Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Θραύσματα Ψυχής


Σχέσεις …

Τι ενώνει δύο ανθρώπους ; Η χημεία θα απαντήσετε.

Και τι είναι η χημεία ;

Είναι αυτή η μυστηριώδης ελκτική δύναμη που τους φέρνει κοντά, αυτή η “κολλώδης ταινία” που τους δένει.

Οι σχέσεις, είτε είναι σχέσεις φιλίας, είτε ερωτικές δοκιμάζονται συχνά. Και έτσι είναι το σωστό. Εκεί φαίνεται η δύναμη της “κόλλας”. Αν η κόλληση αντέξει, μετά την ένταση θα επικρατήσει η ηρεμία, η γαλήνη. Αν η απωστική δύναμη είναι ισχυρή θα συμβεί ο χωρισμός. Και συνήθως, μόλις η ένταση καταλαγιάσει, θα επιχειρηθεί η επανένωση. Θα είναι το ίδιο ισχυρή όμως με την πρώτη φορά ;

Μπορείς να κολλήσεις ένα κομμάτι σελοτέιπ στο χέρι σου.

Αν το κάνεις με προσοχή η ένωση μένει σταθερή και διατηρείται.

Μπορείς να το ξεκολλήσεις και να το κολλήσεις ξανά, αλλά η αποτελεσματικότητα δε θα ‘ναι η ίδια με την πρώτη φορά.

Μπορείς να το επαναλάβεις πολλές φορές, αλλά κάθε φορά η κόλλα θα κρατάει λιγότερο.
Ο λόγος είναι προφανής… Κάθε φορά, κομματάκια από το δέρμα σου, μικρά και αόρατα, ξεριζώνονται από το τράβηγμα.

Είναι αυτά τα μικροσκοπικά θραύσματα που εμποδίζουν την ένωση να ξαναγίνει σταθερή και διαρκής.

Είναι το σύνολο αυτών των θραυσμάτων που τελικά, μια μέρα, κάνουν την ταινία να μην κολλάει πια.

Είναι αυτά τα απολεσθέντα θραύσματα της ψυχής μας, που αν δεν τα επανακτήσουμε, δεν επιτρέπουν την επανένωση να λειτουργήσει.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Όταν σκοτεινιάζει ο ουρανός

Όταν πυκνά μαύρα σύννεφα κρύβουν το καταγάλανο του ουρανού σου, τι μπορείς να κάνεις;

Όταν μελαγχολικές και απαισιόδοξες σκέψεις θολώνουν τη διαύγεια του νου σου, πως μπορείς να αντιδράσεις ;

.

Που να πας ;

.
Που να κρυφτείς ;
.
.
Μη φοβάσαι !
.
.
.

Πουθενά δε θα πας γιατί παντού ο ουρανός θα είναι ο ίδιος.

Πουθενά δε θα μπορέσεις να κρυφτείς από τον νου σου. Μαζί σου πάντα θα τον κουβαλάς.

.


Μα γιατί να κρυφτείς ; Μήπως τον έχασες τον ουρανό ; Εκεί είναι … μα δεν τον βλέπεις. Μπορεί να έχει περάσει καιρός από τότε που τον είδες για τελευταία φορά και να ξέχασες το καταγάλανο χρώμα του. Μπορεί να έχεις ταυτιστεί με το γκρίζο χρώμα και το σχήμα των σύννεφων και να ταξιδεύεις μαζί τους. Μπορεί να έχεις φορέσει την μάσκα του πολεμιστή και να αγωνίζεσαι να διώξεις τα σύννεφα.


Χαλάρωσε επιτέλους βρε παιδί μου

.

Δε θα νικήσεις έτσι ποτέ. Όσο τα πολεμάς τα σύννεφα τόσο τα μετατρέπεις σε άτρωτα θηρία. Σε έχουν ήδη απορροφήσει και σε πάνε πέρα δώθε. Παρατήρησε τα λίγο καλύτερα. Παρατήρησε τα δίχως να γίνεις ένα μ’ αυτά. Τότε θα διαπιστώσεις ότι εμφανίζονται από το πουθενά, μένουν για λίγο και στη συνέχεια χάνονται. Διαλύονται στο πρώτο αεράκι. Μεγάλη αξία τους έδωσες.

.

Λάθος σου !


Από πού έρχονται τα σύννεφα ; Από το πουθενά. Αναδύονται ξαφνικά μέσα στη διαύγεια του ουρανού. Όσο παραμένεις αποστασιοποιημένος παρατηρητής και διατηρείς την επίγνωσή σου, δε θα αφήσεις κανένα σύννεφο, όσο όμορφο κι αν είναι, να σε συναρπάσει. Στην διαύγεια θα ρίξεις όλη την προσοχή σου. Όσο περισσότερο επικεντρώνεις την προσοχή σου στη διαύγεια του ουρανού, τόσο λιγότερο θα προσκολλιέσαι στην άποψη ότι τα σύννεφα είναι στερεά και αληθινά και τόσο λιγότερο θα υποφέρεις.


Παρατηρώντας με τον ίδιο τρόπο τις σκέψεις μας, να έρχονται και να φεύγουν, πλησιάζουμε την ορθή αντίληψη της κενότητας. Τα φαινομενικά χειροπιαστά φαινόμενα συνεχίζουν να εμφανίζονται, να παραμένουν για λίγο και στη συνέχεια να χάνονται μέσα στη διαυγή φύση του νου. Καθώς κάθε σκέψη εξαφανίζεται εμείς θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να αντιλαμβάνεται, ότι η εξαφάνιση αυτή είναι πολύ πιο πραγματική, από την αρχική εμφάνιση της σκέψης. Ακόμη κι όταν εμφανιστούν ακραίες καταστροφικές σκέψεις και συναισθήματα, όπως θυμός και ζήλια, εμείς παραμένουμε σε επαφή με την αγνότητα της συνειδητότητας μας. Η αγνότητα αυτή είναι πάντοτε μαζί μας και όποιες κι αν είναι οι πλάνες που μας παρασύρουν, δεν είναι παρά επιφανειακές πνευματικές συσκοτίσεις που τελικά θα περάσουν, αφήνοντας μας στην συντροφιά της καθαρής φύσης του νου.

Μα θα μου πεις, εγώ βράζω ! Βράζω από θυμό, βράζω από ζήλεια. Βράζω από την αδικία που βλέπω γύρω μου. Είμαι έτοιμος να εκραγώ. Που είναι η καθαρή φύση του νου μου ; Που είναι η διαύγεια ;

Μπορούμε λοιπόν να συγκρίνουμε τις θετικές καταστάσεις του νου με το ήρεμο νερό μιας λίμνης και τις αρνητικές με το ταραγμένο νερό μιας κατσαρόλας που βράζει. Αν ερευνήσουμε την φύση του νερού που βράζει θα δούμε ότι παρά την αναταραχή, κάθε ξεχωριστή σταγόνα είναι καθαρή. Το ίδιο ισχύει και για τον νου : είτε είναι γαλήνιος, είτε βράζει εξαιτίας της σαρωτικής πολυπλοκότητας των απόψεων, η βασική του φύση παραμένει καθαρή και συνειδητή.


Εξετάζοντας τη ζωή μας βλέπουμε πως αυτή ελέγχεται απόλυτα από τον νου μας, ειδικότερα δε από τον νου που διακατέχεται από προσκόλληση στις επιθυμίες. Συνεχώς σκεφτόμαστε να πάμε κάπου ή να αποκτήσουμε κάτι και στη συνέχεια ενεργούμε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, αναζητώντας ικανοποίηση.

Ο ανήσυχος νους δε γεννά μονάχα νέες σκέψεις και ιδέες, αλλά έχουμε την τάση να τις ακολουθούμε, όπου κι αν μας οδηγούν. Το αποτέλεσμα είναι η υπόσχεση για ευτυχία να μας παρασέρνει από την μια κατάσταση στην άλλη, στο τέλος όμως το μόνο που νιώθουμε είναι κούραση κι απογοήτευση. Η απάντηση δεν βρίσκεται στην καταστολή των σκέψεων και των επιθυμιών μας. Θα ήταν σαν να προσπαθούμε να εμποδίσουμε το νερό σε μια κατσαρόλα να βράσει κρατώντας σφιχτά σφαλισμένο το καπάκι. Το «εγώ» βέβαια θα το δοκιμάσει. Το «εγώ» θέλει να αισθάνεται σπουδαίο. Αρέσκεται να αυτοαποκαλείται “ανίκητος πολεμιστής”, “ατρόμητος επαναστάτης” και γρήγορα τρώει τα μούτρα του. Η μόνη λογική προσέγγιση είναι να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να παρατηρεί τις σκέψεις χωρίς να τις ακολουθεί. Έτσι τους αποστερούμε την παρορμητική τους ενέργεια και είναι σαν να απομακρύνουμε από την φωτιά την κατσαρόλα με το νερό. Τελικά επικρατούν γαλήνη και διαύγεια. Μ’ αυτό τον τρόπο θα βιώσουμε την αληθινή μας φύση που είναι αγνή συνειδητότητα. Είναι καθαρός, καταγάλανος ουρανός. Κι αν το βιώσουμε μια φορά, θα ξέρουμε ότι βρίσκεται πάντα εκεί. Όσα σύννεφα κι αν προκύψουν στην πορεία.

.

«Απαλά, χωρίς βία!»

«Τον πνευματικό αγώνα να τον κάνεις απαλά, χωρίς βία. Να μην πολεμάς τις αδυναμίες σου, άλλα να τις μεταμορφώνεις σε δυνάμεις.
.
Όταν είναι σκοτάδι στο δωμάτιο, τι κάνεις; Πολεμάς να το διώξεις; Διώχνεται το σκοτάδι; Ανάβεις το φως και φεύγει το σκοτάδι
.
Η ψυχή εχει έναν ανθώνα κι έναν αγκαθώνα. Μην καταγίνεσαι να ξεριζώνεις τ' αγκάθια, μόνο να ποτίζεις τον ανθώνα. 'Oλο το νερό να το κατευθύνεις εκεί και τ' αγκάθια θα ξεραθούν»

Π. Πορφύριος
.



Όταν μαύρα σύννεφα κρύβουν το καταγάλανο του ουρανού σου, τι μπορείς να κάνεις ;

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι :
.
.
.

Απολύτως τίποτα
.
Απολύτως τίποτα
.
Απολύτως τίποτα
.
Απολύτως τίποτα
.
Απολύτως τίποτα
.


Καμιά φορά βέβαια είναι απαραίτητο κι ένα χαστούκι αφύπνισης από έναν φίλο

Ευχαριστώ

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό …


Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Το Καλό και το Κακό

Με αφορμή το πολύ ωραίο άρθρο της φίλης "Με τα Φτερά της Ψυχής" σχετικά με το δρόμο της Αρετής και της Κακίας σκέφτηκα να αναρτήσω ένα άρθρο για το καλό και το κακό!

Γιατί κάποιες φορές συμπεριφερόμαστε ενάρετα και άλλες γινόμαστε απίστευτα κακοί; Τι είναι καλό και τι κακό; Πράγματι, το καλό και το κακό είναι κάτι μεταφυσικό; Ποια είναι η σημασία τους; Είναι χαρακτηριστικό της εκάστοτε κοινωνίας ή του κάθε ανθρώπου μεμονωμένα; Τι μπορεί, εάν μπορεί βέβαια, να κάνει ο άνθρωπος για να περιορίσει το κακό και να βοηθήσει στην επικράτηση του καλού;

Οι απαντήσεις είναι πολλές και όχι πάντα πειστικές. Για κάποιους φιλοσόφους, όπως για τον Σωκράτη, το κακό είναι απλώς άγνοια, η ανικανότητα κάποιου να καταλάβει τι είναι το καλό. Για άλλους, όπως για τον Χέγκελ, το κακό είναι το άλλο πρόσωπο του καλού, και, μάλιστα, είναι χρήσιμο. Πολλές θρησκείες, αντίθετα, μιλούν για ένα απόλυτο, υπερφυσικό κακό: τον διάβολο. Οι θεολόγοι όμως δυσκολεύονται να συμφιλιώσουν την ύπαρξη αυτού του κακού με έναν καλό Θεό. Διάσημο έχει μείνει το δίλημμα του Έλληνα φιλόσοφου Επίκουρου (342-270 π.Χ.) για τη θεία δίκη: «Ο Θεός, ή θέλει να εξαφανίσει τα κακά και δεν μπορεί ή μπορεί και δεν θέλει ή ούτε θέλει ούτε μπορεί. Αν θέλει και δεν μπορεί, είναι ανίσχυρος: αυτή δεν είναι ιδιότητα του Θεού. Αν μπορεί και δεν θέλει είναι φθονερός, κάτι που ομοίως είναι αντίθετο στον Θεό. Αν ούτε θέλει ούτε μπορεί, είναι φθονερός και ανίσχυρος, άρα δεν είναι Θεός. Η περίπτωση του να θέλει και να μπορεί είναι η μόνη που αρμόζει στον Θεό. Από πού προέρχεται λοιπόν η ύπαρξη των δεινών και γιατί ο Θεός δεν τα εξαφανίζει;».
Ο ορισμός που ικανοποιεί τους πάντες είναι ο εξής: το κακό είναι το αντίθετο του καλού, δηλαδή ό,τι δεν είναι επιθυμητό. «Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελες να κάνουν σε σένα», λέει ο χρυσός κανόνας, παρών σε όλες τις θρησκείες. Το κακό είναι ό,τι δεν επιθυμούμε για τον εαυτό μας. Και φαίνεται δύσκολο να τολμήσουμε κάποιον πιο ακριβή ορισμό. Ο Ιρενάους Άιμπλ Άιμπεσφελτ, ηθολόγος του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ στη Γερμανία, θεωρεί το καλό και το κακό, τον αλτρουισμό και τον εγωισμό έμφυτες συμπεριφορές του ανθρώπου, αποτέλεσμα εκατομμυρίων ετών εξέλιξης. Πρόκειται για έναν συνεχή αγώνα ανάμεσα στο ένστικτο για την κατοχή και την υπεράσπιση του εδάφους μας και στο κοινωνικό ένστικτο της συνεργασίας. Αυτές οι δύο τάσεις συνυπάρχουν στον άνθρωπο σε μια λεπτή ισορροπία, όπως έφερε στο φως και η λογοτεχνία, ξεκινώντας από το μυθιστόρημα του Λούις Στίβενσον Ντόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ, όπου σε ένα και μόνο σώμα συνυπάρχουν δύο ψυχές που βρίσκονται σε συνεχή διαμάχη. H κατώτερη ψυχή μας, τα κατώτερα ένστικτα μας, ο κατώτερος εαυτός μας δηλαδή ο προσκείμενος στην ύλη, στις σαρκικές και γήινες απολαύσεις μας, στα πάθη μας, τη φιλοδοξία μας, τον εγωισμό μας, το φθόνο και το μίσος βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη με τον ανώτερο πνευματικό εαυτό μας που χαρακτηρίζεται από αγάπη προς τον εαυτό μας και τον πλησίον μας, αλτρουϊσμό, αυτοεκτίμηση και ανιδιοτελή προσφορά βοηθείας.

Ειδικότερα σε ότι αφορά το καλό και την ηθική, η αξία τους φαίνεται και από την άποψη του Δαρβίνου ότι μια φυλή με πολλά μέλη έτοιμα να βοηθήσουν το ένα το άλλο και να θυσιαστούν για το κοινό καλό θα νικούσε τις περισσότερες άλλες φυλές. Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες το καλό είναι πολλών ειδών. Είναι το καλό που πράττουμε σε άτομα με συγγενικούς δεσμούς, σε άτομα που αγαπάμε. Είναι το καλό που πράττουμε σε άτομα χωρίς συγγενικούς δεσμούς, όπως ο πίθηκος ο οποίος ξύνει την πλάτη του άλλου, επειδή ξέρει ότι θα του το ανταποδώσει. Και τέλος είναι το καλό «του καλού Σαμαρείτη», η αυθόρμητη βοήθεια δηλαδή ακόμη και προς αγνώστους. Έχει παρατηρηθεί ότι ορισμένοι άνθρωποι έχουν την τάση να βοηθούν περισσότερο αυθόρμητα απ’ ό,τι κάποιοι άλλοι. Επίσης οι επιστήμονες έχουν παρατηρήσει ότι, όταν βλέπουμε τους άλλους να υποφέρουν, υποφέρουμε κι εμείς. Γι’ αυτό τους παρηγορούμε και αποφεύγουμε τις κακές πράξεις. Πρόκειται για ένα είδος φρένου που μας οδηγεί να μην προκαλούμε πόνο στους συνανθρώπους μας που πάσχουν, αλλά να τους ανακουφίζουμε. Μια άλλη ερμηνεία που δίνουν οι επιστήμονες για το καλό είναι η ύπαρξη ειδικών νευρώνων που ονομάζονται «κάτοπτρα» και, όπως απέδειξαν πειραματικά, χάρη σ’ αυτούς νιώθουμε συναισθήματα συμπόνιας και αλληλεγγύης.

Αυτό πάντως που έχει την μεγαλύτερη σημασία κατά τη γνώμη μου είναι συνειδητά σε κάθε πράξη μας ή σκέψη μας να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Να γνωρίζουμε εμείς αν είναι καλή ή κακή και να ξέρουμε ότι αυτές όποιες και αν είναι διαμορφώνουν το πεπρωμένο μας ή αλλιώς το παρελθόν και τον μέλλον μας. Δύσκολο στην πραγμάτωσή του. Αλλά θα πρέπει να προσπαθούμε να αυτοκρινόμαστε, να μην σκεπτόμαστε αρνητικά και να καταπολεμούμε τα μειονεκτήματά μας και προπάντων να ακούμε την καλόπιστη κριτική καλών φίλων! Ίσως έτσι και με αρκετή προσευχή και διαλογισμό όπως λέει και ο φίλος «Vlachos» να καταφέρουμε να κάνουμε τον ανώτερο πνευματικό εαυτό μας να ανέλθει στην επιφάνεια και γίνουμε λίγο καλύτεροι από αυτό που είμαστε.




Λιγότερη ενότητα, λιγότερη κατανόηση, λιγότερη αγάπη και ίσως περισσότερη διαχωριστικότητα είναι αυτά που δίνουν την εντύπωση της ύπαρξης του Καλού και του Κακού. Και η ενότητα αυτή μαζί με την κατανόηση και τέλος την αγάπη για ότι μας περιβάλλει, στην ολοκληρωμένη μορφή της έρχεται μέσα από βαθιά γνώση του εαυτού μας.

Aν δούμε τις δύο θέσεις του άσπρου και του μαύρου, του όμορφου και του άσχημου, του καλού και του κακού από μία τρίτη θέση, κατανοώντας δηλαδή ότι αυτές οι δυαδικότητες δεν παύουν να είναι προϊόντα της ενότητας, μίας και μόνο αρχής, τότε ερχόμαστε στην κατανόηση χωρίς να εγκλωβιζόμαστε σε μία από τις δύο θέσεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κάθε τι είναι όπως ένα νόμισμα, με δύο όψεις. Μόνο όταν βλέπουμε και τις δύο όψεις, από πάνω, χωρίς να στεκόμαστε σε καμία από τις δύο, τότε καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό που εξετάζουμε και γνωρίζουμε την αλήθεια.

Δεν φταιει ο καθρεπτης αλλα αυτος που καθρεπτιζεται.



Κανω φιλοτιμες προσπαθειες να κλεισω μια…σκοτεινη παρενθεση που αλλοι ανοιξαν και μαλιστα ασεβως σε «ξενο αχυρωνα», αλλα τα γεγονοτα και η ..συγχρονικοτητα δεν μ’ αφηνουν….

Όχι φιλε μου Δημητρη - και ισως ειναι η πρωτη φορα που διαφωνω όχι μαζι σου, αλλα με τους συναισθηματισμους σου - Δεν αποτυχαμε!

Δεν μπορει να θεωρηθει αποτυχια όταν εισαι ο εαυτος σου και δεν υποδυεσαι ρολους, ειτε πυροσβεστικους, ειτε καταπινεις το σερβιρισμενο δηλητηριο σαν να μη συμβαινει τιποτα. Όχι πια άλλη υποκρισια, όχι πια άλλη καταπιεση, όχι πια ΔΗΘΕΝ συμπεριφορες. Το πιο εκκεντρικο και εντιμο πραγμα είναι να εισαι ο εαυτος σου!

Χθες σε μια τυχαια βολτα, ειδα ότι εκτος των αλλων αναφερθηκε και το ονομα μου στην «ατειχιστη πολη». Η αναρτηση του φιλου Stavrosn αψογη από κάθε αποψη και την συνυπογραφω. Στα σχολια του όμως , εχασε την νηφαλιοτητα του αποστασιοποιημενου παρατηρητη και ΠΗΡΕ ΘΕΣΗ καθολου αντικειμενικη, ειτε υπερασπισης ( …εκει που σε χρωστανε, σου ζητανε και τα ρεστα, που λεει και ο σοφος λαος), ειτε «πυροσβεσης».

Ενιωσα την υποχρεωση ν’αφησω ένα σχολιο,
το κατωθι…:

- Όχι στην αναρτηση σου (που την βρισκω αψογη!) αλλα στα σχολια σου, ας μου επιτραπει να πω ότι διεκρινα μια ελλειψη αντικειμενικοτητας που πιθανον θα μπορουσε να εμπεριεχει και δοση αφελειας η προσεγγισης των …γεγονοτων μονομερως συναισθηματικα…
Ο νομος της δρασης / αντιδρασης δεν κανει διακρισεις.

Ξερεις αγαπητε μου.... είναι τελειως διαφορετικο να κρινεις η να χαρακτηριζεις ακομη και βριζοντας, καταστασεις γεγονοτα η συμπεριφορες, από το να χαρακτηριζεις, ταμπελοποιεις, συκοφαντεις, προσωπα που μαλιστα εμφανιζονται επωνυμα στο τωρα η σε βαθος χρονου…

Ο γραφων ανωνυμα είναι μια περσονα, ενώ ο γραφων επωνυμα είναι και φυσικο προσωπο και περσονα γι’αυτόν που δεν τον ξερει. Ο ανωνυμος αποδεχεται την ανωνυμια του –επιλογη του είναι, και κρινεται για την περσονα του και είναι ανυποστατο να ενοχλειται για την οποια κριση, γιατι στην ουσια κρινεις την περσονα του και όχι τον ιδιο, μια δυνατοτητα που ευλογα στερειται το φυσικο προσωπο…

Μπορει να σε βριζει ο οποιοσδηποτε, δεν χρειαζεται κανεις να το παρει Προσωπικα(το Εγω)… Είναι τελειως διαφορετικο όμως να θιγεται η αξιοπρεπεια σου.
Είναι κατανοητη αυτή η διαφορα??

Να με συμπαθας και ελπιζω ότι θα εχω την κατανοηση σου, αλλα στο παρον πεπερασμενο επιπεδο εξελιξης που βρισκομαι τωρα και από το οποιο μιλαω, καλως η κακως, εμφανιζω μια μορφη αλλεργιας προς κάθε μορφη παραπληροφορησης, παραποιησης της αληθειας, ατεκμηριωτης λασπολογιας-μπουρδολογιας , συκοφαντιας, και εν γενει προς κάθε μορφη Ασεβειας απ’οπου και αν προερχεται και οποιος και αν είναι ο αποδεκτης, ειτε γνωστος και φιλος ειτε το αδεσποτο σκυλακι και ο αστεγος του πεζοδρομιου…


Στην λεξη κλειδι ΣΕΒΑΣΜΟΣ που θετεις, ας μου επιτραπει να θεσω και μια άλλη εννοια εξ’ισου σημαντικη: Δ-Ι-Α-Κ-Ρ-Ι-Σ-Η.

Κλεινοντας, παραθετω την δικη μου προσευχη που θα μπορουσε να εχει αποδεκτη τον εκαστοτε θεο του καθενος μας!

Βοηθησε με Θεε μου,
Να μαθω να ξεχωριζω την ηρα από το σταχυ
και να μπορω ν’αφηνω τα μικρα πραγματα να πεφτουν κατω.
Αμην.

Σ’ευχαριστω για την φιλοξενια. «Αφιεσθε ημων»! -


Αυτό λοιπον ηταν το σχολιο μου…

Ο παντα ευγενης και με αγνες προθεσεις Stavrosn με ενημερωσε ότι δεν θα ηθελε να δωσει συνεχεια σε μια «παρεξηγηση» και θα προτιμουσε να μην το κανει αναρτηση, αν φυσικα συμφωνουσα και γω. Του απαντησα , ας κανει ότι κρινει πιο σοφο.

Αυτά για την ενημερωση του κάθε ενδιαφερομενου και ας βγαλει ο καθενας τα συμπερασματα του.



Ουτε ο Ιησους ειμαι,, αλλα δεν θα ξεχασω ποτε, ότι ενας Ιησους χρειαστηκε να παρει τον βουρδουλα στο χερι με πληρη αποταυτιση και πληρη επιγνωση…

Όμως…

Αυτό που φαίνεται δεν είναι πάντα αυτό που είναι!

"Τότε δοκούν εκάστω, τούτω και είναι" Πρωταγόρας
(Αν κάποιος θεωρεί κάτι σαν υπαρκτό, αυτό θα είναι και η δική του πραγματικότητα).

Πιστευετε Κυριοι και Κυριες ότι το θεμα είναι προσωπικο?
Πιστευετε ότι προκειται για μια ακομη εγω-ικη αντιπαραθεση?
Πιστευετε ότι υπαρχει πλεονασμα μαζοχισμου ώστε να αναμιχθουμε σε μια σκοταδιστικη προκληση που πρωτα απ’όλα φθειρει εμας τους ιδιους?

Το να τοποθετηθεις με τους οποιους χαρακτηρισμους όχι επι προσωπικου, αλλα χαρακτηριζοντας συμπεριφορες, δεν είναι παρα ενας ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ για να δει, ο χωρις επιγνωση επιτιθεμενος την συμπεριφορα του. Και είναι το μεγιστο δωρο Αφυπνισης που μπορεις να του προσφερεις….

Στην φαρισαικη κοινωνια που ζουμε και ο «βουρδουλας», αλλα και το «ουστ από δω» επιβαλλονται, δινοντας ετσι ένα γερο πληγμα στην φαντασιακη αντιληψη περι τροπων καλης συμπεριφορας , δηθεν ενοτητας, δηθεν αγαπης, και άλλων γλυκαναλατων βαρυγδουπων συναισθηματισμων… «Τα μεγαλα, τα ωραια λογια χωρις ουσια» που λεει και ο delta. Για να γεννηθει το καινουργιο, πρεπει να πεθανει το παλιο…

Ομορφο είναι το αληθινο. Απλώς όσο πιο πολύ τα βρίσκεις με τον εαυτό σου, τόσο πιο πολύ τολμάς να κοιτας με διαυγεια χωρις φιλτρα και παραμορφωτικους φακους. Και αυτό γιατί έχεις ένα δεδομένο, εχεις ένα κεντρο, έχεις τον εαυτό σου, τον έχεις κερδίσει και από εκεί και πέρα είσαι διατεθειμένος να χάσεις πολλά πράγματα και πολλούς ανθρώπους.

Όταν βρεις τον εαυτό σου είσαι Ο.Κ.…ξέρεις δηλαδή με ποιον θα περπατήσεις στην ζωή, θα πάρεις τον εαυτό σου και θα πας κάπου. Όταν δεν έχεις τον εαυτό σου, κάθε μέρα θέλεις παρέες, θελεις οπαδους, θελεις υποστηριχτες, θέλεις επιβεβαίωση, θέλεις χειροκρότημα, θελεις λιβανισμα, θελεις επισκεψιμοτητα στο μπλογκ σου, κ.ο.κ. Αυτά όμως είναι πολύ μικρά σε σχέση με το να βρεις τον εαυτό σου και να είσαι μια χαρά όταν κάθεσαι μόνος σου, ειτε χορευοντας, ειτε τραγουδωντας, ειτε σιωπαινοντας.

Το θέμα είναι ότι λειτουργούμε σαν πρόβατα όταν αναμεταδίδουμε πληροφορίες για πράγματα που δεν γνωρίζουμε, αλλα και όταν δεχομαστε παθητικα αυτές τις πληροφοριες η τις οποιες αηθεις επιθεσεις και απλα το βουλωνουμε.

Εχω μαθει να σεβομαι και να τιμω τους δασκαλους-οδηγους μου και τους χωρους που με φιλοξενουν και οπου αρθογραφω. Δεν είναι ότι εχουν αναγκη υποστηριξης…Αυτή είναι δικη μου προσωπικη αναγκη… Ηταν απιστευτα ευκολο και βολικο για το εγω μου να κανω τον μακακα που σφυριζει αδιαφορα …εγω θα βγαλω το φιδι από την τρυπα… Αυτή όμως η αμορφωσιά, το “κοίτα την πάρτη σου”, είναι η αρχή όλων των κακών. Και αν η αμορφωσιά δεν πάψει να υφίσταται, θα διαιωνίζουμε για πάντα ένα έθνος ιδιοτελων αδιάφορων και θα ξεσπάμε τα νεύρα μας και την λασπη μας μόνο εκεί που μας παίρνει και κει που δεν βρισκουμε καμια αντισταση και καμια αντιδραση…

Προσπαθώ πάντα με αυτά που λέω να μην αδικήσω κανένα, αλλά όχι και να μην πω αυτά που σκέφτομαι. Η συνεχιζεις να χαιδευεις τ’αυτια του κλασικού μακάκα νεοελληνα (όπως θα έλεγε και ο Γεωργίου) η του τα χωνεις φορα παρτιδα. Το να τα έχεις καλά με όλους είναι η αδυναμία του να τα έχεις καλά με έναν. Η πιο απλα, η αδυναμία να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.

Πιστευω στην απολυτη ελευθερια εκφρασης και ουτε μπορω αλλα ουτε προτιθεμαι να ελεγξω συμπεριφορες από κατακαημενα μπαχαλα που δεν εχουν καταλαβει λεξη. Καποτε μου την εδιναν, τωρα απλα βαριέμαι τις διαδικτυακες περσονες που δεν έχουν να πουν τίποτα και όταν προσπαθουν να πουν κατι απλα αυτογελοιοποιουνται .

Παντα ημουν ενας φωτογραφος και στην πραγματικη μου ζωη αλλα και στην διαδικτυακη, που φωτογραφιζε καταστασεις, συμπεριφορες , πραγματα. Και όταν η θεματολογια των «φωτογραφιων» μου ξενιζει, σιγουρα δεν φταιει το μεσον…

Οι δικοί μου χαρακτηρισμοί είναι πιο αξιόποινοι από τους υστερικους σκοταδισμους, τις ρατσιστικότατες προκαταλήψεις και τους αφορισμους της ηθικολογας υποκριτριας μαζας? Οι σκληροι χαρακτηρισμοι απλώς αντανακλουν αυτό που συμβαίνει γυρω μου και γραφει ο φακος μου…

Αν περιγράφεις ένα ομορφο όνειρο, μπορείς να είσαι γλυκός, τρυφερός, και ευχάριστος στο αυτί (ή στο μάτι). Αν περιγράφεις έναν εφιάλτη θα είσαι αναγκαστικά σκληρός… Το να εισαι καυστικος χρησιμοποιωντας σκληρη γλωσσα, μπορεί να μην είναι το φως του αγίου ευαγγελίου, αλλά όταν χρησιμοποιείται σωστά και για καλό σκοπό, είναι μια λεκτική μολότοφ που πυρπολεί…


« Το πιο δυσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είστε ο εαυτός σας. Το πιο ευκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είστε αυτό που οι άλλοι θέλουν να γίνετε. Μην τους αφήνετε να το πετυχαίνουν».

Leo Buscaglia (1924-1998)
Συγγραφέας και καθηγητής στο USC


Κλεινω, υπογραμμιζοντας τα σχολια των: “Μια φορα κι εναν τρελο..” και “The Temp”


«Οι καλές κι ευγενικές προθέσεις δεν είναι ποτέ αρκετές. Πρέπει να γίνουν ζωή ».


«Ας μάθουμε να αναγνωρίζουμε την ενέργεια. Να μην την κλέβουμε, να την αναπαράγουμε».



Υ.Γ.

Και ο delta ζητησε την συγγνωμη του, και ο Ιπταμενος Ολλανδος υπηρξε τζεντελμαν ζητωντας την αδεια της οικοδεσποινας πεταλουδας και μενα μου αρκει που εχω την αλληλεπιδραση, εκτιμηση και τις ευχαριστιες της. Οσο για την κυρα πεταλουδα, παρ’οτι «φορτωμενη με μαθηματα» όπως και ολοι μας, σημερα το πρωι που επικοινωνησα μαζι της ηταν σε αγριο τρελο χορο. Οποτε ποιο το προβλημα? Εκτος και αν υπαρχει κατι που μου διαφευγει…



Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Δυστυχώς κύριοι αποτύχαμε


Στις πρώτες εξετάσεις μείναμε μετεξεταστέοι

Λόγια λόγια λόγια ...

Λόγια ψεύτικα

Κάθομαι και διαβάζω τι γράφετε

Και δεν θέλω να διαβάζω

Θέλω να γράψω κάτι

Και δεν έχω πια τι να γράψω

Αντί να χτίσουμε γέφυρες, χτίσαμε τείχη

Μια πόλη έμεινε ατείχιστη μόνον …

Διαβάστε τον ...

Διαβάστε τον προσεχτικά ...

http://stavrosn.blogspot.com/2009/11/blog-post.html

«Τους τα συγχωρούμε αμέσως, τους αγαπάμε όλους, τους αγκαλιάζουμε όλους και αποδεικνύουμε ότι είμαστε πνευματικοί συναγωνιστές και αδέρφια και η αγάπη μας είναι πάνω από τις διαφορές μας!!!Αν δε το αποδείξουμε αυτό εμείς, ποιοι θα το αποδείξουν;»


Θέλουμε να το αποδείξουμε ;

Μπορούμε να το αποδείξουμε ;

Είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε ;

Τότε να κοιτάξουμε τα θύματα αυτού του πολέμου.

Και να πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε μεταξύ μας ανοήτως.

Η πεταλούδα μεταμορφώθηκε σε κάμπια. Ποιος την είδε ;

Μετά σε άλογο που προσπαθεί να υπερπηδήσει το εμπόδιο.

Ποιος το κατάλαβε ;

Αν δε το αποδείξουμε αυτό εμείς, ποιοι θα το αποδείξουν;

Αναρωτιόμαστε ακόμη ;

Το σπίτι της μπήκαμε και κάψαμε.

Τι έφταιξε εκείνη ;

Της ζήτησε κανείς συγγνώμη ;

Την συγγνώμη όμως την λέμε στον αέρα. Όπως τα λόγια μας. Λόγια του αέρος.

Αντί να χτίσουμε γέφυρες χτίσαμε τείχη

Πρώτα θα γκρεμίσουμε τα τείχη.

Έπειτα θα αγκαλιάσουμε τα θύματα.

Και μετά θα ξαναγράψουμε.

Αν έχουμε λίγη τσίπα επάνω μας.

Στην ανηφόρα να σας δω.

Μου είπαν να βγάλω την ψυχή μου

Δεν ξέρω αν τα κατάφερα …

.
Συνοιδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ;;;

Τα σχόλια που εξαφανίστηκαν ...

Για κάποιο περίεργο λόγο δύο σημαντικά σχόλια, δύο καλών φίλων και συντακτών του Ξάνθη Φιλοσοφείν, στην ανάρτηση "τα σκυλιά γαβγίζουν αυτούς που δεν γνωρίζουν" εξαφανίστηκαν. Ευτυχώς κρατώ αντίγραφα στο mail μου κι έτσι δε θα χαθούν δυο χρήσιμες απόψεις και δε θα πάει τζάμπα η αναβολή μιας βόλτας στον ήλιο ...

Παραθέτω την συζήτηση από την αρχή

FIRESTARTER

(Να μη δώσετε τα άγια στους σκύλους κι ούτε να βάλετε τα μαργαριτάρια σας μπροστά στα γουρούνια, μη τυχόν και καταπατήσουν τα μαργαριτάρια σας με τα πόδια τους και αφού γυρίσουν σας δαγκώσουν)

Εχω ενα προβληματισμο.Ενας πνευματικος ανθρωπος μπορει να κρινει και να πει ''αυτος ειναι σκυλος,αυτος ειναι γουρουνι ειναι κατωτερος απο εμενα και δεν θα μοιραστω την αληθεια μου μαζι του η θα υποδυθω οτι ειμαι καποιος αλλος ωστε να μην υποστω συνεπειες;

Τα αγια και τα μαργαριταρια δεν εχουν ιδιοτητες της υλης και ετσι δεν υποκεινται σε καμμια φθορα. Αντιθετως γεμιζουν δυναμη,ερωτα αυτον που τα φερει.Καθε ανθρωπος που αφυπνιζεται διαλαλει την ενοτητα.Η ενοτητα ομως δεν αφορα μονο τους καλους αλλα και τους ''κακους''.

Καθε στιγμη που ζουμε ειναι ενα δωρο του Συμπαντος,καθε ανθρωπος που βρισκεται στο μονοπατι μας ειναι αυτος που χρειαζομαστε και ειμαστε αυτο που χρειαζεται εκεινος για την εξελιξη μας στο μεγαλο γηινο σχολειο.

"ουκ έστιν άνδρί άγαϋ'φ κακόν ούδεν ούτε ζώντι οϋτε τελευτήσαντι."
Ο καλός άνθρωπος δεν παθαίνει τίποτα κακό, ούτε ζωντανός ούτε και νεκρός.
Απολογία Σωκράτους

'Ολα γινονται για καλο, ωστε να μας βοηθησουν στο ''ταξιδι της επιστροφης''.

Μπορουμε να ειμαστε νανοι,γιγαντες η οτι αλλο θελουμε, μα οταν απολυσουμε τα ενδυματα του νου τοτε μονο η εμπιστοσυνη και η αληθεια θα περπατανε στη γη φορεις της ενοτητας πηγες Φωτος και Αγαπης.

''Ο σωστος ο Ανδρας κανει ενα κυκλο προστασιας γυρω απο την οικογενεια του,Ο ανωτερος ανθρωπος φτιαχνει εναν μεγαλυτερο κυκλο που περιλαμβανει και τα αδερφια του. Υπαρχουν ομως και καποιοι Ανδρες που ο κυκλος που φτιξαν αγκαλιαζει ολο τον κοσμο.''
Απο την ταινια 10000 π.χ.

Ολα ειναι Τωρα Ολα ειναι Φως και το σκοταδι ειναι Φως.

Ευχαριστω :)

------------------------------------------------------------------------------------------------

IANIS

Καλησπερα φιλτατε firestarter!

Ας μου επιτραπει να το θεσω ως εξης: Ποιος είναι αυτος που ρωτα ?

Είναι η ιδια ποιοτητα ενεργειας που θετει τον αρχικο προβληματισμο «εχω ένα προβληματισμο…», με την ποιοτητα της ενεργειας που δηλωνει:

Ολα ειναι Τωρα
Ολα ειναι Φως
και το σκοταδι ειναι Φως.

Είναι η ιδια ποιοτητα? Είναι η ιδια?

«Ο καλός άνθρωπος δεν παθαίνει τίποτα κακό, ούτε ζωντανός ούτε και νεκρός»
Ο.Κ.

Αυτή είναι η αληθεια του Σωκρατη από το συγκεκριμενο επιπεδο συνειδητοτητας που βρισκοταν εκεινη την στιγμη.

Αν όμως αυτή την αληθεια την υιοθετησει καποιος, ενω δεν είναι η δικη του βιωματικη αληθεια, μονο και μονο υποδυομενος και υποκρινομενος έναν Μεγαλο όπως τον Ιησου, τον Σωκρατη, κτλ., ξερετε τι θα του συμβει?.

Ότι θα συνεβαινε σε μια κοινη λαμπα, αν την συνδεατε σε μια ταση 220 volt, χωρις μετασχηματιστη. Απλα θα την καιγατε!!

«Ολα γινονται για καλο, ωστε να μας βοηθησουν στο ''ταξιδι της επιστροφης''». Συμφωνω απολυτα.

Δεν είναι οι συνθήκες - καταστάσεις που είναι αρνητικές, κακες, αλλά η αντίληψη-προοπτική μας για αυτές.
Οι συνθήκες, καταστάσεις, περιστασεις είναι σχετικές, γιατί στην ουσία, δεν υπάρχει καμία πραγματικότητα, αλλά απλά η υποκειμενικη αντίληψη-προοπτική της πραγματικοτητας από μας. Όλα είναι σχετικά.
Κάθε γεγονός στη ζωή μας, άσχετα εάν το αντιλαμβανομαστε ώς θετικό ή ώς αρνητικό, είναι πράγματι θεία χάρη σε δράση. Κάθε γεγονός, επιδιώκει να μας επιστρέψει στην ουσία του ποιοι είμαστε.

Μέσα στο Θεό δεν υπάρχει λάθος. Το λάθος είναι ότι πιστεύουμε ότι υπάρχει λάθος. Το σφάλμα είναι ότι πιστεύουμε ότι υπάρχει σφάλμα.

Και αυτό είναι ένα μεγάλο σφάλμα που γεννιέται μέσα από ένα νου που ζει μέσα σε σφάλμα. Οι μνήμες όμως δεν καθαρίζονται… Οι πεποιθησεις πάντα παραμένουν, υπάρχουν. Αυτό που αλλάζει είναι : από πού αποφασίζουμε να κοιτάμε τις ίδιες μνήμες.

Οι μνήμες είναι περιφέρειες, είναι ερεθίσματα γύρω από το Κέντρο. Και το που είναι αυτό το κέντρο, είναι η δική μας απόφαση. Μπορουμε να δουμε τα πάντα γύρω μας ως τέλεια, υπέροχα, σημαντικά και θεϊκά πλασμένα, αν επιλέξουμε να σταθουμε σ’ αυτό το σημείο μέσα στη συνειδητότητά μας. Μπορουμε να δουμε και ακριβώς το αντίθετο σε όλο του το μεγαλείο, αν σταθουμε στο αντίστοιχο σημείο. Και μπορουμε να σταθουμε σε πάρα πολλά σημεία μέσα στη συνειδητότητά μας που αποτελούν μια χημεία του ενός και του άλλου - λίγο από το ένα, λίγο απ’ το άλλο… Αυτό είναι το πιο προσφιλές ακόμα στην ανθρωπότητα…

«Μαγκια», είναι να μπορεσει να σταθει κανεις σε εκείνο το σημείο της συνειδητότητάς του, που ο ιδιος αποφασίζει ότι του ταιριάζει καλύτερα, τον κάνει κι αισθάνεται πιο πλήρης με το δικό του εαυτό.

Προσωπικα, από το επιπεδο συνειδητοτητας που βρισκομαι αυτή την στιγμη , αν παραμυθιαστω και υποκριθω ότι «και το σκοταδι είναι φως » , λιαν επιεικως εχω βαλει το δακτυλο στην μπριζα…

Οντας ο εαυτος μου και μονο ο εαυτος μου, χωρις να υποδυομαι ρολους Μεγαλων, που δεν είναι δικες μου βιωματικες αληθειες, λεω ότι σκοταδι είναι η απουσια φωτος. Και αντι να το πολεμαω, κοιταω να τραβηξω την οποια κουρτινα, μπας και μπει λιγο φως…

Οσον αφορα τον Λογο του Ιησου Χριστου, είναι φρονιμο να εχουμε υπ’οψιν μας, ότι μιλουσε παντα μεταφορικα, και είναι εξαιρετικα δυσκολο ενας νους πεπερασμενος να αποφυγει μια τεραστια συγχυση, όταν προσπαθει να προσμετρησει το απειρο χρησιμοποιωντας μεζουρα…

Υ.Γ. Ηταν τοσο ουσιαστικοι και …δελεαστικοι οι συλλογισμοι σου που με απορροφησαν τελειως σε …εκτενεις συλλογισμους, και ενώ ετοιμαζομουν για βολτα στον ηλιο, μολις τωρα συνειδητοποιω ότι ..παει ο ηλιος για σημερα!

Να εισαι καλα!

-----------------------------------------------------------------------------------------------

FIRESTARTER

Καλησπερα σας

Οχι φιλε Γιαννη δεν ειναι η ιδια ποιοτητα. Ειναι ο προβληματισμος ενος νου στην προσπαθεια του να βοηθησει και αλλες ψυχες στην κατανοηση του ''δρομου'' σε ενα φιλοσοφικο καφενειο.Η ποιοτητα που μιλαει για το Φως και το σκοταδι προτιμα να σωπα στην αγκαλια του συμπαντος

''«Μαγκια», είναι να μπορεσει να σταθει κανεις σε εκείνο το σημείο της συνειδητότητάς του, που ο ιδιος αποφασίζει ότι του ταιριάζει καλύτερα, τον κάνει κι αισθάνεται πιο πλήρης με το δικό του εαυτό. ''

Να βολευτει δηλαδη.Τοτε καποιος υποκειμενικα και εγωιστικα εχει προσεγγισει την Αληθεια χανοντας το βιωμα της Ενοτητας που ειναι καθοριστικο για την αφυπνιση του σε ενα καινουργιο εαυτο.

''Προσωπικα, από το επιπεδο συνειδητοτητας που βρισκομαι αυτή την στιγμη , αν παραμυθιαστω και υποκριθω ότι «και το σκοταδι είναι φως » , λιαν επιεικως εχω βαλει το δακτυλο στην μπριζα…''

Μα γιατι να υποκριθεις και να παραμυθιαστεις;Την βιωματικη μου αληθεια μοιραζομαι μαζι σας,το οριο κατανοησης και εκφρασης του νου μου και να σου εξηγησω συντομως:Οτι αισθανομαστε οτι βλεπουμε ειναι δονησεις,συχνοτητες τα ανθρωπινα οργανα συλεγουν τις πληροφοριες τις στελνουν στο εγκεφαλο και αυτος οτι χρειαζεται το κραταει και το αναπαραγη.δεν βλεπουμε με τα ματια αλλα με το νου.Υπαρχουν ανθρωποι που βλεπουνε ηχους και ακουνε εικονες για παραδειγμα(συναισθησια).Το φως που συναντανε ανθρωποι που εγκαταλειπουν τα εγκοσμια δεν ειναι απο τον Ηλιο.Φως ,σκοταδι προβολες ενος δυαδικου νου.Περα απ΄'αυτη την αντιληψη συνανταμε το Εν.

http://www.veoh.com/collection/SympanS01/watch/v1313193ABWGBcdJ

''Οντας ο εαυτος μου και μονο ο εαυτος μου, χωρις να υποδυομαι ρολους Μεγαλων, που δεν είναι δικες μου βιωματικες αληθειες, λεω ότι σκοταδι είναι η απουσια φωτος. Και αντι να το πολεμαω, κοιταω να τραβηξω την οποια κουρτινα, μπας και μπει λιγο φως…

Δεν υπαρχει κουρτινα..

''Οσον αφορα τον Λογο του Ιησου Χριστου, είναι φρονιμο να εχουμε υπ’οψιν μας, ότι μιλουσε παντα μεταφορικα, και είναι εξαιρετικα δυσκολο ενας νους πεπερασμενος να αποφυγει μια τεραστια συγχυση, όταν προσπαθει να προσμετρησει το απειρο χρησιμοποιωντας μεζουρα…''

Δεν εξεταζω τον λογο του αλλα γραπτα που ταξιδεψαν 2000 χρονια και αναρωτιεμαι αν οντως τα ειχε πει ετσι γιατι δεν μου ''κολλανε''Ξερεις, επειδη η ιστορια οι παραδοσεις επηρεαζονται απο το φαινομενο ''το σπασμενο τηλεφωνακι'' καλο ειναι να εξεταζουμε την τροφη μας και ας εχει πιστοποιηση.

''Η αμφισβήτηση είναι η αρχή της σοφίας. Σωκρατης''

Υ.Γ Ο πνευματικος Ηλιος ποτε δεν δυει,ανακαλυψε τον.

Σ ευχαριστω :)

------------------------------------------------------------------------------------------------
IANIS

Τι πιο γλυκο αλλα και συναμα απιστευτα δυσκολο να «Αφεθεις » και κατ’επεκταση να βολευτεις στην αγκαλια της Υπαρξης, στην αγκαλια του Θεου! Απιστευτα ευκολο και βολικο είναι να βολευτεις στο συστημα (οικονομικο-πολιτικο κτλ.).

"Αφίεσθε Ημών", ελεγε ο Δημοσθενης. Να αφήνεστε γλυκά στον Εαυτό σας όταν υπάρχει ή ανάγκη της διάκρισης και αυτός θα σας δίνει πάντα την απάντηση μέσα από την καρδιά σας.

Η «πιστοποιημενη τροφη» πραγματι είναι ένα θεμα. Η δικη μου εκτιμηση και ερευνα ως φιλυποπτου και όχι ως καχυποπτου, με οδηγησε στην αυθεντικοτητα των υπαρχοντων με την σημερινη τους μορφη κειμενων. Βεβαια προκυπτει προβλημα… όταν σ’ένα κειμενο, ας πουμε 100 σελιδων, αφαιρεις επιλεκτικα προτασεις από την αρχη, από την μεση η από το τελος, οποτε από τις 100 σελιδες στο τελος μενουν 60!....Οι.. .60 σελιδες είναι μεν αυθεντικες, αλλα το συνολο του κειμενου σ’αυτην την περιπτωση επιδεχεται παρερμηνειων….

Να εισαι καλα. Σ’ευχαριστω. Αφιεσθε ημων!

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ, ΚΟΙΤΑΞΕ!

Συγνώμη", είπε ένα πολύ μικρό ψάρι του Ωκεανού, "είσαι πιο μεγάλος από μένα, οπότε μπορείς να μου πεις πού μπορώ να βρώ αυτό το πράγμα που λέγεται Ωκεανός;"
"Ο Ωκεανός", απάντησε το μεγαλύτερο ψάρι, "είναι εδώ που βρίσκεσαι τώρα".
"Τι αυτό;;" Μα αυτό είναι νερό!! Αυτό που ψάχνω είναι ο Ωκεανός" είπε απογοητευμένο το μικρό ψάρι και απομακρύνθηκε κολυμπώντας για να ψάξει κάπου αλλού.
Σταμάτα να ψάχνεις μικρό ψαράκι. Δεν υπάρχει τίποτα να ψάξεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να κοιτάξεις!

Ψάχνουμε να βρούμε την Αλήθεια, το Φως και διαβάζουμε, διαβάζουμε διαβάζουμε μπαίνοντας πολλές φορές σε ένα κυκεώνα στείρας γνώσης. Πολλοί πάλι την ψάχνουμε στις εκκλησίες, τα μοναστήρια, τις εσωτερικές σχολές στην μία ή στην άλλη. Δεν λέω καλά όλα αυτά! Αλλά μήπως τελικά αντί για να ψάχνουμε συνεχώς χρειάζεται απλά να κοιτάξουμε, να παρατηρήσουμε; Να παρατηρήσουμε το θαύμα της φύσης, τη σχέση μικρόκοσμου-μακρόκοσμου, τι κάνουν τα ζώα, τα πουλιά που δεν κάνουμε εμείς (βλέπε παράδειγμα με τις χήνες που ανάρτησε ο φίλος Δέλτα), να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε και αν είναι σωστό ή όχι. Γιατί μέσα μας υπάρχει η Αλήθεια και το Φως αλλά χρειάζεται πολύ δουλειά για να ξεφορτώσουμε όλη αυτή την άμαξα, για να μην πω τρένο, με τα όλα όσα κουβαλάμε (πάθη, εγωισμούς, φιλοδοξίες, μίση, ζήλειες κ.α.) και να καταφέρουμε να καταφέρουμε σιγά –σιγά αυτή τη φωτίτσα να την ζωντανέψουμε και να μας ζεστάνει πραγματικά! Να κάνουμε τον ανώτερο εαυτό μας που συμβολίζεται με το κεφάλι να επικρατήσει του κατώτερου που συμβολίζεται με την κοιλιά!

Καλή μέρα!

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Ο μύθος της Αρετής και της Κακίας...

Διαβάζοντας το υπέροχο άρθρο του Δημήτρη και θέλοντας να του αφήσω σχόλιο πήρα το θάρρος να αναρτήσω όλα όσα σκέφτομαι και νιώθω μπροστά στο ερώτημα που έβαλε:

Για το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι στη ζωή που κάποια στιγμή καλούμαστε να επιλέξουμε.

Όλοι έχουμε ακούσει από τα παιδικά μας χρόνια για το μύθο του Ηρακλή «η Αρετή και η Κακία».

Περιγράφει τη συνάντηση του Ηρακλή σε ένα σταυροδρόμι με δύο πολύ όμορφες κοπέλες. Η μία του πρότεινε να ακολουθήσει ένα δρόμο φαρδύ και βατό. Ο ευκολοδιάβατος αυτός δρόμος εκπροσωπούσε μια ζωή γεμάτη απολαύσεις και ευκολίες τις οποίες όμως θα κέρδιζε διαπράττοντας πράξεις ανήθικες που θα τον καταδίκαζαν στη συνείδηση του κόσμου. Η κοπέλα αυτή αντιπροσώπευε την κακία.

Η άλλη κοπέλα του έδειξε ένα δύσβατο, στενό και δυσπρόσιτο δρόμο τον οποίο θα κατάφερνε να διασχίσει με δυσκολία, στο τέλος όμως του οποίου θα κέρδιζε δόξα μέσα από την αναγνώριση των ανθρώπων. Ο Ηρακλής επέλεξε να ακολουθήσει το δρόμο της Αρετής και να κερδίσει έτσι χάρη στον ενάρετο βίο του την εκτίμηση του κόσμου.

Έτσι και στη ζωή μας καλούμαστε να ακολουθήσουμε έναν από τους δύο δρόμους.

Ο πρώτος είναι ο εύκολος είναι ο δρόμος του φόβου και της ψεύτικης ασφάλειας, γεμάτος υλικές απολαβές, υλικές απολαύσεις, μια ζωή βολεμένη, χωρίς συνειδητότητα, χωρίς ρίσκο, χωρίς αλλαγές. Μια ζωή για να ικανοποιούμε μόνο το εγώ. Ναι, μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτόν τον εύκολο δρόμο. Στις μέρες μας συμβαίνει πολύ συχνά.

Αλλά δεν ζούμε, απλά υπάρχουμε. Η ψυχή μας βουλιάζει μέσα σε μια λίμνη στασιμότητας και ανυπαρξίας, πνίγεται κι εμείς αναρωτιόμαστε αφού τα έχουμε όλα στη ζωή μας γιατί νιώθουμε κενοί, δυστυχισμένοι και η ζωή μας δεν έχει νόημα. Τότε αρχίζουν τα ψυχολογικά προβλήματα, η κατάθλιψη που πλήττει όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων παγκοσμίως και αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς.

Κι υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, ο δρόμος του ρίσκου, της περιπέτειας του άγνωστου, ο δρόμος των δυσκολιών που μας κάνουν πιο δυνατούς και παίρνουμε μαθήματα ζωής. Ο δρόμος της αγάπης προς τον εαυτό μας, Ο δρόμος της πνευματικότητας, της συνειδητότητας, της αλήθειας.

Εκεί που γκρεμίζεται το εγώ και αναπτερώνεται η ψυχή.

Εκεί που μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, να ζήσεις στο δρόμο της αγάπης, να είσαι πλούσιος από συναισθήματα αγάπης και συμπόνιας για τον εαυτό σου και τους γύρω σου, για τον κόσμο όλο!

Εκεί που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τον Θεό!

Η επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας, είναι η μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία που δεν μπορεί να συγκριθεί με την απόκτηση κανενός υλικού αγαθού. Κι εκεί αντικρίζουμε μια ζωή γεμάτη ευτυχία και ομορφιά , που πότε δεν είχαμε φανταστεί!

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Τα σκυλιά γαβγίζουν αυτούς που δεν γνωρίζουν ...


«Κύνες γαρ καταβαϋζουσιν ων αν μη γιγνώσκωσι»

Μια από τις λίγες ρήσεις που διασώθηκαν του Ηράκλειτου, του σκοτεινού αυτού φιλοσόφου, όπως ονομάστηκε, που ήταν όμως ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα που πάτησαν ποτέ τον πλανήτη μας.

Τι θέλει να μας πει ο Εφέσιος με την παραπάνω φράση ;

Γενικός κανόνας είναι πως εμείς οι άνθρωποι, δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε εύκολα, όποιον διαφέρει από μας προς τα επάνω, αλλά ακόμη και προς τα κάτω. Σ’ αυτούς που διαφέρουν προς τα κάτω, συνήθως, απονέμουμε τον “μεγαλόψυχο” καταφρονητικό οίκτο μας, κούφιες κουβέντες και τα «τοιαύτα» και ξεμπερδεύουμε.

Με εκείνους που διαφέρουν προς τα επάνω, δεν υπάρχει ανάλογη τακτική. Οι αντιδράσεις απέναντί του ποικίλουν, ανάλογα με τον καθένα μας. Πάντως δεν μπορούμε να πούμε πως περνούν από την αποδοχή μας. Ίσα - ίσα το αντίθετο.

Αντιλαμβάνεστε τώρα τι συμβαίνει, όταν πάνω στη γη, εμφανίζεται μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Τότε τα σκυλιά αρχίζουν το γαύγισμα.

Υμείς εκ του κόσμου τούτου εστέ, εγώ ουκ ειμί εκ του κόσμου τούτου”, είπε ο Χριστός.

“Ει ο κόσμος υμάς μισεί, γιγνώσκετε ότι εμέν πρώτον μεμίσηκεν, ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ’ εγώ εξελεξάμην ημάς εκ του κόσμου, δια τούτο μισεί υμάς ο κόσμος”

(Εάν ο κόσμος εσάς σας μισεί, ας γνωρίζετε ότι εμένα πρώτον μίσησε, εάν ήσασταν από αυτό τον κόσμο, ο κόσμος σαν δικό του θα σας αγαπούσε. Επειδή όμως δεν είστε, αλλά εγώ σας διάλεξα από τον κόσμο, γι’ αυτό σας μισεί ο κόσμος.)

Έτσι ο Ιησούς περιγράφει με σαφήνεια αυτή την κατάσταση, παρότι δεν χρησιμοποιεί σκύλους.


Ηράκλειτος o Εφέσιος

Σε κάποιο άλλο σημείο όμως λέει :

“μη δώτε το άγιον τοις κυσί, μηδέ βάλλητε τους μαργαρίτας ημών έμπροσθεν των χοίρων μήποτε καταπατήσωσιν αυτούς εν τοις ποσίν αυτών και στραφέντες ρήξωσιν ημάς.”

(Να μη δώσετε τα άγια στους σκύλους κι ούτε να βάλετε τα μαργαριτάρια σας μπροστά στα γουρούνια, μη τυχόν και καταπατήσουν τα μαργαριτάρια σας με τα πόδια τους και αφού γυρίσουν σας δαγκώσουν)

Ο Πλάτωνας στο Θεαίτητο, βάζει στο στόμα του Σωκράτη μια ανάλογη φράση για την στάση των Αθηναίων διωκτών του, ο οποίος τελικά δεν γαβγίστηκε απλώς αλλά δαγκώθηκε από τους ανάλογους σκύλους, όπως ο Ιησούς φυσικά.

“Πολλοί γαρ ήδη, ω θαυμάσιε, προς με ούτω διετέθησαν, ώστε ατεχνώς, δάκνειν έτοιμοι είναι”

(Γιατί ήδη πολλοί, ω θαυμάσιε, απέναντι μου έτσι έχουν τοποθετηθεί, ώστε κακότεχνα είναι έτοιμοι να δαγκώσουν)

Καταλαβαίνετε πως ο Σωκράτης βίωνε κι αυτή την κατάσταση.

Δεν νομίζω πως υπάρχει η παραμικρή διαφορά, μεταξύ των κειμένων του Ιησού, των λόγων του Σωκράτη κι αυτού του Ηρακλείτου. Και οι τρεις σηματοδοτούν εκείνη την ιδιόρρυθμη κατάσταση, την οποία αντιμετωπίζει όποιος εισέρχεται στην ατραπό της αληθινής γνώσης. Είναι μια ξεχωριστή δοκιμασία που δοκιμάζει την αντοχή του κάθε ανθρώπου που αποφασίζει να την ακολουθήσει.

Ο Ηρακλής βρέθηκε μπροστά στο μονοπάτι που διακλαδιζόταν στην οδό της αρετής και της κακίας. Αλλά και κάθε άνθρωπος τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του θα βρεθεί σε ένα ανάλογο για τα προσωπικά του δεδομένα μονοπάτι.

Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής ο Κωνσταντίνος Καβάφης, έγραψε :

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε
Φανερώνεται αμέσως όποιος έχει έτοιμο μέσα του το Ναι
και λέγοντάς το, πέρα πηγαίνει, στην τιμή και την πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι όχι θα ξανάλεγε.
Κι όμως τον καταβάλει εκείνο τ’ όχι–το σωστό εις όλην την ζωή του


Έτσι λοιπόν, ο Καβάφης μας εισάγει, στην δυσχέρεια, την δυσκολία, που ακολουθεί τη σωστή επιλογή και την ευκολία που ακολουθεί την μη σωστή, αλλά εύκολη επιλογή.

Αν θέλεις λοιπόν να μη σε «καταβαύζουσιν» οι σκύλοι, υπάρχει ένας ασφαλής δρόμος, προσπάθησε με την εύκολη, αλλά μη σωστή επιλογή, να σε γνωρίζουν οι σκύλοι, κι έτσι να μη σε γαβγίζουν. Γίνε ένα μ’ αυτούς.

Αλλά αν αντίθετα, επειδή είπες το όχι, το σωστό, και σε «καταβαύζουσιν», τότε, μη φοβηθείς, μη δηλιάσεις, γιατί αυτό, είναι αείποτε δοσμένο έτσι.


Στους μικρούς – σ’ αυτούς που λένε καθημερινά τ’ όχι-το σωστό, αλλά και στους μεγάλους, τους γίγαντες, που μας έδειξαν τον άλλο δρόμο ...

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...


Ανέκδοτο: Η ζωή είναι ωραία!


Επειδή η ζωή θέλει και χιούμορ όπως ανέφερε και ο φίλος Γιάννης, και καθώς σε αυτό εδώ το καφενείο αναρτήθηκαν άρθρα για την ζωή, την αγάπη και τον θάνατο παραθέτω το παρακάτω ανέκδοτο, έτσι για να φτιάξει η μέρα μας:

Ήταν κάποτε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων και συζητάν μεταξύ τους για το πόσο πολύ αγαπάει ο ένας τον άλλον.

Κάποια στιγμή λέει η γιαγιά στον παππού:
Θα ήθελα να πέθαινα πριν από σένα, δεν μπορώ να ζήσω μετά μόνη!

Απαντά ο παππούς: Όχι εγώ θα ήθελα να πεθάνω πριν από σένα, Τι θα απογίνω μετά μόνος;

Γιαγιά: Τι είναι αυτά που λες; Εγώ πρέπει να φύγω αγαπημένε μου πρώτη!

Κάποια στιγμή ο παππούς λέει στην γιαγιά: Κυρά φεύγω πάω στο καφενείο.

Μετά από λίγο χτυπά η πόρτα: Τακ, τακ τακ.

Ποιος είναι; ρωτά η γριά και ανοίγει ταυτόχρονα την πόρτα.

Ο Χάρος απαντά ο μαυροφορεμένος κύριος με το δρεπάνι!

Στο καφενείο, στο καφενείο! Απαντά η γιαγιά
!

Καλή σας μέρα λοιπόν!

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ (What are we?)


Τι είμαστε;


Παραθέτω την παρακάτω ιστορία των Σούφι σχετικά με το παραπάνω ερώτημα.


Μια αλατένια κούκλα, ταξίδεψε χιλιάδες μίλια μέχρι που σταμάτησε στην άκρη της θάλασσας. Είχε μαγευτεί από την υγρή κινούμενη μάζα που δεν έμοιαζε με τίποτα από όλα όσα είχε δει ως τότε.

"Τι είσαι;" ρώτησε η αλατένια κούκλα.

"Έλα μέσα και δες μόνη σου" απάντησε η θάλασσα με ένα χαμόγελο.

Έτσι, η αλατένια κούκλα προχώρησε τσαλαπατώντας προς τα μέσα. Όσο πιο βαθιά προχωρούσε τόσο περισσότερο διαλυόταν μέχρι που έμεινε ένα μικρό κομματάκι από αυτή. Πριν διαλυθεί και το τελευταίο μέρος της η κούκλα αναφώνησε με θαυμασμό.

"Τώρα ξέρω τι είμαι εγώ"


Είμαστε άραγε μεμονωμένες οντότητες, αλατένιες κούκλες προσδιοριζόμενες ονομαστικά, εθνικά, θρησκευτικά, πολιτιστικά ή μέρη της Ενότητας, μέρος της Θάλασσας, του Κοσμικού Ωκεανού;


Μεμονωμένα άτομα ή απλά μορφές ενέργειας διαφορετικές από των δίπλα αλλά Ενέργεια, απλές και διαφορετικές εκφράσεις του Θεού, μέρος του Θεού;

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Το κλειδί


Ο Γκουρτζίεφ έλεγε:

«Όταν πέθανε ο πατέρας μου, ήμουν εννέα ετών. Με φώναξε να πάω κοντά του, δίπλα από το κρεβάτι του και μου είπε: Γιε μου, δεν σου αφήνω πολλά, αλλά έχω να σου πω κάτι, που μου είπε ο πατέρας μου, όταν πέθαινε. Με βοήθησε τρομερά. Ήταν ο θησαυρός μου. Δεν έχεις μεγαλώσει ακόμα και μπορεί να μην το καταλάβεις, αλλά κράτησε το, να το θυμάσαι. Μια μέρα, θα μεγαλώσεις και τότε μπορεί να το καταλάβεις. Αυτό είναι ένα κλειδί, που ξεκλειδώνει τις πόρτες των μεγάλων θησαυρών.»

Και ο πατέρας του είπε κάτι πολύ απλό. Είπε: «Όταν κάποιος σε προσβάλλει, γιε μου, πες του ότι θα διαλογιστείς πάνω σ' αυτό για είκοσι τέσσερις ώρες και τότε θα έρθεις και θα του απαντήσεις.»

0 Γκουριζίεφ λέει ότι πολύ αργότερα ανακάλυψε όχι αυτά τα λόγια ήταν πράγματι ένα σπουδαίο κλειδί.

Και λέει: «Αν σε πουν βλάκα, διαλογίσου πάνω σ' αυτό για είκοσι τέσσερις ώρες και αν ο άνθρωπος που σε πρόσβαλλε είχε δίκιο, πήγαινε και πες του: Κύριε, σας ευχαριστώ, είχατε δίκιο. Είμαι βλάκας. Μπορεί όμως να διαλογιστείς για είκοσι τέσσερις ώρες και να φτάσεις στο συμπέρασμα ότι αυτό που ειπώθηκε είναι ψέμα. Αν όμως κάτι είναι ψέμα, τότε γιατί να αμυνθείς; Οπότε, μην πας να του πεις πως ήταν ψέμα. Το ψέμα είναι ψέμα, οπότε γιατί ν' ασχολείσαι μ' αυτό;»

Αυτή η μικρή, απλή "εύπεπτη" ιστορία μπορεί κάποιον να τον εμπνεύσει, μπορεί κάποιον να τον βοηθήσει. Εμένα προσωπικά με βοήθησε, γι’ αυτό την προσφέρω και σε σας. Αν βρεις ένα κλειδί που ανοίγει μια πόρτα λένε, είναι καλό να το μοιράζεσαι με τους φίλους σου. Μπορεί να ταιριάζει και στη δική τους την πόρτα. Σε κάποιους άλλους πάλι μπορεί να είναι εντελώς άχρηστο. Πως θα καταλάβετε αν ανοίγει την πόρτα σας ; Μα μόνον αν το δοκιμάσετε !

Δοκιμάζοντας το η πόρτα σας μπορεί να ανοίξει ή να παραμείνει κλειστή. Είτε το ένα θα συμβεί, είτε το άλλο, άσχετα από το αν ο Γκουρτζίεφ κατηγορήθηκε ότι φλέρταρε με τον ναζισμό. Έχει καμιά σχέση αυτό ; Το κλειδί είναι κλειδί άσχετα ποιος το έφτιαξε. Κι ο Σωκράτης κατηγορήθηκε ότι διέφθειρε τους νέους και θανατώθηκε. Τι μας άφησαν παρακαταθήκη αυτοί οι γίγαντες έχει σημασία κι όχι για ποιους λόγους κατηγορήθηκαν.

Για όλα τα παραπάνω εμπνεύστηκα περνώντας μια βόλτα από τον φιλόξενο ιστότοπο της Πεταλούδας και διαβάζοντας την ανάρτηση με τίτλο

Γιατί Εσύ Είσαι Εδώ Τώρα?

http://feneritti.blogspot.com/2009/11/why.html

και τα σχόλια κάποιων φίλων που σκοπό είχαν να μου δώσουν «ένα χεράκι βοηθείας». Τους ευχαριστώ. Όταν θα ξαναχρειαστώ βοήθεια θα ξέρω που να απευθυνθώ.


Για τα υπόλοιπα αφού περάσει το 24ωρο, μπορεί να απαντήσω ...
... μπορεί και να μην ασχοληθώ καθόλου …



συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Το απλό, το εύκολο και μια παραβολή για την ζωή.

"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να' ναι μακρύς ο δρόμος"

-Κ. Καβάφης


Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας, αλλά τόσο γλυκός.
Είναι τόσο μεγάλη η ζωή όταν ζεις διαρκώς.
- Α. Πάνου


Δεν ξέρω γιατί πρέπει να γράψω αυτήν την ανάρτηση. Αυτό που θα προσπαθήσω να περιγράψω για εμένα φαντάζει αυτονόητο. Ίσως λοιπόν και στο μυαλό όλων των ανθρώπων. Όμως δεν το βλέπω γύρω μου. Ίσως ενώ το γνωρίζουμε να εθελοτυφλούμε, εξαιτίας της τεμπελιάς μας. Σίγουρα πάντως φταίει αυτή η απαίσια διαφήμιση που βρίσκεται παντού γύρω μας. Τηλεόραση, εφημερίδες, περιοδικά, σε στάσεις λεωφορείων, σε πινακίδες στο δρόμο. Ακόμα και αν κλειστείς στο σπίτι σου, κάποιος θα βρεθεί να σε πάρει τηλέφωνο ή θα έρθει για να σου πουλήσει κάτι που θα "βελτιώσει" την ζωή σου. Απλά δεν μπορείς να ξεφύγεις, να δεθείς στο κατάρτι και να βουλώσεις τα αυτιά σου στις σύγχρονες σειρήνες. Αλλά στο θέμα μας για να καταλάβετε και τι εννοώ:


Το απλό και το εύκολο. Πολλοί άνθρωποι συγχέουν αυτές τις δύο λέξεις. Τις περισσότερες φορές το εύκολο δεν είναι απλό, όπως επίσης το απλό δεν είναι εύκολο. Όλοι γύρω μας λένε να κάνουμε την ζωή μας πιο εύκολη. Πιο βολική. Και πράγματι αν σκεφτούμε σε τι συνθήκες ζούσε ο άνθρωπος πριν μερικές χιλιάδες χρόνια (για να μην ξεχνιόμαστε 1,5 στους 7 συνεχίζει να ζει έτσι) σίγουρα θα δώσουμε δίκιο σ' αυτούς τους ανθρώπους. Ηλεκτρισμός, πόσιμο νερό, αποχετευτικό σύστημα, φάρμακα, κάτω από μια γερή στέγη χωρίς να κινδυνεύουμε πλέον από άγρια θηρία μαζεύοντας την τροφή μας  κ.ο.κ. ζούμε μια σχετικά εύκολη ζωή. Είναι όμως απλή; Που για να τα έχουμε όλα αυτά, έχουμε μαζευτεί σε πόλεις, ζούμε για να εργαζόμαστε ώστε να μπορούμε να πληρώσουμε λογαριασμούς, αρρωσταίνουμε συχνά, οι ψυχικές ασθένειες γίνονται όλο και περισσότερες, έχουμε αφανίσει την χλωρίδα μαζί με την πανίδα, ενώ το φαγητό μας γίνεται όλο και πιο άγευστο ποτισμένο με κάθε είδους χημικό. Ναι, είναι αλήθεια, ζούμε παραπάνω έστω και με τεχνητή υποστήριξη αλλά είναι κατά τη γνώμη μου η ποσότητα σε αντιδιαστολή με την ποιότητα...


Μια ζωή απλή σύμφωνα με τα παραπάνω όμως δεν θα ήταν και εύκολη. Θα έπρεπε να καλλιεργούμε μόνοι μας την τροφή μας, να επισκευάζουμε και να συντηρούμε μόνοι μας τα σπίτια μας, να ζούμε πιο μακρυά από γιατρούς και νοσοκομεία με κίνδυνο να αποχαιρετίσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο πρόωρα, μερικές φορές να μας λείπουν πολλές ανέσεις, λεφτά κ.ο.κ. Αν τα σκεφτεί κανείς αυτά, αρχίζει και τα ζυγίζει. Αρχίζει η σύγκριση των υπέρ και των κατά. Η άνεση  και η καταστροφή από την μια και η δυσκολία από την άλλη. Δύσκολα πράγματα, που αρχίζουν να στροβιλίζουν στο κεφάλι σου και σε τρώνε ζωντανό από μέσα. Τα αντίθετα (υπέρ-κατά, σωστό-λάθος, καλό-κακό, άσπρο-μαύρο) καταναλώνουν την ζωή σου χωρίς να μπορούν τελικά να σου δώσουν μια απάντηση...



Όμως κατά την άποψη μου δεν χρειάζεται καμία σκέψη. Είναι δυνατόν να θέλεις να ζυγίσεις το μόνο αληθινό μας σπίτι, όπου έζησε, ζει και θα ζει όλη η ανθρωπότητα; Είναι δυνατόν να θεωρείς ότι η ζωή πρέπει να είναι "κάτι εύκολο"; "κάτι" που γεμίζει με ανέσεις ή στο οποίο πρέπει να βρεις ένα τρόπο να βολευτείς; Για πόσο ακόμα θα βάζεις το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό; Τι σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι ανώτερος ή πιο σημαντικός από τους άλλους; Αν σκέφτεσαι έτσι το μόνο που καταφέρεις είναι να κάνεις την ζωή δυσκολότερη σε σένα και στους άλλους για να έχεις απλώς μια ψευδαίσθηση ότι ζεις. Ναι, γιατί δεν συνεισφέρεις στη ζωή, η ζωή σου είναι ψεύτικη. Είσαι νεκρός και δεν το ξέρεις... Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ζωή δεν είναι κάτι "εύκολο", κάτι που γεμίζει με ανέσεις. Δεν έχεις ολοκληρωμένη ζωή αν έχεις ακίνητα, κινητά, γυναίκες και λεφτά. Δεν νομίζεις ότι οι εμπειρίες, η φιλία, η δημιουργία, η μάθηση και φυσικά ο ελεύθερος χρόνος για να τα κάνεις όλα αυτά γεμίζουν την ζωή περισσότερο;

Η ζωή είναι ένα ταξίδι και το ταξίδι είναι ταυτόχρονα απλό  και δύσκολο πράγμα. Όχι ένα ταξίδι προσχεδιασμένο σαν από ταξιδιωτικό γραφείο. Με εισιτήρια στο χέρι, προορισμό  γνωστό, ξενοδοχεία και διατροφή πληρωμένα. Και όμως όλοι μας έτσι σκεφτόμαστε στη ζωή.  Σχεδιάζουμε ή καλύτερα κάνουμε εικασίες και αν αυτές επιβεβαιωθούν το λέμε καλή τύχη, αν τα πράγματα έρθουν αλλιώς το λέμε κακή τύχη και γκρινιάζουμε, κατηγορούμε θυμώνουμε, βρίζουμε. Το ταξίδι  της ζωής όμως είναι ένα ταξίδι ανοικτό σε όλες τις πιθανότητες, και περιέχει μέσα του χαρές και λύπες. Δεν είναι ούτε θέμα τύχης, ούτε οργάνωσης. Όταν οργανώνεις κάτι,  κλείνεις πολλές πόρτες που σου στερούν ευκαιρίες που δεν έχεις την  δυνατότητα να γνωρίζεις εκ των προτέρων...
Μόνο ένα ταξίδι στο άγνωστο μπορείς να το ευχαριστηθείς πραγματικά. Ευχαριστιέσαι την δημιουργία, την ανακάλυψη, την ανταμοιβή των κόπων σου, την κάθε στιγμή. Με λίγα λόγια νιώθεις χαρά να ζεις. 

Η ζωή χωρίς τον θάνατο δεν υπάρχει. Η ζωή χωρίς τον κίνδυνο γενικά δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και ευχαρίστηση χωρίς κόπο. Όμως η ζωή θέλει και να διαθέτεις και χρόνο για να μπορείς να την ευχαριστηθείς. Ποιο το νόημα να στερήσαι το ταξίδι για να αποκτήσεις τα μέσα ώστε να το οργανώσεις χωρίς εκπλήξεις;  και χωρίς μάλιστα να γνωρίζεις αν θα σου δοθεί τελικά ο χρόνος για να το κάνεις! Αν ανήκετε σ' αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν το κάθε λεπτό που τους χαρίστηκε, κατανοώντας ότι ο φόβος για τους κινδύνους που εγκυμονούν σε κάθε γωνιά, είναι φυσιολογικός και συνδεδεμένος με την ζωή τότε έχετε ήδη σταματήσει να φοβάστε. Τότε και μόνο τότε γευόμαστε τους καρπούς της ζωής που μπορούμε να τους ανακαλύψουμε και να τους χαρούμε κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές. Γιατί μέσα από τον κίνδυνο μπορείς να εκτιμήσεις τα άπειρα δώρα που σου προσφέρει η ζωή απλόχερα, αλλιώς όλα θα είναι άγευστα, και σύντομα θα τα βαριέσαι όλα. 

Αυτό είναι και το νόημα της παρακάτω παραβολής που αποδίδεται στο Βούδα, τουλάχιστον όπως την καταλαβαίνω εγώ:

Ένας άνθρωπος που ταξίδευε σε ένα χωράφι αντίκρισε μια τίγρη. Έτρεξε να ξεφύγει αλλά η τίγρη ήταν πεινασμένη και τον ακολούθησε. Φτάνοντας σ' ένα γκρεμό, πιάστηκε από τις ρίζες μιας άγριας αμπέλου και κρεμάστηκε από στην άκρη του. Η τίγρη στάθηκε από πάνω του και τον μύριζε. Τρέμοντας κοίταξε προς τα κάτω όπου άλλη μια τίγρης περίμενε να τον φάει. Μόνο η άμπελος τον κρατούσε στην ζωή.
Δύο ποντίκια, ένα λευκό και ένα μαύρο άρχισαν να ροκανίζουν την άμπελο. Ο άνθρωπος είδε μια φορτωμένη φραουλιά κοντά του. Κρατώντας με το ένα χέρι την άμπελο, άπλωσε το άλλο και έκοψε μια φράουλα. Τι νόστιμη που ήταν!

ΥΓ.: Δείτε και αυτό:
Simple Man


Μιμηση. Η ληψη γνωσης είναι μια μορφη μιμητισμου. ( Krishnamurti: Who are you? )




Ιδεες που μπορουν να επηρεασουν, συνηθως γινονται αντικειμενο μιμησης.
Η ιστορια του κοσμου, η ιστορια του πολιτισμου, είναι η ιστορια της μιμησης
.

Mιλτον Γκλειζερ




Ο Ιησους, ο Γκουρτζιεφ, ο Οσσο, ο Κρισναμουρτι, ο Μαχαβιρα, ο Καμπιρ, ηταν αυτό που ηταν… Εσυ τι κανεις και τι εισαι και ποιες είναι οι επιλογες στην καθημερινοτητα σου?

Χρησιμοποιουμε σαν αλλοθι τσιτατα του Αριστοτελη, του Πλατωνα, του Σωκρατη , εδαφια από την Βιβλο κτλ., για να κρυψουμε την γυμνια μας και για να τεκμηριωσουμε τα λεγομενα μας.

Είναι πολύ παράξενο όταν οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι είναι, προσπαθούν να γίνουν κάτι. Δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να γνωρίσουν τι είναι αυτή τη στιγμή, ποια είναι η ουσία τους και κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια για να γίνουν κάτι. Το να γίνεις κάτι είναι η ασθένεια της ψυχής. « Το να γίνεσαι είναι αρρώστια, το να είσαι είναι υγεία », ειχε πει ο Οσσο.


Σοφία σημαίνει να έχεις επίγνωση της συνειδητότητάς σου και του γεγονότος ότι δεν είσαι ο νους σου. Ο άνθρωπος όμως, είναι δεδομενο ότι είναι διχασμένος και η ζωη του είναι μια κολαση. Η ενοτητα είναι ανυπαρκτη. Ο αδιαίρετος, ενοποιημένος, συγκροτημένος, αποκρυσταλλωμένος ανθρωπος είναι Απων. Η διχασμενη προσωπικοτητα διαρκως παρουσα.

Σιγουρα δεν ηταν έτσι στον πρωτόγονο κόσμο, αλλά αιώνες διαπαιδαγώγησης, πολιτισμού, παράδοσης και θρησκείας μετέτρεψαν τον άνθρωπο από Ένα, σε πλήθος κομματιων: μοιρασμένος, διχασμένος, αντιφατικός...

Φθασαμε πλεον να θεωρουμε την διαιρεση, τον διχασμο, την σχιζοφρενεια, σαν μια φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου στις μερες μας. Ενα παζάρι, γεμάτο με πολλές φωνές. Αν θέλεις να πεις "ναι," αμέσως εμφανίζεται το "όχι." Δεν μπορείς να ξεστομίσεις ούτε ένα συνολικό "ναι"... Με τον τρόπο αυτό η ευτυχία είναι αδύνατη.

Η δυστυχία είναι η φυσική συνέπεια της διχασμένης προσωπικότητας. Πρέπει να χάσει κανεις τα παντα, για να γίνει απλός. Το να είσαι απλός είναι «δαπανηρο», γιατί το να είσαι απλός στοιχίζει όλα όσα έχεις. Γι' αυτό οι άνθρωποι επέλεξαν να είναι περίπλοκοι κι έχουν ξεχάσει πώς να είναι απλοί.








Ο Θεός δημιουργεί μόνο πρωτότυπα. Δεν του αρέσουν τα αντίγραφα.
Η κοινωνία σε θέλει πάντα ένα φωτοαντίγραφο, ποτέ ένα πρωτότυπο!

Οσσο



Απολαυστε τον αγαπημενο μου (από τα παιδικα ακομη χρονια μου) Τζιντου Κ.
Ευχαριστω τον Ιπταμενο για την εξαιρετικη αποδοση του λογου του Κ στην μεταφραση.

Ένας ακροατής ρώτησε τον Κρισναμούρτι: "Ποιος είστε;"
Το σημαντικό, του απάντησε, είναι ποιος είσαι εσύ.










Να θυμάσαι ότι η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορείς να δώσεις σε κάποιον είναι να τον αφυπνίσεις, να του θυμίσεις Ποιος πραγματικά Είναι. Μερικές φορές χρειάζεται μόνο μια μικρή βοήθεια (ένα σκούντημα, μια σπρωξιά, μια ώθηση) , κι άλλες φορές πάλι χρειάζεται να πάρεις την απόφαση να τους αφήσεις να τρέξουν την "κούρσα" τους, ν' ακολουθήσουν το μονοπάτι τους, να πάρουν το δρόμο τους, χωρίς καμιά παρεμβολή ή παρέμβαση από τη μεριά σου.

Συζήτηση με το Θεό / Neale Donald Walsch








Ελευθερία σημαίνει κίνηση προς το άγνωστο χωρίς να ξέρεις που πας,
χωρίς να ξέρεις τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή.
Η ελευθερία υπάρχει στην αρχή, όχι στο τέλος.


Kρισναμουρτι:

«Είχε έρθει από μακρυά, κι ήταν ανήσυχος να βρει πως να υποτάξει το νου....

Για να βρείτε το θεό προσπαθείτε να υποτάξετε το νου... Μπορείτε να εξαγοράσετε το Αιώνιο με την αρετή, την απάρνηση, την κυριαρχία, τις κακουχίες ; Νομίζουμε πως αν κάνουμε ορισμένα πράγματα, αν εξασκούμε την αρετή, αν αναζητούμε την αγνότητα, αν αποσυρθούμε από τον κόσμο, ότι θα μπορέσουμε να μετρήσουμε το απροσμέτρητο. Επομένως είναι απλά μια συναλλαγή, δεν είναι; ....

Χρησιμοποιείτε την πειθαρχία, τον έλεγχο, σαν μέσον για να κερδίσετε τη γαλήνη, αυτό δεν κάνετε ; Η πειθαρχία συνεπάγεται συμμόρφωση σ' ένα υπόδειγμα. Ελέγχετε για να είστε αυτό ή εκείνο. Δεν είναι η ίδια η πειθαρχία, στην ίδια της τη φύση, βία ; Μπορεί να σας δίνει ευχαρίστηση να πειθαρχείτε τον εαυτό σας, μα αυτή η η ίδια ευχαρίστηση δεν είναι μια μορφή αντιστάσεως που τρέφει μονάχα περισσότερη σύγκρουση ; Δεν είναι η εξάσκηση της πειθαρχίας η καλλιέργεια της άμυνας ;

Κι εκείνο που προασπίζεται, πάντα δέχεται επιθέσεις. Δεν συνεπάγεται η πειθαρχία την καταπίεση εκείνου που είναι για την επίτευξη κάποιου επιθυμητού σκοπού ; Η καταπίεση, η αντικατάσταση και η εξευγένιση αυξάνουν μόνον την προσπάθεια και φέρνουν περισσότερη σύγκρουση. Μπορεί να επιτύχετε να καταπιέσετε μια αρρώστια, μα θα συνεχίσει να εμφανίζεται με διάφορες μορφές μέχρις ότου να ξεριζωθεί.

Η πειθαρχία είναι η καταπίεση, η υπερνίκηση αυτού που είναι. Η πειθαρχία είναι μια μορφή βίας. Πώς μπορεί να υπάρξει το ελεύθερο, το αληθινό, με την αντίσταση ;

Η ελευθερία υπάρχει στην αρχή, όχι στο τέλος.

Το πρώτο βήμα πρέπει να είναι ελεύθερο, κι όχι το τελευταίο.

Η πειθαρχία συνεπάγεται τον εξαναγκασμό, λεπτό ή κτηνώδη, που του επιβάλλουν απ' έξω ή που ο ίδιος άνθρωπος έχει επιβάλλει στον εαυτό του, κι όπου υπάρχει εξαναγκασμός υπάρχει φόβος ».







Giannis Doganis /
Faos satori - faos samadhi - Faos art Ianis

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν

Όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί ένοιωσα την καρδιά μου να πλημμυρίζει από αγάπη. Πρωτόγνωρο συναίσθημα ! Ήμουν πλήρης. Νόμιζα πως δε χωρούσε άλλη αγάπη στη ζωή μου. Σκέφτηκα πως δε θα μπορέσω να αγαπήσω άλλο παιδί τόσο δυνατά. Πίστεψα ότι δεν μου περισσεύει άλλη αγάπη.

Στη γέννηση του δεύτερου παιδιού η πίστη μου αυτή ανατράπηκε. Η αγάπη μου διπλασιάστηκε ! Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η ενέργεια που ονομάζουμε αγάπη, είναι ανεξάντλητη.

Η αγάπη αυτή όμως πολλαπλασιάστηκε, ξεπέρασε κάθε όριο, όταν έμαθα να αγαπώ πραγματικά τον ίδιο μου τον εαυτό. Μέσα από την αγάπη προς τον εαυτό μου, κατάφερα να επεκτείνω την αγάπη που ένοιωθα για τρίτα πρόσωπα, πέρα από τα παιδιά μου, πέρα από την οικογένεια μου, πέρα από τον στενό κύκλο των φίλων και των συγγενών μου. Και συνειδητοποίησα ότι όσο η αγάπη για τον εαυτό μου δυνάμωνε τόσο διευρυνόταν ο κύκλος αυτός.


Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν ότι αγαπώντας τον εαυτό τους, θα γίνουν εγωιστές και θα σταματήσουν να αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Πιστεύουν ότι γεμίζοντας με αγάπη τον εαυτό τους δε θα μείνει χώρος για τους άλλους.


Υπάρχει όμως όριο στην ικανότητα του ανθρώπου να αγαπάει ;

Είναι δυνατόν να αγαπήσω κάποιον αν δεν αγαπώ τον εαυτό μου ;


«Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», μας διδάσκει η θρησκεία μας.

Η ρήση έχει βέβαια δύο σκέλη.

Να αγαπάς τον πλησίον σου …
Να αγαπάς τον εαυτό σου …

Όχι να αγαπάς τον άλλον «περισσότερο» από τον εαυτό σου.
Να αγαπάς «όπως» τον εαυτό σου.
Αυτό είναι το μέγιστο που μπορεί κανείς να επιδιώξει.

Υπάρχει μια ιστορία του Χόρχε Μπουκάι για ένα κορίτσι που το λέγανε Ερνεστίνα.


Η Ερνεστίνα ζούσε σε ένα αγρόκτημα στην εξοχή.

Μια μέρα ο πατέρας της, της ζητάει να μεταφέρει ένα βαρέλι γεμάτο καλαμπόκι στη σιταποθήκη μιας γειτόνισσας. Παίρνει η Ερνεστίνα ένα ξύλινο βαρέλι το γεμίζει με καλαμπόκι μέχρι πάνω, καρφώνει το καπάκι και το δένει για να το κρεμάσει από τους ώμους σαν σακίδιο. Αφού στερεώνει τα λουριά, ξεκινάει για τη γειτονική σιταποθήκη.

Στο δρόμο συναντάει διάφορους αγρότες. Κάποιοι βλέπουν ότι το βαρέλι έχει μια τρύπα και πέφτουν σπόροι από εκεί σχηματίζοντας μια γραμμή στο δρόμο, χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα η Ερνεστίνα. Ένας φίλος του πατέρα της, με νοήματα, προσπαθεί να της εξηγήσει το πρόβλημα, εκείνη όμως νομίζει ότι την χαιρετάει, οπότε του χαμογελάει κι αυτή και του κουνάει το χέρι φιλικά. Τότε οι άλλοι αγρότες της φωνάζουν όλοι μαζί :


«Το καλαμπόκι χύνεται !»



Η Ερνεστίνα γυρίζει να δει το δρόμο, αλλά καθώς τα πουλιά αρπάζουν κάθε σπόρο πριν καλά καλά πέσει κάτω, δεν βλέπει τίποτα, νομίζει πως οι γείτονες της κάνουν πλάκα και συνεχίζει το δρόμο της.

Λίγο πιο κάτω, πάλι της φωνάζει ένας χωρικός :

«Ερνεστίνα !, Ερνεστίνα ! Σου χύνεται το καλαμπόκι, το τρώνε τα πουλιά !...»

Η Ερνεστίνα γυρίζει και βλέπει τα πουλιά που φτερουγίζουν πάνω από το δρόμο, αλλά ούτε ένα σπόρο καλαμποκιού. Έτσι συνεχίζει το δρόμο της με το καλαμπόκι να χύνεται από την τρύπα του βαρελιού.

Όταν φτάνει η Ερνεστίνα στον προορισμό της και ανοίγει το βαρέλι, βλέπει πως ακόμα είναι το ίδιο ξέχειλο από σπόρους όπως όταν ξεκίνησε.




Οπωσδήποτε, όσον αφορά την αγάπη, δεν αδειάζω ποτέ όταν αγαπώ.

Είναι ψέμα πως δίνοντας πάρα πολλά μπορεί να μείνω χωρίς τίποτε.

Είναι ψέμα ότι πρέπει να έχω πλεόνασμα αγάπης για να μπορώ να αγαπώ.

Η Ερνεστίνα είναι ο καθένας από μας.

Και το καλαμπόκι είναι το πόσο μπορεί ο καθένας να αγαπάει.
Το ανεξάντλητο απόθεμα αγάπης.

Που σημαίνει :

Δεν πρόκειται να μείνουμε χωρίς καλαμπόκι για τα πουλιά αν θέλουμε να φτάσουμε με όλο μας το καλαμπόκι στη σιταποθήκη.

Ούτε πρόκειται να μείνουμε χωρίς καλαμπόκι για μας αν δώσουμε στα πουλιά.

Δεν πρόκειται να μείνουμε χωρίς την δυνατότητα να αγαπάμε τους άλλους, αν αγαπάμε τον εαυτό μας.

Πράγματι, πρέπει να δίνουμε ανεξάντλητα, και το βαρέλι μας θα είναι πάντα γεμάτο, γιατί έτσι λειτουργεί η καρδιά μας, έτσι λειτουργεί το πνεύμα μας, έτσι λειτουργεί η ουσία του καθενός μας.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...