Be still and know that I am God

Ησυχάστε, και γνωρίστε ότι εγώ είμαι ο Θεός

Άκου…

Αυτή η αθόρυβη, ζεστή, γαλήνια, φωνή… προερχόμενη από Εκείνον που ποτέ δεν είχα τολμήσει ούτε να ονειρευτώ ότι θα μου μιλούσε.

Ψίθυροι στα κατάβαθα της καρδιάς μου, δονούν ολόκληρη την ύπαρξή μου και μ’ έλκουν όλο και περισσότερο κοντά Του.

Για να ευτυχήσουμε, πόσο ελάχιστο αρκεί για να ευτυχίσουμε!... Το πιο ελάχιστο ακριβώς, το πιο σιωπηλό, το πιο αλαφρό, το θρόισμα μιας γουστερίτσας, μια πνοή, ένα γλίστρημα, μια ματιά – αυτό είναι το ελάχιστο που αποτελεί την καλλίστην ευτυχία. Ησυχία!

Νίτσε

Ακούς εκείνο το σκυλί που γαβγίζει κάπου μακριά; Ή αυτό το αυτοκίνητο που περνάει; Άκου προσεκτικά. Μπορείς να νιώσεις την παρουσία του Άδηλου σ’ αυτά; Δεν μπορείς; Αναζήτησε τη στη σιωπή απ’ όπου έρχονται οι ήχοι και στην οποία επιστρέφουν. Το να δίνεις προσοχή στην εξωτερική σιωπή δημιουργεί εσωτερική σιωπή. Ο νους ησυχάζει. Μια πύλη ανοίγει.

Κάθε ήχος γεννιέται από τη σιωπή, πεθαίνει μέσα στη σιωπή και, κατά τη διάρκεια της ζωής του, περιβάλλεται από σιωπή. Η σιωπή δίνει τη δυνατότητα στον ήχο να υπάρξει. Είναι ένα εγγενές αλλά άδηλο μέρος κάθε ήχου, κάθε μουσικής νότας, κάθε τραγουδιού, κάθε λέξης. Γι’ αυτό έχει λεχθεί ότι τίποτε στον κόσμο δεν είναι τόσο σαν το Θεό όσο η σιωπή. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να δώσεις προσοχή.

Ακόμα και κατά τη διάρκεια μια συζήτησης, συνειδητοποίησε τα κενά μεταξύ των λέξεων, τις σύντομες σιωπές μεταξύ των προτάσεων. Καθώς το κάνεις, η διάσταση της ησυχίας μεγαλώνει μέσα σου. Δεν μπορείς να προσέχεις τη σιωπή χωρίς ταυτόχρονα να ησυχάζεις μέσα σου. Σιωπή απέξω, ησυχία μέσα. Έχεις μπει στο Άδηλο.

Eckhart Tolle

Κάποτε ο Νασραντίν περνούσε από ένα δάσος. Βρήκε ένα κρανίο. Με την περιέργεια που τον χαρακτηρίζει ρώτησε το κρανίο: «Πως βρέθηκες εδώ, κύριε;»

Και τα έχασε όταν το κρανίο απάντησε: «Με την φλυαρία, κύριε».

Ο Νασραντίν δεν πίστευε στ’ αυτιά του – κι όμως το είχε ακούσει. Έτρεξε λοιπόν στην αυλή του βασιλιά. Του είπε: «Είδα ένα θαύμα! Ένα κρανίο, ένα κρανίο που μιλάει, είναι έξω από το χωριό μας στο δάσος».

Ο βασιλιάς δεν μπορούσε να το πιστέψει, αλλά του ξύπνησε η περιέργεια. Όλη η αυλή τον ακολούθησε και πήγαν στο δάσος. Ο Νασραντίν πήγε κοντά στο κρανίο και έκανε ξανά την ίδια ερώτηση: «Πως βρέθηκες εδώ, κύριε;» Όμως το κρανίο δεν έβγαλε άχνα. Το ρώτησε ξανά και ξανά, όμως το κρανίο δεν έβγαζε τσιμουδιά.

Ο βασιλιά είπε : «Το ήξερα Νασραντίν πως είσαι ψεύτης. Τώρα όμως παράγινε το κακό. Πρέπει να υποστείς τις συνέπειες αυτής της κοροϊδίας». Διέταξε το φρουρό να κόψει το κεφάλι του Νασραντίν και να το ρίξει κοντά στο κρανίο, για να το φάνε τα μυρμήγκια.

Όταν έφυγαν όλοι, βασιλιάς και αυλικοί, το κρανίο μίλησε πάλι. Και ρώτησε: «Πως βρέθηκες εδώ, κύριε;»

Ο Νασραντίν απάντησε: «Με τη φλυαρία κύριε».

Η φλυαρία έχει οδηγήσει τον άνθρωπο εδώ που βρίσκεται, στη σημερινή του κατάσταση. Ο νους που φλυαρεί διαρκώς δεν επιτρέπει την ευτυχία, αποκλείει κάθε δυνατότητα ευτυχίας, γιατί μόνο ο σιωπηλός νους μπορεί να στραφεί προς τα μέσα. Μόνο ο σιωπηλός νους μπορεί να ακούσει την ησυχία, την ευτυχία που αναβλύζει διαρκώς. Είναι τόσο αδιόρατη που με τον θόρυβο του νου δεν την ακούς.

Osho

Η αληθινή προσευχή είναι μια κατάσταση πλήρους εσωτερικής γαλήνης, και σε αυτήν θα μπείτε όταν ο νους σας δεν ασχολείται πλέον με οποιοδήποτε αίτημα που έρχεται σε σας.

Trigueirinho, Das Lutas Paz

Κουραστήκαμε από την ακατάσχετη πολυλογία, προχειρολογία και φθηνολογία. Το κόστος τους είναι βαρύ, αλλοιώνουν την ουσία, τα πρώτα, τα σημαντικά, τα καίρια και ιερά. Έχουμε ανάγκη από την ανάπαυση στη χρυσή σιωπή, την πολύτιμη ακοή, τη βιωματικότητα των απαραίτητων λόγων. Χρειάζεται μια αντίσταση στους πρόχειρους κι εύκολους λόγους. Αξίζει να καταλαγιάσουμε, να ησυχάσουμε, να ξαποστάσουμε για ν’ ακούσουμε μέσα στην ησυχία τη χαμηλή φωνή του Θεού, την εναγώνια φωνή της συνειδήσεως μας, τη διδακτική φωνή του ιερού παρελθόντος, για να μετανοήσουμε ειλικρινά.

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...