H πιο φριχτή μοίρα

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 , γευμάτιζα κάθε μέρα με ένα δυο φίλους στην καφετερία του κέντρου μεταπτυχιακών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, όπου σπούδαζα. Μερικές φορές ένας άντρας σε αναπηρικό καροτσάκι καθόταν σε ένα κοντινό τραπέζι, συνοδευόμενος συνήθως από τρεις ή τέσσερεις ανθρώπους. Μια μέρα, ενώ καθόταν σε ένα τραπέζι ακριβώς απέναντί μου, τον κοίταξα άθελά μου πιο προσεκτικά και σοκαρίστηκα από αυτό που είδα. Φαινόταν σχεδόν εντελώς παράλυτος. Το σώμα του ήταν κάτισχνο. Το κεφάλι του μονίμως γερμένο μπροστά. Ένας από τους ανθρώπους που τον συνόδευαν του έβαζε προσεκτικά φαγητό στο στόμα και ένα μεγάλο μέρος του φαγητού έπεφτε ξανά έξω, ενώ ένας άλλος άνδρας κρατούσε κάτω από το σαγόνι του ένα πιατάκι για να το δέχεται. Πότε πότε, ο άνδρας που ήταν καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι έβγαζε κάτι ακατανόητους ήχους σαν κρώξιμο και κάποιος έβαζε το αφτί του κοντά στο στόμα του, κι έπειτα, κατά εκπληκτικό τρόπο, ερμήνευε αυτό που προσπαθούσε να πει.

Αργότερα, ρώτησα τον φίλο μου αν ήξερε ποιος ήταν. «Φυσικά», μου απάντησε, «είναι καθηγητής μαθηματικών και αυτοί γύρω του είναι μεταπτυχιακοί φοιτητές του. Έχει ασθένεια των κινητικών νεύρων που παραλύει σταδιακά κάθε μέρος του σώματός του. Του έχουν δώσει πέντε χρόνια ζωής το πολύ. Θα πρέπει να είναι η πιο φριχτή μοίρα που μπορεί να τύχει σε άνθρωπο».

Λίγες βδομάδες αργότερα, καθώς έφευγα από το κτίριο, εκείνος έμπαινε και , όταν κράτησα την πόρτα ανοιχτή για να περάσει το ηλεκτρικό αναπηρικό του καροτσάκι, τα μάτια μας συναντήθηκαν. Είδα με έκπληξη ότι το βλέμμα του ήταν καθαρό. Δεν υπήρχε ίχνος δυστυχίας μέσα του. Κατάλαβα αμέσως ότι είχε εγκαταλείψει την αντίσταση. Ζούσε σε παράδοση.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ενώ αγόραζα εφημερίδα σε ένα περίπτερο, έμεινα έκπληκτος βλέποντάς στον σε ένα εξώφυλλο ενός δημοφιλούς περιοδικού διεθνών ειδήσεων. Όχι μόνο ήταν ακόμη ζωντανός, αλλά είχε πια γίνει ο πιο ξακουστός θεωρητικός φυσικός του κόσμου, ο Στίβεν Χίκινγκ. Υπήρχε μια πολύ ωραία φράση στο άρθρο, που επιβεβαίωνε αυτό που είχα διαισθανθεί όταν είχα κοιτάξει τα μάτια του πολλά χρόνια πριν. Σχολιάζοντας τη ζωή του, είχε πει (με τη βοήθεια πια ενός φωνητικού συνθετητή): «Ποιος θα μπορούσε να ευχηθεί περισσότερα;»

Eckhart Tolle

Δέξου αυτό που υπάρχει και βρες την τελειότητα που είναι βαθύτερη από οποιαδήποτε μορφή και ανέγγιχτη από το χρόνο.

Η χαρά της Ύπαρξης, που είναι η μόνη αληθινή ευτυχία, δεν μπορεί να έλθει μέσω οποιασδήποτε μορφής, αποκτήματος, επιτεύγματος, ανθρώπου ή γεγονότος – μέσα από οτιδήποτε συμβαίνει. Η χαρά δεν μπορεί να μας έλθει - ποτέ. Απορρέει από την άμορφη διάσταση εντός μας, από την ίδια τη συνειδητότητα, κι έτσι είναι ένα με αυτό που είμαστε.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...