Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Αν δεν υπάρχει εαυτός, δεν υπάρχει κάποιος που να υποφέρει


“Τι απαίσια μέρα” είπε ένας φίλος στην παρέα, “κάνει κρύο και βρέχει”.

“Εμένα μου αρέσει η βροχή αλλά δεν αντέχω το κρύο” απάντησε η κοπέλα της παρέας.

“Για μένα η μέρα είναι μια χαρά, από τη στιγμή που δε φυσάει”, είπα εγώ.

Το Εγώ δεν μπορεί να κάνει διάκριση ανάμεσα σε μια κατάσταση και την ερμηνεία της και στην αντίδραση προς αυτή την κατάσταση. Το κρύο, ο αέρας, η βροχή ή η οποιαδήποτε συνθήκη στην οποία αντιδρούμε δεν είναι απαίσια. Είναι όπως είναι. Αυτό που είναι απαίσιο είναι η αντίδρασή μας, η εσωτερική μας αντίσταση σ’ αυτήν και το συναίσθημα από αυτή την αντίσταση.


«Το καλό ή το κακό δεν υπάρχει, το γεννάς εσύ με το μυαλό σου», σύμφωνα με τα λόγια του Σαίξπηρ,

Αλλά μπορείς απλά να πεις ότι ο Σαίξπηρ ήταν παρανοϊκός, ή ονειροπόλος. Όπως, ένας φίλος που μου είπε με στόμφο, πριν από καιρό, ότι δε του αρέσει ο Όσσο.

«Ποιο είναι εκείνο το κομμάτι σου που ενισχύεται και ικανοποιείται όταν νομίζεις πως είσαι σε θέση να κρίνεις τον Όσσο;» τον ρώτησα. Τι είναι τελικά αυτό που ισχυροποιείται μέσα μας όταν κρίνουμε οποιονδήποτε άνθρωπο, έναν αναγνωρισμένο δάσκαλο ή μια κατάσταση της ζωής μας; Τι είναι αυτό που δυσανασχετεί με την βροχή, το κρύο, τον αέρα; Τι είναι αυτό που ενισχύεται όταν θυμώνεις, όταν διαχωρίζεις τη θέση σου από τους άλλους, δημιουργώντας φαινομενικά μια απόρθητη νοητική θέση ορθότητας σαν φρούριο; Τι είναι αυτό που πολλές φορές φτάνει στην ακραία κατάσταση να αντλεί απόλαυση ακόμη και μέσα από τον πόνο; Τι είναι αυτό που προσπαθεί να παρατείνει την επιβίωσή του επαναλαμβάνοντας συνέχεια την ίδια προβληματική, θλιμμένη ιστορία σε οποιονδήποτε βρίσκει μπροστά του, την ιστορία της ζωής σου;


Όποτε υπάρχει αρνητικότητα, οδύνη, ή διάθεση κριτικής μέσα σου, αν μπορείς να έχεις συνείδηση εκείνη τη στιγμή, ότι υπάρχει κάτι εντός σου που την απολαμβάνει ή που πιστεύει ότι έχει κάποιο χρήσιμο σκοπό, αποκτάς άμεσα επίγνωση του μικρού σου εαυτού, αποκτάς επίγνωση του Εγώ. Τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, η ταυτότητα σου έχει μετακινηθεί από το Εγώ στην Επίγνωση. Αυτό σημαίνει ότι το Εγώ συρρικνώνεται και η επίγνωση μεγαλώνει.



Μην προσπαθείς να αποφύγεις τον πόνο.


Πέρνα από μέσα του συνειδητά !



Ο πόνος μπορεί να κάψει μόνο τα σκουπίδια που έχει δημιουργήσει ο νους μας.

Ο πόνος υπάρχει ακριβώς επειδή τα σκουπίδια του νου εξακολουθούν να βρίσκονται εκεί κι όσο περισσότερος χρόνος χρειαστεί για να καούν τόσο μεγαλύτερη διάρκεια θα πονέσουμε. Τα σκουπίδια είναι η προσκόλληση μας σε ότι δεν είναι αληθινό.


Ο πόνος αργά ή γρήγορα θα μας οδηγήσει στην αφύπνιση. Αν χάσουμε την επίγνωση θα έλθει ένα σημείο που θα γίνει τόσο αβάσταχτος ώστε να χρειαστεί να παραδοθούμε σ’ αυτόν. Αυτή η παράδοση είναι που θα μας λυτρώσει από τον μικρό μας εαυτό. Στο χέρι μας είναι να επιταχύνουμε τη διαδικασία. Συνειδητότητα είναι το κλειδί.


Ο πόνος και η δυστυχία μπορούν να εκριζωθούν αποσυναρμολογώντας τον εαυτό μας, μιας και αν δεν υπάρχει εαυτός, δεν υπάρχει κάποιος που να υποφέρει.




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Το “ΟΧΙ” Εκείνων και το “ΝΑΙ” το δικό μας


Η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα... Και, πραγματικά, μοιάζει με πολύ κακόγουστη φάρσα το ότι η φετινή επέτειος του ιστορικού “OXI” απέναντι στους κατακτητές έρχεται και συμπίπτει με ένα δραματικό “ΝΑΙ” σε μια νέα “Κατοχή” για την έξοδο από την οποία, δυστυχώς, δεν μπορεί να υπάρξουν ούτε σύμμαχοι αλλά ούτε και αντίσταση.

Μια Ελλάδα προδομένη και παραδομένη, ένας λαός ντροπιασμένος – περισσότερο ίσως γιατί αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος τις τεράστιες ευθύνες που φέρει ως σύνολο πολιτών σε μια καθημερινότητα δεκαετιών που οικοδόμησε αυτό το σαθρό νεοελληνικό συνονθύλευμα.


Αυτή είναι η φετινή “τιμή” στο Έπος που έγραψαν εκείνοι το 1940...


Κάπου σκέφτομαι ότι δεν μας άξιζε καλύτερη τύχη! Από το 1945, όταν ο κατακτητής έφυγε ηττημένος, τι έχουμε πράξει αλήθεια στα καθ’ ημάς;


-Κάναμε έναν αιματηρό Εμφύλιο Πόλεμο.


-Κατασπαταλήσαμε την εξωτερική βοήθεια σε μια τερατώδη αστυφιλική ανάπτυξη.


-“Διώξαμε” στην ξενιτειά το πιο δυναμικό κομμάτι του Ελληνισμού, απλώς για να επιβιώσουμε ως χώρα.


-Χάσαμε τις τελευταίες εστίες του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και της Ανατολικής Θράκης.


-Καταλήξαμε σε μια επταετή Χούντα.


-Χάσαμε την μισή Κύπρο μας.


-Κι όταν η κορυφαία εθνικά και πολιτικά κατάκτηση του Έθνους, η είσοδος στην τότε ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκή Ένωση, μας έδινε μια χρυσή ευκαιρία, τι κάναμε; Με τα ξένα λεφτά γεμίσαμε το Δημόσιο από δικά μας παιδιά χωρίς ποτέ να βοηθούμε τους πολίτες, δώσαμε σε κόσμο και κοσμάκη συντάξεις εθνικής αντίστασης και αναπηρικές, κάψαμε τα δάση μας για να κτίσουμε βιλάρες, ζήσαμε αποκλειστικά για το “τώρα” και για το “εγώ”, χωρίς στιγμή να σκεφτούμε το “αύριο” και το “εμείς”.


-Μέσα στον σάπιο μεγαλοϊδεατισμό μας, γιορτάσαμε με τα λεφτά του αέρα που μας έδωσε η κομπίνα του χρηματιστηρίου, πανηγυρίσαμε για μια χαριστική είσοδο στην ΟΝΕ έστω κι αν αυτή υπονόμευε πληθωριστικά από τότε το εισόδημά μας, ζητωκραυγάσαμε για την Παπαρίζου και τον Χαριστέα και, βεβαίως, διοργανώσαμε και Ολυμπιακούς Αγώνες – το κερασάκι στην τούρτα της υπερχρέωσης και της προδιαγεγραμμένης πορείας προς την χρεοκοπία και τον ευτελισμό! Εμείς, μετά από κολοσσούς όπως το Σίδνεϊ, η Ατλάντα, η Βαρκελώνη, η Σεούλ, το Λος Άντζελες, η Μόσχα, το Μόντρεαλ, το Μόναχο, το Μεξικό, το Τόκιο και η Ρώμη...


-Αντί να αγωνιστούμε ανώνυμα και ταπεινά, όπως Εκείνοι στα παγωμένα βουνά της Πίνδου, πήραμε το ένα δάνειο πίσω από το άλλο για να επιδεικνύουμε αλλήλοις το πιο μεγάλο σπίτι, το πιο μεγάλο αυτοκίνητο, το πιο μεγάλο σκάφος...


-Τόσο κούφιοι, τόσο κενοί, τόσο ανίκανοι να διαχειριστούμε το μεγαλείο που κρύβει το πιο γλυκό και συνάμα πιο βαρύ όνομα στον κόσμο. “Ελλάδα”!


Μήπως τελικά δεν μας άξιζε τίποτε καλύτερο από μια νέα “Κατοχή”; Δύσκολο να το απαντήσει κανείς τώρα. Μόνο η Ιστορία έχει τέτοιες απαντήσεις...


Το σίγουρο είναι πως, αν το διακύβευμα του ΄40 ήταν η εδαφική μας ακεραιότητα και ανεξαρτησία – και, βέβαια, η συνδρομή στον κοινό συμμαχικό αγώνα – τώρα πια, είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό και συντριπτικό: η απόδειξη του ότι οι Έλληνες αξίζουν να υπάρχουν και στο μέλλον και όχι μόνο ως μια ιστορική αναφορά στο παρελθόν.





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Η δημοκρατία απευθύνεται στο χαμηλότερο κοινό παρονομαστή


Πολύ συχνά βλέπουμε τον εαυτό μας να συμπλέει, παρά τη θέλησή του, με τη γνώμη της πλειοψηφίας, ακόμη κι αν πρόκειται για μια παράλογη θέση, ώστε να μπορούμε να επιβιώσουμε σ’ αυτόν το επονομαζόμενο δημοκρατικό κόσμο. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε γραφικοί, επιπόλαιοι, ονειροπόλοι, τρελοί.

Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, σε μια χώρα χτυπημένη από την ξηρασία, ένας σεβάσμιος μάντης δήλωσε ότι ύστερα από επτά ημέρες θα ερχόταν επιτέλους η βροχή. Η πρόβλεψή του βγήκε αληθινή και όλοι χαιρόντουσαν πολύ. Στη συνέχεια προέβλεψε μια βροχή από πολύτιμες πέτρες και, για άλλη μια φορά, δικαιώθηκε. Οι άνθρωποι ήταν πολύ ευτυχισμένοι και ευημερούσαν. Η επόμενη πρόβλεψή του ήταν ότι ύστερα από επτά ημέρες θα ερχόταν ακόμη μια βροχή, μια καταραμένη βροχή αυτή τη φορά, και ότι όποιος έπινε από το νερό αυτής της βροχής θα τρελαινόταν. Ο βασιλιάς της χώρας διέταξε να γεμίσουν οι δεξαμενές του με τεράστιες ποσότητες καθαρού νερού, ώστε να μη χρειαστεί να πιει από την καταραμένη βροχή. Αλλά οι υπήκοοί του δε διέθεταν τα μέσα να αποθηκεύσουν νερό. Όταν ήρθε η βροχή, ήπιαν από το νερό και τρελάθηκαν όλοι. Μόνο ο βασιλιάς ήταν στα καλά του, αλλά δεν μπορούσε να διοικήσει τους παλαβούς υπηκόους του και γι’ αυτό, ως τελευταία λύση, ήπιε κι αυτός από το τρελό νερό. Για να μπορέσει να τους κυβερνήσει, έπρεπε να μοιραστεί τις αυταπάτες τους.




Νιώθω πλέον ότι αποξενώνομαι από τον κόσμο στην προσπάθεια μου να αποφύγω αυτό το νερό της τρέλας. Οτιδήποτε κάνουμε ή σκεφτόμαστε, σ’ αυτόν τον κόσμο, βασίζεται σε ένα πολύ περιορισμένο σύστημα κοινής λογικής. Δίνουμε μεγάλη σημασία στη συναίνεση. Αν η πλειοψηφία συμφωνεί ότι κάτι είναι αληθινό, τότε συνήθως γίνεται έγκυρο και όλοι σπεύδουν να το ακολουθήσουν. Όταν κοιτάμε μια μικρή λιμνούλα, εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε μόνο μια λιμνούλα, αλλά για τα ψάρια που ζουν εκεί, είναι ολόκληρο το σύμπαν. Αν δεχτούμε το δημοκρατικό μοντέλο, τότε οι υδρόβιοι κάτοικοι θα πρέπει να κερδίσουν, γιατί είναι περισσότεροι από μας που χαζεύουμε τη λιμνούλα. Ο κανόνας της πλειοψηφίας δε λειτουργεί πάντα. Φριχτά εμπορικά φιλμ μπορούν να επιφέρουν τεράστια κέρδη, ενώ μια γοητευτική ανεξάρτητη κινηματογραφική ταινία τη βλέπει μόνο μια χούφτα ανθρώπων. Κι επειδή βασιζόμαστε στην ομαδική σκέψη, ο κόσμος αυτός κυβερνιέται από κοντόφθαλμους και διεφθαρμένους αρχηγούς, καθότι η δημοκρατία απευθύνεται στο χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Ίσως αυτός να είναι ο κύριος λόγος που είναι τόσο χλιαρή η αντίδραση αυτού του λαού στην εξαθλίωσή του και στην προδοσία του. Όσο και να γκρινιάζει και να παραπονιέται, υποσυνείδητα γνωρίζει ότι αυτοί οι αρχηγοί του αξίζουν και ότι ο ίδιος είναι ο βασικός υπεύθυνος για όλα τα δεινά που του συμβαίνουν. Μια λαϊκή σοφία λέει γι’ αυτούς που προσπαθούν να μεταθέσουν τις ευθύνες τους: «όταν δείχνεις κάποιον με το δάχτυλο, τα τρία δάχτυλα του χεριού σου δείχνουν εσένα».






Ξημερώνει του Αγίου Δημητρίου… Ο Άγιος να βάλει το χέρι του !


Εύχομαι χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν.


Εύχομαι χρόνια συνειδητά και φωτισμένα σε όλους μας, καθώς η ανύψωση της συνειδητότητας, είναι το μόνο όπλο που μπορεί να μας βοηθήσει να υπερβούμε τα απειράριθμα, θεόρατα εμπόδια που έχουμε μπροστά μας.


Καλή Λευτεριά !



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Θερμοπύλες



Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.


Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης



Η ανώτερη απόδοση τιμής δεν περιλαμβάνει όλους όσους φυλάνε Θερμοπύλες, αλλά αυτούς που γνωρίζουν τον κίνδυνο. Αυτούς που παρόλο που βλέπουν το μάταιο του αγώνα και της θυσίας τους (ο Εφιάλτης θα φανεί τελικά και στο τέλος οι Μήδοι θα διαβούν) φοβούνται περισσότερο την ιδέα ότι φοβήθηκαν πάρα τον φόβο τον ίδιο για την ήττα.


Ο Εφιάλτης φάνηκε από καιρό και έπαιξε τον κρίσιμο ρόλο του.

Οι Μήδοι βρήκαν αφύλακτες τις Θερμοπύλες και έχουν ήδη διαβεί.


Κι εμείς, χωρίς πατρίδα πια,

ρημαγμένοι και εξαθλιωμένοι,

αναρωτιόμαστε που και πως θα ζήσουμε...





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Ένα συνειδητό «ΟΧΙ»


Μια αρχαία βουδιστική σοφία λέει :

"Αν είμαστε στραμμένοι προς τη σωστή κατεύθυνση, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να βαδίζουμε."

Αν όμως πηγαίνουμε προς τον γκρεμό, τότε πρέπει να κάνουμε άμεσα μια στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών.

Βέβαια, το κακό είναι, ότι τις περισσότερες φορές πρέπει να πλησιάσουμε πολύ κοντά στο γκρεμό για να καταλάβουμε ότι πήραμε λάθος πορεία.




Αν ο οδηγός που επιλέξαμε να μας οδηγεί και μας έφερε μέχρι το χείλος του γκρεμού είναι ασυνείδητος ή ανόητος είναι σίγουρο πως θα πέσουμε. Παράδοση κι αποδοχή μιας κατάστασης δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι επιτρέπουμε στον εαυτό μας να καθοδηγείται και να χρησιμοποιείται από μη συνειδητούς ανθρώπους. Είναι απόλυτα δυνατόν να πούμε σε κάποιον ένα ηχηρό «όχι», ξεκάθαρα και σταθερά και ταυτόχρονα να μην έχουμε καμιά εσωτερική αντίσταση. Το «όχι» μας τότε δεν προέρχεται από αντίδραση αλλά από ενόραση, από μια ξεκάθαρη συνειδητοποίηση του τι είναι καλό ή κακό για μας εκείνη τη στιγμή. Είναι ένα μη αντιδραστικό «όχι», ένα «όχι» υψηλής ποιότητας, ένα «όχι» απαλλαγμένο από κάθε αρνητικότητα, που δε δημιουργεί κι άλλο πόνο.




Αν, για παράδειγμα, ο οδηγός του αυτοκινήτου στο οποίο επιβαίνεις κοιμάται, του φωνάζεις «ξύπνα ανόητε θα μας σκοτώσεις». Αν δεις ότι είναι επικίνδυνος και εσκεμμένα σε οδηγεί προς το γκρεμό, τότε του παίρνεις το τιμόνι από τα χέρια, τον πετάς έξω από το αυτοκίνητο και τον αντικαθιστάς με κάποιον περισσότερο υπεύθυνο. Αυτή είναι μια συνειδητή και απαραίτητη δράση χωρίς ίχνος αρνητικότητας, που πραγματοποιείται μέσα από την αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης. Οφείλεις βέβαια να αντιληφθείς το λάθος σου που προσέλαβες τον άχρηστο οδηγό, να κάνεις την αυτοκριτική σου, να αναλογιστείς τις ευθύνες σου και να υποστείς τις συνέπειες για το χρόνο και τα χρήματα που έχασες πηγαίνοντας στο λάθος δρόμο. Και φυσικά να είσαι πιο συνειδητός στην επιλογή του νέου οδηγού σου. Έπειτα αφήνεις πίσω το παρελθόν. Σημασία έχει τώρα να μπεις στη σωστή κατεύθυνση. Μόλις το κάνεις δεν έχεις παρά να συνεχίσεις να βαδίζεις. Πρώτα από όλα όμως πρέπει να συνειδητοποιήσεις που θέλεις να πας…




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

O Eduardo Galeano με τους αγανακτισμένους στην Barcelona, για τις ιστορικές στιγμές που ζούμε.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ύστατη Επένδυση



Έχω όλα κι όλα εκατό ευρώ. Τα τελευταία μου. Οι δοσατζήδες χτυπάνε την πόρτα. Η μάννα μου είναι άρρωστη. Ο υπάλληλος στο γραφείο πρέπει να πληρωθεί. Δεν φτάνουν. Τι να κάνω; Να πιώ ένα ποτό να ξεχάσω; Να ψωνίσω λίγα τρόφιμα; Να πάρω φάρμακα; Να πληρώσω το ρεύμα; Ή να πάρω βενζίνη και να βάλω φωτιά τριγύρω; Η να πάρω ένα καμπανάκι να ξυπνήσω τους κοιμώμενους; Η να πάρω μια πυξίδα για προσανατολισμό; Μπά! Θα πάρω λίγο γάλα για εκείνο το παιδάκι απέναντι που δεν φταίει σε τίποτα. Ίσως να μη το χορτάσω. Αλλά θα δώσω μια δυνατότητα στην ελπίδα. Αν μεγαλώσει, ίσως κάνει τον κόσμο καλλίτερο απʼ αυτόν που του δώσαμε. Και ενδεχομένως να μη μας αφήσει άταφους!...


15.10.2011
Σωτήρης Αλεξ. Καζάκης

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Αλλαγή μέσα από την αποδοχή



«Δέξου ότι σου έρχεται υφασμένο μέσα στο σχέδιο του πεπρωμένου σου, γιατί τι θα μπορούσε να ταιριάζει περισσότερο στις ανάγκες σου;» Αυτό γράφτηκε πριν από 2.000 χρόνια, από τον Μάρκο Αυρήλιο, έναν από εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που κατείχαν κοσμική εξουσία μαζί με σοφία.

Φαίνεται ότι οι περισσότεροι από εμάς χρειαζόμαστε να βιώσουμε πολύ πόνο πριν παραιτηθούμε από την αντίσταση και αποδεχτούμε τις καταστάσεις που βιώνουμε όπως ακριβώς αυτές έχουν. Μόλις το κάνουμε, συμβαίνει ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα: η αφύπνιση της συνειδητότητας της Ύπαρξης μέσα από αυτό που εμφανίζεται σαν κακό· η μεταστοιχείωση του πόνου σε εσωτερική γαλήνη. Μπορεί ακόμη να υπάρχει λύπη (καθώς θα προτιμούσαμε η κατάσταση να είναι διαφορετική), αλλά αν έχουμε παραιτηθεί από την αντίσταση, νιώθουμε μια βαθιά ηρεμία, μια ησυχία, μια ιερή παρουσία. Αυτή είναι η ακτινοβολία της Ύπαρξης, αυτή είναι η εσωτερική αταραξία, το καλό που δεν έχει αντίθετο. Επιτρέπουμε στα πράγματα να είναι όπως είναι· αυτό είναι όλο. Κι αυτή η στάση μας πάει πέρα από το νου και τα πρότυπα της αντίστασής του.

Το τελικό αποτέλεσμα κάθε κακού και κάθε πόνου στον κόσμο είναι ότι θα μας αναγκάσει να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε πέρα από όνομα και μορφή. Έτσι αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν κακό από την περιορισμένη μας προοπτική, στην πραγματικότητα είναι μέρος του ανώτερου καλού που δεν έχει αντίθετο. Προσοχή όμως: Αποδοχή της παρούσας κατάστασης ως έχει δεν συνεπάγεται απάθεια, απραξία και αδράνεια. Το αντίθετο μάλιστα. Συνεπάγεται συνειδητή δράση. Όταν δεν κυβερνάει τη ζωή μας ο φόβος και ο πόνος, μια ευφυΐα πολύ μεγαλύτερη από το νου μας αναλαμβάνει την ευθύνη, κι έτσι μια διαφορετική ποιότητα συνειδητότητας αρχίζει να ρέει στη δράση μας. Τότε μόνο μπορούμε να δράσουμε (κι όχι να αντιδράσουμε) ουσιαστικά, όταν η δράση μας απορρέει από τη συνειδητότητά μας κι όχι από το νου μας. Έτσι, επιτρέποντας σε μια κατάσταση να υπάρξει όπως είναι, μπορούμε ταυτόχρονα να επενδύσουμε όλη την ενέργεια μας (που δε θα έχει αναλωθεί στη μίζερη αντίσταση στη συγκεκριμένη κατάσταση και στην αυτολύπηση) ώστε να την αλλάξουμε προς το καλύτερο.


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

«Εν χρω» κούρεμα στις ζωές μας


Η κοινωνία βρίσκεται στα κάγκελα, δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής για αξιοπρεπή διαβίωση, μισθούς, συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη. Αναστολή των κλαδικών συμβάσεων μέχρι τη λήξη του μεσοπρόθεσμου, υπηρεσίες υπό κατάληψη, κόσμος στους δρόμους, όχι ενωμένος, αλλά διάσπαρτος «συντεχνιακά».

Πολίτες που διακανονίζουν δάνεια στεγαστικά, καταναλωτικά, ακόμη και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία μέσα στα σχολεία σε γειτονιές της Αθήνας, παιδιά που δεν πάνε σχολείο και ζητιανεύουν, παιδιά που κάνουν τα βαποράκια, παιδιά που εκπορνεύονται για να φάνε. Και μαχαιριά στα σωθικά όλων μας η τραγική κουβεντούλα του μικρού μαθητή: «κυρία, ο μπαμπάς μου αυτοκτόνησε». Παλιά σε αυτά τα περιστατικά ψάχναμε το ψυχικό υπόβαθρο του αυτόχειρα. Τώρα ψάχνουμε πόσα χρώσταγε και σε ποιους. Οι αυτοκτονίες κρύβουν τη βεβαιότητα των αποθανόντων ότι μαζί τους θα θαφτούν και τα οικονομικά βάρη που πνίγουν τις οικογένειες τους.

Την ίδια στιγμή η μετανάστευση ξαναβγαίνει, μαζί με τα χειμωνιάτικα, από το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Οι top-10 προορισμοί για διακοπές αντικαθίστανται από τους top-5 προορισμούς με εργασιακό μέλλον: Καναδάς, ΗΠΑ, Αυστραλία, Γερμανία. Πρακτικά δεν ξέρω αν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει κοντινό ή μακρινό συγγενή σε κάποια από τι προαναφερθείσες χώρες. Προστίθεται και η Νορβηγία στις επιλογές για όσους λατρεύουν τα φιορδ και τις ατέλειωτες νύχτες. Ξανά στη μόδα και οι αραβικές χώρες, ιδίως για μηχανικούς και γενικότερα εργαζόμενους στον κλάδο των κατασκευών.

Δίπλα μας ο Υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας, Έντμοντ Χατζηνάστο, δήλωσε ότι είναι έτοιμοι να βοηθήσουν τους Έλληνες μετανάστες στην αναπτυσσόμενη Μεγάλη Αλβανία.

Αποδεικνύεται πλέον με στοιχεία η εσωτερική μετανάστευση, με αντίθετη από τη συνηθισμένη κατεύθυνση. Κάποιοι γυρνούν στα χωριά και τα χωράφια τους. Για να ζήσουν αξιοπρεπώς από το μόχθο τους στην ύπαιθρο κυρίως αυτοσυντηρούμενοι.

Η Ελλάδα όπως την φαντάστηκαν οι εχθροί της.

Όσοι θεωρούν υπερβολή τα περί κατοχής και πείνας επιμένουν;

Το ερώτημα είναι τι λέει για όλα αυτά η Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία εξακολουθεί και υφίσταται σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες. Αντιγράφουμε από την αιτιολογική Έκθεση του Σχεδίου Νόμου «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015»:

«Βασικός γνώμονας για την Κυβέρνηση είναι να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας, οι περιουσίες, το εισόδημα και οι προοπτικές των αυριανών πολιτών»…

Τα σχόλια δικά σας…




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Πλησιάζει λοιπόν η "ημέρα της κρίσης"!



Του Χρήστου Δάμαλου


Πλησιάζει λοιπόν η “ημέρα της κρίσης”! Το λένε πλέον ξεκάθαρα τα ξένα μέσα ενημέρωσης.. Κράζουν πια ανοικτά τα «γεράκια» του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Κ.Τ. που γίνανε κοράκια και γυρνάνε γύρω από το πτώμα της Ελληνικής οικονομίας.. Το θεωρούν ως δεδομένο οι «εταίροι» μας (ή να πω καλύτερα οι εταίρες…χώρες ) στη χάραξη της οικονομικής τους πολιτικής προκειμένου να γλιτώσουν οι τράπεζες τους με τις λιγότερες δυνατές απώλειες…

Η Ελληνική χρεοκοπία είναι προ των πυλών!

Μπορεί να είναι ελεγχόμενη, συντεταγμένη, μερική , κούρεμα, ξύρισμα ή όπως αλλιώς θέλουν να την ονομάσουν, αλλά είναι προ των πυλών! Οι μόνοι που συνεχίζουν να το αρνούνται είναι οι ντόπιοι λακέδες τους και τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης που θέλουν να μας πείσουν πως με 1.500.000 άνεργους, έναν (;) εργαζόμενο σε κάθε σπίτι και λιγότερα από 600€ βασικό μισθό θα «ανταποκριθούμε στις δεσμεύσεις μας έναντι των εταίρων μας »!...Λες και δεν είναι αυτό που ζούμε ήδη χρεοκοπία!

Κι εσύ καλέ μου συνάδελφε τι λες τώρα;

Ρωτώ εσένα που πριν 18 μήνες κοίταζες δύσπιστα όσους μίλαγαν για τον εφιάλτη που έρχεται. Εσένα συνάδελφε που ανησυχούσες μήπως και δεν πάρουν οι τράπεζες το πακέτο να σωθούν και να μας σώσουν, που χαμογέλαγες ειρωνικά στο άκουσμα και μόνο της περίπτωσης να μας κόψουν από το δώρο ή τα επιδόματα…Ρωτώ εσένα συνάδελφε που έλεγες πως όσοι μιλάνε για δώδεκα μισθούς που θα είναι σαν δέκα, για μειώσεις αντί αυξήσεων και για απολύσεις στο δημόσιο (άκου να δεις παλαβάδες…) κινδυνολογούν! Ρωτώ εσένα που όταν ξεκίνησε η λαίλαπα έλεγες είναι μπόρα και θα περάσει, που σκέφτηκες πως είσαι παλιός και οι μειώσεις θα πιάσουν τους νέους, πως είσαι μόνιμος και οι περικοπές προσωπικού θα πιάσουν τους αναπληρωτές, που είσαι διορισμένος με Α.Σ.Ε.Π. και η απόλυση δε θα σε αγγίξει…

Τι λες τώρα; Εσύ συνάδελφε μου που δεν έκανες στάσεις, 24ωρες και 48ωρες γιατί «είναι τουφεκιές στον αέρα» και δεν κάνεις πενθήμερες γιατί «δε βγαίνεις οικονομικά», που δεν πας στη Γενική Συνέλευση του σωματείου σου γιατί «λένε όλο τα ίδια και τα ίδια», που ψάχνεις να βρεις το «κόλπο γκρόσο» μέσα από αποχή από τις εκδρομές, καθιστικές διαμαρτυρίες, λευκές απεργίες, λαμπαδηφορίες, ανακοινώσεις διαμαρτυρίας, δικηγόρους και νομοθετήματα, μέσα από οτιδήποτε άλλο εκτός από απεργία «που τη θέλει το κράτος για να κονομάει από το μισθό που δε σου δίνει τη μέρα αυτή»;

Φθάσαμε λες αρκετά μακριά; Χωθήκαμε αρκούντως βαθιά στο σκατό ή θέλει ακόμα λίγο; Έχεις ακόμα αντοχές, μικροοικονομίες, περισσεύματα ή σιγά-σιγά σώνονται κι αυτά; Δε νοιώθεις κι εσύ κάτι να σε πνίγει όταν σε ρωτά το παιδί σου « και τώρα τί;.. »

Πιστεύεις ότι ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε ή να περιμένουμε ακόμα λίγο; Ή μήπως να μην αντιδράσουμε και να επιμείνουμε μακάριοι στον ύπνο μας μέχρι ένα ηλιόλουστο πρωινό να μας ξυπνήσουν από αυτό το κακό όνειρο τα πουλάκια; ...Όμως φοβάμαι συνάδελφε, και μάλλον το καταλαβαίνεις πια κι εσύ, πως μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας τα πουλάκια θα είναι μαύρα με νύχια γαμψά και δε θα τιτιβίζουν αλλά θα κράζουν. Θα κράζουν πάνω στα κουφάρια μας και στα κουφάρια των παιδιών μας, των παιδιών που υποχρεούμαστε να διδάξουμε, εκτός από μαθηματικά και γλώσσα και γεωγραφία, κάτι πιο αναγκαίο μα και πιο δύσκολο…: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Και αναξιοπρεπής δεν είναι αυτός που πεινάει, είναι αυτός που το δέχεται μοιρολατρικά και δε φωνάζει γι αυτό!

Εδώ που φτάσαμε συνάδελφε υπάρχουν δυο δρόμοι : του ραγιά και του ζορμπά…Ναι, μη χαμογελάς, μη σου ακούγεται μελοδραματικό… Ή σκύβουμε το κεφάλι, κλείνεται ο καθένας στο καβούκι του κοιτώντας πώς θα τη βολέψει και βράζει και παιδιά και συναδέλφους και σχολεία και παιδαγωγούς, ή σηκώνει το κεφάλι, πιάνεται χέρι με χέρι ΜΕ ΟΛΟΥΣ τους όμοιους του και ξεκινά να παλεύει…

Και οι δυο δρόμοι διδάσκουν. Ο ένας ραγιαδισμό, υποταγή, ιδιοτέλεια και ο άλλος περηφάνια, αλληλεγγύη, ελπίδα. Και τους δυο τους έχουν διαλέξει πολλοί πριν από εμάς σε παρόμοιους, δύσκολους καιρούς. Και ανάλογα με την επιλογή τους χαρακτηρίστηκαν στις συνειδήσεις μας και στη συλλογική μνήμη.

Τι λες λοιπόν τώρα συνάδελφε; Και σε λέω ακόμα συνάδελφο γιατί έχω την κρυφή ελπίδα πως το δεύτερο δρόμο θα διαλέξεις. Θα δεις πια καθαρά πως ο μοναχικός δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Κι αν η συλλογική δράση δεν έχει εγγυημένο αποτέλεσμα, έχει η απραξία: Οδηγεί στο χαμό μας. Σε λέω ακόμα συνάδελφο γιατί ελπίζω πως θα βγεις απ’ το καβούκι σου και θα έρθεις να πιαστούμε μαζί στο δρόμο να διεκδικήσουμε πίσω το παρόν και το μέλλον μας, το δικό μας μα και των παιδιών μας. Των παιδιών που θα μας κοιτάνε αύριο στα μάτια και θα μας ρωτούν:

«Εσύ τι είπες τότε δάσκαλε, τότε που έπρεπε να μιλήσεις»;




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Κρίση και Συνειδητότητα



Το πιο δυνατό τεστ για το επίπεδο της συνειδητότητας μας είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της ζωής μας όταν αυτές εμφανίζονται. Μέσα από αυτές τις προκλήσεις ένα μη συνειδητό άτομο έχει την τάση να γίνεται ακόμη πιο βαθιά ασυνείδητο ενώ αντίθετα ένα συνειδητό άτομο ακόμη πιο συνειδητό. Μπορούμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε μια πρόκληση για να μας αφυπνίσει ή μπορούμε να της επιτρέψουμε να μας τραβήξει σε ακόμα πιο βαθύ ύπνο κάτι που όλοι βλέπουμε γύρω μας σήμερα. Το όνειρο της ασυνειδησίας μετατρέπεται τότε σε εφιάλτη.

Αν δεν μπορούμε να ζούμε συνειδητά στο παρόν ακόμη και σε φυσιολογικές καταστάσεις, όπως όταν καθόμαστε μόνοι μας σε ένα δωμάτιο, όταν κάνουμε ένα περίπατο στο δάσος, όταν κουβεντιάζουμε με τον φίλο μας, τότε σίγουρα δεν μπορούμε να μείνουμε συνειδητοί όταν κάτι πάει στραβά, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη οικονομική κρίση, με μια απώλεια ή με την απειλή της απώλειας. Τότε μας κυριεύει ο φόβος και η άρνηση της πραγματικότητας και μας παρασέρνουν σε βαθιά ασυνειδησία.

Αυτές οι προκλήσεις της ζωής είναι οι εξετάσεις μας. Μόνο ο τρόπος που θα τις αντιμετωπίσουμε θα πιστοποιήσουν τη θέση που κατέχουμε στη σκάλα της συνειδητότητας, και όχι το πόση ώρα μπορούμε να καθίσουμε στη στάση του λωτού ή το πόσοι αγγέλοι παρουσιάζονται μπροστά μας κατά τη διάρκεια του διαλογισμού μας.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό..

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Γιατί δεν εχουμε Δημοκρατία σήμερα


Η δημοκρατία έχει τρία κύρια γνωρίσματα. Τα τρία γιώτα. Ισοκρατία, Ισηγορία και Ισονομία.

Ενα πολίτευμα που δεν έχει τα χαρακτηριστικά αυτά, δεν μπορεί να ονομαστεί δημοκρατία.

Εχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε αν το σημερινό πολίτευμα της Ελλάδας έχει τα τρία αυτά γνωρίσματα...

Ισοκρατία σημαίνει ίση δύναμη της ψήφου για όλους τους πολίτες. Ισα πολιτικά δικαιώματα. Σήμερα, στη χώρα μας, θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπάρχει ισοκρατία, αφού η ψήφος των πολιτών έχει την ίδια ισχύ με την ψήφο των πολιτικών. Όταν βέβαια ψηφίζουν ψηφοφόροι που δεν ανήκουν στο εκλογικό σώμα, ή αγοράζονται ψήφοι άλλων ψηφοφόρων, η ισοκρατία παύει πλέον να ισχύει. Οι κακές γλώσσες ανέφεραν κατά καιρούς παρόμοια περιστατικά, αλλά εγώ δεν ξέρω τίποτα, οπότε θα πρέπει να δεχθώ ότι ισχύει.

Ακόμα όμως και εαν δεχθούμε την ύπαρξη ισοκρατίας, δεν μπορεί να μην αντιληφθούμε την πλήρη ανυπαρξία ισονομίας και ισηγορίας.


Ισονομία σημαίνει ισότητα των πολιτών απέναντι στους νόμους η οποία προφανώς δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, αφού ο νόμος περι ευθύνης υπουργών και η βουλευτική ασυλία την αναιρεί, ενώ τα παραδικαστικά κυκλώματα και το άρρωστο κομμάτι του δικαστικού σώματος μόνο ισονομία δεν εξασφαλίζουν.


Ισηγορία είναι το δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες να αγορεύουν στην Εκκλησία του Δήμου.

Σήμερα, που ο λαός αποφασίζει σε επίπεδο εθνικό, το βήμα στην εκκλησία του δήμου είναι η τηλεόραση. Είναι ο μόνος τρόπος να απευθυνθεί κανείς σε όλους τους Ελληνες και είναι είναι μακράν το πιο δυνατό μέσο επικοινωνίας. Σήμερα όμως, αν καταφέρει να ανέβει κάποιος στο βήμα και εκφράσει απόψεις αντίθετες με τις επιθυμίες της ολιγαρχίας, θα δεχθεί αμέσως επίθεση από τους παπαγάλους δημοσιογράφους και τους κόρακες καθηγητές που καραδοκούν, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να τον γελοιοποιήσουν και να τον παρουσιάσουν ως γραφικό καταστροφολόγο. Το βήμα σήμερα είναι πλήρως ελεγχόμενο. Αν δεν τα καταφέρουν οι παπαγάλοι και οι κόρακες, υπάρχει και το διαφημιστικό διάλειμμα, ενώ σαν έσχατη λύση η διακοπή της εκπομπής.

Αν στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων γύρω από το μάρμαρο που λεγόταν βήμα και δεν επέτρεπε να μιλήσει κανείς άλλος εκτός από αυτούς που εκφράζουν τις δικές τους απόψεις και γελοιοποιούσαν κάθε άλλον πολίτη που προσπαθούσε να μιλήσει ή και τον κατέβαζε με τη βία από το βήμα, σήμερα δε θα μιλούσαμε για την αρχαία Ελληνική δημοκρατία. Θα μιλούσαμε για ένα ολιγαρχικό πολίτευμα το οποίο έλεγχαν οι λίγοι που έλεγχαν την πρόσβαση στο βήμα.

Σήμερα συμβαίνει ακριβώς αυτό, αλλά το πολύ χαμηλό επίπεδο πολιτικής παιδείας μας δε μας επιτρέπει να το αντιληφθούμε.

Διότι σήμερα δυστυχώς, το πολίτευμα είναι ολιγαρχικό. Λίγοι εκλεκτοί, αυτοί που εξυπηρετούν πιο δουλικά τα συμφέροντα των ισχυρών, έχουν πρόσβαση στο βήμα. Απλώς οι ολιγάρχες ονομάζουν το πολίτευμα δημοκρατία για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Η ελίτ μας παραχώρησε μερικά δημοκρατικά δικαιώματα (όπως το δικαίωμα να γράφω αυτά που γράφω χωρίς να κινδυνεύει - προς το παρόν - η ζωή μου) τα οποία μπερδεύουμε με τη δημοκρατία. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε ότι είναι άλλο πράγμα το πολίτευμα της δημοκρατίας και άλλο πράγμα τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Το σύνταγμα μας δίνει το δικαίωμα του "εκλέγειν" και του "εκλέγεσθαι". Το πρώτο το έχουμε και το ασκούμε. Το δεύτερο, το έχουμε θεωρητικά, αλλά χωρίς πρόσβαση στο βήμα δεν το έχουμε. Και τα νέα κόμματα δεν εμφανίζονται στο βήμα. Μόνο τα παλιά, γνωστά και αξιόπιστα Υπηρετείς και ανεβαίνεις. Βγαίνεις από το μαντρί και σε τρώει ο λύκος. Οι μέτριοι υπηρετούν τα συμφέροντα της ελίτ καλύτερα από τους άριστους. Γι αυτό, οι κομματικοί μηχανισμοί, γεμάτοι από συμφεροντολόγους και τυχοδιώκτες, απωθούν τους άξιους από την ενασχόληση με τα κοινά, φιλτράρουν τους μέτριους και τους δουλικούς, τους προωθούν και μας τους εμφανίζουν κάθε τέσσερα χρόνια για να διαλέξουμε τι χρώμα υπαλλήλους της ελίτ θα ψηφίσουμε. Το ολιγαρχικό σύστημα διαθέτει όλα τα χρώματα και οι αποχρώσεις. Βαθύ μπλέ, σκούρο πράσινο, πράσινο λαχανί, μαύρο, κόκκινο, ροζέ. Διαλέγεις και παίρνεις. Οτι και να πάρεις, έτσι κι αλλιώς το ίδιο είναι.

Αυτούς που μας κυβερνάνε, τους επιλέγουμε, αλλά τους επιλέγουμε μεταξύ των ανίκανων που έχουν φιλτραριστεί στους κομματικούς βόθρους. Η κομματοκρατία έχει ποτίσει ολόκληρη τη χώρα από άκρη σε άκρη, σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής για να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των λίγων. Και αυτόν τον τρόπο λήψης αποφάσεων, μας τον εμφανίζουν σαν τον μόνο τρόπο να καθορίσουμε τα κοινά.


Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.

Υπάρχει και η Δημοκρατία.


Πηγή




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...