Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

NIBIRU...Μύθος ή Πραγματικότητα;


Όταν το 1976 εμφανίστηκε το βιβλίο του Zechariah Sitchin με τον τίτλο ο "Δωδέκατος πλανήτης", ήταν επόμενο να προκαλέσει ιδιαίτερα έντονες εντυπώσεις στο αναγνωστικό κοινό. Ο συγγραφέας είναι αρχαιολόγος, αλλά και μελετητής των εβραϊκών κειμένων, όντας και ο ίδιο Εβραίος στο θρήσκευμα. Μελέτησε τη λέξη Νεφιλίμ, που σημαίνει στα εβραϊκά "" εκείνοι που πηγαίνουν κάτω από τον ουρανό '', και την βρήκε σε κείμενα παλαιότερα κατά χίλια χρόνια των κειμένων που αποδίδονται στον Μωησή, τον συγγραφέα της Γένεσης. Μελέτησε λεπτομερώς μυθολογικά κείμενα και διάφορες παραδόσεις σε ολόκληρο τον κόσμο και έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η σημερινή ανθρωπότητα, ήταν πιθανώς μια δημιουργία εξωγήινων αστροναυτών.

Η θεωρία στηρίχτηκε στην ύπαρξη ενός ακόμα άγνωστου πλανήτη του ηλιακού συστήματός μας, στον οποίο έδωσε το παράξενο όνομα "Nibiru". Αυτό το όνομα δανείστηκε πραγματικά από τον πολιτισμό των Σουμέριων: σημαίνει "ο πλανήτης της μετάβασης". Οι Σουμέριοι αποκαλούσαν με το όνομα αυτό τον δέκατο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος και θεωρούσαν πως κάνει μία πλήρη περιστροφή γύρω από τον Ήλιο σε μία διάρκεια 3.600 ετών.

Ο πλανήτης αυτός παρουσιάζεται με διαφορετικές ονομασίες από λαό σε λαό, για τους Βαβυλώνιους και τους Μεσοποτάμιους, λέγεται «Μαρντούκ» . δηλαδή, «το μεγάλο άστρο των ουρανών, ο βασιλιάς των ουρανών». Για τους Έλληνες, ονομαζόταν «Νέμεσις». Για τους Αιγυπτίους και τους αρχαίους Εβραίους, σχεδιαζόταν σαν ένας δίσκος με φτερά, λόγω της περιστροφικής του ελλειπτικής κίνησης, ενώ οι Προφήτες τον αποκάλεσαν «Κόκκινο πλανήτη», ή « Σταυρό του Πεπρωμένου», συνδέθηκε δε με την έννοια του Μοιραίου.

Όσον αφορά στους σύγχρονους ερευνητές και αστρολόγους, η Alice Bailey και ο Rundyar, λέγεται πως του έδωσαν ένα άλλο όνομα, Proserpine (το λατινογενές της Περσεφόνης), που θα αντιστοιχούσε στην υψηλότερη οκτάβα Δία (του Ηφαίστου μάλλον, που αφορά το μαύρο ήλιο ή τον κεντρικό ήλιο). Αλλά δεν κατέληξε η αστρολογική κοινότητα σε μία κοινή απόφαση.

Σύμφωνα με Sitchin, η άφιξη αυτού του αστεριού είναι καταγεγραμμένη σε πολλές παραδόσεις, όπως αυτή των Ινδιάνων Χόπι, των Σουμέριων, των κειμένων της Βίβλου. Βεβαιώνει στο βιβλίο του, ότι οι κάτοικοι αυτού του μυστηριώδους πλανήτη θεωρήθηκαν ως Θεοί από τους προγόνους μας. Πείθεται ότι οι Νεφιλίμ, στο βιβλίο της Γένεσης είναι πραγματικά οι Annunakis, στους αναφέρονται τα σουμεριανά κείμενα, δηλ. οι επισκέπτες από τον πλανήτη Nibiru. Θα πρέπει να είχαν αποικίσει τη γη 450.000 έτη πριν, (κάτι που αντιστοιχεί μόνο σε 125 έτη για τους εξωγήινους αυτούς, δεδομένου ότι ο πλανήτης τους θέλει 3600 φορές περισσότερο χρόνο από τον δικό μας για να επιτύχει την ηλιακή επιστροφή του). Θα πρέπει να ήταν για μια φυλή γιγάντων που θα μετρούσαν μεταξύ 3 και 4.80 μέτρων στο ύψος (αυτό μας θυμίζει τους Τιτάνες της δικής μας μυθολογίας). Σύμφωνα με Sitchin, είχαν έρθει στη γη μόνο με έναν στόχο: για ορισμένους πόρους τους (χρυσό, πυρίτιο και κρύσταλλο ιδιαίτερα) και για την άσκηση των πειραμάτων: να κλωνοποιήσουν τα ανθρώπινα όντα, προκειμένου να δημιουργηθεί μια ανθρώπινη ελίτ που θα είναι ευνοϊκή για τις ανάγκες τους και υποταγμένη στις επιθυμίες τους.

Εκείνη την εποχή, 450.000 έτη πριν, οι κάτοικοι του Nibiru είχαν ένα σοβαρό πρόβλημα στο στρώμα του όζοντός τους. Ο πλανήτης τους κρύωνε γρήγορα και έπρεπε να τοποθετήσουν τα χρυσά μόρια στην ανατολή, στην ατμόσφαιρά τους, προκειμένου να ενισχυθεί η θερμότητα του ήλιου. Δεδομένου ότι δεν είχαν τη γνώση για να αφήσουν το ηλιακό σύστημα, αποφάσισαν να πάνε στη γη όπου ήξεραν ότι τα αποθέματα σε στέρεο υλικό του χρυσού (ορυκτό) ήταν άφθονα.

Εφτά αρχηγικά μέλη Νεφιλίμ και 400 Anunnakis (πνευματικά χαμηλότερα όντα) πήγαν στη Μεσοποταμία. Εκεί δημιούργησαν την πρώτη αποικία. Κατόπιν, ένα μέρος τους είχε μεταναστεύσει προς τη Νότια Αφρική και αρχίζει την εξόρρυξη του χρυσού εκεί. Κάθε 3600 έτη, ωφελήθηκαν από την μικρότερη απόσταση του πλανήτη τους με τη γη, για να διαμετακομίσουν το συσσωρευμένο χρυσό στη πατρίδα τους.

Μετά από 150.000 έτη εργασίας, οι Anunnakis αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα είδος σκλάβων, γιατί κουράστηκαν από την καταναγκαστική εργασία των Νεφελίμ. Αυτή η απόφαση ήταν η προέλευση της ανθρώπινης φυλής, ή μάλλον του homo sapiens, επειδή όχι ο κλώνος, αλλά ο πρωτόγονος άνθρωπος ("erectus homo", όπως αναφέρεται στην Παλαιοντολογία) υπήρξε ήδη πριν από ένα εκατομμύριο έτη! Αυτή η κλωνοποίηση, αν πράγματι έγινε, εξηγεί την ξαφνική μετάβαση από το ένα είδος πρωτόγονου ανθρώπου, στο επόμενο που θεωρείται πρόγονός μας. Οι επιστήμονες πάντα πίστευαν πως έλειπε ο ενδιάμεσος κρίκος. Κι αν αυτός δεν υπάρχει, αλλά συνέβη μία κλωνοποίηση, μία μετάλλαξη?

Σύμφωνα με το σύστημα της αποκωδικοποίησης των σουμεριανών πλακών, στις οποίες στηρίζεται όλη η μελέτη και θεωρία του συγγραφέα, οι γίγαντες Nibiru θα επέστρεφαν να πάρουν τα υλικά τους κάθε έτος, ή μάλλον κάθε δικό τους έτος, δηλ. κάθε 3600 γήινα έτη. Αλλά μεταξύ καθεμίας των επισκέψεών τους, γερνούν μόνο ένα έτος, ενώ η ανθρωπότητα επιτυγχάνει κάθε φορά ένα εξαιρετικό άλμα από 3600 έτη. Αυτή η διαφορά, μας δίνει το πλεονέκτημα, να κερδίζουμε σε εξέλιξη και σιγά-σιγά να φθάσουμε την εξέλιξη των κατοίκων του Nibiru. Με συνέπεια, να μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από τον ζυγό τους και την εκμετάλλευσή τους.
Κάποιοι ερευνητές, που δεν είναι εντελώς αρνητικοί στην θεωρία του συγγραφέα, λένε πως δεν πέτυχε να μας δώσει την πνευματική διάσταση του θέματος, αλλά ωστόσο, έχει αξία το ότι προσπάθησε να μας γνωστοποιήσει την ύπαρξη του δέκατου πλανήτη του συστήματός μας. Να κάνει τον κόσμο να ακούσει για την επικείμενη επιστροφή του.


Τον Ιανουάριο του 1981, ένας αστρονόμος του εθνικού παρατηρητήριου των Ηνωμένων Πολιτειών δήλωσε ότι, για πρώτη φορά, λόγω των παρατυπιών στην τροχιά του Πλούτωνα, έκανε την υπόθεση ύπαρξης ενός δέκατου πλανήτη μέσα στο ηλιακό σύστημά μας. Και το 1983, ένα υπέρυθρο τηλεσκόπιο που επιβιβάζεται σε έναν αμερικανικό δορυφόρο στα πλαίσια του προγράμματος IRAS, επιβεβαιώνει και τυπικά την ύπαρξη αυτού του πλανήτη, που ονομάστηκε "πλανήτης Χ" από τους ερευνητές της NASA.

Ο Nibiru υπάρχει πράγματι! Περιγράφει πράγματι μια ευρεία ελλειπτική τροχιά γύρω από τον ήλιο και επιστρέφει κοντά στη γη κάθε 3600 έτη, λες και ο Sitchin είχε ένα προαίσθημα(!). Η τροχιά ακολουθεί την αντίθετη κατεύθυνση αυτής των άλλων πλανητών του συστήματός μας. Κρύβεται αυτήν την περίοδο από τη ζώνη των αστεροειδών που είναι μεταξύ του Αρη και του Δία. Για αυτόν τον λόγο τον παρατήρησαν κάπως αργά. Στη NASA, δεν ξέρουν ακόμη αν πρόκειται ακριβώς για πλανήτη, ή για γιγάντιο κομήτη ή για ένα ουράνιο σώμα που θερμαίνεται για να γίνει αργότερα ένα αστέρι. Εκείνο που είναι αποδεκτό, είναι πως επιστρέφει προς εμάς και είναι τώρα κοντά στον Πλούτωνα.

Για το πότε θα έρθει κοντά μας, λέχθηκαν πολλά. Άλλοι υποστήριζαν πως θα συνέβαινε αυτό το 2003, άλλοι το 2005, άλλοι όμως, θέτουν την ημερομηνία του 2012, μία ημερομηνία, που πολλοί κύκλοι, ερευνητικοί, μεταφυσικοί και άλλοι, έχουν σαν σημαδιακή για σημαντικά γεγονότα επί της γης.

Σύμφωνα με τις διάφορες μετρήσεις που λήφθηκαν από τη NASA, από το 1995, ήταν ήδη αρκετά κοντά στον πλανήτη μας για να τον επηρεάσει από το μαγνητισμό της. Και καθώς μας πλησίασε, η ακτινοβολούσα επίδραση του μαγνητικού πεδίου της γης αυξήθηκε. Ορισμένοι ερευνητές βλέπουν εκεί έναν συσχετισμό με το φαινόμενο που παρατηρείται αυτήν την περίοδο της επιτάχυνσης της αντήχησης Schumann που μετρά τη συχνότητα της γης. Επειδή αυτή η δονητική επιτάχυνση συσχετίζεται στην απώλεια προοδευτικής πυκνότητας του πλανήτη μας και της βαρύτητας και τις ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές που την συνοδεύουν. Εντούτοις, η διείσδυση ενός ξένου σώματος στο πλανητικό σύστημά μας προκάλεσε προφανώς τις ηλεκτρομαγνητικές αναταραχές στο επίπεδο της ιονόσφαιρας, οι οποίες, με τη σειρά τους, ενοχλούν την ισορροπία των επίγειων μαγνητικών πόλων. Η δυνατότητα του περάσματος του διάσημου Σημείου Μηδέν και μιας ταλάντευσης των πόλων, συσχετίζεται ίσως έτσι άμεσα με την άφιξη του Nibiru!

Πρέπει να σημειώσουμε, πως η προοπτική αυτή συνδέεται από τώρα και στο εξής όχι μόνο από τις πνευματικές αναζητήσεις κάποιων ομάδων, αλλά και από έναν μεγάλο αριθμό επιστημόνων λόγω της ανησυχίας τους, μιας πιθανής ταλάντευσης των πόλων και της έναρξης κατακλυσμικών φαινόμενων στη σειρά. Αλλά, δεν είναι λίγοι αυτοί που αναφέρουν, πως φαίνεται να εξαρτάται η παρουσία του 10ου πλανήτη κοντά στη γη, από τη δονητική άνοδο και το επίπεδο συνείδησης που η ανθρωπότητα θα έχει φθάσει έως τότε, στα πλαίσια της προόδου της.

Δεν αποκλείεται, αφού η ημερομηνία 2012 αναφέρεται σε διαφορετικά πεδία έρευνας και αναζήτησης, από την εποχή των Μάγιας έως των σύγχρονων ανήσυχων ανθρώπων, να πρέπει να αναλογιστούμε πως κάποια έντονα ενεργειακά πεδία, θα μπορέσουν να μας προσφέρουν την ευκαιρία της αφύπνισης, για το καλό της ανθρωπότητας κι όχι μόνο. Φυσικά, για την επιρροή ή όχι του 10ου πλανήτη και των λεγομένων του συγγραφέα, μπορεί να έχουμε αμφιβολίες, αλλά όταν συμπίπτει να καταλήγουν όλοι σε μία περίοδο χρονική, θα ήταν αφελές να αφήσουμε την ευκαιρία να περάσει. Εξ άλλου, ο προάγγελος της εποχής του Υδροχόου, απαιτεί να ξεφύγουμε από την θολή εποχή των Ιχθύων, των οραμάτων και των ψευδαισθήσεων, και να προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε την πνευματική μας ικανότητα. Σίγουρα δεν έχουμε να χάσουμε!

Πόσο μαθητές είμαστε;

Αλήθεια τι σημαίνει να είσαι μαθητής; Να μάθεις μια τέχνη, να αποκτήσεις ένα πτυχίο, να καταλάβεις πως λειτουργεί μια μηχανή; Άραγε υπάρχει ηλικία που να μπορείς να πεις ότι τα ξέρεις όλα και να σταματήσεις ή που να μπορείς να πείσεις τον στενό φιλικό κύκλο σου ότι τα ξέρεις όλα γνωρίζοντας τη μικρότητά σου;
Ο μαθητής από την παιδική μου ηλικία ήταν το άτομο το οποίο, πρέπει για κάποιο λόγο, που θα μάθαινε στην πορεία, να διδαχτεί κάποια πράγματα είτε για να πάρει έναν βαθμό και να καταταχθεί πιο πάνω από τους υπόλοιπους είτε σαν μια διαδικασία την οποία θα την κατάπινα -σα φάρμακο με άρωμα φράουλα των παιδικών μου χρόνων- με μια γουλιά γιατί δεν το μπορούσα.
Κανένας δε φρόντισε όμως να μου πει ότι μια ζωή θα είμαι μαθητής είτε σαν φοιτητής είτε σαν εργαζόμενος είτε σαν γονιός είτε σαν παππούς. Όλοι προσπάθησαν να μου περάσουν ότι μπορείς να ξέρεις κάποια και να δείχνεις ότι τα ξέρεις όλα και μάλιστα να μου δείχνουν και τον τρόπο με τον οποίο να μπορείς να πείσεις τους άλλους για αυτό. Από το σχολείο παίρναμε τα λυσάρια και ξεγελούσαμε τους γονείς μας αλλά και τον εαυτό μας ότι μπορούμε να λύσουμε πολύπλοκες μαθηματικές πράξεις ενώ αγνοούσαμε την αριθμητική. Σαν φοιτητές παίρναμε τα SOS για να πείσουμε τον καθηγητή ότι διαβάσαμε 1500 σελίδες από το πιο βαρετό μάθημα της σχολής και το καταλάβαμε. Σαν εργαζόμενοι ότι κατέχουμε το αντικείμενό της εργασίας μας λες και εργαζόμασταν στον τομέα αυτό χίλια χρόνια. Στους φίλους ότι έχουμε δει το καλύτερο από τα ντοκιμαντέρ της εκάστοτε κουβέντας και γνωρίζουμε την πραγματική αλήθεια αλλά και το παρασκήνιο της συζήτησης.
Φυσικά υπάρχουν και οι άλλες κατευθύνσεις που μας διδάσκονται πολύ καλά δομημένες και όμορφα δοσμένες αρχές, ότι ο Σωκράτης είπε «ένα ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα» και ότι «μεγαλώνω και πάντα μαθαίνω».
Στην ουσία δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να παίζουν το ρόλο τους στο γενικευμένο πλάνο της ουσιαστικής στέρησης της αλήθειας από όλους μας. Γιατί το αποτέλεσμα της γνώσης είναι ένα βήμα προς το φως, το οποίο φαίνεται ότι ο άνθρωπος ενώ προέρχεται από αυτό, το κρατά τόσο καλά κριμένο και χαντακωμένο λες και δεν θέλει να το μοιραστεί με τον ίδιο του τον εαυτό.
Πόσες φορές προσπαθήσατε να πείτε κάτι έξω από τα τετριμμένα και γίνατε περίγελος για τις απόψεις σας. Πόσες φορές καθημερινά όπως οι αστρονόμοι του μεσαίωνα είπατε ότι η γη είναι στρογγυλή και αποδοκιμαστήκατε. Πόσες φορές η πορεία σας και δίψα σας για γνώση κατηγορήθηκε σαν αντικοινωνική και περιθωριοποιηθήκατε.

Υπάρχει παρόλα αυτά και η στιγμή που τα ψεύτικα παιχνίδια του γίγνεσθαι σταματούν και γίνονται ζυμώσεις για εξελίξεις ώστε να ξεφύγουμε από τον αγώνα για εξύψωση του «εγώ» μας.
Τότε είναι και η στιγμή που αναζητούμε ένα στήριγμα, ένα αποκούμπι, ένα δάσκαλο. Ποιος όμως είναι ο Δάσκαλος; Είναι πρώτα απ΄όλα πρόσωπο ή είναι κάτι πιο άυλο. Ας πούμε δάσκαλο ένα άρθρο σαν και αυτό ή μια σκέψη η οποία έρχεται και φεύγει χωρίς απάντηση. Ίσως πάλι να είναι και μια τυχαία συνάντηση ή ανάγνωση, αν φυσικά πιστεύεται ότι όλα όσα συμβαίνουν δεν γίνονται για έναν σκοπό. Η βοήθεια που χρειάζεσαι θα σου παρασχεθεί από το σύμπαν, συγχρονιστικά, αμέσως μόλις είσαι έτοιμος και δεκτικός. Μπορεί να εμφανισθεί με πολλές και διαφορετικές μορφές.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι χαίρομαι που νιώθω μαθητής αλλά και που έχω την πολυτέλεια να με δουν και οι άλλοι σαν μαθητή και να μου δώσουν με τον καλύτερο τρόπο υλικό για να μάθω τον κόσμο αλλά πάνω απ΄όλα εμένα μέσα από το πλούσιο υλικό του Blog που κάθε μέρα το κατακλύζουν κείμενα απείρου κάλους.

Περί Ιδιοκτησίας...

Στην εποχή που ζούμε όπου ο υλισμός είναι το κύριο γνώρισμά της οι περισσότεροι άνθρωποι συμπεριλαμβανομένου και εμού προσανατολίζουν την ζωή τους στην απόκτηση των υλικών αγαθών, αύξηση της περιουσίας τους, βελτίωση της θέσης τους κ.α. Έτσι τίθετε το θέμα της ιδιοκτησίας! Όλοι μας στην καθημερινή μας ζωή μιλάμε και λέμε «... η γυναίκα μου....», «....το παιδί μου....», «....ο σκύλος μου.....», «..... το χωράφι μου....», «.... το σπίτι μου....» και άλλα τέτοια θεωρώντας τα δικά μας, ιδιοκτησία μας. Και βέβαια δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι όλα αυτά όπως και εμείς είναι τμήματα, κομμάτια, περιουσία αν θέλετε, του Θεού, Αυτής της Μίας και Μοναδικής Δύναμης που έφτιαξε το Σύμπαν, το Ένα των Αρχαίων ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε. Η γυναίκα μας βρίσκεται μαζί μας με την ελεύθερη βούλησή της για να κάνουμε οικογένεια και από δύο να γίνουμε ένα, αλλά ανά πάσα στιγμή αυτό μπορεί να μην συνεχίζει να υπάρχει για διαφόρους λόγους, το ίδιο συμβαίνει και με το παιδί μας. Το οικόπεδο μας ή το χωράφι μας ανήκει τόσο σε εμάς όσο και στις κότες που ζούν σε αυτό και βέβαια στις επόμενες γενιές. Θέλω να πω δηλαδή ότι όλα ανήκουν στον Θεό και κάποια από αυτά απλά εμείς τα «νοικιάζουμε» από αυτόν και τα «διαχειριζόμαστε» σε αυτήν την ζωή για εμάς και τα παιδιά μας! Οπότε ο τρόπος διαχείρισης τους και συμπεριφοράς μας απέναντι στα πρόσωπα που αγαπάμε, αφιερώνουμε την ζωή μας αν θέλετε για την ευτυχία τους, και τα θεωρούμε «δικά μας» θα πρέπει να διακατέχεται από αυτήν την σχετικότητα γνωρίζοντας ότι το μόνο πραγματικά δικό μας είναι η ψυχή μας αφού και το σώμα μας ακόμα δανεικό είναι, και μετά τον θάνατο γίνεται η αποσύνθεση των οργανικών και ανόργανων στοιχείων του και επιστρέφει στην πηγή του, τη γη. Προς Θεού, μην με παρεξήσετε θεωρώντας ότι είμαι ατομιστής. ΔΕΝ ΛΕΩ ΑΥΤΟ. Αντίθετα, θα πρέπει σε αυτά που πραγματικά αγαπάμε, όπως τα μέλη της οικογενείας μας, να συμπαραστεκόμαστε, να τα βοηθάμε, καθοδηγούμε, αλτρουστικά, γνωρίζοντας όμως ότι δεν μας ανήκουν και ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούμε σε αυτή τη ζωή χωρίς αυτά!

Κάποιοι θα το έλεγαν "ανέκδοτο"

Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση. Μίλησαν για πολλά θέματα...
Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του θεού, ο κουρέας αναφώνησε:
-Δε πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.
-Γιατί το λες αυτό; (ρώτησε ο πελάτης)
Και ο κουρέας είπε,
-Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί, αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι; Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά; Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος. Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.

Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση. Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε. Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο. Τότε είπε στον κουρέα,
-Ξέρεις κάτι;
-Τί; (ρωτά ο κουρέας)
-Οι κουρείς δεν υπάρχουν!
-Πως μπορείς να το λες αυτό; (ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας). Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;
-Όχι! (απάντησε ο πελάτης). Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ' έξω.
-Μα.... οι κουρείς υπάρχουν! Δεν μπορείς να το λές έτσι! Αυτό που λές συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.
-Ακριβώς! (απάντησε ο πελάτης). Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης ΥΠΑΡΧΕΙ! Και ότι μου έλεγες προηγουμένως συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε Αυτόν για να Τον γνωρίσουν.

A-BJ

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ - Ένα σύμβολο αρχαίο όσο και ο άνθρωπος

Ο σταυρός, αυτό το σύμβολο-έμβλημα της Χριστιανικής θρησκείας που μπροστά του γονατίζουν και προσκυνούν τόσους αιώνες εκατομμύρια πιστών Χριστιανών, είναι στην πραγματικότητα ένα από τα αρχαιότερα γνωστά σύμβολα -αρχαιότερο ακόμα και του κύκλου- άμεσα συνδεδεμένο με τις αρχαίες θρησκείες και λατρείες της Μεγάλης Μητέρας Θεάς Γης, του Θεού Ήλιου και της Θεάς Σελήνης.

Τις πρώτες εικόνες σταυρού τις συναντάμε σε σπηλιές της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας, που χρονολογούνται την Λίθινη εποχή. Αργότερα, με την εμφάνιση των πρώτων –πρωτόγονων ακόμα- οργανωμένων κοινωνιών και θρησκειών, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του παγκοσμίως, σε κάθε περιοχή του πλανήτη μας, συμβολίζοντας τους εκάστοτε τοπικούς Θεούς. Κοσμούσε και κοσμεί μέχρι σήμερα ναούς ανά την υφήλιο και οι παραλλαγές του έφτασαν τις αρκετές δεκάδες. Υπήρξε σύμβολο της Μητέρας Γης (μέχρι και σήμερα, το κινέζικο ιδεόγραμμα για τη Γη είναι ένας ισοσκελής σταυρός μέσα σε τετράγωνο) και της ένωσης του Ουρανού με τη Γη (πρωταρχικών Θεών του πρωτόγονου ανθρώπου). Κατ’ επέκταση, έγινε σύμβολο της ζωής, της γονιμότητας, της αθανασίας, των 4 εποχών του χρόνου, των 4 στοιχείων της φύσης, των 4 ανέμων και των 4 κατευθύνσεων του ορίζοντα. Ο άνθρωπος ‘ωριμάζοντας’ πνευματικά με τους αιώνες, ανέλυσε το σύμβολο του σταυρού περισσότερο και το συνέδεσε με ανώτερες φιλοσοφικές και θεολογικές έννοιες: ο κάθετος άξονας σχετίστηκε με τον Ουρανό, το πνευματισμό, τη δύναμη και το αρσενικό στοιχείο. Ο οριζόντιος άξονας σχετίστηκε με τη Γη, την ευαισθησία, τη λογική και το θηλυκό στοιχείο. Έγινε το σύμβολο της ισορροπίας μεταξύ ύλης και πνεύματος, της δυαδικότητας της φύσης και της αρμονικής ένωσης των αντίθετων (αλλά όχι αντίπαλων) Δυνάμεων. Υπήρξε επίσης σύμβολο δημιουργίας, όπως στον Εβραϊσμό μέχρι και σήμερα, που ο σταυρός με 6 ακτίνες συμβολίζει τις 6 μέρες της Δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό.

Στη Βαβυλώνα, έναν από τους αρχαιότερους γνωστούς πολιτισμούς, ο σταυρός απεικονίζονταν μαζί με την ημισέληνο, για να συμβολίζει τη Σεληνιακή Θεά. Χωρίς την ημισέληνο, συμβόλιζε τον Ηλιακό Θεό και ο αναμενόμενος Βαβυλώνιος Μεσσίας έφερε πολλούς σταυρούς στο μέτωπό του. Στην αρχαία Ασσυρία, ο ισοσκελής σταυρός επίσης ταυτίζονταν με τον Ηλιακό Θεό και συμβόλιζε τις 4 κατευθύνσεις του ορίζοντα όπου λάμπουν οι αχτίδες του. Αγάλματα Ασσύριων Βασιλέων που βρέθηκαν (και τώρα στεγάζονται στο Βρετανικό Μουσείο) φέρουν εγχάρακτα κοσμήματα με σταυρούς στο λαιμό, προφανώς για να τονιστεί η ευγενική τους τάξη αλλά και να τονισθεί η Θεϊκή προστασία και εύνοια που κατείχαν, κατά τις τότε πεποιθήσεις.Στη Φοινίκη και πάλι σχετίζονταν με τις Ηλιακές Θεότητες. Σε τάφους που βρέθηκαν στην περιοχή, υπήρχαν κεραμικά με εγχάρακτο τον σταυρό και οι νεκροί φορούσαν για σκουλαρίκια σταυρούς, προφανώς για προστασία της ψυχής και ευχή για την αθανασία της.

Ακόμα και στα βάθη της Αφρικής, συναντάμε το σταυρό, ως σύμβολο της Μεγάλης Μητέρας Θεάς που γέννησε τον Κόσμο. Οι έγκυες γυναίκες τον φορούσαν στον λαιμό, πιστεύοντας ότι έτσι η Μεγάλη Μητέρα θα τις προστατεύσει κατά τον τοκετό και θα εξασφαλίσει μια καλή και γέννα.

Στην Ινδία, ο σταυρός έκανε την εμφάνισή του έντονα μέσα στον Ινδουισμό (που χρονολογείται περίπου το 5.000 π.Χ.), συμβολίζοντας τον ιερό ποταμό Γάγγη και τον Θεό Βισνού, που είναι ο ένας από τους τρεις σημαντικότερους Ινδούς Θεούς - της Θείας Τριάδας που εκφράζει τον Ένα Υπέρτατο Θεό. Ο κάθετος άξονας, του απλού ισοσκελή σταυρού, συμβολίζει τη Θεϊκή κατάσταση, ενώ ο οριζόντιος άξονας την υλική/κοσμική κατάσταση. Το κέντρο συμβολίζει τον σοφό άνθρωπο, που ισορροπεί ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις. Πολλοί πιστοί Ινδουιστές φέρουν ζωγραφισμένο σταυρό στο μέτωπό τους, ως σύμβολο της πίστης τους. Αυτή η παράδοση διείσδυσε και στον Βουδισμό.Στον Βουδισμό (που χρονολογείται από το 500 π.Χ.), είναι ο άξονας του Τροχού, ενός πολύ σημαντικού συμβόλου γι αυτήν τη θρησκεία. Ο Τροχός είναι η Ηλιακή, Θεϊκή προστασία, δημιουργία και εξουσία και ο σταυρός είναι ο Θείος Νόμος, που στηρίζει τον Κύκλο της Ύπαρξης.

Στην αρχαία Ρώμη, οι παρθένες ιέρειες της Θεάς Vesta (η ελληνίδα Εστία), που ορκίζονταν ισόβια αγνότητα, με τιμωρία να θαφτούν ζωντανές εάν καταπατούσαν τον όρκο τους, φορούσαν σταυρό στο λαιμό τους. Άραγε, πόσο να διέφεραν οι τότε ιέρειες της Vesta από τις σημερινές μας καλόγριες;... Επιπλέον, σε ρωμαϊκά νομίσματα που βρέθηκαν, αναπαριστάται ο Ηλιακός Θεός Απόλλωνας να κρατά σαν σκήπτρο έναν σταυρό.

Στην αρχαία Ελλάδα, σχετίζονταν (μεταξύ άλλων) με τον Βάκχο και τον Απόλλωνα και εμφανίζεται στο μέτωπο της Άρτεμης της Εφέσου. Επιπλέον, κατά την αρχαία ελληνική παράδοση, την βραδιά της Πανσέληνου του Απριλίου, που ήταν αφιερωμένη στις Σεληνιακές Θεές Άρτεμις και Εκάτη, συνήθιζαν να φτιάχνουν μικρά κυκλικά ψωμάκια και να τ’ αφήνουν στα σταυροδρόμια, για να εξευμενίσουν την Θεά, να ευλογεί με την προστασία της όποιον περνούσε από κει. Τα σταυροδρόμια υπήρξαν άμεσα συνδεδεμένα με την Θεά Εκάτη και τον Θεό Ερμή, από πριν ακόμα την επικράτηση του Ολυμπισμού (δηλαδή, από την Τιτανολατρεία). Τα κέντρα σταυροδρομιών ήταν σημεία μαγικά, που οι άνθρωποι τα φοβούνταν και τα σέβονταν. Εκεί, κυριαρχούσε η σκοτεινή Τρικέφαλη Σεληνιακή Θεά Εκάτη, με τις τρομερές μαγικές και μαντικές δυνάμεις, τη σύνδεσή της με τον Κόσμο των Νεκρών και την αγέλη των μαύρων σκυλιών που την ακολουθούσαν. Μικρά ιερά της, τα Εκαταία, βρίσκονταν σε σχεδόν κάθε σταυροδρόμι για εξευμενισμό της, μαζί με ιερά του Ερμή Ψυχοπομπού, που μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερα στους τρεις Κόσμους (των θνητών, των Αθανάτων και των Νεκρών), για να προστατεύει τους ταξιδιώτες που περνούσαν από κει, από το πιθανό μένος της Θεάς. Κατά την παράδοση, όσοι ήθελαν να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς, έπρεπε να πάνε νύχτα σε σταυροδρόμι, που είναι «πύλη μεταξύ των Κόσμων», να αντιμετωπίσουν με επιτυχία δοκιμασίες και τελικά, εάν επιβίωναν, να επιτύχουν την επικοινωνία. Αυτήν την παράδοση τη συναντάμε και αλλού, στην Ασία, στην Αφρική και στην Αμερική. Όπως φαίνεται λοιπόν, η σχέση του σταυρού με τον κόσμο των ζωντανών και νεκρών και ο συμβολισμός του ως πέρασμα από τον ένα κόσμο στον άλλο, όπως έγινε με τον Ιησού Χριστό, κρατά από αρχαιοτάτων χρόνων.

ΔΥΟ ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΣΤΑΥΡΟΙ

Ο Ελληνικός Σταυρός, γνωστός και ως Crux Immissa Quadrata
Ο απλός ισοσκελής και όρθιος σταυρός, έχει παραμείνει να λέγεται «ελληνικός σταυρός» και είναι αυτός που θεωρείται η μια από τις 3 αρχαιότερες μορφές σταυρού (μαζί με τον Πλάγιο Σταυρό και τον Ηλιακό Σταυρό).
Συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης (γη, νερό, αέρας, φωτιά) σε ισορροπία και σταθερότητα. Κατ’ επέκταση, συμβολίζει την αρμονία της φύσης. Συμβολίζει επίσης τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τέλος, συμβολίζει την σχέση του Θείου (κάθετος άξονας) με τον Κόσμο (οριζόντιος άξονας).
Αργότερα στον Χριστιανισμό, ο απλός ισοσκελής σταυρός συμβόλισε τους 4 Ευαγγελιστές. Περαιτέρω, επειδή μπορεί να διαχωριστεί σε 13 κύβους, συμβολίζει τους 12 αποστόλους και, ο κύβος του κέντρου, τον Χριστό.Μια λιγότερο γνωστή παραλλαγή του ελληνικού σταυρού, είναι αυτή με γραμμένες τις λέξεις «ΦΩΣ» στον κάθετο άξονα και «ΖΩΗ» στον οριζόντιο, που όλο μαζί διδάσκει ότι μόνο με το Θεϊκό Φως (δηλαδή Σοφία και Αγάπη) μπορεί ο άνθρωπος να κερδίσει την αθάνατη Ζωή.
Στα μαθηματικά είναι το σύμβολο της πρόσθεσης και στην Κινεζική αρίθμηση είναι ο αριθμός 10.

Ο Λατινικός Σταυρός ή Χριστιανικός Σταυρός ή crux ordinaria ή crux immissa
Ο κοινά (πλέον) γνωστός μας ασύμμετρος σταυρός (δηλαδή με μεγαλύτερο τον κάθετο άξονα), προϋπήρξε του Χριστιανισμού αρκετούς αιώνες. Μέχρι τότε, ήταν γνωστός στην Αίγυπτο ως ο σταυρός των Θεών Όσιρι και Σέραπι. Εμφανίστηκε στην Χριστιανική θρησκεία μετά τον 3ο αιώνα μ.Χ. ως σύμβολο υπενθύμισης της μαρτυρικής θυσίας του Χριστού και την ανάστασή του. Μέχρι τα τέλη περίπου του 3ο αιώνα μ.Χ., η χρήση του σταυρού ήταν πολύ σπάνια, μια και υπήρξε κατακριτέα από τους περισσότερους Χριστιανούς, αφού ήταν παγανιστικό σύμβολο, κι επιπλέον διότι οι Γραφές ήταν απόλυτα σαφείς:
«Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υπό κάτω της γης, ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (η 2η Εντολή)
«Κύριο το Θεό σου να προσκυνήσεις, και αυτόν μόνο να λατρέψεις» (Λουκ. 4:8)
«Αλλά έρχεται ώρα, και μάλιστα είναι τώρα, που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με Πνεύμα και με αλήθεια. Και πράγματι, ο Πατέρας τέτοιοι ζητά να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Πνεύμα είναι ο Θεός, και εκείνοι που τον προσκυνούν, με Πνεύμα και με αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν’». (Ιωάν. 4:21-24)
Ο Τερτυλλιανός στο argumentum ad hominem καταδίκαζε τη χρήση του σταυρού ως ειδωλολατρεία και απέτρεπε τους Χριστιανούς που συνήθιζαν να ζωγραφίζουν έναν μικρό σταυρό στο μέτωπό τους... όπως έκαναν αιώνες νωρίτερα οι Ινδουιστές. Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός, όπως μας λέει ο Κύριλλος ο Αλεξανδρινός (Contra Julian., vi, in Opp., VI), απαγόρευσε την χρήση του σταυρού με τον οποιονδήποτε τρόπο (χαραγμένο σε πόρτες σπιτιών, σε πέτρα, σε ξύλο ή ζωγραφισμένο στα μέτωπα των πιστών) χαρακτηρίζοντάς το ως έγκλημα. Από την άλλη μεριά όμως, εικονομάχοι Αυτοκράτορες που προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν την οποιαδήποτε απεικόνιση στην Χριστιανική θρησκεία, επέτρεπαν το σταυρό. Μια μεγάλη περίοδος πέρασε μέχρι να λυθεί το ζήτημα της χρήσης ή μη χρήσης του σταυρού από τους Χριστιανούς.
Από το 431 μ.Χ. περίπου όμως, άρχισαν να εμφανίζονται σταυροί και μέσα στα ιερά των Χριστιανικών ναών και το 586 μ.Χ. άρχισαν να στολίζουν τα καμπαναριά και τις στέγες τους. Δεν ήταν εύκολο για τους ανθρώπους να αποκηρύξουν όλα όσα γνώριζαν και όριζαν ως ιερά, κι ο σταυρός υπήρξε στη πίστη και τις κουλτούρες τους για χιλιάδες χρόνια. Έτσι, τον 6ο αιώνα μ.Χ., στην σύνοδο της Εφέσου, λύθηκε το ζήτημα, κι έγινε πλέον επίσημα αποδεκτό το σύμβολο του σταυρού ως έμβλημα του Χριστιανισμού, κάνοντας έτσι άλλο ένα ‘βήμα υποχώρησης’ με σκοπό τη προσέγγιση των δύο θρησκειών (παλαιάς και νέας).
Για πολλά χρόνια αφ’ ότου ξεκίνησε η χρήση του σταυρού από τους Χριστιανούς, δεν εμφανίζεται ο εσταυρωμένος πάνω στο σταυρό. Σκηνές από τη σταύρωση του Χριστού στη τέχνη δεν έχουμε πριν από τον 7ο αιώνα μ.Χ. Αυτό διότι, αφ’ ενός ακολουθούσαν την Εβραϊκή απαγόρευση περί δημιουργίας εικόνων και ειδώλων (2η Εντολή) και αφ’ ετέρου διότι ο κενός σταυρός παρέπεμπε στην ανάσταση του Χριστού κι όχι το θάνατό του. Μετά τον 7ο αιώνα και ακόμα περισσότερο μετά την Σύνοδο της Νίκαιας το 787 μ.Χ., όπου αποφασίστηκε να επιτραπεί η εικονογράφηση του Χριστού, της Παρθένου και των Αγίων (που έληξε και τη ταραγμένη περίοδο της Εικονομαχίας), οι πρώτες εικονογραφήσεις του Χριστού τον έδειχναν μπροστά από το σταυρό (όχι πάνω σ’ αυτόν), ντυμένο, ζωντανό και γαλήνιο, θριαμβευτή έναντι του θανάτου. Στον Μεσαίωνα όμως, οι Εκκλησίες αποφάσισαν να δώσουν περισσότερη έμφαση στο μαρτύριο της σταύρωσης και του θανάτου...

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ;

Πιστεύω στο Αιώνιο Φως, στο Φως της αγάπης, αυτό που ενώνει και συντονίζει το σύμπαν, αυτό που περιέχει τα πάντα, αυτό προς το οποίο τα πάντα τείνουν.

Πιστεύω ότι δεν είμαι παρά ένας εργάτης που οφείλει να εναρμονισθεί με το θεϊκό σχέδιο για την σωτηρία του κόσμου και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνώ ότι δεν ζω ούτε εργάζομαι χάρη στις δικές μου δυνάμεις αλλά χάρη στις Θεϊκές δυνάμεις.

Πιστεύω ότι όλη η δύναμή μου προέρχεται από το Θεό και όλες οι δυνάμεις που εκδηλώνω αντλούνται και φτάνουν σε μένα από τον ανώτερο εαυτό μου – τον Θεό.
Έχω στο μυαλό μου συνεχώς ότι το άτομό μου αυτό καθαυτό είναι ένα φανταστικό ον. Η αληθινή μου ύπαρξη – η μοναδική, αιώνια πραγματικότητα μέσα μου είναι ο Θεός. Γι’ αυτό και η αυτοπεποίθησή μου εκφράζει την εμπιστοσύνη στο Θεό που κατοικεί μέσα στην καρδιά μου, και όχι στην φανταστική ύπαρξη του προσώπου μου αυτού καθαυτού. Η θεϊκή αυτοπεποίθηση είναι απαραίτητη για κάθε δημιουργική δραστηριότητα και αντιπροσωπεύει μια εσωτερική ένωση με το Θεό.

Πιστεύω ότι ως χρήσιμος συν-εργάτης του Θεϊκού σχεδίου πρέπει να μάθω να δέχομαι ότι μου επιφυλάσσει η μοίρα . Η αξία μου δεν καθορίζεται από τις εξωτερικές συνθήκες, αλλά από τον βαθμό στον οποίο εκδηλώνω τον Θεό. Γήινοι υποβιβασμοί ή ταπεινώσεις δεν μπορούν να με καταστρέψουν, ούτε να μειώσουν τις εσωτερικές μου αξίες. Με την ίδια λογική οι έπαινοι δεν μπορούν να τις μεγεθύνουν.

Πιστεύω ότι τίποτα, απολύτως τίποτα, ποτέ και πουθενά, δεν μου ανήκει πραγματικά. Αντίθετα όλα είναι περιουσία του Θεού και από την περιουσία του παίρνω κάτι για τις τρέχουσες ανάγκες μου, κάτι που ανταποκρίνεται στο καθήκον μου.

Τέλος πιστεύω ότι το ωραίο δε θα υπήρχε χωρίς το άσχημο, το καλό δε θα υπήρχε χωρίς το κακό, ούτε το αληθινό χωρίς το ψεύτικο. Πιστεύω λοιπόν ότι το ωραίο και το άσχημο, το καλό και το κακό, το αληθινό και το ψεύτικο δεν είναι παρά είδωλα των εικόνων του άφατου, το οποίο εμείς χάριν ευκολίας καλούμε Θεό.-

H πορεία του ανθρώπου.... Κάποιες Σκέψεις....


«Τι είναι ο άνθρωπος; Είναι απλώς δέρμα, σάρκα, οστά και φλέβες; Όχι! Αυτό που συνιστά τον αληθινό άνθρωπο είναι η ψυχή και εκείνα που αποκαλούνται δέρμα και σάρκα, οστά και φλέβες είναι απλά ένα πέπλο, ένα εξωτερικό κάλυμμα και όχι καθεαυτός ο άνθρωπος. Η αποκάλυψη του ανθρώπου σημαίνει την απέκδυση του από όλα αυτά τα ενδύματα. Ωστόσο, τα οστά, οι τένοντες και τα διάφορα συστατικά του σώματος σχηματίστηκαν σύμφωνα με τα μυστικά της θεϊκής σοφίας και σύμφωνα με την ουράνια εικόνα. Το δέρμα απεικονίζει τους ουρανούς που είναι άπειροι σε έκταση και καλύπτουν ως ένδυμα όλα τα πράγματα. Τα οστά και οι φλέβες συμβολίζουν τον θεϊκό φορέα, τις εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου. Όμως αυτά δεν είναι παρά τα εξωτερικά ενδύματα, επειδή στα εσωτερικά μέρη υπάρχει το μυστήριο του Ουράνιου Ανθρώπου», (Σεφέρ χα Ζοχάρ)
Σύμφωνα με τον Γιουνκγ, ο Ουράνιος άνθρωπος θεωρείται ως το πραγματικό κέντρο της ύπαρξης κάθε ανθρώπινου πλάσματος και η ψυχή του μπορεί να συγκριθεί με μια σφαίρα. Η σφαίρα αυτή διαθέτει μια μικρή φωτεινή ζώνη που αντιπροσωπεύει τη συνειδητή γνώση και στο κέντρο της βρίσκεται το Εγώ. Ο άνθρωπος έχει συνειδητή γνώση μόνον όσων βρίσκονται στην περιοχή αυτή. Χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα μπορούμε να συγκρίνουμε τη συνειδητή αυτή γνώση σαν ένα μικρό νησάκι στη μέση ενός απέραντου ωκεανού.
Όλα όσα συνιστούν αυτό που εμείς εκλαμβάνουμε ως εγώ, δεν είναι παρά ένα πολύ μικρό τμήμα της ψυχής. Το πραγματικό ρυθμιστικό κέντρο της ύπαρξης σύμφωνα με τον Γιουνγκ αποτελεί αυτό που ονόμασε Εαυτό, δηλαδή ο πυρήνας και συγχρόνως η ολότητα της σφαίρας που εμείς αποτελούμε. Πως όμως μπορούμε να γνωρίσουμε όλον αυτόν το ωκεανό του Εαυτού μας; Κατερχόμενοι στο βάθος της συνειδήσεως όπως ανέφερε και ο φίλος «Vlachos». Ενδοσκοπώντας το εγώ μας, ώστε να γνωρίσουμε τον Εαυτό μας και συνδεθούμε μαζί του. Θα μπορέσει έτσι το Εγώ στην καθημερινή του ζωή να γίνει εργαλείο του Εαυτού . Και αφού ο άνθρωπος αγωνιστεί επίμονα όπως ορίζει και η Σφίγγα στο μυθικό αίνιγμά της (δηλαδή με τόλμη, γνώση, υπομονή, επιμονή, φαντασία και ενόραση) ίσως τότε ο Εαυτός πλημμυρίζει το Εγώ, και βρει τον δρόμο που οδηγεί την πνευματική Πηγή, απ' την οποία προήλθε τούτο το ιερό κομμάτι της ύπαρξης. Μοναδικός μας σύμμαχος, λοιπόν, στην πορεία μας αυτή και τους άθλους που έχουμε να επιτελέσουμε ως προσωπικότητες μέχρι την απορρόφησή μας από τον Εαυτό είναι η αντίληψη της ενότητας των κόσμων, το σπάσιμο των φραγμάτων και των ορίων και η συνειδητοποίηση πως στην αφαίρεση και την ενότητα κρύβεται το μυστικό για την αποκάλυψη του Πνευματικού Σπινθήρα που ορίζει την ύπαρξή μας.

Μια απλή καλημέρα

Λοιπόν, Καλημέρα σε όλους. Τί έγινε; σιγή επικρατεί!!! Σήμερα σας πρόλαβα όλους :-)
Βέβαια δεν έχω κάτι να πω, (που να προλάβω άλλωστε από όσα διαβάζω).
Α! κάτι έχω... ενα αίσθημα γλυκιάς ευχαριστησης από όσα τόσο απλόχερα προσφέρονται από τους συντάκτες αυτού του χώρου.
Να είστε λοιπόν βέβαιοι, πως οι αναγνώστες αυτού του χώρου πέραν από ευχαριστημένοι είναι και ικανοποιημένοι.

A-BJ

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Ποιός είμαι ; ... Τι θέλω ; ...

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας πάνω στη Γη, η ατομική ψυχή δεν μπορεί να κατακτήσει την πληρότητα, αν δεν ολοκληρώσει την μυθική της αναζήτηση, την οποία μπορούμε να οραματιστούμε ως το Μεγάλο Σχέδιο γύρω από το οποίο οργανώνεται το πεπρωμένο μας. Μέσα σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα υπάρχει ένα κυρίαρχο μοτίβο, ένα πρότυπο ηρωικής ζωής, ένας Θεός ή μια Θεά σε εμβρυακή μορφή που λαχταρά να έρθει στη ζωή. Αυτός είναι ο προορισμός μας, η ταυτότητα την οποία αρνιόμαστε στον εαυτό μας, επειδή οι περισσότεροι από εμάς σεν μπορούμε να διακρίνουμε το πεδίο του απεριόριστου δυναμικού που ανοίγεται μπροστά μας. Αυτός είναι ο καλύτερος εαυτός μας, ο μη εγωιστικός εαυτός, εκείνο το κομμάτι του σύμπαντος που ενεργεί μέσα από εμάς για το καλό όλων.

Οι άνθρωποι που ζουν συνηθισμένες, κοινότοπες ζωές, δεν έχουν έρθει σε επαφή με την μυθική ύπαρξη μέσα τους. Μπορούμε να βαδίζουμε στο δρόμο προς τη φώτιση κατανοώντας το σχέδιο που είναι χαραγμένο στην ψυχή μας, καλλιεργώντας τις σχέσεις που μας προσφέρουν πλαίσιο και ουσία, βιώνοντας το δικό μας μυθικό έπος. Μέσα από αυτό γεννιέται η αγάπη και η ευσπλαχνία. Μέσα από αυτό έρχεται η ικανοποίηση και η ολοκλήρωση …

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Στο Βάθος της Συνειδήσεως

Αναρωτιέμαι τελικά ποιο πράγμα πρέπει να δουλέψω σαν άνθρωπος ώστε να γίνω καλύτερος και η απάντηση είναι το εγώ μου.
Μια εκδήλωση αγάπης προς το θείο είναι αυτό που πρέπει να με ελκύει να μου δίνει δύναμη και να με μετουσιώνει σε αυτό που αρχικά δημιουργήθηκα αλλά και σε αυτό που καλούμε να φτάσω .Ποιο είναι αυτό ? μα φυσικά η μονάδα η αρχή ,η πηγή του φωτός .Αυτό που στον νοητό μου κόσμο το ονομάζω φως η δεσμίδα φωτός αλλά στον ψυχικό μου κόσμο είναι το συναίσθημα της πληρότητας και η έκδηλη αγάπη προς το σύμπαν αλλά και η φυσική μου ροπή να γίνω ένα με αυτό γιατί είμαι κομμάτι αυτού. Το Θείο, η μονάδα δεν έχει όνομα ταυτότητα όπως την ορίζουμε εμείς αλλά υπάρχει και είναι παντού .Γι αυτό πρέπει να έχω πάντα στο νου μου ότι οι πράξεις οι καταστάσεις που βιώνω δεν διαχωρίζονται από το θείο απλά είναι μια έκφραση του. Έτσι λοιπό κάθε αρχή είναι σεβασμός προς το θεό και προς την δικαιοσύνη .Η σοφία του επενεργεί κάθε μέρα κάθε λεπτό και εμείς καλούμαστε να τις εκφράσουμε.
Δεν είναι καθόλου εύκολο γιατί οι σκέψεις μου πρέπει να συγκεντρώνονται στο βάθος της καρδιάς μου να διώχνω κάθε αρνητικό και εχθρικό συναίσθημα προς οποιαδήποτε μορφή ύπαρξης. Ο σεβασμός για κάθε μορφή ύπαρξης είναι επιτακτικός και πάντα έκδηλος .Δεν πρέπει το βλέμμα μου να κοιτά τους ανθρώπους από πάνω προς τα κάτω αλλά πάντα στην ευθεία και να διεισδύει στην ψυχή , να βλέπει μέσα της και να την αγκαλιάζει ζεστά μέσω συναισθηματικών κραδασμών που εκπέμπω.
Έτσι λοιπόν ενώ αισθάνομαι ενωμένος με όλους ως προς την εσωτερική μου φύση , είμαι υποχρεωμένος να προφυλάσσω τον εξωτερικό μου εαυτό από κάθε άσχημη και ξένη επίδραση .
Δεν πρέπει να με ενδιαφέρουν οι άσχημες πράξεις και δεν θα τις ορίσω στο κείμενο αυτό γιατί τις ξέρω κάνοντας την αυτοκριτική μου. Αλλά τελικά αυτό δεν είναι το μεγαλείο μεταξύ σώματος που πράττει, νου που επιλέγει και ψυχής να συμπεραίνει? Το δικαίωμα να ξυπνήσω από την λήθη μου αλλά και να αναγνωρίσω τα λάθη μου έτσι ώστε να εξελίσσομαι σαν οντότητα.
Το να εισέλθω στο βάθος της συνείδησης μου είναι ανάγκη επιτακτική αν θέλω να κατακτήσω την απόλυτη συνειδητότητα. Να ξεγυμνώσω το υποσυνείδητο μου και να δουλέψω μια- μια τις αδυναμίες μου .Δεν είναι εύκολο ίσα- ίσα τρομακτικό γιατί εκεί πραγματικά βλέπω την ασχήμια των πράξεων μου, τους φόβους μου, της συμπεριφορά μου.
Όταν όμως είμαι μέσα μου αφυπνίζομαι και ποιο συγκεκριμένα αφυπνίζω την διάνοια μου δημιουργό θεία έφεση και θεία αγάπη καταγράφω ανώτερα συναισθήματα και υψηλές σκέψεις .Στην συνέχεια προσπαθώ να πράττω αγαθές πράξεις και να έχω καλό λόγο .Η προσευχή και ο διαλογισμός είναι τα δύο οχήματα που μπορεί να χρησιμοποιήσω ως άνθρωπος ώστε να εξελιχθώ πνευματικά .
Η προσευχή δεν είναι μόνο η εκδήλωσις της πίστης προς το θείο αλλά και προς τον ίδιο τον εαυτό μας
Δεν πρέπει να έχει εγωκεντρικό χαρακτήρα ή σχέση διαπραγμάτευσης αντίθετα πρέπει να περιλαμβάνει το θείο λόγο μέσα στο λόγο μου να είναι πανανθρώπινη να μην περιορίζεται στα υλικά αγαθά αλλά στα μεταφυσικά που μπορεί το υπέρτατο ων να σου προσφέρει.
Η προσευχή είναι μορφή εκδηλώσεις συνειδητότητας και η δύναμη που αποκτώ ερχόμενος σε επαφή με το θείο σε όποια τάξει του εκδηλώνεται αυτό. Δεν είναι λύτρωση είναι προετοιμασία σε αυτό που συνειδητά επιλέγω να δεχθώ μέσα μου .Τι σημασία έχει αν είμαι χριστιανός, βουδιστής, μουσουλμάνος , σε όλες τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και αυτό γιατί οι κανόνες είναι ίδιοι για όλους τους ανθρώπους που θέλουν να κατακτήσουν το ανώτερο νοητικό τους σώμα .Μια επίκληση, μια σκεπτομορφή που μπορεί και απεγκλωβίζεται από τα στενά όρια της καθημερινής και πολλές φορές ελεγχόμενης σκέψης γίνεται ενέργεια σε μετουσιώνει σε άνθρωπο δυνατό διευρύνει τους ορίζοντες σου και τότε ψάχνεσαι περισσότερο.
Ο διαλογισμός ως εργαστήρι του νου αναπτύσσει την διάνοια. Ανοίγει κανάλια που στην καθημερινότητα είναι κλεισμένα ,ως μέσο άσκησης της σκέψεις αρχικά και την απελευθέρωση της στην συνέχεια, είναι ένα ταξίδι που δεν περιγράφεται και αυτό γιατί είναι βιωματικό. Μέσα από αυτό ξαναγεννιέσαι, ο νους ξεκουράζετε άρα αναπαραγάγει ,δημιουργεί ιδέες κατανοεί την ολότητα και γίνεται ένα με αυτήν . Μέσα από τον διαλογισμό βιώνεις ανώτερα συναισθήματα και λέω βιώνεις γιατί όταν πραγματικά βιώσεις σε διαλογιστικό επίπεδο έχει φτάσει και στον απεγκλωβισμό του νου από την ύλη και βιώνεις την ελευθερία . Η διάνοια ταξιδεύει και συλλέγει πληροφορίες που καταγράφονται στο νου .Έτσι σε αυτό το πολυσυλλεκτικό ταξίδι παίρνεις απαντήσεις όχι με την μορφή ερώτησης- απάντησης αλλά με την μορφή γνωστοποίησης.
Ανοίγουν κανάλια όπως το τρίτο μάτι ή σαν την κορυφή του κεφαλιού σου, δίοδοι πληροφοριών, ενεργείς πλέον συνειδητά κατανοείς καλύτερα καταστάσεις, ανθρώπους, γίνεσαι υπερευαίσθητος και νιώθεις πράγματα πάνω από τις πέντε αισθήσεις σου . Αυτό είναι λοιπόν το μικρό μυστικό της συνειδητότητος κατά την ταπεινή μου γνώμη που αν εφαρμόζω καθημερινά εξελίσσομαι σε κάτι μεγαλύτερο, καλύτερο, ωραιότερο, αποκτώ ενέργεια, θωρακίζομαι από τους εκκωφαντικούς θορύβους της καθημερινότητας, δεν έχω συναισθηματικές εξάρσεις διατηρώ μια ηρεμία και γίνομαι θεατής τον δύσκολων καταστάσεων ακόμα και αν με αφορούν. Ο διαλογισμός εξασκώντας το νου ισορροπεί τις καθημερινές μου σκέψεις .Η προσευχή τις εξυψώνει και εκεί που τελειώνει το ένα και αρχίζει το άλλο ή και το αντίθετο υπάρχει το φως και η απόλυτη συνειδητότητα.

Για ένα τόπο νοερά "ζωντανό"

Για να κάνεις μια νέα καταχώριση θα πρέπει κάτι να έχεις να πεις. Εγώ αυτή τη στιγμή δεν έχω να πω τίποτα. Άλλωστε, μάλλον δεν γνωρίζω και τίποτα.
Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να ευχαριστήσω τους εμπνευστές και δημιουργούς του χώρου αυτού για τον προσωπικό χρόνο που αφιέρωσαν μαζί φυσικά με το μεράκι τους.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την "σκυταλοδρομία της γνώσης" προσφέροντας ο ένας στον άλλο και σαφώς σε όλους, την άυλη αυτή "μαγική" ράβδο, με συλλαβές και λόγια απλά.
Οι σοφοί ας είναι λαλίστατοι,
Οι ισχυροί ας θωρακίσουν τη γνώση
Όσοι δε κατέχουν το κάλλος της γνώσης, ας προσθέσουν τα ρινίσματα του κάλλους αυτού που όλοι έχουμε ανάγκη.
Τέλος, ας κρατήσουμε τον τόπο αυτό νοερά "ζωντανό", ώστε να αποτελεί σε κάθε περίπτωση προπύργιο αλλά και καταφύγιο για όλους.

Α-BJ

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Το σύμπαν εκδηλώνει τα σήματα που του στέλνουμε

Τα συναισθήματά μας, όποια κι αν είναι, μεταφέρουν ισχυρά μυνήματα σ’ αυτό το ενεργειακό σύστημα που αγκαλιάζει τα πάντα και το ονομάζουμε σύμπαν.

Το σύμπαν δεν κρίνει τι είναι καλό ή κακό για μας. Ερμηνεύει όλα τα συναισθηματικά σήματα όπως πρέπει, γι’ αυτό ανταποκρίνεται σε όλα με ίση ένταση.

Αν σκεφτόμαστε και νιώθουμε μίσος, το σύμπαν παράγει κάτι για μας πάνω στο οποίο να μπορούμε να συγκεντρώσουμε το μίσος μας. Αν νιώθουμε φόβο πολύ συχνά, το σήμα προς το σύμπαν είναι καθαρό : Εκδήλωσε μου κάτι για να το φοβάμαι και συνέχισε να το παράγεις μέχρι να μείνω ικανοποιημένος.

Φυσικά δε θέλουμε συνειδητά να υπάρχουν αρνητικά στοιχεία στη ζωή μας, από την άλλη μεριά όμως επιμένουμε να στέλνουμε αρνητικά συναισθηματικά σήματα, τα οποία μπορούν να ερμηνευτούν με έναν τρόπο. Εξίσου ισχυρά και φανερά είναι τα σήματα αγάπης και οι δονήσεις της χαράς, τις οποίες παράγουμε φυσικά μαζί με τα αρνητικά σήματα. Αν οι θετικές αυτές δονήσεις υπερτερούν, το σύμπαν θα μας δώσει άτομα και πράγματα που να αγαπάμε και να απολαμβάνουμε.

Τα λόγια μας είναι συχνά καθαρές ενδείξεις των συναισθηματικών σημάτων που εκπέμπουμε προς το σύμπαν.














Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!



Σε όλες τις γραφές, υπάρχουν αμέτρητες αναφορές στην «εποχή». Για να το κατανοήσουμε αυτό, πρέπει να γνωρίζουμε το φαινόμενο που είναι γνωστό ως «μετάπτωση» των ισημεριών. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όπως και οι παλιότεροι πολιτισμοί από αυτούς που ήταν οι Έλληνες, διέκριναν ότι περίπου κάθε 2.150 χρόνια η ανατολή του Ήλιου την εαρινή ισημερία, γίνονταν σε διαφορετικό αστερισμό του ζωδιακού κύκλου. Αυτό οφείλεται σε μια ελλειπτική ταλάντωση που πραγματοποιεί η Γη περιστρεφόμενη γύρω από τον άξονα της. Ονομάζεται «μετάπτωση», επειδή οι αστερισμοί πάνε προς τα πίσω αντί για την συνηθισμένη, ετήσια τροχιά τους.
Ο απαιτούμενος χρόνος για να περάσει η μετάπτωση κι από τους 12 αστερισμούς είναι χοντρικά 25.756 χρόνια. Αποκαλείται επίσης και κύκλος του Μεγάλου Ενιαυτού. Οι αρχαίοι πολιτισμοί έδιναν μεγάλη σημασία σε αυτό, κι αναφέρονταν σε κάθε 2.150 χρόνια ως μια εποχή. Από το 4.300 π.Χ, μέχρι το 2.150 π.Χ. ήταν η εποχή του Ταύρου. Από το 2.150 π.Χ μέχρι το 1 μ.Χ ήταν η εποχή του Κριού. Από το 1 μ.Χ μέχρι το 2.150 μ.Χ είναι η εποχή των Ιχθύων, η εποχή στην οποία είμαστε εμείς τώρα. Και γύρω στο 2.150 θα μπούμε στην νέα εποχή, την εποχή, του Υδροχόου.
Η Βίβλος περιγράφει, σε γενικές γραμμές, γεγονότα τριών εποχών προμηνύοντας και μια τέταρτη.
Στην Παλιά Διαθήκη, όταν ο Μωυσής κατεβαίνει από το όρος Σινά με τις δέκα εντολές, κλονίζεται, επειδή οι άνθρωποι προσκυνούσαν ένα χρυσό βουβάλι. Για την ακρίβεια έσπασε τις πλάκες και τους πρόσταξε να αλληλοσκοτωθούν για να εξαγνιστούν. Οι περισσότεροι μελετητές αποδίδουν αυτήν την οργή, στο γεγονός ότι οι Ισραηλίτες λάτρευαν ένα ψευδές είδωλο ή κάτι αντίστοιχο.
Η αλήθεια είναι, ότι το χρυσό βουβάλι αντιπροσωπεύει την εποχή του Ταύρου κι ο Μωυσής την εποχή του Κριού. Για αυτό οι Εβραίοι φυσάνε μέχρι σήμερα το κέρατο του κριαριού.
Ο Μωυσής αντιπροσωπεύει την νέα εποχή του Κριαριού και το κατώφλι της νέας εποχής, όλοι οφείλουν να αποκηρύξουν την παλιά. Κι άλλες θεότητες μαρτυρούν αυτήν την μετάβαση, όπως ο Μίθρας, ένας προχριστιανικός Θεός, που με το ίδιο συμβολισμό, σκοτώνει τον Ταύρο.
Ο Ιησούς, τώρα, είναι αυτός που μας προετοιμάζει για την μετά τον Κριό εποχή την εποχή των Ιχθύων ή των ψαριών. Ο συμβολισμός των ψαριών χρησιμοποιείτε ευρέως στην Καινή Διαθήκη.
Ο Ιησούς ταΐζει 5.000 ανθρώπους με 5 ψωμιά και 2 ψάρια. Όταν ξεκινάει το κήρυγμα του στην Γαλιλαία αναπτύσσει φιλία με 2 ψαράδες που τον ακολουθούν. Και θεωρώ ότι όλοι έχουμε δει τα αυτοκόλλητα ψαριά στους προφυλακτήρες των αυτοκινήτων.
Αλλά ελάχιστοι ξέρουν την πραγματική τους σημασία. Είναι ένα παγανιστικό αστρολογικό σύμβολο για την βασιλεία του Ήλιου την εποχή των Ιχθύων. Επιπλέον, η γέννηση του Ιησού σηματοδοτεί και την έναρξη αυτής της εποχής

Στο κατά Λουκά 22:10 όταν ρωτάνε οι μαθητές τον Ιησού πότε θα είναι το επόμενο Πάσχα, αφού φύγει ο ίδιος, ο Ιησούς απαντάει:
«Προσέξτε, όταν μπαίνετε στην πόλη θα συναντήσετε έναν άντρα, που κρατάει μια κανατά με νερό. Ακολουθήστε τον στο σπίτι που θα μπει». Αυτό το κείμενο περιέχει πασιφανείς αστρολογικές αναφορές. Ο άνθρωπος με την κανατά με το νερό είναι ο Υδροχόος, ο νεροκουβαλητής, που πάντα απεικονίζεται σαν ένας άνθρωπος που χύνει νερό από ένα κανάτι. Αντιπροσωπεύει την εποχή μετά τους Ιχθύες. Κι όταν ο Ήλιος (ο Υιός του Θεού) εγκαταλείπει την εποχή των Ιχθύων (Ιησούς), θα μπει στο σπίτι του Υδροχόου καθώς ο Υδροχόος διαδέχεται τους Ιχθύες στην μετάπτωση των ισημεριών. Το μόνο που λέει ο Ιησούς είναι ότι την εποχή των Ιχθύων ακολουθεί η εποχή του Υδροχόου.
Όλοι έχουμε ακούσει για την συντέλεια και το τέλος του κόσμου. Πέραν των απεικονίσεων στην Αποκάλυψη, η ουσία αυτής της ιδέας είναι στο κατά Ματθαιον 28:20, όπου ο Ιησούς λέει: «Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος του κόσμου». Παρόλα αυτά, στην απόδοση της Βίβλου από τον Κινγκ Τζέιμς ο «κόσμος» είναι ένα από τα πολλά μεταφραστικά λάθη. Η πρωτότυπη λέξη «αιών»,
που σημαίνει εποχή. «Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος της εποχής». Που είναι η αλήθεια, μιας κι η ταύτιση του Ιησού με τους Ιχθύες θα πάψει μόλις ο ήλιος μπει στην εποχή του Υδροχόου. Όλη η ιδέα του τέλους του κόσμου, είναι δυσερμηνεία της αστρολογικής αλληγορίας. Ας το πούμε στους σχεδόν 100 εκατομμύρια ανθρώπους στην Αμερική που πιστεύουν ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Επιπλέον, ο χαρακτήρας του Ιησού, που είναι ένα λογοτεχνικό και αστρολογικό υβρίδιο, είναι η εναλλακτική προβολή του Αιγύπτιου Θεού-Ήλιου, Ώρου.
Για παράδειγμα, βρέθηκαν επιγραφές στους τοίχους ενός ναού 3.500 χρόνων στο Λούξορ της Αιγύπτου και εικόνες με τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, την Άσπιλη Σύλληψη την γέννηση και την λατρεία του Ώρου.
Οι εικόνες ξεκινούν με την ανακοίνωση στην παρθένα Ίσιδα ότι θα συλλαβει τον Ώρο κι έπειτα με τον Νέφθυ, το Άγιο Πνεύμα, που αφήνει έγκυο την παρθένα και μετά την γέννηση και την λατρεία. Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία με την σύλληψη του Ιησού. Για την ακρίβεια, οι απόλυτες ομοιότητες μεταξύ της Αιγυπτιακής θρησκείας και του Χριστιανισμού, είναι εντυπωσιακές. Και οι παραλλαγές είναι συνεχείς.

Οι επτά οκτάβες των δονήσεων



Κάθε ον εκπέμπει τις δονήσεις από τις οποίες είναι φτιαγμένο, δηλαδή αυτές που αντέχει συνειδητά. Η ύλη, ο κατώτερος βαθμός συνειδητότητας, εκδηλώνεται μόνο μέσω της συστολής, δεδομένου ότι ψύχεται και σκληραίνει.
Το φυτό εκδηλώνεται σε δύο επίπεδα : το υλικό επίπεδο και το επίπεδο της δύναμης – της βλαστητικής – που του δίνει ζωή. Το φυτό εκδηλώνει υλικές δονήσεις ασυνείδητα. Φέρει το σώμα του σαν ένδυμα, το επίπεδο όμως της συνειδητότητας του είναι το βλαστητικό επίπεδο της δύναμης, που δίνει ζωή στην ύλη. Η δύναμη που εκδηλώνεται σ’ αυτό το επίπεδο παρουσιάζει τρεις διαφορετικές όψεις από τις οποίες μπορεί να αναγνωρισθεί : την αναζήτηση τροφής, την πρόσληψη τροφής και την αφομοίωση ή πέψη της τροφής.
Το ζώο εκδηλώνει τρεις δυνάμεις : την υλική , την βλαστητική και την ζωώδη. Έχει ένα σώμα, αναζητά προς τα έξω την τροφή του, τρώει και χωνεύει και είναι συνειδητό στο ζωικό επίπεδο – έχει αισθήματα, ένστικτα, παρορμήσεις, συναισθήματα, συμπάθειες, αντιπάθειες και επιθυμίες. Το ζώο είναι συνειδητό στο τρίτο επίπεδο ανάπτυξης, όπου υπολείπεται του ανθρώπου κατά ένα μόνο βαθμό.
Ο μέσος άνθρωπος βρίσκεται κατά μια οκτάβα δονήσεων υψηλότερα : είναι συνειδητός στο πνευματικό επίπεδο. Έχει την νόηση και την ικανότητα να σκέφτεται. Αλλά, ταυτόχρονα, εκδηλώνει και τα τρία άλλα επίπεδα. Στο υλικό επίπεδο έχει σώμα, στο βλαστητικό αναζητά προς τα έξω την τροφή του, τρώει και χωνεύει. Στο ζωικό επίπεδο έχει αισθήματα, τάσεις, συμπάθειες, αντιπάθειες και επιθυμίες. Αλλά το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του είναι η νόηση. Ο άνθρωπος σκέπτεται συνειδητά.
Στον επόμενο βαθμό ανάπτυξης – του φωτισμένου ανθρώπου – ο άνθρωπος πραγματοποιεί ένα τεράστιο άλμα : ανυψώνει τη συνειδητότητα του έξω από τον κόσμο των αποτελεσμάτων στο επίπεδο των αιτιών. Έλκε μέσα του τη θεική πηγή του αιτιατού σχεδίου και εκδηλώνει αυτή τη δύναμη που εμφανίζεται στη συνειδητότητα του ως διαίσθηση. Με τη βοήθεια της νόησης και της πνευματικής του δύναμης, είναι πλέον ικανός να εκφράζει τις εμπειρίες του αυτού του υψηλότερου επιπέδου, με την τέχνη του λόγου, και να τις μεταδίδει στους συνανθρώπους του. Μπορεί επίσης να αποδεικνύει την ύπαρξη της διαίσθησής του και σε άλλες τέχνες. : στη μουσική, χωρίς διαστάσεις ως συνθέτης. Στη ζωγραφική, σε δύο διαστάσεις με γραμμές και χρώματα. Στη γλυπτική ή στο χορό, σε τρισδιάστατες μορφές. Οι άνθρωποι αποκαλούν το δημιουργικό άτομο, φωτισμένο. Αυτό, εκδηλώνει τις πέντε οκτάβες της δόνησης των υλικών, βλαστητικών, ζωωδών, ψυχικών και αιτιωδών δυνάμεων.
Ο βαθμός συνειδητότητας της αμέσως υψηλότερης οκτάβας είναι ο προφήτης. Ο προφήτης εκδηλώνει όλες τις δυνάμεις που εργάζονται στα επίπεδα συνειδητότητας που προαναφέρθηκαν, έχει όμως επιπλέον συνείδηση και του αμέσως υψηλότερου επιπέδου, του επιπέδου της θεικής σοφίας και της οικουμενικής αγάπης. Πρέπει να προσέχουμε ώστε να μη συγχέουμε ποτέ αυτή την συμπαντική αγάπη, με την «αγάπη» του τρίτου, ζωικού επιπέδου, η οποία εκφράζει την εκδήλωση των ζωικών ενστίκτων. Αυτή η τελευταία «αγάπη» είναι μια δόνηση που εκπορεύεται από τρία επίπεδα χαμηλότερα, από την πηγή η οποία αποτελεί το ορμητήριο της αναπαραγωγής των ειδών. Αυτή η «αγάπη» είναι συνώνυμη του πόθου για ιδιοκτησία κι πάντοτε αναζητά μόνο το σώμα. Εξωθεί τον άνθρωπο να έρχεται κοντά στον αγαπημένο του, να τον αγκαλιάζει, να τον φιλά και να τον σφίγγε – με μια λέξη, να τον έχει υπό την κατοχή του.
Η συνειδητότητα εκείνου που υπόκειται σ’αυτό το είδος της αγάπης βρίσκεται ακόμα στην κατάσταση του διαχωρισμού και αναζητά έναν συμπληρωματικό φυσικό σύντροφο για να βρει ικανοποίηση. Η αγάπη αυτή θέλει πάντα να παίρνει, να κατέχει κάτι, να της ανήκει κάτι. Ενώ η αγάπη στο έκτο επίπεδο εκδήλωσης, η αγάπη του προφήτη, δεν προέρχεται από την κατάσταση διαχωρισμού, αλλά από την πρωταρχική κατάσταση της θεικής ενότητας ! Συνεπώς, αυτή η αγάπη είναι οικουμενική, πάντοτε δίνει, ποτέ δεν παίρνει, δεν χρειάζεται συμπλήρωμα ούτε σωματική εκδήλωση, αλλά εκπέμπει πάντα από τη συνειδητότητα της θεικής ολικής ενότητας. Οι άνθρωποι που είναι συνειδητοί σ’αυτό το επίπεδο, δεν θέλουν να τους ανήκει κανείς. Αισθάνονται οι ίδιοι ταυτισμένοι με το αιώνιο όλον.
Η έβδομη και τελειότερη εκδήλωση του Θεού είναι ο απόλυτα συνειδητός άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος. Όλες οι άλλες μορφές αποκάλυψης εκδηλώνουν μόνο μετασχηματισμένες δονήσεις, μόνο μέρος του Θεού. Ο Θεάνθρωπος είναι ένα άτομο που εκδηλώνει το Θεό – το δικό του θεικό εαυτό – πλήρως και ολοκληρωτικά μέσω μιας τέλειας συνειδητότητας, αυτός που βιώνει και εκπέμπει τις θεικές δημιουργικές δυνάμεις στις πρωταρχικές, αμετασχημάτιστες δονήσεις και συχνότητες τους. Είναι συνειδητός στον ανώτατο βαθμό. Κανένα τμήμα του δεν είναι ασυνείδητο.
Μόνο ο άνθρωπος έχει την ικανότητα της κυριαρχίας και της εκπομπής και στις επτά οκτάβες των δονήσεων, αφού τα νευρικά κέντρα που αντιστοιχούν στις επτά οκτάβες της μετασχηματισμένης και αμετασχημάτιστης δημιουργικής δύναμης υπάρχουν στο νευρικό του σύστημα. Από την άλλη πλευρά όμως είναι ικανός να εκπέμπει δονήσεις μόνο από τα επίπεδα στα οποία έχει γίνει συνειδητός, διότι μέχρι να γίνει συνειδητός σε ένα δεδομένο επίπεδο, τα νευρικά κέντρα που αντιστοιχούν σ’αυτό, παραμένουν σε λανθάνουσα κατάσταση.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Η ΕΜΜΟΝΗ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Σουρεαλιστικό έργο τέχνης με θέμα τον Χρόνο ή απεικόνηση επιστημονικών ιδεών περί χωροχρόνου?

Η μεγαλύτερη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ


Ο Ήλιος μας! Από το 10.000 προ Χριστού η ιστορία είναι γεμάτη από μαρτυρίες για το σεβασμό και την λατρεία για αυτόν.Κι είναι απλό το γιατί, καθώς κάθε πρωί ο Ήλιος ανέτελλε κι έφερνε φως ζεστασιά και ασφάλεια, προστατεύοντας τον άνθρωπo από το κρύο σκοτάδι της νύχτας. Χωρίς αυτόν οι καλλιέργειες και τα σιτηρά δεν θα μεγάλωναν και δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη. Αυτά τα γεγονότα κάνουν τον ήλιο το πιο λατρευτό αντικείμενο αιωνίως. Αντίστοιχα, έδιναν μεγαλύτερη σημασία και στα άστρα. Με την παρακολούθηση των άστρων μπορούσαν να προσμένουν γεγονότα που εμφανίζονταν σποραδικά όπως εκλείψεις και πανσέληνοι. Κατηγοριοποίησαν τις αστρικές ομάδες σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε αστερισμούς.Ο ζωδιακός κύκλος, ένα από τα πιο παλιά σύμβολα της ανθρώπινης ιστορίας. Αναπαριστά το πέρασμα του Ηλίου από τους 12 αστερισμούς στη διάρκεια ενός έτους. Δείχνει επίσης τους 12 μήνες, τις 4 εποχές, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες.Ο ζωδιακός κύκλος βασίζεται στο ότι οι αστερισμοί είχαν μορφή ανθρώπων ή σχημάτιζαν αντικείμενα και ζώα.Οι πρώτοι πολιτισμοί, όχι απλά λάτρευαν τον Ήλιο και τα άστρα, αλλά τους έδιναν ανθρώπινη υπόσταση κι έπλαθαν παραμυθία για την ύπαρξη τους. Ο Ήλιος, ο προσφέρων την ζωή και ο προστάτης των πάντων, θεωρούταν ο εκπρόσωπος του απρόσωπου δημιουργού, γνωστός κι ως Θεός. Ο Ήλιος-γιος του Θεού. Το φως του κόσμου. Ο σωτήρας της ανθρωπότητας. Αντίστοιχα, οι 12 αστερισμοί αντιπροσώπευαν τα μέρη του ταξιδιού του Ήλιου-γιου του Θεού. Και τους έδωσαν ονόματα που αναφέρονταν σε στοιχεία της φύσης που συνέβαιναν τις συγκεκριμένες περιόδους. Για παράδειγμα ο νεροκουβαλητής, που φέρνει τις ανοιξιάτικες βροχές.

Ο Ώρος. Είναι ο Θεός Ήλιος της Αιγύπτου το 3000 π.Χ. είναι η προσωποποίηση του Ήλιου κι η ζωή του συμβολίζει τις κινήσεις του στον ουρανό. Από τα αρχαία ιερογλυφικά της Αιγύπτου, γνωρίζουμε πολλά για τον ουράνιο μεσσία. Για παράδειγμα, ο Ώρος δήλωνε τον Ήλιο ή το φως κι είχε έναν ορκισμένο εχθρό τον Σεθ. Κι ο Σεθ ήταν η προσωποποίηση του σκότους ή της νύχτας.

Κάθε πρωί, ο Ώρος κέρδιζε την μάχη απέναντι του Σεθ, αλλά το βράδυ ο Σεθ υπερνικούσε τον Ώρο και τον έστελνε στον κόσμο των νεκρών. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το σκοτάδι ενάντια στο φως ή το καλό εναντίον του κακού, είναι από τις αρχαιότερες και πιο γνωστές διαμάχες. Και εκδηλώνεται σε πολλά επίπεδα μέχρι και στις μέρες μας. Σε γενικές γραμμές, η ιστορία του Ώρου έχει ως εξής: Ο Ώρος γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, από την παρθένα Ίσιδα-Μαρία. Την γέννηση του σηματοδότησε ένα αστέρι στην Ανατολή, το οποίο ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να βρουν και να στολίσουν τον νεογέννητο σωτήρα. Σε ηλικία 12 χρόνων δίδασκε άλλα παιδιά. Στην ηλικία των 30 χρόνων βαφτίστηκε από τον Άναπα και ξεκίνησε το κήρυγμα του. Ο Ώρος είχε 12 μαθητές, με τους οποίους ταξίδευε παρέα κάνοντας θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους και να περπατάει στο νερό. Ήταν γνωστός με πολλά τιμητικά ονόματα, όπως «αλήθεια», «το φως», «ο αγαπημένος γιος Του», «ο καλός ποιμένας», «ο αμνός του Θεού», και άλλα πολλά.Αφού τον πρόδωσε ο Τυφών, ο Ώρος σταυρώθηκε, θάφτηκε για τρεις μέρες και μετά αναστήθηκε. Αυτά τα στοιχειά του Ώρου, αυθεντικά ή όχι, έχουν εισχωρήσει σε πολλούς άλλους λαούς και πολλοί άλλοι Θεοί έχουν γενικά το ίδιο μυθολογικό υπόβαθρο.Ο Aτυς από την Φρυγία, γεννημένος από την παρθένα Νάνα στις 25 Δεκεμβρίου. Τον σταύρωσαν, τον έκλεισαν σε τάφο και μετά από τρεις μέρες αναστήθηκε. Ο Κρίσνα της Ινδίας, από την παρθένα Ντεβέκι με ένα αστέρι να σημαίνει την γέννηση του. Έκανε θαύματα με τους μαθητές του κι αναστήθηκε μετά τον θάνατο του. Ο Διόνυσος της Ελλάδας, γεννήθηκε από μια παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου ήταν περιπλανώμενος δάσκαλος κι έκανε θαύματα, όπως να αλλάζει το νερό σε κρασί. Τον αποκαλούσαν «Βασιλέα των βασιλέων», «μοναχογιό Του», «Α και Ω» και πολλά άλλα. Και μετά το θάνατο του αναστήθηκε. Ο Μίθρα της Περσίας, γεννημένος από μια παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου. Είχε 12 μαθητές κι έκανε θαύματα. Μετά τον θάνατο του έμεινε θαμμένος για τρεις μέρες, μέχρι να αναστηθεί. Τον αποκαλούσαν «η αλήθεια», «το φως», και πολλά παρόμοια. Έχει ενδιαφέρον ότι η μέρα λατρείας του Μίθρα ήταν η Κυριακή. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν ένα σωρό σωτήρες από κάθε περίοδο στον κόσμο που έχουν αυτά τα βασικά γνωρίσματα. Το ερώτημα παραμένει. Γιατί όλα αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά; Γιατί η γέννηση από παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου;
Γιατί να μένουν πεθαμένοι για 3 μέρες, μέχρι να αναστηθούν; Γιατί οι 12 μαθητές ή ακόλουθοι;
Για να το απαντήσουμε, ας μελετήσουμε τον πιο πρόσφατο από τους ουράνιους μεσσίες. Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία στις 25 Δεκεμβρίου στην Βηθλέεμ. Την γέννηση του σήμανε ένα αστέρι από την Ανατολή, που το ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να βρουν και να προσφέρουν δώρα στον νέο σωτήρα. Στα 12 του δίδασκε άλλα παιδιά και στα 30 βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαφτιστή. Και μετά ξεκίνησε το κήρυγμα του. Ο Ιησούς ταξίδευε με 12 μαθητές και έκανε θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους, να περπατάει στο νερό, να ανασταίνει τους νεκρούς.. είναι επίσης γνωστός ως «ο Βασιλεύς των Βασιλέων», «ο Υιός του Θεού», «το φως του κόσμου», «το Α και το Ω», «ο αμνός του Θεού» και πολλά άλλα. Αφού τον πρόδωσε ο μαθητής του, ο Ιούδας, για 30 αργύρια, σταυρώθηκε, έμεινε θαμμένος για τρεις μέρες κι έπειτα αναστήθηκε, κι ανήλθε στους ουρανούς.
Καταρχήν, η ακολουθία γεννήσεων έχει να κάνει με την αστρολογία. Το αστέρι στην Ανατολή είναι ο Σείριος, το πιο λαμπρό αστέρι, που στις 25 Δεκεμβρίου ευθυγραμμίζεται με τα 3 λαμπρότερα αστερία της ζώνης του Ωρίωνα. Αυτά τα 3 αστέρια έχουν την ονομασία τους από αρχαιοτάτων χρόνων «οι 3 Βασιλιάδες». Και οι 3 Βασιλιάδες μαζί με το λαμπρότερο αστέρι, τον Σείριο δείχνουν προς την ανατολή του Ήλιου στις 25 Δεκεμβρίου. Για αυτό οι 3 Βασιλιάδες ακολουθούν το αστέρι από την Ανατολή, προκειμένου να δουν την ανατολή την γέννηση του Ήλιου. Η παρθένος Μαρία είναι ο αστερισμός Βίργκο, γνωστός Βίργκο ή παρθένος. Βίργκο στα λατινικά σημαίνει Παρθένος. Το αρχαίο λογότυπο για την Βίργκο είναι το παραλλαγμένο Μ. (m). Για αυτό κι η Μαρία, ομοίως με τις άλλες παρθένες, όπως η μητέρα του Άδωνη, η Μύρα ή η μητέρα του Βούδα Μάγια, ξεκινούν τα ονόματα τους από το Μ. Η Βίργκο ήταν επίσης γνωστή ως «ο οίκος του άρτου» κι η αναπαράσταση της ήταν μια παρθένα να κρατάει ένα δεμάτι στάρι.Αυτός ο οίκος του άρτου και το σιτάρι συμβολίζουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, την περίοδο του θερισμού. Αντίστοιχα κι η Βηθλεέμ μεταφράζεται κυριολεκτικά σαν «οίκος του άρτου». Συνεπώς η Βηθλεέμ είναι μια αναφορά στον αστερισμό Βίργκο μια τοποθεσία στον ουρανό κι όχι στην γη. Υπάρχει κι άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο που λαμβάνει χώρα στις 25 Δεκεμβρίου, ή αλλιώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο.Από το εαρινό στο χειμερινό ηλιοστάσιο, οι μέρες γίνονται μικρότερες και πιο κρύες. Και κοιτώντας από το βόρειο ημισφαίριο ο Ήλιος φαίνεται να κινείται προς τον νότο, να μικραίνει και να είναι ανεπαρκής. Η μικρές ημέρες κι η εξάλειψη της σοδειάς, όπως πλησιάζουμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο συμβόλιζε για τους αρχαίους την πορεία προ του θάνατο. Ήταν ο θάνατος του Ηλίου. Και ως τις 22 Δεκεμβρίου, ο αφανισμός του Ήλιου, ήταν πια ολοφάνερος. Καθότι, κινούμενος προς τον νότο για 6 μήνες ο Ήλιος φτάνει στο χαμηλότερο σημείο στον ορίζοντα. Και τότε συμβαίνει κάτι παράξενο: Ο Ήλιος σταματά να κινείτε νότια και μένει σχεδόν σταθερός για 3 μέρες, (22, 23, 24, /12ου). Και σε αυτές τις 3 μέρες ο Ήλιος μένει στην κλίμακα του Σταυρού του Νότου, ή στον αστερισμό του Σταυρού. Και μετά από αυτό, στις 25 Δεκεμβρίου ο Ήλιος μετακινείτε μια μοίρα, αυτή τη φορά προς το βορρά προμηνύοντας μεγαλύτερες μέρες, ζεστασιά και την άνοιξη. Κι όπως είχε ειπωθεί: Ο Υιός πέθανε στον Σταυρό, έμεινε νεκρός για τρεις μέρες, μέχρι να αναστηθεί. Για αυτό ο Ιησούς κι αμέτρητοι άλλοι Θεοί του Ήλιου χαρακτηρίζονται από την σταύρωση, τον 3μερο θάνατο και την ανάσταση. Είναι η μεταβατική περίοδος του Ήλιου, προτού αλλάξει πορεία ξανά προς το βόρειο ημισφαίριο, φέρνοντας την άνοιξη και κατ’ επέκταση τη σωτηρία. Παρόλα αυτά, δεν γιόρταζαν την ανάσταση του Ήλιου, μέχρι την εαρινή ισημερία ή αλλιώς το Πάσχα. Αυτό γίνεται επειδή η εαρινή ισημερία ο Ήλιος υπερνικά το διαβολικό σκοτάδι μιας κι από εκεί κι έπειτα, η μέρα διαρκεί περισσότερο από την νύχτα, κι αναδύονται οι αναζωογονητικές ουσίες της άνοιξης.Πιθανότατα, το πιο εμφανές αστρολογικό σύμβολο σχετικά με τον Ιησού, αφορά τους 12 μαθητές. Είναι απλά οι 12 αστερισμοί του ζωδιακού κύκλου πλάι στους οποίους ταξιδεύει ο Ιησούς, σαν τον Ήλιο. Για την ακρίβεια, ο αριθμός 12 χρησιμοποιείται κατά κόρον στην Βίβλο. Αυτό το κείμενο έχει την μεγαλύτερη δυνατή σχέση με την αστρολογία.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...