Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Αμείλικτο ως ο θάνατος


Όχι, πατρίδα μου δεν είναι

τα σιχαμερά ερπετοειδή

που ντύθηκαν λιοντάρια γενναία,

οι βδέλλες που απομύζησαν

τις ανεξάντλητες αξίες,

μήτε οι ελεεινοί εφιάλτες

που χρίστηκαν προστάτες και σωτήρες μου.


Σ’ όλους αυτούς το βλέμμα μου

με περισσή αηδία αποστρέφω

και για στερνά τους λέω

φριχτός κι αργός τους πρέπει θάνατος,

φήμη και εξευτελισμός που ακολουθεί

τους έσχατους προδότες.





Πατρίδα μου

τα ασκούριαστα τα μάρμαρα

οι μενεξεδένιες θάλασσες

και τα περήφανα βουνά

ο ήλιος ο αθάνατος

και τα άγια τούτα χώματα

που ανέστησαν παλιότερα

Αριστοτέλη. Ηράκλειτο,

Λεωνίδα και Σωκράτη

και τώρα ακόμα πρόσφατα

Ρίτσο, Καβάφη

Ελύτη, Καζαντζάκη.


Πατρίδα μου

το κάλλος, η ευγένεια

και η σοφία της ζωής,

οι αθάνατες αξίες,

τα ριζωμένα ιδανικά,

το ανθρώπινο το πνεύμα,

οι τέχνες κι ο πολιτισμός

που ευλαβικά προσκύνησε

ολόκληρος ο κόσμος.


Τέτοια πατρίδα αν σου ‘λαχε

αμείλικτο ως ο θάνατος

βαρύ είναι το καθήκον σου

αυτούς που την ξεπούλησαν

στον τοίχο να τους στήσεις.


Δημήτρης Στογιαννίδης



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

4 σχόλια:

Margo είπε...

Διαβάζω άρθρα όπως το προηγούμενο του Κώστα Μπαξεβάνη, διαβάζω ποίηση όπως την δική σου σε αυτή τη δημοσίευση και άρθρα από απλούς ανθρώπους που έχουν blogs, που αντιδρούν σε όσα συμβαίνουν, που επιζητούν δικαιοσύνη.. όμως εκεί έξω δεν γίνεται τίποτα. Αντιδράσεις μεμονωμένες και όχι για την ουσία του πράγματος, για την προδοσία, το ξεπούλημα, τις χαμένες αξίες, τα τραγικά λάθη.

Με έχει αρρωστήσει όλο αυτό. Βλέπω από κάτω μία παλιότερη ανάρτηση με τίτλο "στην κρίση βιώστε ευγνωμοσύνη". Μέχρι τώρα ναι.. όχι άλλο Δημήτρη μου δεν μπορώ πια. Το μόνο που με κάνει να καθησυχάζω είναι πως επιτέλους πέσαν οι μάσκες για όλους! Κάποτε θα γινόταν και αυτό.. θέλω να πιστεύω πως σε καλό θα βγει.
Καλημέρα!

Mana είπε...

Τυχαία βρήκα το μπλογκ σου. πολύ δυνατό το ποιήμα και λέει μεγάλες αλήθειες.

delta είπε...

@ Margo

Θα μπορούσαμε ίσως να το δούμε κι από άλλη διάσταση, πιο εσωτερική το ποίημα. Πατρίδα χαμένη κι η ψυχή μας που την προδίδουν συνεχώς τα πάθη μας και τα ελαττώματα μας, ότι μας ελαττώνει δηλαδή από το επιθυμητό ύψος που προσδοκούμε να αναρριχηθούμε. Και αυτό πράγματι είναι το έσχατο, το αμείλικτο καθήκον του ανθρώπου, να εκτελέσει όλα του τα ελαττώματα.

Μα και η εξωτερική πτώση συνέπεια της εσωτερικής μας πτώσης είναι. Υπομονή και κουράγιο Μαρία μου. Κοντά βλέπω τις εξελίξεις. Και μην απογοητεύεσαι και παρατάς την προσπάθεια. Οι δύο μας είμαστε στρατός, θα έλεγε ο Καζαντζάκης, κι έχουμε χρέος να λευτερώσουμε τον Άγιο Τάφο απ’ τους βαρβάρους.

Καλή δύναμη

delta είπε...

@ Mana

Καλώς όρισες λοιπόν στην παρέα μας καλή μας φίλη και σ’ ευχαριστούμε για τα ενθαρρυντικά σου λόγια.

Να είσαι καλά

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...