Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Κοιτάζοντας τα πλατάνια

Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του γραφείου μου τα δυο πλατάνια, έμεινα θαμπωμένος από την ομορφιά τους. Το «εγώ» έπαιζε πάλι το ρόλο του, καθώς κοιτούσα τα πλατάνια που εγώ φύτεψα, τα δικά μου πλατάνια.

Και άξαφνα το παράθυρο χάθηκε, το εγώ έσβησε και βρέθηκα ανάμεσα στα φουντωτά κλαδιά των πλατανιών. Για την ακρίβεια η ύπαρξη μου συγχωνεύτηκε με την ομορφιά των δέντρων σε τέτοιο σημείο ώστε να μην είναι δυνατόν να αντιληφθώ αν εγώ ήμουν τα δέντρα ή τα δέντρα ήταν εγώ. Μια απειροελάχιστη στιγμή αφύπνισης ; Ίσως, αν τελικά είναι δυνατόν το άπειρο να εμπεριέχεται στο ελάχιστο.

Κι ύστερα χτύπησε το τηλέφωνο …



Πολλές φορές βιώνουμε μια εμπειρία που είναι τόσο ισχυρή ώστε να μας υποκινήσει να αλλάξουμε ολόκληρο το πρότυπο της ζωής μας και μπορούμε να την ονομάσουμε σημαντική ανακάλυψη ή φώτιση. Η αξία μιας στιγμής φώτισης δεν έγκειται σε κάποια καινούργια ή συναρπαστική ενόραση. Θα μπορούσατε να περπατάτε στο δρόμο και να συναντήσετε έναν άγνωστο. Τα βλέμματα σας συναντιούνται και για κάποιο λόγο υπάρχει ένα δέσιμο. Δεν είναι σεξουαλικό ή συναισθηματικό, ούτε καν μια υποψία ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο θα μπορούσε να είναι σημαντικό για τη ζωή σας. Αντιθέτως η φώτιση έγκειται στο ότι εσείς είστε αυτός ο άγνωστος – η εμπειρία σας συγχωνεύεται με τη δική του. Μπορείτε να το ονομάσετε συναίσθημα ή σκέψη, δεν έχει σημασία τι από τα δύο – αυτό που μετρά είναι η αιφνίδια διεύρυνση. Εκτινάσσεστε έξω από τα στενά σας όρια, ακόμα και για μια στιγμή, και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά. Έχετε γευτεί μια κρυμμένη διάσταση. Συγκριτικά με τη συνήθεια του να εγκλωβίζεστε πίσω από τα τείχη του εγώ, αυτή η νέα διάσταση μοιάζει πιο ελεύθερη και πιο ανάλαφρη. Έχετε μια αίσθηση ότι το σώμα σας δε σας χωράει πλέον.

Άλλο παράδειγμα : Όταν παρατηρείτε ένα μικρό παιδί το οποίο παίζει έχοντας απόλυτη αυτοσυγκέντρωση και ταυτόχρονα απέραντη ανεμελιά, είναι δύσκολο να μη νιώσετε ότι γοητεύεστε. Δεν μοιάζει η παιδική αθωότητα χειροπιαστή εκείνη τη στιγμή ; Δεν αισθάνεστε μέσα σας ή λαχταράτε να αισθανθείτε την ίδια ικανοποίηση κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ; Δε μοιάζει το μικροσκοπικό σώμα του παιδιού τόσο εύθραυστο όσο μια σαπουνόφουσκα κι όμως ταυτόχρονα σφύζει από την πραγματική ζωή, κάτι πελώριο, αιώνιο, που ποτέ δε νικιέται ;

Κάθε στιγμή που βιώνεται αληθινά μπορεί να εξελιχθεί σε μια αναπάντεχη ματιά στην ελευθερία, σε μια απρόσμενη συνάντηση με την αλήθεια. Κοιτάζεις μια όμορφη γυναίκα και άξαφνα βλέπεις την ίδια την ομορφιά. Ή κοιτάζεις τον ουρανό κι άξαφνα βλέπεις το άπειρο πέρα από αυτόν. Κανένας άλλος, όσο και αν τον αγαπάτε ή τον λατρεύετε, δεν μπορεί να αντιληφθεί την πραγματική σημασία των προσωπικών σας στιγμών φώτισης. Το μυστικό ανήκει σε εσάς, μαζί σας, μέσα σας.

Εκείνο που ο νους θέλει πραγματικά να γνωρίσει είναι το μυστήριο της ύπαρξης. Τα ερωτήματα χτυπούν την πόρτα της αιωνιότητας και σ’ αυτό το σημείο μόνο ο Δημιουργός μπορεί να μας δώσει τις απαντήσεις. Η «ύπαρξη» υποδεικνύει την πορεία όποτε καλλιεργείτε έναν εαυτό πέρα από το εγώ. Αυτό το «εγώ» αποτελεί το σύνολο όλων όσων μας έχουν συμβεί από τότε που γεννηθήκαμε. Αυτή η ρηχή ταυτότητα παρουσιάζεται σαν πλάνη, μια μάσκα που κρύβει ένα πολύ σπουδαιότερο «εγώ» το οποίο υπάρχει μέσα σε όλους μας. Η πραγματική μας ταυτότητα είναι μια αίσθηση ύπαρξης ξεκάθαρη και απλή, την οποία μπορούμε να ονομάσουμε «είμαι». Όλα τα πλάσματα μοιράζονται το ίδιο «είμαι» και η εκπλήρωση έρχεται όταν η ύπαρξή μας φτάσει στο σημείο να δέχεται τόσα πολλά, που ο Θεός να συμπεριλαμβάνεται στην αίσθηση του ότι είμαστε ζωντανοί. Η ενότητα είναι μια κατάσταση στην οποία τίποτα δεν μένει εκτός του «είμαι»

Όταν η καρδιά αηδιάσει με την μισαλλοδοξία που υπάρχει στον κόσμο, το να κάνουμε νέα αρχή είναι η μοναδική επιλογή. Σταματάμε τότε να κοιτάμε τις αντανακλάσεις και στρεφόμαστε στην πηγή. Το σύμπαν, όπως οποιοσδήποτε άλλος καθρέπτης, είναι ουδέτερο. Αντανακλά οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά του, χωρίς επικρίσεις ή παραμόρφωση. Αν μπορούμε να δείξουμε εμπιστοσύνη σ’ αυτό, τότε έχουμε κάνει το κρίσιμο βήμα της απάρνησης. Έχουμε απαρνηθεί την πεποίθηση ότι ο εξωτερικός κόσμος έχει επιρροή επάνω μας. Όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα στον δρόμο προς την ενότητα, το να βιώνει κανείς την αλήθεια είναι εκείνο που θα τον κάνει αληθινό.



Το να βρω τον δρόμο που οδηγεί πίσω στην πηγή μου έχει να κάνει με το να αφήσω τη ζωή να κατασταλάξει εκεί που επιθυμεί να βρίσκεται. Υπάρχουν χονδροειδείς και λεπτές διαβαθμίσεις στην κάθε εμπειρία και οι πιο λεπτές διαβαθμίσεις είναι πιο ευαίσθητες, συνειδητές και ουσιαστικές από τις χονδροειδείς. Ως άσκηση αρχίζω να παρακολουθώ πότε καταφέρνω να αγγίξω τις λεπτότερες διαβαθμίσεις στην ίδια την συνειδητότητα. Παρατηρώ τι αίσθηση έχουν σε σχέση με τις χονδροειδείς.

Για παράδειγμα :

Το να αγαπάς κάποιον είναι πιο λεπτό από το να μισείς ή να απομακρύνεις το πρόσωπο αυτό.

Το να αποδέχεσαι κάποιον είναι πιο λεπτό από το να τον κατακρίνεις.

Το να προάγεις την ειρήνη είναι πιο λεπτό από το να προάγεις την οργή και τη βία.

Εάν αφήσετε τον εαυτό σας να την νιώσει, η λεπτότερη πλευρά της κάθε εμπειρίας ηρεμεί τον νου, μειώνει το άγχος και έχει ως αποτέλεσμα λιγότερη ανήσυχη σκέψη και λιγότερη πίεση σε συναισθηματικό επίπεδο. Το λεπτό βίωμα είναι ήρεμο και αρμονικό. Αισθάνεστε άνετα. Δεν βρίσκεστε σε σύγκρουση με κανέναν άλλο. Δεν υπάρχουν υπερβολικά δράματα ούτε κανένας λόγος να συμβούν.

Από τη στιγμή που θα την αναγνωρίσω, αρχίζω να επιλέγω την λεπτή πλευρά της ζωής μου. Εκτιμώ αυτό το επίπεδο συνειδητότητας και η εκτίμησή μου αυτή είναι που το κάνει να αναπτυχθεί. Εάν αντιθέτως επιλέξουμε τις χονδροειδείς διαβαθμίσεις, ο κόσμος θα αντανακλά τις αντιλήψεις μας. Θα μείνει για πάντα κομματιασμένος, διαταραγμένος αγχωτικός και απειλητικός. Η επιλογή είναι δική μας στο επίπεδο της συνείδησης επειδή μέσα στην απεριόριστη ποικιλία της δημιουργίας, κάθε αντίληψη δημιουργεί έναν κόσμο που την αντανακλά.



Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ




Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε και να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία άλληνε! ...
- Στέλιος Καζαντζίδης-

Τι είναι ο κόσμος;
Ο κόσμος είναι λάθος αντίληψη. Δεν είναι παρά ένα όνειρο.
Ναι, και οι φιγούρες που φαίνονται ότι περπατούν είναι προβολές του μυαλού σου. Το έχεις βιώσει αυτό στην ζωή σου;
Στην αρχή αυτή η σκέψη ακούγεται πολύ τρομακτική. Ιδίως όταν δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Αλλά μόλις χαλαρώσεις και ανοίξεις το μυαλό σου, θα σου αποκαλυφθεί ότι η ελευθερία σου βρίσκεται σε αυτή την παραδοχή.
Δεν υπάρχει κόσμος. Αυτό σημαίνει ότι είσαι δημιουργός της δικής σου πραγματικότητας. Αυτό σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος. Αυτό είναι καταπληκτικό. Αντί να είναι πια τρομακτικό, γίνεται η πιο συναρπαστική προοπτική στον κόσμο! Όλα περιέχονται μέσα στο μυαλό σου! Και καθώς αλλάζεις το μυαλό σου, ο κόσμος αλλάζει!
Η πόρτα της φυλακής ανοίγει!
Οι πόρτες του Ουρανού βρίσκονται μπροστά σου!

«Ακολούθησε το φως Του, και δες τον κόσμο έτσι όπως τον βλέπει Αυτός. Άκουγε την Φωνή Του μόνο σε ό,τι σου μιλάει.»

Ο Θεός είναι τα πάντα. Ο Θεός είναι ο Λόγος. Άφησε τον εαυτό σου να βλέπει το Θεό παντού. Άφησε τον Θεό να βρίσκεται σε κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα σου (ακόμα και αν ποτέ δεν χρησιμοποιείς την λέξη «Θεός»). Αυτή είναι η ομορφιά. Δεν χρειάζεται να κάνεις κήρυγμα. Δεν χρειάζεται να προσηλυτίζεις ή να διδάσκεις με την γνωστή έννοια. Απλά έχεις την Σκέψη του Θεού στο μυαλό σου, και αφήνεις τον Θεό να περιέχεται σε κάθε λέξη που χρησιμοποιείς ή σκέφτεσαι.
Οι σκέψεις είναι το πιο ισχυρό πράγμα στον κόσμο!
Μοιάζει κάπως με τον Μασαρού Εμότο και τους υδρο-κρυστάλλους του. Πρώτα εξαγνίζει το νερό με τον ήχο της δόνησης (ή αντίστροφα – δηλητηριάζει το νερό με αρνητική δόνηση όπως «Σε μισώ»). Αλλά σε αυτά τα πειράματα με το νερό, δείχνει την ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ. Δείχνει ότι όταν η Αγάπη είναι η λέξη, τότε όλα τα πράγματα γίνονται όμορφα.
Το ίδιο συμβαίνει και με σένα. Άφησε τον Θεό να γεμίσει κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα σου. Άφησε τον Θεό να βρίσκεται σε κάθε λέξη που έρχεται στ’ αυτιά σου.
Αυτό μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο.
Όταν κάποιος λέει «είσαι άσχημος» ή «είσαι βλάκας» ή σε μισώ», άφησε την Σκέψη του Θεού να εξαγνίσει αυτά τα λόγια πριν φτάσουν στ’ αυτιά σου. Από αυτό το ιερό μέρος, τίποτα δεν μπορεί να σε επηρεάσει. Τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει. Μέχρι που να σε φτάσει μια αρνητική κουβέντα θα έχει ήδη μεταμορφωθεί σε ένα ολάνθιστο κήπο και το μόνο που θα βλέπεις θα είναι ο Θεός.
Βέβαια, χρειάζεται εξάσκηση και επαγρύπνηση.
Θα βλέπεις αυτόν που προφέρει τις μισητές λέξεις σαν κάποιο που σου ζητά αγάπη, διότι
«Αυτό που δεν είναι αγάπη, είναι έκκληση γι αγάπη.» « Αυτό που δεν είναι αγάπη είναι φόβος.»
Βάλε τον Θεό στα πάντα. Βλέπε τον Θεό παντού. Δες Τον μέσα σε όλους τους ανθρώπους. Βρίσκεται μέσα σε κάθε ήχο, σε κάθε δέντρο, μέσα στον καφέ σου, στο κομπιούτερ που γράφεις, στην καρέκλα που κάθεσαι, στο κρεβάτι που κοιμάσαι, στο νερό που πλένεσαι, στο φαγητό που τρως, και στους ανθρώπους που σε περιβάλλουν. Ο Θεός βρίσκεται μέσα στα πάντα!
Αυτό δεν έχει να κάνει με θρησκεία, ούτε με πνευματικότητα. Δεν υπάρχει ανάγκη να αποδείξεις τίποτα. Ούτε καν λόγος να μιλήσεις. Απλά παρατήρησέ το και θα δεις ότι είναι αλήθεια.
«Και άφησε Αυτόν να σου δίνει γαλήνη και βεβαιότητα, τις οποίες εσύ τις είχες αποδιώξει μακριά, αλλά ο Ουρανός τις είχε φυλάξει για σένα μέσα σ’ Αυτόν.» «Ας μην επαναπαυθούμε μέχρι που ο κόσμος να λάβει μέρος στην μεταμορφωμένη οπτική μας. Ας μην είμαστε ικανοποιημένοι μέχρι που η συγχώρεση να γίνει ολοκληρωτική. Και ας μην επιχειρούμε να αλλάξουμε την λειτουργία μας» «Και ας μην προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε την λειτουργία μας.»
Πρέπει να σώσουμε τον κόσμο.
Καταπληκτικό δεν είναι;
Όταν αφήσεις τον Χριστό (τον πραγματικό σου Ιερό Εαυτό) να είναι Αυτός που κοιτάζει μέσα από σένα, και εργάζεται μέσα από σένα, τότε η ζωή σου θα γίνει ένα απλό και χαρούμενο παιχνίδι. Όλα σου τα προβλήματα λύνονται αυτόματα. Τα πάντα θεραπεύονται και οι ασθένειες εξαφανίζονται χωρίς ν’ αφήσουν ούτε ίχνος.
Και όλα αυτά γίνονται επειδή απλά πήρες μιαν απόφαση – και έδειξες και λίγη προθυμία – ν’ αφήσεις τον Χριστό ν’ αναλάβει το σώμα σου και την ζωή σου.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Όλοι οι άγγελοι, και ο Θεός ο Ίδιος, αγαλλιάζουν που άκουσες το κάλεσμα.

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Τρεις διδακτικές ιστορίες ...

Ένας άνθρωπος έδωσε μια υπόσχεση : να μεταφέρει ένα ξύλινο σταυρό στην κορυφή ενός βουνού, εάν μια συγκεκριμένη του επιθυμία ικανοποιούταν. Ο Θεός τον άκουσε και συμφώνησε να ικανοποιήσει την επιθυμία του.

Πράγματι, ο άνθρωπος κατασκεύασε τον σταυρό, τον πήρε στον ώμο του και άρχισε να ανεβαίνει το βουνό. Μετά από κάποιες μέρες όμως, ανακάλυψε ότι ο σταυρός ήταν πιο βαρύς απ’ ότι υπολόγιζε. Έτσι πήρε ένα πριόνι και έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι από το ξύλο.
Κάποτε έφτασε στην κορυφή του βουνού. Εκεί, με ενδιαφέρον είδε ότι απέναντι, σε μια απόσταση κάποιων μέτρων, υπήρχε μια άλλη κορυφή, από την οποία τον χώριζε μια μεγάλη άβυσσος.

Στην απέναντι κορυφή όλα ήταν μαγικά και βασίλευε μια θεία γαλήνη. Αμέσως η καρδιά του αγαλλίασε. Για να περάσει απέναντι όμως χρειαζόταν μια γέφυρα. Προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τον σταυρό σαν γέφυρα, αλλά ήταν κοντύτερος από το άνοιγμα της χαράδρας.

Τότε συνειδητοποίησε, ότι το ξύλο που είχε κόψει, είχε ακριβώς το μήκος που έλλειπε από το σταυρό, προκειμένου να διασχίσει την άβυσσο και να περάσει απέναντι.

Σε μια πόλη στην Ελλάδα, ζούσε ένας άνθρωπος που κάθε μέρα βλαστημούσε την κακή του τύχη γι’ αυτά που του συνέβαιναν. Ήταν πιστός χριστιανός, όμως θεωρούσε ότι κουβαλούσε βαρύ σταυρό στη ζωή του και δε μπορούσε πλέον να το σηκώσει.

Ένα βράδυ πριν κοιμηθεί παρακάλεσε τον Θεό να ελαφρύνει το φορτίο του. Το βράδυ εκείνο, ο Κύριος εμφανίστηκε στο όνειρο του. Τον οδήγησε σε μια αποθήκη και του είπε : «Εμπρός, πήγαινε και άλλαξε τον σταυρό σου με έναν άλλον, όποιον θέλεις»

Η αποθήκη ήταν γεμάτη σταυρούς, όλων των μεγεθών και σχημάτων, και ο καθένας είχε πάνω του γραμμένο το όνομα του ιδιοκτήτη του. Ο άνθρωπος μας άρχισε να ψάχνει και κάποια στιγμή διάλεξε έναν μεσαίου μεγέθους σταυρό, όμως όταν είδε ότι πάνω του ήταν γραμμένο το όνομα ενός καλού του φίλου, τον άφησε.

Τελικά, μετά από πολλές δοκιμές, και όπως ο Θεός του είχε επιτρέψει, διάλεξε το μικρότερο σταυρό που μπορούσε να βρει. Προς μεγάλη του όμως έκπληξη, είδε ότι πάνω του ήταν γραμμένο το δικό του όνομα.
Ένας διάσημος πνευματικός δάσκαλος ζούσε σε ένα χωριό στην Ινδία. Με τα χρόνια, είχε καταφέρει να μαζέψει γύρω του πολλούς μαθητές, στους οποίους χάριζε απλόχερα την σοφία του.

Όταν έγινε εξήντα χρονών, αρρώστησε από ελονοσία, αλλά συνέχισε να εκτελεί καθημερινά τα θρησκευτικά του καθήκοντα : να κάνει μπάνιο το πρωί, να διδάσκει τους μαθητές του νωρίς το μεσημέρι και να προσεύχεται στο ναό το απόγευμα.

Όταν οι κρίσεις πυρετού και ρίγους γινόταν τόσο ισχυρές που τον εμπόδιζαν να παραμένει εστιασμένος, έβγαζε το πάνω μέρος των ρούχων του και τα πετούσε σε μια γωνιά. Η δύναμή του ήταν τέτοια, που τα ρούχα του συνέχιζαν να τρέμουν, ενώ ο ίδιος, ελεύθερος από κάθε περισπασμό, μπορούσε πλέον να λέει τις προσευχές του γαλήνια.

Όταν τελείωνε, φορούσε πάλι τα ρούχα του και τα συμπτώματα της αρρώστιας επέστρεφαν.
«Γιατί δεν πετάς τα ρούχα σου μια για πάντα, έτσι ώστε να απαλλαγείς μια και καλή από την αρρώστια ;» τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος, που έτυχε να είναι παρόν και είδε το θαύμα.
«Είναι ήδη μια ευλογία, να μπορώ να κάνω ήρεμα αυτό που έχω να κάνω» απάντησε ο άγιος. «Τα υπόλοιπα είναι μέρος της ζωής. Θα ήταν δειλία να μην τα αποδεχόμουν».


"Μέσω της άσκησης της φιλοσοφίας ο άνθρωπος μπορεί να διακρίνει τα πράγματα που βρίσκονται υπό την εξουσία του από εκείνα που δεν βρίσκονται υπό την εξουσία του. Το σώμα μας, για παράδειγμα, τα παιδιά μας, το περιβάλλον μας είναι πράγματα που δεν βρίσκονται υπό την εξουσία μας (ουκ εφ' ημίν). Τα διανοήματά μας, ωστόσο, οι σκέψεις μας δηλαδή και οι κρίσεις μας είναι κτήμα μας (εφ' ημίν) και οριοθετούν την εσωτερική ελευθερία μας, η διαφύλαξη της οποίας είναι για τον φιλόσοφο το υπέρτατο αγαθό."

Επίκτητος

Το αληθινό έργο ενός ανθρώπου ο ίδιος αναφέρει ο Επίκτητος πως είναι: «Να μάθει πώς να απαλλάσσει τη ζωή του από τις οδύνες, τους θρήνους, τα «Αχ, εγώ» τα «Πόσο δυστυχισμένος είμαι», από τις συμφορές και τις αναποδιές και να κατανοήσει τι είναι ο θάνατος, η εξορία και η φυλάκιση, και (όπως ο Σωκράτης με το κώνειο), να μπορεί αν βρεθεί στη φυλακή να πει «Αγαπητέ μου Κρίτωνα, αν αυτό ευχαριστεί του θεούς, ας γίνει» και όχι «Εγώ είμαι ένας γέρος και φτωχός άνθρωπος».

«Για οτιδήποτε μας συμβαίνει να θυμόμαστε να στραφούμε στον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε πόση δύναμη έχουμε για να το αντιμετωπίσουμε».

Είναι σημαντικό να μπορούμε βλέπουμε την θετική πλευρά των πραγμάτων, η αρνητική προοπτική δεν είναι πάντα ούτε απαραίτητη, ούτε και η καλύτερη λύση: «Όμως τι γίνεται αν (μερικά πράγματα ή άνθρωποι που έχασα) είναι απαραίτητα σε μένα; Ας μην τοποθετούμε τα συναισθήματα μας πάνω τους και τότε δεν θα είναι. Ας μην λέμε στον εαυτό μας ότι μας είναι αναγκαία και τότε δεν θα είναι».

Μπορούμε να μιμηθούμε το Σωκράτη που αντί να μοιρολογεί όταν βρισκόταν στην φυλακή έγραφε ύμνους, ή τον Αγριππίνο τον Στωικό που όταν κάτι τον ταλαιπωρούσε: «έγραφε ένα εγκώμιο γι’ αυτό, αν είχε πυρετό για τον πυρετό, αν υπόφερε για κάποια ατίμωση, για την ατίμωση, αν εξοριζόταν, για την εξορία. Και κάποτε… όταν ετοιμαζόταν να προγευματίσει κάποιος του ανάγγειλε ότι ο Νέρωνας διέταξε να τον εξορίσουν. Και αυτός τότε απάντησε: «θα προγευματίσουμε στην Αρικία (μια τοποθεσία έξω από την Ρώμη)».

Το να υιοθετήσουμε τη στάση του θεατή στα προβλήματα μας, είναι μία λύση, ας προσπαθήσουμε να είμαστε τόσο λογικοί και αντικειμενικοί απέναντι τους, όπως ακριβώς είμαστε απέναντι στα προβλήματα των άλλων. Όταν σπάσει το φλιτζάνι κάποιου άλλου παρατηρεί ο Επίκτητος είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τη δήλωση: «Τέτοια πράγματα συμβαίνουν». Παρόμοια όταν πεθάνει το παιδί ή η γυναίκα κάποιου άλλου λέμε: «Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου». Από την άλλη μεριά, όταν το δικό μας φλιτζάνι σπάσει ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα χαθούν φωνάζουμε: «Αχ εγώ ο άτυχος, πόσο δυστυχισμένος είμαι». Αν κάτι μας ενοχλεί, να θυμόμαστε ότι δεν μπορούμε από το τίποτα να βγάλουμε κάτι. Να συνειδητοποιήσουμε ότι το κάθε τι έχει την αξία του: «Ας πούμε στον εαυτό μας ότι αυτό είναι το τίμημα για τη γαλήνη του μυαλού μας, αυτό είναι το τίμημα για την ηρεμία του πνεύματος μας, γιατί τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς κάποιο τίμημα»

"Ον αγαπά Κύριος παιδεύει" - Πάτερ Παίσιος

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Βιπάσανα

Η Βιπάσανα, που σημαίνει να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα, είναι μια από τις αρχαιότερες τεχνικές διαλογισμού της Ινδίας.

Κι ενώ είχε χαθεί από την ανθρωπότητα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, την ανακάλυψε ξανά ο Γκοτάμα Βούδας πριν από 2500 χρόνια περίπου και τη δίδαξε ως μία οικουμενική θεραπεία για οικουμενικές ασθένειες, δηλαδή μία Τέχνη του Ζειν.

Το μονοπάτι αυτής της γνώσης δεν έχει καμιά απολύτως σχέση μια κανένα είδος οργανωμένης θρησκείας ή αίρεσης ούτε με οποιαδήποτε τελετουργία ή δοξασία, γι' αυτό μπορεί να ασκείται ελεύθερα από όλους, σε οποιοδήποτε τόπο ή χρόνο, χωρίς να έρχεται σε σύγκρουση με φυλή ή θρησκεία και έτσι μπορεί να αποδειχθεί εξίσου ωφέλιμο για όλους.

Ο διαλογισμός της Βιπάσανα στοχεύει στις ύψιστες πνευματικές επιδιώξεις της ολοκληρωτικής απελευθέρωσης και της καθολικής φώτισης.

Σαν αποτέλεσμα όμως της διανοητικής κάθαρσης, εξαφανίζονται πολλές ψυχοσωματικές παθήσεις, παρόλο που ο σκοπός της δεν είναι, απλά και μόνο να θεραπεύσει τις σωματικές ασθένειες, αλλά η εξάλειψη του θεμελιώδους ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας.

Η Βιπάσανα είναι μία διαδικασία της αυτοκάθαρσης μέσω της αυτοπαρατήρησης.

Εστιάζει στη βαθιά αλληλοσύνδεση σώματος και νου που μπορεί να βιωθεί άμεσα με πειθαρχημένη προσοχή στις φυσικές αισθήσεις, που αποτελούν τη ζωή του σώματος και που συνεχόμενα αλληλοσυνδέεται και διαμορφώνει τη ζωή του νου.

Είναι ακριβώς αυτό το βασισμένο στην παρατήρηση αυτοερευνητικό ταξίδι στην κοινή ρίζα σώματος και νου που διαλύει τις πνευματικές ακαθαρσίες και οδηγεί σ' ένα ισορροπημένο νου γεμάτο αγάπη και συμπόνια.

Οι επιστημονικοί νόμοι που καθορίζουν τις σκέψεις, τα αισθήματα, τις κρίσεις και τις αισθήσεις καθενός, γίνονται καθαροί και ευδιάκριτοι. Μέσω της άμεσης εμπειρίας, η διαδικασία του πως κάποιος προχωρά ή οπισθοδρομεί, πως κάποιος παράγει δυστυχία ή απελευθερώνεται απ' αυτήν, γίνεται κατανοητή.

Η ζωή πλέον χαρακτηρίζεται από αυξημένη επίγνωση, απαλλαγμένη από πλάνες και αυταπάτες, από αυτοκυριαρχία και αυτοπειθαρχία και από απόλυτη γαλήνη και ειρήνη.



Ας δούμε όμως καλύτερα τι είναι η βιπάσανα μέσα από τη σκέψη του Όσσο, στο βιβλίο του Διαλογισμός : ταξίδι στο εδώ και τώρα

Η βιπάσανα είναι ο διαλογισμός που έχει οδηγήσει στη φώτιση τους περισσότερους ανθρώπους από οποιονδήποτε άλλο διαλογισμό γιατί είναι η ίδια η ουσία. Όλοι οι άλλοι διαλογισμοί έχουν την ίδια ουσία αλλά διαφορετικές μορφές. Έχουν και κάτι που είναι μη ουσιώδες. Η βιπάσανα όμως είναι καθαρή ουσία. Δεν μπορείς να βάλεις τίποτα στην άκρη και δεν μπορείς να προσθέσεις τίποτα για να τη βελτιώσεις.

Η βιπάσανα είναι κάτι τόσο απλό που ακόμη και ένα μικρό παιδί μπορεί να το κάνει. Στην πραγματικότητα, ακόμη και το μικρότερο παιδί μπορεί να το κάνει καλύτερα από σένα, επειδή δεν είναι ακόμη γεμάτο από τα σκουπίδια του νου. Είναι ακόμα καθαρό και αθώο.

Η βιπάσανα μπορεί να γίνει με τρεις τρόπους και μπορείς να διαλέξεις εκείνον που σου ταιριάζει καλύτερα.

Ο πρώτος τρόπος είναι να έχεις επίγνωση των πράξεων σου, του σώματος σου, του νου σου, της καρδιάς σου. Όταν περπατάς, να περπατάς με επίγνωση. Όταν κινείς το χέρι σου, να το κινείς με επίγνωση, γνωρίζοντας απόλυτα ότι κινείς το χέρι σου. Μπορείς να το κινήσεις χωρίς καμιά επίγνωση, μηχανικά. Όταν κάνεις τον πρωινό σου περίπατο, εξακολουθείς να περπατάς χωρίς να έχεις επίγνωση των ποδιών σου. Έχε επίγνωση !

Να έχεις επίγνωση του σώματός σου. Όταν τρως να έχεις επίγνωση των κινήσεων που χρειάζονται για να φας. Όταν κάνεις ντους, να έχεις επίγνωση της δροσιάς που έρχεται σε σένα, του νερού που πέφτει πάνω σου. Να έχεις επίγνωση ! Δεν πρόκειται να συμβεί αν βρίσκεσαι σε κατάσταση ασυνειδησίας.

Το ίδιο ισχύει και για το νου σου και για την καρδιά σου. Όποια σκέψη κι αν περνάει από την οθόνη του νου σου, απλώς παρατήρησε την. Όποιο συναίσθημα περνάει από την οθόνη της καρδιάς σου, απλώς παρατήρησε το. Να παραμένεις παρατηρητής. Μην επεμβαίνεις και μη ταυτίζεσαι. Μην αξιολογείς αν είναι καλό ή κακό. Αυτό δεν είναι μέρος του διαλογισμού σου.

Ο δεύτερος τρόπος είναι η αναπνοή – το να έχεις επίγνωση της αναπνοής. Καθώς η αναπνοή μπαίνει μέσα σου, η κοιλιά αρχίζει να σηκώνεται και καθώς η αναπνοή βγαίνει προς τα έξω, η κοιλιά σου αρχίζει να κατεβαίνει και πάλι. Έτσι η δεύτερη μέθοδος είναι να έχεις επίγνωση της κοιλιάς σου. Είναι η ίδια η επίγνωση του ανεβοκατεβάσματος της κοιλιάς. Και η κοιλιά βρίσκεται πολύ κοντά στις πηγές της ζωής, επειδή με τον αφαλό συνδέεται το παιδί με τη ζωή της μητέρας.

Πίσω από τον αφαλό βρίσκεται η πηγή της ζωής του. Έτσι όταν κινείται η κοιλιά είναι στην πραγματικότητα η ενέργεια της ζωής, η άνοιξη της ζωής που ανεβοκατεβαίνει με κάθε αναπνοή.

Ούτε αυτός ο τρόπος είναι δύσκολος. Μάλιστα μπορεί να είναι και ευκολότερος, επειδή αυτή είναι μια πολύ απλή τεχνική. Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να έχεις επίγνωση του σώματός σου, πρέπει να έχεις επίγνωση του νου σου και πρέπει να έχεις επίγνωση των συναισθημάτων σου, των διαθέσεων σου.

Η πρώτη περίπτωση λοιπόν έχει τρία βήματα. Η δεύτερη περίπτωση έχει ένα μόνο βήμα που είναι πολύ απλό : Απλώς παρατηρείς την κοιλιά που ανεβοκατεβαίνει. Και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Όσο αποκτάς μεγαλύτερη επίγνωση της κοιλιάς, ο νους γίνεται σιωπηλός, η καρδιά γίνεται σιωπηλή και οι διαθέσεις εξαφανίζονται.



Και ο τρίτος τρόπος είναι το να έχεις επίγνωση της αναπνοής στην είσοδο της, όταν μπαίνει μέσα στα ρουθούνια σου. Νιώσε την – όχι από τον πόλο της κοιλιάς – αλλά από το άλλο άκρο, από τον αντίθετο πόλο. Νιώσε την από τη μύτη. Καθώς η αναπνοή μπαίνει μέσα σου, δίνει μια ιδιαίτερη δροσιά στα ρουθούνια σου. Ύστερα η αναπνοή βγαίνει προς τα έξω … Εισπνοή … Εκπνοή …

Κι αυτός ο τρόπος είναι εύκολος. Μάλιστα είναι πιο εύκολος για τους άνδρες από ότι για τις γυναίκες. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη επίγνωση της κοιλιάς. Οι περισσότεροι άνδρες δεν αναπνέουν τόσο βαθιά, από την κοιλιά. Ανεβοκατεβαίνει ο θώρακάς τους επειδή σε ολόκληρο τον κόσμο θεωρείται ότι αν ο θώρακάς σου ανεβοκατεβαίνει και η κοιλιά είναι σχεδόν ανύπαρκτη, αυτό δίνει πιο όμορφο σχήμα στο σώμα, το κάνει να φαίνεται πιο αθλητικό.

Ο άνδρας έχει επιλέξει να αναπνέει μόνο από το θώρακα. Έτσι ο θώρακας γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος, ενώ η κοιλιά συρρικνώνεται, οπότε νομίζει πως φαίνεται πιο αθλητικός. Σε ολόκληρο τον κόσμο, εκτός από την Ιαπωνία, όλοι οι αθλητές και οι προπονητές δίνουν έμφαση σε εκείνο το είδος αναπνοής που γεμίζει τους πνεύμονες, αναπτύσσει τον θώρακα και τραβάει την κοιλιά προς τα μέσα.

Το πρότυπο είναι το λιοντάρι που έχει μεγάλο θώρακα και πολύ μικρή κοιλιά. Το να είσαι λοιπόν σαν το λιοντάρι έχει γίνει ο κανόνας για τους αθλητές, για τους γυμναστές και τους ανθρώπους που δουλεύουν με το σώμα.

Στα Ινδικά αγάλματα του Γκωτάμα Βούδα, το σώμα είναι κάπως αθλητικό. Η κοιλιά είναι πολύ μικρή και ο θώρακας πολύ φαρδύς. Ο Ιάπωνας Βούδας όμως είναι πολύ διαφορετικός. Ο θώρακάς του είναι σχεδόν σιωπηλός, επειδή αναπνέει από την κοιλιά, αλλά η κοιλιά του είναι μεγαλύτερη. Δεν φαίνεται όμορφη επειδή η ιδέα που έχει επικρατήσει στον κόσμο είναι τόσο παλιά, αλλά η αναπνοή από την κοιλιά είναι πιο φυσική, πιο χαλαρή.

Όταν κοιμάσαι, δεν αναπνέεις από το θώρακα, αλλά από την κοιλιά. Γι’ αυτό το λόγο ο ύπνος είναι μια χαλαρωτική εμπειρία. Μετά τον ύπνο αισθάνεσαι τόσο φρέσκος, τόσο νέος, επειδή ολόκληρη την νύχτα ανέπνεες φυσικά … Ήσουν στην Ιαπωνία !

Αυτά είναι τα δύο σημεία : Αν φοβάσαι ότι η αναπνοή από την κοιλιά θα καταστρέψει το αθλητικό σου σχήμα – κι αυτό είναι κάτι που το φοβούνται οι άνδρες – τότε είναι πιο εύκολο να παρατηρείς την αναπνοή τη στιγμή που μπαίνει στα ρουθούνια. Παρατήρησε την αναπνοή που μπαίνει μέσα σου και παρατήρησέ την κι όταν βγαίνει έξω.

Αυτοί είναι οι τρεις τρόποι και όλοι βοηθούν. Κι αν θέλεις να κάνεις δύο τρόπους μαζί, τότε κάντο ! Τότε η προσπάθεια γίνεται ακόμη πιο έντονη. Αν θέλεις μπορείς να κάνεις και τους τρεις τρόπους μαζί. Τότε οι πιθανότητες θα είναι πιο γρήγορες. Όλα όμως εξαρτώνται από σένα. Κάνε αυτό που νιώθεις ευκολότερο.
Να θυμάσαι, το εύκολο είναι το σωστό !

Καθώς ο διαλογισμός κάθεται μέσα σου και ο νους σωπαίνει, το εγώ θα εξαφανίζεται. Εσύ θα είσαι εκεί, αλλά δε θα υπάρχει αίσθηση του «εγώ». Τότε οι πόρτες είναι ανοιχτές.

Απλώς περίμενε με αγάπη, με ένα καλωσόρισμα στην καρδιά για τη μεγάλη στιγμή – τη μεγαλύτερη στιγμή στη ζωή του καθένα – τη στιγμή της φώτισης.

Έρχεται… Ασφαλώς έρχεται. Ποτέ δεν καθυστερεί ούτε μια στιγμή. Από τη στιγμή που είσαι σωστά συντονισμένος, ξαφνικά εκρήγνυται μέσα σου, σε μεταμορφώνει.

Ο παλιός άνθρωπος έχει πεθάνει και ο καινούργιος άνθρωπος έχει φτάσει.


Κάθισμα Βιπάσανα

Βρες μια άνετη θέση στην οποία θα καθίσεις 40 με 60 λεπτά.

Είναι σημαντικό το να κάθεσαι με την πλάτη και το κεφάλι σου ίσια. Τα μάτια σου θα πρέπει να είναι κλειστά και η αναπνοή σου κανονική. Το σώμα να μένει όσο πιο ακίνητο γίνεται και να αλλάζεις θέση μόνο όταν είναι αληθινά αναγκαίο.

Όταν κάθεσαι το πρωταρχικό είναι να παρατηρείς το ανέβασμα και το κατέβασμα της κοιλιάς, λίγο πάνω από τον αφαλό, καθώς η αναπνοή μπαίνει και βγαίνει μέσα σου. Δεν είναι τεχνική συγκέντρωσης, έτσι, καθώς παρατηρείς την αναπνοή, μπορεί να αποσπάσουν την προσοχή σου διάφορα πράγματα.

Στην βιπάσανα τίποτα δεν είναι ενόχληση. Έτσι όταν έρχεται κάτι άλλο, σταμάτησε να προσέχεις την αναπνοή σου και παρατήρησε οτιδήποτε συμβαίνει μέχρι να είναι εφικτό να ξαναγυρίσεις πίσω στην αναπνοή σου. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει σκέψεις, συναισθήματα, κρίσεις, σωματικά αισθήματα, εντυπώσεις από τον εξωτερικό κόσμο κ.λ.π.

Αυτό που έχει σημασία είναι η διαδικασία της παρατήρησης και όχι αυτό που παρατηρείς. Να θυμάσαι λοιπόν να μην ταυτίζεσαι με οτιδήποτε κι αν έρχεται. Οι ερωτήσεις και τα προβλήματα μπορούν να δωθούν σαν μυστήρια που μπορείς να τα απολαύσεις !


Βάδισμα Βιπάσανα

Το δεύτερο μέρος είναι ένα αργό συνηθισμένο βάδισμα, που βασίζεται στην πλήρη επίγνωση του αγγίγματος των πελμάτων στο έδαφος.

Μπορείς να περπατάς σε κύκλο ή σε ευθεία γραμμή, κάνοντας 10 με 15 βήματα μπρος πίσω, μέσα ή έξω από το δωμάτιο. Το βλέμμα να είναι χαμηλωμένο στο έδαφος, μερικά βήματα μπροστά.

Καθώς περπατάς η προσοχή σου πρέπει να είναι στραμμένη στην επαφή κάθε πέλματος τη στιγμή που αγγίζει το έδαφος. Αν εμφανιστούν άλλα πράγματα, σταμάτα να δίνεις προσοχή στα πέλματα και παρατήρησε αυτό το άλλο, που αποσπά την προσοχή σου και ύστερα γύρισε στα πέλματα.

Είναι η ίδια τεχνική όπως όταν είσαι καθισμένος, αλλά στην παρατήρηση είναι διαφορετικό το πρωταρχικό ενδιαφέρον. Μπορείς να περπατάς 20 με 30 λεπτά.

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Ο αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή "Η Σύλληψη του Κέρβερου και η Κάθοδος στον Άδη"


Στην είσοδο του κάτω κόσμου, υπήρχε ο Κέρβερος, ένας άγριος σκύλος με τρία κεφάλια και ουρά φιδιού. Δεν ενοχλούσε όσους έμπαιναν, αλλά κατασπάραζε όσους ήθελαν να βγουν. Ο Ευρυσθέας ζήτησε από τον Ηρακλή να του τον φέρει ζωντανό. Πήγε λοιπόν στο ακρωτήριο Ταίναρο, βρήκε την είσοδο του Άδη και τον Κέρβερο. Ο Πλούτωνας, κάτω από την προτροπή της Περσεφόνης, δέχτηκε να πάρει τον Κέρβερο ο Ηρακλής, αν μπορούσε να τον πιάσει. Ο ήρωας μετά από πάλη, τα κατάφερε.

Ο σκύλος με τα τρία κεφάλια, είναι πάλι η έννοια του τρισυπόστατου, το ελάττωμα που βλάπτει σώμα, ψυχή και πνεύμα. Η ουρά φιδιού είναι οι πλάνες κι οι φοβίες που δηλητηριάζουν τη πνευματική ζωή. Ο Ηρακλής ανεβαίνει σε ένα βουνό για να βρει την είσοδο του κάτω κόσμου., δηλαδή να εισχωρήσει στα άδυτα της ψυχής. Ο Κέρβερος με τα τρία κεφάλια, δείχνει επίσης τρία στάδια προετοιμασίας για την είσοδο στο άβατο των μυστηρίων:
α) εξαγνισμός (απελευθέρωση από τα δεσμά του υλικού κόσμου)
β) μύηση μέσω της προσωπικής μας κόλασης, για να αγγίξουμε το συμπαντικό νόημα μέσα από την εμπειρία
γ) υπηρεσία στην ανθρωπότητα.

Και τα τρία είναι απαραίτητα, ειδικά το τελευταίο, καθώς διαπιστώνουμε παράλληλα με τους άθλους, ο Ηρακλής βοηθά κι άλλους ανθρώπους που υποφέρουν. Η ψυχή δεν ξεχνά πως είναι μέρος ενός συνόλου, ένα κομμάτι της συμπαντικής ενέργειας. Ο σκληρός αγώνας και η νίκη επί του Κέρβερου, δηλαδή κάθε υλικής επιθυμίας, απόλαυσης ή φοβίας, έχει στόχο την άνοδο στη κορυφή της γνώσης. Πρέπει ο αναζητητής όμως να αντιμετωπίσει αυτές τις αδυναμίες, πριν εισχωρήσει στο άδυτο του ναού της γνώσης. Αν μπει με θάρρος κι αυτοπεποίθηση, όπως ο Ηρακλής, θα νικήσει τις αδυναμίες του.

Με αυτό τ0 άρθρο τελειώνει και η προσπάθεια αποσυμβολισμού των 12 άθλων του Ηρακλή σχετικά με την εσωτερική μας τελείωση. Τα μηνύματα που εξάγονται από τους 12 άθλους του Ηρακλή είναι:
- Έλεγχος του Νου και των Σκέψεων.
- Έλεγχος και υποταγή της επιθυμίας και της παρορμητικότητας προς ότι είναι θελκτικό.
- Απόκτηση της σοφίας και απελευθέρωση της εσωτερική γνώσης που οδηγεί σε αυτή.
- Χρήση των φυσικών ικανοτήτων του σώματος υπό τον έλεγχο του νου.
- Απαλλαγή από ένα υπερ-εγώ που φοβίζει.
- Αποδοχή της υπάρξεως αντίθετων και ανταγωνιστικών μορφών στο σύμπαν.
- Αντιμετώπιση με τον Νου των τρομερών και φοβερών πραγμάτων , που τρομοκρατούν και που βρίσκονται σε χώρους πέραν των ανθρώπινων δυνάμεων.
- Κάθαρση από την βρωμιά των σκέψεων, και συνειδητοποίηση ότι οι κακές σκέψεις γεννούν όλο και περισσότερες μορφές κακίες αν αφεθούν ανεξέλεγκτες.
- Πάταξη της κακολογίας και λασπολογίας.
- Προσφορά υπηρεσίας σε ανθρώπους που δυστυχούν.
- Σεβασμός και επικοινωνία με τη φύση.
- Καθαρισμό ψυχής όταν χρειάζεται να επικοινωνήσουμε με υπερβατικές δυνάμεις.
Αλλά όπως γνωρίζουμε ο Ηρακλκής και στη συνέχεια ειπέπεσε σε αμαρτήματα χειρότερα από αυτά που έκανε για να καθαρθεί με τους Άθλους. Αυτό μας δείχνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει εφησυχασμός ποτέ, χρειάζεται συνεχή προσπάθεια για να φθάσουμε, αγγίξουμε και διατηρήσουμε ζωντανό μέσα μας το Θείο.

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Η ΠΤΩΣΗ - ΕΝΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΣΦΑΛΜΑ.


« Χρύσεον μεν πρώτιστα γένος μερόπων ανθρώπων Αθάνατα ποίησαν ολύμπια δώματ’ έχοντες. Οι μεν επί Κρόνου ήσαν, ότ’ ουρανώ εμβασίλευεν∙ Ως τε θεοί δ’ έζωον ακηδέα θυμόν έχοντες, Νόσφιν άτερ τε πόνων και οιζύος∙ ουδέ τι δειλόν Γήρας επήν, αιεί δε πόδας και χείρας ομοίοι Τέρποντ’ έν θαλίησι, κακών έκτοσθεν απάντων∙ Θνήσκον δ’ ως θ’ ΄ύπνω δεδμημένοι∙ εσθλά δε πάντα Τοίσιν έην∙ καρπόν δ’ έφερε ζείδωρος άρουρα Αυτόματη, πολλόν τε και άφθονον∙ οι δ’ εθελημοί Ήσυχοι εργ’ ενέμοντο εν εσθλήσι πολέεσι.»

(Ζητώ συγνώμη, για την μονοτονική απόδοση του κειμένου.)

Ο Ησίοδος μας μιλά για την χρυσή εποχή κατά την οποία η ανθρώπινη φύση ήταν αρμονική και ισορροπημένη. Ο ποιητής διαισθάνθηκε, δηλαδή ανακάλεσε δια μέσου της ψυχικής του μνήμης, την εποχή εκείνη για την οποία τόσοι άλλοι ποιητές και προφήτες μιλούν.
Αυτού του είδους η ανθρώπινη φύση και αυτού του είδους η ανθρώπινη κοινωνία υπήρξε σε εποχή που διαφεύγει από την αρμοδιότητα της κοινής Ιστορίας, όχι όμως και της ψυχικής μνήμης. Στην μνήμη αυτή οφείλονται όλες οι παραδόσεις γύρω από την Εδέμ, οι οποίες, λίγο πολύ, συμφωνούν μεταξύ τους άλλοτε εξαγγελλόμενες από ποιητές, και άλλοτε από φιλοσόφους και προφήτες που θεμελιώνουν θρησκεύματα.
Σε αυτή την χρυσή εποχή, ο άνθρωπος είχε φτάσει μετά από μια μακραίωνη εξέλιξη στο ύψος της τελειότητας που συνεπάγεται η αρμονική και ιεραρχική διάταξη των τεσσάρων συνθετικών της φύσης του. Η σφαίρα του σώματος και της διάνοιας υπάκουε στην σφαίρα της ψυχής και του πνεύματος, και έτσι η τετρακτύς (σώμα, νους, ψυχή, πνεύμα) αποτελούσε τον παράδεισο. Από το ύψος αυτό ο άνθρωπος έπεσε όταν καταστράφηκε αυτή η ιεραρχία. Όμως η παλινόρθωσή της εγγυάται την επανάκτηση της Εδέμ, δηλαδή την έλευση της Βασιλείας των Ουρανών.
Στην αρμονική τετρακτύ το πνεύμα αποτελεί το κέντρο, δηλαδή τον Θεό, το δε σώμα αποτελεί την περιφέρεια, δηλαδή τον όφη. Μεταξύ της περιφέρειας και του κέντρου είναι ο νους και η ψυχή. Η αρμονία της τετρακτύος διατηρείται για όσο διάστημα η ψυχή έχει στραμμένη την προσοχή της στο Πνεύμα και οδηγεί τον Νου προς το κέντρο, ούτως ώστε το σώμα να χρησιμεύει σαν όργανο που υπηρετεί τα λοιπά τρία συνδετικά.
Η ατομικότητα και η αυτονομία της τετρακτύος εδρεύει στην ψυχή, η οποία είναι ελεύθερη στις προτιμήσεις της. Η ανθρώπινη ψυχή διαθέτει απόλυτη ελευθερία βούλησης, διότι η φύση της είναι δημιουργημένη κατ’ ομοίωση της Πηγής της. Αμέσως μόλις αυτή πάψει να ατενίζει στο κέντρο, η αρμονία της τετρακτύος καταστρέφεται. Οι οφθαλμοί της ψυχής υφίστανται αμαύρωση και ο άνθρωπος «πίπτει», δηλαδή εκβάλλεται από τον παράδεισο. «Έξω» και «κάτω» είναι λέξεις συνώνυμες. Το κέντρο της βαρύτητας μετατοπίζεται, η περιφέρεια, δηλαδή το σώμα, έλκει την ψυχή προς τα κάτω και έκτοτε αδυνατεί να διαμορφώσει κάποια έννοια περί του κόσμου, αφού δεσμεύεται από τους περιορισμούς της ύλης.
Για να ατενίζει η ψυχή στο κέντρο, πρέπει να κατέχει την θέση που της αρμόζει μεταξύ του Νου και του Πνεύματος. Η ψυχή είναι το θηλυκό μέρος της φύσης, ο νους το αρσενικό. Δεν πρέπει η ηγεμονία να περιορισθεί δτο άρρεν, διότι έτσι το θήλυ αποβάλλει την θέση που του αρμόζει και στρέφεται προς την περιφέρεια παύοντας πλέον να εμπνέεται από το πνεύμα.
Κατά την εβραϊκή παράδοση η Εύα πλάστηκε ενώ κοιμόταν ο Αδάμ. Αυτό σημαίνει ότι το Σώμα και η Διάνοια πρέπει να βρίσκονται σε παθητική κατάσταση ώστε η ψυχή να εκδηλωθεί και να αναλάβει την οδηγία του ανθρώπου και την ευθύνη της ευδαιμονίας του. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τιμούσαν την Ίσιδα υπεράνω του συζύγου της, οι ιερείς σέβονταν και υπερηφανεύονταν πρώτιστα για την καταγωγή από την μητέρα τους και τα δημόσια χρονικά συνεγράφονταν εν ονόματι της μεγάλης ιέρειας του έτους.
Επίσης παραστατική και εύγλωττη είναι η αλληγορία του απαγορευμένου καρπού και του δένδρου της γνώσης. Γνώση, εδώ, σημαίνει απλά την μετατόπιση του κέντρου της βαρύτητας, δηλαδή την μετάθεση της συνείδησης από την ψυχή, όπου πρέπει να εδρεύει, στο σώμα. Ο καρπός λέγεται απαγορευμένος διότι η μετάθεση αυτή συνεπιφέρει την σύγχυση. Πριν από την σύγχυση το σώμα διατελούσε, θα λέγαμε εν αγνοία. Έτσι λοιπόν οι λέξεις γνώση και πτώση εδώ ταυτίζονται. Ο πεπτωκώς καθόλου δεν αισθάνεται την εντός του λανθάνουσα ψυχή, αλλά έχει γνώση του σώματος, το οποίο αποκαλεί «εαυτό» και μόνο αυτό αναγνωρίζει.
Και ο μύθος του Προμηθέας γύρω από την ίδια αλήθεια στρέφεται. Η κλοπή του ουράνιο πυρός, το οποίο ο Προμηθέας φέρνει στην Γη είναι η μετάθεση της συνείδησης από το κέντρο στην περιφέρεια. Έκτοτε ο άνθρωπος δεσμεύεται στον Καύκασο, δηλαδή στην Ύλη και σπαράσσεται από την συγκεχυμένη βούλησή του. Η έννοια αυτή αλληγορείται στην παραβολή της συζύγου του Λωτ, η οποία αφού έστρεψε το βλέμμα προς τα πίσω, δηλαδή αφού έπαψε να ατενίζει το ενδότερο πνεύμα, έγινε στήλη άλατος, δηλαδή αποκρυσταλλώθηκε, έχασε την ζωοδότρια πηγή της. Άλας είναι ειδική συμβολική λέξη, η οποία παριστά την ύλη και η μετατροπή σε άλας είναι διεύθυνση αντίθετη προς την έξαρση και την ανύψωση προς το θείον.
Σε όλες αυτές τις αλληγορίες που παριστούν την πτώση του ανθρώπου, υπάρχει πάντοτε μία απαγόρευση, η οποία φυσικότατα καταδεικνύει την σχέση μεταξύ του ενδότερου πνεύματος και της εξωτερικής ύλης, η οποία είναι σχέση πνεύματος θετικού προς πνεύμα αρνητικό. Το αρνητικό πνεύμα συμβολίζεται από τον όφη, δηλαδή τον υπνωτισμό τον οποίο η ύλη εξασκεί επί της ψυχής. Αλλά όταν αυτή ατενίζει στο κέντρο, η ύλη δεν έχει δύναμη να υπνωτίσει και ο όφης τότε γίνεται σύμβολο δύναμης και σοφίας.
Η προτίμηση του πνεύματος είναι η οδός, την οποία ο Ιησούς υπέδειξε λέγοντας: «Εγώ ειμί η οδός η αληθινή». Πραγματικά μόνο με αυτή την μέθοδο μπορούμε να επανέλθουμε στον χρυσό αιώνα, όταν θα είναι δυνατόν να ζούμε «ακηδέα θυμόν έχοντες νόσφιν άτερ τε πόνων και οιζύος».
Η προτίμηση της ύλης οδηγεί βαθμηδόν στην απώλεια, διότι η ύλη είναι το είδωλο και αν εκλάβουμε αυτό αντί της ουσίας, πέφτουμε σε σύγχυση και τυφλότητα. Άρα ο μέγιστος κίνδυνος της ανθρώπινης υπόστασης είναι η ειδωλολατρία, την οποία συμφέρει να αποφεύγει κανείς σε κάθε μία από τις περιστάσεις της ζωής του. Η ειδωλολατρία στην πραγματικότητα είναι το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα, το οπολιο δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν μια προκαθορισμένη πράξη που έγινε σε ορισμένο χρόνο από συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά σαν βαθμιαία παρέκκλιση της ανθρώπινης προσοχής από την ουσία των πραγμάτων στα είδωλά τους, από τα νοούμενα στα φαινόμενα, από το αλληγορούμενο στην αλληγορία.
Απαιτείται ισχυροποίηση της διαίσθησης η οποία έχει την ρίζα της στις πέντε αισθήσεις, είναι ανεξάρτητη από αυτές και μπορεί βαθμιαία καλλιεργούμενη να μας αποκαλύψει τον ενδότερο κόσμο της ουσίας. Ο εξωτερικός κόσμος της μορφής χωρίς τον ενδότερο κόσμο της ουσίας είναι απλώς αντικατοπτρισμ’ός, τον οποίο η ανθρωπότητα σήμερα εκλαμβάνει αντί της πραγματικότητας και μάλιστα αποκαλεί αυτή την ουτοπία πραγματικότητα.
Αυτή ακριβώς είναι η πτώση του ανθρώπου από την Εδέμ – το πανάρχαιο σφάλμα του ανθρώπου.

Η ανάρτηση αυτή είναι βασισμένη στο Κεφάλαιο "Η Πτώση" του βιβλίο "ΦΩΣ ΕΚ ΤΩΝ ΕΝΔΟΝ" του Πλάτωνα Δρακούλη.
Αν θέλετε να δείτε περισσότερα για τον Πλάτωνα Δρακούλη, μπορείτε να πάτε να δείτε φωτογραφίες από την προσωπική μου συλλογή εδώ, και ένα αφιέρωμα σε αυτόν εδώ.




Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ «Ιησούς ο Γιος του Ανθρώπου»


ΙΑΚΩΒΟΣ, Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΖΕΒΕΔΑΙΟΥ

Ας γεννάει συνέχεια τον εαυτό της η άγνοια, ωσότου κουραστεί απ' τα γεννήματά της. Ο τυφλός ας οδηγεί τον τυφλό ως την παγίδα. Κι ο νεκρός ας θάβει το νεκρό, ώσπου η γη να πνιγεί απ' το δικό της τον πικρό καρπό. Το βασίλειό μου δεν είναι στη γη. Η Βασιλεία μου θα είναι εκεί που δύο ή τρεις από σας θα ανταμώνεστε με αγάπη και με θαυμασμό για την ομορφιά της ζωής και με καλή χαρά και με τη θύμησή μου.


ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ, ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

Για μια ακόμα φορά το λέω, ότι με το θάνατο ο Ιησούς νίκησε το θάνατο κι ανέβηκε πάνω απ' τον τάφο, σαν πνεύμα και σαν δύναμη. Περπάτησε στη μοναξιά μας κι επισκέφτηκε τους κήπους του πάθους μας.

Δε βρίσκεται εκεί, σε κείνο το λαξευμένο βράχο, πίσω από την πέτρα.

Εμείς που Τον αγαπούμε, Τον είδαμε μ' αυτά τα μάτια μας, που Εκείνος τα έκανε να βλέπουν. Και Τον αγγίξαμε μ' αυτά τα χέρια μας, που Εκείνος τα έμαθε ν' αγγίζουν.

Σε ξέρω εσένα, που δεν Τον πιστεύεις. ΄Ημουνα κι εγώ μια από σας και σεις είσαστε οι πολλοί. Μα ο αριθμός σας θα σβηστεί.

Πρέπει να σπάσεις την άρπα σου και τη λύρα σου για να 'βρεις τη μουσική εκεί μέσα;

Πρέπει να ρίξεις ένα δέντρο για να μπορέσεις να πιστέψεις ότι έχει απάνω φρούτα;

Μισείς τον Ιησού, γιατί κάποιος απ' τη Βόρεια Χώρα είπε ότι ήταν ο Γιος του Θεού. Κι όμως, εσύ δε χωνεύεις έναν άλλο, επειδή ο καθένας σας θεωρεί τον εαυτό του πολύ σπουδαίο για να 'ναι ο αδελφός του διπλανού του.

Τον μισείς, γιατί κάποιος είπε ότι γεννήθηκε από μια παρθένα κι όχι από σπόρο άντρα.
Κι όμως, δεν ξέρεις τις μητέρες που φτάνουν αγνές ως το μνήμα ούτε τους άντρες που κατεβαίνουν στον τάφο πνιγμένοι από τη δικιά τους δίψα.

Δεν ξέρεις ότι η γη σμίγει με τον ήλιο και ότι η γη είναι που μας στέλνει στο βουνό και στην έρημο.

Υπάρχει ένα χάσμα που ανοίγεται ανάμεσα σε κείνους που πιστεύουνε και σε κείνους που δεν πιστεύουν.

Μα, όταν τα χρόνια θα έχουν γεφυρώσει αυτό το χάσμα, θα ξέρεις ότι Αυτός που έζησε μέσα μας είναι αθάνατος, ότι Αυτός ήταν Γιος Θεού όπως κι εμείς είμαστε παιδιά Θεού. ΄Οτι γεννήθηκε από παρθένα όπως κι εμείς γεννηθήκαμε απ' την ανύπαντρη γη.

Φαίνεται παράξενο που η γη δε χαρίζει στους άπιστους ρίζες για να βυζάξουνε το στήθος της ούτε φτερά για να βρεθούν ψηλά, να μεθύσουν και να γεμίσουν με τις δροσιές του κόσμου της.

Μα εγώ ξέρω ό,τι ξέρω κι αυτό 'ναι αρκετό.



ΔΑΒΙΔ, ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΥ

Δεν ήξερα τη σημασία των ομιλιών ή των παραβολών Του, μέχρις ότου έφυγε από ανάμεσά μας. ΄Οχι, δεν καταλάβαινα, μέχρις ότου τα λόγια Του πήραν ζωντανές μορφές μπροστά στα μάτια μου και μεταβλήθηκαν σε σώματα που περπατάνε στην πορεία της δικιάς μου μέρας.

Και να σου πω αυτό : Μια νύχτα που καθόμουνα στο σπίτι μου συλλογισμένος και σκεφτόμουνα τα λόγια Του και τις πράξεις Του που ίσως να έγραφα σε βιβλίο, μπήκαν τρεις κλέφτες στο σπίτι μου. Κι αν και ήξερα ότι ήρθαν να μου κλέψουν τα πράγματά μου, σκέφτηκα προσεχτικά για να τους ορμήξω με το σπαθί ή κι ακόμη να πω : «Τι κάνετε εδώ;»

Αλλά, τελικά, συνέχισα να γράφω τις αναμνήσεις μου από το Δάσκαλο.

Κι όταν οι κλέφτες έφυγαν, τότε θυμήθηκα αυτό που είχε πει : «Αυτός που θα πάρει το πανωφόρι σου, ας πάρει και το άλλο σου πανωφόρι».

Και κατάλαβα.

Καθώς καθόμουνα καταγράφοντας τα λόγια Του, κανείς δεν μπόρεσε να με σταματήσει, ακόμα κι αν πήραν όλα μου όσα είχα.

Γιατί, αν και φύλαγα τα υπάρχοντά μου και τον εαυτό μου, ξέρω πού είχα το μεγαλύτερο θησαυρό.

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Επιθυμίες


Δεν πρέπει να καταστρέφουμε αυτά που έχουμε και να επιθυμούμε αυτά που δεν έχουμε, αλλά να θυμόμαστε πως ό,τι έχουμε ήταν αυτό που κάποτε ευχόμασταν.

Επίκουρος, 341-270 π.Χ., Αρχαίος Φιλόσοφος


Μπορεί η μέρα να ήταν δύσκολη (επαγγελματικά) αλλά επιστρατεύοντας το σθένος που χρειάστηκε ο Ηρακλής για να επιτύχει και τους 12 άθλους του κατάφερα όχι μόνο να ανταπεξέλθω αλλά και να κάθομαι τώρα μπροστά στον υπολογιστή ακούγοντας το CD της ΑΝΑΕΛ και να γράφω στο blog μας. Δεν ξέρω αν διακρίνετε μια υπέρμετρη δόση ευθυμίας στο γράψιμό μου. Αν ναι, σωστά τη διακρίνατε και υπεύθυνες πρέπει να είναι κάποιες μπύρες που κατανάλωσα μαζί με τους συνεργάτες μου στο τέλος της κοπιαστικής αυτής μέρας. Δεν είναι βλέπετε εύκολο παρ’ ότι σήμερα μείωσα κατά σαραντατρία ολόκληρα έτη το συνολικό χρονικό διάστημα της τρέχουσας ενσάρκωσής μου να σταματήσω όπως λέει η Χριστίνα να παρασύρομαι από τις μορφές, τις προσκολλήσεις και τις επιθυμίες μου.

Και γιατί να το κάνω άλλωστε. Μπορεί η Κέλλυ να επιμένει ότι ο Κρισναμούρτι μας είπε πως η Αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς δρόμους και δεν μπορείς να την πλησιάσεις με οποιοδήποτε μονοπάτι αλλά εγώ εξακολουθώ να είμαι οπαδός της άποψης ότι ο συντομότερος δρόμος προς τον προορισμό μας (αν υπάρχει κανένας) είναι η πλήρης ικανοποίηση όλων των επιθυμιών μας. Κάντε μου την τιμή να με ακούσετε, στο κάτω κάτω γενέθλια έχω σήμερα …

Η επιθυμία έχει μια περίεργη θέση στην καρδιά μας, γιατί παρόλο που ο καθένας μας προχωρεί στη ζωή επιθυμώντας το ένα πράγμα μετά το άλλο, τις παλιές του επιθυμίες τις αποδιώχνει σαν να μην είχαν ποτέ σημασία. Οι επιθυμίες δεν τελειώνουν ποτέ, ανεξάρτητα από το πόσες από αυτές εκπληρώνονται και την ίδια στιγμή, καμιά τους δεν αρκεί τόσο ώστε να μας κάνει να αφήσουμε οριστικά πίσω μας τις επιθυμίες.

Είμαστε άνθρωποι και είναι στη φύση μας να θέλουμε όλο και περισσότερα. Οι επιθυμίες μας οδηγούν στη ζωή μας μέχρι να έρθει η στιγμή να επιθυμήσουμε μια ανώτερη ζωή. Επομένως ας μη ντρεπόμαστε που θέλουμε τόσα πολλά, αλλά ας μη ξεγελαστούμε και πιστέψουμε ότι αυτό που θέλουμε σήμερα θα είναι αρκετό αύριο.

Το ότι οι επιθυμίες δεν τελειώνουν ποτέ είναι προφανές, κι όμως το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε πολλούς ανθρώπους, συχνά πολύ πνευματικούς ανθρώπους, από το να προσπαθήσουν να τις απαρνηθούν. Στη Δύση οι Χριστιανοί καταδικάζουν τις αδυναμίες της σάρκας, λόγω των κατωτέρων ενστίκτων της. Στην Ανατολή ο Βουδισμός κατηγορεί την επιθυμία ως ρίζα του ατέρμονα κύκλου της ηδονής και του πόνου. Υπάρχει όμως λόγος να επικρίνουμε την επιθυμία ;

Η επιθυμία οδηγεί τους ανθρώπους σε κάθε είδος αναταραχή, αλλά το να έχουμε επιθυμίες είναι μέρος του σχεδίου του Θεού. Η επιθυμία τυφλώνει τους ανθρώπους και τους κάνει εγωιστές. Προκαλεί βία. Δημιουργεί άγνοια και στρέφει τον ένα εναντίον του άλλου.



Όλα αυτά είναι οι τρόποι με τους οποίους χρησιμοποιείται η επιθυμία. Υπάρχει όπως πάντα ένα μυστήριο που μόνο ο αναζητητής μπορεί να το λύσει. Η επιθυμία είναι καλή ή κακή ; Ή τίποτα από τα δύο ; Θα σας δώσω ένα στοιχείο : για να ανακαλύψουμε την αληθινή φύση της επιθυμίας, χρειάζεται να ξεκινήσουμε χωρίς κρίσεις. Να τιμάμε κάθε μας επιθυμία όποια και να είναι. Να τις φυλάμε όλες στοργικά μέσα στην καρδιά μας. Να μην αγωνιζόμαστε για να πάρουμε αυτό που θέλουμε αλλά να εμπιστευόμαστε το ανώτερο πνεύμα μας που μας φύτεψε αυτή την επιθυμία στην καρδιά μας και να αφήνουμε εκείνο να την πραγματοποιήσει. Ίσως τότε να ανακαλύψουμε ότι το κακό σε σχέση με την επιθυμία δεν είναι η ίδια η επιθυμία αλλά ο αγώνας των ανθρώπων για να την εκπληρώσουν.

Ο μύστης δεν αγωνίζεται για να αποκτήσει αυτά που θέλει, για να αρπάξει, να νικήσει, να κατακτήσει, γιατί βλέπει την ευρύτερη εικόνα που του απλώνει μπροστά του το πνεύμα.

Όταν την δούμε όπως πραγματικά είναι, η επιθυμία εκφράζει την τελική ανάγκη να ενωθούμε ξανά με την τελειότητα. Από την ώρα που γεννηθήκαμε δεν υπήρξε ποτέ καμιά ελπίδα ότι θα νιώσουμε πληρότητα από τα κατορθώματα ή τα αποκτήματα ή το κύρος. Τίποτα το εξωτερικό δε θα μπορούσε ποτέ να μας δώσει πληρότητα.

Γιατί τότε ο Θεός δημιούργησε τόσο πολλά αντικείμενα επιθυμίας ;

Γιατί όχι ; Τι το κακό έχει το να θέλουμε περισσότερα από αυτό τον κόσμο, εάν αξίζουν να τα θέλουμε. Η επιθυμία είναι η προθυμία να δεχτούμε αυτά που ο Θεός θέλει να μας δώσει. Τούτος ο κόσμος είναι ένα δώρο. Δεν εξανάγκασε κανείς τον Δημιουργό να τον δημιουργήσει. Η δυνατότητα του Θεού να μας προσφέρει περιορίζεται μόνο από την ικανότητα μας να δεχτούμε.
Γιατί όμως ο Θεός δεν μας έδωσε ένα μονοπάτι που να οδηγεί κατευθείαν σε εκείνον;

Μας το έδωσε. Το μονοπάτι αυτό είναι η επιθυμία, γιατί δεν υπάρχει ταχύτερος δρόμος για να φτάσουμε στο Θεό από τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Γιατί να μας δώσει ο Θεός κάτι πριν ακόμα το επιθυμήσουμε ; Όταν εξετάζεις τις επιθυμίες σου και τις κατακρίνεις, αναρωτήθηκες ποτέ γιατί το κάνεις ; Όταν κατακρίνεις τις επιθυμίες κατακρίνεις την πηγή τους, που είσαι εσύ ο ίδιος. Όταν φοβάσαι τις επιθυμίες σου τότε φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.

Το πρόβλημα δεν είναι οι επιθυμίες αλλά τι συμβαίνει όταν οι επιθυμίες εμποδίζονται ή αποτρέπονται. Τότε ξεκινά η επίκριση και ο αγώνας. Αν μπορούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να εκπληρώνονται όλες μας οι επιθυμίες θα βλέπαμε ότι χωρίς επιθυμίες δεν είναι δυνατόν να εξελιχθούμε. Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν ένα μικρό παιδί που δε θα ήθελε ποτέ τίποτε άλλο από το να παίζει με τα παιχνίδια του. Αν δεν αναδυόταν όλο και καινούργιες επιθυμίες από μέσα σας, θα μένατε παγιδευμένοι για πάντα στην ανωριμότητα.


Ζούμε σήμερα σε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να έχουν όλο και περισσότερα υλικά αγαθά. Το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο δεν μας έκανε απόλυτα ευτυχισμένους. Πολύ συχνά αυτό που κρύβεται πίσω από την ευμάρεια είναι το πνευματικό κενό. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι ντροπή να θέλουμε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, έναν τραπεζικό λογαριασμό. Το πνευματικό κενό δε δημιουργείται επειδή επιθυμούμε υλικά αγαθά. Δημιουργείται επειδή στρεφόμαστε προς τα εξωτερικά πράγματα και έχουμε την προσδοκία να κάνουν για μας κάτι που δεν μπορούν να κάνουν.

Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω που να μπορεί να καλύψει τις πνευματικές μας ανάγκες.
Το ρητό που λέει ότι ένας πλούσιος έχει την ίδια πιθανότητα να εισέλθει στον παράδεισο όσο και μια καμήλα να περάσει από το μάτι της βελόνας, δεν αποτελεί καταδίκη του πλούτου. Απλώς υπογραμμίζει ότι τα χρήματα δεν έχουν πνευματική αξία. Δεν είναι αυτά η πύλη που οδηγεί στον παράδεισο.

Οι μύστες μας δίδαξαν ότι χρειάζεται να θεωρούμε την επιθυμία ως μονοπάτι. Στην αρχή οι επιθυμίες στρέφονται γύρω από την ηδονή ή την επιβίωση ή την ισχύ. Αλλά με τον καιρό το μονοπάτι της επιθυμίας οδηγεί πέρα από αυτές τις ανταμοιβές. Αυτές οι επιθυμίες δεν είναι κατώτερες, είναι απλώς πρώιμες. Ακριβώς όπως ένα παιδί ξεπερνά τα παιχνίδια του σε κάποια ηλικία, η επιθυμία για όλο και περισσότερα οδηγεί τελικά τον άνθρωπο σε ένα φυσικό στάδιο όπου η επιθυμία για το Θεό αποκτά ζωτική σημασία.

Ας μην ανησυχούμε για το πώς θα γίνουμε αναζητητές του Θεού. Υπήρξαμε αναζητητές Του από την ώρα που γεννηθήκαμε, μόνο που στην αρχή ο Θεός που αναζητούσαμε ήταν τα παιχνίδια, ύστερα η αποδοχή των άλλων, ύστερα το ερωτικό σμίξιμο, ή τα χρήματα ή η ισχύς. Όλα αυτά τα υπεραγαπούσαμε ή τα επιθυμούσαμε με πάθος. Να χαίρεστε αυτές τις προσωρινές επιθυμίες, αλλά να είστε προετοιμασμένοι να τις απαρνηθείτε. Το μεγάλο πρόβλημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι η επιθυμία, αλλά η προσκόλληση, το γάντζωμα από κάτι που η ροή της ζωής, θέλει να το αφήσουμε να φύγει.
.

Το μονοπάτι της επιθυμίας είναι εξαιρετικά ισχυρό και δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο τα αντικείμενα της επιθυμίας μετατοπίζονται και μεταβάλλονται. Στο βαθύτερο τους επίπεδο, οι επιθυμίες μας περιέχουν την εξελικτική ώθηση της ίδιας της ζωής. Το να θέλεις να ζεις δεν είναι απλώς ένα ένστικτο επιβίωσης, είναι ένα μονοπάτι που ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Δεν αρέσει στη ζωή να εμποδίζεται. Τα προβλήματα με τις επιθυμίες αρχίζουν όταν μπει στο δρόμο τους κάποιο εμπόδιο.

Ένα υγιές βρέφος μαθαίνει ότι αυτό που θέλει είναι καλό όταν η μητέρα του χαίρεται να εκπληρώσει αυτή του την ανάγκη. Εάν δημιουργηθεί γρήγορα μέσα του ένα θετικό πρότυπο επιθυμίας, τότε το βρέφος θα μεγαλώσει έχοντας φυσιολογικές επιθυμίες που ταιριάζουν με τις αληθινές του ανάγκες. Στην πραγματικότητα μπορούμε να πούμε ότι ένα άτομο είναι ψυχικά υγιές όταν οι επιθυμίες του το κάνουν ευτυχισμένο. Αν όμως εντυπωθεί στο βρέφος η αντίθετη ιδέα, δηλαδή ότι πρέπει να ντρέπεται για τις επιθυμίες του και να είναι απρόθυμο να τις εκπληρώσει, τότε η επιθυμία δεν αναπτύσσεται με υγιή τρόπο. Μεγαλώνοντας, ένας τέτοιος ενήλικας θα αναζητά πάντα την εκπλήρωση στον εξωτερικό κόσμο, λαχταρώντας περισσότερη ισχύ, περισσότερα χρήματα ή περισσότερο σεξ για να γεμίσει το κενό που δημιουργήθηκε από την αίσθηση που απέκτησε για τον εαυτό του ως βρέφος – η ίδια αίσθηση της ύπαρξης του κρίνεται από τον ίδιο ως λανθασμένη.

Σε ακραίες περιπτώσεις, η επιθυμία διαστρεβλώνεται τόσο πολύ, ώστε η ανάγκη για την εκπλήρωσή της μετατρέπετε σε ανάγκη για να σκοτώσουμε, για να κλέψουμε, να δράσουμε με βιαιότητα και ούτω καθεξής. Αυτές οι επιθυμίες προκαλούν ανείπωτο κακό, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Όμως κανένας δεν ξέρει, βλέποντας ένα δολοφόνο ή ένα ληστή, σε πιο σημείο ξεστράτισαν οι αξίες του. Για το μύστη, όλες οι επιθυμίες εκπορεύονται από το ίδιο μέρος, από το σημείο όπου η ζωή επιθυμεί απλώς να εκφράσει τον εαυτό της. Η καταπίεση ή η καταδίκη της επιθυμίας είναι αυτή που δημιουργεί το πρόβλημα. Οι μη υγιείς εκδηλώσεις της επιθυμίας αντανακλούν την έλλειψη υγείας ενός ψυχισμού που αναζητά απεγνωσμένα να γνωρίσει τον εαυτό του, όπως όλοι μας, αλλά – τουλάχιστον προς το παρόν – έχει αποτύχει.

Επομένως, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να συμφιλιωθούμε με την φύση των επιθυμιών μας, να συνειδητοποιήσουμε ότι μέσα στο θεϊκό σχέδιο όλες μας οι επιθυμίες προορίζονται να εκπληρωθούν. Ο Θεός δεν μας εμποδίζει να έχουμε οτιδήποτε από αυτά που θέλουμε και όλα όσα θέλουμε. Εμείς δημιουργούμε τα εμπόδια, επειδή στο βάθος δεν πιστεύουμε ότι αξίζουμε να τα έχουμε. Αυτού του είδους η αυτοκριτική δημιουργεί εμπόδια στη φυσική ροή της ζωής, αλλά μόλις αυτά απομακρυνθούν, η επιθυμία γίνεται απόλαυση, γιατί είναι ο πιο σύντομος και ο πιο φυσικός δρόμος προς τον Θεό. Καμιά επιθυμία δεν είναι ασήμαντη, επειδή όλες διαθέτουν ένα πνευματικό μήνυμα. Καθεμιά είναι ένα μικρό σκαλί που οδηγεί στην ημέρα όπου θα επιθυμήσουμε την ανώτατη εκπλήρωση, που είναι να γνωρίσουμε την δική μας θεϊκή φύση.


Αλλά αρκετά σας κούρασα … Πάω για μπύρες !

Στην υγειά σας ...

O Αποσυμβολισμός του Άθλου του Ηρακλή «Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων»



Ο Ηρακλής σε αυτόν τον άθλο πήρε την εντολή να βρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Η αναζήτηση τον οδηγεί μακριά πια και δεν ξέρει πού βρίσκονται αυτά τα μήλα. Συνάντησε τον Νηρέα, «τον σοφό των θαλασσών» ένα δάσκαλο σοφό αλλά ασαφή στα λόγια του. Έπαιρνε πολλές μορφές και δεν απαντούσε ευθέως. Κάποια στιγμή από τα λεγόμενα του Νηρέα, καταλαβαίνει πως πρέπει να πάει νότια. Στο δρόμο του νίκησε τον γίγαντα Ανταίο (γιο του Ποσειδώνα και της Γαίας) και συνάντησε τον Βούσιρη (γιο του Ποσειδώνα και μίας θνητής). Ο Βούσιρης θεωρούσε πως ήταν δάσκαλος, έπεισε τον Ηρακλή, τον παρέσυρε και ήθελε να τον θυσιάσει. Ο Ηρακλής κατόρθωσε να καταλάβει τι συνέβαινε και ξέφυγε. Μετά συναντά τον Προμηθέα δεσμώτη στο βράχο και τον λυπάται. Τον βοηθά κι εκείνος του εξηγεί πώς να βρει και να πάρει τα χρυσά μήλα. Βρίσκει τον Άτλαντα που κρατά το βάρος του κόσμου στις πλάτες του, παίρνει τη θέση του κι ο Άτλαντας του φέρνει τα μήλα, που φύλαγε ένας δράκος και τρεις παρθένες.

Ο άθλος αυτός είναι πιο περιπετειώδης. Έχουμε τα ταξίδια και τη διαρκή μετακίνηση με σκοπό τη γνώση. Το μήλο είναι σύμβολο που βρίσκουμε και στη Παλαιά Διαθήκη, στο κήπο της Εδέμ, όπου κοντά του βρίσκεται ένα φίδι και στο Δέντρο αυτό είναι η γνώση του καλού και του κακού. Είναι η αρχή της γνώσης πάνω στη δυαδικότητα των πραγμάτων, όπου όλα έχουν τις δύο όψεις, καλό και κακό, μικρό και μεγάλο, είναι η αναγνώριση της έλξης των αντιθέτων. Στον άθλο τα χρυσά μήλα είναι πολλά, σύμβολο της πολυπλοκότητας, της πολλαπλότητας, της σύνθεσης και των πολλών γνώσεων που αποκτούν όσοι τρέφονται με το Δέντρο της Ζωής. Στην αναζήτηση αυτή υπάρχει πάντα το στοιχείο της πλάνης και της ασάφειας.


Ο πρώτος δάσκαλος, υποδηλώνει την έννοια της άπιαστης σοφίας, την οποία ο Ηρακλής δεν κατανοεί. Γι αυτό και κάνει λάθος και πάει νότια. Στη συμβολική γλώσσα, η νότια πορεία, σημαίνει οπισθοδρόμηση. Παλεύει με τον γίγαντα Ανταίο, που συμβολίζει άλλη μία πλάνη στην οποία πέφτει και στη συνέχεια συναντά τη βασική δυσκολία, τον ψευδό-δάσκαλο Βούσιρη, που επιδιώκει να τον πλανέψει και να τον θυσιάσει για δικό του όφελος. Ο αναζητητής είναι δυνατόν να βρεθεί σε λανθασμένο χώρο γνώσης, κι ο δάσκαλος να μην είναι ο σωστός. Αυτό, ακόμη κι αν γλιτώσει, όπως ο Ηρακλής, τον καθυστερεί. Τέλος εμφανίζεται η φιλευσπλαχνία, με τη βοήθεια που παρέχει στον Προμηθέα. Ο Προμηθέας, είναι αυτός που τρώγεται από τους γύπες των τύψεων, γιατί μετέδωσε τη γνώση σε αμύητους και αυτή σπαταλήθηκε ή κακοποιήθηκε. Ο Ηρακλής διώχνει την ιδιοτέλεια, τον προσωπικό του στόχο και προσφέρεται να βοηθήσει τους πάσχοντες (Προμηθέα). Ο Προμηθέας, τον ανταμείβει για τη πράξη του και τον συμβουλεύει πώς να βρει τα μήλα, δηλαδή πώς να προσεγγίσει τη γνώση χωρίς κίνδυνο. Όταν παίρνει τον κόσμο στους ώμους του, είναι μία συμβολική κίνηση, μία προσωπική θυσία πάλι, καθώς σηκώνει το βάρος της ανθρωπότητας κι αυτό τον οδηγεί στην ανταμοιβή των χρυσών μήλων. Ο Δράκος που φύλαγε το δέντρο της γνώσης είναι αυτός που μπορεί να μας πλανέψει, όπως συνέβη με τον Αδάμ και την Εύα. Οι τρεις Παρθένες όμως που δίνουν τα μήλα, ονομάζονται Νοημοσύνη, Αγάπη και Σοφία. Ο άθλος σημειώνει τις πλάνες και τους ψεύτικους δασκάλους, αλλά και τη λεπτότητα της προσέγγισης της γνώσης, καθώς και την ανιδιοτελή προσφορά υπηρεσίας προς την ανθρωπότητα. Παρόμοια μηνύματα επίσης μας περνά η Οδύσσεια.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...