Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Μικροί θάνατοι





Οτιδήποτε τελειώνει στη ζωή μας,  μας κάνει να αισθανόμαστε εξαιρετικά άβολα.  Ένα όμορφο ταξίδι, μια σχέση, μια δουλειά.  Μας  έχουν λανθασμένα μάθει να εκλαμβάνουμε κάθε τέλος σαν ένα μικρό θάνατο και να μην το αποδεχόμαστε. Γι αυτό το λόγο σε πολλές γλώσσες του κόσμου, για αποχαιρετισμό, αντί για τη λέξη αντίο, χρησιμοποιούμε τη φράση «εις το επανιδείν». Προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν τελειώνει. Η φύση όμως μας διδάσκει ότι οι εξωτερικές μορφές, αργά ή γρήγορα, καταρρέουν.


Όταν οποιαδήποτε εμπειρία μας φτάνει στο τέλος, μια ερωτική σχέση, οι καλοκαιρινές διακοπές, το παιδί  που φεύγει από το σπίτι για να σπουδάσει, η απόλυση ή η συνταξιοδότηση από την εργασία, ζούμε ένα μικρό θάνατο. Η «μορφή» που αναδύθηκε ως η συγκεκριμένη εμπειρία μέσα από τη συνειδητότητά μας με την οποία ταυτιστήκαμε, διαλύεται. Η διάλυση αυτή συχνά αφήνει πίσω της ένα αίσθημα κενότητας, το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν μάταια να μην το νιώσουν, να μην το αντιμετωπίσουν, να το αποφύγουν. Η ταύτισή μας με αυτή τη μορφή ενισχύει την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, ενισχύει το «εγώ» μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται ότι η ψεύτικη ταυτότητά τους, η αίσθηση του ποιοι είναι (ξέρεις ποιος είμαι εγώ;) είναι απίστευτα πολύτιμη και δε θέλουν να τη χάσουν. Γι’ αυτό το λόγο φοβούνται το θάνατο. Γι’ αυτό το λόγο φοβούνται κάθε μικρό τέλος στη ζωή τους καθώς αποδυναμώνει την ψευδαίσθηση που οι ίδιοι δημιούργησαν για την ύπαρξή τους.


Αν μπορέσεις να μάθεις να αποδέχεσαι ή ακόμη περισσότερο να καλωσορίζεις κάθε «τέλος» που έρχεται στη ζωή σου, τότε μπορεί να εντυπωσιαστείς παρακολουθώντας το αίσθημα της κενότητας να μετασχηματίζεται σε μια αίσθηση εσωτερικής γαλήνης και ηρεμίας.


Μαθαίνοντας να πεθαίνεις καθημερινά με αυτό τον τρόπο, ανοίγεσαι στην Αληθινή Ζωή και αναγνωρίζεις δειλά-δειλά το Άμορφο και  Αμετάβλητο που κρύβεται πίσω από την προσωρινότητα και την ψευδαίσθηση των πάσης φύσεως μορφών.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Ο δρόμος της υπερβατικής εμπειρίας


Φαντάσου έναν άνθρωπο που έχει ζήσει όλη του τη ζωή σε ένα καλά επιπλωμένο σπίτι, με αφθονία φαγητού και νερού, αλλά χωρίς καμιά επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Οι πόρτες του σπιτιού του ήταν πάντα ερμητικά κλειστές και τα παράθυρα καλυμμένα. Δεν είδε ποτέ του τη μέρα ή τη νύχτα. Όλες του οι δραστηριότητες συνέβαιναν μέσα σ’ ένα ελεγχόμενο περιβάλλον.


Επειδή αυτή υπήρξε η ζωή που γνώρισε, δεν αισθάνεται στερημένος ή φυλακισμένος αλλά, αντίθετα, ικανοποιημένος. Μια μέρα όμως συμβαίνει κάτι.


Ο άνθρωπος αυτός κοιτάζει την εξώπορτα και παρατηρεί ότι είναι καρφωμένη. Θα χρειαζόταν πολλή δουλειά για να την ανοίξει κι έπειτα ποιος ξέρει αν θα άξιζε τον κόπο. Επιπλέον, υπήρξε πάντα ικανοποιημένος με τη ζωή του μέσα στο σπίτι. Τελικά νικημένος από την περιέργειά του, αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να δει τι υπάρχει στην άλλη πλευρά – και αποδεικνύεται ότι αυτό που υπάρχει είναι πιο όμορφο από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Το φως του ήλιου! Τα δέντρα που λικνίζονται με την αύρα! Είναι εκπληκτικό.


Από κείνη τη στιγμή, η ζωή μέσα στο σπίτι, του φαίνεται πια μίζερη. Καταλαβαίνει ότι βασιζόταν σε μια εξαιρετικά περιορισμένη αντίληψη της πραγματικότητας και αποφασίζει να επανασυνδεθεί με το απεριόριστο μεγαλείο που ανακάλυψε έξω από το σπίτι. Η δυσκολία αυτού του εγχειρήματος εξαφανίζεται μπροστά στην επιθυμία για την πραγμάτωση του σκοπού. Και κάθε φορά που ρίχνει άλλη μια ματιά στο φως, η επιθυμία μεγαλώνει.


Σαν τον άνθρωπο που ζει μέσα στο σπίτι του, ο καθένας μας μπορεί να πλανηθεί και να παραμένει μέσα στον κλοιό των ανέσεών του. Από τη στιγμή όμως που θα έχουμε έστω και μια φευγαλέα εμπειρία της αληθινής ολοκλήρωσης, δεν θα μπορούμε να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι με τις περιορισμένες διαθέσιμες απολαύσεις. Έχουμε αρχίσει να βαδίζουμε ασταμάτητα στο δρόμο μιας εντελώς νέας υπερβατικής εμπειρίας. Οι δυσκολίες που συναντάμε σ’ αυτό το δρόμο – το έργο του ανοίγματος της πόρτας και του γκρεμίσματος των τοίχων – ταυτίζεται με το σκοπό. Όσο το έργο αυτό γίνεται αναπόσπαστο μέρος της κίνησης προς τα πιο τολμηρά μας όνειρα, τα εμπόδια γίνονται ένα δελεαστικό μέρος του ταξιδιού.

 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Ελεήμων Καρδιά





Κάποτε ζούσαν στην έρημο δυο Βεδουίνοι, ο Νάμπεκ κι ο Ντάγκαρ, που ήταν αχώριστοι φίλοι.

Ο Νάμπεκ είχε ένα άλογο που όμοιό του δεν υπήρχε. Ο Ντάγκαρ θαύμαζε το άλογο του φίλου του, όμως μέρα με τη μέρα άρχισε να το θέλει όλο και περισσότερο, που έφτασε να το βλέπει ακόμη και στον ύπνο του!

Είπε λοιπόν στο φίλο του ότι θα πλήρωνε όσο-όσο για να το αποκτήσει. Ο Νάμπεκ όμως αρνήθηκε, λέγοντας πως δε θα πουλούσε ποτέ το αγαπημένο του άλογο για κανένα τίμημα.

Μη μπορώντας ο Ντάγκαρ να το βγάλει από το μυαλό του, αποφάσισε να κάνει το άλογο δικό του με άλλο τρόπο. Μια μέρα ντύθηκε ζητιάνος και κάθισε σε ένα σημείο του δρόμου, απ’ όπου ήξερε ότι κάθε μέρα περνούσε ο φίλος του καβάλα στο περίφημο άλογο.

Πράγματι, μόλις πλησίασε ο Νάμπεκ, ο Ντάγκαρ με αλλαγμένη και αδύναμη φωνή ζήτησε βοήθεια, λέγοντας ότι είναι ένας διψασμένος και νηστικός φτωχός άνθρωπος. Ο Νάμπεκ, που δεν αναγνώρισε τον φίλο του, θέλοντας να βοηθήσει τον άνδρα που υπέφερε, τον ανέβασε στη σέλα του αλόγου και ξεκίνησε να τον πάει στη σκηνή του ώστε εκεί να τον φροντίσει.

Μόλις όμως ο Ντάγκαρ βρέθηκε πάνω στο άλογο, έριξε με μια δυνατή σπρωξιά κάτω τον Νάμπεκ και ξεκινώντας να καλπάζει, φώναξε στο φίλο του: «Δεν είμαι ζητιάνος! Είμαι ο Ντάγκαρ! Και δε θα πάρεις ποτέ πίσω το άλογό σου!

Ο Νάμπεκ χωρίς να κάνει βήμα, είπε στον Ντάγκαρ:

«Φίλε μου, το μόνο που σου ζητώ είναι να σταματήσεις για ένα λεπτό και να με αφήσεις να σου πω κάτι».

Ο Ντάγκαρ, βλέποντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση ο Νάμπεκ να τον φτάσει περπατώντας, σταμάτησε για να ακούσει.

«Συγχαρητήρια!» είπε στον κλέφτη ο Νάμπεκ. «Με τη θέληση του Θεού, είσαι πια ο ιδιοκτήτης αυτού του αλόγου. Όμως για ένα πράγμα προσεύχομαι: σε παρακαλώ, να μην πεις ποτέ σε κανέναν πως το απέκτησες!»

«Γιατί;» Ρώτησε απορημένος ο Ντάγκαρ.

«Γιατί αν οι άνθρωποι μάθουν τον τρόπο με τον οποίο με εξαπάτησες, δεν θα σταματήσουν ποτέ ξανά στη μέση της ερήμου για να βοηθήσουν έναν άνθρωπο που ζητά απεγνωσμένος φαγητό και νερό. Θα φοβούνται να τον πλησιάσουν και θα τον αφήσουν να πεθάνει. Αν η ιστορία αυτή μαθευτεί, το αποτέλεσμα θα είναι ότι στο εξής πολλοί άνθρωποι θα υποφέρουν σε όλο τον κόσμο…»

Ο Ντάγκαρ έμεινε σκεπτικός για λίγο ακούγοντας αυτά τα λόγια. Τελικά κατέβηκε από το άλογο και το επέστρεψε στον Νάμπεκ μετανιωμένος. Η φιλεύσπλαχνη καρδιά του Νάμπεκ τον συγχώρεσε αμέσως για το λάθος του και συμφιλιωμένοι οι δυο παλιοί φίλοι επέστρεψαν στις σκηνές τους. Η αγάπη νίκησε τον φθόνο.

Ελεήμων καρδιά έχει ο άνθρωπος που αναγνωρίζει ότι τα πάντα αλληλοσυνδέονται με ένα αόρατο δίχτυ σε έναν ατέρμονο ιερό χορό και έτσι φλέγεται από αγάπη για ολόκληρη την κτίση χωρίς να ξεχωρίζει το κάθε κτίσμα από τον εαυτό του. Εργάζεται δε αφιλοκερδώς για την μείωση του ανθρώπινου πόνου και την ανύψωση της συλλογικής συνειδητότητας.   


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, απαντάται σε ένα γνωμικό. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος προσπαθώντας να αφομοιώσει από απλές έως πιο σύνθετες και αφηρημένες σκέψεις (πολλάκις και συναισθήματα), τις σχηματοποιεί σε εικόνες. Η διαδικασία αυτή πλέον έχει γίνει κτήμα του σύγχρονου ανθρώπου, συνεπώς έχει φτάσει στο σημείο να την εφαρμόζει ασυνείδητα και μηχανικά. Έτσι έχουμε κατακτήσει την δυνατότητα να μπορούμε να αντιστρέψουμε το γνωμικό σε: χίλιες σκέψεις ισούνται με μια εικόνα.

Οι εικόνες που σχηματοποιούμε στο μυαλό μας έχουν πάντοτε μια κύρια πηγή, αυτή της οράσεως. Δηλαδή η φαντασία μας παράγει σχηματομορφές από συγκεκριμένου μήκους κύματος ακτίνες φωτός που έχει έως τώρα προσλάβει ο ανθρώπινος οφθαλμός. Συνεπώς για την δημιουργία μιας εικόνας συμμετάσχει στην όλη διαδικασία και η μνήμη μας, ανακαλώντας παρελθοντικές εικόνες που υπάρχουν αποθηκευμένες, τις οποίες θα τις συνδυάσει ο εγκέφαλος και θα δημιουργήσει μια ¨νέα εικόνα¨. Υπάρχουν δευτερεύουσες πηγές όπως η όσφρηση και η ακοή που δρουν ως αρωγός και εμπλουτίζουν τις νέες εικόνες με μυρωδιές και ήχους. Βέβαια δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και το γεγονός ότι παρελθοντικά συναισθήματα λαμβάνουν μέρος στην εικονοπλασία. Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η παραγωγική διαδικασία έχει τελειοποιηθεί σε ένα πλήρες πολυμεσικό υπερθέαμα όπως θα λέγαμε στην επιστήμη της πληροφορικής. 

Η διαδικασία της εικονοπλασίας γίνετε πλέον ακούσια αλλά κυρίως μηχανικά. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πλέον εγκλωβιστεί ή ακόμα καλύτερα έχει γίνει θύμα της διαδικασίας αυτής. Εντέλει έχει σταματήσει να βλέπει τα πράγματα, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους όπως είναι αλλά φαντάζεται πως είναι, πάντα σύμφωνα με την αναμόχλευση ενθυμικών παρελθοντικών του εικόνων. Επειδή πλέον δρούμε και ζούμε βάση επαναπροβαλόμενων εικόνων γινόμαστε μάρτυρες φαινομένων κοινών σε όλους μας, όπως για παράδειγμα η διαδρομή που ακολουθούμε κάθε πρωί για την εργασία μας έχει αποτυπωθεί στην μνήμη μας και όποτε την διασχίζουμε την επαναπροβάλουμε στον νού μας και έτσι μας είναι δύσκολο να παρατηρήσουμε τυχών αλλαγές, όπως την ανέγερση μιας νέας οικίας ή την ανθοφορία των δέντρων.

Πέρα από την πλάση εικόνων του υλικού κόσμου που μας περιβάλλει έχουμε επεκταθεί και στην διάπλαση εικόνων των άλλων ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει υπό το πρίσμα δύο παραμέτρων, του παρελθόντος και του εγωικού μας θέλω. Δηλαδή δημιουργούμε την εικόνα κάποιου σύμφωνα με μία θύμιση μιας παλαιότερης κατάστασης που από κοινού βιώσαμε ή πλάθουμε μια εικόνα σύμφωνα με τα δικά μας πρότυπα και θέλω. Σε βαθύτερο επίπεδο μπορούμε να παρατηρήσουμε και την προσαρμογή της δικής μας εικόνας που προβάλουμε σύμφωνα με την επίπλαστη εικόνα που ήδη έχουμε δημιουργήσει για κάποιον άλλον. Δηλαδή μπαίνουμε ακούσια στην δαιδαλώδη διαδικασία της παραγωγής φαινομένων πλέον και όχι απλών εικόνων.

Έχοντας έως τώρα εντοπίσει την εικονοπλασία στο ανθρώπινο και στο υλικό επίπεδο, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε την εφαρμογή της και στον χρόνο. Κάνοντας αναφορά στον χρόνο, κατ' ουσία, επικεντρωνόμαστε στο μέλλον. Έτσι παρασκευάζουμε εικόνες, από βιωματικές μας εμπειρίες του παρελθόντος, χρωματίζοντας τον καμβά του μέλλοντός μας. Πόσες φορές δεν οραματιστήκαμε με σκηνοθετική ακρίβεια μελλοντικές καταστάσεις της ζωής μας; Το αξιοπρόσεκτο είναι πως αυτές οι εικόνες της σκέψεις μας είναι τόσο ζωντανές που κατά την φαντασιακή τους βίωση γεννιούνται ακόμα και συναισθήματα.

Οι επιρροές που ασκούνται στην διαδικασία της εικονοπλασίας εξαρτώνται από την προσωπική μας ιστορία. Και λέγοντας ιστορία εννοούμε τον τόπο, τον χρόνο, την κοινωνία που γεννηθήκαμε αλλά και τα συμβάντα της έως τώρα ζωής μας. Βέβαια αυτά δύναται να παραμεριστούν, εν μέρη, από τον μαζικό επηρεασμό και την κοινή ή συλλογική εικονοπλασία. Πιο συγκεκριμένα μπορούμε να αντλούμε ¨έμπνευση¨ από μαζικά προβαλλόμενα πρότυπα ή κοινώς αποδεκτές καταστάσεις που μπορούν να επιβληθούν στο ασυνείδητο μας μέσω της τηλεόρασης για παράδειγμα. 

Η επιστήμη, τελικά, αναλώνεται στην παρατήρηση και στην τεκμηρίωση των παράλληλων συμπάντων ενώ ουσιαστικά ο κάθε άνθρωπος έχει σχηματίσει και ζει στο δικό του σύμπαν στο οποίο έχει θεσμίσει από κανόνες μέχρι όρια. Έτσι καταλήγουμε να συγκατοικούμε σε έναν πλανήτη αλλά ουσιαστικά να βιώνουμε το δικό μας ατομικό σύστημα. Η κατάσταση αυτή είναι που γεννά το σουρεαλιστικά εγωκεντρικό ερώτημα: υπάρχει ζωή, ύλη και μορφή στο μέρος που εγώ βρίσκομαι και όσο μετακινούμε το παράγω εκ νέου και αυτό που αφήνω πίσω θνήσκει;

Εντέλει, προβάλλοντας το παρελθόν στο παρόν και στο μέλλον χάνουμε την πραγματική ουσία των πραγμάτων και των γεγονότων. Χάνουμε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των διαπροσωπικών μας σχέσεων. Όλα αυτά στον βωμό της αποτυχίας μας να βιώσουμε και να ευφρανθούμε από την στιγμή ως έχει. Έτσι η άπληστη μας διάθεση για να διανθίσουμε και να ελέγξουμε την στιγμή μας θέτει σε αυτήν την διαδικασία στρέβλωσης της πραγματικότητας. Η απόρροια αυτής της στρέβλωσης είναι η μυωπική αντιμετώπιση καταστάσεων που θα έπρεπε να αλλάξουμε και αντ' αυτού τις εξωραΐζουμε. 

Καλούμαστε λοιπόν να αλλάξουμε άρδην την θεώρηση μας περί της στιγμής και της πραγματικότητας. Βλέποντας την στιγμή ως έχει ερχόμαστε κατ' ουσία σε ένωση με την ίδια την ύπαρξη. Η ένωση αυτή δεν μπορεί παρά να μας χαρίσει ισορροπία, γαλήνη και ευτυχία. Η πραγματικότητα θα μας εκπλήξει ευχάριστα όταν θα δούμε την ικανότητα της να αλλάζει και να γεννά νέα πράγματα απείρου κάλλους, οπότε η ανία θα εκλείψει και αιθεροβασία θα καταστεί μάταια. Η αποκοπή του παρελθόντος ως σημείο αναφοράς θα μας επαναφέρει στην πραγματική βίωση του τώρα-είναι αλλά και στην διαυγέστερη αντίληψη του μέλλοντος.


  Το πινέλο της σκέψης και η παλέτα της φαντασίας ας δημιουργήσουν απεριόριστα σ' αυτόν τον λευκό καμβά
Αλλά...
Ας ζωγραφίσουμε στο χαρτί και ας ζήσουμε την στιγμή!




Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Δοκιμασίες


Οι δοκιμασίες της ζωής δεν είναι η αφορμή για να παρατήσεις την προσπάθεια αλλά η πρόκληση για να βελτιώσεις τον εαυτό σου ακόμη περισσότερο.

Ο πόνος που νιώθεις από αυτές τις δοκιμασίες δεν είναι η δικαιολογία για να αποσυρθείς αλλά η έμπνευση για να συνεχίσεις.


Ευχαριστώ όλους όσους με σπρώξατε,
χωρίς εσάς δε θα είχα γνωρίσει πως είναι να πέφτεις.

Ευχαριστώ όλους όσους με κοροϊδέψατε,
χωρίς εσάς δε θα είχα γνωρίσει πως είναι να κλαις.

Ευχαριστώ όλους όσους δε μπορέσατε να με αγαπήσετε,
χωρίς εσάς δε θα είχα γνωρίσει πως είναι η  αληθινή αγάπη.

Ευχαριστώ όλους όσους πληγώσατε τα αισθήματά μου,
χωρίς εσάς δε θα είχα καταλάβει πως έχω αισθήματα.

Ευχαριστώ όλους όσους με αφήσατε μόνο μου,
χωρίς εσάς δε θα είχα ανακαλύψει τον εαυτό μου.

Περισσότερο από όλους όμως ευχαριστώ 
όσους  νομίζατε  πως δε θα τα καταφέρω,
χωρίς εσάς δε θα είχα ποτέ δοκιμάσει.


Το χθες πέρασε, είναι πλέον νεκρός χρόνος. Παρόλα αυτά έχει διαμορφώσει το σήμερα, αυτή τη στιγμή, το “τώρα μου”.  Αν καταφέρω να  το κάνω μαθητεία μπορώ να βιώσω ένα πολύ περισσότερο ολοκληρωμένο ΤΩΡΑ.

Μαθαίνω από ότι ήλθε, δεν παθαίνω σε ότι ήλθε. Το μαθαίνω με κάνει πιο φιλόσοφο, άρα με ένα παράσημο παραπάνω.

Τελικά κάνοντας την αναδρομή της ζωής μου, αρχίζω να κατανοώ βαθύτερα πλέον, ότι όλες οι δοκιμασίες που βρήκα στο δρόμο μου δεν ήταν παρά μια ακόμη ευκαιρία μάθησης και ανάπτυξης. Όσο πιο συνειδητά περνούσα μέσα από τις δοκιμασίες αυτές τόσο επιτάχυνα την διαδικασία αυτής της ανάπτυξής και συγχρόνως περιόριζα την ένταση και τη διάρκεια του πόνου της δοκιμασίας.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Εξισορροπώντας και ανυψώνοντας την ενέργεια

  του Ιωάννη Αυγουστάτου


Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι σ' ένα συλλογικό επίπεδο συνειδητότητας γι' αυτό η ενεργειακή συχνότητα (σκέψεις, συναισθήματα) καθενός από μας επηρεάζει όλους μας.

Επιστημονικές έρευνες έχουν υπολογίσει την ενεργειακή συχνότητα κάθε μεμονωμένου ατόμου όπως επίσης και τη συχνότητα μεγάλων ομάδων ανθρώπων.

Οι άνθρωποι που λειτουργούν μέσα από ανώτερα επίπεδα ενέργειας ασκούν ενδυναμωτική επίδραση στο σύνολο. Αντίθετα εκείνοι που λειτουργούν σε κατώτερα επίπεδα, η επίδρασή τους είναι αποδυναμωτική.

Ας δούμε ποια είναι η διαφορά μεταξύ των δυο:

Εκείνοι που λειτουργούν μέσα από χαμηλότερες δονήσεις δεν μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα. Μπορεί κανείς να τους επηρεάσει εύκολα, να τους υπαγορεύσει πώς να σκέφτονται, ποιόν να μισούν, ποιόν να αγαπούν, τι να πράξουν. Μπορούν εύκολα να παρασυρθούν σαν τα πρόβατα, σε μια μαζική νοοτροπία βασισμένη σε ασήμαντες λεπτομέρειες, όπως ο συγκεκριμένος τόπος που γεννήθηκαν, τα όσα πίστευαν οι γονείς και οι πρόγονοί τους, το σχήμα των ματιών τους, το χρώμα τους και πάρα πολλούς άλλους παράγοντες. Λειτουργούν μέσα από το θυμό, το φόβο, τη λύπη, την απάθεια, την ενοχή, την ντροπή, το μίσος, την κριτική και γενικότερα τα αρνητικά συναισθήματα.

Αποτελούν το 87% της ανθρωπότητας!

Εκείνοι που κινούνται σε ανώτερα ενεργειακά επίπεδα λειτουργούν με αγάπη, καλοσύνη, αρμονία, δε βιώνουν συναισθήματα αντίφασης και διαχωρισμού, σέβονται κάθε μορφή ζωής, δεν αντιστέκονται, είναι σε επαφή με το βαθύτερο εαυτό τους και έτσι διατηρούν πάντα την εσωτερική τους ισορροπία και γαλήνη ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν γύρο τους. Εκπροσωπούνται από τις σπουδαίες προσωπικότητες που διαμόρφωσαν πνευματικά πρότυπα τα οποία ακολούθησαν εκατομμύρια άνθρωποι ανά τους αιώνες.

Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι, αποτέλεσαν και αποτελούν, το αντίβαρο για την αρνητική επιρροή των ανθρώπων κατώτερης ενέργειας. Αυτό δε συμβαίνει σε αντιστοιχία ένα-προς-ένα, από τη στιγμή που το 87% της ανθρωπότητας κινείται στις κατώτερες αποδυναμωτικές συχνότητες.







Ας δούμε λοιπόν σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν γίνει, πως αντισταθμίζονται οι κατώτερες συχνότητες:

* Ένα άτομο που ζει και δονείται στην ενέργεια της αισιοδοξίας και της προθυμίας να μην κρίνει τους άλλους, θα εξισορροπήσει την αρνητική ενέργεια 90.000 ατόμων που κινούνται στα κατώτερα , αποδυναμωτικά επίπεδα!
* Ένα άτομο που ζει και δονείται στην ενέργεια της καθαρής αγάπης και του σεβασμού για κάθε είδος ζωής θα εξισορροπήσει την αρνητική ενέργεια 750.000 ατόμων που κινούνται στα κατώτερα, αποδυναμωτικά επίπεδα.
* Ένα άτομο που ζει και δονείται στην ενέργεια της φώτισης, της ευδαιμονίας και της άπειρης ειρήνης, θα εξισορροπήσει την αρνητική ενέργεια 10 εκατομμυρίων ανθρώπων.
* Ένα άτομο που ζει και δονείται στην ενέργεια της χάρης, του καθαρού πνεύματος που υπερβαίνει το σώμα, σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει δυαδικότητα ή όπου υπάρχει απόλυτη ενότητα, θα εξισορροπήσει την αρνητική ενέργεια 70 εκατομμυρίων ανθρώπων που κινούνται στα κατώτερα, αποδυναμωτικά επίπεδα.

Και το πιο εκπληκτικό:

** Ένας και μόνο αβατάρ (ενσάρκωση ολοκληρωμένου όντος) που ζει στη δική μας ιστορική περίοδο, κινούμενος στο ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας, κάποιος στον οποίο θα άρμοζε ο τίτλος του Δασκάλου όπως ο Βούδας και ο Χριστός, θα εξισορροπούσε τη συλλογική αρνητική ενέργεια ολόκληρης της σημερινής ανθρωπότητας!
* Η αρνητική ενέργεια ολόκληρου του ανθρώπινου πληθυσμού θα οδηγούσε σε αυτοκαταστροφή, αν δεν υπήρχε η εξισορροπητική επίδραση αυτών των ανώτερων ενεργειακών πεδίων!!

Είναι φανερό λοιπόν το πόσο ζωτικής σημασίας είναι να ανακαλύψουμε τρόπους με τους οποίους θα ενισχυθεί η ανθρώπινη συνειδητότητα, έχοντας επίγνωση της σημασίας της ανύψωσης της συχνότητας των δικών μας δονήσεων.

Ανυψώνοντας τη συχνότητα των δονήσεών μας έστω και λίγο, κάνοντας τακτικά πράξεις αγάπης και καλοσύνης, αρνούμενοι να κρίνουμε τις επιλογές των άλλων, εστιαζόμενοι στο καλό που μπορεί να προσφέρει το μεταμφιεσμένο κακό, μπορούμε ν' αποτελέσουμε αντίβαρο για 90.000 ανθρώπους που ζουν στον πλανήτη και κινούνται στα κατώτερης ενέργειας επίπεδα της ντροπής, του θυμού και του φόβου.

Εναρμονισμένοι με την ανώτερη συμπαντική ενέργεια μπορούμε να γίνουμε όργανα ειρήνης.
Κλείνω με ένα απόσπασμα από την «Αυτοβιογραφία ενός γιόγκι»:

«Όσο βαθύτερη είναι η αυτοπραγμάτωση ενός ανθρώπου, τόσο περισσότερο επηρεάζει ολόκληρο το σύμπαν με τις λεπτές πνευματικές του δονήσεις, και τόσο λιγότερο επηρεάζεται ο ίδιος από τη φαινομενική ροή των πραγμάτων». 





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...