Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Tίποτε δεν είναι κακό, αν δεν το κάνει τέτοιο η σκέψη

Συζήτηση με το Θεό (βιβλίο 2)

Neale Donald Walsch


Είστε τριμερή όντα κι όμως οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν τον εαυτό τους μόνο ως σώμα. Ακόμα και τον νου τον ξεχνάτε μετά την ηλικία των 30. Κανείς δε διαβάζει πια. Κανείς δε γράφει. Κανείς δε διδάσκει. Κανείς δε μαθαίνει. Ο νους ξεχνιέται. Δεν τρέφεται. Δεν διευρύνεται. Δεν μπαίνουν μέσα του νέα δεδομένα. Δεν βγαίνουν από μέσα του παρά ελάχιστα. Ο νους δεν “ταΐζεται”. Δεν αφυπνίζεται. Αποκοιμιέται, αμβλύνεται. Κάνετε ότι μπορείτε για να τον αποσυνδέσετε. Τηλεόραση, ταινίες, γλυκανάλατα βιβλία τσέπης. Ό,τι κι αν κάνεις, μη σκέφτεσαι, μη σκέφτεσαι, μη σκέφτεσαι!

Έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν τη ζωή σε σωματικό επίπεδο. Τάισε το σώμα, ντύσε το σώμα, δώσε “πράγματα” στο σώμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν διαβάσει ένα καλό βιβλίο, εννοώ ένα βιβλίο από το οποίο μπορούν να μάθουν κάτι, εδώ και χρόνια. Μπορούν όμως να σου πουν το πρόγραμμα όλης της τηλεόρασης για όλη την εβδομάδα. Αυτό το βρίσκω αφάνταστα θλιβερό.




Οι αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δε θέλουν να μπουν στον κόπο να σκεφτούν. Εκλέγουν ηγέτες, υποστηρίζουν κυβερνήσεις, υιοθετούν θρησκείες που δεν απαιτούν ανεξάρτητη σκέψη.

“Κάν’το μου εύκολο. Πες μου τι να κάνω”.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό θέλουν. Που να κάτσω; Που να σταθώ; Πώς να χαιρετήσω; Πότε πληρώνω; Τι θέλεις να κάνω; Ποιοι είναι οι κανόνες; Που είναι τα όριά μου; Πες μου, πες μου, πες μου. Θα το κάνω, αλλά ας μου πει κάποιος τι να κάνω!




Μετά νιώθουν αηδία και απογοήτευση. Ακολούθησαν όλους τους κανόνες, έκαναν ότι τους είπαν. Τι πήγε στραβά; Πότε «έκοψε η μαγιονέζα»; Γιατί γκρεμίστηκαν όλα;

Γκρεμίστηκαν όλα τη στιγμή που εγκαταλείψατε το νου σας, το πιο σπουδαίο, το πιο δημιουργικό εργαλείο που διαθέτετε.

Είναι καιρός να συμφιλιωθείτε πάλι με το νου σας. Να γίνεται σύντροφός του. Νιώθει τόση μοναξιά! Θρέψτε τον. Είναι τόσο πεινασμένος.




Μερικοί από σας, μια μικρή μειοψηφία, έχετε καταλάβει ότι έχετε και σώμα και νου. Έχετε φερθεί καλά στο νου σας. Και πάλι όμως, ακόμη και ανάμεσα σε σας που τιμάτε το νου σας, λίγοι έχετε μάθει να χρησιμοποιείτε το νου περισσότερο από το ένα δέκατο του δυναμικού του. Αν ξέρατε τι μπορεί να κάνει ο νους σας, δε θα σταματούσατε ποτέ να μετέχετε στα θαύματα και στη δύναμή του.

Κι αν νομίζεις πως ο αριθμός εκείνων που ισορροπούν τη ζωή τους ανάμεσα στο σώμα και στο νου είναι μικρός, ο αριθμός εκείνων που βλέπουν τους εαυτούς τους ως τριμερή όντα – σώμα, νους, πνεύμα – είναι απειροελάχιστος.

Ωστόσο, είσαστε τριμερή όντα. Είσαστε κάτι παραπάνω από το σώμα σας και κάτι περισσότερο από ένα σώμα με νου.




Τρέφετε την ψυχή σας; Της δίνετε, έστω σημασία; Την θεραπεύεται ή την πληγώνετε; Αναπτύσσεστε ή μαραίνεστε; Διαστέλλεστε ή συστέλλεστε;

Νιώθει και η ψυχή σας την ίδια μοναξιά με το νου σας; Μήπως είναι ακόμη πιο παραμελημένη; Και πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε την ψυχή σας να εκφράζεται; Πότε ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε από χαρά; Που γράψατε ποίηση; Που συνθέσατε μουσική; Που χορέψατε στη βροχή; Που ζωγραφίσατε οτιδήποτε; Που φιλήσατε ένα μωρό; Που κρατήσατε μια γάτα αγκαλιά; Που ανεβήκατε ένα λόφο; Που κολυμπήσατε γυμνοί; Που κάνατε περίπατο το χάραμα; Που παίξατε φυσαρμόνικα; Που κουβεντιάσατε μέχρι να ξημερώσει; Που κάνατε έρωτα για ώρες στην παραλία ή στο δάσος; Που επικοινωνήσατε με τη φύση; Που αναζητήσατε το Θεό;




Πότε ήταν η τελευταία φορά που καθίσατε μόνοι με τη σιωπή, ταξιδεύοντας στο βαθύτερο μέρος της ύπαρξής σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπατε ένα “γεια!” στην ψυχή σας;

Όταν ζεις ως μονομερές πλάσμα, τότε βαλτώνεις μέσα σε πράγματα του σώματος: Χρήματα. Σεξ. Δύναμη. Αποκτήματα. Σωματικά ερεθίσματα και ικανοποιήσεις. Ασφάλεια. Φήμη. Οικονομικό κέρδος.

Όταν ζεις ως διμερές πλάσμα, τότε διευρύνεις τα ενδιαφέροντά σου, έτσι ώστε να περιλαμβάνουν ζητήματα του νου: Συντροφικότητα. Δημιουργικότητα. Ερεθίσματα νέων σκέψεων, νέων ιδεών. Δημιουργία νέων στόχων, νέων προκλήσεων. Προσωπική ανάπτυξη.




Όταν ζεις ως τριμερή ύπαρξη, τότε έρχεσαι επιτέλους σε ισορροπία με τον εαυτό σου. Τα ενδιαφέροντά σου περιλαμβάνουν ζητήματα της ψυχής: Πνευματική ταυτότητα. Σκοπός της ζωής. Σχέση με το Θεό. Μονοπάτι εξέλιξης. Πνευματική ανάπτυξη. Τελικό πεπρωμένο

Καθώς εξελίσσεσαι σε όλο και υψηλότερες καταστάσεις συνειδητότητας, οδηγείς σε πλήρη πραγμάτωση κάθε πλευρά της ύπαρξής σου.

Όμως εξέλιξη δεν σημαίνει απόρριψη κάποιων πλευρών του εαυτού σου για χάρη κάποιων άλλων. Σημαίνει απλώς διεύρυνση του οπτικού πεδίου, απομάκρυνση από τη σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση με μια πλευρά και στροφή προς τη γνήσια αγάπη και εκτίμηση των πλευρών.




"Τότε γιατί τόσοι πολλοί δάσκαλοι ασπάζονται την πλήρη αποχή από το σεξ;"

Γιατί δεν πιστεύουν ότι οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν μια ισορροπία. Πιστεύουν πως η σεξουαλική ενέργεια, καθώς και οι ενέργειες που περιβάλλουν άλλες κοσμικές εμπειρίες είναι εξαιρετικά ισχυρές και είναι δύσκολο να μπορέσουν να τις μετριάσουν για να τις φέρουν σε ισορροπία. Πιστεύουν ότι η αποχή είναι ο μοναδικός δρόμος προς την πνευματική εξέλιξη, ενώ είναι μόνο ένα πιθανό αποτέλεσμά της.




"Όμως δεν αληθεύει ότι μερικές υπάρξεις που είναι εξαιρετικά εξελιγμένες έχουν παραιτηθεί από το σεξ;"

Όχι με την κλασική έννοια της λέξης “παραιτούμαι”. Δεν πρόκειται για μια εξαναγκασμένη παραίτηση από κάτι που θέλεις ακόμη, αλλά ξέρεις ότι “δεν είναι καλό να έχεις”. Είναι περισσότερο κάτι σαν μια απλή αποδέσμευση, μια κίνηση αποστροφής, όπως σπρώχνει κανείς μακριά του το δεύτερο πιάτο με το γλυκό. Όχι επειδή το γλυκό δεν είναι καλό. Ούτε καν επειδή δεν είναι καλό για σένα. Απλούστατα, επειδή, όσο υπέροχο και να είναι χόρτασες.



Όταν θα μπορείς να απεμπλακείς από το σεξ γι’ αυτή την αιτία, μπορεί να θελήσεις να το κάνεις. Ίσως πάλι να μη θελήσεις. Μπορεί να μην αποφασίσεις ποτέ ότι “χόρτασες” και να θέλεις πάντα αυτή την εμπειρία σε ισορροπία με τις άλλες εμπειρίες του γεγονότος της ύπαρξής σου.

Κανένα πρόβλημα. Οι σεξουαλικά δραστήριοι άνθρωποι δεν έχουν λιγότερα προσόντα ως προς τη φώτιση, δεν είναι λιγότερο πνευματικά εξελιγμένοι, από ότι οι σεξουαλικά μη δραστήριοι.

Εκείνο που η φώτιση και η εξέλιξη σε κάνουν πραγματικά να εγκαταλείψεις είναι την εξάρτησή σου από το σεξ, την επιτακτική σου ανάγκη να έχεις την εμπειρία, τις ψυχαναγκαστικές σου συμπεριφορές.




Θα εξαφανιστεί επίσης και η συνεχής σου ενασχόληση με το χρήμα, τη δύναμη, την ασφάλεια, τα αποκτήματα και άλλες εμπειρίες του σώματος. Όμως, η ειλικρινής σου εκτίμηση γι’ αυτά δε θα εξαφανιστεί και δεν υπάρχει λόγος να εξαφανιστεί. Η εκτίμηση για όλη τη ζωή είναι εκείνη που τιμάει τη διαδικασία που έχω δημιουργήσει. Η περιφρόνηση για τη ζωή ή για οποιαδήποτε από τις χαρές της – ακόμη και τις πιο βασικές, τις σωματικές χαρές – είναι περιφρόνηση για Μένα το Δημιουργό.

Γιατί όταν αποκαλείς το δημιούργημά Μου ανίερο, τότε πως αποκαλείς Εμένα; Όταν όμως αποκαλείς το δημιούργημά Μου ιερό, τότε καθαγιάζεις το βίωμά του, αλλά και Μένα. Σου λέω τούτο: δεν έχω δημιουργήσει τίποτε που να είναι άξιο περιφρόνησης.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Αφήνοντας τη ζωή να ζήσει…

Το κείμενο έγραψε η Ελπίδα (Το Μολύβι)
.
.
Υπάρχουν κάποια πράγματα, που δεν πρέπει να θέλουμε να τα κάνουμε με τον εύκολο τρόπο.

Που δεν πρέπει να θέλουμε να τα υποτάξουμε, να τα κατακτήσουμε.

Που πρέπει να θέλουμε να αφήσουμε να μας κατακτήσουν.

Που πρέπει να εναρμονιστούμε μαζί τους.

Να αφήσουμε να μας δώσουν ότι και όσο αυτά θέλουν.

Και τότε είμαστε κερδισμένοι....



Για να τα φτάσουμε, πρέπει να βάλουμε το πόδι μας στην σχισμή του βράχου, και το χέρι μας να γαντζωθεί στην προεξοχή του.

Να ισορροπήσουμε πάνω από τα κύματα, να κάνουμε βήμα - βήμα τη διαδρομή, με προσοχή και απόλαυση.

Να μας πάρει ο πελαγίσιος αέρας το καπέλο, να το πάει κυκλωτική βόλτα πάνω από τα κύματα, και απροσδόκητα να μας το επιστρέψει.

Να σταθούμε έκθαμβοι στην αποκάλυψη του μυστικού τόπου, που με τόση προσπάθεια φτάσαμε.

Να τον αγαπήσουμε...

Να τον σεβαστούμε...




Να ξαπλώσουμε πάνω στην άμμο, κατακτημένοι και όχι κατακτητές, και να νοιώσουμε την ζεστή δύναμή της.

Να ανατριχιάσουμε από ευτυχία όταν βουτήξουμε στα δροσερά νερά.

Να ξεπλυθούμε κολυμπώντας στο ποτάμι του.

Με κλειστά μάτια να ακούσουμε την συζήτηση των φοινικόδεντρων.




Να κοιμηθούμε ανάποδα στον υπνόσακο με τα πόδια έξω και το κεφάλι μέσα, γιατί δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τον αέρα που τη νύχτα κατεβαίνει σφυρίζοντας από το φαράγγι.

Να τον αγαπήσουμε...

Να τον ζήσουμε...

Να αφήσουμε για αλλού τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες, τα καραβάκια και τον κόσμο.

Να μην θελήσουμε να τον εκπορνεύσουμε.

Γιατί τότε,
Θα θελήσει να πεθάνει...

Γιατί μόνο ελεύθερος μπορούσε να ζήσει...



Δεν θα πενθήσω άλλο την Πρέβελη.

Την πένθησα από τότε που άρχισαν να την βιάζουν...χρόνια πριν...

Την έκλαψα όταν την κάψανε.

Δεν θα την πενθήσω άλλο.

Ίσως γιατί άρχισα να νοιώθω,
πως θέλει να ξαναζωντανέψει,....αλλά...
με τους όρους της.




Κι αν τα γράφω αυτά και σας κουράζω, είναι γιατί μια μικρή σκέψη περνά από το μυαλό μου.

Ότι τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο την Πρέβελη.

Ότι τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο έναν τόπο.

Ότι αν η Πρέβελη αφορά μόνο εμένα, τα άλλα μας αφορούν όλους.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Το καλοκαίρι τελειώνει...το ταξίδι συνεχίζεται...


Για την ακρίβεια το ταξίδι δεν σταμάτησε ποτέ. Ξεκίνησε από τη στιγμή της γέννησής μας και θα συνεχιστεί για την υπόλοιπη ζωή μας. Το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι αν θα το συνεχίσουμε συνειδητά ή ασυνείδητα. Μιλάμε φυσικά για το μεγάλο ταξίδι της ανακάλυψης του εαυτού μας.




Σαμαρίνα


Ποιος είμαι τελικά ; Το ερώτημα αμείλικτο αλλά και το ταξίδι της αυτοανακάλυψης δύσκολο και επίπονο. Γιατί να το συνεχίσουμε λοιπόν ; Γιατί να μη κάτσουμε στην ησυχία μας, να προσπαθούμε να περνάμε καλά και να πάψουμε να τρώμε τη ζωή μας και τα σωθικά μας με όλες αυτές τις σκοτούρες που πιθανόν να μην έχουν ποτέ οριστική απάντηση ; Επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Επειδή μόνο αυτό το ταξίδι υπάρχει. Μπαρκάραμε πριν ακόμη γεννηθούμε. Η γέννησή μας ήταν απλώς ο πυροβολισμός του αφέτη στην αφετηρία. Επομένως δεν τίθεται καν το ερώτημα : “γιατί να ξεκινήσουμε ένα τέτοιο δρόμο;”. Έχουμε ήδη ξεκινήσει με τον πρώτο χτύπο της καρδιάς μας. Το μόνο ερώτημα που μπορούμε να θέσουμε είναι αν θα συνεχίσουμε την πορεία μας συνειδητά ή ασυνείδητα. Αν θα προχωρήσουμε με επίγνωση ή χωρίς επίγνωση. Σαν αιτία των εμπειριών μας ή σαν αποτέλεσμά τους. Γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το ζήσαμε σαν αποτέλεσμα των εμπειριών μας. Τώρα καλούμαστε να γίνουμε εμείς η αιτία τους. Αυτό αποκαλείται συνειδητή ζωή. Αυτό ονομάζεται βάδισμα με επίγνωση.



Περίπατος στο Σμόλικα

Το καλοκαίρι ήταν υπέροχο για μένα. Μετά την συνάντηση των bloggers της Μακρινίτσας ακολούθησε το σύντομο ταξίδι στη Σαμοθράκη. Την δεύτερη εβδομάδα του Αυγούστου βρέθηκα στην πανέμορφη Σαμαρίνα, φιλοξενούμενος από τον καλό μου φίλο και συντάκτη του Ξάνθη Φιλοσοφείν, τον Βλάχο. Ήταν μεγάλη μας χαρά που ήλθαν να μας επισκεφτούν στη δροσιά οι : Φιλαρέτη (Πεταλούδα), Νανά (Nath), Ελπίδα (Μολύβι) και ο Πάτροκλος από την Ξάνθη. Η εβδομάδα πέρασε με περιπάτους στις πλαγιές του Σμόλικα στα 1.700 μέτρα (η νύμφη της Πίνδου είναι το ψηλότερο χωριό των Βαλκανίων), με καθημερινό διαλογισμό στα δάση, σε ένα περιβάλλον μακριά από κάθε είδους ρύπανση και με συζητήσεις, προβληματισμούς και στοχασμούς μέχρι τα βαθιά μεσάνυχτα.




Ο Δίας ήταν εκεί ! (ο γάτος του Βλάχου)

Α, ξέχασα! Και με απίστευτο γέλιο... Καιρό είχα να γελάσω τόσο πολύ με την καρδιά μου. (Η αλήθεια είναι όχι τόσο πολύ καιρό. Ένα μήνα και κάτι. Από την συνάντηση της Μακρινίτσας…). Να αναφέρω εδώ ένα περιστατικό από τα πολλά. Ήμασταν στο βουνό και περιμέναμε να δούμε την βροχή των Περσίδων στις 3:00 τα ξημερώματα και είχαμε στρέψει πέντε άτομα την προσοχή μας στην ίδια κατεύθυνση του ορίζοντα για αρκετή ώρα. Και ακούμε τον Βλάχο να λέει : “Φανταστείτε τώρα να έχει αρχίσει η βροχή των αστεριών πίσω μας και ένας μουγκός βοσκός να προσπαθεί να μας ειδοποιήσει ότι κοιτάμε από την άλλη”. Πέσαμε κάτω από τα γέλια. Σημαντικό επίσης ήταν ότι υπήρχε η ανώτερη μορφή του χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός. Ήταν τόσο δεμένη η παρέα φαίνεται που μπορούσαμε να τον αντέξουμε. Και μέσα από αυτόν, αλλά και από τις συζητήσεις και τα βιώματα του καθενός, αναδύθηκαν κρυφές πτυχές του εαυτού μας...




Κέρκυρα

Η επόμενη εβδομάδα του Αυγούστου με βρήκε στο νησί των Φαιάκων μαζί με την οικογένεια μου. Μπάνια στα καταγάλανα νερά του Ιονίου και της Αδριατικής, διάβασμα, χαλάρωμα, σύντομες εξορμήσεις στα γραφικά χωριουδάκια και περίπατοι στα πανέμορφα καντούνια της παλιάς Κέρκυρας, στο Καμπιέλο, στις πλατείες, στο παλιό φρούριο. Είχαμε την τύχη μια μέρα πριν φύγουμε να συναντηθούμε με την Ειρήνη (Με τα φτερά της ψυχής) και τον άνδρα της Γιώργο που παραθερίζανε στο ίδιο μέρος. Περάσαμε ένα όμορφο, γεμάτο συγκινήσεις απόγευμα, χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα σε ένα μπαράκι δίπλα στην παραλία. Ο χρόνος σταματάει στις χαρούμενες στιγμές μας…





Υπήρξαν πολλές μικρές συνειδητοποιήσεις αυτό το καλοκαίρι. Το ταξίδι λοιπόν συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο εύκολο. Και είναι όμορφο στη διαδρομή μας να έχουμε παρέα τόσο γλυκούς συνοδοιπόρους. Συνοδοιπόρους που μας βοηθούν να εν-θυμηθούμε και να εμφανίσουμε την αλήθεια μας. Όσο περισσότερο θυμόμαστε τόσο περισσότερο γινόμαστε ικανοί να βιώσουμε και τόσο περισσότερο γνωρίζουμε. Όσο περισσότερο γνωρίζουμε, τόσο περισσότερο θυμόμαστε. Κι όσο περισσότερο γνωρίζουμε τόσο περισσότερο μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας. Μέσα στο φως της αγάπης οι φοβίες και οι πόνοι μας εξαφανίζονται. Είναι ένας κύκλος που επιταχύνει την εξέλιξή μας Έτσι το ταξίδι μας γίνεται ευκολότερο, γίνεται καλύτερο, γίνεται πιο άνετο, γίνεται πιο χαρούμενο, γίνεται απολαυστικότερο.




Δέλτα Τζούνιορ !
.
.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Εκεί που πάνε οι ψυχές...

Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν οτι ο Θεός τους τοποθέτησε στο κέντρο της Δημιουργίας, λόγω της υποτιθέμενης σπουδαιότητας των ανθρώπων για το Θεό. Αργότερα μάθαμε οτι ούτε η Γη είναι στο κέντρο του Σύμπαντος, ούτε καν έχει κέντρο ο τριδιάστατος χώρος στο Σύμπαν.

Κάποτε, κάποια φυλή ανθρώπων πίστεψε πως το ουράνιο τόξο ήταν θεόσταλτο σημάδι γαλήνευσης της φύσης, που σήμαινε “τέρμα πια η βροχή κ’ η καταιγίδα”. Αργότερα μάθαμε οτι το ουράνιο τόξο είναι απλώς το είδωλο του ήλιου, αποτέλεσμα της διάθλασης του ηλιακού φωτός καθώς αυτό περνάει μέσα από μια ατμόσφαιρα γεμάτη αιωρούμενα σταγονίδια, κι οτι καμιά σχέση δεν έχει με θεϊκές υποσχέσεις και χαρμόσυνα μαντάτα.

Κάποτε νομίζαμε οτι ο Θεός έκανε ιδιαίτερη δουλειά για να μας φτιάξει, “έβαλε όλη την τέχνη-του” ας το πούμε, προκειμένου να δημιουργήσει τον άνθρωπο. Αργότερα μάθαμε οτι οι άνθρωποι είμαστε προϊόντα της ίδιας βιολογικής εξέλιξης που δημιούργησε όχι μόνο τους πιθήκους σαν εμάς, αλλά και τους βατράχους, και τα έντομα, και τα δέντρα, και τα βρύα, και τις μούχλες, και τα βακτήρια. Τίποτε το ιδιαίτερο δεν θα χρειαζόταν να κάνει ο Θεός για να “φυτρώσει” (να εξελιχθεί) η αφεντιά-μας.

Κάποτε — κι όχι μόνο κάποτε, αλλά ως τις μέρες-μας ακόμα — ήταν κοινή παραδοχή οτι ο άθρωπος έχει “ψυχή”, αδιαίρετη και άφθαρτη, που του δίνεται κατά τη σύλληψή του και τον ακολουθεί στο ίδιο σώμα εφ’ όρου ζωής. Με το θάνατο, το σώμα μεν μπορεί ν’ αποσυντίθεται, αλλά η ψυχή παραμένει στον αιώνα τον άπαντα. Χμμ...

Αυτή την τελευταία παραδοχή περί ψυχής έρχεται ν’ αμφισβητήσει η άποψη αρκετών επιστημόνων του καιρού-μας. Θέλω να σας πω οτι δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα ευτυχής που πρόκειται να υποστηρίξω την άποψη οτι αν υπάρχει κάτι που θέλουμε να το λέμε “ψυχή”, αυτό έχει πολύ διαφορετικές ιδιότητες από αυτές που παραδοσιακά του αποδίδονται.

Μερικές έννοιες φαίνονται αυταπόδεικτες. Παραδείγματος χάρη, κάθε κύκλος έχει ένα κέντρο· κάθε κράτος μια πρωτεύουσα· και κάθε άνθρωπος μια ψυχή. Έτσι δεν είναι;
Ακόμα και άτομα που δεν πιστεύουν σε καμιά θρησκεία είναι δύσκολο να φανταστούν την ανθρώπινη φύση χωρίς αυτή την ιδιαίτερη “πεμπτουσία-της”, την αδιαίρετη, άφθαρτη, αιώνια ψυχή, που συσχετίζεται με ένα φθαρτό σώμα όσο το τελευταίο είναι εν ζωή, αλλά “ελευθερώνεται” με το θάνατο και πάει — ποιος (άθεος) ξέρει πού.

Ποια ακριβώς στιγμή “εκχωρείται” μια ψυχή σ’ ένα ανθρώπινο σώμα; Μήπως τη στιγμή που ένα σπερματοζωάριο εισβάλλει σ’ ένα ωάριο; Μα ποια είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή;

Αν δεν εκχωρείται η ψυχή κατά τη γονιμοποίηση του ωαρίου, τότε πότε εκχωρείται; Μετά από μια μέρα; Μια βδομάδα; Ένα μήνα; Κατά τη γέννηση; Αν κατά τη γέννηση, τότε ποια ακριβώς στιγμή; Η γέννηση διαρκεί αρκετά λεπτά της ώρας.

Υπάρχει ένα “ρεζερβουάρ ψυχών” ας πούμε, από το οποίο τις παίρνει κάποιος (ο Θεός, π.χ.;) μία-μία και τις εκχωρεί σε φυσικά σώματα, ή μήπως δημιουργούνται επί τόπου; Αν είναι ήδη δημιουργημένες σε “ρεζερβουάρ”, τί κάνουν εκεί πέρα; Αφού δεν έχουν καμιά εμπειρία από το φυσικό κόσμο ακόμα, πώς μπορούν να “ασχοληθούν” με οτιδήποτε; Κι αν οι ψυχές δεν είναι ήδη δημιουργημένες πριν να εκχωρηθούν, κι άρα η κάθε μία δημιουργείται κατά τη στιγμή της εκχώρησης, πώς δημιουργείται; Τί σημαίνει “δημιουργία ψυχής”;

Ας προσπεράσουμε τα άλυτα ερωτήματα που αφορούν στην εκχώρηση της ψυχής, και ας σκεφτούμε τί γίνεται αφού αυτή εκχωρηθεί. Υπάρχει στο φυσικό χώρο η ψυχή; Δηλαδή, εγώ π.χ. αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο, και πληκτρολογώ το παρόν κείμενο στον υπολογιστή-μου. Είναι η ψυχή-μου εδώ, στο ίδιο δωμάτιο; Αν ναι, πού ακριβώς; Μέσα στο σώμα-μου; Σε όλο το σώμα-μου, ή μήπως βγαίνει λίγο κι απέξω; Και τα άκρα-μου (π.χ., χέρια, πόδια, και δεν-ξέρω-τί-άλλο) έχουν κι αυτά ψυχή; Και οι τρίχες-μου; Αν όχι οι τρίχες-μου, πού το ξέρει η ψυχή πού τελειώνει ακριβώς το σώμα-μου, έχει κάποιον αλγόριθμο με τον οποίο βρίσκει και το τελευταίο κύτταρο της επιδερμίδας-μου; Κι αν το κύτταρο αυτό πεθάνει και πέσει; Αν π.χ. — ο μη γένοιτο — κοπεί ένα χέρι-μου σε ατύχημα, τί γίνεται, αποσύρεται η ψυχή από το κομμένο άκρο; Μα πώς παίρνει αυτήν την απόφαση; Κι αν η ψυχή δεν εκτείνεται ακριβώς σε όλο το σώμα, τότε μέχρι πού εκτείνεται; Περιορίζεται στον εγκέφαλο μήπως; Μα ο εγκέφαλος δεν έχει σαφή όρια, εκτείνεται μέσω της σπονδυλικής στήλης και των νεύρων σε ολόκληρο το σώμα. Πώς αποφασίζει η εγκεφαλικά-περιορισμένη ψυχή μέχρι ποιους νευρώνες του εγκεφάλου να φτάσει; Όταν κινούμαι, κινείται κ’ η ψυχή μαζί-μου στο χώρο; Και αν, τέλος-τέλος, η ψυχή δεν είναι στον φυσικό χώρο, τότε πού είναι; Μη μου πείτε “σε κάποια άλλη διάσταση” σας παρακαλώ, γιατί τότε θα σας ζητήσω να ξέρετε τουλάχιστον τί είναι οι διαστάσεις και μετά να κάνετε έκκληση σε δαύτες. (Πρώτο, κανείς ποτέ δεν γνώρισε μια άλλη μακρο-διάσταση εκτός από τις τέσσερις που γνωρίζουμε στο χωροχρόνο-μας· αλλά και να γνώριζε, και πάλι για το φυσικό χώρο θα επρόκειτο, όχι για κανένα μεταφυσικό κατασκεύασμα.) Λοιπόν, αν δεν είναι η ψυχή στο χώρο (έστω των ν-διαστάσεων), τότε πού είναι; Αν δεν είναι πουθενά, πώς “συνδέεται” με το σώμα στο οποίο ανήκει; Και τότε γιατί λέμε «η ψυχή βγήκε, πέταξε στον ουρανό» όταν το σώμα πεθαίνει; Από τα σώματα δεν βγαίνουν οι ψυχές κατά το θάνατο; Αν όχι, από πού στην ευχή βγαίνουν, μπορείτε να μου πείτε;

Πάμε λίγο και στη μετά θάνατον κατάσταση.


Όταν πεθαίνει το σώμα και “φεύγει” η ψυχή, πού πάει; Μήπως πάει κοντά σε άλλες ψυχές; Αν ναι, τί άλλο σημαίνει “κοντά” εκτός από “κοντά σε κάποιο χώρο”; Δηλαδή βρίσκονται οι ψυχές των αποθανόντων σωμάτων κοντά η μια στην άλλη σε κάποιο χώρο; Τί κάνουν εκεί; Μιλάνε, συνδιαλέγονται; Σουλατσάρουν κιόλας στο χώρο εκείνο, ή απλώς “είναι” εκεί; Βλέπουν τίποτα; Τί βλέπουν; Φυσικά αντικείμενα που υπακούν στους φυσικούς νόμους; Αν δεν βλέπουν (δεν ακούν, κλπ.) τότε πώς μπορούν να ζουν επ’ άπειρο χωρίς να δέχονται καινούρια εξωτερικά ερεθίσματα; Εσείς δεν θα βαριόσασταν του θανατά αν σας κλείνανε τα μάτια, τ’ αυτιά, τη μύτη, κλπ., αν δεν είχατε αισθήσεις δηλαδή για ν’ αντιλαμβάνεστε καινούρια πράγματα, όντας περιορισμένοι να μιλάτε και να σκέφτεστε μόνο τα παλιά; Και μάλιστα στον αιώνα τον άπαντα; Φαντάζεστε καθόλου την τυραννία της αιώνιας βαρεμάρας του να είστε καταδικασμένοι ν’ αναμασάτε μόνο τα παλιά; Αλλ’ αν πάλι οι ψυχές έχουν κάποια αίσθηση ή αισθήσεις, θα πρέπει ν’ αντιλαμβάνονται κάποια πράγματα (με εικόνα, με ήχο, με κάτι τέλος-πάντων), άρα θ’ αντιλαμβάνονται κάποια αντικείμενα με φυσική (ή έστω “εικονική”) υπόσταση.

Όταν “φεύγει” η ψυχή ενός σώματος που μόλις πέθανε, προς τα πού κατευθύνεται; Προς τα “πάνω”, προς τον ουρανό; — έτσι δεν πιστεύει ο πιο πολύς κόσμος; Αν πάλι θέλετε να δημιουργήσετε μια ολόκληρη “επιστημονικοφανή” θεωρία που να λέει οτι οι ψυχές “φεύγουν σε μια άλλη διάσταση”, πρώτο, θα σας επαναλάβω αυτό που έγραψα και πριν: οι “άλλες διαστάσεις” (αν υπάρχουν στο μακρόκοσμο) δεν αποτελούν κάποιο άλλο, άυλο σύμπαν, αλλά τμήμα αυτού του σύμπαντος στο οποίο ζούμε· και δεύτερο, έχετε ήδη κάνει επίκληση σε μια περίπλοκη επιπλέον ιδιότητα του κόσμου-μας (“άλλες διαστάσεις”) για την οποία ούτε εσείς, ούτε κανένας επιστήμονας έχει την παραμικρή ένδειξη οτι υπάρχει.

Δεν θα σας κουράσω άλλο, απλώς θέλω να τονίσω οτι η εισαγωγή της έννοιας της “ψυχής” γεννά στο νου που αναρωτιέται γι’ αυτήν αμέτρητα αναπάντητα ερωτήματα, απ’ τα οποία τα παραπάνω είναι μόνο ένα απάνθισμα. Μήπως τα ερωτήματα αυτά σας φαίνονται ανάξια λόγου; Μα όλα; Μπορείτε δηλαδή να τ’ απαντήσετε όλα και να μείνετε ικανοποιημένοι με τις απαντήσεις-σας; Αν ναι, τότε σας αξίζουν συγχαρητήρια, και πραγματικά δεν χρειάζεται να διαβάσετε παρακάτω, γιατί έχετε τις τέλειες απαντήσεις μέσα στο κεφάλι-σας. (Θα μπορούσα φυσικά να σας ρωτήσω πώς είστε βέβαιοι για τις απαντήσεις-σας, αλλά δεν θα το κάνω γιατί αυτό είναι ένα ερώτημα που εσείς θα έπρεπε να κάνετε στον εαυτό-σας.) Για όσους όμως κάποια, λίγα έστω από τα παραπάνω ερωτήματα δεν φαίνονται να έχουν ικανοποιητική απάντηση, θα τους συνιστούσα να συνεχίσουν την ανάγνωση γιατί πρόκειται να εκθέσω μια διαφορετική άποψη, που απορρίπτει την εκ των προτέρων ύπαρξη της ψυχής σαν μια πλήρη οντότητα. Η άποψή μου λέει οτι αυτό που ονομάζουμε “ψυχή”, ναι μεν είναι κάτι το υπαρκτό (είναι περίπου αυτό που αισθανόμαστε οτι είμαστε), όμως δεν εμφανίζεται δια μιας σε πλήρη ανάπτυξη κάποια μαγική στιγμή, αλλ’ αναπτύσσεται σιγά-σιγά στη διάρκεια των χρόνων· εμφανίζεται δε μέσω της ύλης, και μόνο μέσω αυτής, χωρίς όμως η ίδια η ψυχή να είναι υλική με τη στενή έννοια, ν’ αποτελείται από άτομα ή άλλα σωματίδια δηλαδή· επιπλέον, σχεδόν εξαφανίζεται με το θάνατο του ατόμου, όχι εντελώς όμως: κάποια μικρά τμήματά της παραμένουν σε υποτυπώδη μορφή στις μνήμες άλλων ανθρώπων, ώσπου να πεθάνουν κι αυτοί, και κάποτε πια να μη μείνει τίποτε από την “ψυχή” εκείνη. Μπορεί να μη σας ευχαριστήσει αυτό που θα διαβάσετε. Σας προειδοποίησα στην εισαγωγή όμως.

Χάρης Φουνταλής

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Ένα τριήμερο στη Σαμοθράκη γεμάτο φως




Τι είναι το πιο πολύτιμο που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος στο συνάνθρωπό του ; Νομίζω ότι είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό του, ένα κομμάτι από την ίδια του τη ζωή. Αυτό δε σημαίνει αναγκαστικά ότι θυσιάζει τη ζωή του για τον άλλο αλλά ότι του δίνει ότι είναι ζωντανό μέσα του. Του δίνει από τη χαρά του, από το ενδιαφέρον, από την κατανόηση, τη γνώση, το χιούμορ, ακόμη και τη θλίψη του. Του δίνει από όλες τις εκφράσεις και τις εκδηλώσεις της ζωής που κρύβει μέσα του. Και καθώς δίνει με αυτό τον τρόπο, εμπλουτίζει τον συνάνθρωπο, δυναμώνει το αίσθημα της ζωντάνιας του με το να δυναμώνει τη δική του αίσθηση ύπαρξης. Δε δίνει με σκοπό να πάρει. Η προσφορά είναι από μόνη της μια εξαίσια χαρά. Καθώς όμως δίνει, δε μπορεί παρά να γεννήσει κάτι καινούργιο μέσα στον άλλο άνθρωπο και αυτό που γεννιέται αντανακλάται πάλι σ’ αυτόν. Η αγάπη είναι μια δύναμη που δημιουργεί αγάπη! Πόσο μάλλον όταν αυτός που προσφέρει απλόχερα την αγάπη του, είναι η Άννα!


Η Άννα μας

.

Το κάθε μονοπάτι που θα επιλέξεις να ακολουθήσεις ή να εφαρμόσεις αυτά που ταιριάζουν στο δικό σου «είναι», λένε, φρόντισε να έχει καρδιά. Διαφορετικά είναι άχρηστο. Το μονοπάτι να έχει καρδιά, αλλιώς είναι άχρηστο… Το μονοπάτι των Brahma Kumaris λοιπόν για μένα έχει καρδιά. Η καρδιά του στην Ελλάδα λέγεται Άννα!

.

Η Άννα που γεννήθηκε στη Πάτρα, με πτυχία φιλολογίας, φιλοσοφίας και ψυχολογίας, μαθήτρια του Δημήτρη Λιαντίνη, παράτησε τη σιγουριά του δημοσίου, παραιτήθηκε από τη θέση της σαν καθηγήτρια σε Γυμνάσιο και οδηγήθηκε από την ψυχή της και το ένστικτό της στον Λίβανο την ώρα που έπεφταν οι βόμβες για να καθοδηγήσει πνευματικά κάποιες ψυχές που είχαν την ανάγκη της. Η Άννα, όπως της είπα, για μένα είναι το παράδειγμα και η απόδειξη ότι υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν την απόλυτη πληρότητα και ευδαιμονία μέσα από την ένωσή τους με το θείο και το πρότυπο στο οποίο θα ήθελα να μοιάσω. Μου απάντησε ότι χαίρεται ιδιαίτερα γιατί αυτό που έλκει τον κάθε άνθρωπο το έχει ήδη μέσα του και αρκεί να το αφήσει να αναδυθεί.

.


Η Άννα, μια αληθινή δασκάλα που είχαμε την μεγάλη τύχη να είναι τρεις μέρες μαζί μας στη Σαμοθράκη. Μαζί στον πρωινό διαλογισμό δίπλα στο ποτάμι, στον περίπατο μέσα στο δάσος, στο μεσημεριανό φαγητό, στην απογευματινή κουβέντα περπατώντας στα δρομάκια της χώρας. Ακόμη και στην βραδινή έξοδο στην ταβέρνα με τα ρεμπέτικα τραγούδια ερχόταν μαζί μας στην προσπάθεια να μας δώσει κάτι περισσότερο από το Είναι της. Συζητούσε μαζί μας χαλαρά, απολαμβάνοντας μόνον ένα δροσερό ποτήρι νερό και διασκεδάζοντας με το “δράμα” που εξελισσόταν γύρω της, χωρίς το παραμικρό αίσθημα ανωτερότητας, χωρίς την ελάχιστη κατάκριση για μας τους υπόλοιπους που πίναμε ή καπνίζαμε.

.


Θα μπορούσα να γράψω σελίδες από τα βιώματα και τις συνειδητοποιήσεις που είχα αυτό το τριήμερο. Αυτά όμως δε θα είχαν τόσο ενδιαφέρον γιατί είναι καθαρά προσωπικές εντυπώσεις. Προτίμησα λοιπόν να παρουσιάσω στους συνοδοιπόρους μου κάποιες σύντομες συνομιλίες μας, που θεωρώ πως έχουν ενδιαφέρον.



Διαλογισμός στο δάσος
.
.

Πως μπορούμε Άννα να καταπολεμήσουμε τα ελαττώματά μας ;

.

Ελάττωμα είναι οτιδήποτε πράττουμε και μας μειώνει και ελαττώνει την απόσταση μας από τον αληθινό μας εαυτό. Αρκεί λοιπόν να βιώσουμε μια ακτίνα της αλήθειας μας και να έχουμε την διάκριση να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να κάνουμε βαθύτερο το βίωμα. Είναι τέτοια η ευδαιμονία από την σύνδεση με την Ύπαρξη που δε θα αφήσουμε κανένα ελάττωμα να περιορίσει αυτό το βίωμα. Χρειάζεται διάκριση, βαθιά γνώση και απόλυτη κατανόηση της προέλευσης των ελαττωμάτων μας. Και σε καμιά περίπτωση καταπίεση. Γιατί τότε τα καταπιεσμένα ελαττώματα και πάθη επιστρέφουν στην πρώτη ευκαιρία ισχυρότερα. Διαλογισμό να συνεχίσεις και ιερή μέθεξη. Κι όλα θα φύγουν μόνα τους. Η χορτοφαγική διατροφή και η αποχή από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και το κάπνισμα επίσης, βοηθά στην ανάπτυξη της διαύγειας, συγκέντρωσης και αιθερικής εστίασης, που απαιτούνται για την πνευματική πρόοδο.

.

Κι εγώ, μη έχοντας ακόμη ισχυροποιήσει την ικανότητα της διάκρισης, συνέχισα να πίνω τη μπύρα μου.



Είμαι μια γαλήνια και χαρούμενη ψυχή
.

Κρίση δεν υπάρχει για τον άνθρωπο που έχει καταφέρει να προσεγγίσει την Αλήθεια του. Στο σύγχρονο κόσμο που ζούμε , στην εποχή της σύγκλισης όπως λέμε εμείς, , που όλα τόσο γρήγορα μεταβάλλονται και θα συνεχίσουν να μεταβάλλονται με επιταχυνόμενο ρυθμό ο άνθρωπος έχει ανάγκη από ένα σταθερό σημείο να πιαστεί για να νιώσει ασφάλεια. Αλλά το αναζητά σε λάθος μέρος. Παντού έξω από αυτόν. Μέσα μας βρίσκεται η ασφάλεια, η σταθερότητα, η γαλήνη, η αιωνιότητα, η πληρότητα. Για τον άνθρωπο που έχει στραφεί μέσα του και βρήκε το ακλόνητο σημείο που έψαχνε ο Αρχιμήδης για να περιστρέψει τον κόσμο, η κρίση είναι ψευδαίσθηση. Οι υπόλοιποι μπορεί να πάθουν υστερία αντικρίζοντας ένα λεκέ από καφέ σε ένα καινούργιο φόρεμα !



Ελεημοσύνη ; Ναι. Κι εμείς βοηθάμε υλικά όσο μπορούμε. Αλλά αν δεν γεννηθεί μια καινούργια συνειδητότητα στον πλανήτη μας όλα αυτά θα είναι ψίχουλα. Φαντάσου έναν πρίγκιπα, τον γιο ενός βασιλιά, που έπαθε ένα ατύχημα και ξέχασε ποιος είναι. Και νομίζει ότι είναι ζητιάνος. Και ζητιανεύει στους δρόμους. Μπορεί να του δώσεις λίγα ευρώ για να αγοράσει ψωμί. Τι μεγαλείο όμως αν καταφέρεις να το ξυπνήσεις και να τον βοηθήσεις να θυμηθεί την καταγωγή του ! Κι αν ο καθένας μας ξυπνούσε, αν ο καθένας μας θυμόταν την θεϊκή του καταγωγή, θα λυνόταν αυτόματα όλα τα προβλήματά μας.



Διαλογισμός στον καταρράκτη
.
.

Σ’ αυτόν τον κόσμο που ενσαρκωθήκαμε, οτιδήποτε βιώνουμε, το βιώνουμε με τον νου μας. Οτιδήποτε στο οποίο στρέφουμε την προσοχή μας ισχυροποιείται. Οτιδήποτε από το οποίο απομακρύνουμε την προσοχή μας, ελαττώνεται, αποσυντίθεται και εξαφανίζεται. Γι’ αυτό είναι σημαντικό στο διαλογισμό μας να εστιάζουμε το νου μας σε μια θετική σκέψη. Η ανώτερη σκέψη από όλες βέβαια είναι η σκέψη του Θεού.

.

Κι όταν η σκέψη σταματάει Άννα έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου ;

.

Τότε αναδύονται οι αληθινές ιδιότητες της ψυχής μας τις οποίες τις βιώνουμε πάλι μέσω του νου μας.


.


Τι έκανες Άννα το 2006 όταν βομβαρδιζόταν η Βυρηττός ;

.


Ο κόσμος έτρεχε να κρυφτεί στα καταφύγια και με το δίκιο του γιατί οι βόμβες έπεφταν λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά μας και κάνανε την νύχτα μέρα. Εγώ ήμουνα στο πνευματικό κέντρο και περίμενα μήπως κάποιος είχε ανάγκη για βοήθεια και ψυχολογική στήριξη. Ένοιωθα συγχρόνως απεριόριστη ευγνωμοσύνη προς την Ύπαρξη που μου έδινε τέτοια δύναμη και δεν αισθανόμουν καθόλου φόβο. Αντίθετα είχα γαλήνη και την απόλυτη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.

.

Αργότερα, προ το τέλος του πολέμου με έδιωξαν μαζί με κάποιους άλλους Έλληνες με το ζόρι. Μας στρίμωξαν κακήν κακώς σε ένα καράβι για να γυρίσουμε πίσω. Σκέφτηκα για μια στιγμή ότι αυτό που μου συμβαίνει το έχω δει μόνο σε ταινίες. Μόλις είχα καταφέρει να τελειώσω και να λειτουργήσω το πνευματικό κέντρο των Brahma Kumaris στη Βυρηττό, στο οποίο είχα ρίξει όλη μου την ενέργεια. Κι όμως δεν είχα καμία απολύτως άχρηστη σκέψη. Είχα κάνει ότι καλύτερο μπορούσα και δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο που να μπορούσε να γίνει. Είχα βέβαια και την αίσθηση ότι θα γυρνούσα πίσω. Στην βομβαρδισμένη Βυρηττό. Σκέφτηκα τότε ότι έτσι θα έπρεπε να φεύγει από αυτή τη ζωή ο άνθρωπος. Να φεύγει γαλήνιος, σίγουρος και ήσυχος ότι έκανε ότι καλύτερο μπορούσε να κάνει. Αφήνοντας το δράμα πίσω του να συνεχίζεται.

.

Τι πιο τραγικό, Δημήτρη, θα μπορούσε να υπάρξει, από το να φτάσει κάποιος στο τέλος της ζωής του να κοιτάξει πίσω και να μην δει τίποτα. Να μη έχει καταφέρει να προσεγγίσει τον Ανώτερό του Εαυτό και ούτε να έχει προσπαθήσει καθόλου. Μια ζωή χαμένη…



Η Αλήθεια και η πραγματική Γνώση δεν μπορεί να μεταδοθεί ούτε να διδαχθεί. Μπορεί μόνο να βιωθεί. Η Αλήθεια που θα επηρεάσει τον τρόπο που ζούμε αλλά και τον τρόπο που θα πεθάνουμε αποκτάται μόνο με την προσωπική εμπειρία. Με την προσωπική δουλειά και με την προσωπική και μόνο δράση. Εσύ όμως έχεις ταλαιπωρήσει πολύ τη διάνοια σου. Χρειάζεται μια μετατόπιση από το μυαλό στην καρδιά. Δεν είναι μεγάλη απόσταση ε ; Προσπάθησε να ισχυροποιήσεις το βίωμα.


Η Υπέρτατη Ψυχή !
.

Η Άννα έτρωγε ελάχιστα και κοιμόταν ελάχιστα. Επιστρέψαμε δύο η ώρα από την ταβέρνα και στις τρεισήμισι σηκώθηκε με την ομάδα της για διαλογισμό. Και ήταν όλη μέρα γεμάτη ενέργεια. Περπατούσε τόσο αιθέρια και κάναμε προσπάθεια για να την προλάβουμε.

.

Βιώνω έναν απίστευτο έρωτα, είπε. Όταν είσαι πολύ ερωτευμένος σκέφτεσαι ποτέ το φαγητό ή τον ύπνο ; Σε νοιάζει τίποτε άλλο εκτός από το έτερο ήμισυ σου ; Εγώ βιώνω τον υπέρτατο έρωτα κι αυτός με θρέφει και με γεμίζει με απίστευτη ενέργεια.



Επιστρέφοντας από την Σαμοθράκη μου έδωσε ένα cd με το αγαπημένο της τραγούδι. Είναι αυτό που ακούτε την ώρα που διαβάζεται το άρθρο. Εντυπωσιάστηκα πολύ, τολμώ να πω, όταν άκουσα το “The blowers daughter” του Damien Rice.

.

Μετά χαλάρωσα και προσπάθησα να ακούσω το τραγούδι με τον τρόπο που το ακούει η Άννα. Ήταν η τελευταία συνειδητοποίηση του τριημέρου.


“I can’t take my eyes of you…”

.

“ I can’t take my mind of you…”

.

Θυμήθηκα τότε ΠΟΙΟΝ είχε στο μυαλό της συνέχεια.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...