Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

H πιο φριχτή μοίρα


Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 , γευμάτιζα κάθε μέρα με ένα δυο φίλους στην καφετερία του κέντρου μεταπτυχιακών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, όπου σπούδαζα. Μερικές φορές ένας άντρας σε αναπηρικό καροτσάκι καθόταν σε ένα κοντινό τραπέζι, συνοδευόμενος συνήθως από τρεις ή τέσσερεις ανθρώπους. Μια μέρα, ενώ καθόταν σε ένα τραπέζι ακριβώς απέναντί μου, τον κοίταξα άθελά μου πιο προσεκτικά και σοκαρίστηκα από αυτό που είδα. Φαινόταν σχεδόν εντελώς παράλυτος. Το σώμα του ήταν κάτισχνο. Το κεφάλι του μονίμως γερμένο μπροστά. Ένας από τους ανθρώπους που τον συνόδευαν του έβαζε προσεκτικά φαγητό στο στόμα και ένα μεγάλο μέρος του φαγητού έπεφτε ξανά έξω, ενώ ένας άλλος άνδρας κρατούσε κάτω από το σαγόνι του ένα πιατάκι για να το δέχεται. Πότε πότε, ο άνδρας που ήταν καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι έβγαζε κάτι ακατανόητους ήχους σαν κρώξιμο και κάποιος έβαζε το αφτί του κοντά στο στόμα του, κι έπειτα, κατά εκπληκτικό τρόπο, ερμήνευε αυτό που προσπαθούσε να πει.

Αργότερα, ρώτησα τον φίλο μου αν ήξερε ποιος ήταν. «Φυσικά», μου απάντησε, «είναι καθηγητής μαθηματικών και αυτοί γύρω του είναι μεταπτυχιακοί φοιτητές του. Έχει ασθένεια των κινητικών νεύρων που παραλύει σταδιακά κάθε μέρος του σώματός του. Του έχουν δώσει πέντε χρόνια ζωής το πολύ. Θα πρέπει να είναι η πιο φριχτή μοίρα που μπορεί να τύχει σε άνθρωπο».




Λίγες βδομάδες αργότερα, καθώς έφευγα από το κτίριο, εκείνος έμπαινε και , όταν κράτησα την πόρτα ανοιχτή για να περάσει το ηλεκτρικό αναπηρικό του καροτσάκι, τα μάτια μας συναντήθηκαν. Είδα με έκπληξη ότι το βλέμμα του ήταν καθαρό. Δεν υπήρχε ίχνος δυστυχίας μέσα του. Κατάλαβα αμέσως ότι είχε εγκαταλείψει την αντίσταση. Ζούσε σε παράδοση.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ενώ αγόραζα εφημερίδα σε ένα περίπτερο, έμεινα έκπληκτος βλέποντάς στον σε ένα εξώφυλλο ενός δημοφιλούς περιοδικού διεθνών ειδήσεων. Όχι μόνο ήταν ακόμη ζωντανός, αλλά είχε πια γίνει ο πιο ξακουστός θεωρητικός φυσικός του κόσμου, ο Στίβεν Χίκινγκ. Υπήρχε μια πολύ ωραία φράση στο άρθρο, που επιβεβαίωνε αυτό που είχα διαισθανθεί όταν είχα κοιτάξει τα μάτια του πολλά χρόνια πριν. Σχολιάζοντας τη ζωή του, είχε πει (με τη βοήθεια πια ενός φωνητικού συνθετητή): «Ποιος θα μπορούσε να ευχηθεί περισσότερα;»

Eckhart Tolle




Δέξου αυτό που υπάρχει και βρες την τελειότητα που είναι βαθύτερη από οποιαδήποτε μορφή και ανέγγιχτη από το χρόνο.

Η χαρά της Ύπαρξης, που είναι η μόνη αληθινή ευτυχία, δεν μπορεί να έλθει μέσω οποιασδήποτε μορφής, αποκτήματος, επιτεύγματος, ανθρώπου ή γεγονότος – μέσα από οτιδήποτε συμβαίνει. Η χαρά δεν μπορεί να μας έλθει - ποτέ. Απορρέει από την άμορφη διάσταση εντός μας, από την ίδια τη συνειδητότητα, κι έτσι είναι ένα με αυτό που είμαστε.




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...


5 σχόλια:

OSTRIA είπε...

καλημερα ...με την αδεια σου το αναδημοσιευω...

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Καλησπέρα Δημήτρη!
Τι ρόλους και δοκιμασίες επιλέγει στη ζωή του ο άνθρωπος για να εξελιχθεί η ψυχή του.Σε μας μπορεί να φαίνεται φρικτό κι οδυνηρό για τον ίδιο είναι μια ευλογία.
Μόνο η εσωτερική πληρότητα μπορεί να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο.
Τελικά αρχίζω να πιστεύω ότι τα γεγονότα που συμβαίνουν είναι ουδέτερα, το θέμα είναι με τη οπτική τα αντιμετωπίζεις αναλόγως την συνειδητότητα που έχεις.
Επιφανειακά η με τα μάτια της ψυχής σου.

delta είπε...

@ OSTRIA

Ελεύθερα μπορείς να αναδημοσιεύσεις ότι σε αγγίζει από αυτό το χώρο.

Σ’ ευχαριστώ

Καλή εβδομάδα να έχεις

delta είπε...

@ Με τα φτερά της ψυχής

Όπως κι εσύ το ανέφερες Ειρήνη μου έτσι κι εγώ πιστεύω ότι η ψυχή επιλέγει πριν την ενσάρκωση της, μετά από θεία καθοδήγηση την μορφή που θα πάρει και τις συνθήκες οι οποίες θα την βοηθήσουν να επιτύχει τον σκοπό της, που δεν είναι άλλος από την απελευθέρωση της θεϊκής ουσίας που κρύβεται μέσα της. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι δεν το θυμάται, εκτός ίσως λίγο πριν τον θάνατο της υλικής μορφής ή φαντάζομαι σε πολύ εξελιγμένο επίπεδο, όταν έχει πλέον λουστεί από το Θείο Φως . Αν το θυμόταν εξάλλου το παιχνίδι της ζωής θα ήταν στημένο…

Ίσως όλα αυτά να ακούγονται πολύ δογματικά. Την αλήθεια εξάλλου ο καθένας μας μπορεί να την προσεγγίσει όπως κι εσύ λες μόνο με τα μάτια της ψυχής του κι όχι με το νου του.

Καλή εβδομάδα να περάσεις

Ανώνυμος είπε...

"Η χαρά της Ύπαρξης, που είναι η μόνη αληθινή ευτυχία".

Υπαρξη σημαινει να βρισκεσαι ΥΠΟ καθεστος Αρχης. Δεν αρχεις εσυ. Η πλεον αδυσωπητη αρχη ειναι η αναγκη, διοτι αναγκας και θεοι πειθονται! Οπως το σωμα εχει αναγκες που ΠΡΕΠΕΙ να πληρουνται για να μενει ζωντανο, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΡΕΠΕΙ. Δεν τις της προσφερεις? Πεθαινει! Κι επειδη λεγεται οτι ειναι αθανατη αλλαζω το "πεθαινει" σε "πεφτει σε κωμα" "παγωνει".
Η χαρα δεν βρισκεται στην υπαρξη ετσι σκετα, ΑΛΛΑ στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Αυτο το ιδιαιτερο χαρακτηριστικο μας ως ζωικο ειδος. Αυτο που μας μετα-(μορφωνει, σχηματιζει, ουσιωνει) σε θεους. Αυτη η δημιουργικοτητα ως εμφυτη ουσα στον ανθρωπο, αποτελει την ΑΝΑΓΚΗ της ψυχης του! ΠΡΕΠΕΙ να εκπληρωθει, ειδαλλως αργοπεθαινει απο "ασιτια". Ακομα και ο Stephen William Hawking παρα την ολικη παραλυση του ενιωθε ζωντανος γιατι ηταν σε θεση να δημιουργει! Απο την αλλη παλι το δημιουργειν ΑΠΑΙΤΕΙ να εισαι μαστορας. Μαστορας ειναι αυτος που ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ να καθελκυει απο την σφαιρα της φαντασιας στην πραγματικοτητα της υλης. Που εχει την επιμονη το πεισμα το ακαμπτο να το επιτυχει. Το φαινομενο "ζωη" το παρομοιαζω με ακατεργαστη πρωτη υλη. Μονο ενας μαστορας μπορει να της δωσει μορφη και σχημα και χρηστικοτητα αρα αξια. Ενας ΜΗ μαστορας οποιαδηποτε πρωτη υλη και να εχει στα χερια του -ποσο μαλλον τη ζωη, μια σαχλαμαρα θα επιτυχει. Κατι περα για περα ΜΗ χρηστικο.
Καταληγω στον κατωθι νομο και οχι αξιωμα: "Αναγκη ειναι αυτο, που χωρις αυτο πεθαινεις". Ειτε ως υλη, ειτε ως ψυχη, ειτε και τα δυο μαζι!! Η υπαρξη μου και μονο δεν αποτελει την μαθηματικα αναγκαια και ικανη συνθηκη να ειμαι ευτυχης. Και να το στοιχειοθετησω. Ευχαριστηση=ευ χάρα=καλη κοιλια=μολις χορτασα, δηλαδη καλυψα την αναγκη. ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ!!! Για ολα τα αλλα ειδη ζωης στον πλανητη, το πρωτο σκελος ειναι η αναγκαια ΚΑΙ ικανη συνθηκη να νιωθουν ευχαριστηση. Για οποιον θεωρει οτι "ανω θρωσκει", το πρωτο σκελος ειναι συνθηκη αναγκαια μεν, ΟΧΙ ικανη δε! Εξαλλου μπορει η πραγματικοτητα εκει εξω απο μας να ειναι αυτη που ειναι, ομως καθε ανθρωπος ζει μεσα στην πραγματικοτητα που αυτος αντιλαμβανεται. Στην εικονικη του νου του. Δεν γινεται αλλιως.
Ευχαριστω σε που ανεγνωσες.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...