικές παραδόσεις, τις οποίες θεωρεί ικανές να οδηγήσουν σε αποκατάσταση της ανθρώπινης κοσμικής συνειδητοποίησης. Η «Ανθρωπική Κοσμολογική Αρχή» είναι μια θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος διαμορφώθηκε εσκεμμένα, με τις σωστές τιμές, για να υποστηρίξει την ευφυή ζωή. Μια παράλληλη θεωρία, η «Υπόθεση Γαία», βεβαιώνει ότι είμαστε όλοι αλληλοεξαρτώμενα τμήματα ενός μεγαλύτερου, ευφυούς συνόλου. Ενώ αυτές οι θεωρίες είναι σημαντικές ως προς το σκοπό και την πληρότητά τους, είναι αβέβαιο πώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αλλάξουν την παρούσα πορεία του επιστημονικού υλισμού. Επιπλέον, ο Χάβελ μας δίνει μια σημαντική ένδειξη. Το κλειδί για την κατανόηση του παρόντος διλήμματός μας είναι με τη θέασή του, σε αντίθεση με την πληρότητα των αρχαίων πολιτισμών. Πρέπει να σημειωθεί, εντούτοις, ότι δεν είναι οι θεωρίες του παρελθόντος που θα εμπνεύσουν μια αναγέννηση της ανθρώπινης συνείδησης αλλά μια αποκατάσταση της γνώσης και του οράματος που ενέπνευσε εκείνους τους πολιτισμούς.



Η Διαφοροποίηση
Σύμφωνα με την άποψη του Σρι Ορομπίντο το πιεστικότερο πρόβλημα του μεταμοντέρνου κόσμου είναι ότι βρίσκεται εκτός ισορροπίας. Την άποψή του εξηγεί ως εξής:

"Αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα υποβάλλεται σε μια εξελικτική κρίση, στην οποία κρύβεται μια επιλογή του πεπρωμένου της. Από μια άποψη ο ανθρώπινος νους έχει επιτύχει μια τεράστια ανάπτυξη, από την άλλη, όμως, στέκει αποσβολώμένος και είναι συγχυσμένος, καθώς δεν μπορεί πλέον να βρεί το δρόμο του... Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει ένα πολιτισμικό σύστημα που έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλο για την περιορισμένη διανοητική ικανότητα και κατανόησή του. Καθώς μάλιστα διαθέτει ακόμα περισσότερο περιορισμένη ικανότητα να διαχειρίζεται και να χρησιμοποιεί αυτό το σύστημα, απλά έχει δημιουργήσει έναν επικίνδυνο υπηρέτη για τις ορέξεις του εγώ του».
Η διαφορά της ανάπτυξης στην οποία αναφέρεται ο Ορομπίντο δεν είναι πουθενά τόσο εμφανής όσο στις δύο μεγάλες δυνάμεις που οδηγούν το σύγχρονο πολιτισμό μας, την επιστήμη και την πνευματικότητα. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Χιλιάδες χρόνια πριν η πνευματικότητα και η επιστήμη ήταν ένα. Ο σοφός ήταν επιστήμονας, αστρονόμος, αστρολόγος και ιερέας. Γύρω από το τέλος της πρώτης χιλιετίας, μια διαδικασία της διαφοροποίησης έγινε εμφανής και έτσι η πνευματικότητα και η επιστήμη πολώθηκαν, λες και κάθε ημισφαίριο της συλλογικής νευρολογίας μας άρχισε να δουλεύει με τρόπο ασύγχρονο και αυτόνομο. Με αυτόν τον τρόπο περίπου αποκαλύφθηκαν τα δύο άκρα της δυτικής φιλοσοφίας, η αριστοτελική λογική και ο πλατωνικός μυστικισμός.
Με τον ίδιο τρόπο που το παιδί εγκαταλείπει το σπίτι του, η επιστήμη εγκατέλειψε την εγγενή σύνδεσή της με την πνευματικότητα και ξεκίνησε από μόνη της να ερευνήσει τα μυστήρια του φυσικού κόσμου. Τούτο το γεγονός χαρακτήρισε την αναχώρηση της γνώσης από τη σοφία και οδήγησε σε χίλια χρόνια αποξένωσης αυτών των δύο μεγάλων κοσμοαντιλήψεων.
Από φύση της η επιστήμη προσπαθεί να περιγράψει και να ερμηνεύσει τη φύση. Με τον ορθολογισμό ως εργαλείο της και την εμπειριοκρατία ως μέθοδό της προσπάθησε να κατακτήσει την ποικιλομορφία του υλικού κόσμου και να την προσαρμόσει σε μια ομοιομορφία σκέψης. Ο ενδεχόμενος στόχος της ήταν η ανακάλυψη μιας ενιαίας θεωρίας, που θα μπορούσε να περιγράψει την τάξη του κόσμου. Η αναζήτηση αυτής της τελευταίας θεωρίας οδήγησε αναπόφευκτα στο ζήτημα της προέλευσης της ύλης και μια αναγωγική διαδικασία που οδηγούσε σταδιακά στα δομικά στοιχεία της ύλης. Στόχος ήταν η επανασυναρμολόγηση αυτών των δομικών στοιχείων για τη δημιουργία μιας επιστημονικής υπόθεσης. Αυτές οι παρατηρήσεις οδήγησαν στο πρότυπο ενός αμετάβλητου αιτιοκρατικού κόσμου, στον οποίο ο καρτεσιανός δυϊσμός και η νευτώνεια φυσική ενώθηκαν για να περιγράψουν τον κόσμο ως μεγάλη μηχανή.
Σε αντίθεση με τούτη την αποσπασματική επιστημονική άποψη, οι αρχαίοι σοφοί αγκάλιασαν το πνεύμα και την ύλη ως ένα. Η ουσία και των δύο έγινε αντιληπτή ως συνείδηση σε διαφορετικές καταστάσεις δόνησης ή αντήχησης. Η γέφυρα μεταξύ των υπερβατικών και των φυσικών σφαιρών διαμορφώθηκε από τα αρχαία συστήματα ολοκλήρωσης, που βασίστηκαν σε μια φωτισμένη κατανόηση της κοσμικής αρμονίας. Οι σοφοί αναγνώρισαν ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η ίδια η δομή του περιείχε το μυστικό μιας ιερής και αιώνιας τάξης. Αυτή η τάξη αποκαλύπτεται ως κοσμική και πλανητική αρμονία, πριν φθάσει σε μια ιδιαίτερα συγκεκριμένη εξατομίκευση στην ανθρώπινη ύπαρξη. Όταν κατανοείται πλήρως, τούτη η κοινή τάξη παρέχει ένα κλειδί για την κατανόηση της εσωτερικής ουσίας οποιασδήποτε δεδομένης κατάστασης ή γεγονότος. Αποκαλύπτει, επίσης, τη σχετικότητά της στο χρόνο και το χώρο. Αλλά με την προσπάθεια της επιστήμης να ταξινομήσει και να κατακτήσει τον υλικό κόσμο, η πνευματικότητα εγκατέλειψε αυτή την υψηλή γνώση. Προκειμένου να προστατευθεί η υπερβατική ακεραιότητά της και να αντιμετωπιστεί ο πόνος και ο βάσανος μιας υλικής θεώρησης του κόσμου, υποχώρησε σε μια άρνηση της ύλης. Οι φιλόσοφοι και οι μυστικιστές άρχισαν να αναγγέλλουν ότι όλη η δημιουργία στην ύλη είναι «maya» ή ψευδαίσθηση, ένα παραπλανητικό πέπλο, το οποίο οι αναζητητές της αλήθειας πρέπει να σχίσουν, προκειμένου να επιτευχθεί το άχρονο και το απόλυτο. Ως αποτέλεσμα αυτής της ανάπτυξης, η σύνδεση μεταξύ του πνεύματος και της ύλης χάθηκε, η ενδιάμεση μετάβαση περιήλθε στο σκοτάδι και θεωρήθηκε σύντομα άσχετη.
Η Πατρίτσια Νορέλι-Μπατσελέ εξηγεί τις βαθιές συνέπειες αυτής της στροφής: «Όταν ο σοφός δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιήσει τον κόσμο για να εκφράσει την πνευματική εμπειρία του, εισήγαγε το διαχωρισμό... μεταξύ της μορφής και της ουσίας. Το πιο σημαντικό, είναι το γεγονός ότι η ίδια η ουσία παραμορφώθηκε. Η εμπειρία μεταστράφηκε σε ένα όραμα δίχως σκοπό, ενώ η ανυπαρξία και τα κενό χρησιμοποιήθηκαν για την περιγραφή της ανώτερης αλήθειας. Ήταν μια λογική ανάπτυξη σε έναν κόσμο στον οποίο ο κόσμος έχασε την αίσθησή του, το σκοπό του και τη σχέση της ενότητάς του με τον άνθρωπο και την εξέλιξη της συνείδησης στη γη. Κυρίως, όμως, η δημιουργία στερήθηκε της ιερότητάς της».
Αρχίζοντας από το Βουδισμό, κάθε πνευματική πραγμάτωση τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια μας οδηγεί μακρύτερα από τον υλικό κόσμο μέσω της διαφυγής σε άλλους κόσμους. Οι θρησκείες πιστοποιούν ότι η σωτηρία, εάν υπάρχει, μπορεί μόνο να συμβεί σε κάποιον ουρανό μετά από το φυσικό θάνατο ή σε κάποιο νιρβανικό κενό, οπουδήποτε αλλού, εκτός από τον κόσμο κατοικούμε. Συνέπεια αυτής της αντίληψης ήταν το γεγονός ότι η θρησκεία έχασε σύντομα το δικαίωμά της να καθοδηγεί την εξέλιξη. Η επιστήμη κινήθηκε προς τα εμπρός για να γεμίσει το κενό και έγινε ο επίσημος γραφέας και φύλακας της ιστορίας του κόσμου.
Από την άλλη, το νευτώνειο-καρτεσιανό παράδειγμα με το άκαμπτο αιτιοκρατικό πρότυπό του για τον κόσμο χαρακτήρισε το ύψος της αποξένωσης της επιστήμης από την πνευματικότητα. Η επίδραση αυτής της πόλωσης είναι ακόμα και σήμερα παρούσα. Έχουμε τη θρησκεία από τη μία που βλέπει ως αντίποδα και κακό την ύλη, και την επιστήμη από την άλλη να αρνείται οεισματικά τις λεπτότερες σφαίρες της πραγματικότητας. Το χάσμα μεταξύ των δύο έχει βαθύνει, στο σημείο όπου η αρμονία και η ολοκλήρωση φαίνονται αδύνατες να επιτευχθούν. Η επιρροή αυτών των ελλιπών και ανταγωνιστικών κοσμοαντιλήψεων έχει οδηγήσει την επιστήμη και την πνευματικότητα στο ανώτατο όριο μιας σημαντικής κρίσης, στην οποία και οι δύο πρέπει να ανακαλύψουν ένα νέο και περιεκτικό παράδειγμα, προκειμένου να βιωθεί οποιαδήποτε σημαντική συνοχή της ύπαρξης. Τόσο η θρησκεία όσο και η επιστήμη έχουν κατασκευάσει ένα μοντέλο του κόσμου δίχως βαθύτερη σημασία, που λαμβάνει μάλιστα ως δεδομένο το θέμα της ανθρώπινης ζωής μέσω κατασκευασμένων μοντέλων. Τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, τα ναρκωτικά, η βία και η έλλειψη ηθικών αξιών είναι μια άμεση έκφραση αυτών των φιλοσοφιών που ουσιαστικά αρνούνται τη ζωή.



Η Μετατόπιση του ΠαραδείγματοςΣε αντίθεση με τη θρησκεία, η επιστήμη είναι περισσότερο άνετη με τη μετατόπιση των παραδειγμάτων. Δεδομένου ότι επιδιώκει διαρκώς μια ενοποιημένη θεωρητική βάση, είναι υποχρεωμένη να αγκαλιάζει τις νέες ιδέες ως μέσα που θα τη βοηθήσουν στην εξέλιξή της. Στην πραγματικότητα, η ιστορία της επιστημονικής σύλληψης μπορεί να θεωρηθεί ως τοπίο διαρκούς μετατόπισης των ιδεών που ρέουν προς ένα συνεπέστερο πρότυπο του κόσμου. Στους προηγούμενους αιώνες, εντούτοις, αυτές οι μετατοπίσεις του παραδείγματος ήταν λίγες και όχι συχνές. Διήρκεσε περίπου 400 χρόνια η αριστοτελική κοσμολογία, που δίδαξε ότι η γη ήταν το κέντρο του κόσμου, για να δώσει τόπο στην κοπερνίκεια επανάσταση, η οποία υποστήριξε ότι η γη και οι πλανήτες κινούνταν σε μια κυκλική τροχιά γύρω από τον ήλιο. Χρειάστηκαν άλλα εκατό χρόνια για να αποδείξει ο Κέπλερ ότι οι πλανήτες κινούνταν σε ελλειπτική τροχιά και να προτείνει ο Νεύτων τους νόμους της βαρύτητας που ανάγκαζαν τη γη και τους πλανήτες να ακολουθούν αυτή την ελλειπτική πορεία.
Με τις καθορισμένες ιδέες περί διαστήματος και χρόνου, η νευτώνεια φυσική έγινε η βάση της επιστήμης για σχεδόν 200 χρόνια, έως το 1905, όταν ανατράπηκε από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Οι ανακαλύψεις του Αϊνστάιν ακολουθήθηκαν στη δεκαετία του '20 από την ανάπτυξη της κβαντικής φυσικής που είναι βασισμένη στην πεποίθηση ότι οι μοριακές και ατομικές ιδιότητες της ύλης παρέχουν σημαντικές ενδείξεις για την παραγωγή των μακροκοσμικών ιδιοτήτων της.
Από τη δεκαετία του '20 γίνεται μια επανάσταση στην επιστημονική θεωρία. Από τότε που επιστήμονες όπως ο Άρθουρ Έντιγκτον και ο ΤζέιμςΤζινς άρχισαν να αναγγέλλουν ότι «η ουσία του κόσμου είναι νοητική ουσία», ο κόσμος φαίνεται περισσότερο ως μια μεγάλη σκέψη, παρά μια μεγάλη μηχανή. Στην πραγτματικότητα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση όλες τις πιό βασικές επιστημονικές υποθέσεις. Αυτό επιτάχυνε την κατάρρευση του παλαιού νευτώνειου παραδείγματος και προκάλεσε ποικίλες νέες θεωρίες σχετικά με τη φύση της ύλης. Η διέγερση των νέων εννοιών οδήγησε την επιστήμη πλησιέστερα στα θεμέλια της πραγματικότητας. Και μερικές από αυτές τις ελπιδοφόρες νέες θεωρίες εισήγαγαν το στοιχείο της συνείδησης στην επιστημονική εξίσωση.
Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού αιώνα έχουμε δει την άνοδο των λαμπρών θεωρητικών όπως ο Ντέιβιντ Μπομ, που εισήγαγε την ιδέα ενός «ολογραφικού σύμπαντος», μια αλληλοεξαρτώμενης πραγματικότητας στην οποία κάθε μέρος απεικονίζει το σύνολο. Στο βιβλίο του, για την εκδιπλούμενη τάξη ο Μπομ έδωσε στην επιστήμη μια απολύτως νέα θεώρηση για την προέλευση της ύλης και της δυναμικής μεταξύ των λεπτών και φυσικών σφαιρών. Η εργασία του για τη μηδενική ενέργεια τελικά οδήγησε στη διατύπωση του κβαντικού κενού. Σε μια πιο προσεκτική εξέταση, αυτή η θεωρία επιδεικνύει καταφανή ομοιότητα με τα λεπτά πεδία που περιγράφουν οι αρχαίοι σοφοί ως φωτοβόλο αιθέρα.
Σήμερα, οι επιστήμονες περιγράφουν τον κόσμο από την άποψη δύο βασικών θεωρητικών προτύπων, τη γενική θεωρία της σχετικότητας, η οποία εξετάζει τη δομή μεγάλης κλίμακας του κόσμου και της καβαντομηχανικής, η οποία εξετάζει τα φυσικά φαινόμενα σε εξαιρετικά μικρές κλίμακες. Αυτά τα δύο εννοιολογικά πρότυπα είναι είναι ασυμβίβαστα το ένα με το άλλο ειδικά σε ό,τι αφορά στις επιδράσεις του βαρυτικού πεδίου. Η προσέγγιση που φαίνεται να προσφέρει την καλύτερη ελπίδα συνδυασμού αυτών των ασυμβίβαστων θεωριών είναι για τους επιστήμονες η επιστροφή σε μια προηγούμενη στιγμή της δημιουργίας -μια πυκνότερη κβαντική εποχή κατά την οποία όλα στον εκδηλωμένο κόσμο ήταν αδιαφοροποίητα και συμπιεσμένα σε μια ιδιομορφία μικρότερη από ένα άτομο. Από χρονικής άποψης, τούτη η αρχική πυκνότητα θα μπορούσε να είχε υπάρξει στα πρώτα εκατομμυριοστά ενός δευτερολέπτου μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, μια μέτρηση γνωστή ως «χρόνος Πλανκ». Οι επιστήμονες θεωρούν ότι αν μπορούν να αναπαράγουν τους φυσικούς νόμους που διέπουν αυτή τη θεωρητική κατάσταση, θα είναι σε θέση να καταλάβουν τις αλλαγές που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της φάσης της εξάπλωσης που ακολουθεί και να βρουν τελικά ένα πρότυπο που θα ενσωματώσει όλες τις φυσικές δυνάμεις σε μια μεγάλη ενοποιημένη θεωρία της πραγματικότητας.
Μέχρι τη δεκαετία του '80 υπήρχε η ελπίδα ότι η Θεωρία των Χορδών θα ήταν το κλειδί που θα περιέγραφε τελικά τη σύνδεση μεταξύ μικροσκοπικού και του κοσμολογικού, επειδή η πρόβλεψη γεγονότων της ήταν σχεδόν η ίδια με τη γενική σχετικότητα. Ανακοινώθηκε ως αληθινά περιεκτική θεωρία, που θα μπορούσε τελικά να ενοποιήσει την κβαντομηχανική με τη θεωρία και την κοσμολογία της σχετικότητας...εκτός από μερικά μικρά προβλήματα. Για να δουλέψει η θεωρία των χορδών ο χωροχρόνος πρέπει να έχει 26 διαστάσεις αντί των συνηθισμένων 4. Δεδομένου μάλιστα ότι οι βαρυτικές δυνάμεις μειώνονται με την προσθήκη περισσότερων διαστάσεων, τούτη η προσέγγιση δεν αντιστοιχεί με την κλασική εικόνα του κόσμου μας, ούτε υποστηρίζει ή εξηγεί την αρμονική λειτουργία του. Επιπλέον, είναι αδύνατο να εξετάσει κανείς τις προβλέψεις της θεωρίας σειράς επειδή τα εργαστήρια είναι ανίκανα να αναπαραγάγουν τις ακραίες θερμοκρασίες και τις πυκνότητες που υπάρχουν στην κλίμακα Πλανκ, στην οποία ισχύουν αυτά τα κβαντικά αποτελέσματα. Σε τελική ανάλυση, η θεωρία του κβαντικού κενού και των χορδών δεν έχει λύσει πραγματικά τίποτα. Απλά έχει προσδιορίσει ένα μηδενικό σημείο το οποίο η εμπειρική επιστήμη δεν μπορεί να υπερβεί. Οι επιστήμονες έφτασαν τελικά τελικά στη μήτρα της δημιουργίας, και είναι ακριβώς όπως τη διατύπωσαν οι αρχαίοι σοφοί -απροσμέτρητη. Οι νόμοι της φυσικής εκμηδενίζονται σε αυτό το κατώτατο όριο, επειδή ακριβώς δεν μπορούν να μετρήσουν την άπειρη πυκνότητά του.
Ενώ η θεωρία των χορδών συνεχίζει να απολαμβάνει μεγάλης δημοτικότητας, μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιβεβλημένη ρύθμιση μεταξύ της κβαντομηχανικής και της θεωρίας της σχετικότητας. Δεν αντέχει καμία σύγκριση με τον κόσμο που βλέπουμε γύρω μας, δε μας παρέχει κάποια ακέραια γνώση και δεν έχουμε ουσιαστικά καμία σύνδεση με τη βιωμένη ανθρώπινη εμπειρία. Το χειρότερο, όμως, είναι η αποτυχία της να βρεί μια ενοποιητική αρχή, που έχει προκαλέσει και την αυξανόμενη συναίνεση πως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Συνεπώς δεν υπάρχουν σταθερά σημεία αναφοράς, ένας axis mundi, να συγκρατεί τον κόσμο σε αρμονική τάξη. Δυστυχώς, ο κόσμος που βλέπουμε γύρω από μας και στην τηλεόραση είναι καθημερινά μια ζωηρή αντανάκλαση τούτης της μηδενιστικής επιστημονικής άποψης.
Εξετάζοντας την πρόοδο και την κατεύθυνση της επιστήμης κατά τη διάρκεια των τελευταίων 50 ετών, είναι εμφανές ότι κινείται πλησιέστερα προς την περιγραφή μιας πραγματικότητας σύμφωνης με την αρχαία σοφία. Ωστόσο, παρά τις προόδους, οι επιστήμονες βρίσκονται αντιμέτωποι ακόμα με ένα θεμελιώδες πρόβλημα: ανεξάρτητα από το πόσο η στενή επιστήμη φαίνεται να έρχεται στην αλήθεια, αυτό δεν εμποδίζεται απελπισμένα από τη μορφή έρευνάς του.
«Αυτό που παρατηρούμε», είπε ο Βέρνερ Χάιζεμπεργκ (βραβείο Νόμπελ) , «δεν είναι η ίδια φύση, αλλά η φύση που εκτίθεται στη μέθοδό μας». Αυτό είναι και το πρόβλημα με όλες τις επιστήμες. Ταυτίζουν τη φαινομενική εικόνα –μία εικόνα που διαρκώς μεταμορφώνεται σύμφωνα με την αρχή της αβεβαιότητας- με την πραγματικότητα και δεν αντιλαμβάνονται τη μεγαλύτερη, την ευρύτερη πραγματικότητα που μας αγκαλιάζει, τη συνείδηση που διαποτίζει όλη τη σφαίρα της Δημιουργίας.

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Αναζητώντας το Φως - Ο δρόμος της επιστήμης

Ίσως θα έπρεπε αρχικά να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς εννοούμε με την λέξη «φως».
Προφανώς δεν είναι απλώς το φυσικό φως, η ηλιακή ακτινοβολία. Δεν είναι απλώς η εκδήλωση της ύλης ούτε η φανέρωση του πνεύματος. Είναι κάτι το ευρύτερο, το βαθύτερο και το πληρέστερο. Είναι το Παν. Είναι το Φως της Γνώσεως, είναι το Φως της Ζωής, είναι το Φως του Κόσμου. Είναι το Φως της Αλήθειας, είναι το «Δεύτε λάβετε Φως». Είναι το Φως της Καρδιάς. Είναι το Φως της Αγάπης. Συμβολίζει οτιδήποτε ο άνθρωπος μπορεί να ελπίσει. Όλα όσα μπορεί να αναζητήσει. Είναι το Αιώνιο Φως, το υπερέχον και υπερκείμενο του ανθρώπου, το περιέχον το Παν. Είναι το άπειρο Ένα. Είναι η απόλυτη Αλήθεια. Είναι το Απόλυτο Ον. Είναι ο Θεός και ό,τι ο άνθρωπος αποδίδει στην έννοια του Θεού.

Ο Αριστοτέλης είχε διδάξει ότι ο άνθρωπος από τη φύση του ποθεί τη γνώση. «Άνθρωπος φύσει ορέγεται του ειδέναι». Πραγματικά ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα, από τον πόθο της γνώσεως. Η αλήθεια αυτή έχει την κύρωση της αυθεντίας του μεγάλου αυτού διανοητή. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιθυμία του αυτή, τόσο περισσότερο άνθρωπος και λιγότερο ζώο είναι. Βέβαια την επιθυμία της γνώσης δεν την έχουν όλοι οι άνθρωποι, στον ίδιο βαθμό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είναι αδιάφοροι. Αρκούνται στο να ζουν ικανοποιώντας απλώς τις βασικές τους ανάγκες. Είναι η μεγάλη μάζα της σημερινής κοινωνίας.


Ο άνθρωπος λοιπόν είναι το μοναδικό είδος που θέτει ερωτήματα. Γιατί όμως ο άνθρωπος θέτει ερωτήματα ; Γιατί ποθεί την Γνώση ; Διότι στην πορεία της αναπτύξεως του, στην εξέλιξη του απέκτησε συνειδητότητα. Είναι η συνειδητότητα που τον ξεχώρισε από τα ζώα και του έδωσε αυτή την «φύση», για την οποία μίλησε ο Αριστοτέλης, αλλά και που συνέβαλε να εκδιωχθεί από τον Παράδεισο. Άρχισε να πεθαίνει. Και πέθανε ο άνθρωπος από τότε που κατάλαβε τον θάνατο. Ένιωσε τον πόνο και συνειδητοποίησε τις τρεις κύριες μορφές του, τα γηρατειά, την αρρώστια και τον θάνατο, όπως δίδαξε ο Σιντάρτα Γκαουτάμα, όταν βγαίνοντας από το παλάτι του πατέρα του πρωτοαντίκρυσε ένα γέρο, έναν άρρωστο και έναν νεκρό. Ο άνθρωπος έθεσε τα ερωτήματα μπρος στο μυστήριο της υπάρξεως. Αναζήτησε τη σχέση του με τους συνανθρώπους του, με το Σύμπαν, με τον Θεό και με τον ίδιο τον εαυτό του. Ο άνθρωπος αναζήτησε την αληθινή του φύση. Το Λογικό του, που τον έδιωξε από τον Παράδεισό του, που του έδωσε την «φύση» του ανθρώπου, υπήρξε και το όπλο του στην αναζήτηση του αυτή. Το λογικό και η σκέψη του εάν και δεν είναι το μοναδικό του όπλο, εντούτοις είναι αναγκαίο και απαραίτητο.

Ο άνθρωπος διάνυσε μια εξελικτική πορεία. Αυτό το πανέξυπνο ζώο κάθησε και αφουγκράστηκε τους ήχους. Άκουσε έντρομο τους κεραυνούς. Είδε τον ήλιο το πρωί να ανατέλλει, να τον φωτίζει, να τον ζεσταίνει και το βράδυ να φεύγει και να χάνεται και ένιωσε απελπισία αλλά και ελπίδες ότι ο ήλιος θα ξανάρθει. Έφτιαξε εργαλεία προέκταση των χεριών του. Νίκησε τα άλλα ζώα. Καλλιέργησε τη γη. Έφτιαξε θεσμούς. Με το λογικό του ζήτησε να κατακτήσει τον κόσμο. Με το όπλο αυτό ανακάλυψε νόμους της φύσεως, δηλαδή νόμους του Θεού. Ανακάλυψε τον νόμο της εξελίξεως, ερεύνησε με τα περίεργα μάτια του τον έναστρο ουρανό. Και έψαξε εκεί για τα σημάδια του Θεού. Γέμισε το μυαλό του με ερωτηματικά προσπαθώντας να ερμηνεύσει τα άπειρα φωτεινά σημεία του ουρανού, που σχηματίζουν τα φωτεινά γράμματα των αστερισμών, που στέκουν αιώνια βουβά και αμίλητα πάνω του, σιγώντας τον λόγο του αιώνιου μυστηρίου όπως ψάλλει ο Μιγκουέλ ντε Ουναμούνο στο περίφημο ποίημα του «Αλντεμπαράν». Γέμισε με ελπίδες και απογοητεύσεις. Έφτιαξε και αρνήθηκε Θεούς. Στάθηκε στον κόκκο αυτό της σκόνης, στη γη και κοίταξε επάνωθε του και είδε το Χάος. Κοίταξε κάτωθε του και είδε κι εκεί το Χάος. Διαπίστωσε πικρά ότι ήρθε στον κόσμο χωρίς να τον ρωτήσουν και φεύγει απ’ τον κόσμο χωρίς να τον ρωτήσουν. Ένιωσε το ασήκωτο βάρος της ύπαρξης, που δεν την ορίζει και πεθαίνει με την απορία στα μάτια. Και εναγώνια αναζήτησε το Φως. Πάσχισε να βρει δρόμους προς το Φως και να τους ανοίξει. Ψηλάφισε αυτούς τους δρόμους. Περπάτησε πρώτα τον δρόμο της επιστήμης κατόπιν τον δρόμο της μεταφυσικής και τελικά στράφηκε στην εσωτερική του κρύπτη στην προσπάθεια να ανακαλύψει την Αλήθεια.

Μπορούν όμως οι δρόμοι αυτοί να μας οδηγήσουν στο πλήρες Φως ; Στην πλήρη και ολοκληρωτική κατάκτηση του Θεού ; Του μυστηρίου της ζωής ; Των ορίων του Σύμπαντος κόσμου ;


Θα προσπαθήσουμε σήμερα να περπατήσουμε τον δρόμο της επιστήμης.
Η επιστήμη παρά τις καταπληκτικές κατακτήσεις των ημερών μας, όχι μόνο δεν μείωσε τον χώρο του αγνώστου, αλλά αντίθετα πολλαπλασίασε τα ερωτήματα. Όσα περισσότερα από τα μυστικά του σύμπαντος ανακαλύπτει η επιστήμη, τόσο περισσότερο μεγαλώνει ο χώρος της αγνωσίας και των αποριών. Η έκταση και η διάρκεια του Σύμπαντος δεν μπορούν να συλληφθούν από τον άνθρωπο και να ερμηνευτούν. Ξεπερνούν τα όρια του νου του ανθρώπου. Σήμερα μετά την θεωρία των Κβάντα του Plank που αναπτύχθηκε παράλληλα με την θεωρία της Σχετικότητας του Einstein αρχίσαμε να ξεφεύγουμε κι από την αιτιοκρατική και από την τελεολογική ερμηνεία της ζωής. Ο Plank προσπάθησε να καλύψει το πρόβλημα με την θεμελίωση των πιθανοτήτων που συμπληρώνουν την αιτιοκρατία. Όμως σήμερα στην φυσική κυριαρχεί η θεωρία της απροσδιοριστίας του Heisenberg, η οποία καταργεί τον νόμο της αιτιοκρατίας και δέχεται την κυριαρχία του τυχαίου στην φύση. Θεωρία που ασπάζεται και ο μεγάλος σύγχρονος Άγγλος Φυσικός Hawking. Θεωρία που μέχρι τον θάνατο του πάσχιζε ο Einstein να καταρρίψει και είπε εκείνη την εναγώνια φράση «Δεν μπορεί ο Θεός να έπαιζε ζάρια όταν έφτιαχνε τον Κόσμο».
Πλάι στην ύλη ανακαλύπτουμε την αντιύλη και στην δομή του ατόμου βρισκόμαστε σε συνεχείς εκπλήξεις. Η γη μας πάλι βρίσκεται ανάμεσα σε δισεκατομμύρια σώματα, σε αποστάσεις ασύλληπτες όπως ασύλληπτες και διαρκώς αναθεωρούμενες είναι και η έννοια του χώρου και του χρόνου, έννοιες διαλεκτικά ενωμένες. Ακόμα και το παρόν του Ουρανού είναι ένα απώτατο παρελθόν γιατί το φως πολλών αστέρων που βλέπουμε, έχει σβήσει πριν δισεκατομμύρια χρόνια και ταξιδεύοντας σήμερα γίνεται αντικείμενο μιας πλανεμένης αντιλήψεως. Οι γνώσεις και οι αντιλήψεις μας για το Σύμπαν αλλάζουν συνεχώς, καθώς η σύγχρονη παρατήρηση με προηγμένα όργανα πολλαπλασιάζουν τα ερωτηματικά. Η σύγχρονη κοσμολογία μελετάει ένα νέο πρόβλημα. Το πρόβλημα της «χαμένης μάζας», καθώς επίσης και τις περισσότερες από τις τέσσερεις διαστάσεις που μπορεί να υπάρχουν στο Σύμπαν. Μερικές εξισώσεις δεν επαληθεύονται αν δεν προστεθεί ένας παράγων με περισσότερες από τέσσερεις διαστάσεις.
Σήμερα ανακαλύπτεται ότι πέρα από το ορατό υπάρχει και το αόρατο Σύμπαν. Μια «χαμένη μάζα» δεν ανιχνεύεται ούτε με τα μάτια ούτε με τα ραδιοτηλεσκόπια. Η λέξη «μυστήριο» εξακολουθεί να υπάρχει, καθώς τα «γιατί» δεν έχουν ακόμα απαντηθεί, αντίθετα πολλαπλασιάζονται. O Hawking μας ομιλεί για «σκουληκότρυπες», όπως τις χαρακτηρίζει, του χρόνου. Οι ορθόδοξοι υλιστές επιστήμονες, που πίστευαν ότι θα έφταναν στην ανακάλυψη της δομής της ύλης και ότι το γεγονός αυτό θα έφερνε την πιο μεγάλη επανάσταση του κόσμου, που θα ανέτρεπε επιστήμες, θρησκείες, φιλοσοφίες, όλο και εκλείπουν. Όλο και περισσότεροι φυσικοί, μαθηματικοί, βιολόγοι και γενικά επιστήμονες καταλήγουν ότι το «μυστήριο» είναι κάτι που δεν μπορεί να ερμηνευτεί με τους γνωστούς νόμους της φύσεως, καθώς πολλοί άγνωστοι νόμοι γεννιώνται κάθε μέρα γύρω από το Ασύλληπτο.
Ελάχιστοι πιστεύουν ότι υπάρχει μία επιστημονική αλήθεια. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι σ’ αυτό τον κόσμο δεν υπάρχουν παρά οι πιθανότητες, και ότι η αλήθεια είναι ανέφικτη. Δεν δέχονται δηλαδή την ύπαρξη μιας απόλυτης αλήθειας κι ο αγώνας αποσκοπεί πια στην ανεύρεση μιας σχετικής αλήθειας. Θα ήθελα να τελειώσω το μέρος αυτό που αφορά στην αδυναμία της επιστήμης να μας οδηγήσει στην πλήρη αλήθεια, με την γνώμη ενός μεγάλου φυσικού της εποχής μας, που ήταν και φιλόσοφος και που τον ονόμασαν «συνείδηση της επιστήμης», του Robert Oppenheimer.
“Από κοσμολογική πλευρά, δεν υπάρχει ακόμα απάντηση στο ερώτημα της εξέλιξης του Σύμπαντος. Όσοι ισχυρίζονται πως δεν υπήρξε ποτέ απαρχή, δεν παρέχουν ακαταμάχητα επιχειρήματα. Υποθέτω πως το Σύμπαν αποτελεί ιστορικό δεδομένο που εξελίχθηκε και εξελίσσεται σε εκατομμύρια χρόνια και παραπάνω. Αν το Σύμπαν έχει όρια είναι εξ ίσου άγνωστο. Ανακαλύπτονται σήμερα άγνωστοι ως τώρα Γαλαξίες, χάρη στα καλύτερα ερευνητικά μέσα. Αυτή η αβεβαιότητα αποδεικνύει πως δεν μπορούμε να ξέρουμε την απόλυτη Αλήθεια. Ωστόσο κάθε έρευνα πρέπει να επαναφέρει τον άνθρωπο στη μετριοφροσύνη.”

Την γνώμη αυτή του R. Oppenheimer ασπάζονται σήμερα οι περισσότεροι επιστήμονες των θετικών επιστημών.

Θα προσπαθήσουμε σε επόμενα άρθρα να περπατήσουμε και στους άλλους δρόμους που οδηγούν προς το Φως.




Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

ΧΟΡΤΟΦΑΓΙΑ


Κατά την τελευταία δεκαετία είδαμε μια έξαρση στην επιστημονική γνώση που έδωσε πολύ περισσότερη πληροφόρηση στην ανθρωπότητα από ό,τι είχε μέχρι σήμερα. Με την αφοσιωμένη έρευνα που κάνουν οι επιστήμονες και οι γιατροί, καταλαβαίνουμε τώρα πολύ περισσότερα από ποτέ άλλοτε για ό,τι αφορά το φυσικό μας σώμα και τι μέτρα βοηθούν για να έχουμε καλή υγεία. Καθώς αποδεικνύεται όλο και περισσότερο η ωφέλιμη επίδραση που έχει η τήρηση της χορτοφαγικής διατροφής, ο αριθμός των χορτοφάγων σε όλο τον κόσμο ανεβαίνει σταθερά.

Βλέπουμε μέσα στην ιστορία ότι πολλοί μεγάλοι φιλόσοφοι, μύστες, άγιοι και φωτισμένοι σοφοί έχουν αναγνωρίσει την αξία της χορτοφαγίας σ' αυτούς συμπεριλαμβάνονται αξιοσημείωτοι άνθρωποι όπως οι: Leo Tolstoy, Albert Schweitzer, Persy Bysshe Shelley, George Bernard Shaw, Leonardo da Vinci και Mahatma Ganhdi. Και είναι μόνο τώρα τελευταία που η επιστήμη επιβεβαιώνει τις απόψεις των μεγάλων αυτών ψυχών πάνω στην χορτοφαγία. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι η χορτοφαγική διατροφή μπορεί να αυξήσει την υγεία και την ευρωστία του σώματος, του νου, της ψυχής και του πλανήτη μας.
Τα οφέλη που έχει η υγεία μας όταν ακολουθούμε την χορτοφαγική διατροφή έχουν αναφερθεί και εξυμνηθεί σε πολλά άρθρα επιστημονικών περιοδικών, βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων. Οι γιατροί συστήνουν στους ανθρώπους να λιγοστέψουν την κατανάλωση του κρέατος, των λιπαρών τροφών και των αυγών σαν ένα υγιεινό μέσο για να λιγοστέψει η χολιστερίνη στο αίμα και να προληφθούν οι καρδιοπάθειες, η υπέρταση και οι καρδιακές προσβολές. Οι έρευνες επίσης ενεθάρρυναν επίσης την αύξηση της χρήσης των λαχανικών, των φρούτων και των μη αποφλοιωμένων δημητριακών στη διατροφή μας για την μείωση του κινδύνου της ανάπτυξης καρκίνου.

Τα αποτελέσματα των ιατρικών πορισμάτων είχαν μεγάλη επίδραση στις βιομηχανίες τροφίμων και στα εστιατόρια, και βλέπουμε να παράγονται όλο και περισσότερες τροφές χωρίς ζωϊκά προϊόντα. Αν κοιτάξουμε είκοσι χρόνια πίσω, ένας χορτοφάγος που ήθελε να φάει σε ένα εστιατόριο δεν είχε μεγάλη εκλογή για να διαλέξει μέσα από τον κατάλογο των φαγητών. Σήμερα μπορούμε να βρούμε χορτοφαγικά φαγητά σε σχεδόν όλων των ειδών τα εστιατόρια. Τα καταστήματα υγιεινών τροφών και τα χορτοφαγικά εστιατόρια βρίθουν στις περισσότερες πόλεις. Βλέπουμε πολλούς διάσημους ηθοποιούς, τραγουδιστές και αθλητές να ακολουθούν τη χορτοφαγική διατροφή και να μιλούν για τα οφέλη της στο κοινό.
Όποιος πραγματικά εξετάσει την πληροφόρηση για τα οφέλη της χορτοφαγίας θα δει ότι η ζωή του και η υγεία του μπορούν να καλυτερέψουν με μια τέτοια διατροφή.
Πολλοί ερευνητές έχουν επίσης εξερευνήσει την επίδραση της χορτοφαγίας στο νου μας. Γνωρίζουμε ότι η υγεία του σώματος επιδρά στη νοητική μας κατάσταση.

Διάφορες μελέτες που έγιναν πάνω στα ζώα απέδειξαν ότι τα ζώα που τρέφονται με χόρτα είναι πιο ήρεμα και πιο ειρηνικά από τα ζώα που τρέφονται με κρέας. Πολλά χορτοφάγα ζώα όπως ο ελέφαντας, το άλογο και το μουλάρι είναι γνωστά για τη μεγάλη τους αντοχή.
Άνθρωποι που ήταν μακροχρόνια χορτοφάγοι διαπίστωσαν τις αλλαγές που είχαν όταν σταμάτησαν το κρέας. Πολλοί ανέφεραν ότι αισθάνθηκαν πιο δραστήριοι όχι μόνο στο σώμα αλλά και στο νου. Μπορούσαν να εργάζονται για περισσότερο χρονικό διάστημα και η ζωτικότητα και η αντοχή τους αυλήθηκαν, και αυτό συνέτεινε στο να αυξηθεί η αποδοτικότητα και η συγκέντρωσή τους στη σωματική καθώς και στη διανοητική τους εργασία. Όλοι μας γνωρίζουμε τη φράση: " Είσαι αυτό που τρως ".


Στις χώρες της Ανατολής, όπου η χορτοφαγία ήταν η κύρια διατροφή για χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι οτιδήποτε φάνε αποτελεί ένα μέρος του σώματός τους και επίσης επιδρά στις σκέψεις τους. Πιστεύουν όταν φάνε τη σάρκα ενός ζώου οι νοητικές και συναισθηματικές δονήσεις ή τα χαρακτηριστικά του ζώου θα αποτελέσουν μέρος της δικιάς τους φύσης. Και πιστεύουν ότι αν τρώνε ζώα θα αποκτήσουν μια ζωώδη φύση. Έτσι προτιμούν να διατρέφονται με τροφές από το φυτικό βασίλειο που συντελούν στη νοητική ισορροπία.
Φωτισμένα όντα, άγιοι, μύστες και πνευματικοί δάσκαλοι συμβούλευαν τη χορτοφαγία για πνευματικούς και ηθικούς λόγους. Γι ' αυτούς που ακολουθούν ένα πνευματικό μονοπάτι που οδηγεί στην Αυτογνωσία και στη Θεογνωσία η χορτοφαγική διατροφή είναι ουσιαστική για διάφορους σημαντικούς λόγους. Θα σας πω αυτά που έμαθα μελετώντας την Επιστήμη της Πνευματικότητας με την καθοδήγηση των πνευματικών μου δασκάλων Sant Kirpal Singh και Sant Darshan Singh. Αυτοί δίδασκαν ότι δεν είμαστε μόνο το σώμα και ο νους, αλλά είμαστε ψυχή. Η ψυχή μας, που έχει χωριστεί από το Θεό, το δημιουργό της, κατοικεί μέσα στο σώμα. Οι πνευματικοί δάσκαλοι δίδαξαν μια τεχνική για να μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε την ψυχή μας και να ταξιδέψουμε πίσω στο Θεό.
Η χορτοφαγική διατροφή είναι πολύ σημαντική στο να βοηθήσει τους ανθρώπους να κάνουν σωστά τις πνευματικές ασκήσεις. Για να μπορεί η ψυχή να εστιαστεί στον τρίτο ή μοναδικό οφθαλμό, πρέπει να είναι ήρεμη και συγκεντρωμένη. Αν τρώμε την σάρκα νεκρών ζώων, η συνειδητότητά μας θα επηρεαστεί. Δεύτερο, υπάρχει ένας νόμος στο σύμπαν που λέει ότι για κάθε δράση υπάρχει μια αντίδραση. Στην Ανατολή αυτός ο νόμος ονομάζεται ο νόμος του κάρμα. Αυτός λέει ότι πρέπει να πάρουμε την ανταμοιβή ή να πάρουμε την τιμωρία για τις σκέψεις μας, τα λόγια και τις πράξεις μας. Αν κάνουμε καλές πράξεις, θα έχουμε μια ανταμοιβή. Αν εκτελούμε κακές πράξεις, πρέπει να πληρώσουμε τις συνέπειες. Οι πνευματικοί δάσκαλοι θεωρούν ότι το να αφαιρέσουμε τη ζωή οποιουδήποτε πλάσματος είναι μια πράξη για την οποία πρέπει να πληρώσουμε. Για να εκτελέσει με επιτυχία η ψυχή μας το ταξίδι της πίσω στο Δημιουργό της, πρέπει να αναπτύξει τις ηθικές αρετές της μη βίας, της φιλαλήθειας, της αγνότητας, της ταπεινοφροσύνης και της ανιδιοτελούς εξυπηρέτησης.
Η χορτοφαγική διατροφή είναι μια φυσική αντίδραση στη μη βία, γιατί δεν πρέπει να βλάπτουμε κανένα ζωντανό πλάσμα. Αυτοί που πραγματικά θέλουν να επιτύχουν την Αυτογνωσία και τη Θεογνωσία ακολουθούν μια αυστηρή χορτοφαγική διατροφή, αποφεύγοντας το κρέας, τα ψάρια, τα πουλερικά και τα αυγά.
Η χορτοφαγία συντείνει επίσης στην υγεία του πλανήτη. Οι οικολόγοι και αυτοί που ενδιαφέρονται για το περιβάλλον φροντίζουν να προστατευθεί η ζωή όλων των ζωών του πλανήτη. Μας προειδοποιούν ότι η εκτεταμένη καταστροφή των ζώων για να ικανοποιηθούν οι ακόρεστες επιθυμίες των ανθρώπων έχει μακροχρόνιες και καταστροφικές επιδράσεις στην ισορροπία της φύσης. Είναι αλήθεια πως η ανθρώπινη μορφή είναι η ανώτατη από όλες τις μορφές ζωής, αλλά υπάρχει ένα θείο σχέδιο και πρόγραμμα για το σύμπαν μας και για όλα τα πλάσματα που το κατοικούν.
Οι επιστήμονες που ασχολούνται με την προστασία του περιβάλλοντος είπαν πως μια λύση για το πρόβλημα της ανεπάρκειας της τροφής είναι η καλύτερη χρήση των πόρων της τροφής. Π.χ., η ποσότητα των σπόρων που χρειάζεται για να τραφεί μια αγελάδα για να παράγει κρέας για έναν άνθρωπο, θα μπορούσε να θρέψει πολλές φορές αυτόν τον ίδιο τον άνθρωπο. Έχουν επίσης αποδείξει ότι το να εκτρέφει κανείς ζώα και η επεξεργασία του κρέατος χρειάζονται περισσότερα καύσιμα, νερό και ενέργεια από ότι χρησιμοποιούνται για να παραχθούν σπόροι και λαχανικά. Η χορτοφαγία είναι ένα αποτελεσματικό μέσο για να διατηρήσουμε τους ζωτικούς πόρους της τροφής μας.

Καθώς πλησιάζουμε το έτος 2.000 η προσοχή μας έχει στραφεί στις ελπίδες και τα όνειρα της ανθρωπότητας για ένα καλύτερο κόσμο. Η ανθρωπότητα φωτίζεται όλο και περισσότερο, ο άνθρωπος ασχολείται περισσότερο στο πώς θα κατορθώσει να φτάσει σε μια ανώτερη ποιότητα ζωής, ενδιαφέρεται περισσότερο στο να λύσει το μυστήριο της ζωής και είναι περισσότερο ένθερμος στο να βρει την προσωπική του εκπλήρωση και τη διαρκή ευτυχία. Συγχρόνως προσπαθούμε για την ευημερία του συνόλου της ανθρωπότητας και τη διατήρηση του πλανήτη μας.

Η διατήρηση της ευημερίας μας έγκειται στην προσωπική μας εκλογή. Μια ισορροπημένη χορτοφαγική διατροφή έχει σαν αποτέλεσμα την καλύτερη υγεία και ευρωστία,τη νοητική ισορροπία και την πνευματική μας πρόοδο. Λέγεται ότι για να πραγματοποιήσουμε το Θεό απαιτεί αγνότητα. Ακολουθώντας τη χορτοφαγική διατροφή θα μας βοηθήσει να έχουμε υγεία και αγνότητα στο σώμα, στο νου, στην ψυχή και στον πλανήτη. Όχι μόνο θα συμβάλλουμε στην προσωπική και στην παγκόσμια ειρήνη, αλλά και στο να γίνει ο πλανήτης Γη ένα λιμάνι χαράς και ειρήνης.

SANT RAJINDER SINGH

Σικάγο, Μάϊος 1990



Η τροφή σου να είναι το φάρμακό σου, και το φάρμακό σου να είναι η τροφή σου


Ιπποκράτης




Η Χορτοφαγία συντείνει στο να έχουμε ένα υγιές σώμα, ένα υγιή νου, μια υγιή ψυχή και ένα υγιή πλανήτη

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Σήμερα ας μην κρίνω τίποτα απ’ ό,τι συμβαίνει


Σήμερα ας μην κρίνω τίποτα απ’ ό,τι συμβαίνει. (A COURSE IN MIRACLES - LESSON 243)

Αυτό είναι ένα σπουδαίο μάθημα για όλους μας, καθώς είναι βέβαιο πως τα πράγματα δεν πηγαίνουν πάντα όπως τα υπολογίζουμε και οι άνθρωποι δεν αντιδρούν όπως περιμένουμε, ούτε οι καταστάσεις εξελίσσονται πάντα, όπως προσδοκούμε.

Χρειάζεται να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.

«Θα είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου σήμερα. Δεν θα νομίζω πως ήδη ξέρω αυτό που προς το παρόν πρέπει να παραμείνει πέρα από την κατανόησή μου.»

Όταν αισθάνεσαι θυμωμένος, μήπως είναι μόνο και μόνο επειδή κάποιος απέτυχε να ικανοποιήσει την λειτουργία που του είχες αποδώσει;

Και αυτός δεν είναι ο λόγος που θεωρείς ότι η επίκρισή σου και η επίθεσή σου προς αυτόν είναι δικαιολογημένες;

Πόσο πιο ευτυχισμένος θα ήσουν αν δεν έδινες τον «κατάλληλο» ρόλο στις φιγούρες που πρωταγωνιστούν στην ζωή σου!

Κανένας δεν είναι δυνατόν να σε προδώσει ή να μην σε ικανοποιήσει, παρά μόνο η ιδέα που έχεις γι αυτόν. Αν δεν εκπληρώνει τις προϋποθέσεις του ρόλου που εσύ του έχεις αναθέσει.

Μην αναθέτεις, λοιπόν, στους αδερφούς σου ρόλους που φαντάζεσαι ότι θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Και μην τους κρίνεις και τους επιτίθεσαι όταν δεν μπορούν να παίξουν τους ρόλους που τους ανάθεσες σε αυτό το παιχνίδι που νομίζεις ότι είναι ο σκοπός της ζωής σου.

Ας συνειδητοποιήσουμε, λοιπόν, ότι δεν γνωρίζουμε τα πάντα – ότι είναι αδύνατον να δούμε όλη την εικόνα από μικρά αποσπασμένα κομμάτια – και ότι υπάρχει ένα μεγαλύτερο σχέδιο που λειτουργεί εδώ και τώρα.

Ας μην κρίνουμε τίποτα από ό,τι συμβαίνει.

Είμαι κι εγώ στο ίδιο ταξίδι με σας. Δεν βρίσκομαι σε άλλο μονοπάτι. Όλοι βαδίζουμε προς την τελειοποίηση. Είμαστε μαζί, γύρω μας βασιλεύει το χάος, και βαδίζουμε στο μονοπάτι του επιστροφής στην Εστία μας και της αυτογνωσίας. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι από εμάς, δεν το συνειδητοποιούν και καθυστερούν δίνοντας μεγάλη σημασία σε αξίες που δεν έχουν αξία, σε υλικά πράγματα αυτού του κόσμου και κρίνουν και επικρίνουν τους πάντες και τα πάντα. Έχουν περιορίσει την οπτική τους σε αυτόν τον κόσμο και νομίζουν ότι εμποδίζονται από τις καταστάσεις και τους άλλους ανθρώπους, ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτοί που επιλέγουν. Προσπαθούν ν’ αλλάξουν τις εξωτερικές συνθήκες και δεν επιχειρούν ν’ αλλάξουν την οπτική τους.

Τι χάσιμο χρόνου! Καλύτερα να αφήσουμε το παρελθόν να φύγει και να κοιτάξουμε τον προορισμό μας!

Ας βλέπουμε μόνο το ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ της κάθε μέρας!

Ας αναγνωρίσουμε ότι δεν βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα.

Είναι αδύνατον να κρίνουμε.

Δεν γνωρίζουμε γιατί κάποια πράγματα καταστρέφονται ή αλλάζουν. Δεν ξέρουμε γιατί κάποιοι άνθρωποι έρχονται στην ζωή μας, και γιατί άλλοι φεύγουν. Δεν ξέρουμε γιατί πολλές φορές εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε κατεύθυνση. Εμείς δεν ξέρουμε. Αλλά ο Θεός ξέρει. Αυτός γνωρίζει το Σχέδιο.

Δεν χρειάζεται να έχουμε μια εξήγηση για όλα. Απλά να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει, αλλά εμείς δεν την ξέρουμε. Και δεν χρειάζεται!

Ας δείξουμε εμπιστοσύνη στο Συμπαντικό Σχέδιο!

Ας μην κολλάμε σε τίποτα. Ας μην προσπαθούμε να διευθετήσουμε τίποτα. Γιατί αυτό δεν θα ήταν τίποτα άλλο από δική μας παρέμβαση, μια προσπάθεια να ελέγξουμε την ροή των πραγμάτων.

Όταν ασχολούμαστε με την διευθέτηση των προβλημάτων μας και προσπαθούμε να προγραμματίσουμε την ροή των γεγονότων, είναι σαν να προσπαθούμε να μείνουμε στο ίδιο σημείο του ταξιδιού μας και να μην προχωρήσουμε.

Όταν προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς είναι ένας χειρισμός που μας κρατά στον χωροχρόνο. Είναι τακτική καθυστέρησης, μια προσπάθεια να ελέγξουμε το πώς θα πάνε τα πράγματα, αντί απλά ν’ αφήσουμε τον Θεό να μας δείξει που πρέπει να πάμε.

Ας είμαστε ειλικρινής.

Προσπαθούμε να χειριστούμε ανθρώπους, γεγονότα και καταστάσεις;

Η ξυπνάμε κάθε φορά σε μια καινούρια μέρα, γνωρίζοντας πως έχουμε ένα Οδηγό ο Οποίος μας δείχνει που να πάμε;

Ας ξεχάσουμε τους άλλους ανθρώπους. Αφορά εμάς και μόνο. Αν κάτι δεν λειτουργεί στην ζωή μας, ας το αφήσομε να φύγει. Ας μην κολλάμε. Ας μην πιέζουμε κάτι που δεν δουλεύει να λειτουργήσει. Ο Θεός έχει τον χάρτη, και Αυτός γνωρίζει τον δρόμο.

Ας μην κρίνουμε τίποτα από ό,τι συμβαίνει.

Ας αφήσομε τον Θεό να αναλάβει.

Έχετε προσέξει ότι ο Θεός αφήνει «ταμπέλλες» στον δρόμο για μας;

Πολλές φορές έχω νιώσει ότι με ωθεί προς τα εμπρός. Με οδηγεί σε νέα μέρη που χρειάζεται να πάω. Όταν ακολουθώ λάθος μονοπάτι και χάνω τον δρόμο, κάτι θα συμβεί – κυριολεκτικά μερικές φορές χρειάζεται να με τραβήξει –για να με επαναφέρει!! Τον ευγνωμονώ!!

Πόσες «ωθήσεις» και «παρακινήσεις» χρειάστηκα για να φτιάξω αυτό το μπλογκ!! Με είχε πάρει από το χεράκι και με οδηγούσε. Μου έστειλε ανθρώπους να μου το πουν και να το ξαναπούν. Με καθοδήγησε στο τι να γράφω και πως..!!

Πόσο χαίρομαι που έχω έναν Οδηγό που γνωρίζει τον δρόμο και με οδηγεί!

Αυτό σημαίνει ότι μένω σε μια κατάσταση αποδοχής και θαυμασμού, ό,τι και να συμβαίνει.

Όταν κάνεις ένα μακρινό ταξίδι στη φύση με το αυτοκίνητο, ξέρεις ότι είσαι ένας επιβάτης που παρατηρεί το τοπίο. Παρακολουθείς το τοπίο από το αυτοκίνητο σαν ταινία του κινηματογράφου.

Μερικές φορές στο δρόμο μπορεί να δεις ένα τρομερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα ή ένα νεκρό σκυλί γεμάτο αίματα, αλλά δεν σταματάς να το αναλύσεις. Συνεχίζεις το ταξίδι σου. Η σκέψη του μπορεί να μείνει για λίγο στο μυαλό σου αλλά έπειτα λες στον εαυτό σου «συμβαίνουν αυτά». Δεν προσπαθείς να το διορθώσεις. Δεν γυρίζεις πίσω να φτιάξεις τα πράγματα. Συνεχίζεις να ταξιδεύεις προς τον προορισμό σου.

Βέβαια, μπορεί να είσαι από εκείνους που σταματούν να βοηθήσουν, - και δεν λέω να μην το κάνεις-, αλλά έπειτα συνεχίζεις το ταξίδι σου. Δεν κατασκηνώνεις εκεί…αναρωτώμενος τα γιατί και τα πως..

Το ίδιο πρέπει να κάνεις και με τα γεγονότα της ζωής σου.

Συνέχισε να περπατάς.

Σαν τον Johnnie Walker. Συμβαίνουν αυτά. Μην προσπαθείς να τα φτιάξεις. Απλά συνέχισε να κατευθύνεσαι προς τον προορισμό σου. Μην παγιδεύεσαι.

Πρόσω ολοταχώς!

Σήμερα δεν θα κρίνω τίποτα από ό,τι συμβαίνει.

Αφήνω το παρελθόν να φύγει.

«Πατέρα, σήμερα αφήνω την δημιουργία ελεύθερη να είναι ο εαυτός της. Τιμώ όλα της τα μέρη, στα οποία συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ. Είμαστε ένα γιατί κάθε μέρος περιέχει την δική Σου μνήμη και η αλήθεια πρέπει να λάμψει σε όλους μας σαν ένα.»

Πηγές: http://gorgeousforgod.com

http://www.courseinmiracles.com/index.html

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Η έννοια του χρόνου στο χώρο


Τι είναι χρόνος; Υπάρχει χρόνος; Είναι απόλυτος ή σχετικός; Όλοι γνωρίζουμε το ανέκδοτο που έλεγε ο Αινσταϊν στους μαθητές σχετικά με την σχετικότητα που αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο: «Όταν περνάτε μία ώρα με τον/η φίλο/η σας, σας φαίνεται τόσο σύντομο όσο ένα λεπτό, ενώ μία ώρα διδασκαλίας στην τάξη μαζί μου σας φαίνεται αιώνας».

Ύστερα από μία μικρή βιβλιογραφική έρευνα στο διαδίκτυο κατά κύριο λόγω, σχετικά την έννοια του χρόνου όπως την δέχεται μέχρι σήμερα η επιστήμη, προέκυψαν τα παρακάτω:

Ο Νεύτωνας περίγραψε την έννοια το χρόνου ως έξης: "Απόλυτα, η αλήθεια και ο χρόνος των μαθηματικών, κυλάνε μαζί, ανεξάρτητα από κάθε εξωτερική πηγή και λέγονται διάρκεια. Ο χρόνος όπως έχουμε συνηθίσει να το χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή, είναι μία λογική κι εξωτερική μέτρηση της διάρκειας. Η μέτρηση αυτή γίνεται με της κίνησης, αυτής τη διάρκεια μετράμε. Βέβαια αυτό που ονομάζουμε διάρκεια μιας μέρας, ενός μήνα ή ενός χρόνου δεν είναι ένας αντικειμενικός τρόπος μέτρησης του χρόνου, όμως αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχει μία εξίσωση που να μπορεί κανείς με τη βοήθειά της να μετρήσει με ακρίβεια το χρόνο. Όλες οι κινήσεις μπορούν να επιταχυνθούν ή να επιβραδυνθούν, αλλά η ροή του απόλυτου χρόνου δεν υπόκειται σε καμία αλλαγή".

Σύμφωνα με τα παραπάνω ένα γεγονός που συνέβη σε κάποιο χώρο, κάποια δεδομένη στιγμή έχει συμβεί στον ίδιο χρόνο και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος. Συνεπώς οι μεταβολές, τα γεγονότα διαδίδονται με άπειρη ταχύτητα σε οποιοδήποτε σημείο του χώρου. Στο σύμπαν του Galileo είχαν προταθεί διάφορα μέσα, μέσω των οποίων θα ταξίδευε το φως. Αυτό που είχε επικρατήσει, όπως αναφέρεται και σ' άλλο κεφάλαιο , ήταν ο αιθέρας, ένα υλικό, περίεργο, που δεν έμοιαζε ούτε με υγρό ούτε με αέριο, αλλά ήταν απλώς κάτι άλλο. Βέβαια σήμερα όλα αυτά έχουν καταρριφθεί. Το φως δε χρειάζεται κανένα μέσο για να διαδοθεί.

Βέβαια σήμερα με την Ειδική Θεωρία Σχετικότητας και την Γενική Θεωρία Σχετικότητας, ο χρόνος και ο τρισδιάστατος χώρος θεωρούνται ως μία τετραδιάστατη πολλαπλότητα (manifold), που λέγεται χωρόχρονος. Η έννοια του χωροχρόνου πρωτοεμφανίστηκε το 1908 σε μια μαθηματική πραγματεία του Μινκόφσκι για τη γεωμετρία του χώρου και του χρόνου όπως αυτή είχε οριστεί στην ειδική θεωρία της σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Ένα σημείο στον χωρόχρονο ονομάζεται γεγονός. Το κάθε γεγονός καθορίζεται από τέσσερις συντεταγμένες, (ct, x, y, z), η φυσική σημασία των οποίων εξαρτάται από το ποιο σύστημα συντεταγμένων χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τον χωρόχρονο. Παραδείγματα τέτοιων γεγονότων είναι η έκρηξη ενός αστέρα ή το χτύπημα ενός τύμπανου.

Ο χωρόχρονος είναι ανεξάρτητος του παρατηρητή. Παρ’ όλα αυτά, για την περιγραφή των φυσικών φαινομένων ο κάθε παρατηρητής επιλέγει ένα κατάλληλο σύστημα συντεταγμένων. Τα γεγονότα καθορίζονται από τέσσερις πραγματικούς αριθμούς σε κάθε σύστημα συντεταγμένων.

Είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο χρόνος δεν είναι ο ίδιος ανάλογα με το σύστημα αναφοράς στο οποίο γίνεται η μέτρηση του. Αυτό ωστόσο έχει σε μεγάλο βαθμό αποδειχθεί πειραματικά, ειδικότερα στους επιταχυντές σωματιδίων του CERN.
Ο χρόνος εξαρτάται από το σύστημα αναφοράς στο οποίο γίνεται η μέτρηση του κι επομένως δεν είναι απόλυτος. Το ίδιο ισχύει για τον χώρο. Το μήκος ενός αντικειμένου μπορεί να είναι διαφορετικό ανάλογα με το σύστημα αναφοράς της μέτρησης.

Μόνο ο χωροχρόνος ως ενοποιημένη έννοια, που είναι μαθηματικά χώρος του Μινκόφσκι, είναι απόλυτος, ενώ οι συνιστώσες του, ο χώρος και ο χρόνος, αποτελούν πλευρές του που εξαρτώνται από τον παρατηρητή (το σύστημα αναφοράς).
Η σχέση μεταξύ της μέτρησης χώρου και χρόνου που δίνεται από την παγκόσμια σταθερά c (την ταχύτητα του φωτός στο κενό), επιτρέπει την περιγραφή μιας απόστασης d με μέτρο το χρόνο: d = ct, t όντας ο χρόνος που χρειάζεται το φως για να διασχίσει την απόσταση d. Ο Ήλιος απέχει 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα, δηλαδή 8 λεπτά φωτός από τη Γη. Με τον όρο λεπτά φωτός, γίνεται λόγος για μια μέτρηση του χρόνου που πολλαπλασιάζεται με το c, κι έτσι εξάγεται μια μέτρηση απόστασης, στην περίπτωση αυτή, σε χιλιόμετρα. Μ' άλλα λόγια, χάρη στο c μονάδες χρόνου μετατρέπονται σε μονάδες απόστασης. Χιλιόμετρα και λεπτά φωτός είναι επομένως δυο μονάδες μέτρησης της απόστασης.

Αυτό που ενοποιεί χώρο και χρόνο στην ίδια εξίσωση είναι ότι η μέτρηση του χρόνου μπορεί να μετασχηματιστεί σε μέτρηση απόστασης (πολλαπλασιάζοντας το t, που εκφράζεται σε μονάδες χρόνου, με το c), και το t μπορεί έτσι να ταυτιστεί με τις τρεις άλλες συντεταγμένες απόστασης σε μια εξίσωση όπου όλες οι μετρήσεις γίνονται με μονάδες απόστασης. Από αυτήν την άποψη θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο χρόνος είναι χώρος!

Για να καταλάβουμε όμως καλύτερα την έννοια του χωροχρόνου παρουσιάζεται η παρακάτω ανάλυση:
Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, που θα μας αποπροσανατολίσουν ας δούμε τα βασικά χαρακτηριστικά του διαγράμματος του χωρόχρονου του Minkowski. Οι δύο ευθείες που περνάνε απ' την αρχή των αξόνων είναι οι διχοτόμοι των αντίστοιχων γωνιών και παίζουν σημαντικό ρόλο, αλλά δεν είναι καθόλου του παρόντος το να εξετάσουμε πως προήλθαν. Αν υποθέσουμε ότι στην αρχή των αξόνων συμβαίνει ένα γεγονός, τότε καθετί πάνω απ' τον άξονα χ (κάθετο άξονα) ανήκει στο μέλλον του γεγονότος. Λογικό, αφού t>0. Όμως κάτι, ένα γεγονός, είναι δυνατό να συμβεί όχι μόνο στην αρχή των αξόνων, αλλά και σε κάποιο άλλο σημείο του χώρου και του χρόνο (εξάλλου, αυτό ακριβώς προσπαθούμε τόση ώρα να δούμε πως γίνεται). Όταν, λοιπόν, συμβεί κάτι μέσα στην πράσινη περιοχή, τότε λέμε ότι αυτό το γεγονός είναι χρονοειδές. Αν ένα γεγονός συμβεί στην μπλε περιοχή λέγεται χωροειδές κι αν συμβεί πάνω σε οποιαδήποτε απ' τις δύο κίτρινες ευθείες, λέγεται φωτοειδές. Τα περίεργα αυτά ονόματα μάλλον δεν είναι και πολύ εποπτικά στο να κατανοήσουμε τι ήθελε ο Minkowski να πει, όμως χρειάζονται, όπως θα φανεί πιο κάτω.


Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έχουμε καθόλου μιλήσει για διάρκεια στο παρόν. Μάλλον είναι αυτονόητο, αν και στην καθημερινή μας ζωή δίνουμε διάρκεια στο παρόν. Στην πραγματικότητα όμως το παρόν είναι κάθε στιγμή, που μιλάμε ή σκεφτόμαστε αυτό, παρελθόν.

Τέλος, το διπλανό σχήμα έρχεται για να ξεκαθαρίσει αυτό που λέμε ότι για ένα αδρανειακό σύστημα κάποιο γεγονός να ανήκει στο μέλλον, του τώρα, του παρόντος, αλλά για κάποιο άλλο αδρανειακό σύστημα, το ίδιο γεγονός μπορεί ν' ανήκει στο παρελθόν. Στο αδρανειακό σύστημα με άξονες (χ,ct) το γεγονός Α ανήκει στο μέλλον, ενώ για το σύστημα (χ',ct'), το οποίο φυσικά δεν είναι απαραίτητο να έχει τους άξονες κάθετους μεταξύ τους, ανήκει στο παρελθόν. Για παράδειγμα η εμφάνιση ενός άστρου στον ουρανό μας αύριο για εμάς αποτελεί γεγονός του μέλλοντος ενώ για το ίδιο το άστρο είναι γεγονός του παρελθόντος του αφού η εικόνα λόγω της ταχύτητας του φωτός χρειάστηκε αρκετά έτη φωτός για να φθάσει σε εμάς .

Το θέμα είναι ότι οι δύο ευθείες, πάνω στις οποίες «πατάνε» τα φωτοειδή γεγονότα, ορίζουν δύο κώνους τους κώνους φωτός, όπως λέγονται. Είναι ο κώνος του μέλλοντος κι ο κώνος του παρελθόντος, όπως φαίνονται και στο παρακάτω σχήμα.

Πηγές:
http:// www. el.wikipedia.org/wiki/Χωρόχρονος
http:// www.light.physics.auth.gr/history/str/timespace.htm
http:// el.science.wikia.com/wiki/Χωρόχρονος

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Μάθημα Ζωής

Με τον όρο "ζωή", αναφερόμαστε συνήθως στο σύντομο εκείνο διάστημα μεταξύ γέννησης και θανάτου ενός οργανισμού.

Όλοι περαστικοί είμαστε από αυτό τον τόπο, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε...

Κάθε στιγμή της ζωής μας λοιπόν είναι σημαντική... γι’ αυτό ας μάθουμε να μην την πετάμε στα σκουπίδια της ζωής...

Μια εικόνα χίλιες λέξεις λένε. Και αν είναι παραπάνω από μία;

Το παρακάτω άρθρο μου το έστειλε ο νέος μας φίλος Φώτης Ρούμπος και πραγματικά συγκλονίστηκα διαβάζοντας το. Είναι ένα αληθινό μάθημα ζωής …



Το κορίτσι στη φωτογραφία είναι η Katie Kirkpatrick, είναι 21 ετών. Δίπλα της βρίσκεται ο αρραβωνιαστικός της ο Νικ, 23 ετών. Η φωτογραφία πάρθηκε λίγο πριν τη γαμήλια τελετή τους που έγινε στις 11 Ιανουαρίου 2005 στις Η.Π.Α.

Η Katie είχε καρκίνο στα τελευταία στάδια και περνούσε πολλές ώρες τη μέρα παίρνοντας φαρμακευτική αγωγή.

Στη φωτογραφία ο Νικ την περιμένει να τελειώσει μια από τις πολλές χημειοθεραπείες που έκανε.



Σε πείσμα όλου του πόνου που ένιωθε, του καταπονημένου οργανισμού της και τως παρενεργειών της μορφίνης η Katie ετοιμάστηκε για το γάμο της και πρόσεξε την κάθε λεπτομέρεια.


Το νυφικό της χρειάστηκε πολλές φορές να το τροποποιήσουν λόγω του βάρους που έχανε συνέχεια.




Ένα ασυνήθιστο αξεσουάρ στο πάρτι ήταν η φιάλη οξυγόνου τηνοποία χρησιμοποιούσε η Katie και κατά τη διάρκεια της τελετής και γάμου.

Το άλλο ζευγάρι στη φωτογραφία είναι οι γονείς του Νικ, ιδιαίτερα συγκινημένοι που έβλεπαν το γιο τους να παντρεύεται τον έρωτά του από το σχολείο.





Η Katie, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι με τη φιάλη οξυγόνου, ακούγοντας ένα τραγούδι από τον άντρα της και τους φίλους του.






Στη δεξίωση η Katie ξεκουραζόταν συνέχεια. Ο πόνος δεν την άφησε να σταθεί αρκετές φορές και αναγκαζόταν να κάθεται.




Η Katie πέθανε πέντε μέρες μετά τη μέρα του γάμου της. Παρακολουθώντας μια γυναίκα, τόσο άρρωστη και αδύνατη να παντρεύεται και να έχει ένα τόσο ωραίο χαμόγελο στο πρόσωπό της μάς κάνει να σκεφτούμε: η ευτυχία είναι εφικτή, χωρίς να έχει σημασία πόσος χρόνος θα χρειαστεί γι' αυτή.


Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε τις ζωές μας πολύπλοκες.


Η ζωή είναι σύντομη,
σπάσε τους κανόνες,
συγχώρα γρήγορα,
φίλησε με πάθος,
αγάπα αληθινά,
γέλα ασταμάτητα
και ποτέ μη σταματάς να χαμογελάς
όσο παράξενη και να είναι η ζωή.
Η ζωή δεν είναι πάντα το πάρτι που περιμένουμε να είναι,
αλλά όσο καιρό είμαστε εκεί, πρέπει να χαμογελούμε και να
είμαστε ευχαριστημένοι.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Άφησε τα Θαύματα ν’ αντικαταστήσουν όλες τις πικρίες…





Δεν ξέρω εσείς, αλλά εμένα πάντα μ’ εκνευρίζουν οι άνθρωποι που προσπαθούν να εισβάλλουν στον προσωπικό μου χώρο! Ιδίως όταν είναι άνθρωποι που αγαπώ, ή της οικογένειάς μου.

Συνήθως απ’ αυτούς δεν γίνεται κάτι τέτοιο;

Όταν λέω προσωπικό χώρο, δεν εννοώ το δωμάτιό μου. Εννοώ όταν επεμβαίνουν στη ζωή μου και θέλουν να μου επιβάλλουν την δική τους θέληση. Αυτό μπορεί να εκδηλωθεί με την μορφή προστασίας, ή ζήλειας.

Προσπαθώ να μην αφήνω κάτι τέτοιο να επηρεάζει την προσωπική μου γαλήνη και τα αποτελέσματα των προσπαθειών μου, με το χρόνο και την πνευματική αναζήτηση, έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Αλλά υπάρχει μέσα μου μια φωνίτσα που διαρκώς διαμαρτύρεται. Γιατί να θέλουν να το κάνουν αυτό σε μένα, δεν μου έχουν εμπιστοσύνη; Δεν εκτιμούν την ακεραιότητά μου, την ειλικρίνειά μου; Και αρχίζει ένας σιωπηλός διάλογος που ποτέ δεν καταλήγει πουθενά.

Γιατί να είναι έτσι οι άνθρωποι; Γιατί συνεχώς να παραπονούνται και να γκρινιάζουν; Γιατί ασχολούνται μαζί μου; Εγώ τους πειράζω;

Αφού είμαι τόσο καλός άνθρωπος!

Κι εγώ τώρα τι κάνω;

Μήπως γκρινιάζω; Μήπως κάνω συλλογή από πικρίες;

Ωχ! Άντε πάλι!

Γιατί να με νοιάζει για τους άλλους;

Το Μάθημα 78 στα Μαθήματα Θαυμάτων λέει: «Αφήστε τα θαύματα ν’ αντικαταστήσουν τις πικρίες».

Αυτό το μάθημα μου υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από μένα, και εγώ μόνο είμαι αυτή που χρειάζεται βοήθεια και διόρθωση. Κανένας άλλος. Μόνο εγώ.

«Σήμερα ας προσπαθήσουμε να πάμε πέρα από τις πικρίες. Πρώτα ας ξεκινήσουμε συνειδητοποιώντας ότι κάθε επιλογή είναι ανάμεσα σε ένα θαύμα ή σε μια πικρία».

Αν είμαι στενοχωρημένη, κουρασμένη ή μπερδεμένη, εγώ το προκαλώ στον εαυτό μου. Εγώ είμαι αυτή που κρατώ τον εαυτό μου στην κόλαση, νομίζοντας ότι οι άλλοι άνθρωποι μου κάνουν πράγματα. Κανένας δεν μου κάνει τίποτα. Εγώ το κάνω στον εαυτό μου. Το Φως είναι γύρω μου, αλλά εγώ επιλέγω να μην το βλέπω.

«Σήμερα θα επιχειρήσουμε να δούμε τον Υιό του Θεού. Δεν θα αφήσουμε τον εαυτό μας να είναι τυφλός προς αυτόν∙ δεν θα δούμε σ’ αυτόν τις πικρίες και τα παράπονά μας. Έτσι αντιστρέφεται ο τρόπος που βλέπει ο κόσμος, καθώς κοιτάζουμε προς την αλήθεια, μακριά από το φόβο. Θα επιλέξουμε έναν άνθρωπο που έχουμε χρησιμοποιήσει σαν στόχο για τις πικρίες και τα παράπονά μας, θα παραμερίσουμε τις πικρίες και τα παράπονα και θα τον κοιτάξουμε. Ίσως να είναι κάποιος που φοβάσαι ή και μισείς∙ ή μπορεί και κάποιος που νομίζεις ότι αγαπάς και σε έχει θυμώσει∙ κάποιος, ίσως, που θεωρείς φίλο, αλλά μερικές φορές τον βλέπεις δύστροπο ή δύσκολο να τον ευχαριστήσεις, απαιτητικό, εκνευριστικό ή αναληθή ως προς το ιδανικό που θα έπρεπε να υιοθετήσει για τον εαυτό του, σύμφωνα με τον ρόλο που εσύ του έχεις αναθέσει»

«Ξέρεις ποιον να διαλέξεις, το όνομά του ήδη πέρασε από το μυαλό σου. Θα είναι αυτός από τον οποίον θα ζητήσουμε να σου αποκαλυφθεί ο Υιός του Θεού. Βλέποντάς τον πέρα από τα παράπονα και τις πικρίες που του καταλογίζεις, θα μάθεις ότι αυτό που βρίσκεται κρυμμένο όταν δεν τον έβλεπες πραγματικά είναι εκεί, όπως σε όλους, και μπορείς να το δεις.»

Εντάξει! Εύκολο! Εγώ τον βρήκα κιόλας! Εσείς;

Τώρα ας τον κρατήσω στο μυαλό μου και ας του κάνω μια «ανασκόπηση».

«Ξαναδές τα σφάλματά του, τις δυσκολίες που είχες μαζί του, τον πόνο που σου προκάλεσε, την αμέλειά του, καθώς και όλα τα μικρά και μεγάλα δεινά που σου προξένησε. Δες το σώμα του με τα ελαττώματα και τις χάρες, και σκέψου τα λάθη του, ακόμα και τις ‘αμαρτίες’ του»

Το έκανα! Εσείς;

Τώρα ας προσπαθήσω να τον δω διαφορετικά.

«Ας ζητήσουμε από το Αυτόν ο Οποίος γνωρίζει αυτόν τον Υιό του Θεού στην πραγματικότητα Του και την αλήθεια Του, να μπορέσουμε να τον κοιτάξουμε με διαφορετικό τρόπο, και να δούμε τον σωτήρα μας να λάμπει με το φως της αληθινής συγχώρεσης. Το ζητούμε από Αυτόν στο όνομα του Πατέρα και του Υιού, του ιερού όπως Αυτός.

Ας δω τον σωτήρα μου σ’ αυτόν που Εσύ όρισες να με οδηγήσει στο θείο Φως μέσα στο οποίο στέκεται, ώστε να ενωθώ μαζί του.»

Τώρα όσο σκέφτομαι αυτόν που με πίκρανε, αφήνω το νου μου να δει το φως πέρα από τις πικρίες μου.

Η δουλειά μου δεν είναι να τον διορθώσω. Η δουλειά μου είναι να τον αποδεχτώ και ν’ αναγνωρίσω την αλήθεια. Είναι ο σωτήρας μου, παρά τα φαινόμενα.

Η δουλειά μου είναι:

«Ησύχασε, και κοίταξε τον λαμπερό σωτήρα σου. Καμία σκοτεινή πικρία δεν επισκιάζει το φως του τώρα».

Δεν καταλαβαίνω την συμπεριφορά του, αλλά δεν πειράζει. Δεν είναι απαραίτητο!

Το μόνο που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσω ότι ο σωτήρας μου βρίσκεται εκεί, μέσα σ’ αυτόν που με έχει απογοητεύσει.

Συνεχίζω να επιθυμώ να υπήρχε κάτι να κάνω για να τον βοηθήσω να ξεπεράσει την σύγχυσή του.

Ίσως αν κάνω αυτό το μάθημα σωστά, αυτό να είναι το «κάτι» που μπορώ να κάνω. Να βλέπω πέρα από την μορφή και στη θέση της πικρίας έρχεται το θαύμα!

Η σύγχυσή μου για τη σύγχυση κάποιου άλλου είναι η σύγχυση του κόσμου.

Θα αφήσω τα θαύματα ν’ αντικαταστήσουν τις πικρίες…..

O Αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή «Ο Ταύρος της Κρήτης»

Ο μύθος λέει για ένα πανέμορφο και δυνατό ταύρο που χάρισε ο θεός Ποσειδώνας στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, με σκοπό να τον θυσιάσει για χάρη του. Όμως ο Μίνωας θαύμαζε τον ταύρο και δεν μπορούσε να τον θυσιάσει. Τον άφησε, λοιπόν, ελεύθερο στο νησί. Ο Ηρακλής διατάχθηκε να συλλάβει τον ταύρο και να τον φέρει στη στεριά. Αφού τον κυνήγησε σε όλο το νησί, κατόρθωσε να τον καβαλικέψει και διέσχισε μαζί του τα νερά της θάλασσας, φέρνοντας το ζώο στην στεριά. Πήγε τον Ταύρο στον Ευρυσθέα και κατόπιν τον άφησε ελεύθερο.

Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα αυτού του άθλου; Όταν ο αναζητητής της γνώσης τιθασεύσει τις παρορμητικές του σκέψεις, έρχεται η σειρά της επιθυμίας και της πλάνης. Ο μύθος αναφέρεται στη κοσμική ευαισθησία και τη δύναμη της επιθυμίας που μας κυβερνά. Ο Μίνωας αγάπησε τον ταύρο και δεν άκουσε την εντολή του θεού που του προσέφερε το δώρο για να το κάνει θυσία. Το κράτησε. Γοητεύτηκε και η γοητεία έφερε την καταστροφή.


Ο Ηρακλής καλείται να απαλλαγεί από την πλάνη της επιθυμίας, σε συναισθηματικό αλλά και σε φυσικό επίπεδο. Πρέπει να υποτάξουμε τα πράγματα που προκαλούν έντονες επιθυμίες και συναισθήματα θαυμασμού στη δύναμη και τον έλεγχο του Νου. Οι επιθυμίες μας δεν πρέπει να καταπιεστούν, αλλά να ελεγχθούν και να χρησιμοποιηθούν σωστά. Δεν πρόκειται για απαγόρευση ή για αποκοπή του ωραίου. Δεν πρόκειται για επιβολή θανατικής καταδίκης σε οτιδήποτε ποθητό όπως γινόταν στον Μεσαίωνα. Δεν πρόκειται για την γνωστή από τα θρησκευτικά δόγματα επιβαλλόμενη αποχή από το ωραίο, ούτε για τον αφορισμό ή την επιβολή μέσων αποκρύψεων του ωραίου, αλλά για την ανάγκη ελέγχου των επιθυμιών μας κάτω από τη δύναμη του Νου. Δεν πρέπει να εξουσιαζόμαστε από παρορμητικές επιθυμίες και από άλλα παρόμοια συναισθήματα, όπως είναι οι επιθυμίες αποκτήσεως. Αλλά να εξαρτάται κάθε επιθυμία από τον έλεγχο του Νου. Θα πρέπει δηλαδή σαν «υιοί του θεού» που είμαστε να μην παρασυρόμαστε από την «φτήνεια» των κατώτερων συναισθημάτων πόθου, που μας παρακινούν σε επιθυμίες όμορφων πραγμάτων και μάλιστα εις βάρους του ιδιοκτησιακού καθεστώτος άλλων. Βλέπουμε τον Ηρακλή να διασχίζει τη θάλασσα των συναισθημάτων και της γοητείας και να φέρνει τον ταύρο σε στέρεο έδαφος.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Άμμος και αφρός


Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι από τους φίλους αναζητητές θα έχουν διαβάσει το "ευαγγέλιο" του Χαλίλ Γκιμπράν "Ο προφήτης", το βιβλίο που καθιέρωσε παγκόσμια τον ποιητή του Λιβάνου ως έναν από τους κορυφαίους ιερείς της λογοτεχνίας του 20ου αι. Δεν ξέρω όμως πόσοι γνωρίζουν ένα άλλο βιβλίο του Γκιμπράν, λιγότερο γνωστό αλλά όχι λιγότερο σημαντικό από τον "Προφήτη". Το βιβλίο λέγεται "Άμμος και αφρός" και περιέχει ένα απάνθισμα από αφορισμούς που αποκαλύπτουν τη σεμνότητα, την ανθρωπιά και το βάθος του εσωτερικού ταξιδιού που βίωσε σε όλη του τη ζωή ο ποιητής των κέδρων.

Θα παραθέσω μερικά επιλεγμένα αποσπάσματα που το καθένα τους μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης, σχολιασμού και ατέρμονων αναλύσεων, μια επιλογή όμως δύσκολη, που γίνεται με πλήρη επίγνωση πως αδικούνται όλα τα υπόλοιπα κομμάτια. ( Ίσως πάλι αύτό να αποτελέσει αφορμή για να διαβάσουν κάποιοι όλο το βιβλίο! )

Καλό σεργιάνι λοιπόν στον γοητευτικό κόσμο μιας από τις πιο ευαίσθητες ψυχές που ενσαρκώθηκαν ποτέ πάνω στον υπέροχο πλανήτη μας!
  • Μόλις χθες τον εαυτό μου τον σκεφτόμουν σαν μικρό κομμάτι που πάλλεται μέσα στη σφαίρα της ζωής. Γνωρίζω τώρα πως είμ' η σφαίρα και όλη η ζωή σε ρυθμικά κομμάτια κινείται μέσα μου.
  • Μονάχα μια φορά έμεινα βουβός. Ήταν όταν με ρώτησε κάποιος, "Ποιος είσαι;"
  • Η ανθρωπότητα είναι ένας ποταμός φωτός που κυλάει από την προηγούμενη αιωνιότητα στην αιωνιότητα.

  • Την αυγή να τη φτάσεις δε μπορείς παρά μονάχα απ' της νύχτας το μονοπάτι.

  • Εφτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου. Την πρώτη φορά σαν την είδα να 'ναι ήρεμη αντί ν' αποζητά τα ύψη. Τη δεύτερη σαν την είδα να κουτσαίνει μπρος σε ανάπηρο. Την τρίτη φορά σαν είχε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και τον εύκολο το δρόμο και διάλεξε τον εύκολο. Την τέταρτη φορά όταν έκαμε λάθος και παρηγορήθηκε επειδή λάθος κάνουν και οι άλλοι. Την πέμπτη φορά σαν έδειξε υπομονή στην αδυναμία και την υπομονή την απέδωσε σα δύναμη. Την έκτη φορά σαν περιφρόνησε την ασχήμια ενός προσώπου και δε γνώριζε πως ήταν ένα από τα δικά της προσωπεία. Και την έβδομη φορά σαν τραγούδησε τραγούδι υμνητικό και το θεώρησε αρετή.

  • Σφουγγάρι είν' ο νους μας, ποτάμι η καρδιά μας. Δεν είναι παράξενο ότι οι περισσότεροι διαλέγουν μάλλον να ρουφάνε παρά να κυλάνε;

  • Η μοναξιά μου γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι εξύμνησαν τα φλύαρα λάθη μου και μέμφθηκαν τις σιωπηλές αρετές μου.

  • Ας παίξουμε τώρα κρυφτούλι. Αν κρυφτείς μες στην καρδιά μου, δε θα 'ναι δύσκολο να σε βρω. Μα αν κρυφτείς μες στο καβούκι σου, μάταιο είναι να σ' αναζητήσει κανείς.

  • Πολλά δόγματα μοιάζουν με παραθύρι. Μέσ' απ' αυτά βλέπουμε την αλήθεια, μα απ' την αλήθεια μας χωρίζουνε.

  • Τραγουδιστής σπουδαίος είν' εκείνος που τη σιγή μας τραγουδά.

  • Σαν αγγίζει το χέρι ενός άνδρα το χέρι μιας γυναίκας, αγγίζουν κι οι δυο την καρδιά της αιωνιότητας.

  • Η αγάπη που δεν ανανεώνεται καθημερινά, άλλοτε καταντά συνήθεια κι άλλοτε σκλαβιά.

  • Αγάπη είναι το πέπλο ανάμεσα σε δυο εραστές.

  • Είσαι αληθινά φιλάνθρωπος όταν προσφέρεις κι ενώ προσφέρεις, στρέφεις το πρόσωπό σου για να μην αντικρύσεις τη ντροπαλοσύνη αυτού που δέχεται την προσφορά.

  • Όσοι σου προσφέρουν φίδι ενώ ζητάς ψάρι, ίσως δεν έχουν να σου δώσουν παρά φίδια. Είναι λοιπόν γενναιοδωρία εκ μέρους τους.

  • Εκείνος που το δάχτυλό του μπορεί να βάλει πάνω στο σημείο που χωρίζει το καλό απ' το κακό, μπορεί ν' αγγίξει την άκρη του μανδύα του Θεού.

  • Μόνο όσοι είναι πιο κάτω από μένα μπορούν να με ζηλέψουν ή να με μισήσουν. Ποτέ δε με ζήλεψαν μήτε με μίσησαν. Δεν είμαι πάνω από κανέναν. Μόνο όσοι είναι πιο πάνω από μένα μπορούν να με παινέψουν ή να με μειώσουν. Κανένας δε με παίνεψε μήτε με μείωσε. Δεν είμαι κάτω από κανέναν.

  • Αν όλοι εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας ο ένας στον άλλον, θα γελάει ο ένας με τον άλλο για έλλειψη πρωτοτυπίας. Αν αποκαλύψουμε τις αρετές μας, πάλι ο ένας με τον άλλο θα γελάει για τον ίδιο λόγο.

  • Το μίσος είναι κάτι νεκρό. Ποιος από σας θα ήθελε να είναι τάφος;

  • Ήρθε κάποιος κάποτε στο τραπέζι μου, έφαγε το ψωμί μου, ήπιε το κρασί μου κι έφυγε γελώντας μαζί μου. Κατόπιν ήρθε πάλι για ψωμί και κρασί και τον έδιωξα. Τότε γέλασαν μαζί μου οι άγγελοι.

  • Με θεωρούν τρελό γιατί τις μέρες μου δεν τις πουλάω για χρυσάφι. Τους θεωρώ τρελούς γιατί πιστεύουν πως οι μέρες μου έχουν τιμή.

  • Αν για τα μέτρα και τα σταθμά δεν είχαμε άποψη, με σεβασμό θα στέκαμε μπρος στην πυγολαμπίδα όπως μπροστά στον ήλιο.

  • Ίσως μια κηδεία των ανθρώπων γαμήλια γιορτή να 'ναι για τους αγγέλους.

  • Την αγάπη σου προς τον πλησίον σαν χαίρεσαι, πάυει να 'ναι αρετή.

  • Η αγάπη που δεν ανθίζει διαρκώς, πεθαίνει διαρκώς.

  • Η αγάπη της μητέρας του Ιούδα για τον γιο της ήταν μικρότερη απ' την αγάπη της Μαρίας για τον Ιησού;

  • Eίναι δυστυχία πράγματι άδειο χέρι ν' απλώσω στους ανθρώπους και τίποτα να μην πάρω. Μα είναι απελπισία γεμάτο χέρι ν' απλώσω και να μη βρω κανέναν για να πάρει.

  • Φίλε μου, εσύ κι εγώ ξένοι θα μείνουμε για τη ζωή, ο ένας για τον άλλο ξένοι κι ο καθένας ξένος για τον εαυτό του, μέχρι να 'ρθει μέρα που θε να μιλήσεις κι εγώ θε να σ' ακούσω, θεωρώντας τη φωνή σου φωνή δική μου και σαν σταθώ μπροστά σου και σκεφτώ πως στέκω σε καθρέφτη μπρος.

( Πηγή: Χαλίλ Γκιμπράν, "Άμμος και αφρός", εκδ. Ιάμβλιχος, Αθήνα 1997 )

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...