Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Εποικοδομητικές διαφωνίες



Η συνάντηση δυο προσωπικοτήτων είναι σαν την επαφή δύο χημικών συστατικών· αν υπάρξει αντίδραση τότε και οι δύο μεταμορφώνονται.  


– Κάρλ Γιουγκ


Συχνά στις σχέσεις φτάνουμε σε ένα σημείο που αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει καμιά αλληλοκατανόηση με τον σύντροφό μας. Και όχι μόνο αυτό αλλά νοιώθουμε πως όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε την δική μας “πλευρά της ιστορίας”, ο άλλος δεν πρόκειται με τίποτα να την καταλάβει. Τσακωμοί, διαφωνίες ή απλά έντονες συζητήσεις μπορεί να προκύψουν, κάτι που είναι ανθρώπινο, στην προσπάθεια να γίνουμε κατανοητοί ή να κατανοήσουμε εμείς τους αγαπημένους μας.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Ένας γνήσιος ερωτικός άνθρωπος ζητά συνοδοιπόρους που θα τον εμπνέουν στο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής



Αναφέρομαι συχνά στο μύθο που έχει επικρατήσει σε σειρά γενεών, που αφορά τις σχέσεις των ζευγαριών και που καταγράφει τους ανθρώπους ως μισές οντότητες. Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, οι άνθρωποι όντας σε μια αναπηρία έλλειψης, θα πρέπει να αναζητήσουν το έτερον ήμισυ τους για να την καλύψουν. Επομένως ως επιτυχημένη επιλογή συντρόφου θεωρείται εκείνη που θα καλύπτει πλήρως τις ατέλειες με το να σου προσφέρει ό,τι σου λείπει.

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Η απελευθέρωση από το άγχος



Η ζωή μας, ας το παραδεχτούμε, απλώς συμβαίνει. Συμβαίνει και συνοδεύεται από αμείλικτες ευθύνες. Χρειαζόμαστε χρήματα για να επιβιώσουμε, για να φροντίσουμε τα παιδιά μας, για να διατηρήσουμε την υγεία μας και για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς που η κυβέρνηση χωρίς καμία λύπηση ακατάπαυστα μας ταχυδρομεί. Συνέχεια πρέπει κάτι να φροντίσουμε, κάτι να κυνηγάμε, με κάτι να αγχωθούμε. Και μόλις διανοηθούμε να ξεστομίσουμε ότι επιτέλους τα έχουμε όλα δρομολογήσει, ότι όλα τα έχουμε βάλει σε μια σειρά, εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός ένας οικογενειακός φίλος μπροστά μας, να μας περιγράψει γλαφυρά την τελευταία καταστροφή που του χτύπησε την πόρτα και να  μας ζητήσει τη συνδρομή μας στο πρόβλημά του. Μοιάζει σαν να έχει γίνει το άγχος, τρόπος ζωής για τους περισσότερους από μας.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Επαναστατική Αγάπη



Η αγάπη είναι η απόλυτη αλχημεία, η ανώτατη μεταστοιχείωση, η ουσιαστική μεταμορφωτική δύναμη. Το μην μπορείς να είσαι ερωτευμένος με τίποτα λιγότερο από ολόκληρο τον κόσμο, απ’ όλα όσα σε περιβάλλουν, αυτό είναι πραγματική αγάπη. Το να μπορείς να ερωτευτείς τα πάντα, ό,τι εμπεριέχει η ίδια η ζωή σου, το ανώτερο και το κατώτερο, το τραγικό και το μαγικό, την πείνα και τον τρόμο, αυτό είναι η αληθινή αγάπη, η άπειρη αγάπη, αυτό που σωστά αποκαλείται αγάπη άνευ όρων. Αν βάζεις όρους  για v’ αγαπήσεις, τότε σίγουρα δεν αγαπάς αληθινά. Η αληθινή αγάπη δεν αναζητά λόγο ή επιβεβαίωση για να υπάρξει.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Ο εγκέφαλος, το δεξί βουβό ημισφαίριο και η γραφή



Η εργασία αυτή παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο 1ο Διεθνές Συνέδριο Δημιουργικής Γραφής που έγινε από 4 έως 6 Οκτωβρίου του 2013 σε συνεργασία του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας ΠΜΣ (μεταπτυχιακό τμήμα Δημιουργικής Γραφής) και το ελληνοαμερικανικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα: Κολλέγιο Αθηνών – Κολλέγιο Ψυχικού.

Εισαγωγή

Η γνώση της νευροφυσιολογίας σχετικά με τις λειτουργίες του εγκεφάλου, είναι ίσης αξίας με τη γνώση της γλώσσας όπου χρησιμοποιείται η γραμματική, η σύνταξη, η ορθογραφία.

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

Το Τραγούδι Της Προσευχής - Μαθήματα Θαυμάτων




Όλα τα κείμενα των Μαθημάτων Θαυμάτων μπορείτε να τα βρείτε εδώ

Το Τραγούδι
Της Προσευχής


ΠΡΟΣΕΥΧΗ



Εισαγωγή

Η προσευχή είναι το σπουδαιότερο δώρο με το οποίο ο Θεός ευλόγησε τον Υιό Του όταν τον δημιούργησε. Τότε έγινε αυτό που έμελλε να γίνει· η μοναδική φωνή που μοιράζονται ο Δημιουργός και η δημιουργία· το τραγούδι που ο Υιός τραγουδά στον Πατέρα, ο Οποίος επιστρέφει τις ευχαριστίες που Του προσφέρονται  στον Υιό. Χωρίς τέλος η αρμονία, και χωρίς τέλος, επίσης, και η χαρμόσυνη συγχορδία της Αγάπης που δίνουν ο Ένας στον Άλλο. Και με αυτό τον τρόπο, επεκτείνεται η δημιουργία. O Θεός ευχαριστεί για την επέκταση Του μέσα από τον Υιό Του. Ο Υιός ευχαριστεί για την δημιουργία του μέσα από το τραγούδι της δικής του δημιουργίας στο όνομα του Πατέρα του. Η Αγάπη που μοιράζονται είναι αυτό που θα είναι η προσευχή μέσα σε όλη την αιωνιότητα, όταν ο χρόνος τελειώσει. Γιατί αυτό έγινε πριν ο χρόνος αρχίσει να υπάρχει φαινομενικά

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2015

Πρόσεξε πως θα μεταφράσεις τα σημάδια



Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος ο οποίος προσευχόταν θερμά κάθε μέρα να του δώσει ο Θεός τη δύναμη να κατανοήσει το νόημα της ζωής αλλά και να το ασκήσει ο ίδιος παραδειγματικά. Ένα βράδυ ονειρεύτηκε ότι πήγε σε ένα δάσος και εκεί ανακάλυψε όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του. Έτσι, την επόμενη μέρα, βάλθηκε να οδοιπορήσει πραγματικά μέχρι το γειτονικό δάσος του χωριού του για να αναζητήσει την Αλήθεια. Σύντομα έφτασε σε ένα ξέφωτο όπου παρατήρησε κάτι περίεργο να κινείται κοντά  στα βράχια. Κρύφτηκε λοιπόν πίσω από κάτι μεγάλους θάμνους για να δει τι συμβαίνει. Το ζώο που σερνόταν στο έδαφος δεν ήταν άλλο από μια αλεπού χωρίς πόδια. Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος. Μας πως είναι δυνατόν ένα πλάσμα χωρίς πόδια να επιβιώνει σε έναν τόσο άγριο κόσμο; Έπρεπε να το ανακαλύψει. Έτσι κάθισε αναπαυτικά και περίμενε εκεί μέχρι το σούρουπο. 

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Δεν έχουμε περιθώριο για άλλους διχασμούς




Βγήκα μια βόλτα στην αγορά για να γιορτάσω. Δεν ήθελα αυτή τη μέρα να πάω στην μικρή επιχείρησή μου. Είχα γενέθλια σήμερα βλέπετε, έκλεισα τα σαράντα εννιά  και προσπάθησα να αποφύγω να δω ακόμη μια μέρα αυτό που με μόχθο στήθηκε τόσα χρόνια να μαραζώνει… Δεν ήθελα επίσης να αντικρύσω την αγωνία στα μάτια των υπαλλήλων μου. Πολλά δεν ήθελα να δω τελικά, μα έπρεπε να τα αντιμετωπίσω. Νόμιζα πως έτσι θα ξεφύγω απ’ τη μελαγχολία. Μάταια… Δε μπόρεσα να μη παρατηρήσω τις ουρές έξω απ’ τις τράπεζες που ολοένα μεγαλώνουν. Ιδίως στις τράπεζες που πλήρωναν τις συντάξεις. Από το Κ ως το Μ για την Πέμπτη. Αν είναι δυνατόν! Ηλικιωμένοι άνθρωποι να διαπληκτίζονται μεταξύ τους… 

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Γίνε ο σκηνοθέτης της ζωής σου



Δεν υπάρχει καμιά άλλη πραγματικότητα 
πέρα από τον ορισμό που εμείς δίνουμε γι’ αυτήν


Υπάρχουν κυρίως δύο τρόποι για να αντιληφθούμε τη ζωή και τα γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω μας. Ο πρώτος είναι σαν τα γεγονότα απλώς να συμβαίνουν ΣΕ μας. Υπό αυτό το πρίσμα βέβαια, εμείς δεν είμαστε παρά απλά θύματα των περιστάσεων. Επηρεαζόμαστε από την τύχη ή την συμπεριφορά των άλλων συνανθρώπων μας και δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κατηγορούμε όλους τους εξωτερικούς παράγοντες για την κακή μας διάθεση, την δυστυχία, τη φτώχια, το αίσθημα του ανικανοποίητου, την έλλειψη αγάπης γύρω μας και τη μοναξιά μας. 

Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Ηλιακοί Έρωτες




Ακατανίκητη έλξη νιώθουν οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος προς τον Ήλιο και περιστρέφονται γύρω από αυτόν καθώς δικό τους φως δεν έχουν και το συλλέγουν από αυτόν που το προσφέρει απλόχερα κι αδιάκριτα για να φωτιστούν. Ο ίδιος δεν έχει ανάγκη από την έλξη τους κι αν για κάποιο λόγο οι πλανήτες καταστρέφονταν, αυτός θα συνέχιζε να σκορπάει το φως του στο σύμπαν. Αν βέβαια ερχόταν σε επαφή με έναν άλλο ήλιο ανάλογης ισχύος, τότε θα μπορούσε να βιώσει μια σχέση ισορροπίας και αμοιβαιότητας. Μπορεί κανένας από τους δύο ήλιους να μην είχε ανάγκη τον άλλον για να φωτιστεί, η ένωσή τους όμως θα κατέληγε σε μια αύξηση της φωτεινής τους σφαίρας.



Έχοντας υπόψη το παραπάνω παράδειγμα θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τριών ειδών έλξεις στο σύμπαν. Πρώτα, την έλξη ανάμεσα σε δυο αδρανή, παθητικά, σκοτεινά σώματα, όπως π.χ. ανάμεσα σε δυο πλανήτες. Η έλξη τους είναι έλξη ομοιογένειας και η ένωσή τους ένωση δύο αδρανών μονάδων. Έπειτα έρχεται η ετερογενής έλξη ανάμεσα σε δύο ανόμοια σώματα, όπως π.χ. η έλξη των αδρανών και σκοτεινών πλανητών προς το φωτεινό σώμα του Ήλιου. Και μια τρίτη σχέση ομοιογένειας, ανάμεσα σε δύο φωτεινά σώματα. Το κάθε είδος ένωσης εξυπηρετεί διαφορετικές σκοπιμότητες. Το πρώτο είναι μάλλον μια άγονη έλξη, αφού πολλαπλασιάζει και αυξάνει το σκοτάδι και την αδράνεια. Τα άτομα αυτά δεν ελκύονται από το φως, δεν ωθούνται από τον πόθο να φωτίσουν το σκοτάδι τους, δεν έχουν μέσα τους τίποτα από τον έρωτα του Ίκαρου για τον Ήλιο. Ο έρωτας τους εξυπηρετεί το σκοτάδι της ύλης, της αδράνειας, της παθητικότητας.



Τα άτομα-πλανήτες από την άλλη, στρέφονται γύρω από κάποια φωτεινή πηγή, λούζονται στο φως της και δανείζονται ζωή απ’ αυτή. Εξαρτώνται από μιαν Αρχή ανώτερη και ισχυρότερή τους. Ενώ στα φωτεινά άτομα, στα άτομα –πηγές φωτός, ταιριάζει ένας σύντροφος όμοιός τους. Η αυτοτέλειά τους δεν τους επιτρέπει οριστική σχέση παρά μόνο με ένα όν όμοιό τους.


 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Όταν ο εχθρός επιτίθεται…



Τα άτομα που μας προξενούν θυμό είναι μια ισχυρή πηγή σοφίας, καθώς φέρνουν στο φως τα αδύνατα σημεία μας και γίνονται καθρέπτης στον οποίον κοιταζόμαστε. Ο Αριστοφάνης έλεγε ότι «οι σοφοί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά από τους εχθρούς τους».

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Τέσσερα ποιήματα



Όνειρο μέσα σε όνειρο


Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπό σου!

και τώρα που χωρίζουμε,

άφησε να σου πω-

ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ’ όνειρο.

Είναι αλήθεια, όπως το ’λεγες

αν, όμως, η ελπίδα πέταξε

μες σε μια νύχτα ή μια μέρα,

μες σ’ ένα όραμα ή μες στο τίποτα,

είναι γι’ αυτό λιγότερο χαμένη;

Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε

όνειρο είναι μέσα σε όνειρο.



Στέκομαι ανάμεσα στο βογγητό

μιας θαλασσοδαρμένης ακτής,

και μες στα χέρια μου κρατώ

κόκκους χρυσούς της άμμου-

Πόσοι λίγοι! Κι όμως πως γλιστράνε

από τα δάχτυλά μου και βαθιά πάνε,

καθώς θρηνώ-καθώς θρηνώ!

Θεέ μου! μήπως θα μπορούσα

μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;

Θεέ μου! πως θα κατορθώσω

μόνο έναν απ’ το ανήλεο κύμα να γλιτώσω;

Όλα όσα βλέπουμε ή ό, τι φαινόμαστε

όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο;


Edgar Allan Poe
 

 

 Όλος ο κόσμος μια θεατρική σκηνή



… Όλος ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή
κι όλοι οι άνθρωποι, άντρες, γυναίκες, ηθοποιοί:
βγαίνουνε με το θάνατο, μπαίνουν με τη ζωή
και κάθε άνθρωπος στο βίο του παίζει ρόλους πολλούς,
σ’ εφτά διαφορετικές φάσεις, εφτά πράξεις.

Στην πρώτη, βρέφος που γκρινιάζει
– γιατί όλο κάτι έχει –
στα χέρια της παραμάνας του.
Μετά ο μαθητής που όλο παραπονιέται,
με σάκα και φρεσκοπλυμένο πρόσωπο
να σέρνεται σαλίγκαρος απρόθυμος για το σχολείο.
Μετά ο εραστής, που αναστενάζει σαν καμίνι,
θρηνώντας μπαλάντες για το φρύδι της καλής του.
Μετά ο στρατιώτης, γεμάτους όρκους περίεργους
και τριχωτό μουσούδι σαν τη λεοπάρδαλη,
μωροφιλότιμος, οξύθυμος,
που αναζητάει τη ματαιόδοξη επωνυμία
ως και τη μπούκα του κανονιού.
Μετά ο φρόνιμος μεσήλικας, προγάστωρ,
με κοιλιά γεμάτη πουλερικά, με μάτια σοβαρά,
γενάκι προσεγμένο, όλος ρήσεις σοφές και σύγχρονες κοινοτοπίες
– κι αυτός ρολάκι παίζει,
αλλά η έκτη ηλικία μεταβάλλει τον άνθρωπο σε κοκκαλιάρικο γερόντι
με παντόφλες, γυαλιά στη μύτη, πουγκί στη ζώνη,
το παντελόνι άθικτο, αν και φτιαγμένο χρόνια πριν,
αλλά φαρδύ σαν κόσμος για τα γερασμένα του πετσιά,
και την αντρίκεια του φωνάρα πάλι ψιλή σαν παιδική,
να ουρλιάζει σφυριχτή,
κι η τελευταία πράξη, όπου λήγει αυτή η παράξενη,
γεμάτη περιπέτειες ιστορία,
είναι το ξαναμώραμα κι η πλήρης αμνησία,
νωδή, τυφλή, αναίσθητη, απ’ όλα στερημένη…

William Shakespeare



Φύλλα Χλόης


Τι λέτε πως εγίνηκαν οι γέροντες κ’ οι νιοι;

Τι λέτε πως γινήκαν οι γυναίκες, τα παιδιά;


Βρίσκονται κάπου καλά και ζωντανοί,

Το πιο μικρό βλαστάρι τ’ αποδείχνει 

πως δεν υπάρχει θάνατος στ’ αλήθεια

Μα κι αν εστάθη θάνατος ποτές, ίσα-ίσα τράβηξε

πιο μπρος τη ζωή, και δεν καρτέραγε να τη σταματήσει,

Κ’ έπαψε τη στιγμή που ματαφάνηκε η ζωή.


Όλα τραβάνε εμπρός και ξαναπλάθονται όλα, τίποτα δεν χάνεται,

Κι ο πεθαμός είν’ άλλο απ’ ότι ενόμιζε καθένας, 

είναι μια τύχη κάλλια.


Walt Whitman





Ξέρω γιατί κελαηδάει το πουλί στο κλουβί


Το ελεύθερο πουλί πηδά
πάνω στου ανέμου τη ράχη
κι απ’ την ορμή του παρασύρεται
ώσπου το ρεύμα του να σβήσει.
Και βυθίζει τα φτερά του
στις πορτοκαλιές ηλιαχτίδες
και έχει την τόλμη να ζητάει
όλον τον ουρανό
δικό του.

Μα ένα πουλί που νευρικά βαδίζει
μες στο στενό του το κλουβί
σπάνια μπορεί να δει πιο πέρα
απ’ της οργής τα κάγκελα.
Τα φτερά του είναι κομμένα και
τα πόδια του δεμένα
κι αφήνει τη φωνή του ελεύθερη
να κελαηδήσει.

Στο κλουβί, το πουλί κελαηδάει
μ’ ένα τιτίβισμα φοβισμένο
για κείνα, τ’ άγνωστα
που ακόμα τόσο λαχταρά.
Κι η μελωδία του αντηχεί
στο μακρινό το λόφο
γιατί το πουλί στο κλουβί
τραγουδάει για ελευθερία.

Το ελεύθερο πουλί σκέφτεται
το επόμενο αεράκι που θα ’ρθεί
και τους αληγείς ανέμους να γλυκαίνουν
μέσα από τους ανασασμούς των δέντρων
και τα παχιά σκουλήκια να καρτερούν
πάνω στο φωτεινό της αυγής γρασίδι
και αποκαλεί πια
όλον τον ουρανό
δικό του.

Μα στο κλουβί, ένα πουλί στέκει
πάνω στον τάφο των ονείρων
κι η σκιά του φωνάζει
μ’ ένα ουρλιαχτό εφιαλτικό.
Τα φτερά του είναι κομμένα
και τα πόδια του δεμένα
κι αφήνει τη φωνή του ελεύθερη
να κελαηδήσει.

Στο κλουβί, το πουλί κελαηδάει
μ’ ένα τιτίβισμα φοβισμένο
για κείνα, τ’ άγνωστα
που ακόμα τόσο λαχταρά.
Κι η μελωδία του αντηχεί
στο μακρινό το λόφο
γιατί το πουλί στο κλουβί
τραγουδάει για ελευθερία.


Maya Angelou

 
 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…



LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...