Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ο δρόμος της ευτυχίας"Ήταν κάποτε σε ένα χωριό δυο άνδρες με το ίδιο όνομα. Τους έλεγαν Χοακίν Γκονζάλες. Ο ένας ήταν ο παπάς της ενορίας και ο άλλος ήταν ταξιτζής. Έτσι το ‘θελε η μοίρα, να πεθάνουν και οι δύο την ίδια μέρα. Και πάνε στον ουρανό όπου τους περιμένει ο Άγιος Πέτρος.
«Το όνομά σου;» ρωτάει τον πρώτο ο Άγιος Πέτρος.
«Χοακίν Γκονζάλες»
«Ο παπάς;»
«Όχι, όχι, ο ταξιτζής»
Ο Άγιος Πέτρος συμβουλεύεται τις σημειώσεις του και του λέει:
«Ωραία, έχεις κερδίσει τον παράδεισο. Σου ανήκουν αυτοί οι χιτώνες που είναι φτιαγμένοι με χρυσή κλωστή κι αυτή η πλατινένια ράβδος, η στολισμένη με ρουμπίνια. Μπορείς να περάσεις μέσα…»
«Ευχαριστώ, ευχαριστώ…» λέει ο ταξιτζής.
Περνάνε και δυο-τρεις άλλοι, ώσπου έρχεται η σειρά του παπά.
«Το όνομά σου;»
«Χοακίν Γκονζάλες»
«Ο παπάς…»
«Μάλιστα»
«Πολύ καλά, τέκνο μου. Έχεις κερδίσει τον παράδεισο. Σου ανήκει αυτός ο λινός χιτώνας κι αυτό το ξύλινο ραβδί, το διακοσμημένο με γρανίτη.»
Λέει ο παπάς:
«Συγγνώμη, δεν είναι ότι κάνω διακρίσεις, αλλά… πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος. Εγώ είμαι ο Χοακίν Γκονζάλες, ο παπάς!»
«Ναι, τέκνο μου, κέρδισες τον παράδεισο, σου ανήκει ο λινός χιτώνας…»
«Όχι, δεν είναι δυνατόν! Τον γνωρίζω τον άλλο κύριο… Δούλευε ταξιτζής, ζούσε στο χωριό μου και ήταν σκέτη συμφορά! Ανέβαινε στα πεζοδρόμια, τρακάριζε κάθε μέρα, μια φορά έπεσε πάνω σε ένα σπίτι, οδηγούσε απαίσια, έριχνε κάτω τα φανάρια, παρέσυρε τα πάντα στο δρόμο του… Κι εγώ πέρασα εβδομήντα πέντε χρόνια από τη ζωή μου κηρύττοντας κάθε Κυριακή στην ενορία μου. Πως γίνεται να δίνεται σ’ εκείνον τον χιτώνα με τη χρυσή κλωστή και την πλατινένια ράβδο και σ’ εμένα αυτό εδώ; Πρέπει να έχει γίνει λάθος!»
«Όχι, δεν υπάρχει κανένα λάθος» λέει ο Άγιος Πέτρος.
«Απλώς, κι εμείς εδώ στον ουρανό συνηθίσαμε να κάνουμε μια αποτίμηση όπως κάνετε κι εσείς στη γήινη ζωή σας.»
«Πως; Δεν καταλαβαίνω…»
«Φυσικά… τώρα λειτουργούμε με βάση τα αποτελέσματα… Κοίτα, θα σου εξηγήσω τι έγινε στη δική σου περίπτωση και θα το καταλάβεις αμέσως: Τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, κάθε φορά που έκανες κήρυγμα, ο κόσμος κοιμόταν, ενώ κάθε φορά που εκείνος οδηγούσε το ταξί, ο κόσμος προσευχόταν. Αποτελέσματα!!! Κατάλαβες τώρα;»
Η αποτίμηση της ζωής με βάση τα αποτελέσματα, είναι μια θέση υπερβολικά ασήμαντη για να την πάρουμε στα σοβαρά.
Δίνοντας προτεραιότητα στο αποτέλεσμα μπορώ, αν είμαι τυχερός, να κατακτήσω στιγμές δόξας.
Δίνοντας προτεραιότητα στο σχέδιο και κάνοντάς το δρόμο, μπορώ να ανταλλάξω αυτές τις ένδοξες στιγμές με την ευτυχία!
Η αποτίμηση της ζωής γίνεται με βάση τη διαδρομή – όχι με το που έφτασε κανείς.
Η αποτίμηση της ζωής γίνεται με βάση το πέρασμα μου – όχι με τα πόσα κατάφερα να μαζέψω στο δρόμο.
Τα πόσα μάζεψα είναι θέμα ματαιοδοξίας – να ευχαριστήσω τη μαμά, να γίνω κάποιος, να διακριθώ.
Κι αυτός δεν είναι ο δρόμος.
Ο δρόμος δεν είναι να ικανοποιήσουμε όσους θα ήθελαν να γίνουμε τούτο ή το άλλο.
Αν αποβλέπουμε μόνο στο αποτέλεσμα, δεν πρόκειται να καταφέρουμε σχεδόν τίποτα.
Η επιδίωξη του αποτελέσματος και μόνο, δεν έχει νόημα. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, φτάνει κανείς σε λάθος συμπεράσματα για την πραγματικότητα.
Ο δρόμος δείχνει την κατεύθυνση
Και η κατεύθυνση είναι κάτι πολύ σπουδαιότερο από το αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου