Καλησπέρα, φίλε! Έκανα ένα διάλειμμα από το διάβασμα (πρέπει μέχρι την Τετάρτη να στείλω στον καθηγητή ακόμα μία εργασία) και είπα να ακούσω το αφρικάνικο παραμύθι…
Έσβησα τα φώτα, έβαλα το βιντεάκι να παίζει και ξάπλωσα με τα μάτια κλειστά, αφήνοντας μόνο τον ήχο της βροχής να συνοδεύει την υπέροχη φωνή της Έλλης Πασπαλά…Στην αρχή, άκουγα την εξέλιξη της ιστορίας, ταξίδευα με τη φαντασία μου και έφτιαχνα στο μυαλό μου εικόνες, εικόνες που σιγά σιγά ξεθώριαζαν, καθώς οι σκέψεις εγκατέλειπαν σταδιακά το νου μου, αφήνοντάς τον ήρεμο και ακίνητο…
…Σε λίγο, ο ήχος κυλούσε μέσα μου σαν τον αέρα που αναπνέουμε, φυσικά κι ανεμπόδιστα, χωρίς καμία προσπάθεια συγκέντρωσης, ενώ ένα αίσθημα βαθιάς γαλήνης σχημάτισε στα χείλη μου ένα χαμόγελο ευχαρίστησης την ώρα που η αφηγήτρια έλεγε: «Η γη είναι γεμάτη από αγάπη, γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν εσένα, που μαθαίνουν από τα λάθη τους»…
Το παραμύθι τελείωσε, η βροχή συνέχισε να ντύνει μελωδικά τη σιωπή κι εγώ άνοιξα τα μάτια πλήρης κι ευτυχισμένος, σαν να επέστρεφα από ταξίδι διαλογισμού…
Δημήτρη, ο Θεός είναι παντού γύρω μας, αρκεί να μπορούμε να Τον αναγνωρίσουμε…
Ο τυφλός είναι ο σοφός που έχοντας στερηθεί τα μάτια ενεργοποίησε την εσώτερη όραση του και μπορεί να βοηθήσει πραγματικά τους υπόλοιπους. Το σύμπαν γύρω μας καθρεπτίζει αυτό που κρύβουμε μέσα μας. Μπορούμε να επιλέξουμε να ζούμε σε ένα κόσμο εχθρικό, γεμάτο μίσος και φόβο γιατί με αυτά τα υλικά σκεπάσαμε το πραγματικό διαμάντι που υπάρχει στο βάθος. Γι’ αυτό πολλές φορές όταν ξεκινούμε να κάνουμε διαλογισμό τρομάζουμε. Ο τυφλός όμως βοήθησε τον κυνηγό να δει πέρα και κάτω από αυτό το στρώμα, να αντιληφθεί την αγάπη και την καλοσύνη που κρύβεται εκεί και να την αφήσει να αναδυθεί. Είναι ο δάσκαλος που δείχνει την κατεύθυνση (αλλά πολλές φορές εμείς συνεχίζουμε να βλέπουμε το δάχτυλο).
Να μάθουμε από τα λάθη μας… ΝΑΙ, αυτό είναι το ζητούμενο. Πρώτα πρέπει να τα αναγνωρίζουμε όμως. Να δούμε μέσα μας. Να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι αυτή τη στιγμή. Κι ύστερα να καταδυθούμε κάτω από αυτό κι ότι ανακαλύψουμε να το φέρουμε στην επιφάνεια. Αυτός είναι ο στόχος. Υπάρχει τόση αγάπη και ευγένεια στον κόσμο γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα, που μαθαίνουν από τα λάθη τους…
πως καίει το λυχνάρι στην εικόνα δίπλα ακριβώς απ' την ανάρτηση... έτσι θεωρούσα πάντα τη Ζωή σαν τη φλόγα που καίει στην καρδιά μας - έστω κι αν κάποιες φορές πρέπει να "τυφλωθούμε" για να νιώσουμε τη ζεστασιά της.
6 σχόλια:
Καλησπέρα, φίλε!
Έκανα ένα διάλειμμα από το διάβασμα (πρέπει μέχρι την Τετάρτη να στείλω στον καθηγητή ακόμα μία εργασία) και είπα να ακούσω το αφρικάνικο παραμύθι…
Έσβησα τα φώτα, έβαλα το βιντεάκι να παίζει και ξάπλωσα με τα μάτια κλειστά, αφήνοντας μόνο τον ήχο της βροχής να συνοδεύει την υπέροχη φωνή της Έλλης Πασπαλά…Στην αρχή, άκουγα την εξέλιξη της ιστορίας, ταξίδευα με τη φαντασία μου και έφτιαχνα στο μυαλό μου εικόνες, εικόνες που σιγά σιγά ξεθώριαζαν, καθώς οι σκέψεις εγκατέλειπαν σταδιακά το νου μου, αφήνοντάς τον ήρεμο και ακίνητο…
[το σχόλιο συνεχίζεται...]
…Σε λίγο, ο ήχος κυλούσε μέσα μου σαν τον αέρα που αναπνέουμε, φυσικά κι ανεμπόδιστα, χωρίς καμία προσπάθεια συγκέντρωσης, ενώ ένα αίσθημα βαθιάς γαλήνης σχημάτισε στα χείλη μου ένα χαμόγελο ευχαρίστησης την ώρα που η αφηγήτρια έλεγε:
«Η γη είναι γεμάτη από αγάπη, γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν εσένα, που μαθαίνουν από τα λάθη τους»…
Το παραμύθι τελείωσε, η βροχή συνέχισε να ντύνει μελωδικά τη σιωπή κι εγώ άνοιξα τα μάτια πλήρης κι ευτυχισμένος, σαν να επέστρεφα από ταξίδι διαλογισμού…
Δημήτρη, ο Θεός είναι παντού γύρω μας, αρκεί να μπορούμε να Τον αναγνωρίσουμε…
Καλό σου βράδυ!
τι ωραίο...
Καλημέρα “I am love”, καλημέρα Φώτη
Καλή εβδομάδα να έχουμε
Ποιητικότατος όπως πάντα καπετάνιε μου
Ο τυφλός είναι ο σοφός που έχοντας στερηθεί τα μάτια ενεργοποίησε την εσώτερη όραση του και μπορεί να βοηθήσει πραγματικά τους υπόλοιπους. Το σύμπαν γύρω μας καθρεπτίζει αυτό που κρύβουμε μέσα μας. Μπορούμε να επιλέξουμε να ζούμε σε ένα κόσμο εχθρικό, γεμάτο μίσος και φόβο γιατί με αυτά τα υλικά σκεπάσαμε το πραγματικό διαμάντι που υπάρχει στο βάθος. Γι’ αυτό πολλές φορές όταν ξεκινούμε να κάνουμε διαλογισμό τρομάζουμε. Ο τυφλός όμως βοήθησε τον κυνηγό να δει πέρα και κάτω από αυτό το στρώμα, να αντιληφθεί την αγάπη και την καλοσύνη που κρύβεται εκεί και να την αφήσει να αναδυθεί. Είναι ο δάσκαλος που δείχνει την κατεύθυνση (αλλά πολλές φορές εμείς συνεχίζουμε να βλέπουμε το δάχτυλο).
Να μάθουμε από τα λάθη μας… ΝΑΙ, αυτό είναι το ζητούμενο. Πρώτα πρέπει να τα αναγνωρίζουμε όμως. Να δούμε μέσα μας. Να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι αυτή τη στιγμή. Κι ύστερα να καταδυθούμε κάτω από αυτό κι ότι ανακαλύψουμε να το φέρουμε στην επιφάνεια. Αυτός είναι ο στόχος. Υπάρχει τόση αγάπη και ευγένεια στον κόσμο γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα, που μαθαίνουν από τα λάθη τους…
πως καίει το λυχνάρι στην εικόνα δίπλα ακριβώς απ' την ανάρτηση...
έτσι θεωρούσα πάντα τη Ζωή
σαν τη φλόγα που καίει στην καρδιά μας - έστω κι αν κάποιες φορές πρέπει να "τυφλωθούμε" για να νιώσουμε τη ζεστασιά της.
@ μια φορα κι εναν τρελο...
Μας καλεί η φλόγα αυτή να την ανακαλύψουμε και να την δυναμώσουμε. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές γίνεται με τον δύσκολο τρόπο…
Δημοσίευση σχολίου