Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Σύντομη ανασκόπηση 2011




Με μια μουντή, θλιμμένη, βροχερή, κρύα μέρα και τον Γ. Παπανδρέου ως «ήρωα» της χρονιάς σύμφωνα με την ετήσια αξιολόγηση της εφημερίδας Daily Telegraph, σαν επισφράγισμα του παραλογισμού που επικράτησε σ’όλη την διάρκεια αυτού του έτους, αποχαιρετούμε το 2011. Άλλη τέτοια χρονιά καλλίτερα να μη ξαναέρθει…

Να μη ξαναρθεί είπα; Μπαίνουμε στο δίσεκτο 2012, χρονιά του υδάτινου δράκου, σύμφωνα με το κινέζικο ωροσκόπιο. Όλες οι χρονιές του δράκου χαρακτηρίζονται από φυσικές καταστροφές, τσουνάμι, πλημμύρες και σεισμούς καθώς και παγκόσμιες συρράξεις. Επειδή το στοιχείο νερό έχει να κάνει με την μεταφυσική, οι χρονιές του δράκου χαρακτηρίζονται επίσης από μεγάλες αλλαγές σε μεταφυσικούς τομείς όπως η παγκόσμια συνειδητότητα και η πνευματικότητα.

Ας είμαστε αισιόδοξοι

Είθε ο νέος χρόνος να μας φέρει το πιο πολύτιμο δώρο.

Το Δώρο της Πνευματικής Μας Μεταμόρφωσης

Καλή Χρονιά !


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Γιορτές χωρίς χαρά ...


Χώρα θλιμμένη. Χώρα πλούσια σε μιζέρια. Καταστήματα κλειστά, δρόμοι άδειοι, άνθρωποι κατηφείς, συνάδελφοι που δε μιλούν μεταξύ τους από φόβο, ζητιάνοι περιπλανόμενοι που πληθαίνουν συνεχώς. Γιορτές χωρίς χαρά δεν είναι γιορτές. Γιορτές χωρίς χαρά δεν υπάρχουν. Για την ακρίβεια χωρίς χαρά δεν υπάρχει τίποτε. Η χαρά λέγεται ότι κάνει καλό στην υγεία, ωφελεί την ψυχή. Η χαρά όμως είναι η ίδια η φύση της ψυχής. Η ψυχή είναι καθαρή χαρά. Ατέλειωτη, ανόθευτη, απεριόριστη, ανεμπόδιστη χαρά.


Η χαρά είναι ζωή σε έκφραση. Η ελεύθερη ροή της ζωτικής ενέργειας είναι αυτό που ονομάζουμε χαρά. Είναι αυτό που ο νους μας εμποδίζει να το βιώσουμε. Η ουσία της ζωής είναι η ενότητα. Αυτό είναι η ζωή: ενότητα σε έκφραση. Η αίσθηση της ενότητας είναι αυτό που ονομάζουμε αγάπη.


Όποτε η ελεύθερη και απεριόριστη έκφραση της ζωής και της αγάπης – δηλαδή η εμπειρία της ένωσης με τους πάντες και τα πάντα – απαγορεύεται ή περιορίζεται από οποιαδήποτε περίσταση ή συνθήκη, τότε η ψυχή μας, που είναι η ίδια η χαρά, δεν εκφράζεται πλήρως. Η χαρά που δεν εκφράζεται πλήρως μεταμορφώνεται σε λύπη.


Μα πως μπορεί η ψυχή να είναι λυπημένη αν η ουσία της είναι η χαρά; Λύπη και χαρά είναι δυο λέξεις που έχουμε χρησιμοποιήσει για να περιγράψουμε διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας συμπαντικής δύναμης. Όπως ακριβώς το ζεστό και το κρύο είναι η ίδια ενέργεια σε διαφορετικούς βαθμούς. Οι αρχαίοι Έλληνες μάλιστα είχαν μια θαυμάσια λέξη για το φαινόμενο της ανάμειξης της χαράς με τη λύπη. Το ονόμαζαν χαρμολύπη.



Χαρά και λύπη είναι η ίδια ζωτική ενέργεια σε διαφορετικούς βαθμούς. Η ψυχή βέβαια είναι χαρά στον ύψιστο βαθμό. Χαρά που δεν μπορείς εξωτερικευτεί γιατί την εμποδίζει η ακατάσχετη σκέψη. Και πρέπει να βγούμε από αυτό τον φαύλο κύκλο της δυσάρεστης σκέψης που γεννάει δυσάρεστο συναίσθημα, το οποίο ξαναγεννάει κι άλλες αρνητικές σκέψεις και ούτω καθεξής, για να ξαναβιώσουμε την ψυχή μας. Πως θα γίνει αυτό; Σταματώντας να επαναλαμβάνουμε ενέργειες που δεν μας οδηγούν πουθενά και κάνοντας κάτι απλό που θα μας δώσει ευχαρίστηση. Γιατί αυτό το απλό είναι που θα μας επανασυνδέσει με την ψυχή μας. Αντί στην κρίση που βιώνουμε να καθόμαστε και να παρακολουθούμε δυσάρεστες ειδήσεις στην τηλεόραση ή να επαναλαμβάνουμε την ίδια συζήτηση αενάως για την τραγικότητα της κατάστασης με την ίδια μίζερη παρέα, ας βγούμε ένα περίπατο στη φύση ή μια βόλτα με το ποδήλατο ή να βάλουμε τη φόρμα μας και να κάνουμε τζόκινγκ. Μπορούμε να πάμε στον κινηματογράφο με ένα καλό φίλο, να διαβάσουμε ένα ενδιαφέρον βιβλίο, να κάνουμε ένα μικρό δώρο στον εαυτό μας ή στο σύντροφό μας, να ανοίξουμε ένα μπουκάλι κρασί με την παρέα μας και να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας, με προθυμία να τους ακούσουμε και αποφασιστικότητα να τους μιλήσουμε αληθινά. Να κοινωνήσουμε την αλήθεια μας. Υπάρχουν τελικά χίλιοι τρόποι να ελευθερώσουμε τη χαρά στην καρδιά μας και στην καρδιά κάποιου άλλου. Ο άνθρωπος που αληθινά ακολουθεί τον εσωτερικό δρόμο γνωρίζει έτσι κι αλλιώς ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει άλλος εκτός από τον εαυτό. Γνωρίζει ότι το σήμα που εκπέμπει στο σύμπαν αυτό θα λάβει ως ανταπόδοση και φροντίζει όταν αυτό το σήμα δεν είναι σωστό να το αλλάξει. Γνωρίζει επίσης ότι εκεί που βρίσκει την αληθινή χαρά εκεί είναι και η ψυχή του. Και το μόνο που αληθινά φοβάται είναι να μη κάνει το λάθος και αποσυνδεθεί οριστικά από την ψυχή του.


Χαρούμενες γιορτές σε όλους τους συνοδοιπόρους εύχομαι από ψυχής





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Τα Χριστούγεννα δεν είναι μια εποχή του χρόνου, αλλά μια κατάσταση συνειδητοτητας του νου. Η δική μας Χριστοποίηση είναι ο τελικός προορισμός μας πάνω στην γη.





Το άστρο στην ανατολή, το οποίο ακολούθησαν οι 3 μάγοι,  είναι ο Σείριος. Το φωτεινότερο άστρο στον νυκτερινό ουρανό το οποίο στις 24 Δεκέμβρη ευθυγραμμίζεται με τα 3 φωτεινότερα αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα. Οι 3 μάγοι και το φωτεινό άστρο Σείριος δείχνουν την ανατολή της 25ης Δεκέμβρη. Γι αυτό οι 3 μάγοι ακολουθούν το αστέρι στα ανατολικά, με σκοπό να εντοπίσουν την ανατολή, την γέννηση του ήλιου. Η παρθένος Μαρία είναι ο αστερισμός της παρθένου, γνωστός σαν «Virgo», η παρθένος. «Virgo» στα λατινικά σημαίνει παρθένος. 

Γύρω στις 25 Δεκέμβρη λαμβάνει χώρα το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Από το Θερινό στο χειμερινό Ηλιοστάσιο, οι μέρες μικραίνουν και γίνονται πιο κρύες και από την πλευρά του βόρειου ημισφαιρίου ο ήλιος φαίνεται να κινείται νότια και να γίνεται μικρότερος και αδύναμος. Οι μέρες μικραίνουν και το τέλος της σοδειάς έρχεται όσο πλησιάζουμε το χειμερινό Ηλιοστάσιο, συμβολίζοντας τον θάνατο για τους αρχαίους. Ήταν ο θάνατος του ήλιου. Και μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου ο θάνατος του ήλιου είναι πλήρως ορατός. Ο ήλιος που ταξίδευε νότια για 6 μήνες φτάνει στο χαμηλότερο σημείο του στον ουρανό.
  
Εδώ συμβαίνει κάτι παράξενο, ο ήλιος σταματάει να κινείται νότια, έτσι φαίνεται για τρεις μέρες και σε αυτή την τριήμερη παύση, ο ήλιος βρίσκεται πλησιέστερα στον σταυρό του νότου, στον αστερισμό «crux». Και μετά από αυτό το χρονικό διάστημα, στις 25 Δεκεμβρίου, ο ήλιος κινείται μία μοίρα, αυτή την φορά βόρεια, προμηνύοντας μεγαλύτερες μέρες, ζεστασιά και ζωντάνια. Και γι αυτό ειπώθηκε : Ο ήλιος πέθανε στον σταυρό, ήταν νεκρός για 3 μέρες για να αναστηθεί ξανά. Ο Ιησούς είναι ο ήλιος. Ο υιός του Θεού, το φως του κόσμου, ο ανατέλλων σωτήρας που θα έλθει ξανά όπως κάνει κάθε πρωί με την δόξα του θεού που πολεμά ενάντια στα έργα του σκότους.

Το παλαιότερον όνομα της Βηθλεέμ, προ της γεννήσεως του Κυρίου, ήτο Εφραθά, που στα εβραϊκά σημαίνει ‘‘γόνιμος’’. Αργότερα ονομάστηκε Βηθλεέμ, που στα εβραϊκά επίσης σημαίνει ‘‘Οίκος του άρτου’’.

‘‘Εγώ ειμί ο Άρτος της Ζωής’’, λέγει ο Κύριος (Ιωάν. στ΄ 35,48). ‘‘Εγώ ειμί ο Άρτος ο ζων, ο εκ του Ουρανού καταβάς’’ (Ιωάν. στ΄ 51).

Η Βηθλεέμ λοιπόν συμβολίζει το τόπο γεννησης της Ουσίας. Δείχνει το νευρικό κέντρο στο λάκκο του στομάχου, δια μέσου του οποίου η Παγκόσμια ουσία ενώνει τα εκλεπτυσμένα ή πνευματοποιημένα χημικά προϊόντα της σωματικής ουσίας. Δια μέσου αυτού του κέντρου βαθμιαία γεννιώνται τα στοιχεία εκείνα που τείνουν να κατασκευάσουν το Πνευματικόν σώμα του Χριστού-ανθρώπου. Στη Βηθλεέμ, το κέντρο Ουσίας στον άνθρωπο, μια ένωση Αγάπης και Σοφίας λαμβάνει χώρα και ο Χριστός εκδηλώνεται κατ’ Ουσίαν, εντός του ανθρώπου.

Ο Χριστός και ο Ιησούς δεν είναι συνώνυμα. Ο Χριστός δεν είναι ένα πρόσωπο, ο Χριστός είναι κατάσταση της συνείδησης. Ο Χριστός  είναι κατι πολύ περισσοτερο από το ονομα του Ιησου. Μια μέρα ο Ιησούς εξαφανίστηκε και ο Χριστός-συνείδηση κατέβηκε σ 'αυτόν. Οσοι είναι  σε αναμονή της  Δευτέρας Παρουσίας του Ιησού, μαλλον περιμενουν ματαια. Οσοι όμως μιλανε για ερχομο του Χριστου, ξερουν ότι η Χριστικη Συνειδητοτητα είναι εδώ, εχει γειωθει , όπως και πολλες φορες στο παρελθον. Είναι αφελεια να περιμενει κανεις τον Ιησου - τον ίδιο φορέα, την ίδια μορφή. Ο Ιησους δεν μπορεί να επαναληφθεί.

 Όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής βάφτισε τον Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό, η ιστορία λέει ότι ένα λευκο Φως  ήρθε από τον ουρανό, από το πουθενά - κανείς δεν είχε δει τέτοια λευκότητα και καθαρότητα - και Εκείνος κατέβηκε στον Ιησού.  Και από εκείνη τη στιγμή, ο Ιησούς δεν είναι πια ο Ιησούς - αυτός είναι ο Χριστός.  Χιλιαδες Δάσκαλοι έχουν υπαρξει από τοτε στην ίδια Χριστικη Συνειδηση. Το ίδιο συνέβη και με τον Βούδα κάτω από το δέντρο Bodhi: κάτι κατέβηκε σ 'αυτόν. Και μετά  δεν ήταν ο Γκαουτάμα Σιντάρτα - ήταν ο Βούδας. Αυτη είναι στην πραγματικότητα η  έννοια του Χριστού.

Ο Χριστός γεννιέται κάθε άγια στιγμή που ο νους σου αναγνωρίζει  ότι είσαι πνεύμα αθάνατο, απεριόριστο σε δύναμη και  αφθονια. Έτσι συνειδητοποιείς ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μια εποχή του χρόνου,  αλλά μια κατάσταση του νου σου.  Και μπορεις να εχεις προσβαση σ’ αυτη τη κατασταση συνειδητοτητας ανα πασα στιγμη.




Φωτεινά Χαρουμενα Χριστούγεννα με Αφθονια σε όλους, και σε όλα τα μηκη και πλατη του πλανήτη ! 

Ειρηνη οπου υπαρχει πολεμος, εντος η εκτος.

Χρόνια ευλογημενα με έναν φρέσκο και συνειδητο νου και με αγάπη για όλα τα πλάσματα!







.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Μαθαίνοντας από το ξυπόλητο κίνημα













Δεν χρειάζεται να ψάχνετε για εξωτερικές λύσεις.

Ψάξτε για εσωτερικές λύσεις κι ακούστε τους ανθρώπους που έχουν τις λύσεις μπροστά σας. Βρίσκονται σε όλο τον κόσμο. Μην ανησυχείτε, μην ακούτε την Παγκόσμια Τράπεζα, ακούστε τους ανθρώπους. Έχουν όλες τις λύσεις του κόσμου.


«Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, κι έπειτα νικάς»

Μαχάτμα Γκάντι




Ευχαριστούμε την Ελένη Μορφοπούλου για το video

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Το αντιστάθμισμα


Θυμάμαι τότε που προσπαθούσα με αγωνία να κάνω επίδειξη στους φίλους μου· αγωνιζόμουν να βρω ένα τρόπο να ξεχωρίσω από τους υπόλοιπους. Επίδειξη ικανοτήτων, θάρρους, γνώσεων, χιούμορ, εξυπνάδας, ήθελα να δείξω ποιος είμαι τέλος πάντων. Ύστερα κατάλαβα τη ματαιότητα. Έτσι κι αλλιώς κανένας δεν ενδιαφερόταν πραγματικά. Όλοι προσπαθούσαν να επιδείξουν τον δικό τους εαυτό… Ησύχασα. Αποσύρθηκα στην εξοχή. Περιόρισα τις πολλές παρέες. Άρχισα να απολαμβάνω τη μοναχικότητα.


Στο μικρό μας εαυτό αρέσει πολύ να ξεχωρίζει. Του αρέσει να δείχνει μοναδικός. Γιατί άραγε; Όταν ο φίλος σου καυχιέται υπερβολικά ή “κάνει επίδειξη” καλό θα ήταν να τον ρωτήσεις:


“Τι δεν πάει καλά με σένα; Τι είναι αυτό που δεν σ' αρέσει στον εαυτό σου, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε να νιώθεις ότι πρέπει να αρέσεις στους άλλους για αντιστάθμισμα;”




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Την ημέρα που ο λοτός άνθησε


Την ημέρα που ο λοτός άνθησε, ω αλοίμονο, το μυαλό μου περιπλανιόταν, και για αυτό δεν το είδα.

Το καλάθι μου ήταν άδειο και το λουλούδι λησμονήθηκε.

Μόνο που πότε-πότε μια λύπη με κυρίευε, και αναπηδούσα από το όνειρό μου

και ένοιωθα αμυδρά μια γλυκειά, παράξενη ευωδία μες στον αγέρα του νοτιά.

Εκείνη η ανεπαίσθητη γλύκα έκανε την καρδιά μου να πονά από λαχτάρα

και μου φάνηκε ότι ήταν η ανυπόμονη πνοή του καλοκαιριού που αναζητούσε την εκπλήρωσή του.

Τότε δεν το ήξερα ότι ήταν τόσο κοντά, ότι ήταν δικό μου,
και ότι αυτή η τέλεια γλυκειά ευωδία είχε ανθήσει στα βάθη της δικής μου καρδιάς.



Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Τελευταίο τραγούδι για την Σεζάρια Εβόρα

Έφυγε από τη ζωή στα 70 της χρόνια η «ξυπόλητη ντίβα» από το Πράσινο Ακρωτήρι, Σεζάρια Εβόρα, μετά από μάχη μηνών με σοβαρά προβλήματα υγείας.



Η διάσημη τραγουδίστρια είχε υποβληθεί πέρυσι σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς και έκτοτε έδινε μάχη για την πλήρη ανάρρωσή της.

Στις αρχές του Φθινοπώρου η επιδείνωση της υγείας της την οδήγησε στην ακύρωση των προγραμματισμένων της εμφανίσεων.

Βραβευμένη με «γκράμι» και αμέτρητες θριαμβευτικές συναυλίες σε όλο τον κόσμο, είχε ηχογραφήσει συνολικά 11 δίσκους.

Η «βαθειά» φωνή της συχνά είχε συγκριθεί με εκείνη της σταρ της μπλουζ, Μπίλι Χόλιντεϊ.

Η Σεζάρια Έβορα, η οποία τραγουδούσε ξυπόλυτη για να εκφράσει τη διαμαρτυρία της για τη φτώχεια του λαού της, γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1941 στο Πράσινο Ακρωτήρι. Ο πατέρας της ήταν βιολιστής και η μητέρα της μαγείρισσα.

Πέρασε τρία χρόνια σε καθολικό ορφανοτροφείο, όπου οι καλόγριες της έμαθαν να ράβει και να σιδερώνει. Τις Κυριακές τραγουδούσε στην εκκλησία.

Η Εβόρα ήταν μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της μόρνα, ένα είδος μπλουζ που θεωρείται εθνική μουσική του Πράσινου Ακρωτηρίου, πρώην πορτογαλική αποικία που ανεξαρτητοποιήθηκε το 1975.

Τα παραδοσιακά είδη μουσικής «coladeiras» και «mornas» της τα δίδαξε, όταν ήταν μόλις 16 ετών, ένας ναυτικός από το Πράσινο Ακρωτήρι.

Τα τραγούδια «μόρνας» αποτελούν τραγούδια της λύπης, της μελαγχολίας και της νοσταλγίας, ενώ η ίδια όσο ήταν άσημη ερμηνεύτρια, τα τραγουδούσε σε μικρά μπαρ της γενέτειράς της μπροστά σε τουρίστες, αλλά και ντόπιους εργάτες, μαζεύοντας πολύ λίγα χρήματα ως αμοιβή.

Η έναρξη της επιτυχημένης καριέρας της καριέρα χρονολογείται το 1987, όταν έδωσε τις πρώτες της συναυλίες στη Λισαβόνα. Ο τέταρτος δίσκος της με τίτλο Miss Perfumado» ήταν η κορυφαία της επιτυχία το 1992. Πούλησε περισσότερα από 300.000 αντίτυπα παγκοσμίως, με αποτέλεσμα η Σεζάρια να πραγματοποιήσει δεκάδες περιοδείες.

Η Σεζάρια Εβόρα είχε εθισμό στο αλκοόλ και το κάπνισμα και λόγω της βεβαρυμένης υγείας της τα τελευταία χρόνια άρχισε να το μειώνει. Επαθε καρδιακή προσβολή κατά την διάρκεια περιοδείας στην Αυστραλία το 2008 και αργότερα υποβλήθηκε σε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς.





Τον περασμένο Σεπτέμβριο μίλησε με θλίψη για την αποχώρησή της από την μουσική σκηνή λέγοντας: «δεν έχω δύναμη, ούτε ενέργεια. Θέλω να πω στους θαυμαστές μου να με συγχωρήσουν, αλλά χρειάζομαι ξεκούραση».

«Λυπάμαι πολύ που αναγκάζομαι να σταματήσω για λόγους υγείας. Θα ήθελα να δώσω περισσότερη χαρά σε αυτούς που με ακολούθησαν τόσα χρόνια», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

Η «ξυπόλυτη ντίβα» είχε επισκεφθεί πολλές φορές την Ελλάδα για συναυλίες, ενώ είχε συνεργαστεί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη.





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Ειρήνη εν καιρώ πολέμου



Ο ποιητής Καρλ Σκάλα βίωσε μια ιδιαίτερη εμπειρία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Βρισκόταν παγιδευμένος σε ένα ανάχωμα, κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού, όταν μια οβίδα έπεσε κοντά του και σκότωσε το στρατιώτη που βρισκόταν πλάι του στο ανάχωμα. Η έκρηξη τίναξε το στρατιώτη πάνω στο Σκάλα, ο οποίος κατάλαβε αμέσως ότι ο νεαρός άνδρας είχε σκοτωθεί.

Ενώ ο βομβαρδισμός συνεχιζόταν, ο Σκάλα ένιωσε ότι κάτι τον τραβούσε στον παράδεισο μαζί με τον νεκρό στρατιώτη και ξαφνικά βρέθηκαν οι δυο τους να κοιτάζουν το πεδίο της μάχης από ψηλά. Κρατώντας το φίλο του, ο Σκάλα σήκωσε το κεφάλι του και είδε ένα δυνατό φως. Οι δύο στρατιώτες κινήθηκαν γρήγορα προς το φως, μέχρι που ξαφνικά ο Σκάλα σταμάτησε και επέστρεψε στο σώμα του. Η έκρηξη του προκάλεσε μόνιμη κώφωση και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στις πνευματικές αναζητήσεις.


Karl Skala

Ο Καρλ Σκάλα ξεκίνησε να γράφει το 1943, ενώ βρισκόταν στη Ρωσία, και τα πέντε βιβλία του κέρδισαν πολλά βραβεία στην Αυστρία. Η πρώτη αναγνώριση ήρθε με το ακόλουθο ποίημα, το οποίο αφορά στην εμπειρία με το φίλο και σύντροφό του που έπεσε στο πεδίο της μάχης.





Έτσι είναι αλήθεια η στιγμή του θανάτου;
Ένα απόμακρο φως.
Το φως που γαλουχείται από την ελπίδα μας.
Σε ένα άστρο που φέγγει ψηλά.
Όλοι μας έχουμε ταξιδέψει εκεί με τη σκέψη μας
πριν μπουν στο σώμα μας, ο νους, το πνεύμα
ανήκαν κάποτε στ’ αστέρια.
Άφησε αυτό το φως να λάμψει
βαθιά στην καρδιά σου, στα όνειρά σου
πάνω στη Γη.
Ο θάνατος είναι μια αφύπνιση.


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Change for a dollar




Πως μπορεί ένας άνθρωπος με ελάχιστα χρήματα να δώσει ελπίδα στις ζωές των συνανθρώπων του.


Όσο λίγα και αν έχεις, υπάρχουν πάντα άνθρωποι που έχουν πολύ λιγότερα από σένα.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...