Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Σε παρακαλώ, απελευθέρωσέ με…





Ποιος σε κρατάει δέσμιο;


Μόνος σου έχεις δέσει τον ίδιο σου τον εαυτό μέρα νύχτα με τα δεσμά των επιπόλαιων σκέψεων και έχτισες το καβούκι ενός περιβάλλοντος, από το οποίο δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. Οι αλυσίδες υπάρχουν μόνο στο νου σου κι όμως θεωρείς τον εαυτό σου δεμένο. Ποιος όμως θα μπορούσε να βάλει δεσμά στο νου σου αν όχι το ίδιο σου το μυαλό; Ποιος θα μπορούσε να αλυσοδέσει τη θέλησή σου αν όχι η ίδια η θέλησή σου; Ποιος θα μπορούσε να τυφλώσει τα πνευματικά σου μάτια αν εσύ ο ίδιος δεν τα είχες κλείσει; Ποιος μπορεί να σε εμποδίσει να απολαύσεις την ηθική τροφή αν εσύ ο ίδιος αρνείσαι να φας;


Υπάρχουν πολλοί που πεθαίνουν της πείνας αντί να καθίσουν μπροστά από ένα καλάθι γεμάτο τρόφιμα. Υπάρχουν πολλοί που διψούν αντί να βάλουν το κεφάλι τους στο νερό της πηγής.


Ποιος μπορεί να ξανακάνει χαρούμενο αυτόν που εγκαταλείπει τον εαυτό του σε μια δυστυχία που ο ίδιος έχει δημιουργήσει; Ποιος μπορεί να τον σώσει από την άρνηση της ίδιας του της σωτηρίας;


Ξύπνα! Ολόκληρο το σύμπαν σου φωνάζει να αφυπνιστείς. Τουλάχιστον μην επιτρέπεις στο νου σου να γίνει δοχείο για τη βρομιά της κοινωνίας και τις στάχτες της ζωής ή για τα κουρέλια και τα παλιόχαρτα του κόσμου. Κουβαλάς ήδη πολύ μεγάλο βάρος στους ώμους σου για το οποίο δεν ευθύνεσαι καθόλου.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Αντιδράσεις του εγώ προς την (πρόσκαιρη) πνευματική αφύπνιση (satori)




Μια τόσο εξυψωμένη κατάσταση διαρκεί αναλόγως, αλλά είναι μοιραίο να σταματήσει. Το εγώ είχε εξαφανιστεί προσωρινά αλλά δεν είχε μεταμορφωθεί μονίμως. Η εισροή του φωτός και της αγάπης είναι ρυθμική όπως πάντα στο σύμπαν. Μετά από ένα διάστημα ελαττώνεται ή σταματά και η άμπωτη ακολουθεί την παλίρροια. Αναγκαστικά, αυτό είναι ένα πολύ οδυνηρό βίωμα και σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσει δυνατές αντιδράσεις και σοβαρές διαταραχές. Το προσωπικό εγώ αφυπνίζεται εκ νέου και επιβάλλεται με ανανεωμένη δύναμη. Όλοι οι βράχοι και τα σκουπίδια που πριν τα εκάλυπταν τα νερά της παλίρροιας, αναδύονται και πάλι. Ο άνθρωπος, του οποίου η συνείδηση τώρα έχει γίνει ακόμα πιο εκλεπτυσμένη και απαιτητική, που η δίψα του για την τελειότητα έχει γίνει πιο έντονη, κρίνει με περισσότερη αυστηρότητα και καταδικάζει το εγώ του με νέα ορμή, μπορεί ακόμα και να πιστεύει ότι έχει πέσει ακόμα πιο χαμηλά απ΄ ότι πριν. Καμιά φορά μάλιστα, με την εισροή της πνευματικής ενέργειας συμβαίνει να αφυπνισθούν κατώτερες τάσεις και ειρμοί που μέχρι τότε βρίσκονταν σε λανθάνουσα κατάσταση στο υποσυνείδητο ή προβάλλουν λυσσαλέα αντίσταση.

Καμιά φορά η αντίδραση γίνεται τόσο έντονη που το άτομο φθάνει στο σημείο να αρνηθεί την αξία και την πραγματικότητα του πρόσφατος βιώματός του. Ο νους γεμίζει με αμφιβολίες και κριτική και μπαίνει στον πειρασμό να κατατάξει το βίωμα σαν ψευδαίσθηση, σαν μια φαντασία ή σαν ένα συγκινητικό μεθύσι. Γίνεται πικρόχολος και σαρκαστικός, κοροϊδεύει τον εαυτό του και τους άλλους και στρέφει τα νώτα του στα υψηλότερα ιδεώδη του. Όμως, όσο και να προσπαθήσει, δεν μπορεί να επιστρέψει στην παλιά του κατάσταση. Έχει δει το όραμα, και η ομορφιά και η δύναμή του μένουν μαζί του παρ’ όλες τις προσπάθειές του για να το καταπνίξει. Δεν μπορεί να πάρει την καθημερινή ζωή του όπως πριν ή να ικανοποιηθεί μ’ αυτήν. Μια «Θεία νοσταλγία» τον κυνηγά και δεν τον αφήνει σε ησυχία. Καμιά φορά η αντίδραση παίρνει μια πιο παθολογική μορφή και προκαλεί μια κατάσταση κατάθλιψης ακόμα και απόγνωσης, με τάσεις αυτοκτονίας. Αυτή η κατάσταση μοιάζει πολύ με την ψυχωτική μελαγχολία που χαρακτηρίζεται από το έντονο συναίσθημα ότι δεν αξίζει κανείς τίποτα, και από μια συστηματική αυτοϋποτίμηση και αυτοκατάκριση, από το αίσθημα ότι περνάει κανείς από πόλωση και αυτό το συναίσθημα μπορεί να γίνει τόσο έντονο ώστε να νιώσει κανείς ότι είναι ανεπανόρθωτα κολασμένος, από ένα οξύ και οδυνηρό συναίσθημα διανοητικής ανικανότητας και απώλειας της θέλησης και του αυτοελέγχου, από αναποφασιστικότητα και ανικανότητα για δράση. Αλλά στην περίπτωση εκείνων που είχαν μιαν εσωτερική αφύπνιση και κάποιο βαθμό πνευματικής ανωμαλίας δεν πρέπει να θεωρηθούν ως παθολογική κατάσταση.





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Ζωή σημαίνει αλλαγή









Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει και αλλαγή. Όπου υπάρχει μεγαλύτερη αλλαγή, υπάρχει και μεγαλύτερη ζωτική κινητικότητα. Ένα σώμα που δεν υπόκειται σε καμία αλλαγή είναι απόλυτα νεκρό. Μια ζωή που δεν αλλάζει ποτέ είναι ισοδύναμη με τον αιώνιο, αμετάβλητο θάνατο.  Η ζωή μας έχει αξία επειδή υπάρχει ο θάνατος. Γιατί δίνουμε αξία στη λάμψη του πρωινού, η οποία μετά από λίγες ώρες φθίνει, περισσότερη από όση σε ένα ψεύτικο λουλούδι που αντέχει πολλά χρόνια; Γιατί εκτιμούμε τόσο περισσότερο έναν οργανισμό που μεταβάλλεται από την ανόργανη ύλη που είναι σταθερή και αμετάβλητη; Αν δεν υπήρχε αλλαγή στις λαμπερές αποχρώσεις του λουλουδιού, θα ήταν άχρηστο σαν την πέτρα. Αν το τραγούδι ενός πουλιού έμενε σταθερό, θα ήταν χωρίς αξία, σαν τον άνεμο που σφυρίζει. Αν δεν υπήρχε αλλαγή στα δέντρα και το χορτάρι ο κήπος μας θα ήταν πολύ άσχημος.


Ποια θα ήταν η χρησιμότητα της ζωής μας αν έμενε αμετάβλητη; Όπως το νερό του ρυακιού είναι πάντα φρέσκο και ευεργετικό επειδή δε σταματά ούτε λεπτό, έτσι και η ζωή είναι πάντα φρέσκια και νέα επειδή δε στέκει ακίνητη, αλλά κινείται με ταχύτητα από τους γονείς στα παιδιά και από τα παιδιά στα εγγόνια, από τα εγγόνια στα δισέγγονα και κυλάει από γενιά σε γενιά, ανανεώνοντας την ύπαρξή της διαρκώς.


Δεν μπορούμε ποτέ να αρνηθούμε την ύπαρξη των γηρατειών και του θανάτου, και επιπλέον πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο θάνατος είναι πρωταρχικής σημασία για τη συνέχιση της ζωής, διότι ο θάνατος απομακρύνει όλους τους οργανισμούς που φθίνουν μέσα στη ζωή. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος, η ζωή θα ήταν πνιγμένη από άχρηστη οργανική ύλη. Ο μόνος τρόπος για να κινείται προς τα εμπρός και να ανανεώνεται η ζωή, είναι η δημιουργία του νέου και η απομάκρυνση του παλιού. Αν δεν υπήρχαν γηρατειά και θάνατος, η ζωή δε θα ήταν ζωή αλλά θάνατος.




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Εγώ μονάχος περπατώ



Απομακρύνσου από …

… τους ανθρώπους που εκπέμπουν ασχήμια και μιλούν με πάθος για την εσωτερική ομορφιά.

… αυτούς που γνωρίζουν τα πάντα και δεν εφαρμόζουν τίποτα.

… τους τυφλούς που παριστάνουν ότι θαμπώθηκαν από το φως του ήλιου.

… τους ανίκανους  εργάτες που καυχιούνται ότι συμμετέχουν στην ανοικοδόμηση του ναού της αρετής.



Αναζήτησε αυτούς που…

…  αναγνωρίζουν τη ασημαντότητά τους.

…  ελάχιστα καταφέρνουν να μάθουν αλλά προσπαθούν με λαχτάρα να τα κάνουν πράξη.

…  θέτουν ως πρωταρχικό στόχο της ζωής τους την αναζήτηση της αλήθειας.

…  προσεύχονται καθημερινά να γίνουν εργαλείο στα χέρια του Δημιουργού.


Τι μεγάλη ευλογία να συναντήσεις τέτοιους συνοδοιπόρους.
Ξέρω θα μου πεις : “Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι”
Μα αν δεν τους βρεις μη έχεις παράπονο…
Θα έπρεπε ήδη να το είχες καταλάβει…








Ο δρόμος αυτός είναι μοναχικός. 



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Χρόνης Μίσσιος



«Καμιά φορά με ρωτούν οι δημοσιογράφοι: Χρόνη, έχεις μετανιώσει για τη ζωή σου; Λέω όχι. Οχι! Τι πιο ωραίο να πεθαίνεις για ένα όραμα, για έναν όμορφο μύθο, απ' το να ζεις συνεχώς μια χαμοζωή...

«Δεν λυπάμαι που πεθαίνω. Για το μόνο που λυπάμαι είναι ότι πεθαίνω μετά τον θάνατο του ονείρου» (από το «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»).

Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία...
Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό. Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας... Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις. Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί. Αλήθεια, ποιες είναι οι επιθυμίες σου, γιατρέ; Είσαι «πετυχημένος», ό,τι επιθυμείς το έχεις, είσαι κορεσμένος, άρα γέρος, γιατί ταυτόχρονα δεν μπορείς να τα ξεφορτωθείς όλα αυτά. Είσαι ταξινομημένος, δεν μπορείς να πετάξεις, να μπεις στον δρόμο των συναισθημάτων, της φαντασίας, του ονείρου, της επιθυμίας, μιας νέας επαφής σου με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Κοίτα, ψάξε λίγο, ο δρόμος σου είναι ο δρόμος που μετατρέπει τον άνθρωπο σε αντικείμενο με βιολογικές ανάγκες... Μη με λυπάσαι, σε παρακαλώ, εγώ θα είμαι πάντα με τις μειοψηφίες...





Τι περιμένουμε; Τι περιμένουμε;

Κάθε ηλιοβασίλεμα είναι ένα βήμα προς το θάνατο. Είμαστε όλοι μελλοθάνατοι με ημερομηνία λήξεως απλώς δε ξέρουμε πότε θα έρθει.

Κι εμείς τι κάνουμε; Τι κάνουμε;

Αντί να κλάψουμε όταν δύει ο ήλιος για άλλη μια μέρα που πήγε χαμένη,  που δε χαρήκαμε, που δεν ερωτευθήκαμε, που δεν απολαύσαμε τίποτα, λέμε ουφ Παναγιά μου έφυγε κι αυτή η μέρα λες και ήτανε κάτι κακό.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...